Ethnic traditions and religions in a multicultural society

In these holy days of the Greek Orthodox Easter, I feel the need to express myself more broadly about the role of national traditions and religion in these multicultural societies that are currently evolving in the form of an avalanche.

The development of a multicultural environment is created due to many factors, the factor of facilitating communication among people and different societies, due to mixing of ethnicities and believers from different religious doctrines that historically influenced entire nations and political systems culturally, due to population movements that are taking place following dramatic changes in environmental conditions, etc.

Personally, I am fascinated by the religious traditions of my country, but, at the same time I study the traditions of other peoples and their religions, respecting the faith of each individual and group of people, as long as, they also respect the sacred right of faith of each one, without exploitation of religion for political, social or national reasons, to serve other interests.

Unfortunately, history has taught us that religious and national fanaticism has been the cause of many wars, social and national conflicts, created, due to different doctrines, within same religions themselves, as well as, among different religions.

Religions, as different as they may be, satisfied the inner needs of humanity to approach the Divine and to give an explanation to the unknown and the inexplicable.

At the same time they inspired hope and security to the faithful.

Religions adopted rules, depending on the cultural level of the societies, and in general, they contributed to spread good and ethical behaviour for the survival of the societies, but at the same time, religion also became an instrument of respective secular powers.

It is extremely difficult, for a believer, to acknowledge the exploitation the individual is subjected to, and be use as a tool, by secular powers, for their interest, which, sometimes, act consciously or not.

That is why non-interference of religion in secular matters, political, national, legal, and cultural, must be an unbreakable rule to be followed, because religion may easily become a tool of misinformation and exploitation of masses.

There are many examples, from ancient times, even until today, that may convince us of such a reality.

Examples may include, the conflicts between Hindus and Muslims, Jews and Christians, Jews and Muslims, Muslims among themselves, Christians among themselves, such as Protestants and Catholics, Gentiles (believers of the ancient twelve gods) with Christian ‘iconoclasts’ of the Byzantine era, the Catholic Papacy with the Orthodox Patriarch of Constantinople etc. etc.

There is no end to these conflicts that have sprung up in the course of human history.

To this day, we are pursued by the curse of wars between Israel and Muslim Arabs.

Such conflicts started from religious differences, which were transformed to Ethnic differences. 

Hellenism, is still pursued by the problem of Cyprus, and the endless Greek-Turkish conflicts, the root of which, mainly, lies in the expansionist theories preached by Islam.

Religious and Nationalist fanaticism often mix, leading to interdependence.

It is, of course, true that Hellenism survived, mainly, due to deep-rooted religiosity of the Greek people.

It is, therefore, natural that Orthodoxy plays a very important role in traditions but also in the exercise of secular power.

Ancient Greek culture also played a very important role in the preservation of Hellenism, given that ancient Greek culture was transferred to West, during the Renaissance period, so, renaissance, in combination with Christianity, managed to stop the ethno-religious expansion of Islam to the rest of Europe.

This resistance turned Greece into a defensive fortress of West, against the Ottoman expansion, a fact for which, today’s Turkey maintains hostility and does not forgive us.

Turkey, historically, considers Greece as part of the Ottoman Empire, due to its domination over Byzantium and the subsequent conquest of Greece. They go as far as to consider Greeks as ungrateful for the privileges given to them during the Ottoman occupation, a time that forceful islamization of Christians, commenced. 

Islamization was the first phase of the expansion of Islam, which altered the population composition of Asia Minor, as well as some areas in the Balkans, of Cyprus, of Crete and the Aegean islands.

The second phase was the colonization of occupied areas , with the transfer of Muslim populations, from Asia and Albania.

This expansionist philosophy of Islam, soon turned into a Nationalist tactic that led to the exchange of populations after the failure of the Greek military campaign in Asia Minor. As a consequence, Asia Minor was fully converted from a multicultural society to a pure Turkish state maintaining only Kurdish populations which is still considered to be a threat to the Turkish nation.

But religious fanaticism was not uniquely the characteristic just of Islam alone, the same religious fanaticism prevailed between the Hindus and Muslims of India, which resulted in the partitioning of India into two states, Muslim Pakistan and the remaining Hindu India.

Another example that involves Europe, a shameful historic attitude that we, Europeans inherited from the dark ages of medieval period was anti-Semitism.  

Anti-Semitism prevailed, for many centuries, in most European countries, expelling and dispersing Jewish population throughout the world.

Inevitably, Jewish groups were obliged to gather into closed groups that never integrated into local societies.

People under such conditions of marginalization cannot develop neither can be integrated by the local societies.

These groups of people act, therefore, inevitably, like a foreign body, such as a tumor or cancer.

As much as the West does not want to accept full responsibility, for this behavior, it is, unquestionably, a real fact.

This fact is also the cause for the creation of the state of Israel.

The creation of Israel was a solution to a problem that had been created centuries ago.

There is a similarity in the treatment of the Greek and Armenian Christians by the Ottomans for those Christians that were not converted to Islam.

In the same way, Hellenism of Diaspora was created, which, eventually helped in the Greek liberation struggle of 1821. Ottomans could not create an new Ethnic site for Christians out of the Ottoman Empire, so they had to exterminate all Christians by genocide or create a system of second rate citizenship for non Muslim populations.

These few examples, from the history of humanity, lead to the conclusion that the future of humanity, as it is developing today, will have to be based on multicultural societies, to avoid similar situations to evolve.

These societies should accept coexistence with diversity among the populations that make them up, and allow cultural and religious differences to develop and coexist, freely, within states.

Rejection of this reality, for nationalist or religious reasons, will become an inhibiting factor for cultural and economic development leading societies to wither.  

Εθνικές και Θρησκευτικές παραδόσεις σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες.

Αυτές τις  ιερές μέρες του Ελληνορθόδοξου Πάσχα αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ ευρύτερα για τον ρόλο της θρησκείας μέσα σε αυτή την πολυπολιτισμική κοινωνία που σήμερα εξελίσσεται με την μορφή χιονοστιβάδας.

 Η ανάπτυξη πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος δημιουργείται από πολλούς παράγοντες,  τον παράγοντα διευκόλυνσης της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και λαών, την ανάμειξη των εθνοτήτων και των πιστών από διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα που ιστορικά επηρέασαν πολιτισμικά ολόκληρα έθνη και πολιτικά συστήματα, από μετακινήσεις πληθυσμών λόγω περιβαλλοντολογικών συνθηκών κλπ.   

Προσωπικά γοητεύομαι από τις θρησκευτικές παραδώσεις της πατρίδας μου αλλά ταυτόχρονα σέβομαι και μελετώ τις παραδώσεις άλλων λαών και θρησκευμάτων σεβόμενος την πίστη του κάθε ανθρώπου και ομάδας ανθρώπων όσο, βέβαια και αυτοί σέβεται το ιερό δικαίωμα της πίστης του κάθε ενός, χωρίς να εκμεταλλεύεται το θρήσκευμα για πολιτικούς , κοινωνικούς ή εθνικούς λόγους.

Δυστυχώς η ιστορία μας δίδαξε ότι ο θρησκευτικός φανατισμός υπήρξε η αιτία πολλών πολέμων, κοινωνικών και εθνικών συγκρούσεων, που δημιουργήθηκαν τόσο μέσα στα ίδια τα θρησκεύματα όσο και μεταξύ διαφορετικών θρησκειών.

Οι θρησκείες όσο και διαφορετικές και να ήταν, ικανοποιούσαν εσωτερικές ανάγκες της ανθρωπότητας για να προσεγγίσουν το Θείο και να δώσουν εξήγηση στο άγνωστο και το ανεξήγητο.

Ταυτόχρονα έδιναν ελπίδα και ασφάλεια στους πιστούς.

Οι θρησκείες υιοθετούσαν κανόνες, ανάλογα  με το πολιτισμικό επίπεδο των κοινωνιών, και σε γενικές γραμμές βοηθούσαν στην διάδοση του καλού για την επιβίωση των κοινωνιών, παράλληλα όμως γινόταν και όργανο της εκάστοτε κοσμικής εξουσίας.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο. για ένα πιστό, να ξεχωρίσει την εκμετάλλευση που υπόκειται ο ίδιος , σαν εργαλείο, από τον ωφελιμιστικό τρόπο που τον μεταχειρίζεται η κοσμική εξουσία, που άλλοτε δρα συνειδητά και άλλοτε όχι.

Γι’ αυτό απαράβατος όρος πρέπει να είναι η μη ανάμειξη της θρησκείας σε κοσμικά θέματα, πολιτικά, εθνικά, νομικά, και πολιτισμικά, διότι εύκολα η θρησκεία γίνεται εργαλείο παραπληροφόρησης και εκμετάλλευσης

Τα παραδείγματα είναι πολλά από αρχαιοτάτων  χρόνων, μέχρι και σήμερα.

Παραδείγματα αποτελούν οι συγκρούσεις, μεταξύ ινδουιστών και Μωαμεθανών, Εβραίων και Χριστιανών Εβραίων και Μωαμεθανών, Μωαμεθανών μεταξύ τους, Χριστιανών μεταξύ τους, όπως των Προτεσταντών με τους Καθολικούς, Εθνικών, πιστών του αρχαίου δωδεκάθεου, με τους χριστιανούς εικονοκλάστες των χρόνων του Βυζαντίου, του καθολικού Παπισμού με τον Ορθόδοξο Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως κλπ. κλπ.

Δεν υπάρχει τέλος, στις συγκρούσεις αυτές.

Μέχρι και σήμερα, μας ακολουθεί η κατάρα των πολέμων μεταξύ Ισραήλ και Αραβικών κρατών,  που ξεκίνησε από θρησκευτικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.

Για τον Ελληνισμό, δυστυχώς, μας κατατρέχει το πρόβλημα της Κύπρου, και των ατελείωτων  Ελληνοτουρκικών συγκρούσεων, που η ρίζα τους βρίσκεται στον επεκτατισμό που διδάσκει η θρησκεία του Ισλάμ.

Θρησκευτικός και Εθνικιστικός φανατισμός, αναμειγνύονται συχνά οδηγώντας σε αλληλεξάρτηση.

Είναι βέβαια αληθές ότι ο Ελληνισμός επέζησε κυρίως λόγω της βαθειά ριζωμένης θρησκευτικότητας του Ελληνικού λαού, είναι φυσικό η Ορθοδοξία να παίζει σημαντικότατο ρόλο στην λαϊκή  παράδοση αλλά και στην άσκηση της κοσμικής εξουσίας

Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, έπαιξε και αυτός σημαντικότατο ρόλο, δεδομένου ότι  μεταλαμπαδεύτηκε στην Δύση, την περίοδο της Αναγέννησης, και σε συνδυασμό με τον Χριστιανισμό κατάφεραν να  αναστείλουν τον Εθνικο-θρησκευτικό επεκτατισμό του Ισλάμ.

 Η ανακοπή αυτή μετέτρεψε την Ελλάδα σε αμυντικό φρούριο της Δύσης, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γεγονός που δεν μας συγχωρεί η σημερινή Τουρκία.

Η Τουρκία θεωρεί την Ελλάδα σαν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λόγω  της επικράτησής της επί του Βυζαντίου και της κατ’ επέκταση κατάκτηση της Ελλάδας.

Μετά από αυτό, ο εξισλαμισμός αποτέλεσε την πρώτη φάση επέκτασης του Ισλάμ, που αλλοίωσε την πληθυσμιακή σύνθεση της Μικράς Ασίας, των Βαλκανίων της Κύπρου, της Κρήτης και των νήσων του Αιγαίου.

Η δεύτερη τακτική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ο εποικισμός, με μεταφορά Τουρκικών πληθυσμών, από την Ασία και την Αλβανία, στις Τουρκοκρατούμενες  περιοχές.    

Αυτή η επεκτατική φιλοσοφία του Ισλάμ μετατράπηκε, σύντομα, σε Εθνικιστική τακτική που οδήγησε στην ανταλλαγή πληθυσμών μετά την αποτυχία της Ελληνικής εκστρατείας στην Μικρά Ασία.

Αλλά ο θρησκευτικός φανατισμός δεν αποτέλεσε ιδίωμα μόνο του Ισλάμ, ο ίδιος φανατισμός επεκράτησε και μεταξύ των Ινδουιστών και Μουσουλμάνων της Ινδίας που σαν αποτέλεσμα είχε τον διαμοιρασμό της Ινδίας σε δύο κράτη, το Μουσουλμανικό Πακιστάν και την εναπομένουσα Ινδουιστική Ινδία.      

Επίσης, ο αντισημιτισμός που επικράτησε, για πολλούς αιώνες, στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, εκδίωξε και διέσπειρε τους Εβραϊκούς πληθυσμού σε ολόκληρη την υφήλιο.

Αναπόφευκτα, οι Εβραϊκοί πληθυσμοί απομονώθηκαν σε μικρές ομάδες που ποτέ δεν εντάχθηκαν στις διάφορες τοπικές κοινωνίες.

Ένας λαός κάτω από τέτοιες συνθήκες περιθωριοποίησης δεν μπορεί να αναπτυχθεί ούτε και να απορροφηθεί από τις τοπικές κοινωνίες. Ο λαός αυτός λειτουργεί, λοιπόν, σαν ξένο σώμα, δηλαδή, σαν καρκίνωμα.

Όσο και αν η Δύση δεν θέλει να αποδεχτεί την ευθύνη της που εκπορεύεται από την ερμηνεία αυτή, αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός.

Το γεγονός αυτό είναι και η αιτία για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, προκειμένου να δώσει μία λύση σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε αιώνες πριν.

Το ίδιο έγινε και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τους Έλληνες και Αρμένιους Χριστιανούς που δεν κατάφερε να εξισλαμίσει ούτε να εξαφανίσει.

Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε, ο Ελληνισμός της διασποράς που βοήθησε στο απελευθερωτικό αγώνα του 1821, αλλά και η ισχύ του σύγχρονου Ελληνισμού της διασποράς.    

Τα λίγα αυτά παραδείγματα, από την ιστορία της ανθρωπότητας, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της ανθρωπότητας, όπως εξελίσσεται σήμερα, θα βασιστεί στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες.

Οι κοινωνίες αυτές θα πρέπει αποδεχτούν την συμβίωση με την διαφορετικότητα μεταξύ των πληθυσμών που τις απαρτίζουν, και να επιτρέψουν τις πολιτισμικές και τις θρησκευτικές διαφορές να αναπτύσσονται ελεύθερα μέσα στα κράτη.

Αντίθεση σε αυτή την πραγματικότητα, για εθνικιστικούς ή θρησκευτικούς λόγους, ήδη έχει εξελιχθεί σε ανασταλτικό παράγοντα πολιτισμικής και οικονομικής ανάπτυξης που θα οδηγήσει τις κοινωνίες αυτές σε μαρασμό.

Τα παραλειπόμενα στα μαθήματα διοίκησης

Εκεί που έχασα τον Πλάτωνα και βρήκα τον Ελον Μασκ να κλαίει

Μέσα στην χιονοστιβάδα των εξελίξεων που αυτή η γενιά βιώνει είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς, τις αλλαγές που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε όλους τους τομείς και πεδία της ζωής, περιλαμβανομένων των τεχνολογικών, πολιτικών, κοινωνικών, επιστημονικών, οικονομικών ακόμα και ανθρωπολογικών.

Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς τις επιπτώσεις, που αυτός ο ταχύτατος ρυθμός αλλαγών, έχει επάνω στον ίδιο τον άνθρωπο που αναγκάζεται να προσαρμόζεται, κάθε φορά στις καινούριες συνθήκες που έχει να αντιμετωπίσει.

Η συνεχής εναλλαγή έχει σαν αποτέλεσμα, αυτή η ταχύρυθμη εναλλαγή, να υπεισέρχεται σε βασικά στοιχεία του χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση του καθενός από εμάς με εμφανή χαρακτηριστικά στην καθημερινότητα, στις επιλογές μας, στην επαγγελματική λειτουργία και εξέλιξη, και σε κάθε μορφή δραστηριότητας.

Σε αυτή την φάση θέλω να αναπτύξω τις επιπτώσεις που εμφανίζονται στα πλαίσια της λειτουργίας του προσωπικού των επιχειρήσεων, στα διάφορα επίπεδα από την διοίκηση μέχρι το υπαλληλικό και εργατικό δυναμικό.

Η συνεχής και ταχύρυθμη εναλλαγή πρώτα απ’ όλα δημιουργεί ανασφάλεια από τα υψηλότερα επίπεδα διοικητών, επενδυτών, μελών διοικητικών συμβουλίων, μεγάλων στελεχών, μέχρι και απλών υπαλλήλων ή εργατικού δυναμικού.

Η ανασφάλεια λειτουργεί ανασταλτικά στην λειτουργία των υψηλότερων διοικητικών επιπέδων, γεγονός  που επηρεάζει αρνητικά την  ανάπτυξη σε μία οικονομία.

Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας καθότι αυτό είναι και το επίπεδο που επηρεάζει, κατά προτεραιότητα, κάθε οικονομία.

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι και παλαιότερα, τα χαρακτηριστικά των υψηλότερων διοικητικών επιπέδων, έπαιζαν τον σημαντικότερο παράγοντα για την εξασφάλιση της επιτυχίας , με μία διαφορά, τα άτομα που έπαιζαν τον ρόλο αυτό, είχαν την δυνατότητα να κάνουν επιλογές βασισμένες σε εμπειρίες, που είχαν αποκτήσει οι ίδιοι ή κάποιοι προγενέστεροι , εμπειρίες που ήταν απόλυτα χρήσιμες, δεδομένου ότι οι συνθήκες  ήταν, σχετικά, όμοιες, ή πολύ κοντά στις συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν την περίοδο που άσκησαν την εξουσία.

Το στοιχείο της ανασφάλειας ήταν σχεδόν αμελητέο ενώ χαρακτηριστικά, όπως, η τόλμη, η, διορατικότητα, η γνώση, η αποφασιστικότητα, η ευφυΐα, και η προσαρμοστικότητα αποτελούσαν χαρακτηριστικά που επαρκούσαν για μία επιτυχή δραστηριότητα.

Ταυτόχρονα τα διαθέσιμα μέσα, όπως το ανθρώπινο δυναμικό, οι πρώτες ύλες, η ενέργεια, και το κεφάλαιο ήταν μετρήσιμα και διαθέσιμα. Αυτό έκανε το έργο των διοικήσεων ευκολότερο, λόγω της ευκολοτερης προβλεπτικότητας των παραγόντων από τα οποία εξαρτάται η επιτυχία.

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, σταδιακά, βοηθούσε τις διοικήσεις, να αξιοποιούν τα μέσα, τα εργαλεία, και τις πληροφορίες που έπαιζαν όλο και περισσότερο ρόλο στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων αλλά και της υλοποίησης των αποφάσεων αυτών.

Αυτή , θα μπορούσα να πω ότι ήταν η χρυσή περίοδος αξιοποίησης της ανθρώπινης ευφυΐας, που μετέτρεπε τα μέσα παραγωγής από τις παραδοσιακές μορφές, όπως οι πρώτες ύλες, το εργατικό δυναμικό, η βιομηχανική παραγωγή, το κεφάλαιο, οι υποδομές, οι αυτοματισμοί, ο φυσικός πλούτος, το περιβάλλον, ακόμα και ο πολιτισμός, σε πλούτο πνευματικής ιδιοκτησίας που αποκτάται  από καινοτομία και δημιουργική σκέψη.

Αυτά αποτέλεσαν το όριο της εξέλιξης της ανθρωπότητας όπως την γνωρίζουμε μέχρι πρόσφατα.

Αναφέρομαι στη εξέλιξη της ανθρωπότητας όπως την βιώσαμε και στις τελευταίες βιομηχανικές επαναστάσεις,  πρώτη, δεύτερη, Τρίτη και τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που την τελευταία μπορούμε να ονομάσουμε επανάσταση της πληροφορίας, και των κοινωνικών μέσων που μας έδωσαν την δυνατότητα μαζικής επικοινωνίας ανθρώπου με άνθρωπο αλλά και ομάδων ανθρώπων με άλλες ομάδες ανθρώπων χωρίς περιορισμό.

 Η γνώση και η επικοινωνία έγινε κτήμα διαθέσιμο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα προσφέροντας απεριόριστες δυνατότητες στον άνθρωπο και στις κοινωνίες των ανθρώπων, άπειρες πλέον οι δυνατότητες εξέλιξης της ανθρωπότητας για να καλυφθούν ανάγκες και μειονεκτήματα όπως τα προσλαμβάνει η ανθρώπινη αντίληψη, μέχρι που έγινε και το τελευταίο βήμα.

Το τελευταίο βήμα έκανε τους διοικητές λαών και επιχειρήσεων να μοιάζουν κωμικοτραγικές φιγούρες σε ιστορίες κινουμένων σχεδίων.

Έφθασε  η τεχνητή νοημοσύνη  να αρχίσει να αντικαθιστά τον άνθρωπο ξεκινώντας από τα υψηλά κλιμάκια, δηλαδή ξεκινώντας από την διοίκηση.

Δηλαδή, σχήμα οξύμωρων, αυτοί που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την δημιουργία των βάσεων δεδομένων, της διαθεσιμότητας των πληροφοριών στο ευρύ κοινό, στη ανάπτυξη  δικτύων μεταφοράς πληροφοριών με ασύλληπτα μεγάλες  ταχύτητες έδωσαν στην τεχνητή νοημοσύνη τα όπλα για να τους αντικαταστήσει.

Έδωσαν στην τεχνητή νοημοσύνη την δυνατότητα α κατασκευάζει μοντέλα ανθρώπινων κοινωνιών τα οποία μπορεί να βομβαρδίζει με άπειρες πληροφορίες και να μελετά τα αποτελέσματα μέχρι να  βρει την άριστη λύση για οποιεσδήποτε συνθήκες που είναι εφικτές.

Αυτή η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί και παίζει τον ρόλο της νομοθετικής , εκτελεστικής, και δικαστικής  εξουσίας καλύτερα από τα μέλη του κοινοβουλίου και ενός ανεξάρτητου ανωτάτου δικαστηρίου.

Αυτό κανένας δεν το είχε υποπτευθεί.

Ακόμα και σήμερα πρυτάνεις, πανεπιστημίων, ανώτατοι δικαστές, αρχηγοί κυβερνήσεων και κρατών δεν υποπτεύονται τι έχει συμβεί.

Ακόμα και σήμερα μιλάμε για όρους που μπορούν να επιβληθούν σε συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, αλλά λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ή μπορούν να φανταστούν τον τρόπο λειτουργίας των συστημάτων αυτών, όταν έχουν φτάσει στο επίπεδο να αυτενεργούν.

Απλά ας σκεφτούμε ότι τα συστήματα ήδη επικοινωνούν με τον ανθρώπινο εγκέφαλο, παίρνουν και δίνουν εντολές με αυτόν.

Εκπληκτικό δημιούργημα του ανθρώπου, των τελευταίων  ετών.

Με αυτό τον ρυθμό της εξέλιξης, που θα μπορέσουμε να φτάσουμε στα επόμενα 50 χρόνια;

Ο χάρτης κατανομής των πολιτικών δυνάμεων

(Συνέχεια του άρθρου προεκλογική διαδικασία, για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο)

1. Εθνικισμός και θρησκευτικός φανατισμός

Η μελέτη για την κατανόηση των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων ξεκινά από μία προσπάθεια προσδιορισμού των θέσεων και καταγραφής  των δραστηριοτήτων του κάθε πολιτικού τομέα, όπως έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί την σημερινή χρονική περίοδο.

Είναι φυσικό να μας ενδιαφέρουν  οι πολιτικές δυνάμεις που απασχολούν, πρωτίστως, την παγκόσμια κοινότητα τον 21ον αιώνα, δεδομένου ότι ο ρυθμός ανάπτυξης και οι εξελίξεις στην παγκόσμια κοινότητα είναι καταιγιστικές.  

Σήμερα συγκλονίζεται η υφήλιος από τους δύο άδικους και καταστροφικούς πολέμους, την Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία και την καινούρια κρίση με την Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Και οι δύο περιπτώσεις εμφανίζουν παροξυσμό Εθνικισμού ενώ η δεύτερη αποτελεί μείγμα αμείλικτου εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού.

Και τα δύο παραπάνω πολιτικά χαρακτηριστικά αποτελούν κληροδότημα της εποχής του μεσαίωνα.

Βαριά και αιμοδιψής κληρονομιά, που δύσκολα την απαρνείται η ανθρωπότητα, ούτε την ξεπερνά, αφού την βίωσε για περισσότερο από μία χιλιετία. Είναι όμως εύκολα ορατή.

 Η έξαρση της πολεμικής διαμάχης μεταξύ Ιρανικών δυνάμεων, (ενός αναχρονιστικού θεοκρατικού καθεστώτος) και του Ισραήλ, (ενός νεοϊδρυμένο, από τους νικητές του Β Παγκοσμίου πολέμου,  έθνους) όσο και αν ήταν αναμενόμενη, συγκλονίζει την ανθρωπότητα, για την βία και την εκδικητικότητα. Δίκαια αντιδρά η ανθρωπότητα εναντίον της βαρβαρότητας, κυρίως, της βαρβαρότητας που δημιουργεί θύματα στον άοπλο πληθυσμό.

Ταυτόχρονα, ήταν αναπόφευκτο, να παραβάλω στοιχεία της Αραβοϊσραηλινής διαμάχης με την μακροβιότερη Ελληνοτουρκική διένεξη, που και αυτή, αναμφίβολα, εγκυμονεί παρεμφερείς κινδύνους για τα δύο έθνη, και για την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Η σύγκρουση μεταξύ του Αραβο-ισλαμικού κόσμου με το Ισραήλ , και κατ’ επέκταση, με την Δύση επαναφέρει στο προσκήνιο τον παράγοντα του εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού, ανεξάρτητα από τις οικονομικές εξαρτήσεις που και τα δύο έθνη έχουν.

Τις εξαρτήσεις που αποτελούν την προσφιλέστερη ερμηνεία της Μαρξιστικής θεωρίας, για την αιτία όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας.  

Αναμφίβολα, ο έλεγχος των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, από τις μεγάλες καταναλώτριες χώρες εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της εξίσωσης, γιατί μέχρι σήμερα η παγκόσμια οικονομία κινείται με την ενέργεια που παράγεται από τον ορυκτό πλούτο .

Η ανάγκη αυτή ήταν καθοριστική,  και έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στον 19ο και 20ο αιώνα, ενώ σήμερα το πεδίο αντιπαράθεσης έχει υποκατασταθεί από τον ανταγωνισμό για την καθαρή ενέργεια και την ανάγκη αντιμετώπισης των κινδύνων από την μεγάλη κλιματική καταστροφή που προκαλεί ο ορυκτός πλούτος, σαν πηγή ενέργειας.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε, τις τραγικές  επιπτώσεις που προκαλούν, αυτής της μορφής, οι αναχρονιστικές πολεμικές συγκρούσεις.

Συγκρούσεις που προκαλούν κλυδωνισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, την βιομηχανία, την οικονομία και την ανάπτυξη γενικότερα, αλλά και στον ανθρώπινο πόνο, που δεν συγκρίνεται με το οποιοδήποτε όφελος, κανενός μέρους από τις παρατάξεις που συμμετέχουν σε αυτή την διένεξη και τον οικονομικό, ή εθνικιστικό, παραλογισμό.

Μία μέρα πολέμου, στο Ισραήλ κόστισε 1,5 δισ. $.

Πόσο άραγε κόστισαν στο Ιράν, στην παγκόσμια οικονομία, οι αμυντικές δαπάνες, η αύξηση του κόστους στο εμπόριο, και πόσο θα στοιχίσει η αύξηση στους αμυντικούς προϋπολογισμούς των κρατών της Δύσης και της Ανατολής;

Αντίστοιχα, πόσο κόστισε στην Ρωσία, η εισβολή στην Ουκρανία; Πόσο κόστισε ο πόλεμος, στην Ουκρανία, στην Ευρώπη και στην Αμερική που την στηρίζουν;

Αν προσθέσουμε σε αυτά, το κόστος της ανθρώπινης ζωής, που δεν έχει μονάδα μέτρησης, τι συμπεράσματα θα προκύψουν, αν τα ποσά αυτά είχαν διοχετευτεί,  για την ικανοποίηση των  αναγκών των λαών του Ισραήλ, των Παλαιστινίων, των Αράβων, των Ουκρανών των Ρώσων αλλά και των υπολοίπων; Εύλογο είναι να προβληματίζεται κανείς, ποιος κερδίζει από αυτό τον παραλογισμό;

Ποιο, συνήθως αποκαλούμενο, καπιταλιστικό κέρδος η όφελος αποκομίζουν τόσο οι κρατικές, αλλά και ιδιωτικές βιομηχανίες των  ΗΠΑ, της Ρωσία, του Ισραήλ ή του Ιράν, από αυτές τις πολεμικές δαπάνες;

Για πιο μελλοντικό όνειρο παλεύουν, και ποιες δυνάμεις είναι αυτές που τελικά ωφελούνται;

O καθαρά, εθνικιστικός και θρησκευτικός πόλεμος έχει μικρή σχέση με το οικονομικό όφελος που προκύπτει από την διαμάχη αυτή.   Οι συγκρουόμενοι είναι, τελικά, απλά θύματα της δικής τους οπισθοδρομικότητας, προς όφελος των εκμεταλλευτών των συνθηκών πόνου, αυτών των εκμεταλλευτών,  που εύκολα μπορούν να εντοπιστούν, αν βέβαια σταματήσουμε να γινόμαστε και εμείς θύματα συνωμοσιολογίας, που ακμάζει λόγω άγνοιας ή σκοπιμότητας.

Ποιος αδαής πιστεύει, ότι, αν διοχετεύονταν οι δαπάνες μίας ημέρας πολέμου στους παλαιστίνιους, να τα διαχειριστούν οι ίδιοι, δεν θα υπήρξε ειρήνη;

Τα γεγονότα που βιώνουμε , και οι συνέπιες τους, με υποχρεώνουν να προχωρήσω στην αναψηλάφηση των αρχών που διέπουν  τις διάφορες κοσμοθεωρίες, να ζυγίσω, για την κάθε μία από αυτές, τις θετικές και αρνητικές όψεις τους, στα πλαίσια των ευρύτερων διεθνών εξελίξεων,  που συντελούνται την περίοδο αυτή.

Πάντα ήμουν θιασώτης της άποψης ότι η επιβίωση μίας οικονομίας και η έξοδος από την κρίση σχετίζεται και εξαρτάται από σοβαρούς συμβιβασμούς, που υποχρεωτικά, ενδείκνυται να γίνονται.  

Όμως τα γεγονότα με έχουν ξεπεράσει.  τόσο στην Ελλάδα αλλά και στον διεθνή χώρο. Συμβιβασμοί, νομοτελειακά, δεν γίνονται, σε περιβάλλον που ελέγχεται από Εθνικιστικούς και Θρησκευτικούς φανατικούς.

Ας παρατηρήσουμε σήμερα, από πού εκτοξεύονται απειλές χρήσης πυρηνικών όπλων, που, όλοι γνωρίζουμε ότι, ενέχουν κινδύνους αφανισμού της ανθρωπότητας.

Εντούτοις, η πολιτική αξιολόγηση, που αναζητώ, των πολιτικών συστημάτων  δεν σταματά στον κίνδυνο που ελλοχεύει, μόνο στον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό, αλλά υφίσταται και σε πολλά σύγχρονα πολιτεύματα

2. Προβλήματα που αναφύονται από τα σύγχρονα πολιτεύματα

Συγκλονίζομαι όταν βλέπω, γύρω μου, πολιτεύματα και κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντιφατικές  οικονομικές και πολιτικές θεωρίες που δημιουργούν εξίσου οδυνηρά και  αντιφατικά αποτελέσματα.

Βλέπω τα αδιέξοδα που δημιουργούνται στον διεθνή ορίζοντα, που αναπόφευκτα, επηρεάζουν τις εξελίξεις και στην Ελλάδα, σαν μέλος της Ευρώπης αλλά και της παγκόσμιας αγοράς.

Είμαι άτομο με βαθιά δημοκρατική συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα αναζητώ και την αποτελεσματικότητα και την δικαιοσύνη, μεταξύ ατόμων και κοινωνιών.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα προβλήματα που προκύπτουν από τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης ανθρώπων και λαών.

Δεν θέλω να πάρω μία θέση, ή απόφαση βασισμένη σε πρόχειρες, επιφανειακές, θεωρητικές απόψεις, αρνούμαι να γίνω έρμαιο προκαταλήψεων, ή ψευδούς πληροφόρησης, ή  θεωριών συνωμοσιολογίας,  που εξυπηρετούν, ή καλύπτουν, σκοπιμότητες, ή ακόμα και ελλείψεις γνωστικών αντικειμένων.

Προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο που λειτουργούν τα άτομα και οι κοινωνίες, τον τρόπο που εφαρμόζεται η δημοκρατία και η ισότητα στην δικαιοσύνη, και πως διαμορφώνεται το σκεπτικό κάθε πολίτη κάτω από διαφορετικές συνθήκες, που επηρεάζονται από ιστορικές, πολιτισμικές, οικονομικές, πολιτικές, περιβαλλοντολογικές και θρησκευτικές διαφορές που δημιουργούν και διακρίσεις.

Προσπαθώ να αναγνωρίσω εκείνους τους κανόνες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, ώστε να ισορροπούν τις κοινωνίες, και τα άτομα μέσα σ’ αυτές, με ένα δίκαιο, αλλά όχι ισοπεδωτικό, τρόπο, που  εξισώνει, την νωθρότητα με την δημιουργικότητα. Μία τέτοια ισοπεδωτική προσέγγιση, την βλέπω οπισθοδρομική, σχεδόν μεσαιωνική.

Ίσως οι σκέψεις αυτές να φαίνονται ουτοπιστικές, και πράγματι, αναγνωρίζω ότι έτσι είναι, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ουτοπιστικό, να επιδιώκεται, η υιοθέτηση κανόνων δικαίου  που θα ανταμείβει την αποτελεσματικότητα, ενώ θα τιμωρεί την αδράνεια και την στείρα αντιδραστικότητα. 

Συνειδητοποιώ, τα συμφέροντα που εξακολουθούν να υφίστανται στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, παρά τις καταστροφικές παγκόσμιες και τοπικές πολεμικές, αυτοκτονικές συρράξεις.

Εδώ, πιστεύω, ότι υπολείπεται πολύς δρόμος ακόμα, για να διαφανεί μία ισορροπία, δεδομένου ότι οι οικονομικές, εθνικιστικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές είναι μεγάλες, σχεδόν ανυπέρβλητες,  και δεν έχει επέλθει ωριμότητα, λόγω της πληθώρας των λαών με πολιτισμικές διαφορές που ακόμα  διέπουν την ανθρωπότητα.

Όσον αφορά τις συνθήκες ισορροπίας  στις κοινωνίες, μέσα στις ανεξάρτητες κρατικές οντότητες, πιστεύω ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο ευδιάκριτα και διαχωρίσιμα.

Ειδικότερα  στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες το πρόβλημα εστιάζεται στην ισορροπία  κοινωνικών παροχών και στην δίκαιη κατανομή του πλούτου μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, εργατών, αγροτών, αστικής τάξης και κεφαλαιούχων. Το κλειδί βέβαια βρίσκεται στην λέξη ‘ δίκαιη’.

Αν εξαιρέσουμε τα καθαρά κουμουνιστικά κόμματα που, ανοιχτά, αμφισβητούν το δημοκρατικό πολίτευμα, τα υπόλοιπα πολιτικά κινήματα διαγκωνίζονται για τον έλεγχο της παραγωγής  και διανομής πλούτου που επιλέγουν να υποστηρίζουν να γίνεται, είτε παρεμβατικά από το κράτος ή να αμείβουν την ιδιωτική πρωτοβουλία που λειτουργεί με μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και καινοτομία, ή  μείγμα της διαχείρισης της παραγωγικής διαδικασίας μεταξύ κράτους και ιδιωτών επιχειρηματιών.

Και πάλι μπορούμε να πούμε ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που ο τρόπος διαχείρισης της παραγωγής και της διανομής πλούτου είναι στα χέρια μας, δηλαδή εξαρτάτε από εμάς, μέσω της ‘υποτιθέμενης’, δημοκρατικά εκλεγμένης, κυβέρνησης.

3. Η διασφάλιση της ομαλής και ανεξάρτητης λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών από ολιγαρχικά και αυταρχικά καθεστώτα.

Δεν προφασίζομαι ότι αγνοώ την ισχύ του κεφαλαίου, τη δυνατότητα επιβολής μιλιταριστικών μέσων και τον έλεγχο της οικονομίας από ολιγαρχικά καθεστώτα που μπορούν να προκύψουν μέσα ακόμα και από δημοκρατικά καθεστώτα. Αλώστε και ο Χίτλερ μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες αναδείχτηκε.

Για τον λόγο αυτό οι δημοκρατικές διαδικασίες και νομοθετήματα χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.   

Επειδή η δημοκρατική εκλογική διαδικασία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων, πρέπει να επικεντρωθούμε, αρχικά, στην διαδικασία αυτή.

Παρατηρώ ότι η δημοκρατική διαδικασία έχει τα δικά της μειονεκτήματα, τα οποία, συχνά, γίνονται ανεκτά, προκειμένου να αποφευχθούν τα σοβαρότερα μειονεκτήματα των ολιγαρχικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Από την φύση μου αντιδρώ σε κάθε είδους δογματισμό και αυταρχισμό, εκτός από συγκεκριμένες αποκλίσεις που συμβαίνουν  σε ιστορικά γεγονότα, επαναστάσεις εθνικής ανεξαρτησίας, που τα γεγονότα αυτά καθιερώνουν ειδικές συνθήκες και νομοθεσία.

Αλλά ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα, το βασικό πρόβλημα  είναι οι αυθαιρεσίες που πραγματοποιούνται είτε σε αυταρχικά, ή ακόμα και σε φιλελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα.

Μέσα σ ’ένα κόσμο, που για χιλιετίες είχε επικρατήσει η μοναρχία, με τους λαούς ν’ ακολουθούν τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες, που γύρο απ’ αυτούς αναπτύσσονταν αυλοκόλακες, και ιεραρχίες αριστοκρατών, πιστοί ακόλουθοι ενός μόνο αρχηγού, έλαμψε μια ακτίνα φωτός,  σαν φάρος, και πρόβαλε για πρώτη φορά, η δημοκρατία, κατά την  ‘χρυσή εποχή’ της αρχαίας Αθήνας, την ‘χρυσή εικοσαετία του Περικλέους’.

‘Έλαμψε, τότε, για μία πολύ σύντομη περίοδο, η ιδέα της δημοκρατίας, και έσβησε με τους ‘ Τριάκοντα Τυράννους, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ανθρωπότητα.

Πέρασαν πολλοί αιώνες, μέχρι η έννοια της δημοκρατίας ν’ αναβιώσει.

Αλλά για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Ιστορικά μιλάμε για την Αμερικανική επανάσταση, που είχε εθνικο-απελευθερωτικό χαρακτήρα, την Γαλλική επανάσταση εναντίον της αριστοκρατίας, της καθιέρωσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με διατήρηση του θεσμού της Βασιλείας στην Μεγάλη Βρετανία, και τέλος της κουμμουνιστικής επανάστασης στην Ρωσία που βασίστηκε στις Μαρξιστικές οικονομικές  θεωρίες,  και κατέληξε στη δικτατορία του εργατικού προλεταριάτου, που υιοθέτησε και η επόμενη παγκόσμια δύναμη η Κίνα.

Η Δύση διατήρησε την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δυστυχώς η δημοκρατία αυτή, δεν εξελίχθηκε όσο γρήγορα όσο έπρεπε, γιατί, τα πολιτικά κόμματα, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ομάδες πολιτών, δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν, και να καθιερώσουν δίκαιη κατανομή πλούτου, μεταξύ των ομάδων αυτών.

Αυτή η έλλειψη ισορροπίας αποτελεί και το ‘μήλο της έριδος’ μεταξύ των κομμάτων που εκπροσωπούν τα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.

Κάτω από την επιφάνια των συγκρούσεων συμφερόντων, υποκρύπτονται ιδεοληψίες περί κρατισμού και ενός εχθρού του λαού, που δεν είναι άλλος, κατά πολλούς, παρά οι… ‘ανάλγητοι’, ακόρεστοι στην δίψα του κέρδους,  μεγαλο επιχειρηματίες με το κεφάλαιο, σε αντιπαράθεση με την αξία της εργασίας.

Η ‘πάλη’ μεταξύ των κοινωνικών τάξεων δεν μπόρεσε να πάρει μία αποδεκτή θέση, που να εμπνέει εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται αυτή η πάλη με πολλές μορφές, μέσα στα δημοκρατικά καθεστώτα.

Η ισορροπία κλονίζεται, άλλοτε γιατί δεν μπορεί να ελεγχτεί ο πλουτισμός, και άλλοτε γιατί λαός κυριαρχεί στην διαδικασία ελέγχου της παραγωγής, επιβάλλοντας, κατά περίπτωση, λαϊκίστικα κριτήρια που οδηγούν στην μείωση της ανταγωνιστικότητας, μέσα σε μία, ανταγωνιστική παγκόσμια  οικονομία.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, προστίθενται πολλοί ακόμα  εξωτερικοί παράγοντες, όπως ο εθνικισμός, που ακόμα δεν εξέλειψε, οι θρησκευτικές δογματικές διαφοροποιήσεις, οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες κλπ.

Τα δημοκρατικά πολιτεύματα αντιμετωπίζουν ακόμα και ενδογενή προβλήματα, όπως ο λαϊκισμός, η εύκολη και ανεξέλεγκτη διάδοση ψευδών ειδήσεων, η έλλειψη αντικειμενικότητας, η πολυφωνία, οι πολιτισμικές ανισότητες, η παρανομία και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που καθιστούν τις δημοκρατικές διαδικασίες αναποτελεσματικές, σε σύγκριση με άλλα αυταρχικά καθεστώτα, που από την φύση τους αντιπαρέρχονται, πρώτα απ’ όλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μετά από την, παραπάνω, χονδρική αναφορά στους στόχους των πολιτικών κομμάτων προσπαθώ να ταξινομήσω τις σκέψεις μου για το εκλογικό κοινό που αποφασίζει να υποστηρίξει τα διάφορα πολιτικά κόμματα

Εκλογές δεν κερδίζονται χωρίς την συμμέτοχή εκλεκτόρων.

Κάθε λαός είναι αντάξιος της ηγεσίας που εκλέγει.

Εν τούτοις ο λαός είναι ευάλωτος στον  λαϊκισμό , στις ψεύτικες υποσχέσεις, στις ψευδείς ειδήσεις, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα του εκλογικού σώματος δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει το βάθος και την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η παγκόσμια οικονομία.

Μήπως λοιπόν η αδυναμία αυτή αποτελεί την ‘αχίλλειο πτέρνα’ της δημοκρατίας;  Άλλωστε και οι αρχαίο Έλληνες γνωμάτευσαν ‘ Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν τω ευ τω πολύ’

Ασφαλώς με κανένα τρόπο δεν απαξιώνεται η σημασία της δημοκρατίας από το γεγονός ότι ο λαός δεν μπορεί να έχει το επίπεδο της κυβέρνησής του.

Η δημοκρατία λειτουργεί μέσω εκπροσώπων του λαού, ακριβώς για τον λόγο αυτό. 

Φθάνουμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα, πως διασφαλίζεται η ακεραιότητα και η ορθολογική επιλογή των αντιπροσώπων μεταξύ κοινωνικών ομάδων που εξ ορισμού έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα;

Εδώ έγκειται και η μοναδική αξία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απέναντι στην λαοκρατία, τον ελιτισμό, την ολιγαρχία, την αυταρχική διοίκηση, την θεοκρατική διοίκηση, του κομμουνιστικού προλεταριάτου και όποιων άλλων πολιτικών συστημάτων.

Αναγκαστικά λοιπόν επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στην ποιότητα  του εκλογικού σώματος, δηλαδή στο πολιτισμικό επίπεδο των λαών και στην διασφάλιση  των θεσμών για την τήρηση της ανεξάρτητης διεκπεραίωσης των εκλογών και την μετέπειτα λειτουργία  της δημοκρατίας

Εάν η εξίσωση του πολιτιστικού επιπέδου, τουλάχιστον μεταξύ των λαών που παίζουν τους σημαντικούς ρόλους, δεν γίνει εφικτή, τότε δεν θα υπάρχει διέξοδος για την επίτευξη της ισορροπίας

Η συνειδητοποίηση του μεγάλου προβλήματος της ανθρωπότητας, που είναι η διαφορά του αναπτυξιακού επιπέδου αποτελεί σήμερα το σημαντικότερο μέλημα που απασχολεί την ανθρωπότητα.

Με αυτή την φράση σας παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο που πραγματεύεται το πρόβλημα της διαφοράς του αναπτυξιακού επίπεδου μεταξύ κοινωνιών.

https://timesforchange.wordpress.com/2024/03/31/διαφορετικοτητα-στισ-πολιτικεσ-και-θ/(ανοίγει σε μία νέα καρτέλα)

DIVERSITY IN POLITICAL AND RELIGIOUS BELIEFS, A DEEPER APPROACH

In the tumult of violent social changes, climate changes, wars, conquest and defense, population movements, revolutions, social and industrial, and all kinds of conflicts, political and religious beliefs, played an important role.

Sometimes because the facts created these beliefs, and sometimes because the beliefs created the facts.

From the moment human beliefs or conviction were created, it proved to be very difficult for these beliefs to change, despite the passage of centuries in the evolutionary course of humanity.

It was and is very rare for a man, possessed by a religious or political conviction, to change his convictions, and jump from one environment to another, whether violence is used or not. These beliefs also constitute his identity, which eventually end up becoming existential entities.

Man is. somehow, captive to the environment that shapes him, homeland, family, religion, cultural level, and political rnviroment, these may, as the case may be, prove to be a blessing or a curse.

Historical examples, for all cases, are too many.

In developed societies, diversity and pluralism has come to be considered normal and desirable, while in less developed societies, diversity or pluralism is considered as a danger to the status quo.

The key in dealing with the problems that arise is the way to deal with diversity, both for political and social, as well as religious diversity.

By adopting this principle, we have come to accept a multicultural society in the Western world.

Most people, in the western world believed that by accepting multicultural society and secularism, equal rights and democratic polices, we could eliminate many of the reasons that have caused, over time, social conflicts.

It is a fact, however, that with this development we overcame many of the problems of the past and contributed to the creation of a symbiotic society.

We believed that we have left behind doctrinal disputes, as well as religious rivalries, even within Christian societies.

We believed that we have left behind many of the intense political and nationalist conflicts, with the establishment of international legislation and international rules for the protection of human rights , as well as the establishment of international organizations such as UN and international juries.

However, we missed the fact that the acceptance of diversity and pluralism was achieved at the cultural and economic level only in the Western World, which had already acquired greater potential and riched a higher level of development, while the rest of the ‘developing’ world was left behind.

Such higher state of development, also created, at the same time, another diversity, which contributed to the distancing of the western developed nations from a significant part of the rest of the world community, regardless of the reasons, for which this progress has been achieved.

This progress has left an entire world behind, causing the return to situations and problems that existed hundreds or even thousands of years ago.

Nationalist, religious, and political rivalries, neo-colonial practices and methods reappeared, even more powerful and dangerous, because differences including economic level generated new opportunities for exploitation.

It has been proven that stability and balance, among nations, cannot be mentained, unless the levels of development are equalized in most societies worldwide.

Competitiveness is a legitimate advantage when the competition involves homogeneous societies, or societies that compeat under similar conditions.

Secularism and human rights are not principles adequate or capable to balance out injustice, since the ‘law of the strongest’ always prevails, which is the ‘law of the jungle’.

Man must overcome his nature, to overcome the ‘law of nature’.

Equal distribution of wealth is a precondition for achieving justice and balance among societies or nations. Unfortunately, equal distribution of wealth is not a natural process, hence a transcendence is required from man.

The colonial rivalries, which are arising, cannot be stopped, unless new rules are set, which will contribute to faster development of the third world.

Such assistance will have to be provided, in analogy, from the developed world, instead of uncontrolled exploitation of the developing third world countries.

Of course, this view is a utopian expectation.

Yet, if this cannot be enforced, in some way, perhaps, under today’s conditions, by international organizations, and first, by the UN itself. This is a minimum contribution, from such an organization that justifies its existence.

How could this be practically done?

The rules of trade and commercial transactions, which reflect, economic power, must adopt new ways that will  ensure the long-term improvement of the level of development of third world societies.

As utopian as this may seem, it is also the only way to eliminate the danger of destroying humanity from competing conflicts.

It is, of course, self-evident that first the members of the G20, which are the strongest forces playing the role of today’s neo-colonialists, must agree.

Such an agreement would provide a definitive solution to the diversity problems of both political and religious prejudices that are used, by most, as tools to achieve selfish ends.

These thoughts are not far from expressing today’s reality, we know very well the competition among many powers competing to control third world countries, whether through religion, or military aid or economic agreements or other means.

An international agreement, if possible, would change the picture of the world today.

We would not, any more, observe China’s competition with America, or competitions among most powers, including Europe, and Russia, but also Turkey (a new comer), compeating in areas such as Africa, Asia, even the Balkans, South America, etc.

These powers, without exception, would not undermine the road to development by taking parts in internal conflicts.

But even beyond that, they would also help to find solutions for the problems of climate change with very well-known aversive effects, such as illegal emigration or massive movement of populations to the north, infiltration of terorist groups, etc.

The awareness of the great problem of humanity, which is the difference in the level of development, is today the most important issue that should concerns humanity.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Μέσα στην λαίλαπα των βίαιων κοινωνικών αλλαγών, κλιματικών μεταβολών , πολέμων, κατακτητικών και αμυντικών, μετακινήσεων πληθυσμών, επαναστάσεων, κοινωνικών και βιομηχανικών, και κάθε λογής συγκρούσεων, οι πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο.

Άλλοτε γιατί τα γεγονότα δημιούργησαν τις πεποιθήσεις αυτές, και άλλοτε γιατί οι πεποιθήσεις δημιούργησαν τα γεγονότα.

Από την στιγμή που δημιουργήθηκαν οι οποιεσδήποτε ανθρώπινες πεποιθήσεις,  απεδείχθη ότι ήταν πολύ δύσκολο, οι πεποιθήσεις αυτές, να αλλάξουν, παρά την παρέλευση αιώνων μέσα στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας.

Ήταν και είναι πολύ σπάνιο ένας άνθρωπος, διακατεχόμενος από μία θρησκευτική  ή πολιτική πεποίθηση, να μεταβάλει τις πεποιθήσεις του αυτές, και να μεταπηδήσει από το ένα περιβάλλον σε ένα άλλο, είτε ασκείται βία είτε όχι. Οι πεποιθήσεις αυτές αποτελούν και την ταυτότητά του, που τελικά καταλήγουν να γίνονται υπαρξιακές οντότητες.

Ο άνθρωπος  είναι. κατά κάποιο τρόπο, δέσμιος του περιβάλλοντος που τον διαμορφώνει, πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία, πολιτισμικό επίπεδο, και πολιτικά στοιχεία, αυτά μπορεί, κατά περίπτωση, να αποδειχθούν ευλογία ή καταδίκη.

Τα ιστορικά παραδείγματα, για όλες τις περιπτώσεις, είναι πάρα πολλά.

Σε εξελιγμένες κοινωνίες, η διαφορετικότητα κατέληξε να θεωρείται φυσιολογική και επιθυμητή, ενώ σε λιγότερο ανεπτυγμένες κοινωνίες, η διαφορετικότητα θεωρείται κίνδυνος για το εκάστοτε υφιστάμενο καθεστώς.

Το κλειδί για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν, αποτελεί ο τρόπος αντιμετώπισης της διαφορετικότητας, τόσο για την πολιτική και κοινωνική, όσο και στην θρησκευτική διαφορετικότητα.

Υιοθετώντας αυτή την αρχή, φτάσαμε στην αποδοχή μίας πολυπολιτισμική κοινωνίας του δυτικού κόσμου.

Πιστέψαμε, οι περισσότεροι άνθρωποι, στον δυτικό κόσμο, ότι με την αποδοχή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και την ανεξιθρησκεία, τα ίσα δικαιώματα και τα δημοκρατικά πολιτεύματα, θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε αρκετές από τις αιτίες που προκαλούσαν, διαχρονικά, κοινωνικές συγκρούσεις.

Είναι γεγονός, βέβαια, ότι με την εξέλιξη αυτή αφήσαμε πίσω αρκετά από τα προβλήματα του παρελθόντος, και να συμβάλουμε στην δημιουργία μίας συμβιωτικής κοινωνίας.

Πιστέψαμε ότι αφήσαμε πίσω τις δογματικές διαμάχες, τις εξτρατευτικές σταυροφορίες, τους θρησκευτικούς ανταγωνισμούς, ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες, πιστέψαμε ότι αφήσαμε πίσω αρκετές και από τις έντονες πολιτικές και εθνικιστικές αντιθέσεις, με την καθιέρωση της διεθνούς νομοθεσίας και των διεθνών  κανόνων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και την καθιέρωση διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και τα διεθνή δικαστήρια.

Όμως, μας διέφυγε το γεγονός ότι η αποδοχή της διαφορετικότητας έγινε αποδεκτή στο πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο μόνο της Δύσης που είχε αποκτήσει μεγαλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης από τον υπόλοιπο ‘αναπτυσσόμενο’ κόσμο.

Η μεγαλύτερη ανάπτυξη δημιούργησε και μία άλλη διαφορετικότητα, που συνέβαλε στον διαχωρισμό των ανεπτυγμένων εθνών από σημαντικό τμήμα της παγκόσμιας κοινότητας, ανεξάρτητα από τους λόγους που αυτή η πρόοδος επετεύχθη.

Αυτή η πρόοδος άφησε πίσω ένα ολόκληρο κόσμο, με αποτέλεσμα να επανέλθουμε σε παρεμφερείς καταστάσεις και προβλήματα που προϋπήρχαν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν.

Επανήλθαν οι εθνικιστικοί, θρησκευτικοί και πολιτικοί ανταγωνισμοί, οι νεο-αποικιακές πρακτικές και μεθοδεύσεις, ακόμα πιο ισχυρές και επικίνδυνες από παλαιότερα, διότι η διαφορά δημιούργησε νέες ευκαιρίες εκμετάλλευσης.

Απεδείχθη ότι σταθερότητα και ισορροπία, μεταξύ των εθνών, δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν εξισωθούν τα επίπεδα ανάπτυξης στο μεγαλύτερο ποσοστό των κοινωνιών παγκοσμίως. Η ανταγωνιστικότητα είναι στοιχείο θεμιτό όταν ο ανταγωνισμός αφορά ομοιογενείς κοινωνίες.

Η ανεξιθρησκεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι στοιχεία ικανά να φέρουν την ισορροπία, ώστε να πάψει να ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου, που είναι ο νόμος της ζούγκλας, που είναι όμως, και ο νόμος της φύσης.

Ο άνθρωπος πρέπει να ξεπεράσει την φύση του, για να ξεπεράσει τον νόμο της φύσης.

Η ίση κατανομή του πλούτου, που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επίτευξη της ισορροπίας μεταξύ κοινωνιών ή εθνών, δεν αποτελεί μία φυσική εξέλιξη, εδώ απαιτείται από τον άνθρωπο μία υπέρβαση.

Οι αποικιοκρατικοί ανταγωνισμοί δεν μπορούν να σταματήσουν, αν δεν τεθούν νέοι κανόνες, που θα υποβοηθούν την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου, με, την κατ’ αναλογία, δυνατότητας, υποστήριξής του, από τον ανεπτυγμένο κόσμο, αντί της ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης του αναπτυσσόμενου τρίτου κόσμου.

Βεβαίως η άποψή αυτή είναι ουτοπιστική.

Αλλά, αν αυτό δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί, κατά κάποιο τρόπο, ίσως, με τα σημερινά δεδομένα, από διεθνείς οργανισμούς, και πρώτα απ’ όλα, από τον ίδιο τον ΟΗΕ, τότε παύει να είναι χρήσιμη ακόμα και η ύπαρξή του.

Πώς θα μπορούσε, πρακτικά να γίνει αυτό;

Οι κανόνες εμπορίου και συναλλαγών, που αντικαθρεπτίζουν, κατά ένα τρόπο την οικονομική ισχύ, πρέπει να υιοθετήσουν καινούριους θεσμούς που θα τείνουν να εξισορροπήσουν τις συνθήκες ανάπτυξης των αναπτυσσομένων εθνών, που τελικά θα διασφαλίσουν την ισορροπία και την μακροπρόθεσμη επίτευξη ενός στόχου, την εξίσωση του επιπέδου ανάπτυξης των κοινωνιών.

Όσο και αν φαίνεται αυτό ουτοπιστικό είναι, αποτελεί και τον μόνο τρόπο να εξαφανιστεί ο κίνδυνος καταστροφής της ανθρωπότητας, από διαγκωνιζόμενες διαμάχες.

Είναι βέβαια αυτονόητο, ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να συμφωνήσουν τα μέλη της G20 που αποτελούν τις ισχυρότερες δυνάμεις που παίζουν και τον ρόλο των σημερινών νεο-αποικιοκρατών.

Μία τέτοια συμφωνία θα έδινε μία οριστική λύση στα προβλήματα της διαφορετικότητας τόσο για τις πολιτικές όσο και τις θρησκευτικές προκαταλήψεις που χρησιμοποιούνται, από όλους, σαν εργαλεία επίτευξης ιδιοτελών στόχων.

Οι  σκέψεις αυτές δεν είναι μακριά από το να εκφράζουν την σημερινή πραγματικότητα, γνωρίζουμε πολύ καλά τον ανταγωνισμό πολλών δυνάμεων που ανταγωνίζονται να ελέγξουνε τρίτες χώρες, είτε μέσω της θρησκείας, ή στρατιωτικής βοήθειας ή οικονομικών συμφωνιών και άλλων μέσων.

Μία διεθνής συμφωνία, αν ήταν εφικτή, θα άλλαζε την εικόνα του κόσμου σήμερα.

Δεν θα παρατηρούσαμε ανταγωνισμούς της Κίνας με την Αμερική , την Ευρώπη και την Ρωσία, αλλά και την Τουρκία, σε περιοχές όπως η Αφρική, η Ασία, ακόμη και τα Βαλκάνια, την Νότιο Αμερική κλπ.

Δεν θα υπονόμευαν οι χώρες αυτές, χωρίς εξαίρεση, την ομαλότητα των εξελίξεων, ενισχύοντας τις εσωτερικές διενέξεις.

Αλλά και πέραν αυτού θα βοηθούσαν να βρεθούν λύσεις και για τα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής με τις γνωστές σοβαρές επιπτώσεις, την μετακίνηση πληθυσμών προς τον βορά κ.λπ.

Η συνειδητοποίηση του μεγάλου προβλήματος της ανθρωπότητας, που είναι η διαφορά του αναπτυξιακού επιπέδου αποτελεί σήμερα το σημαντικότερο μέλημα που απασχολεί την ανθρωπότητα.

Η εισαγωγή ξένων Ιδιωτικών και Δημοσίων μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα

Μία ακόμα κρίση στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελεί και η συζήτηση για την είσοδο ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Προσωπικά με έχει κουράσει η συνεχείς ιδεολογική και ιδεοληπτική αντιπαράθεση των βασικών πολιτικών παρατάξεων. Αριστερά παράταξη συνεχώς προβάλλει την διαχείριση των παραγωγικών λειτουργιών, μέσω δημοσίου ελέγχου και την Φιλελεύθερη δεξιά παράταξη να προβάλει την ιδιωτική πρωτοβουλία σαν την αποδοτικότερη μορφή διαχείρισης.

Αρκετά πια με το παλαιολιθικό μοντέλο σκέψης και δημιουργίας αναχρονιστικών προτύπων λειτουργίας της οικονομίας.

Η σημερινή Πανεπιστημιακή κοινότητα λειτουργεί με νέα λειτουργικά πρότυπα που εφαρμόζουν τις βέλτιστες  διαδικασίες εφαρμόζοντας μετρήσεις αποδοτικότητας τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, εξαλείφοντας τα μειονεκτήματα κάθε μορφής λειτουργίας και αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα και στις δύο περιπτώσεις, έτσι που το τελικό αποτέλεσμα τείνει να είναι ανεξάρτητο από δημόσιο ή ιδιωτικό παράγοντα. Τα βασικά στοιχεία που πρέπει να εξασφαλίζονται σε κάθε περίπτωση είναι η τήρηση του δικαίου και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η άποψης ότι ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί σε βάρος του γενικότερου συμφέροντος είναι τόσο λάθος όσο και η άποψη ότι το δημόσιο στερείται πρωτοβουλίας και αποδοτικότητας λόγω ελλείψεως κινήτρων και της επιβολής μεγάλης γραφειοκρατίας.

Η τεχνολογία και τα μέσα ελέγχου που εφαρμόζονται σήμερα έχουν την τάση να μειώνουν τα μειονεκτήματα και να αξιοποιούν τα πλεονεκτήματα κάθε μεθόδου με αποτέλεσμα η ιδεοληπτική αντιμετώπιση να μην έχει κανένα ρόλο σε μία δημοκρατική κοινωνία σήμερα, αυξανόμενης της σύγκλησης των δύο μεθόδων λειτουργίας όσο περνούν τα χρόνια.

Λαμβανομένων υπόψη των διαπιστώσεων αυτών, η επικέντρωσης του ενδιαφέροντος για τα περισσότερα θέματα που απασχολούν σήμερα, θα έπρεπε να απόσχουν από τις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις και να εστιάσουν τα ενδιαφέροντά τους στις λεπτομέρειες εφαρμογής κάθε σχεδίου ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο αποτέλεσμα προς το συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας.

Επί του προκειμένου, όσον αφορά το θέμα εισαγωγής ξένων Ιδιωτικών και Δημοσίων μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, μία ανάλυση πρέπει να προκύπτει από την κατανόηση των προβλημάτων του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος στην χώρα και των στόχων και συμφερόντων όλων των παραγόντων που εμπλέκονται και επηρεάζουν  τις διαδικασίες αποφάσεων                

Στη ευρύτερη συζήτηση υπεισέρχονται πρόσθετα θέματα που αλλοιώνουν την διαδικασία λήψης αποφάσεων που ταλαιπωρούν επί πολλά χρόνια την Ελληνική κοινωνία.

Για τον λόγο αυτό, προκειμένου να κατανοήσουμε σε μεγαλύτερη έκταση τους παράγοντες που επηρεάζουν το θέμα αυτό, παραθέτω μία κατάσταση ερωτήσεων προκειμένου να γίνει πρώτα μία ενδοσκόπηση διαφόρων παραγόντων που σχετίζονται τόσο με τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων αλλά και τις σκοπιμότητες των παραγόντων αυτών.

Στην φάση αυτή δεν δίνονται απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές δεδομένου ότι είναι ρητορικές και κατα κάποιο τρόπο προκαλούν τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.  

1. Πως εκφράζονται οι αντιπαρατιθέμενες απόψεις της πανεπιστημιακής  κοινότητας.
2. Γιατί δεν υπάρχει μία ΕΦΕΕ, και υπάρχουν, απλώς φοιτητικές οργανώσεις που λειτουργούν σαν εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων.
3. Γιατί νομιμοποιούνται παράνομες δράσεις πολλών φοιτητικών παρατάξεων.
4. Γιατί γίνεται  ανεκτή η κατάληψη σχολών και άλλων δημοσίων κτιρίων.
5. Γιατί γίνονται γενικές συνελεύσεις επί των παρόντων φοιτητών και όχι ψηφιακές ψηφοφορίες επί του συνόλου των φοιτητών.
6. Γιατί δεν υπάρχει έλεγχος των εισερχομένων στα πανεπιστήμια ατόμων.
7. Γιατί υπάρχει ανεκτικότητα στους εκβιασμούς φοιτητών και καθηγητών από μικρές μειονότητες φανατισμενων πολιτικά ατόμων.

Είναι ξεκάθαρο από τις ερωτήσεις ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν ελεύθερες διαλογικές συζητήσεις, ούτε να βγουν πορίσματα ή αποφάσεις που να γίνονται σεβαστές, στα πλαίσια μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Σε δεύτερο στάδιο και σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων τίθενται εξής ερωτήματα.

1. Γιατί η πλειοψηφία των κομμάτων αριστερής ιδεολογίας τίθενται εναντίον της εισαγωγής ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα ενώ το σύνολο των χωρών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου τα επιτρέπουν.
2. Γιατί επιτρέπεται η επαγγελματική αναγνώριση των φοιτητών ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα και αρνούνται να επιτρέψουν την λειτουργία των ίδιων των πανεπιστημίων εδώ.
3. Γιατί επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών νοσοκομείων και όχι ιδιωτικών πανεπιστημίων.
4. Γιατί επιτρέπεται η λειτουργία ιδιωτικών σχολών μέσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και όχι τριτοβάθμιας.

Και τελικά ας αναρωτηθούμε μήπως τα κίνητρα είναι ιδιοτελή και δεν συμπίπτουν με το συνολικό συμφέρον της κοινωνίας.

1. Μήπως το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στην Ελλάδα βασίζεται σε απαρχαιωμένες βάσεις επιλογής των καλυτέρων δημιουργικών μαθητών, που βασίζονται σε συστήματα απομνημόνευσης αντί δημιουργικότητας, διότι, πως εξηγείται το γεγονός ότι τόσοι Έλληνες φοιτητές διαπρέπουν στο εξωτερικό ενώ φοβήθηκαν ή απορρίφθηκαν από το εδώ εξεταστικό σύστημα.
2. Μήπως το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ευνοεί τα κλειστά επαγγέλματα με την έλλειψη ανταγωνισμού.
3. Μήπως η έλλειψη ικανού αριθμού ειδικοτήτων σε διάφορα τεχνικά επίπεδα προξενούν την δημιουργία σχολών πανεπιστημιακού επιπέδου που δεν είναι αναγκαίες. Δηλαδή μήπως η δημιουργία τμημάτων τριετούς φοίτησης είναι ανάγκη της αγοράς και τα Ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτήν την ανάγκη της αγοράς δημιουργώντας αντίστοιχα τμήματα και ανάλογα πτυχία τριετούς φοίτησης.
4. Μήπως οι καθηγητές των Ελληνικών πανεπιστημίων λειτουργούν ωφελιμιστικά διατηρώντας προνόμια σε μία κλειστή επιστημονική κοινότητα που δεν θα είναι υποχρεωμένη  να ανταγωνίζεται σε μία ανοιχτή ανταγωνιστική αγορά.
5. Μήπως η έλλειψη πανεπιστημίων του εξωτερικού μειώνει τις ευκαιρίες συνεργασιών σε ερευνητικά προγράμματα που θα απαιτούσαν ευρύτερες συνεργασίες πανεπιστημίων με περισσότερα γνωστικά αντικείμενα.
6. Μήπως διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού θα εφαρμόζουν τελείως διαφορετικές πρακτικές αξιολόγησης φοιτητών που θα βαθμολογούν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά φοιτητικής δραστηριότητας.
7. Μήπως τα πανεπιστήμια εξωτερικού θα δημιουργούσαν ευκαιρίες για συμμετοχή σε περισσότερα έργα διεθνούς συνεργασίας με μεγαλύτερες προοπτικές.

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που πρέπει να διερευνηθούν και να απαντηθούν πριν καταλήξουν τα πανεπιστήμια, οι βουλευτές, τα κόμματα και οι φοιτητές να τοποθετηθούν στο θέμα της απόφασης εισαγωγής των ξένων ιδιωτικών η δημοσίων μη κερδοσκοπικών  πανεπιστημίων στην Ελλάδα, και να μην επαφίενται οι αποφάσεις σε ομάδες με βάση τις απόψεις επαναστατικών ή αντιστασιακών ομάδων αμφίβολης προέλευσης και σκοπιμοτήτων.

Τέλος θεώρησα σκόπιμο να προσθέσω μία επιλογή ερωτήσεων αλλά αυτή την φορά με απαντήσεις όπως δίνονται από το Ελληνικό Υπουργείο παιδείας,

URL https://www.esos.gr/arthra/86114/yp-paideias-ennea-erotiseis-apantiseis-gia-ta-mi-kerdoskopika-mi-kratika-panepistimia

Υποβολή

Δ

Ιστότοπος

Υποβολή

Δ

Το πρόβλημα της νεανικής εγκληματικότητας

Για την αυξανόμενη νεανική εγκληματικότητα στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο , ένα μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, δεν ευθύνονται οι νέοι γι’ αυτό.

Εμείς η γενιές των ενηλίκων φέρουμε ολόκληρη την ευθύνη κυρίως γιατί οι νέοι από βρεφική ηλικία λειτουργούν μιμητικά.

Εύκολα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, και πόσο πίσω μπορεί να πάει αυτή η γενίκευση ;

 Δηλαδή όσο προχωράμε σε καινούριες γενιές τόσο χειρότερες γενιές θα δημιουργούνται;

 Αυτή η ορμήνια δεν είναι πολύ γενικόλογη;

 Ασφαλώς είναι γενικόλογη και δεν αφορά μία καταστροφική πορεία στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Υπάρχουν εναλλαγές της ανθρωπότητας διάσπαρτες σε περιόδους, περιοχές και πολιτισμικά υπόβαθρα και τυχαία γεγονότα.

Είναι ανάγκη να επικεντρωθούμε στην σημερινή συγκυρία, για να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα και να βρούμε λύσεις  να αναστείλουμε, όσο είναι δυνατό τον κατήφορο αυτού του τμήματος της κοινωνίας κυρίως των ανηλίκων  που υφίσταται τις συνέπειες αυτές.

Για να γίνει αυτό, βέβαια, πρώτα πρέπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε τις γενεσιουργικές αιτίες των δικών μας,  δηλαδή των ενηλίκων, τις λανθασμένες λειτουργίες, ως προς τις επιρροές που ασκούμε προς τα ανήλικα παιδιά μας.

Είναι γεγονός ότι διανύουμε μία περίοδο ταχύτερης μεταβολής των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων με άμεσες  επιπτώσεις  στο αίσθημα ασφάλειας στους πληθυσμούς όλων των λαών, που, για τον κάθε λαό, μπορεί να έχει και διαφορετικούς λόγους.

Μερικά παραδείγματα αποτελούν, η κλιματική αλλαγή, η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η πολιτική αστάθεια, η επαγγελματική απαξίωση, η απαξίωση θεσμών, οι οικονομικές κρίσεις, η δημογραφική κρίση από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού, ή αντίστροφα, συνέπειες του υπερπληθυσμό, υγειονομικές κρίσεις, ανεργία  κλπ.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν άγχος τόσο σε προηγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες.

Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν το νέο παράγοντα, την σημερινή εποχή, σε σχέση με τις συνθήκες που βίωσαν οι παλαιότερες γενιές ,που είχαν τον χρόνο να προσαρμοστούν, παρά την σκληρότητα των συνθηκών που βίωνε η κάθε γενιά.

Σήμερα, παρά την βελτίωση των συνθηκών που βιώνουμε, η ανασφάλεια έγινε μεγαλύτερη, τόσο για τους παράγοντες που αναφέραμε αλλά και της ευκολότερης διάδοσης των γεγονότων, μέσω και της τηλεόρασης και των κοινωνικών μέσων γενικότερα.

Ταυτόχρονα τα πρότυπα που προβάλλονται ενισχύουν την προβολή της διαφοράς στη ποιότητα της ζωής μεταξύ των ανθρώπων, κοινωνιών και εθνών.

Είναι φυσικό, τα πολιτικά συστήματα να εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες για να προάγουν τις απόψεις τους προς όφελος των ιδεολογιών τους για την δημιουργία μίας καλύτερης ζωής, γεγονός που αυξάνει την πολιτικοποίηση της καθημερινότητας και του φανατισμού.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είναι επίσης φυσικό να προσεγγίζουν, οι κοινωνίες, περισσότερο υλιστικά τους στόχους για την βελτίωση του επιπέδου της ζωής ενώ, η τυχόν αποτυχία για την επίτευξη των στόχων, να μετατρέπει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε δυσαρεστημένους πολίτες που μεταφέρουν την δυσαρέσκεια αυτή και μέσα στο οικογενειακό τους περιβάλλον.

Τα παιδιά είναι οι πρώτοι και πιο ευαίσθητοι αποδέκτες της δυσαρέσκειας αυτής, που σαν μιμητικά όντα προσεγγίζουν την ζωή αρνητικά.

Από εκεί και πέρα εξαρτάτε, από το επίπεδο των γονέων και του γενικότερου περιβάλλοντος, που θα καταλήξει η διαμαρτυρία.

Η διαμαρτυρία θα πάρει διάφορες μορφές, από πλήρη έλλειψη  προσαρμοστικότητας, σε επιθετικότητα, αντικοινωνικότητα, εσωστρέφεια, καταθλιπτική συμπεριφορά μέχρι εγκληματικότητα.

Είναι αποκλειστική  ευθύνη του οικογενειακού και σχολικού περιβάλλοντος να προστατεύσει τα παιδιά στην φάση αυτή, δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία να εμφανιστεί αμέλεια στις ευαίσθητες ηλικίες.

Η αποκλειστικά υλιστική προσέγγιση στην ηλικία αυτή είναι εγκληματική. Είναι ανάγκη να δοθεί η ευκαιρία στα παιδιά να αναπτύξουν κάποιο ρομαντισμό, αυτός θα επηρεάσει την ζωή τους ολόκληρη.

Τι εννοώ ρομαντισμό;

Εννοώ απασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό και τις τέχνες, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις κλείσεις του παιδιού.

Η μουσική, ο χορός, το θέατρο, η ποίηση, η λογοτεχνία, σε όλα τα επίπεδα και τις κατηγορίες μέχρι να ανακαλύψουμε που υπάρχει το ενδιαφέρον και η κλίση του παιδιού.

Αν το παιδί αισθανθεί ενδιαφέρον και αναγνώριση σε κάποιο από τα αθλήματα ή και τις τέχνες θα τα αγαπήσει και θα έχουμε ένα λιγότερο προβληματικό παιδί στην εφηβεία του.

Η βοήθεια του παιδιού μέχρι να ανακαλύψει τα ενδιαφέροντα του απαιτεί υπομονή και χρόνο, δεν το περνάμε το παιδί στον υπολογιστή και στα  Computer games, γιατί είναι σαν να του σκοτώνουμε τον ρομαντισμό χωρίς επιστροφή.

Αν ασχοληθούμε λίγο περισσότερο, σε αυτή την ηλικία, δεν θα έχουμε προβλήματα αργότερα σε προεφηβικές ή εφηβικές  ηλικίες.

Κατά την γνώμη μου, η καταστολή της εγκληματικότητας είναι ποιο δύσκολη σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως, δυστυχώς, εμφανίζονται σήμερα, δηλαδή ακόμα και στα 12 χρόνια. Όμως η προσπάθεια να απασχοληθεί και ο έφηβος με τον αθλητισμό και κάποια τέχνη δεν πρέπει να σταματήσει.  

Ανάγκη συνεργασίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε τομείς της οικονομίας που έχουν σχέση με την άμυνα

Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ πολιτικών ιδεολογιών έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις στα θέματα εφαρμογής κοινωνικής πολιτικής και άμυνας, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση.

Είναι αυτονόητο ότι οι κρατικές επενδύσεις και δαπάνες είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό του αμυντικού εξοπλισμού. Οι τελευταίες προμήθειες που ενισχύουν σημαντικά την αεροπορική δύναμη δεν είναι επαρκείς, διότι η χώρα μας, δυστυχώς, υφίσταται σοβαρές απειλές, από μία χώρα που τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, για την κυριαρχία της, που έχει σοβαρότατες συνέπειες για την οικονομία της, ακόμα, και την επιβίωσή της.

Οι απαιτήσεις σε εξοπλισμό δεν περιορίζονται σε απλή προμήθεια αλλά απαιτούν ανάπτυξη σχετικής εσωτερικής αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας σε τομείς όπως η κατασκευή μη επανδρωμένων drawn, εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στον ηλεκτρονικό πόλεμο, την έρευνα κλπ. Όλες αυτές οι καινούργιες απαιτήσεις σε συνδυασμό με τις καινούριες διεθνείς συγκυρίες απαιτούν την συνεργασία του δημοσίου, των Ελληνικών πανεπιστημίων και με ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και με Ιδιωτικά Πανεπιστήμια για να αξιοποιηθούν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες για να αναπτυχθεί μία σωστή αξιόλογη εθνική αμυντική βιομηχανία, που θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτή την προοπτική είναι κοντόφθαλμη και αναχρονιστική.

Όσον αφορά την σύγκρουση με την κοινωνική πολιτική που είναι απολύτως βέβαιη δεδομένου ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς σοβαρές θυσίες, σε μία εποχή κρίσεων, απαιτείται σύγκληση των πολιτικών δυνάμεων να μοιραστούν οι θυσίες αυτές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων με δικαιοσύνη και ευφυία.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα μπορούμε να πάρουμε από τον τρόπο που διαχειρίζεται η Φιλανδία την στρατιωτική θητεία όπου οι νεοσύλλεκτοι ξεκινούν με μία βραχυχρόνια βασική εκπαίδευση, περίπου εξ μηνών, με αντικείμενο την εξοικείωση στην χρήση νέων όπλων ταυτόχρονα με την εκπαίδευση στην νέα τεχνολογία και την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης, Η εκπαίδευση αυτή επαναλαμβάνεται σε τακτικά επαναλαμβανόμενα διαστήματα. Με τον τρόπο αυτό εκπαιδεύεται και αξιοποιείται ανθρώπινο δυναμικό τόσο για λόγους άμυνας όσο και για πρόσθετους γενικότερους λόγους της οικονομίας. Αυτό εννοούμε έξυπνες συνδυαστικές μεθόδους αύξησης της παραγωγικότητας, μακριά από φανατισμούς και αναχρονιστικές ιδεοληψίες.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Μέρος 1^ον

Οι βασικές πολιτικές ιδεολογίες στον 21^ον αιώνα.

Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής για να συνταχθεί ένας πολίτης σε κάποιο κόμμα που εκπροσωπεί μία πολιτική θεωρία; Είναι πράγματι πιθανό η επιλογή αυτή να γίνεται με συνειδητή μελέτη των πολιτικο-οικονομικών θεωριών ή είναι συγκυριακή επιλογή με βάση γεγονότα και εμπειρίες του καθενός και των επιρροών από το περιβάλλοντος του:

Πως είναι δυνατόν άτομα του ιδίου πολιτισμικού επιπέδου, ίδιας αφυΐας και γνωστικού αντικειμένου να διαμοιράζονται μεταξύ τελείως διαφορετικών πολιτικών θεωριών και να ακολουθούν παρατάξεις αντιφατικές όπως για παράδειγμα η αναρχία και ο φασισμός;    

Για πολλά χρόνια προσπαθώ να επικοινωνήσω με άτομα που έχουν πολιτική συνείδηση και να κατανοήσω τα στοιχεία εκείνα που διαμορφώνουν τις διάφορες πολιτικές απόψεις ατόμων διαφόρων κατηγοριών.

Θεωρώ την προσπάθεια  αυτή σημαντική γιατί η κατανόηση των παραγόντων αυτών που διαμορφώνουν τις απόψεις ανθρώπων για πολιτικά θέματα, ακουμπάει στον πυρήνα της προσωπικότητας ώστε η επικοινωνία να γίνεται με μεγαλύτερη επιτυχία με σκοπό την αποτελεσματικότητα και την κατανόηση, και πιθανόν  την άμβλυνση των αντιφάσεων και προσέγγιση κάποιας αντικειμενικότητας, τουλάχιστον ως προς την εξεύρεση κάποιας γραμμής προώθησης λύσεων κοινής αποδοχής.

Η πολιτική επιλογή προσδιορίζει σημαντικές πλευρές της φυσιογνωμίας ενός ατόμου μαζί με τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της προσωπικότητας του.

Στην σημερινή εποχή, τα πολιτικά ‘πιστεύω’ έχουν αντικαταστήσει παλαιότερα πολιτισμικά στοιχεία που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις και στην διαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών.

Αυτά τα πολιτισμικά στοιχεία είχαν, για κάθε εποχή και γεωγραφική περιοχή, διαφορετικά χαρακτηριστικά όπως η θρησκεία, η στρατιωτική ισχύς, ο διαθέσιμος πλούτος , το εμπόριο, το πνευματικό επίπεδο στην κοινωνία κλπ

 Άρα πιστεύω ότι σήμερα είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνούμε καλύτερα προκειμένου να κατανοηθούν οι λόγοι που διαμορφώνουν τις διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις ώστε να βρίσκονται ευκολότερα λύσεις στα μεγάλα σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας.  

Αντιλαμβάνομαι βέβαια  ‘ότι η προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω των πολύπλοκων συντελεστών και των διαφορετικών παραγόντων που υπεισέρχονται, λόγω περιβάλλοντος, συνθηκών και αντικειμένου δραστηριότητας.

Εκτός από την πολιτική ιδεολογία, αυτή καθαυτή, εξακολουθούν να υπάρχουν θέματα πολιτισμικά, κοινωνικά , εθνικά, θέματα γνώσης και κατάρτισης, θέματα ευφυίας, προκαταλήψεων, θρησκείας, ηθικής  και τόσα άλλα που πρέπει να συνυπολογιστούν.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση η προσπάθεια μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Σαν πρώτο βήμα, υπάρχει ανάγκη να ξεχωρίσουμε, όσο ποιο αντικειμενικά  μπορούμε, και να ταξινομήσουμε τα  χαρακτηριστικά των επικρατέστερων πολιτικών ιδεολογιών και να τα αντικρίσουμε απέναντι στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που τελικά τις υιοθετούν.

Στόχος μου, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, είναι να απλοποιήσω τις βασικές ιδεολογίες χωρίς να αναλωθώ σε βαθιές πολιτικές- οικονομικές θεωρίες γιατί στόχος μου είναι η αντιστοίχιση με απλά μέλη της κοινωνίας που υιοθετούν αυτές τις πολιτικές ιδεολογίες, για τις οποίες, σχεδόν ποτέ, δεν έχουν πλήρη γνώση ή συνείδηση της πλήρους σημασίας και του ρόλου που παίζουν οι πολιτικές αυτές ιδεολογίες.

Καταγράφω λοιπόν, επιγραμματικά, τις πολιτικές θεωρίες που αντιλαμβάνομαι ότι υφίστανται την σημερινή περίοδο.

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν οι κλασικές πολιτικές ιδεολογίες, αφ’ ενός της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένου του Σοσιαλισμού και αφ’ εταίρου της συντηρητικής Δεξιάς που περιλαμβάνει διαφορετικές κατηγορίες καπιταλισμού με διαφορετικά διαχωριστικά τμήματα όσον αφορά την συμμετοχή διαφόρων επιπέδων κρατικού παρεμβατισμού.

Εκτός από τους βασικούς αυτούς διαχωρισμούς έχουν αναπτυχθεί, δυστυχώς, πολιτικές θεωρίες των άκρων όπως η πλήρης αναρχία και ο Φασισμός.

Απέναντι σε αυτούς τους χονδρικούς διαχωρισμούς προσπαθώ να αναγνωρίσω και να ομαδοποιήσω τις ομάδες εκείνες και τα χαρακτηριστικά τους που τις υιοθετούν.

Πρώτα απ’ όλα μπορούν να διαχωριστούν, ηλικιακά, από ανήλικους που αρχίζουν και παίρνουν όλο και περισσότερο ρόλο στην κοινωνία, λόγω της ταχύτερης ανάπτυξης, που επέρχεται με την αξιοποίησης της επικοινωνίας και της χρήσης των κοινωνικών δικτύων και της τεχνολογίας. Η επιρροή αυτών των μέσων αυξάνει το πλήθος των εμπειριών, με αποτέλεσμα να ωριμάζουν οι ανήλικοι πολύ γρηγορότερα από τους ανήλικους παλαιότερων εποχών, βέβαια η ωρίμανση αυτή έχει και τους κινδύνους κακών επιρροών για άτομα που είναι πιο ευάλωτα, τόσο προς την καλή όσο και την άσχημη επιρροή.

Η επόμενη ηλικιακή ομάδα αφορά την νεολαία μέχρι την ολοκληρωμένη μετάβαση σε ηλικίες πλήρους ωρίμανσης για της ανάληψης πλήρους ευθύνης των επιλογών της. Η κατηγορία αυτή χαρακτηρίζεται από ορμή αλλά και την ανυπομονησία, όπως και την ανωριμότητα, γιατί ακόμα δεν έχει επέλθει η η συνειδητοποίηση της ευθύνης των πράξεων της.

Η επόμενη ηλικιακή ομάδα, αφορά την ομάδα της πλήρους συναίσθησης   των ευθηνών και της σημασίας των επιλογών. Αυτή είναι και η ομάδα που καθορίζει την θετική ή αρνητική εξέλιξη της κοινωνίας που ελέγχει.

Τέλος υπάρχουν οι ηλικιωμένοι που έχουν εκτεθεί σε περισσότερες εμπειρίες αλλά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις καταιγιστικές αλλαγές που πραγματοποιούνται όλο και ταχύτερα στις ημέρες μας.

Κάθε ηλικιακή ομάδα έχει τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά της, όσον αφορά την διαμόρφωση των πολιτικών τους απόψεων.

Δεν είναι βέβαια η ηλικία, μόνο, που προσδιορίζει τις πολιτικές επιλογές, αν και παίζει σημαντικό ρόλο.

Οι επόμενες κατηγορίες που παίζουν ρόλο αφορούν τις ιστορικές εμπειρίες από γεγονότα όπως πόλεμοι, οικονομικές καταστροφές, κλιματικές συνθήκες, κοινωνικές ανακατατάξεις, ακόμα και τυχαία γεγονότα.

Τέλος παίζει ρόλο η εκπαίδευση, το γνωστικό επίπεδο, και το υφιστάμενο πολιτισμικό επίπεδο στο οποίο εντάσσονται τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την ομάδα.

Η κοινή συνισταμένη σαν λύση ανάγκης.

Συνεπώς ο συνδυασμός όλων αυτών συντελεί στην απόκτηση πολιτικών απόψεων και πεποιθήσεων, δηλαδή είναι αυτονόητο ότι είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσει κανείς αντικειμενικά κριτήρια για να τοποθετήσει ένα συνομιλητή του σε μία κατηγορία που να θεωρηθεί ότι έχει κάνει την σωστή ή λάθος επιλογή, δεδομένου ότι οι παράγοντες είναι  τόσο πολλοί και τόσο αντιφατικοί, ώστε μόνο μία κοινή συνισταμένη μπορεί να δώσει λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. 

Αυτό λοιπόν το χαρακτηριστικό της ‘κοινής συνισταμένης’ είναι για εμένα το μυστικό της μακροπρόθεσμης επιτυχίας για την εφαρμογή μίας λύσης, όταν συγκρούονται διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες.

Ίσως αυτό να ακούγεται ουτοπιστικό ή πολύ αόριστο και συμφωνώ ότι έτσι είναι, αλλά αν κοιτάξουμε την μεγάλη εικόνα της παγκόσμιας κοινωνίας, σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχουν, ή είναι ανεφάρμοστες οι ιδανικές λύσεις, παντού, λοιπόν, όταν δεν καταλήγουμε σε πλήρη σύγκρουση, εφαρμόζεται κάποιος συμβιβασμός.

Σε αυτή την φάση ,πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει, επίσης,  και η ανάλυση των προσωπικοτήτων των ατόμων που τελικά υιοθετούν διάφορες πολιτικές θεωρίες, δηλαδή κόμματα. Αυτό μας βοηθά να αναγνωρίσουμε την σχέση των συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών με τα χαρακτηριστεί και τις ιδιαιτερότητες πολλών συνανθρώπων μας.       

Τι χαρακτηριστικά έχουν τα άτομα που επιλέγουν αριστερή πολιτική κατεύθυνση , τι χαρακτηριστικά βρίσκουμε σε άτομα που επιλέγουν δεξιές πολιτικές κατευθύνσεις, ποια κατηγορία πολιτών και γιατί γίνονται αναρχικοί, ποιοι ρέπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, φασιστικά κλπ.   

Εδώ, αξίζει να αναζητήσουμε την συμβολή κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και άλλων επιστημόνων που θα μπορούσαν να αναλύσουν συμπεριφορές συγκεκριμένων ατόμων ή κοινωνικών ομάδων, επίσης να αναλύσουμε την συμπεριφορά των όχλων σε συνθήκες ανασφάλειας ή υστερίας κ.λ.π.

Όλα αυτά παίζουν ρόλο στην αξιολόγηση της συμπεριφοράς των κοινωνιών με επίπτωση στις  πολιτικές επιλογές αλλά και της διαχείρισης των προβλημάτων ενός κράτους ή ομάδας εθνών.

 Μέρος 2^ον

Η φυσιογνωμία των πολιτών που κατατάσσονται σε  διάφορες πολιτικές  θεωρίες και η παρέμβαση της Τεχνητής Νοημοσύνης

Όπως αναφέρθηκε και πάρα πάνω, είναι ενδιαφέρον να  παρατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά που, στατιστικά, ομαδοποιούν τους πολίτες, ανάλογα με τις  πολιτικές τους πεποιθήσεις δηλαδή ιδεολογίες στις οποίες ανήκουν και με τις οποίες εναρμονίζονται.

Αυτό προσπαθούν να κάνουν, μέχρι ενός σημείου, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και ερευνών αγοράς που ταξινομούν, καταγράφουν και προσπαθούν να προβλέψουν τις προθέσεις του ευρύτερου κοινού, κυρίως σε περιόδους εκλογών.

Πρόσφατα, στην διαδικασία αυτή προστίθενται, και συνεισφέρουν, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, οι βάσεις πληροφοριών που αναπτύσσονται από τα συστήματα κοινωνικών δικτύων, όπως το facebook, to instagram το twitter και πλειάδα άλλων συστημάτων που λειτουργούν στο διαδίκτυο, και παρέχουν υπηρεσίες γενικής φύσεως.

 Αυτές οι πληροφορίες και δεδομένα τροφοδοτούν συστήματα στατιστικών αναλύσεων, συμπεριλαμβανομένων  και των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης όπως το Chat GPT, που μπορούν, πλέον, να μας δώσουν πληροφορίες, να βγάλουν  αξιόπιστα συμπεράσματα, και να πραγματοποιούν προβλέψεις, και να κατατάσσουν τους πολίτες, σε συγκεκριμένες  κατηγορίες, όπως κατοίκους ανά περιοχή, ηλικία, επάγγελμα, φύλο, οικονομικό και πολιτιστικό ή γνωστικό επίπεδο, θρησκεία, εθνικότητα, κλπ,

Η διαφορά των ανθρωπίνων δυνατοτήτων από την τεχνητή νοημοσύνη έγκειται στο γεγονός ότι τα δεδομένα που μπορεί να έχει η τεχνητή νοημοσύνη είναι απεριόριστη, (big data), ενώ ο ανθρώπινος εγκέφαλος περιορίζεται σε προσωπικές εμπειρίες, ώστε  οι εκτιμήσεις, γίνονται λιγότερο ακριβείς, και είναι ευάλωτες σε υποκειμενικά κριτήρια.

Τα πολιτικά κόμματα, πάντα, στοχεύουν τις καμπάνιες τους, σε συγκεκριμένες ομάδες, όπως οι κοινωνικές τάξεις, αγρότες, επαγγελματίες, φοιτητές πτυχιούχους και μη, εργάτες, επιστήμονες, επιχειρηματίες κλπ.

Εκείνο που δεν μπορούν να γνωρίζουν, εύκολα ούτε οι άνθρωποι ούτε η τεχνητή νοημοσύνη, προς το παρόν, είναι τα στοιχεία προσωπικότητάς και η ψυχοσύνθεση κάθε ατόμου, γεγονός το οποίο μπορεί, σταδιακά, να ανακαλύπτει η τεχνητή νοημοσύνη από τις βάσεις πληροφοριών που διευρύνονται στα τα κοινωνικά δίκτυα.

Υποκειμενικότητα και τεχνητή νοημοσύνη.

Είναι βέβαια αυτονόητο ότι τα συμφέροντα της κάθε κατηγορίας αποτελούν τα κυριότερα κίνητρα που καθορίζουν τις επιλογές, ανθρώπων και ομάδων. Η υποκειμενικότητα μπορεί να παραβιάσει ακόμα και αυτόν τον κανόνα διότι παρεμβαίνει ο παράγοντας συναίσθημα  που προστίθεται στα περιορισμένα δεδομένα και είναι φυσικό να δημιουργεί ανθρώπινες προκαταλήψεις.

Αρχίζει λοιπόν να εμφανίζεται μία νέα δύναμη που υπεισέρχεται σε τομείς που αμφισβητούν ακόμα και τα ίδια τα υφιστάμενα πολιτεύματα όπως οι θεσμοί της δημοκρατίας, των εθνικών διεκδικήσεων, των πολιτικών θεωριών, εφόσον η τεχνητή νοημοσύνη αμφισβητεί την αντικειμενικότητα της ανθρώπινης σκέψης, ανεξάρτητα από πού και από ποιους προέρχεται, δεδομένου ότι η ανθρώπινη αντικειμενικότητα πάσχει από την έλλειψη της δυνατότητας να επεξεργαστεί μεγάλο όγκο δεδομένων.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν πως θα αλλάξει ο τρόπος που θα διοικείται η ανθρωπότητα όταν αυτά τα πραγματικά γεγονότα και δυνατότητες θα γίνουν ευρύτερα  κατανοητά.

Εδώ εισερχόμαστε σε πολύ επικίνδυνα νερά, γιατί ακόμα δεν έχει εξασφαλιστεί η αντικειμενικότητα ούτε και της ίδιας της τεχνητής νοημοσύνης, ο έλεγχος της όποιας, με βάση  κανόνες που θα ορίζουν συγκεκριμένες αρχές  ηθικής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν έχουν συμφωνηθεί, με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η εκμετάλλευση του εργαλείου αυτού από αντιμαχόμενες παρατάξεις που θα ενσωματώνουν σε αυτό, νόμους και παραμέτρους καθαρά υποκειμενικούς. Αυτό θα ήταν πραγματικά καταστροφικό γιατί θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε επίπεδα ανταγωνισμού πιο καταστροφικά από την ατομική ενέργεια. Επομένως σαν μία πρώτη προτεραιότητα θα ήταν τα κράτη σήμερα να συμφωνήσουν, σε επίπεδο αρχών ηθικής, και ανθρωπίνων δικαιωμάτων πως θα λειτουργούν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, πριν είναι πολύ αργά.

Ο αγώνας για την επιβίωση ή την ανέλιξη της ανθρωπότητας πέρασε σε άλλο επίπεδο που μπορεί να αποτελέσει όριο που θα προσδιορίζει την προ και μετά την εποχή της ΑΙ.

                 Ο θάνατος του Σωκράτη