Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ

Πολλές απόψεις και ερμηνείες διατυπώνονται στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών, στις εφημερίδες τα  blog, στα κόμματα, και ο κοινός νους γίνεται όλο και ποιο σπάνιο φαινόμενο.

Οι αντιφάσεις και αντιπαραθέσεις πληθαίνουν σε σημείο που η αμφισβήτηση και η σύγχυση μεταξύ αρχών, διαφόρων απόψεων, στρατηγικών και πολιτικής έχει γίνει καθημερινότητα.

Καθημερινότητα έχουν γίνει:

Η αμφισβήτηση για την συνταγή της εφαρμοζόμενης οικονομικής στρατηγικής, σύγχυση για την σκοπιμότητα εφαρμογής συγκεκριμένων μέτρων όπως εξίσωση φόρου πετρελαίου, ΦΠΑ εστιατορίων, όρια επιβολής φόρου ακινήτων, τρόπος διακανονισμού χρεών στο δημόσιο και στις  Τράπεζες, σύγχυση μεταξύ αδυναμίας πληρωμής και φοροδιαφυγής, ανεργία ιδιωτικού τομέα σε σχέση με την διατήρηση του κεκτημένου της προστασίας του δημοσίου τομέα, φόρος επιχειρήσεων σε σχέση με τα μέτρα τόνωσης και προσέλκυσης επενδύσεων για ανάπτυξη, ανισότητες και σύγκληση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής νομισματικής Ένωσης, τα όρια μεταξύ φτώχιας και της εφικτής κοινωνικής πολιτικής, ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης παράλληλα με την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής, τα κεκτημένα των κλειστών επαγγελμάτων ή ισχυρών συντεχνιακών δυνάμεων σε αντιπαράθεση με την αυξανόμενη ανεργία, ο λαϊκισμός σε αντιπαράθεση με την αυθαιρεσία….. Που να σταματήσω;

Οι αντιπαραθέσεις είναι ατελείωτες όσο και η απογοήτευση για το επίπεδο της αντιμετώπισης των σύγχρονων προβλημάτων από τις πολιτικές ηγεσίες τόσο της Ελλάδας όσο και της ευρύτερης Ευρωπαϊκής ένωσης .

Απογοήτευση από την ανικανότητα εφαρμογής μέτρων που θα συμβιβάζουν τα συγκρουόμενα συμφέροντα τόσο στο οικονομικό, εθνικό αλλά και πολιτικό επίπεδο.

Η σύγκρουση των οικονομικών πολιτικών θεωριών αποτελούν μία διαχρονική αντιπαράθεση που είναι αποδεκτή σε μεγάλο βαθμό, αλλά ταυτόχρονα, τα βιώματα,  λαών και κομμάτων, θα έλεγε κανείς, ότι θα  συνέβαλαν στην ωρίμανση και μετεξέλιξή τους.

Οι κλασσικές έννοιες περί σοσιαλισμού, φιλελευθερισμού και κομουνισμού έχουν αλλοιωθεί. Ο υπερβολικός δανεισμός του κράτους έχει υποχρεώσει φιλελεύθερες παρατάξεις να επιβάλουν φόρους που υιοθετούνται συνήθως από σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, σοσιαλιστικές παρατάξεις μάχονται για την μείωση των φόρων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα ακίνητα  προκειμένου να προκύψει ανάπτυξη, κομμουνιστικά κόμματα που υποστηρίζουν συνδικαλιστικά κινήματα προνομιούχων εργατοϋπαλλήλων και κλειστών επαγγελμάτων που στην ουσία αποτελούν πλέον την σημερινή πραγματική αστική τάξη  δεδομένου ότι οι έμποροι, μικροϊδιοκτήτες και επιχειρηματίες μεσαίου μεγέθους έχουν πλέον εξαφανισθεί.

Οι δανειστές μας που αποτελούν, την κατ εξοχήν και κατ’ ευφημισμό,  δύναμη του κεφαλαίου επιβάλουν ισοπεδωτικούς κανόνες που εξισώνουν τον μισθό του αρχηγού του στρατεύματος της χώρας με τον μισθό ενός απλού αξιωματικού και τον μισθό του προέδρου του Αρείου Πάγου με τον μισθό του πρωτοδίκη, δηλαδή επιβάλουν καθαρά κομουνιστικές αρχές ισότητας. Αναρωτιέται κανείς  τι μορφή θα πάρουν οι αξιολογήσεις στον δημόσιο τομέα.

Στο ευρύτερο χρηματοπιστωτικό τομέα έχουμε την αντιπαράθεση σχετικά με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και τον έλεγχο από ιδιωτικά η δημόσια κεφάλαια, άραγε ποιοι είναι οι μεγαλοτραπεζίτες μέτοχοι  των τραπεζών αυτών μήπως τελικά είναι κατά μεγάλο ποσοστό οι χιλιάδες αποταμιευτές που απέκτησαν μερίσματα, δηλαδή ο ίδιος ο λαός και όχι κάποιοι ανώνυμοι κεφαλαιοκράτες; Τέλος τι είδος ιδιωτικοποιήσεις επιθυμεί η Ευρώπη όταν η ανακεφαλαίωση ουσιαστικά σημαίνει κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος;

Απολύσεις στο δημόσιο και ανεργία στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν το ποιο κρίσιμο σημείο για την αντιμετώπιση του Ελληνικού  δράματος. Ο ένας τομέας ουσιαστικά αντιπαρατίθεται με τον άλλο. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να αμβλύνουμε τα προβλήματα αν δεν υπάρξουν προτάσεις που θα προβλέπουν συνεργασία των δύο τομέων, πχ. μερική επιδότηση από το δημόσιο για μετατοπίσεις στον ιδιωτικό. Αλλά και αντίστροφα, προσωρινές απορροφήσεις συγκεκριμένων ειδικοτήτων ανέργων στο δημόσιο.

Η διαφθορά εξακολουθεί να ανταγωνίζεται την ανεπάρκεια, την ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητα.  Κανείς δεν θα μπορούσε να μειώσει την σημαντική καταστροφική επίπτωση που είχε και έχει η διαφθορά στην οικονομία αλλά το να γίνεται πρόφαση για την κάλυψη της γραφειοκρατίας και της ανικανότητας είναι το μεγαλύτερο σφάλμα και ο ανασταλτικός παράγοντας για την επίλυση των μεγαλυτέρων προβλημάτων.

Δεν προφασίζομαι ότι γνωρίζω και μπορώ να υποδείξω την λύση γνωρίζω όμως και μπορώ να ξεχωρίζω τις πολιτικές σκοπιμότητες που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο που εξακολουθεί να βρίσκεται σε απόγνωση.

Θεωρώ εγκληματική σκοπιμότητα, σε μία τόσο καταστροφική κρίση, να μην μπορεί η πολιτική ηγεσία  να συμφωνήσει σε μία ελάχιστη δυνατή τακτική και να εφαρμόσει ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που θα ήταν αποδεκτό και από τους δανειστές μας που προβληματίζονται και αυτοί από τις μακροχρόνιες ενδογενείς ασθένειες της Ελληνικής πραγματικότητας και τα νεώτερα πολύ μεγάλα προβλήματα που αναβιώνουν για πρώτη φορά μεταπολεμικά, στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια αρένα.

Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ένα μικρό χρονικό περιθώριο εξ μηνών για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα συμβιβαστικής οικονομικής πολιτικής για να αποφευχθεί μία κοινωνική έκρηξη διαστάσεων με απρόβλεπτες επιπτώσεις και αμφίβολο το όφελος για όποια πολιτική παράταξη.

Επιτέλους ας σταματήσουν οι σκοπιμότητες, με στόχο την επόμενη δεκαετία διότι μπορεί, κυριολεκτικά, να μην υπάρξει,  με την μορφή που αντιλαμβάνονται σήμερα οι πολιτικοί αντιπαρατιθέμενοι.

Νίκος Κούζος             .