Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ζούμε έντονες και δραματικές στιγμές με Εθνικές και διεθνείς επιπτώσεις.
Προσπαθώ να δω την μεγάλη εικόνα με αμερολυψία και να αποφύγω να παρασυρθώ από το πάθος, τον φανατισμό που αλλοιώνουν την αντικειμενική κρίση, που αναπόφευκτα αυτά δημιουργούν.
Δεν πιστεύω ότι, όλοι μας, μπορούμε να είμαστε απολύτως ανεπηρέαστοι από το περιβάλλον και τις εμπειρίες που η ζωή μας επιφυλάσσει, ούτε πιστεύω ότι τα προσωπικά συμφέροντα δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των απόψεων μας.
Ακόμα και οι βαθύτεροι γνώστες της πολιτικής και της οικονομίας δεν πιστεύω ότι μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο απόλυτης αντικειμενικότητας διότι το περιβάλλον στο οποίο η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται δεν είναι, εύκολα, προβλέψιμο, ούτε και η αποτελεσματικότητα ανθρώπων και μέσων μπορεί να είναι προβλέψιμη, μέσα στις σημερινές, ταχύτατα μεταβαλλόμενες, συνθήκες.
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Μήπως ότι είναι ανώφελο να ορίζει κανείς σημεία αναφοράς;
Όχι βέβαια, απλώς υπογραμμίζουν την ανάγκη απαγκίστρωσης από αντιλήψεις που παγιδεύουν την σκέψη σε δογματικές λύσεις και επιλογές.
Κάθε σημαντική μετάλλαξη της κοινωνίας, διαχρονικά, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά που απαιτούν διαφορετικές λύσεις.
Περάσαμε από την κρίση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην κρίση του καπιταλισμού, τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της κρίσης του καπιταλισμού είναι σύνθετα και πολύπλοκα.
Οι ασθένειες του κάθε συστήματος είναι υπαρκτές αλλά με ποιο τρόπο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που οι ταχύτατα μεταβαλλόμενες συνθήκες απαιτούν σήμερα;
Προσπαθώ να αναλογιστώ και προβληματίζομαι.
Οι εργάτες, την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, είδαν τον σιδηρόδρομο σαν απειλή για την εργασία τους, ο καπιταλισμός ανέδειξε τους μεγαλύτερους εκμεταλλευτές ανθρώπινης εργασίας, η αποικιοκρατία εκμεταλλεύτηκε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και το ανθρώπινο δυναμικό ολόκληρων κρατών και ηπείρων. Ο κουμμουνισμός δημιούργησε αυταρχικά καθεστώτα και εγκληματικές αντιπαραθέσεις με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες στο όνομα της ισότητας και της ισοκατανομής της φτώχιας.
Όλοι ομιλούν για την δημοκρατία και την δικαιοσύνη, την προστασία του ατόμου, και την απαλλαγή του από την εκμετάλλευση.
Σήμερα, όμως, ο κίνδυνος έρχεται από αλλού, η ταξική έννοια και συνείδηση είναι μία απηρχαιωμένη αντίληψη, ήδη βιώνουμε την εξαφάνιση της μέσης αστικής τάξης, η τεχνολογία της ρομποτικής και η δημιουργία των 3d εκτυπωτών θα εξαφανίσει σύντομα και την εργατική τάξη με την αυτοματοποίηση της γνωστής ‘γραμμής παραγωγής’, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα..
Η πληθυσμιακή έκρηξη σε συνδυασμό με τις μεταναστεύσεις καθώς και η εύκολη και άμεση επικοινωνία μέσω του διαδικτύου διευρύνει σταδιακά τα Εθνικά ακόμα και τα φυλετικά όρια.
Η αξιοποίηση ενεργειακών και άλλων πόρων γίνονται η πρωταρχική παράμετρος ανάπτυξης και ανακατανομής πλούτου και δύναμης με αποτέλεσμα την επικέντρωση της στρατηγικής σκέψης ανάλογα μετά καινούρια δεδομένα.
Ο ανταγωνισμός για ενεργειακούς και άλλους πόρους δεν είναι καινούριος. απλά σήμερα αναβαθμίζεται, τόσο λόγο της σταδιακής εξάντλησης των περισσότερων από αυτούς, όσο και λόγο της μετατόπισης του ποσοστού συμμετοχής στο κόστος παραγωγής. Δηλαδή ο ανθρώπινος παράγοντας έχει πολύ μικρότερη συμμετοχή στο συνολικό κόστος και στην διαδικασία παραγωγής.
Ο σωστός διαχειριστής δεν είναι πλέον ο ‘προστάτης’ των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά αυτός που διασφαλίζει χαμηλότερο κόστος ενέργειας και προάγει την πρωτοπορία , την εφευρετικότητα, και την νεοφυή επιχειρηματικότητα που παράγει ανταγωνιστικότητα.
Αυτή η αναφορά δίδεται σαν παράδειγμα, το οποίο έχει και σημαντικές προεκτάσεις σε πολλούς τομείς αλλά κυρίως στην διαμόρφωση στρατηγικής συμμετοχής σε συμμαχίες και την επιλογή συγκεκριμένων επενδύσεων, σε τομείς που παρέχουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα κλπ. Σαν αποτέλεσμα η διαχείριση των κοινών απαιτεί περισσότερη τεχνοκρατική επάρκεια από την παλαιότερη πολιτική τοποθέτηση.
Στην Ελλάδα βιώνουμε την μεγαλύτερη κρίση μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο και δυστυχώς σκεπτόμαστε και αντιδρούμε με απηρχαιωμένες ιδέες και μηχανισμούς .
Αντιμετωπίζουμε τους δανειστές σαν εχθρούς που προσπαθούν να μας καταπιέσουν κάτω από την επιρροή συγκρουόμενων συμφερόντων, προκειμένου να διασφαλίσουν τα χρήματά τους, ενώ στην ουσία προσπαθούν να μας σπρώξουν σε μία κατεύθυνση επιβίωσης στον αναδυόμενο ανταγωνιστικό κόσμο του άμεσου μέλλοντος. Δεν αρνούμαι, εξ ολοκλήρου, την υποβόσκουσα ύπαρξη συγκρουόμενων συμφερόντων, από πλευράς των δανειστών που και αυτοί είναι υπόλογοι τόσο για λάθη στις εκτιμήσεις και την επιβολή λανθασμένων όρων, αλλά αυτά δεν αφορούν τις γενεσιουργικές αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας και θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά από αυτά αν αποκτούσαμε κάποια αξιοπιστία στα βασικά θέματα προσαρμογής στους νέους κανόνες δημοσιονομικών και διαρθρωτικών βελτιώσεων.
Στην πράξη μας λένε, ‘προσαρμόστε την οικονομία σας στις σημερινές συνθήκες επιβίωσης’.
Εμείς λαμβάνουμε τα μηνύματα αλλά τα προσαρμόζουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά.. Θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι η λιτότητα αποτελεί μόνο το μέσο πίεσης για να βγούμε από τις ολέθριες συνήθειες, που έχουν ριζώσει στο DNA μας σαν έθνος.
Οι ‘κουτόφραγκοι’ μας έμαθαν αρκετά καλά, η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να αυξηθεί μόνο με την ρευστότητα που παρέχεται από δάνεια, ή απλά, με την μείωση του κόστους, δεν πραγματοποιείται με την μείωση των μισθών, ιδιαίτερα όταν ο μηχανισμός λειτουργίας του κράτους προσομοιάζει με την μηχανή του αυτοκινήτου που καίγεται γιατί αμελήσαμε να συμπληρώσουμε το λάδι.
Οι δανειστές γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι ούτε η αύξηση των φόρων μπορεί να είναι αποτελεσματική, αυτά είναι εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με πολλά ακόμα αναπτυξιακά μέτρα.
Μας πιέζουν για να βρούμε εμείς τον τρόπο και τα μέσα να παράγουμε τα δικά μας ανταγωνιστικά προϊόντα, να αντιληφθούμε πόσο μας κοστίζει η διαφθορά, η γραφειοκρατία, η συναλλαγή, η αργομισθία, η έλλειψη οργάνωσης, η λανθασμένες επιλογές προϊόντων και αναπτυξιακής τακτικής.
Βασιζόμαστε, συνεχώς, στους φόρους και στις επιδοτήσεις από κεφάλαια προερχόμενα από την Ευρώπη για να χρηματοδοτήσουμε μεγάλα έργα δημοσίου, σπάνια διαμορφώνουμε κίνητρα, όρους και συνθήκες για την διευκόλυνση επιχειρήσεων με εξωστρέφεια, που προωθούν υπηρεσίες ή προϊόντα στο εξωτερικό. Μετά βίας καταφέραμε να οργανώσουμε τον τουριστικό κλάδο με εξωστρέφεια
Καταστρέψαμε τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, που αποτελούσε σοβαρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, χωρίς να αξιοποιήσουμε το γεγονός ότι διαθέτουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο.
Δεν θελήσαμε η δεν μπορέσαμε να υπολογίσουμε το κόστος που προκύπτει από την απώλεια νέων επιστημόνων κάθε κλάδου, που αποδημούν στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα αρνούμαστε να δημιουργήσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα προσέλκυαν, με τον τρόπο αυτό, Έλληνες επιστήμονες εξωτερικού ταυτόχρονα με φοιτητές από τρίτες χώρες και θα μείωναν τον αριθμό των Ελλήνων που φοιτούν στο εξωτερικό προξενώντας αιμορραγία συναλλάγματος.
Κοστολογήσαμε ποτέ τις αμυντικές δαπάνες και την σκοπιμότητά τους, σε συνδυασμό με την συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ, χωρίς να διασφαλίσουμε, όπως θα έπρεπε, την άμυνα μας από τις Τουρκικές απειλές; Εδώ εγκαλούμεθα να διαχειριστούμε πιο έξυπνα τα δίκαιά μας, δεν μπορεί να εξοπλιζόμαστε με Γερμανικά υποβρύχια, Αμερικάνικα και Γαλλικά αεροπλάνα χωρίς να διασφαλίζουμε την στήριξη τόσο στην Εθνική άμυνα αλλά και σε ανταλλάγματα στην οικονομική διαχείριση.
Κοστολογήσαμε τις συνέπιες που υφίσταται η Ελληνική οικονομία από τις χιλιάδες των Ελληνικών επιχειρήσεων που μεταναστεύσανε στο εξωτερικό; Με ποιο αντάλλαγμα, οικονομικό η ιδεοληπτικό υφιστάμεθα αυτή την ζημιά;
Κοστολογήσαμε το κόστος των καθυστερήσεων λήψης αποφάσεων, για ανυπόστατους ιδεοληπτικούς λόγους;
Το κόστος ενός και μόνο πολιτικού ή οικονομικού λάθους, η ατασθαλίας, στοιχίζει, πολλές φορές, δισεκατομμύρια;
Το μέτρησε κανείς; Δημιουργήσαμε ποτέ ένα αξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου; Έπρεπε να έρθουν οι Ευρωπαίοι να μας διδάξουν την ορολογία και την σημασία της ‘αξιολόγησης’ ;
Κοστολογήθηκε ποτέ η αποδοτικότητα των δημοσίων υπαλλήλων; Ασφαλώς, μία τέτοια διαδικασία, δεν θα ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής.
Περηφανευόμαστε για την μείωση της γραφειοκρατίας, νομίζω ότι οι πολιτικοί μας έχουν άγνοια του ανταγωνισμού που υφιστάμεθα στο θέμα της γραφειοκρατίας και δεν περιορίζομαι σε χώρες ευκαιρίας, όπως η Βουλγαρία, αναφέρομαι στην Μεγάλη Βρετανία, όπου μία ατομική επιχείρηση δημιουργείται από το Internet σε μια ώρα, χωρίς παρέμβαση κάποιου επιμελητηρίου ή επίσκεψη στην εφορία, χωρίς την υποχρέωση πληρωμής ή άλλης υποχρέωσης καταβολής εισφορών σε κάποιο επαγγελματικό ταμείο για τον επιχειρηματία, χωρίς μισθωτήριο έδρας παρά μόνο την δήλωση κατοικίας κλπ.
Εισφορές καταβάλλονται μόνο για εργασιακές σχέσεις. Ας μην συζητάμε για φορολογικές υποχρεώσεις, όπως προκαταβολές φόρου για επόμενο έτος, φόρο αλληλεγγύης κλπ.
Κοστολογήσαμε την φοροδιαφυγή που δημιουργείτε και μόνο από αυτό;
Αντίθετα ασχολούμαστε με αντιδράσεις για τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης μήπως και θίξουμε τα οργανωμένα συμφέροντα των συνδικαλιστών εν ονόματι των εργαζομένων και των κλειστών επαγγελμάτων.
Τελικά αντί νόμιμες μορφής ελαστικής εργασίας δημιουργούμε τα μεγαλύτερα κρυφά ποσοστά ανεργίας και φοροδιαφυγής που προσπαθούμε να εξαλείψουμε με αστυνομικές διαδικασίες, που τελικά απομακρύνουν τόσο τις εναπομένουσες δραστηριότητες όσο και τους εναπομείναντες νέους.
Παρακολουθώ τις αντιπαραθέσεις των πολιτικών κομμάτων όσον αφορά τα περιθώρια βελτίωσης της αποδοτικότητας και μείωσης των δαπανών στο δημόσιο. Τα πάντα φαίνεται να είναι ανεξέλεγκτα, έρμαια των αποφάσεων της εκάστοτε πρωθυπουργικής δικτατορίας μίας ανεξέλεγκτης εκτελεστικής εξουσίας, αποτέλεσμα της μύωσης των εξουσιών του προέδρου της δημοκρατίας, που επέβαλε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, έτσι ώστε να μην υπάρχει ρυθμιστής του πολιτεύματος;
Ενώ ο λαός διαμαρτύρεται για την λιτότητα, οι πρωθυπουργοί ταξιδεύουν με πανάκριβα αεροπλάνα ανά τον κόσμο, βλέπε ταξίδι στην Κούβα, με αεροπλάνο που αγόρασε ο Σαμαράς το 2013.
Τι να κάνουν; Εύλογα τίθεται το ερώτημα. Η απάντηση είναι μία, να τα πουλήσουν.
Να ταξιδέψουν όπως οι ψηφοφόροι τους. Για 300.000 δολάρια που στοίχισε το αεροπλάνο, μια οικογένεια με ένα εργαζόμενο που μισθοδοτείται με 1.000 € το μήνα θα έπρεπε να δουλεύει 300 μήνες, με μισθό 300€ το μήνα, θα ήθελε 1000 μήνες… Πόσες κατοικίες θα μπορούσαν να κατασκευαστούν για τους πρόσφυγες; Πόσα κρεβάτια νοσοκομείων;
Την μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι οι πολιτικοί μας είναι κάτω του μετρίου, παρασυρμένοι από στενόμυαλες ιδεοληπτικές προκαταλήψεις και σκοπιμότητες.
Η Ελλάδα κινδυνεύει να αφανιστεί από την ασθένεια της έλλειψης προσαρμοστικότητας στις αλλαγές του νέου οικονομικού περιβάλλοντος και όχι από το τεράστιο χρέος, το οποίο αποδίδω στην κακή διαχείριση 40 ετών της μεταπολίτευσης.
Μεγάλο βάρος και ευθύνη πρέπει να δώσω στην αριστερά η οποία πάντα θεωρείτο ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Η ‘πρώτη φορά αριστερά’ ήταν αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, με δεύτερη φορά αυτή της διακυβέρνησης του Τσίπρα.
Διατυπώνοντας αυτή την άποψη, δεν θεωρώ την δεξιά άμοιρη ευθηνών, και αυτή πάσχει από τις δικές της αμαρτίες, τόσο του δικού της λαϊκισμού, της αυθαιρεσίας όσο και της ανικανότητας.
Και οι δύο παρατάξεις μοιράζονται σοβαρές ευθύνες για την σημερινή ανεκδιήγητη κατάντια.
Η μόνη ελπίδα που διατηρώ είναι να έχουν διδαχτεί από την καταστροφή που προξένησαν.
ΝΚ