Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ του GEORGE HORTON
The Blight of Asia.
file:///C:/Users/User/Documents/PERSONAL/%CE%9A%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1/%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%91/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AC/Horton_The_Blight_of_Asia.pdf
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ του GEORGE HORTON
Γενικού Προξένου των ΗΠΑ στην Σμύρνη
Η πρόσφατη αναβίωση της επιθετικότητας της Τουρκίας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου μας υποχρεώνει να ξαναθυμηθούμε δραματικές στιγμές της ιστορίας μας.
Μία από τις σημαντικότερες μαρτυρίες από ουδέτερους παράγοντες είναι η μαρτυρία του George Horton Προξένου των ΗΠΑ στην Σμύρνη το 1922 και Γενικού Προξένου των Ήνωµ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.
Ο George Horton δημοσίευσε βιβλίο στο οποίο διηγείται την συστηματική εξόντωση των Χριστιανικών πληθυσμών απ’ τους Μωαμεθανούς και για την ενοχή ορισμένων Μεγάλων ∆υνάµεων, µαζί µε την αληθινή ιστορία της πυρπόλησης της Σμύρνης
Αξίζει να διαβάσουμε την μαρτυρία αυτή η οποία πέραν της καταγραφής των γεγονότων αναφέρεται και γενικότερα στην σημασία και τις συνέπιες της καταστροφής και του ξεριζώματος του Ελληνισμού αλλά και των χριστιανών άλλων εθνοτήτων. Οι παρατηρήσεις και προβλέψεις του George Horton αποδεικνύονται προφητικές….
Όποιος δεν μελετά την ιστορία του για να διδαχτεί από αυτήν, είναι καταδικασμένος να ζήσει ξανά τα λάθη και τις καταστροφές.
ΝΚ
κεφάλαιο Ι’,
Μία διήγηση για τη συστηµατική εξόντωση των Χριστιανικών πληθυσµών απ’ τους Μωαµεθανούς και για την ενοχή ορισµένων Μεγάλων ∆υνάµεων, µαζί µε την αληθινή ιστορία της πυρπολήσεως της Σµύρνης,υπό GEORGE HORTON, Προξένου και Γενικού Προξένου των Ήνωµ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.
Με Πρόλογο του JAMES W. GERARD,πρώην Πρεσβευτού στη Γερµανία
Μετάφραση Γεωργίου Λ. Τσελίκα,Συντ. ∆ικηγόρου, τ. Νοµάρχου
Εκδόται:
THE BOBBS – MERRIL COMPANY Ινδιανάπολις
COPYRIGHT 1926
Ή πρωτότυπη έκδοση Τυπώθηκε στις Ηνωµένες Πολιτείες της Αµερικής
Τυπώθηκε και βιβλιοδέθηκε απ’ την BRAUNWORTH AND CO, INC.BROOKLYN, ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Ή παρούσα έκδοση έγινε µε δαπάνη των Σωµατείων: «ΕΣΤΙΑ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ», «ΕΝΩΣΙΣ ΣΜΥΡΝΑΙΩΝ»,& «ΘΡΑΚΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ»
Τυπώθηκε και βιβλιοδέθηκε απ’ την ΑΤΛΑΝΤΙΣ – Μ. ΠΕΧΑΙΒΑΝΙ∆ΗΣ & ΣΙΑ Α.Ε.ΑΘΗΝΑ.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ (Μάιος 1919)
Εγύρισα στη Σµύρνη στα 1919 λίγον καιρό µετά την απόβαση του Ελληνικού στρατού στην πόλη αυτή. Επειδή το Τουρκικό σχέδιο εξοντώσεως είχε τεθεί σε πλήρη εφαρµογή πριν απ’ την άφιξη των Ελληνικών στρατευµάτων, οι Έλληνες χωρικοί είχαν διωχθεί απ’ όλη την περιφέρεια µε εξαίρεση, µόνο της ίδιας της πόλεως, και πολλοί κάτοικοι είχαν εξαφανιστεί όπως είχαν καταστραφεί και τ’ αγροκτήµατα τους και τα χωριά τους. Είχαν διασκορπιστεί µέσα στα Ελληνικά νησιά, καθώς και στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη Θεσ/νίκη οπού η Ελληνική κυβέρνηση είχε κατασκευάσει παραπήγµατα για τη στέγαση τους και είχε λάβει χώρα ένας σηµαντικός εποικισµός από αυτούς.
Πολλά έχουν λεχθεί για ωµότητες και σφαγές πού διέπραξαν τα Ελληνικά στρατεύµατα κατά την απόβαση τους στη Σµύρνη τον Μάιο του 1919. Στην πραγµατικότητα τα συµβάντα πού έλαβαν χώρα την ήµερα της αποβάσεως και τις λίγες µέρες πού ακολούθησαν, έχουν µεγαλοποιηθεί ωσότου µεταφέρθηκαν στην δηµόσια γνώµη σε πολύ µεγαλύτερες αναλογίες από ό,τι είχε γίνει µε την προσχεδιασµένη εξόντωση ολοκλήρων εθνών απ’ τους Τούρκους και δεν φαίνεται να έχει δοθεί καµµιά προσοχή στην ταχεία εξάλειψη των ταραχών απ’ τις Ελληνικές αρχές και στην άµεση τιµωρία των κυριωτέρων δραστών, µερικών απ’ τους οποίους και µε θάνατο.
Τα σχετικά συµβάντα όπως µετεδόθησαν από Αµερικανούς Ιεραποστόλους, επιχειρηµατίες και άλλα αναµφίβολου αξιοπιστίας άτοµα, έχουν ως έξης: Το βράδυ της προτεραίας της αποβάσεως έλαβε χώρα µια συγκέντρωση των ναυτικών διοικητών και όπως ανεκοίνωσε ένας απ’ αυτούς πού έλαβαν µέρος στη συγκέντρωση, έγινε συζήτηση σχετικά µε το σχέδιο, βάσει του οποίου έπρεπε να εκτελεστεί η επιχείρηση αυτή. Εκείνος πού έδωσε τις πληροφορίες µου εδήλωσε ότι ο Αµερικανός ναυτικός διοικητής ήταν της γνώµης ότι έπρεπε να συνεργασθούν µε τους Έλληνες στην αστυνόµευση των διαφόρων τοµέων της πόλεως δια του ναυτικού των συµµάχων, αλλ’ ότι ο Άγγλος υποστήριξε την γνώµη ν αφήσουν τους Έλληνες «να κάµουν µόνοι τους τη δουλειά όλη». Η πληροφορία αυτή µου εδόθη από δεύτερο χέρι και η ακρίβεια της δεν µπορεί να εξακριβωθεί ασφαλώς, φαίνεται όµως πιθανή.
Όπως κι αν έχει το πράγµα, η συµβουλή πού αποδίδεται στον Αµερικανό ήταν ορθή από πρακτική άποψη, δεν µπορούσε όµως να εφαρµοστεί για προφανείς λόγους. ∆εν µπορούσαµε να αποβιβασθούµε γιατί είµαστε, όπως συνήθως συνέβαινε, «παρατηρηταί» και υπήρχε µια τόσο ισχυρή αντιζηλία µεταξύ των συµµάχων σχετικά µε τη Μικρά Ασία, ώστε δεν ηµπορούσαν να βγουν στην ακτή είτε µαζί, είτε χωριστά. Αυτό ήταν η πρώτη ένδειξη ελλείψεως επαρκούς βοηθείας πού τελικά επέφερε την Ελληνική συµφορά και την καταστροφή της Σµύρνης.
Γι αυτό ολόκληρη η ευθύνη επιρρίφθηκε στους Έλληνες, οι όποιοι είχαν αποβιβαστεί ανάµεσα σε πληθυσµό,ιδιαίτερα όσον άφορα τους Τούρκους, πού είχε προσβληθεί απ’ τον ερχοµό τους περισσότερο από όσο θα προσβάλλονταν οι λευκοί πολίτες του Mobile, εάν είχε δοθεί η εντολή γι αυτό σε στρατεύµατα Νέγρων. Για τους Τούρκους ο Έλληνας δεν είναι µόνο ένας «άπιστος σκύλος», αλλά και ο άλλοτε σκλάβος.
Την ώρα πού οι Έλληνες προχωρούσαν στη διεύθυνση του Konak δηλ. του ∆ιοικητηρίου πού ήταν στην Τουρκική συνοικία, πυροβολήθηκαν από κρυψώνες. Όπως µε πληροφόρησαν πολυάριθµοι αυτόπτες µάρτυρες, όχι Σµυρναίοι, οι πυροβολισµοί είχαν εξελιχθεί σε καταιγισµό πυρός.
Ο Υγιεινολόγος του Αµερικανικού Νοσοκοµείου πού βρισκόταν στην περιοχή του ∆ιοικητηρίου µου διηγήθηκε το έξης περιστατικό: Μόλις άκουσε τους πυροβολισµούς, βγήκε τρέχοντας στην αυλή του Νοσοκοµείου, γιατί φοβήθηκε, ότι, αν οι πυροβολισµοί προέρχονταν απ’ εκεί, θα ήταν δυνατό να προκαλέσουν αντίστοιχα πυρά απ’τους Έλληνες. Είδε τότε έναν Τούρκο επάνω σ’ ένα δένδρο της αυλής του Νοσοκοµείου πού είχε στα χέρια του ένα τουφέκι. Τον σηµάδεψε µε ένα περίστροφο και του είπε να κατέβει κάτω. Ο Τούρκος υπήκουσε. Αυτός πού µου έδωσε την παραπάνω πληροφορία ήταν Αµερικανός πολίτης όχι Ελληνικής η Αρµενικής καταγωγής.
Οι Έλληνες συνέλαβαν µερικούς αιχµαλώτους, τους οποίους έβαλαν να βαδίσουν κατά µήκος της παραλίας,ώστε να φαίνωνται απ’ τα πολεµικά των Συµµάχων και των Αµερικανών, και τους ανάγκασαν να σηκώσουν προς τα επάνω τα χέρια τους. Μερικοί είπαν ότι οι Έλληνες στρατιώτες χτύπησαν µε τις λόγχες τους µερικούς απ’ τους αιχµαλώτους των πράγµα πού έβλεπαν οι άνθρωποι πού ήταν µέσα στα σπίτια και επάνω στα πλοία. ∆εν έγινε σφαγή µε την έννοια του γενικού σκοτωµού αιχµαλώτων, αλλά κάτι λίγοι εσκότωσαν µερικούς µε τον τρόπο πού είπαµε. Η πράξη αυτή είναι βέβαια δολοφονική, αξιόµεµπτη και βλακώδης και στους Έλληνες απόκειται να την δικαιολογήσουν όπως µπορούν.
Μέσα στην πόλη έλαβε χώρα κάποια ανταρσία κάτι σαν οχλαγωγία και σκοτώθηκαν κάπως περισσότεροι Τούρκοι. Αµερικανοί πού ήταν παρόντες έκαµαν διάφορους υπολογισµούς σχετικά µε τον αριθµό των σκοτωµένων πού αναβιβάζονται από 50 µέχρι 300 ψυχές. Ο δεύτερος αριθµός είναι υπερβολικός. Έγινε επίσης και σηµαντική λεηλασία και µέσα στη Σµύρνη και στις γύρω περιοχές.
Μιλώντας για το ζήτηµα αυτό σ’ ένα φυλλάδιο µε τον τίτλο «Οι Μεγάλες ∆υνάµεις και οι Χριστιανοί της Ανατολής» ο William Pember Reeves λέγει:
«Σχετικά µε τα άτοµα πού σκοτώθηκαν στη Σµύρνη, αυτά ήσαν Τούρκοι και ανήρχοντο, όπως µου διηγήθηκαν, σε εξήντα εξ, πού σκοτώθηκαν εν µέρει από Έλληνες στρατιώτες, εν µέρει απ’ τον όχλο της πόλεως. Σκοτώθηκαν επίσης και καµµιά εκατοστή από άλλες εθνικότητες. Οι πρωτουργοί των σκοτωµών αυτών εκτελέσθηκαν απ’ τις Ελληνικές Αρχές, πληρώθηκαν δε και αποζηµιώσεις στις οικογένειες των θυµάτων».
Από που είχε τις πληροφορίες του ο κ. Reeves µου είναι άγνωστο, αλλά αυτές συµπίπτουν µε όσα µου είπαν Αµερικανοί πού ήσαν παρόντες και τους οποίους είδα λίγον καιρό µετά την απόβαση των Ελληνικών στρατευµάτων. Ήµουν όµως και εγώ παρών στη Σµύρνη όταν οι πρωτουργοί των ταραχών της 2ας Μαΐου καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν.
Τότε ήταν πού ο Έλλην Γενικός ∆ιοικητής ανακοίνωσε την σχετική απόφαση του και έδειξε την ικανότητα πού χαρακτήριζε όλη του τη ∆ιοίκηση στη Σµύρνη. Κατέστειλε εντελώς τις ταραχές σε ελάχιστο διάστηµα και τιµώρησε αυστηρά τους κακοποιούς. Τρεις απ’ τους αρχηγούς των ταραξιών, Έλληνες, µεταφέρθηκαν σε µια πλατεία δίπλα απ’ τη σιδηροδροµική γραµµή πού συνδέει τη Σµύρνη µε τον Μπουτζά, εκτελέσθηκαν δηµοσία και θάφτηκαν σε µέρος πού µπορούσαν να ιδούν τους τάφους των όλοι οι άνθρωποι πού περνούσαν µεταξύ του κέντρου παραθερισµού πού είπαµε και της κυρίας πόλεως. Οι τρεις αυτοί αρχηγοί των ταραξιών είχαν δικαστεί προηγουµένως από ένα στρατοδικείο και η απόφαση εκτελέσθηκε αµέσως.
Και άλλοι πολλοί είχαν δικαστεί και καταδικάσθηκαν σε µικρότερες ποινές. Ο λαός πληροφορήθηκε ότι οι Έλληνες πού θα διατάρασσαν την τάξη θα τιµωρούνταν αυστηρότερα απ’ τους Τούρκους, αυτή δε η πολιτική εφαρµόστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της Ελληνικής κατοχής και συνέβαλε πάρα πολύ στην έλλειψη δηµοτικότητας του Γενικού ∆ιοικητού µεταξύ του ντόπιου ‘Ελληνικού πληθυσµού.
Ο κ. Στεργιάδης, ο Έλλην Γενικός ∆ιοικητής, έβγαλε διαταγή όλοι όσοι είχαν στην κατοχή τους προϊόντα λεηλασίας να τα αποδώσουν αµέσως, γιατί αλλοιώτικα θα τιµωρούνταν βαρεία και ώρισε ένα µεγάλο εµπορικό κατάστηµα στην οδό Franque, οπού έπρεπε να παραδίδονται αυτά τα είδη και στην πραγµατικότητα παραδόθηκαν όλα τα προϊόντα λαφυραγωγίας. Όλοι οι Τούρκοι πού ισχυρίζονταν ότι είχαν ληστευθεί προσεκλήθησαν να υποβάλουν τα παράπονα τους στη Γενική ∆ιοίκηση και τα παράπονα αυτά γίνονταν δεκτά µε τόσο µικρή διερεύνηση,ώστε πολλοί Τούρκοι εκµεταλλεύτηκαν τεράστια την ευκαιρία και υπέβαλαν ψεύτικες η µεγαλοποιηµένες απαιτήσεις. Επί πλέον είχαν αποβιβαστεί πολλοί Έλληνες κτηµατίες και εξέχοντες κάτοικοι µικρότερων πόλεων οι όποιοι επήγαν στην επαρχία κι εκεί φοβερίζοντας τους χωρικούς και προστατεύοντας τους Τούρκους συνέβαλαν σε µεγάλο βαθµό στην αποκατάσταση της τάξεως, στις αγροτικές περιοχές.
Ανάµεσα σ’ αυτούς διακρίθηκε κάποιος κ. Αδαµόπουλος, ιδιοκτήτης πολύ µεγάλης περιουσίας στο Ντεβελίκιοϊ, ένα χωριό πού βρίσκεται σε απόστασι 35 µιλίων απ’ τη Σµύρνη, ο όποιος επήγε εκεί και ανάγκασε τους χωρικούς να επιστρέψουν πρόβατα και άλλα πράγµατα απειλώντας µε βαρεία τιµωρία κάθε Έλληνα πού θα επείραζε Τούρκους.
Υπήρχε επίσης και ένας δικηγόρος λεγόµενος Αθηνογένης πού κατεπράυνε τους Έλληνες χωρικούς κατοίκους του Μπουτζά πού ήταν έτοιµοι να κάµουν ανταρσία µε το να τους εξηγήσει την πραγµατική σηµασία της Ελληνικής αποβάσεως. Ο κ. Αθηνογένης επήγε στην Αµερική και έκαµε ενέργειες για την αυτονοµία της Μικράς Ασίας και έκαµε πολύ καλή εντύπωση εκεί.
Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθεί και κάποια Κα Μπαλτατζή, σύζυγος ενός πού είχε γίνει Αµερικανός πολίτης, η οποία επισκέφθηκε ένα αγρόκτηµα της κοντά στη Σµύρνη και εξασφάλισε την τάξη ανάµεσα στους χωρικούς. Πολύ γρήγορα αποκαταστάθηκε η ησυχία, αφ’ ενός χάρις στην επίδραση των Ελλήνων καλής κοινωνικής τάξεως και αφ’ ετέρου χάρις στα αυστηρά µέτρα πού έλαβε η Ελληνική πολιτική διοίκηση. Η αποκατάσταση αυτή της τάξεως αποτελούσε σχεδόν θαύµα όταν λάβει κανείς υπ’ όψη τους διωγµούς πού είχαν υποστεί οι Έλληνες πριν από τόσο λίγο καιρό. Πολλοί απ’ τους Έλληνες χωρικούς είχαν ληστευθεί και κακοποιηθεί απ’ τους ίδιους Τούρκους µε τους οποίους τώρα έπρεπε να συµβιούν ειρηνικά και αγαπηµένα.
Το έξης περιστατικό είναι αρκετό για να δείξει ποιο ήταν εκείνο πού ήταν επώδυνο στην µνήµη των Χριστιανών χωρικών: Ένας µικρός αγροκτηµατίας µε πολύ µεγάλη οικογένεια είχε σπείρει ένα χωράφι µε φασόλια για τη διατροφή της συζύγου και των παιδιών του γιατί τα φασόλια αποτελούσαν ένα απ’ τα κυριώτερα είδη τροφής για τους ανθρώπους αυτούς. Ένας Τούρκος αξιωµατικός έδεσε το άλογο του µέσα στο χωράφι αυτό και ο γεωργός τον παρακάλεσε αν ήταν δυνατόν να βάλει το άλογο του σ’ ένα λειβάδι, οπού υπήρχε εξαίρετο χορτάρι για βοσκή. Η απάντηση ήταν ένα γερό µαστίγωµα εκ µέρους του αξιωµατικού πού συνοδευόταν από υβριστικά και περιφρονητικά επίθετα µπροστά στην οικογένεια του γεωργού και στους άλλους χωρικούς. Αυτό είναι ένα απ’ τα πειό ήπια περιστατικά πού δείχνει τη γενική συµπεριφορά των Τούρκων απέναντι των Χριστιανών. Το ανέφερα γιατί υπέπεσεστην προσωπική µου αντίληψη και γιατί γνώριζα τον γεωργό πού ήταν πολύ αξιοπρεπής και αξιοσέβαστος άνθρωπος.
Πολυάριθµοι Έλληνες είχαν υποστεί προσβολές και αδικίες πού ήταν πολύ δύσκολο να λησµονήσουν και πού κρυφόκαιγαν µέσα στις καρδιές τους. Απ’ τον εξώστη του Προξενείου οπού βρισκόµουν, είδα µια µέρα έναν Τούρκο άµαξα να προσπερνά έναν Έλληνα συνάδελφο του και να τον χτυπά µε το µαστίγιο του, πράγµα πού αποτελούσε άνανδρη πράξη γιατί η αντίσταση εκ µέρους του Έλληνα θα είχε σαν αποτέλεσµα το θάνατο του και γιατί δεν υπήρχε κανείς στον όποιο θα µπορούσε να καταφύγει ο ίδιος για να βρει το δίκηο του. Σε πολλές περιπτώσεις οι Έλληνες πού έπαιρναν πρόβατα απ’ τους Τούρκους προσπαθούσαν να πάρουν πίσω δικά τους πρόβατα πού του είχαν αφαιρέσει εκείνοι.
Ένα απαίσιο συµβάν συνέβη σε ένα χωριό όχι µακρυά απ’ τη Σµύρνη και θα το εννοήσουν σ’ αυτή τη χώρα(τις Ηνωµένες Πολιτείες) και ιδιαίτερα στις Νότιες Πολιτείες. Κάποιος ισχυρός Τούρκος είχε βιάσει πολλά κορίτσια Χριστιανών και λίγο καιρό ύστερα απ’ την Ελληνική απόβαση οι πατέρες και αδελφοί των κοριτσιών τον έπιασαν και τον κρέµασαν. Η αγνότητα των γυναικών τους αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο σηµείο ανάµεσα στους Έλληνες.
Ο κ. Στεργιάδης, ο Έλλην Ανώτατος Αρµοστής η Γενικός ∆ιοικητής ήταν ένας αξιοσηµείωτος άνθρωπος από πολλές απόψεις. Ήταν Κρητικός, όπως και ο κ. Βενιζέλος, ο όποιος τον επέλεξε για το αξίωµα αυτό, δυσκολώτερο του οποίου θα ήταν δύσκολο να φαντασθεί κανείς. Είχε πολύ βαθύ το αίσθηµα της δικαιοσύνης και µια πολύ ανώτερη ιδέα του καθήκοντος και ζούσε σαν ερηµίτης, χωρίς να δέχεται προσκλήσεις σε δεξιώσεις η να εµφανίζεται στην κοινωνία. Επιθυµούσε, όπως µου έλεγε, να µη δέχεται φιλοφρονήσεις και να µη δηµιουργεί δεσµούς, έτσι ώστε να µπορεί να εφαρµόζει την ‘ίδια δικαιοσύνη απέναντι όλων, ανεξάρτητα απ’ την κοινωνική των τάξη. Πολύ γρήγορα είχε γίνει γνωστό ότι όταν εξέδιδε µια διαταγή εννοούσε χωρίς άλλο να την εφαρµόσουν όλοι.
Σε µια περίσταση παρευρέθηκα σε µια σπουδαία ιεροτελεστία πού έγινε στον Ελληνικό Μητροπολιτικό Ναό,στην οποία είχαν προσκληθεί οι αντιπρόσωποι των διαφόρων δυνάµεων καθώς και οι κυριώτερες Ελληνικές Αρχές. Ο ανώτατος Αρµοστής είχε δώσει διαταγή η ιεροτελεστία να είναι αυστηρά θρησκευτική και χωρίς πολιτική χροιά. ∆υστυχώς ο Μητροπολίτης Χρυσόστοµος, ο όποιος αργότερα δολοφονήθηκε απ’ τους Τούρκους, ανακάτεψε λίγη πολιτική στο κήρυγµα του, πράγµα πού συνήθιζε πάρα πολύ να κάµει. Ο Στεργιάδης πού στεκόταν κοντά του τον διέκοψε λέγοντας: «Σάς είπα όµως πώς δεν επιθυµούσα τίποτε απ’ αυτά».
Ο Μητροπολίτης κοκκίνισε, ξεροκατάπιε και διακόπτοντας απότοµα τον λόγο του ετελείωσε µε το «Εν ονόµατι του Πατρός και του Υίου και του Αγίου Πνεύµατος Αµήν» και κατέβηκε από το βήµα.
Ο Αρµοστής πήγαινε µια µέρα σε ένα χωριό της επαρχίας για να παραστεί στα εγκαίνια ενός σχολείου όταν ένας απ’ τους συνοδούς του του είπε: «∆ιηγούνται µερικές άσχηµες ιστορίες για τον παπά εδώ πέρα. Ότι αρνήθηκε να τελέσει την κηδεία για το παιδί µιας φτωχής χήρας πού είχε πεθάνει, γιατί δεν είχε η µητέρα του τα χρήµατα πού χρειάζονταν για την αµοιβή του και έτσι το παιδί θάφτηκε χωρίς να γίνει η εκκλησιαστική ιερουργία».
Ο Αρµοστής δεν απάντησε τίποτε σ’ αυτά και δεν εξέφρασε τη γνώµη του. Όταν έφτασε στο χωριό πήγαν σε προϋπάντηση του µια επιτροπή απ’ τον ∆ήµαρχο, τον ιερέα κλπ. Όταν του συνέστησαν τον ιερέα ο Αρµοστής του έδωσε ένα γερό µπάτσο στο πρόσωπο λέγοντας: «Παλιάνθρωπε! ∆εν θέλω να σας ξέρω. Ντροπιάζετε την Εκκλησία και το Ελληνικόν Έθνος».
«∆εν είναι όµως εκείνος ο παπάς εξοχώτατε» εξήγησαν οι παριστάµενοι. «Αυτός είναι καλός άνθρωπος. Τον άλλο τον διώξαµε».
«∆ώστε του εκατό δραχµές για τους φτωχούς του», είπε τότε η εξοχότης του στον γραµµατέα του και έτσι το επεισόδιο έληξε. Όπως κι αν έχει το πράγµα είχε εκδηλώσει πολύ δραστικά τη γνώµη του για το είδος του ανθρώπου πού ήταν ο ένοχος ιερεύς.
2ο μέρος…..
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο βιβλίο αυτό βρίσκαµε επί τέλους την αλήθεια για την καταστροφή της Σµύρνης και για τη σφαγή µεγάλου µέρους απ’ τους κατοίκους της, γραµµένη από έναν αυτόπτη µάρτυρα.
Ο συγγραφέας των σελίδων πού ακολουθούν, είναι ευτυχώς ένας άνθρωπος πού δεν εµποδίζεται να ειπεί, ό,τι ξέρει, από πολιτικούς λόγους η από οποιαδήποτε επίδραση φόβου η συµφέροντος. ∆ίνει ολόκληρη τη διήγηση του αγρίου αφανισµού του Χριστιανικού πληθυσµού σε όλη την έκταση και το πλάτος της Παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας µ’ ένα σαφή και πειστικό τρόπο.
Το ότι είκοσι αιώνες µετά Χριστόν µπόρεσε ένας µικρός και οπισθοδροµικός λαός, όπως οι Τούρκοι, να διαπράξει τέτοια εγκλήµατα εναντίον του πολιτισµού και της προόδου του κόσµου, είναι ένα ζήτηµα πού θα έπρεπε να κάµει όλους τους ευσυνείδητους λαούς να σταθούν και να σκεφτούν ο συγγραφέας όµως δείχνει µε αναντίρρητο τρόπο ότι τα εγκλήµατα αυτά διαπράχθηκαν χωρίς αντίσταση εκ µέρους οιουδήποτε χριστιανικού έθνους και ότι η τελευταία εκείνη φρικτή σκηνή στη Σµύρνη εκτελέστηκε σε απόσταση ολίγων µέτρων από ένα ισχυρότατο συµµαχικό και αµερικανικό στόλο.
Εκωφεύσαµε στις απελπισµένες κραυγές για βοήθεια των Χριστιανών πού πεθαίνανε, αν και ξέραµε καλά πώς η Αµερική ήταν η µοναδική ελπίδα τους, και τώρα είναι φανερό πώς υπάρχει στη χώρα µας µια τάση πού ολοένα µεγαλώνει, να συγκαλύψουµε τα εγκλήµατα των Τούρκων και να τους δώσουµε συγχωροχάρτι γι’ αυτά, για να επιτύχουµε υλικά οφέλη απ’ αυτούς.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει, εφόσον οι Τούρκοι έδειξαν τόσο µεγάλη περιφρόνηση σε κάθε ανθρωπισµό πού δεν µπορεί κανείς να παραβλέψει και η αλήθεια είναι ολοφάνερη. Έχει τη γνώµη πώς τα υψηλά Ιδανικά είναι ανώτερα από το πετρέλαιο και απ’ τους σιδηροδρόµους και πώς οι Τούρκοι δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην κοινωνία των έντιµων εθνών, ωσότου δείξουν ειλικρινή µετάνοια για τα εγκλήµατα τους.
Η συναδέλφωση µαζί τους µε οιουσδήποτε άλλους ορούς δηµιουργεί την υποψία µικροπρέπειας αλλά και συνενοχής. Απ’ τη θαρραλέα παρρησία αυτού του βιβλίου γίνεται φανερό στον αναγνώστη ότι χρειαζόταν µεγάλο θάρρος για να γραφεί, και ότι εκείνος πού το έγραψε δεν ήταν δυνατό να έχει κανένα άλλο κίνητρο απ’ την επιθυµία να κάµει γνωστή την αλήθεια επάνω σε ζητήµατα πού έχουν τεράστια σηµασία για τον κόσµο να τα µάθει.
James W. Gerard
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ
Έχει επαναληφθεί πολλές φορές και έχει γίνει τώρα γενικά παραδεκτό ότι η ήττα του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία στα 1922 και η επακολουθήσασα εκδίωξη η εξόντωση των Ελλήνων κατοίκων τη Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης από τους Τούρκους απετέλεσε για το Ελληνικό έθνος καταστροφή µεγαλύτερη από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 από τον Μωάµεθ τον Κατακτητή. Κι αυτό είναι σωστό, γιατί την άλωση της Κων/πόλεως δεν επηκολούθησε η εκρίζωση των Ελλήνων κατοίκων της τέως Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τις εστίες τους, όπως έγινε στη Μικρασιατική καταστροφή και ‘έτσι µπόρεσαν αυτοί, παρ’ όλες τις πιέσεις και τον βαρύτατο ζυγό των κατακτητών, να αναπτύξουν βαθµηδόν και σαν ραγιάδες έναν αξιοθαύµαστο πολιτισµό σε όλη την έκταση της τέως Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Έχουν γραφεί πολλά βιβλία και εκατοντάδες άρθρα σχετικά µε τη σηµασία και τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής. Εκείνος όµως πού έγραψε το πιο εµπεριστατωµένο και στηριγµένο σε αυθεντικές πηγές βιβλίο σχετικά µε το ζήτηµα αυτό, είναι ο Αµερικανός διπλωµάτης και συγγραφεύς George Hortori, πού έζησε στο δεύτερο ήµισυ του 19ου και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και υπηρέτησε επί πολλά χρόνια σαν Γενικός Πρόξενος
των ΗΠΑ στη Θεσ/νίκη και στη Σµύρνη. Το βιβλίο αυτό δηµοσιεύθηκε στα Αγγλικά το 1925 και έχει τον τίτλο «The blight of Asia» (Η κατάρα της Ασίας), µε τον όποιο ο συγγραφεύς χαρακτηρίζει την Τουρκική φυλή και τις αφάνταστες καταστροφές, πού η φυλή αυτή προξένησε, αφού εµφανίσθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας, σε όλη την ανθρωπότητα και προ πάντων στους Χριστιανικούς λαούς. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφεύς, µε απόλυτη αντικειµενικότητα, παρρησία και σθένος περιγράφει και αποδεικνύει µε ατράνταχτα επιχειρήµατα και µε βάση τα ιστορικά γεγονότα 4 κυρίως πράγµατα
1) τη θαυµαστή ικανότητα του ελληνικού έθνους να δηµιουργεί πολιτισµούς,
2) τα βάρβαρα ‘ένστιχτα και τη φοβερή ικανότητα της Τουρκικής φυλής να καταστρέφει πολιτισµούς και να εξοντώνει τα έθνη πού τους δηµιούργησαν,
3) τα βαθύτερα αίτια της νίκης του Μουσταφά Κεµάλ στη Μικρά Ασία και
4) τη βαρύτατη ευθύνη ορισµένων Μεγάλων ∆υνάµεων της ∆ύσεως σχετικά µε την κοσµοϊστορική µεταβολή πού είχε σαν αποτέλεσµα η νίκη αυτή επί της φυλετικής συνθέσεως των πληθυσµών πού κατοικούσαν επί 10/άδες αιώνων στο χώρο της Βυζαντινής και αργότερα της ‘Οθωµανικής Αυτοκρατορίας.
Στο ίδιο βιβλίο ο George Horton αναλύει µε θαυµαστό τρόπο τα στοιχεία και την ουσία των δύο θρησκειών, του Χριστιανισµού και του Ισλαµισµού και τονίζει την βασική αντίθεση µεταξύ των από άποψη κοσµοθεωριακή, φιλοσοφική και ηθική και την αντίστοιχη
επίδραση επάνω στην πολιτιστική εξέλιξη των λαών πού δέχθηκαν τη µία η την άλλη απ’ τις δυο αυτές θρησκείες.
Έχοντας υπ’ όψη µου το περιεχόµενο αυτό του παραπάνω βιβλίου του G. Horton θεώρησα χρέος µου να το µεταφράσω στα Ελληνικά µε το σκοπό να λάβουν γνώση οι νεώτερες Ελληνικές γενεές
1) του θαυµάσιου πολιτισµού, τον όποιον ανέπτυξαν οι προπάτορες των οµοεθνών µας, πού επί 5 περίπου αιώνες έζησαν στα εδάφη της πρώην ‘Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, όπως τον περιγράφει ένας ξένος συγγραφεύς καί
2) των αιτίων πού τους έκαµαν να εκριζωθούν από τα εδάφη εκείνα έτσι, ώστε να αντλήσωµε όλοι µας πολύτιµα µαθήµατα για το µέλλον της φυλής µας και ν’ αποφύγωµε παρόµοιες καταστροφές.
Προ πάντων θέλω να επιστήσω τη προσοχή των νεωτέρων από τη δική µας γενεών επί της ανάγκης να ξαναγυρίσωµε στις ρίζες του παραπάνω πολιτισµού των Ελλήνων πού έζησαν στα εδάφη της τέως ‘Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, οι όποιες δεν είναι άλλες από την αληθινή χριστιανική πίστη, τον γνήσιο πατριωτισµό, την εθνική και
κοινωνική αλληλεγγύη και τη βαθειά αγάπη για την παιδεία και την πρόοδο σε όλους τους τοµείς του πολιτισµού και τέλος για να τονίσω την ανάγκη της απαλλαγής µας από το επάρατο ελάττωµα της φυλής µας, τη διχόνοια, καιτης αµύνης µας εναντίον κάθε κηρύγµατος οποιασδήποτε αντεθνικής η αναρχικής προπαγάνδας, πού θα είχε σαν αποτέλεσµα την υπονόµευση τον έθνους µας «εκ των έσω». Γιατί, όσο κι αν είναι αλήθεια ότι τη Μικρασιατική καταστροφή προκάλεσαν τα αµείλικτα συµφέροντα ωρισµένων ∆υνάµεων επάνω στα εδάφη της τέως Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, είναι εξίσου αλήθεια, ότι οι σχετικές προσπάθειες των ∆υνάµεων εκείνων δεν θα µπορούσαν να έχουν αποτέλεσµα, αν δεν τους έδιδε το κατάλληλο έδαφος και την πρόφαση ο καταραµένος διχασµός του έθνους µας µέσα στην ίδια ελεύθερη Ελλάδα.
Ο µεταφραστής Γ.Λ.Τσελίκας
Αθήναι, Μάιος 1980
ΠΡΟΛΟΓΟΣ CHRISTOPHER WOODHOUSE
Ο εικοστός αιώνας είναι γεµάτος από φρικιαστικές πράξεις. Σήµερα οι φρικιαστικές πράξεις βρίσκουν µια τόσο µεγάλη δηµοσιότητα, ώστε είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς µια απ’ τις πιο πρόσφατες και πιο τροµερές,· την καταστροφή και τις σφαγές της Σµύρνης του 1922. Και δεν ήταν αυτή η µόνη τον αιώνα, γιατί, όπως µας υπενθυµίζει ο George Horton µε το τόσο εύγλωττο βιβλίο του «The Blight of Asia» είχαν λάβει χώρα και νωρίτερα σφαγές Ελλήνων κατοίκων της Φώκαιας και Αρµενίων σε όλη την έκταση της Μικράς Ασίας.
Το να θέλουµε να υπενθυµίσουµε στους ανθρώπους τα φρικιαστικά αυτά γεγονότα δεν οφείλεται σε προκατάληψη εναντίον των Τούρκων. Οι Τούρκοι πολύ εύκολα πιστεύουν ότι οι λαοί της ∆ύσης είναι προκατειληµµένοι εναντίον τους, γιατί αυτοί δεν είναι Χριστιανοί η γιατί η κλασική παιδεία προδιαθέτει τους Ευρωπαίους και τους Αµερικανούς ευνοϊκά υπέρ των Ελλήνων. Στην πραγµατικότητα όµως δεν υπάρχει µια τέτοια προκατάληψη.
Ο διασηµότερος στη Νεοελληνική ιστορία Άγγλος δεν είχε καµία προκατάληψη εναντίον των Τούρκων. Μια από τις τελευταίες πράξεις της ζωής του Βύρωνα ήταν να σώσει µια Τούρκισσα κοπέλα, πού ήταν αιχµάλωτη στα χέρια των Ελλήνων στο Μεσολόγγι. Οι Αγγλικές κυβερνήσεις µε λίγες εξαιρέσεις ήταν γενικά τουρκόφιλες. «Ο Τούρκος Τζώνης είναι κύριος», συνήθιζαν να λέγουν οι Άγγλοι στρατιώτες στον πρώτο παγκόσµιο πόλεµο. Από µια υποσυνείδητη πλάνη οι Times του Λονδίνου, στην πιο µεγάλη αιχµή της Κυπριακής κρίσεως περιέγραψαν την Τουρκία σαν «σύµµαχο µας σε δυο παγκόσµιους πολέµους».
Και δεν τήρησαν µόνον οι Άγγλοι αύτη τη στάση. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και Ιταλίας, επιτάχυναν µε τη βοήθεια τους την καταστροφή της Σµύρνης, µε το να παύσουν να υποστηρίζουν τους συµµάχους τους Έλληνες και µε το να συνάψουν ιδιαίτερες συµφωνίες µε τους Τούρκους. Οι Γερµανοί επί πολύ καιρό θεωρούσαν τους Τούρκους σαν «επίτιµους Γερµανούς» στη Μέση Ανατολή. Όπως προκύπτει από το βιβλίο του Horton και ο ίδιος εθεωρείτο καλός φίλος των Τούρκων πριν από τις φρικαλεότητες πού έγιναν στη Σµύρνη. Οι Αµερικανοί θεωρούσαν τους Τούρκους σαν τους πλέον αξιόπιστους συµµάχους τους από την εποχή πού άρχισαν να αναµιγνύονται στα πολιτικά ζητήµατα της Ανατολικής Μεσογείου.
Εποµένως δεν υπάρχει θέµα προκαταλήψεως εναντίον των Τούρκων. Η κοινή γνώµη της ∆ύσεως καταδικάζει πράξεις και όχι λαούς. Το βιβλίο του Ηorton αποδείχνει αυτό το πράγµα επανειληµµένα. Θα ήταν περιττό σε έναν πρόλογο ν’ αναφέρουµε παραδείγµατα. Πρέπει να διαβάσει κανείς, το ίδιο το κείµενο του συγγραφέα. ∆εν είναι όµως περιττό να βγάλουµε τα γενικά διδάγµατα.
Και πρώτα – πρώτα υπάρχει το αίσθηµα της ντροπής για την ανάλγητη ουδετερότητα των συµµάχων, των οποίων τα πολεµικά, πού βρίσκονταν µέσα στον λιµένα της Σµύρνης η κοντά σ’ αυτόν είχαν διαταχθή να µη διασώσουν παρά µόνον τους υπηκόους τους. Απεναντίας πρέπει να αισθάνεται κανείς υπερηφάνεια για µερικούς απ’ αυτούς πού αγνόησαν αυτές τις διαταγές. Και πρώτος πρώτος ήταν ο Γενικός Πρόξενος Ηorton ο ίδιος, µαζί µε µια χούφτα ιεραποστόλων και διδασκάλων πού εµπνεύσθηκαν από το παράδειγµα του.
Ένα άλλο δίδαγµα είναι ότι πρέπει να κατακρίνει κανείς όχι τόσο τους Τούρκους γιατί δεν ήταν Χριστιανοί,όσο τους ουδέτερους της ∆ύσεως, γιατί ξέχασαν ότι ήταν Χριστιανοί. Συµπεριφέρθηκαν µ’ έναν τρόπο, σαν να µην είχαν ακούσει ούτε την παραβολή του κάλου Σαµαρείτη, σαν να µην είχαν καθόλου ηθικές υποχρεώσεις και σαν να είχαν λησµονήσει τι είναι ηθική. Οι ίδιες κυβερνήσεις συµπεριφέρθηκαν µε τον ίδιο τρόπο στα 1974 στην Κύπρο. ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι κυνικοί συνήγοροι θα έλεγαν ότι το καθήκον του Χριστιανού είναι «να στρέφη και την άλλην παρειάν». Αλλά ποιανού την άλλη παρειά; Τη δική τους η κανενός άλλου;
Τα ερωτήµατα αυτά δεν πέρασαν καθόλου από το νου του Ηorton όταν χρειάστηκε να δράσει στα 1922, γιατί δεν είχε ανάγκη παρά µόνον από το ένστικτο τον για να δράσει. Το ένστικτο του όµως στηριζόταν επάνω στην πείρα του και στα ανθρωπιστικά τον αισθήµατα. Είχε υπηρετήσει επί πολλά χρόνια σαν πρόξενος στην Ανατολική Μεσόγειο. Είχε µάθει τα Ελληνικά και τα Τουρκικά. Είχε γράψει διηγήµατα και ποιήµατα για την Ελλάδα. Το πρώτο του διήγηµα µάλιστα το είχε γράψει στα Ελληνικά. Είχε σχηµατίσει µια πολύτιµη συλλογή από βιβλία και αρχαιότητες, πού χάθηκαν στην καταστροφή της Σµύρνης. Είχε κάµει διαλέξεις για τους Έλληνες σε πολλά µέρη των Ηνωµένων Πολιτειών, µε σκοπό την αντίκρουση της εσφαλµένης γνώµης, πού είναι τόσο κοινή ανάµεσα σε εκείνους πού ανατράφηκαν µε την ‘Ελληνική κλασική παιδεία ότι οι σηµερινοί Έλληνες είναι εκφυλισµένοι σαν φυλή.
Έτσι όταν ήρθε η κρίση, ο Ηorton ήταν έτοιµος: έτοιµος να υπερασπίσει τα δίκαια των Ελλήνων και Αρµενίων σαν ανθρώπων και έτοιµος να αποκαταστήσει την υπόληψη των Ηνωµένων Πολιτειών, την οποία η Κυβέρνηση των ταυτόχρονα µε τους συµµάχους των ήταν έτοιµη να θυσιάσει. ∆εν ήταν δε η πρώτη φορά, στα τελευταία χρόνια, πού οι Κυβερνήσεις εξυπηρετήθηκαν καλύτερα από ό,τι άξιζαν. Το όνοµα τον θα µας το φέρει επάξια στη µνήµη µας η νέα δηµοσίευση του βιβλίου του. Οι Έλληνες έχουν µια πολύ κατάλληλη λέξη για έναν τέτοιον άνδρα: Ήταν ο «άξιος»!
Christopher Woodhouse
Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η
Ο εκδότης µιας µεγάλης εφηµερίδας του Παρισιού παρατήρησε κάποτε ότι απέδιδε την εξαιρετική επιτυχία µιας εκδόσεως του στο γεγονός ότι είχε ανακαλύψει πώς κάθε άνθρωπος είχε να διηγηθεί τουλάχιστο µια Ιστορία.
Υπηρέτησα πολλά χρόνια στην Εγγύς Ανατολή — τριάντα περίπου ολικά — και παρακολούθησα την βαθµιαία και συστηµατική εξόντωση των Χριστιανών και της Χριστιανοσύνης στην περιοχή εκείνη, και νοµίζω πώς είναι χρέος µου να διηγηθώ την θλιβερή αυτή ιστορία και να διαφωτίσω τον κόσµο σχετικά µε τις πολιτικές αντιζηλίες των χωρών της ∆ύσεως, πού επέτρεψαν να λάβει χώρα µια τόσο τροµερή τραγωδία.
Αν και είχα υπηρετήσει το µεγαλύτερο µέρος της εποχής εκείνης σαν Αµερικανός Προξενικός υπάλληλος, δεν ενεργώ πλέον µε τέτοια ιδιότητα και δεν έχω πλέον κανένα σύνδεσµο µε την Αµερικανική Κυβέρνηση. Εποµένως τίποτε από όσα εκθέτω δεν έχει οιοδήποτε επίσηµο κύρος, ούτε έχω στηριχτεί κατά οιονδήποτε τρόπο επάνω στα αρχεία η σε πηγές πληροφοριών του State Department. Γράφω αποκλειστικά σαν ένας απλός πολίτης περιγράφοντας γεγονότα απ’ τις ατοµικές µου παρατηρήσεις και από µαρτυρίες άλλων, τις όποιες παραθέτω.
Βρισκόµουν στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1908 όταν µε την υποκίνηση του «Κοµιτάτου Ένωσις και Πρόοδος» η στρατιά της Θεσσαλονίκης επαναστάτησε και αξίωσε να τεθεί αµέσως «εν ισχύ» το Σύνταγµα του 1876, πού είχε καταντήσει νεκρό γράµµα, και παρατήρησα την αντίδραση πού είχε στην Ελλάδα το φαινοµενικά προοδευτικό εκείνο κίνηµα.
Ύστερα από λίγον καιρό πήγα στη Θεσσαλονίκη και αντιλήφθηκα την θλιβερή αφύπνιση – · των µη Μουσουλµάνων κατοίκων της περιοχής εκείνης των Βαλκανίων σχετικά µε το γεγονός ότι το πολυπόθητο «Σύνταγµα» δεν εσήµαινε γι’ αυτούς ελευθερία, αλλά µάλλον καταπίεση, δοκιµασίες και ολοκληρωτική εξόντωση.
Βρισκόµουν στη Σµύρνη στα 1917, όταν η Τουρκία διέκοψε τις σχέσεις της µε τις Ηνωµένες Πολιτείες και δέχθηκα τις προφορικές και γραπτές εκθέσεις των εντόπιων Αµερικανών πού είχαν γίνει «αυτόπται µάρτυρες» των εκτεταµένων και απίστευτα φρικτών σφαγών εις βάρος των Αρµενίων των ετών 1915-16, µερικές απ’ τις όποιες θα εκτεθούν εδώ για πρώτη φορά. Εγώ προσωπικα
παρατήρησα, επαλήθευσα όµως και απ’ άλλους την επαίσχυντη
µεταχείριση των Χριστιανών κατοίκων του Νοµού Σµύρνης και κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέµου και πριν απ’ την έκρηξη του. Ξαναγύρισα στη Σµύρνη αργότερα και έµεινα εκεί µέχρι το βράδυ της 13ης Σεπτεµβρίου 1922,οπότε η πόλη πυρπολήθηκε απ’ το στρατό του Μουσταφά Κεµάλ και ένα µεγάλο µέρος του πληθυσµού της εσφάγηκε και παρακολούθησα την εξέλιξη της ∆άντειας εκείνης τραγωδίας, πού είναι ζήτηµα αν υπάρχει παρόµοια της στην ιστορία του κόσµου.
Ένας απ’ τους σκοπούς για τους οποίους έγραψα το βιβλίο αυτό, είναι για να κάµω γνωστή την αλήθεια σχετικά µε σπουδαιότατα γεγονότα και να ρίξω φως επάνω σε µια περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας διαπράχθηκαν κολοσσιαία εγκλήµατα εις βάρος του ανθρώπινου γένους και ο Χριστιανισµός έχασε έδαφος στην Ευρώπη και στην Αµερική, όπως και στην Αφρική και την Εγγύς Ανατολή.
Αλλος ένας σκοπός είναι να δώσω στους ανθρώπους της εκκλησίας των Ηνωµένων Πολιτειών την ευκαιρία ν’αποφασίσουν αν θα θέλουν να συνεχίσουν να δαπανούν µέσα στην Τουρκία εκατοµµύρια δολλάρια πού µαζεύονται µε µικρούς και µεγάλους εράνους, για την υποστήριξη σχολείων, στα όποια δεν επιτρέπεται πειά να διαβάζεται η ‘ Αγία Γραφή η να διδάσκεται ο Λόγος του Χρίστου. Αναρωτιέµαι µήπως στην πραγµατικότητα κάµνουν περισσότερο κακό παρά καλό στη Χριστιανική υπόθεση και στο Χριστιανισµό, υποστηρίζοντας ιδρύµατα πού δέχτηκαν έναν τέτοιο συµβιβασµό.
Άλλος ένας σκοπός είναι ν’ αποδείξω ότι η καταστροφή της Σµύρνης δεν ήταν παρά η τελευταία σκηνή ενός σταθερού προγράµµατος εξοντώσεως του Χριστιανισµού σε όλο το µήκος και πλάτος της Παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αφανισµού ενός αρχαίου Χριστιανικού πολιτισµού, ο όποιος στα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να πραγµατοποιεί θαυµαστές προόδους και ν’ ανανεώνεται πνευµατικά, πράγµα, πού κατά µέγα µέρος ήταν το αποτέλεσµα των κόπων Αµερικανών ιεραποστόλων και διδασκάλων. Τα θαυµάσια ιδρύµατα των τελευταίων, σκορπισµένα σε δλη την έκταση της Τουρκίας, τα όποια εστοίχισαν στον λαό των Ηνωµ. Πολιτειών 50 έως 80 εκατοµµύρια δολλάρια, εκλείστηκαν η καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, οι δε χιλιάδες των Χριστιανών δασκάλων και µαθητών τους εσφάγησαν η διασκορπίστηκαν. Η διαδικασία της εξοντώσεως αυτής πραγµατοποιήθηκε στην διάρκεια µιας σηµαντικής χρονικής περιόδου µε καθορισµένο σκοπό, µε σύστηµα και µε προσεκτικά διαλεγµένες εκ των προτέρων λεπτοµέρειες και συντελέστηκε µε απερίγραπτες ωµότητες προκαλώντας την καταστροφή αριθµού ανθρώπινων υπάρξεων µεγαλυτέρου από εκείνον οιουδήποτε άλλου διωγµού πού έλαβε χωράν µετά τον ερχοµό του Χριστού.
Επί πολλά χρόνια παρακολουθούσα όλα αυτά τα γεγονότα και όταν εγύρισα στην Αµερική υστέρα απ’ την τραγωδία της Σµύρνης και είδα τους ευηµερούντος κατοίκους µαζεµένους στις βολικά θερµασµένες εκκλησίες τους µε δυσκολία συγκρατήθηκα απ’ το να σηκωθώ όρθιος και να φωνάξω: «Για κάθε προσήλυτο πού κάµνετε εδώ, κόβεται ο λαιµός ενός Χριστιανού εκεί πέρα· ενώ η πίστη σας χάνει έδαφος στην Ευρώπη και στην Αµερική, ο Μουσουλµανισµός συνεχίζει το έργο του στην Αφρική και στην Εγγύς Ανατολή µε τη φωτιά και µε το τσεκούρι».
Ένας άλλος λόγος είναι να επιστηθεί η προσοχή σχετικά µε τη σκλήρυνση των ανθρώπινων καρδιών, πράγµα πού σηµαίνει ότι από την εποχή του Γλάδστωνος και δώθε έχει αναπτυχθεί µια λιγώτερο ευγενής και περισσότερο ανέντιµη νοοτροπία. Αυτό οφείλεται εν µέρει στο γεγονός, ότι η ευαισθησία των ανθρώπων αµβλύνθηκε από τον Παγκόσµιο Πόλεµο, σε µεγάλο δε µέτρο είναι το αποτέλεσµα του υλισµού πού γκρεµίζει ολόκληρο τον πολιτισµό µας.
……………………………………………..G. Ηorton.
3ο μέρος…..
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
ΣΦΑΓΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ 1822 — 1909
Ο Μωαµεθανισµός εξαπλώθηκε µε το σπαθί και µε τη βία απ’ την αρχή πού εµφανίσΣΦΑΓΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ 1822 — 1909τηκε σαν µεγάλος εχθρός του Χριστιανισµού, όπως θα αποδείξω παρακάτω σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού.
Οι Τούρκοι ανέλαβαν οπωσδήποτε στα τελευταία χρόνια την αποστολή να συνεχίσουν τις θηριώδεις παραδόσεις της θρησκείας τους και να διακριθούν σε βιαιότητες πού δεν είχαν διαπραχθεί από καµµιά απ’ τις φυλές πού είχαν ενταχθεί κάτω απ’ τη σηµαία του προφήτη ούτε στην παλαιά, ούτε στη νεώτερη εποχή.
Οι παρακάτω αριθµοί παρουσιάζουν µερικές απ’ τις σφαγές πού διέπραξαν οι Τούρκοι απ’ το έτος 1822 µέχρι το 1904. Σφάγηκαν:
Το 1822. Στη Χίο, Έλληνες ……………………………………….. 50.000
Το 1823. Στο Μεσολόγγι, Έλληνες ……………………………… 8.750
Το 1826. Κων/πολις, Γενίτσαροι …………………………………. 25.000
Το 1850. Μοσούλη, Ασσύριοι …………………………………….. 10.000
Το 1860. Λίβανος, Μαρωνίτες…………………………………….. 12.000
Το 1876. Βουλγαρία, Βούλγαροι…………………………………. 14.700
Το 1877. Βαγιαζίτ, Αρµένιοι ……………………………………… 1.400
Το 1879. Alashguerth, Αρµένιοι………………………………….. 1.250
Το 1881. Αλεξάνδρεια, Χριστιανοί ……………………………… 2.000
Το 1892. Μοσούλη, Yezithies ……………………………………. 3.500
Το 1894. Σαµψούς, Αρµένιοι………………………………………. 12.000
Το 1895-96. Αρµενία, Αρµένιοι ………………………………….. 150.000
Το 1896. Κων/πολις, Αρµένιοι ……………………………………. 9.570
Το 1896. Βαν, Αρµένιοι……………………………………………… 8.000
Το 1903-4. Μακεδονία, Μακεδόνες …………………………….. 14.667
Το 1904. Σαµψούς, Αρµένιοι………………………………………. 5.640
Σύνολον 328.477
Στον παραπάνω αριθµό πρέπει να προστεθούν και οι 30.000 Αρµένιοι πού σφάγηκαν στα 1909 στην επαρχία Αδάνων.
Ο κίνδυνος των τροµερών αυτών συµβάντων ήταν τόσο ζωντανός και πάντοτε επικείµενος στις ψυχές των µη Μουσουλµάνων υπηκόων του Σουλτάνου, ώστε αγράµµατες Χριστιανές µητέρες είχαν αποχτήσει τη συνήθεια να χρονολογούν τα γεγονότα µε τη φράση «τόσα χρόνια πριν η µετά την τάδε σφαγή».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Ο ΓΛΑ∆ΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΘΗΡΙΩ∆ΙΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
Στον κατάλογο των σφαγών πού προηγήθηκαν απ’ τα τεράστια εγκλήµατα πού παρακολούθησα εγώ προσωπικώς περιέχεται η θανάτωση 14.700 Βουλγάρων στα 1876. Η σφαγή αυτή ενός συγκριτικώς µικρού από την Τουρκική άποψη — αριθµού Βουλγάρων πριν από 50 περίπου χρόνια, προκάλεσε µια περίφηµη, κραυγή αγανακτήσεως εκ µέρους του Γλάδστωνος. Επειδή η διήγηση µου εξελίσσεται και φτάνει µέχρι των σκοτεινών ήµερων των ετών 1915-1922, κατά την διάρκεια των οποίων ολόκληρα έθνη είχαν εξοντωθεί µε το τσεκούρι, το ρόπαλο και το µαχαίρι και στο τέλος οι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν ολότελα τα σατανικά τους πάθη, θα γίνει φανερό οτι καµµιά διαµαρτυρία µε παρόµοια αποτελέσµατα δεν βγήκε απ’ τα χείλη οποιουδήποτε Ευρωπαίου η Αµερικάνου πολιτικού ανδρός.
Και το παράδοξο είναι ότι εξ αιτίας της προπαγάνδας πού διενήργησαν εκείνοι πού ήθελαν να επιτύχουν απ’ τους Τούρκους ωρισµένες παραχωρήσεις, δηµιουργήθηκε στις Ηνωµένες Πολιτείες µια αντιχριστιανική και φιλότουρκη προπαγάνδα.
Στο βιβλίο του «Μια σύντοµη ιστορία της Εγγύς Ανατολής» ο καθηγητής William Stearns Davis του Πανεπιστηµίου της Minnesota, σχετικά µε τις θηριωδίες εις βάρος των Βουλγάρων του 1876 λέγει:
«Αυτό πού επακολούθησε φαίνεται µια σφαγή µικράς κλίµακας όταν συγκριθεί µε τις σφαγές των Αρµενίων του 1915-16, ήταν όµως αρκετό ώστε να παραλύσει τη δύναµη του Disraeli σχετικά µε την προστασία των Τούρκων. Συνολικά φαίνεται πώς εσφάγησαν περίπου δώδεκα χιλιάδες Χριστιανοί. Στην ευηµερούσα πόλι του Batal φαίνεται πώς εσκοτώθηκαν απ’ τις επτά χιλιάδες των κατοίκων οι πέντε χιλιάδες. Οι σφαγείς δεν φείσθηκαν βέβαια ούτε ηλικία, ούτε φύλο σηµειώθηκαν µάλιστα και βιασµοί και αλλαξοπιστίες εκτός από τις άλλες σατανικές πράξεις. Και πρέπει να χαρακτηρίσει κανείς σαν θλιβερή την τότε φάση της Βρεττανικής πολιτικής κατά την οποία ο Disraeli και οι σύντροφοι του στο συντηρητικό κόµµα των Tories κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να µειώσουν τη σηµασία των εκθέσεων σχετικά µε τις θηριωδίες αυτές, οι όποιες δεν έγιναν γνωστές στον κόσµο απ’ τις επίσηµες προξενικές εκθέσεις, αλλά από ιδιώτες Άγγλους δηµοσιογράφους». Τα παραπάνω είναι ενδιαφέροντα γιατί παρουσιάζουν µια αρκετά γνωστή µέθοδο συµπεριφοράς κυβερνήσεων σε παρόµοιες περιπτώσεις. Οι Tories δεν φαίνεται να είναι το µοναδικό προϊόν της Βρεττανικής πολιτικής.
Σε ένα τελευταίο ταξίδι µου στην Ευρώπη µίλησα µε έναν κύριο πού ήταν στη διπλωµατική υπηρεσία µιας Μεγάλης ∆υνάµεως και ήταν µαζί µου στη Σµύρνη τον καιρό πού κάηκε η πόλη απ’ τον Τουρκικό στρατό. Ο κύριος αυτός συµφωνούσε απόλυτα µαζί µου για όλες τις λεπτοµέρειες τις σχετικές µε το ζήτηµα αυτό, και µε βεβαίωσε ότι το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του τον είχε προειδοποιήσει να σιωπήσει σχετικά µε τα πραγµατικά γεγονότα της Σµύρνης, αλλ’ ότι αυτός είχε γράψει ένα πλήρες υπόµνηµα για τα γεγονότα, το όποιο και σκόπευε να δηµοσιεύσει.
Είναι πολύ σπουδαίο το ότι οι Τούρκοι στα 1876 παρακινούνται απ’ τους Εβραίους, ενώ σήµερα Εβραίοι σαν τον Henry Margenthau, τον Max Nordau και τον Rabbi Wise διακρίνονται ανάµεσα στην οµάδα των ανδρών πού υψώνουν τη φωνή τους για την υποστήριξη των Χριστιανών πού καταπιέζονται. Στην επιρροή των ανδρών αυτών και στις ψήφους γερουσιαστών, σαν τον King Of Utah και τον Swanson από την Βιργινία, οφείλεται το ότι η επικύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης αναβλήθηκε ωσότου στεγνώσει κάπως το αίµα απ’ τις λόγχες και τα τσεκούρια των Τούρκων.
Μιλώντας για τον Disraeli ο Γλάδστων έγραφε στον ∆ούκα του Argyle: «∆εν είναι τόσο φιλότουρκος όσο νόµιζα. Εκείνο πού µισεί είναι η ελευθερία και ανασυγκρότηση των Χριστιανών».
Οι σφαγές της Βουλγαρίας έγιναν γνωστές από έναν Αµερικανό προξενικό υπάλληλο και καταγγέλθηκαν απο τον Gladstone µε ένα περίφηµο φυλλάδιο. Είχαν σαν αποτέλεσµα την κήρυξη του πολέµου απ’ τη Ρωσία, τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και την έναρξη της ελευθερώσεως της Βουλγαρίας.
Σε ένα λόγο του στο Blackheath στα 1876 ο Gladstone είπε: «Θα διατηρήσετε την ονοµαστική κυριαρχία σας και δεν θα γίνει εισβολή στην αυτοκρατορία σας, αλλά ποτέ πειά όσο περνούν τα, χρόνια και όσο θα εξαρτάται από τη δύναµη µας, ποτέ πειά δεν θα σηκώσετε χέρι για βιαιότητες, ποτέ πειά δεν θ’ ανοίξουν για σας οι πύλες της ακολασίας».
Στο περίφηµο φυλλάδιο του «Bulgarian Horrors and the Question of the East» («Οι φρικαλεότητες στη Βουλγαρία και το Ανατολικό ζήτηµα») διαβάζαµε τα εξής πού είναι χίλιες φορές πιο αληθινά σήµερα απ’ όσο ήταν τότε πού γράφηκαν:
«Ας αποµακρύνουν τώρα οι Τούρκοι τις ασχήµιες τους µε τον µόνο δυνατό τρόπο, δηλ. µε το να φύγουν οι ίδιοι. Οι Ζαπτιέδες τους και οι Μουντίρηδές τους, οι Μπίµπασίδες και οι Γιούζµπασίδες τους, οι Καϊµακάµηδες και οι Πασσάδες τους πρέπει να φύγουν, όπως έλπιζα), µια για πάντα µε όλες τους τις αποσκευές έξω απ’ την επαρχία πού κατέστρεψαν και βεβήλωσαν. Η απόλυτη αυτή ανακούφιση και η ευλογηµένη αύτη απελευθέρωση είναι η µόνη επανόρθωση πού µπορούµε να κάµωµε στους τόσους σωρούς των νεκρών και για τους βιασµούς πού διαπράχτηκαν αδιάκριτα σε βάρος πανδρεµµένων γυναικών, παρθένων και παιδιών για την περιφρόνηση και τον εξευτελισµό του πολιτισµού για την παραβίαση των νόµων του Θεού η αν προτιµάτε του Αλλάχ, και της αντιλήψεως περί ηθικής όλου του ανθρωπίνου γένους. ∆εν υπάρχει κανείς εγκληµατίας µέσα σε φυλακή της Ευρώπης, δεν υπάρχει κακούργος µέσα στα νησιά της Νοτίου θαλάσσης, πού δεν θα ξεσηκωνόταν και δεν θα ξεχείλιζε από αγανάκτηση,όταν άκουγε αυτά πού διαπράχτηκαν, πού εξακριβώθηκαν πολύ αργά, πού θα µείνουν όµως ατιµώρητα και θ’ αφήσουν πίσω τους όλα τα χαµερπή και θηριώδη πάθη πού τα προκάλεσαν, και πού µπορούν πάλι να ξεπηδήσουν σε µια άλλη δολοφονική συγκοµιδή απ’ το έδαφος πού είναι µουσκεµένο και βγάζει αναθυµιάσεις από αίµα και µέσα σε µια ατµόσφαιρα µολυσµένη από εγκληµατικές επαίσχυντες πράξεις κάθε είδους, πού θα µπορούσε να φανταστεί κανείς. Ότι τέτοια πράγµατα µπόρεσαν να γίνουν κάποτε, αποτελεί έναν τροµερό εξευτελισµό για το τµήµα του ανθρωπίνου γένους πού τα διέπραξε· ότι θα µπορούσε να µείνει ανοιχτή η θύρα σε µια έστω και απλώς δυνατή επανάληψη τους, θα σκόρπιζε τη ντροπή αυτή σε όλο τον κόσµο.
«Μπορούµε να ερευνήσουµε τα χρονικά του κόσµου, αλλά δεν ξέρω ποια έρευνα θα µπορούσε να µας δώσει ένα τόσο χτυπητό παράδειγµα σατανικής καταχρήσεως των εξουσιών πού ο Θεός ‘ίδρυσε για την τιµωρία των αδικοπραγούντων και για την ενθάρρυνση εκείνων πού κάµνουν το καλό. Καµµιά κυβέρνηση δεν αµάρτησε µε τέτοιο τρόπο και καµµιά δεν αποδείχτηκε τόση αδιόρθωτη σχετικά µε την αµαρτία, ή, πράγµα πού είναι το ίδιο, τόσο ανίκανη για αναµόρφωση».
Ποτέ δεν θα ‘ρθει καιρός πού τα λόγια του Γλάδστωνος, ενός απ’ τους σοφώτερους Αγγλους Πολιτικούς άνδρες, θα θεωρηθούν ανάξια σοβαρής προσοχής. Ο ακόλουθος χαρακτηρισµός των Τούρκων απ’ τον ίδιο επαληθεύθηκε πληρέστερα απ’ τα γεγονότα πού συνέβησαν µετά τον θάνατο του, παρ’ όσο απ’ εκείνα πού έγιναν προτήτερα:
«Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω πολύ σύντοµα µε αδρότατες γραµµές τι ήταν η Τουρκική φυλή και τι είναι σήµερα. ∆εν πρόκειται µόνο για Μωαµεθανισµό, αλλά για Μωαµεθανισµό συνδυασµένο µε τον ιδιόρρυθµο χαρακτήρα µιας φυλής. ∆εν είναι οι πράοι Μωαµεθανοί των Ινδιών, ούτε οι ιπποτικοί Σαλαδίνοι της Συρίας, ούτε οι πολιτισµένοι Μαυριτανοί της Ισπανίας. Ήσαν στο σύνολο τους, απ’ την πρώτη µαύρη µέρα πού µπήκαν στην Ευρώπη, το µόνο δείγµα της ανθρωπότητας πού έδειξε τη µεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισµού. Οπουδήποτε και αν πήγαν, µια πλατειά κηλίδα αίµατος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεως τους και σ’ όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισµός εξαφανιζόταν. Παντού αντιπροσώπευαν µια διακυβέρνηση βίας σε αντίθεση µε την διακυβέρνηση δικαίου. Μια διακυβέρνηση βίας όµως δεν ηµπορεί να διατηρηθεί χωρίς την βοήθεια ενός τµήµατος διανοουµένων.
Γι’ αυτόν τον λόγο αναπτύχθηκε, πράγµα σπάνιο στην ιστορία του κόσµου, ένα είδος ανεκτικότητας στη µέση της σκληρότητας, της τυραννίας και της αρπακτικότητας. Πολλοί Χριστιανοί αφέθηκαν περιφρονητικά να ζήσουν ήσυχοι και µια οµάδα Ελλήνων προσελκύσθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός πού συνετέλεσε µε τον καιρό στην αναπλήρωση των ελλείψεων του Τούρκικου Ισλαµισµού σχετικά µε το στοιχείο της διανοητικότητας».
Στα λόγια αυτά του Γλάδστωνος ηµπορεί να προσθέσει κανείς τον χαρακτηρισµό πού έδωσε για τους Τούρκους ο περίφηµος καρδινάλιος Newman:
«Η βάρβαρη εξουσία, πού επί αιώνες είχε εγκαθιδρυθεί µέσα στην καρδιά του Παλαιού Κόσµου και πού είχε κάτω από την κτηνώδη πυγµή της τις περιφηµότερες χώρες της κλασικής και θρησκευτικής αρχαιότητας και πολλές απ’ τις ευφορώτερες και ωραιότερες περιοχές της γης και πού ακόµα, µη έχοντας η ίδια ιστορία, είναι κληρονόµος των ιστορικών ονοµάτων της Κωνσταντινουπόλεως και της Νίκαιας, της Νικοµήδειας και της Καισαρείας,της Ιερουσαλήµ και της ∆αµάσκου, της Νινευΐ και της Βαβυλώνας, της Μέκκας και της Βαγδάτης, της Αντιόχειας και της Αλεξανδρείας, και κρατεί χωρίς επίγνωση του πράγµατος, στην κατοχή της το ήµισυ της ιστορίας όλου του κόσµου».
Σε ένα άλλο σηµείο του βιβλίου του ο Newman περιγράφει τους Τούρκους ως τον «µεγαλύτερο Αντίχριστο ανάµεσα στις φυλές του κόσµου».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’
ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ (1908-1911)
Για να εννοήσωµε την παρούσα διήγηση πρέπει να ενθυµούµαστε ότι η Ανατολή είναι αµετάβλητη. Οι σηµερινοί Τούρκοι είναι ακριβώς οι ‘ίδιοι µε κείνους πού ακολούθησαν τον Μωάµεθ τον Κατακτητή ανάµεσα απ’ τις πύλες της Κων/πόλεως στις 29 Μαΐου 1453 και απέδειξαν πολύ καθαρά πώς δεν διαφέρουν από κείνους πού ο Gladstone κατήγγειλε για τις θηριωδίες του 1876 εις βάρος των Βουλγάρων. Όσοι τρέφουν ελπίδες για µιαν άλλη αντίληψη θ’ απογοητευθούν θ’ απογοητευθούν µε τρόπο οδυνηρό εάν συνάπτουν συµβάσεις η επενδύουν µεγάλα χρηµατικά ποσά στηριζόµενοι επάνω σε ιδέες της ∆ύσεως για τον χαρακτήρα της Ανατολής.
∆εν είµαι ούτε «φιλέλλην» η «φιλότουρκος» ούτε τίποτε άλλο, εκτός από υπέρµαχος της Αµερικής και του Χριστιανισµού. Επειδή επέρασα το µεγαλύτερο µέρος της ζωής µου σε χώρες, οπού τα φυλετικά πάθη είναι πολύ ανεπτυγµένα, επεδίωξα πάντοτε να βοηθώ τους καταπιεζόµενους άσχετα µε την εθνικότητα τους, όπως θα δείξω παρακάτω µε έγγραφα πού θα αναφέρω και έχω κερδίσει την εκδηλωµένη ευγνωµοσύνη πολυάριθµων Τούρκων για τη βοήθεια και συµπαράσταση πού τους προσέφερα σε διάφορες περιπτώσεις.
Έχω ιδέα απ’ τις πολλές ευγενικές ιδιότητες του Τούρκου χωρικού δεν συµφωνώ όµως µε πολλά παραγγέλµατα της θρησκείας του και δεν τον θαυµάζω καθόλου όταν κόβει κεφάλια η βιάζει Χριστιανές γυναίκες. Οι σφαγές για τις όποιες µίλησα παραπάνω αποτελούν µια αρκετά σοβαρή κηλίδα για το Τουρκικό όνοµα. Οι σφαγές αυτές µπόρεσαν· να γίνουν εξ αιτίας των διδασκαλιών του Κορανίου, του παραδείγµατος του Μωάµεθ, της λαγνείας και του πόθου για λεηλασία. Οι ίδιες σφαγές καταντούν να φαίνωνται ασήµαντες, όταν συγκριθούν µε το τεράστιο αιµατοκύλισµα των πειό πρόσφατων ετών, πού διαπράχθηκε κάτω από την αιγίδα του Αβδούλ Χαµίτ, του Ταλαάτ και τών συντρόφων του και του Μουσταφά Κεµάλ.
Πρέπει να βάλωµε καλά στο µυαλό µας οπωσδήποτε, ότι µόνο υστέρα από την διακήρυξη του Συντάγµατος η ιδέα «ή Τουρκία για τους Τούρκους» πήρε οριστική µορφή και εξελίχθηκε στο σχέδιο της πραγµατοποιήσεως της µε την τελειωτική εξόντωση όλων των Χριστιανικών πληθυσµών της αίµατοποτισµένης αυτής χώρας — ένα σχέδιο πού είχε στενή συνάφεια και αποτελούσε τη συνέχεια της γενικής ιστορίας του Μωαµεθανικού επεκτατισµού µέσα στις παλαιές εστίες του Χριστιανισµού.
Τον καιρό πού κηρύχτηκε το Σύνταγµα στα 1908 ήµουν στην Αθήνα. Η πρώτη µου επαφή µε το γεγονός ήταν µια διαδήλωση ‘Ελλήνων πού κρατώντας Έλληνικές και ‘Οθωµανικές σηµαίες βάδιζαν ανάµεσα απ’ τους δρόµους πού οδηγούσαν στην Τουρκική Πρεσβεία, όπου έκαµαν µια φιλική και ενθουσιώδη εκδήλωση.
Στην Ελλάδα, καθώς και γενικά στις Βαλκανικές χώρες, επικρατούσε η γνώµη ότι το Σύνταγµα σήµαινε ίσα δικαιώµατα για όλους µέσα στην Τουρκία, ανεξάρτητα από την θρησκεία τους — τη χαραυγή µιας νέας εποχής.
Αν η αντίληψη αυτή αποδεικνυόταν αληθινή, η Τουρκία θα ήταν σήµερα µια απ’ τις µεγάλες προοδευτικές και ευηµερούσες χώρες του κόσµου. Η αδυναµία της αντιλήψεως αυτής ήταν το ότι στην περίπτωση ενός ίσου και φιλικού ανταγωνισµού, οι Χριστιανοί γρήγορα θα είχαν ξεπεράσει τους Οθωµανούς, πού πολύ νωρίς θα είχαν βρεθεί σε µια κατώτερη θέση από εµπορική, βιοµηχανική και οικονοµική άποψη. Η επίγνωση αυτού του πράγµατος έκαµε τους Τούρκους ν’ αποφασίσουν την εξόντωση των Χριστιανών. Ήταν µια ανατροπή της διαδικασίας της φύσεως·οι κηφήνες βάλθηκαν να εξοντώσουν τις εργάτιδες µέλισσες σκοτώνοτάς τες.
Κατά την διάρκεια των ήµερων εκείνων ένα µέλος της Τουρκικής Κυβερνήσεως εξεφώνησε ένα λόγο στη Θεσσαλονίκη υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να κλείσουν όλα τα σχολεία των ξένων ιεραποστολών, καθώς και των εντόπιων Χριστιανών, µε το έξης επιχείρηµα: «Αν κλείσωµε τα Χριστιανικά ιδρύµατα, αναγκαστικά θα δηµιουργηθούν Τουρκικά ιδρύµατα στη θέση τους. ∆εν ηµπορεί µια χώρα να µείνει χωρίς σχολεία».
‘Αµέσως µετά την πτώση του Άβδούλ Χαµίτ είχα µετατεθεί στη Θεσσαλονίκη. Επικρατούσε µεγάλη χαρά για την πτώση του «αιµοχαρούς τυράννου» και επικρατούσε η πεποίθηση, ότι οι υπήκοοι της Τουρκίας είχαν ενωθεί επί τέλους για να δηµιουργήσουν ένα βασίλειο, µέσα στο όποιο όλοι θα είχαν πλήρη ελευθερία να λατρεύουν τον Θεό και να «ασκούν µε ασφάλεια τις ειρηνικές τους ασχολίες». Η πτώση του Αβδούλ Χαµίτ είχε γίνει δυνατή χάρις στη συνεργασία και τη βοήθεια των Χριστιανών.
Αυτοί όµως — Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι — πολύ γρήγορα απογοητεύτηκαν σκληρά. Ένας γενικός διωγµός τέθηκε σε ενέργεια, τις λεπτοµέρειες του οποίου ανακοίνωναν στις διάφορες κυβερνήσεις των όλοι οι πρόξενοι της πόλεως. Ο διωγµός αυτός εκδηλώθηκε µε τη µορφή σποραδικών δολοφονιών, πού είχαν τροµακτική συχνότητα µέσα σε ολόκληρη τη Μακεδονία, µε θύµατα στην αρχή πρόκριτους των διαφόρων χριστιανικών κοινοτήτων. Ο πειό συνηθισµένος τόπος, πού σκοτώνονταν οι άνθρωποι αυτοί, ήταν τα σκαλιά της εισόδου του σπιτιού των τη στιγµή πού γύριζαν σ’ αυτό. Ήταν φανερό ότι η Τουρκική Κυβέρνηση, µε σκοπό να αποχτήσει τον έλεγχο πάνω στη χώρα είχε αποφασίσει την εξόντωση των µη Μουσουλµάνων προκρίτων. Πολλοί από κείνους πού δολοφονήθηκαν είχαν διακριθεί µέσα στην κίνηση εναντίον του Αβδούλ Χαµίτ.
Απ’ την εξόντωση των προκρίτων, το πρόγραµµα επεξετάθη σε άτοµα µικρότερης σηµασίας, πού άρχισαν να έξαφανίζωνται κι αυτά. Οµάδες απελπισµένων χωρικών γυναικών άρχισαν να εµφανίζωνται στους δρόµους της Θεσ/νίκης πού έρχονταν να παρουσιασθούν στον Βαλή (τον Τούρκο ∆ιοικητή) και να ζητήσουν πληροφορίες για τους συζύγους, υιούς η αδελφούς των. Οι απαντήσεις ήταν κατά κανόνα σαρδωνικές: «Έφυγε φαίνεται ο άνθρωπος και σας εγκατέλειψε» η «Φαίνεται πώς έφυγε στην Αµερική». Η αλήθεια όµως δεν ηµπορούσε να µείνει κρυµµένη για πολύν καιρό, γιατί σε λίγον καιρό βοσκοί και αλλά πρόσωπα ανέφεραν πώς είχαν εύρει πτώµατα σε ρεµµατιές και σε χαράδρες µέσα στα βουνά και στα δάση. Η τροµοκρατία, η «µέθοδος διακυβερνήσεως των Τούρκων από αµνηµονεύτων χρόνων» είχε τεθεί σε ενέργεια στα σοβαρά και το ακόλουθο βήµα πού έγινε για τη γενίκευση της ήταν ο λεγόµενος «αφοπλισµός». Αυτό εσήµαινε, όπως πάντοτε, τον αφοπλισµό του Χριστιανικού πληθυσµού και τον εξοπλισµό των Τούρκων.
Εκδόθηκε διαταγή να παραδώσουν όλοι τα τουφέκια τους και αλλά όπλα και στρατιωτικά αποσπάσµατα στάλθηκαν σ’ όλα τα χωριά για την εκτέλεση της διαταγής αυτής. Ότι σκοπός της διαταγής αυτής δεν ήταν τόσο το µάζεµα κρυµµένων οπλών, όσο η τροµοκράτηση των κατοίκων, έγινε πολύ γρήγορα φανερό απ’ τους βασανισµούς πού επιβάλλονταν κατά τη διάρκεια της έρευνας για όπλα. Οι ραβδισµοί στις φτέρνες των ποδιών ήταν ένα µέτρο πού εφαρµοζόταν ιδιαίτερα. Τα πόδια των χωρικών πού ήταν συνηθισµένοι να βαδίζουν ξυπόλητοι ήταν πολύ σκληρά γι’ αυτό τους έδεναν, τους εγύριζαν ανάποδα και εκτυπούσαν τα δάκτυλα των ποδιών τους µε ρόπαλα ωσότου γίνουν ένας πολτός.
Ένας άλλος τρόπος βασανισµού πού εφαρµοζόταν από την «Κυβέρνηση της Ενώσεως και Προόδου» ήταν να δένουν ένα σχοινί ολόγυρα απ’ το στήθος του θύµατος και να χώνουν ανάµεσα στο σώµα και στο σχοινί ένα τουφέκι πού το έστριβαν υστέρα ωσότου το θύµα να πάθει µια εσωτερική βλάβη. Και ιερείς ήταν συχνά θύµατα της εκστρατείας αυτής τροµοκρατίας και µίσους µε το σκοπό αφ’ ενός να τους γελοιοποιήσουν και αφ’ ετέρου να τους
υποβάλουν σε απαίσια µαρτύρια. Οι δυστυχείς αναγκάζονταν να στέκωνται επάνω στο ένα πόδι, ενώ ένας στρατιώτης τους απειλούσε µε µια λόγχη. Αν ο ιερεύς, εξαντληµένος στο τέλος, πατούσε το σηκωµένο πόδι του κατά γης τον τρυπούσαν µε τη λόγχη. Οι φυλακές ήταν ξεχειλισµένες από δυστυχισµένους ανθρώπους πού ζούσαν µέσα στην πείνα και στην ακαθαρσία. Ένας Αµερικανός καπνέµπορος µου διηγήθηκε ότι ένας σπουδαίος Έλληνας έµπορος εξαφανίστηκε και επί πολλές ήµερες ακούγονταν κραυγές πόνου πού έβγαιναν απ’ το δεύτερο πάτωµα µιας οικοδοµής. Ο Έλληνας αυτός δεν σκοτώθηκε, αλλά στο τέλος απολύθηκε. Ο ίδιος έδειξε στον Αµερικανό πολλές στρογγυλές τρύπες πάνω σ’ όλο του το σώµα. Τον έδεναν γυµνό επάνω σ’ ένα τραπέζι και έχυναν επάνω του ζεµατιστό λάδι. Και όταν επάνω στην αγωνία του ρωτούσε «Τί έκαµα;» οι βασανιστές του απαντούσαν: «Σου τα κάµνοµε αυτά για να σου δείξωµε ότι η Τουρκία ελευθερώθηκε για τους Τούρκους». Χωρίς αµφιβολία τον απέλυσαν για να διαδόσει τα ευχάριστα νέα.
Ένας πολύ γνωστός Άγγλος ανταποκριτής φιλοβούλγαρος, εδήλωσε ότι είχε στείλει εκθέσεις για τους διωγµούς αυτούς στις Αγγλικές εφηµερίδες, δεν είχε µπορέσει όµως να επιτύχει την δηµοσίευση των. Είχε την ιδέα ότι αυτό ωφείλετο εις το ότι ολόκληρος ο Αγγλικός τύπος άνηκε σε Εβραίους, δεν είναι όµως εύκολο να παραδεχτεί κανείς αυτό το συµπέρασµα του. Η αληθινή αιτία πρέπει να βρίσκεται στην κυβερνητική πολιτική της εποχής εκείνης.
Ο διωγµός αυτός εναντίον των Ελλήνων, Βουλγάρων και Σέρβων αδιακρίτως, τους ανάγκασε να ενωθούν στο ίδιο στρατόπεδο και τους έδωσε τη δυνατότητα να διώξουν τους Τούρκους απ’ τη Μακεδονία, µολονότι, ευθύς µόλις απαλλάχθηκαν απ’ τον κοινό εχθρό, επέπεσαν ο ένας εναντίον του αλλού.
Ο καθένας πού είχε τάση ν’ αµφιβάλλει για την αλήθεια της περιγραφής πού κάναµε παραπάνω, πρέπει να καταλάβει, αν έχει κάποια ιδέα για τα ζητήµατα των Βαλκανίων, ότι θα χρειαζόταν µια σοβαρή κατάσταση πραγµάτων για ν’ αναγκάσει Έλληνες και Βουλγάρους να πολεµήσουν ο ένας στο πλευρό του αλλού.
Οι διωγµοί, στους οποίους υπεβλήθησαν όλοι οι λαοί της αυτοκρατορίας, εκτός απ’ τους Τούρκους, περιγράφονται σωστά στο εξής άρθρο της «Νέας Αλήθειας», µιας συντηρητικής εφηµερίδας πού εκδιδόταν σε Ελληνική γλώσσα στην Θεσ/νίκη, και ασκούσε όλη της την επιρροή για να επιτύχει τη γαλήνη και τη µετριοπάθεια. Το άρθρο αυτό δηµοσιεύτηκα στο φύλλο της 10 Ιουλίου 1910, δηλ. δυο χρόνια µετά την διακήρυξη του περίφηµου «Συντάγµατος»:
«Πριν περάσουν δυο χρόνια ανακαλύφθηκε στην Κων/πολη ένα µυστικό κοµιτάτο µε διακλαδώσεις σε όλες τις σηµαντικές εµπορικές πόλεις, του οποίου οι σκοποί διακηρύσσεται ότι επιδιώκουν την ανατροπή της παρούσης καταστάσεως πραγµάτων. Στο κοµιτάτο αυτό ανήκουν και πολλοί εξέχοντες άνδρες και µέλη του Κοινοβουλίου.
Κάθε δυσαρέσκεια πού συναντά κανείς µέσα στο βασίλειο προέρχεται απ’ την εσφαλµένη αυτή πολιτική. Οι κυβερνήτες µας, σύµφωνα µε το συγκεντρωτικό σύστηµα, µε βάση την κυριαρχία του λάου πού έχει στα χέρια του την κυβέρνηση, το όποιο υιοθέτησαν, ενέπνευσαν µίσος και εµπάθεια εναντίον όλων των άλλων φυλών. ∆υσαρέστησαν τους Άραβες µε το να θέλουν να εγκαταλείψουν τη γλώσσα τους. Αποξένωσαν τους Αλβανούς µε την προσπάθεια τους να εφαρµόσουν επάνω τους τη βία, µολονότι µέτρα συµφιλιώσεως θα ήταν προτιµότερα. ∆υσαρέστησαν τους Αρµενίους µε το να παραµελήσουν τα νόµιµα αιτήµατα τους. Προσέβαλαν τους Βουλγάρους µε το να τους αναγκάσουν να ζουν µαζί µε ξένους πού µεταφέρθηκαν εκεί επίτηδες από άλλα µέρη. ∆υσαρέστησαν τους Σέρβους µε το να εφαρµόσουν εναντίον τους µέτρα, η σκληρότητα των οποίων αντιβαίνει σε κάθε ανθρώπινο νόµο.
«Όσο για µας τους Έλληνες όµως τα πράγµατα δεν ηµπορούν να περιγράφουν. Έχοµε καθηµερινά µπροστά µας µια τέτοια τροµερή εικόνα διωγµού και εξοντώσεως, ώστε οτιδήποτε και αν λέγαµε δεν θα ήταν αρκετό για να εκφράσει το µέγεθος των συµφορών πού από δυο ετών έχουν συµβεί σε βάρος µας. Είναι γνωστό ότι το Ελληνικό έθνος έρχεται δεύτερο στη σειρά σαν στύλος του Συντάγµατος και ότι συντελεί κατά τον πειό πολύτιµο τρόπο στην ευηµερία της Οθωµανικής πατρίδος.
«Έχοµε το δικαίωµα να ρωτήσωµε τί έχοµε κάνει εµείς οι Έλληνες Οθωµανοί υπήκοοι για να γίνωνται αυτοί οι διωγµοί σε βάρος µας; Ο χαρακτήρας των Ελλήνων Οθωµανών σαν νοµοταγών πολιτών δεν ηµπορεί να αµφισβητηθεί. Μας είχαν υποσχεθεί ότι τα δικαιώµατα µας δεν θα θίγονταν. Μολαταύτα ψηφίσθηκαν νόµοι µε τους οποίους εκκλησίες, σχολεία και νεκροταφεία πού ήταν δικά µας αφαιρέθηκαν από µας και δόθηκαν σε άλλους. ‘Ιερείς και δάσκαλοι φυλακίζονται, πολίται δέρνονται, από παντού ακούονται θρήνοι και οδυρµοί.
«Με πόση χαρά εµείς οι Έλληνες Οθωµανοί είχαµε πανηγυρίσει την ανατολή της 10ης Ιουλίου! Με πόσο ζήλο είχαµε πάρει µέρος στην εκστρατεία του Απριλίου του 1909! Με πόσες ελπίδες αποβλέπαµε και σήµερα ακόµα στο µέλλον αυτής της χώρας! Είναι δική µας και καµµιά δύναµη δεν είναι ικανή να µας χωρίσει απ’ αυτή.
«Οι Έλληνες αποτελούν µια δύναµη µέσα στην Τουρκία: µια ηθική και υλική δύναµη. ∆εν ηµπορούν οι συµπατριώτες µας Τούρκοι ν’ αγνοούν τη δύναµη αυτή. Πότε θα ‘ρθει η µέρα εκείνη πού θα επέλθει πλήρης συµφωνία ανάµεσα στα δύο έθνη; Τότε µόνο θα βαδίσουν προς την πρόοδο χέρι µε χέρι και η Τουρκία θα φτάσει στο ύψος πού της αξίζει».
Στις 11 ∆εκεµβρίου 1910 έγραφα στο ηµερολόγιο µου:
«Πολυάριθµες συλλήψεις. Σε µερικές πόλεις όλοι οι σηµαίνοντες πολίτες ρίχτηκαν οµαδικά στις φυλακές.
«∆ιαδοχικές δολοφονίες κοινοταρχών µέρα µεσηµέρι µέσα στους δρόµους. Έτσι σκοτώθηκαν πενήντα σηµαίνοντες Βούλγαροι και πολλοί Έλληνες.
Οι εξής αριθµοί δόθηκαν σε µια έκθεση πού έγινε στο Τουρκικό Κοινοβούλιο και επιβεβαιώθηκαν επί τόπου:
«Στην Υποδιοίκηση (σαντζάκ) Σκοπίων Ι 104 άτοµα µαστιγώθηκαν στον Νοµό Μοναστηρίου µαστιγώθηκαν 285 άτοµα· στη Θεσ/νίκη 464 (απ’ τους οποίους 11 απέθαναν και 62 έµειναν ανάπηροι). Στις επαρχίες του Γενιτζέ Βαρδάρ, Γευγελής και Βοδενών µαστιγώθηκαν 911 άτοµα.
«Όλες οι φυλακές είναι γεµάτες από Χριστιανούς· πολλοί έφυγαν στη Βουλγαρία και χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κρύβονται στα βουνά».
Αυτή ήταν η κατάσταση των πραγµάτων δυο χρόνια µετά την κήρυξη του Συντάγµατος και η κοινή συµφορά πού βρήκε τους Έλληνες, Βουλγάρους και Σέρβους τους ανάγκασε να ενωθούν και να κηρύξουν τον ‘Οκτώβριο του 1912 τον πρώτο Βαλκανικό πόλεµο, κατά τον όποιο οι Τούρκοι είχαν εκδιωχτεί πραγµατικά έξω απ’ την Ευρώπη, ωσότου Χριστιανοί πολιτικοί των Μεγάλων ∆υνάµεων τους ξανάφεραν πίσω. Η Τουρκική δύναµη πάντοτε στηρίχτηκε στη διαίρεση µεταξύ των Χριστιανών και στη βοήθεια εκ µέρους των ιδίων.
Στην τουρκόφιλη εφηµερίδα «Progres de Salonique» πού εκδιδόταν τότε στη Θεσ/νίκη στη Γαλλική γλώσσα,δηµοσιεύτηκε ένα άρθρο, το όποιο εκφράζει τα συναισθήµατα των λαών της Ανατολής τα όποια και επιδεινώθηκαν σοβαρά από τότε (22 Ιουλίου 1910). Αυτό πού τότε ήταν µια απλή φωτιά υπάρχει τώρα µεγάλη πιθανότητα να γίνει µια γενική ανάφλεξη εξ αιτίας της απαίσιας δυνάµεως του Μουσταφά Κεµάλ, για την ανάπτυξη της οποίας συνετέλεσαν Χριστιανικές δυνάµεις:
«Μέσα σε τρία χρόνια», έλεγε το άρθρο εκείνο, «ή Ανατολή εξέπληξε τον πολιτισµένο κόσµο κατά θαυµαστό δυο φορές και απ’ τα δύο άκρα της: την πρώτη φορά µε τη µεγάλη νίκη πού κέρδισαν οι Ιάπωνες εις βάρος του πειό ισχυρού απ’ τους λαούς της ∆ύσεως και τελευταία µε τη θαυµαστή επανάσταση πού έγινε στην Τουρκία!
Πραγµατικά αποτελεί θαύµα αυτό πού συντελείται σήµερα! ∆εν ηµπορεί να συγκριθεί η σηµερινή Ανατολή µε την Ανατολή όπως ήταν πριν από δέκα χρόνια. Το πειό περίεργο είναι ότι η Ανατολική αυτή κίνηση επήρε τη µορφή δυο χωριστών ρευµάτων, τα οποία ξεκινώντας απ’ τα δυο άκρα της Ανατολής τείνουν να συναντηθούν και το σηµείο της συναντήσεως των θα είναι κατά πασαν πιθανότητα η ‘Ινδία.»
«Επί κεφαλής της κινήσεως αυτής θα βρεθούν οι λαοί πού ανήκουν στην ίδια φυλή — τη Μογγολική, Ο καθένας απ’ αυτούς κατέχει το αναµφισβήτητο δικαίωµα στην ηθική και διανοητική επικράτηση επάνω στις µεγάλες χώρες, µέσα στις όποιες επεκτείνεται η επιρροή των.»
«Οι Ιάπωνες είναι αναµφισβήτητα επί κεφαλής των λαών πού έχουν για θρησκεία τους τον Βουδισµό, τη διδασκαλία του Κοµφουκίου κτλ. Οι Τούρκοι, υπερασπιστές του Ισλαµισµού από πολλούς αιώνες, είναι οι αναµφισβήτητοι ηγέτες των λαών πού έχουν για θρησκεία τους τον Ισλαµισµό. Γι’ αυτό οι δυο αυτές κινήσεις πού ξεκίνησαν απ’ τα δυο άκρα της Ασίας, απ’ το Βόσπορο κι απ’ το Τόκιο, επεκτείνονται διαρκώς, η κάθε µια σε κατάλληλο έδαφος πού είχε προετοιµαστεί από πριν απ’ την ιστορία για να το δεχτεί, γιατί, εφόσον ουσιαστικά είναι οι ίδιες η µια µε την άλλη, θα .ενωθούν στο σηµείο πού θα διασταυρωθούν για να σχηµατίσουν ένα κοινό και τροµερό Ασιατικό ρεύµα. Έχοντας αυτά υπ’ όψη της η ∆ύση νοιώθει ανησυχία και ταραχή».
Αµέσως µετά την εγκαθίδρυση του Συντάγµατος το πρώτο βήµα της επικρατούσης εθνικότητας ήταν να στερεώσει την εξουσία της µε µέτρα καταπιέσεως, εξαναγκασµού και εξοντώσεως. Οι Τούρκοι λοιπόν ξεκίνησαν εσκεµµένα να εξαναγκάσουν όλες τις µη Τουρκικές εθνικότητες να γίνουν από άποψη γλώσσας, δικαίου, συνηθειών και από όλες σχεδόν τις απόψεις «Οθωµανοί» *.
Σ’ αυτήν ακριβώς την πολιτική πού είχαν βάλει σε ενέργεια οι Τούρκοι αναφέρεται η «Νέα Αλήθεια» στην περικοπή του άρθρου της πού παραθέσαµε παραπάνω. Μωρότερο σχέδιο ποτέ δεν είχε συλλάβει ο νους του ανθρώπου απ’ το να αναγκάσει κανείς ολόκληρα έθνη ν’ αλλάξουν τη γλώσσα τους και τις συνήθειες. τους απ’ τη µια µέρα ως την άλλη. Η αδυναµία της πραγµατοποιήσεως του σχεδίου αυτού γίνεται πειό πολύ ολοφάνερη όταν ο αναγνώστης λάβει υπ’ όψη πώς ένας κατώτερος πολιτισµός προσπαθούσε να επιβληθεί πάνω σ’ έναν ανώτερο. Οι Τούρκοι δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να δώσουν ‘ίση ελευθερία σε όλους τους λαούς πού είχαν το ατύχηµα να είναι κάτω απ’ την εξουσία τους. Όταν απέτυχαν να «εκτουρκίσουν» τους λαούς αυτούς, όπως επεδίωκαν, δεν τους απέµεινε άλλη δυνατότητα επιλογής παρά µόνον να τους εξοντώσουν η να τους εκδιώξουν, και δεν άργησαν να εφαρµόσουν την πολιτική αυτή.
* Καθηγητού Davis Short, History of the Near East.
4ο μέρος…..
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ∆’
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ (ΣΕΛΑΜΛΙΚ) (1911)
Ένα γραφικό περιστατικό στη διαδικασία του «Εκτουρκισµού» έλαβε χώρα στη Μακεδονία τον Μάιο και Ιούνιο του 1911. Ο Μωάµεθ ο Ε’ έφθασε στη Θεσ/νίκη στις 31 Μαΐου του παραπάνω έτους, επάνω σ’ ένα πολεµικό, πού συνοδευόταν απ’ το µεγαλύτερο µέρος του Τούρκικου στόλου. Πριν λίγες µέρες είχε γίνει γνωστό ότι θα ερχόταν, γιατί η εµπροσθοφυλακή του, δηλ. ψηλοί και πλαδαροί ευνούχοι, µάγειροι κλπ. είχαν αρχίσει να εµφανίζωνται και να περιφέρωνται µπροστά στα µεγαλύτερα ξενοδοχεία. Η πόλη είχε σηµαιοστολιστεί πλούσια και οι διάφορες κοινότητες έκαµναν επιδείξεις προς τιµήν του, ανάµεσα δε σ’ αυτές οι Βούλγαροι έδειχναν ιδιαίτερο ενθουσιασµό. Επισκέφθηκε τα Σκόπια και το Μοναστήρι κι απ’ εκεί προχώρησε στην πεδιάδα του Κοσσόβου, οπού είχε λάβει χώρα η αποφασιστική µάχη πού έφερε τους Τούρκους και την πανούκλα τους στην Ευρώπη. Εκεί στις 15 Ιουνίου του 1389 ο Σουλτάνος Μουράτ νίκησε τον ηρωικό βασιλιά των Σέρβων Λάζαρο. Η Τουρκική εκείνη νίκη, της οποίας τα ολέθρια αποτελέσµατα είχαν επιπτώσεις µέχρι και στην εποχή µας, είχε πραγµατοποιηθεί εξ αιτίας της προδοσίας Χριστιανών συµµάχων, πού υπήρξε πάντοτε η πραγµατική αιτία όλων τωνΤουρκικών θριάµβων.
Και ο Μουράτ ο ίδιος σκοτώθηκε και µέσα στην πεδιάδα οπού βρίσκονται το απέριττο µνήµα του και ένα τζαµί για ανάµνηση του ονόµατος του συνεκάλεσε ο Μωάµεθ ο Ε’, πού ήταν µέθυσος και άβουλο και ξεµωραµένο ανδρείκελο του Νεοτουρκικού Κοµιτάτου, όλες τις διάφορες φυλές της Ευρωπαϊκής Τουρκίας για ένα µεγάλο «σελαµλίκ» δηλ. προσκύνηµα.
Εκτός απ’ τους πολίτες, µερικοί απ’ τους οποίους λέγεται ότι περπάτησαν αρκετές ήµερες για να έλθουν εκεί,υπήρχαν και χιλιάδες στρατού και πολλά περίφηµα συντάγµατα πού είχαν µαζί τους παλιές σηµαίες ξεσχισµένες απ’ τις µάχες. Μια µεγάλη σκηνή στήθηκε για τον Σουλτάνο και το τεράστιο πλήθος κάθησε κατά γης. Ενώ οι ιερωµένοι απήγγελλαν τα λόγια της ιεροτελεστίας και οι χιλιάδες των προσκυνητών έσκυβαν τα µέτωπα τους προς τη γη και σηκώνονταν ξανά η θάλασσα απ’ τα κόκκινα φέσια υψωνόταν κι έπεφτε ρυθµικά σαν ένα τεράστιο χωράφι από παπαρούνες πού ταλαντεύονται απ’ τον άνεµο.
Η ιστορία του κόσµου έχει να παρουσιάσει πολύ λίγα γραφικώτερα και εντυπωσιακότερα θεάµατα από το τελευταίο αυτό προσκύνηµα πάνω στην απαίσια «Πεδιάδα των Κοτσυφιών».
Παρουσιάστηκα στον Μεχµέτ (ή Μωάµεθ τον Ε’) στη Θεσσαλονίκη και θα ήταν δύσκολο να φανταστώ ένα πειό πλαδαρό, οικτρό και ανόητο πρόσωπο. Τα θολά του µάτια ήταν πρησµένα από κάτω, το κάτω χείλος του έπεφτε µ’ έναν γελοίο τρόπο. Η αυτοκρατορική του Μεγαλειότητα συνοδευόταν από διάφορους υποβολείς µε πρόσωπα πονηρά εξευρωπαϊσµένου τύπου και ποτέ δεν άρθρωνε ούτε µια λέξη, χωρίς να γυρίσει προς έναν απ’ αυτούς µε µια αµήχανη έκφραση για να τον καθοδηγήσει τι να πει η τι να κάµει. Όταν η συνέντευξη τελείωσε, ο Μεχµέτ γύρισε τη ράχη του και ξεκίνησε ν’ αποµακρυνθεί. ∆εν είχε κάµει παρά λίγα µόνο βήµατα, και ένας απ’ τους υποβολείς του ψιθύρισε κάτι, οπότε κύτταξε ολόγυρα βαρύθυµα και σιγά σιγά συνέστρεψε τα χαρακτηριστικά του σε
έναν απαίσιο µηχανικό µορφασµό. Ήταν φανερό, όπως θα µπορούσε να γίνει σε µια παντοµίµα, ότι του είχαν ειπεί να χαµογελάσει πριν φύγει και είχε ξεχάσει ένα µέρος του µαθήµατος του.
Ο Μεχµέτ ο Ε’ βρισκόταν στην πραγµατικότητα σε περιορισµό σ’ όλη του τη ζωή απ’ τον αδελφό του, τον µεγάλο και σκληρό Αβδούλ ο όποιος όπως λέγουν τον ενεθάρρυνε να πίνει κάθε µέρα απίθανες ποσότητες ρακί. Ήταν ένα παιδαριώδες και ακίνδυνο άτοµο, το όποιο είχαν διαλέξει ο Εµβέρ και οι σύντροφοι του, γιατί στην πραγµατικότητα είχε καταντήσει ένας βλάκας.
Το µεγάλο «σελαµλίκ» προκάλεσε δυνατή συγκίνηση στους Τούρκους µε το να ανασκαλέψει τα θρησκευτικά τους συναισθήµατα, είναι όµως περιττό να πούµε ότι δεν επέτυχε πολλά πράγµατα σχετικά µε τον «εκτουρκισµό» του Χριστιανικού στοιχείου. Και τον ίδιο καιρό ο ισχυρός Αβδούλ, ο περίφηµος «Ασθενής» της Ευρώπης, ένας απ’ τους µεγαλύτερους διπλωµάτες και δολοφόνους µέσα στην παγκόσµια ιστορία, φυλακίστηκε στην έπαυλι Αλλατίνι µαζί µε µια µικρή οµάδα γυναικών.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’
∆ΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΣΜΥΡΝΗΣ (1911-1914)
Στα 1911 µετατέθηκα στη Σµύρνη, οπού και έµεινα µέχρι τον Μάιο του 1917, οπότε οι Τούρκοι διέκοψαν τις σχέσεις τους µε τις Ηνωµένες Πολιτείες. Από το 1914 µέχρι το 1917 ήµουν επιφορτισµένος µε τα συµφέροντα της Entente στη Μικρά Ασία και βρισκόµουν σε στενή επαφή µε τον Ραχµί-µπέη, τον περίφηµο και πονηρό στρατιωτικό διοικητή.
Οι Έλληνες υπήκοοι πού βρίσκονταν στην Μικρά Ασία δεν ενοχλούνταν, διότι όπως µου εξήγησε ο Ραχµί-µπέης, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ήταν στην πραγµατικότητα σύµµαχος της Τουρκίας και διότι εµπόδιζε την Ελλάδα να πάρει µέρος στον πόλεµο. Τους Ραγιάδες όµως, δηλ. τους Έλληνες Οθωµανούς υπηκόους, τους εκακοµεταχειρίζοντο απαίσια. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι πεπειραµένοι τεχνίτες, οι κυριώτεροι έµποροι και επιστήµονες των πόλεων και οι επιδέξιοι αγροκτηµατίαι της υπαίθρου. Αυτοί ήταν πού είχαν εισαγάγει την καλλιέργεια των περίφηµων σταφυλιών Σουλτανίνας, είχαν βελτιώσει την καλλιέργεια και επεξεργασία του καπνού και έκτιζαν µοντέρνα σπίτια και θαυµάσιες πόλεις. Ανέπτυσσαν µε ταχύτητα ένα πολιτισµό πού στο τέλος θα είχε προσεγγίσει την κλασική εποχή της αρχαίας Ιωνίας. Εναντίον τους είχε κηρυχθεί γενικός αποκλεισµός και τοιχοκολλήσεις στα τζαµιά και στα σχολεία καλούσαν τους Μουσουλµάνους να τους εξοντώσουν. Οι Τουρκικές εφηµερίδες δηµοσίευαν επίσης βίαια άρθρα µε τα οποία παρακινούσαν τους αναγνώστες τους για διωγµούς και σφαγές. Το προξενικό σώµα είχε µια συνεδρίαση και έλαβε την απόφαση να γίνει µια επίσκεψη στον Βαλή και να επιστηθεί η προσοχή της εξοχότητάς του σχετικά µε τον κίνδυνο ότι τα άρθρα αυτά και η παρακίνηση αυτή θα µπορούσαν να διαταράξουν την ησυχία µιας ειρηνικής επαρχίας.
Οι πρόξενοι επισκέφθηκαν τον Βαλή, µε εξαίρεση τον Γερµανό αντιπρόσωπο, πού προφασίσθηκε πώς δεν µπορούσε να συµπράξει σε ένα τέτοιο διάβηµα χωρίς τη ρητή εξουσιοδότηση της κυβερνήσεως του. Η στάση αυτή του Γερµανού διπλωµάτη σχετικά µε το ζήτηµα αυτό αποτελεί µια ακόµα επιβεβαίωση της εκδοχής, ότι η Γερµανία ήταν σε µεγάλο βαθµό συνένοχος της συµµάχου της Τουρκίας στην υπόθεση των εκτοπίσεων και των σφαγών των Χριστιανών. Πράγµατι δεν υπάρχει αµφιβολία, ότι η Γερµανία ενέπνευσε την εκδίωξη των Ελλήνων Οθωµανών υπηκόων της Μικράς Ασίας την εποχή εκείνη, σαν ένα απ’ τα προκαταρκτικά µέτρα για τον πόλεµο πού προετοίµαζε. Η θηριώδης εκδίωξη και η τροµοκράτηση µε βιαιότητες και δολοφονίες των ραγιάδων κατά µήκος των παραλίων της Μικράς Ασίας, οι όποιες δεν έλκυσαν την προσοχή πού άξιζαν, έχουν την καθαρή σφραγίδα ενός πολεµικού µέτρου, πού επέβαλε δήθεν η «πολεµική ανάγκη» και δεν υπάρχει αµφιβολία ότι Τούρκοι και Γερµανοί ήταν σύµµαχοι σ’ όλη τη διάρκεια του πολέµου και βρίσκονταν σε πλήρη συνεργασία µεταξύ τους. Μια ερευνά του ζητήµατος αυτού µπορεί να βρει κανείς στο υπ’ αριθµ. 3 δηµοσίευµα της Ελληνοαµερικανικής Ενώσεως του 1918, µέσα στο όποιο αναφέ- ρεται ότι ενάµισυ εκατοµµύριο Έλληνες εκδιώχθηκαν απ’ τις εστίες τους στη Θράκη και Μικρά Ασία και ότι το µισό απ’ τους πληθυσµούς των περιοχών αυτών εξοντώθηκε απ’ τις εκτοπίσεις, τις βιαιοπραγίες και την πείνα.
Τα βίαια και εµπρηστικά άρθρα των Τουρκικών εφηµερίδων, πού αναφέραµε παραπάνω, δηµοσιεύτηκαν απροσδόκητα και χωρίς καµµιά αιτία. Είχαν «εµπνευστεί» τόσο πρόδηλα από τις Τουρκικές Αρχές ώστε είναι ν’ απορεί κανείς πώς ακόµα και οι αµαθείς Τούρκοι δεν το κατάλαβαν αυτό. Είχαν κυκλοφορήσει και φτηνές λιθογραφικές εικόνες ακόµα, πού είχαν γίνει µε τον πιο αδέξιο και πρωτόγονο τρόπο και αποτελούσαν προφανώς τοπικά προϊόντα. Οι εικόνες αυτές παρίσταναν Έλληνες πού κατατεµάχιζαν βρέφη Τούρκων η έσχιζαν τις κοιλιές εγκύων γυναικών Μουσουλµανίδων και διάφορες άλλες εντελώς φανταστικές σκηνές πού δεν στηρίζονταν σε κανένα πραγµατικό γεγονός η έστω σε οιαδήποτε κατηγορία. Οι εικόνες αυτές αναρτήθηκαν στα τζαµιά και στα σχολεία.
Η εκστρατεία αυτή έφερε αµέσως τους καρπούς της και ώθησε τους Τούρκους σε σφαγές, πράγµα πού δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο να το κάµουν.
Αµέσως άρχισαν να γίνωνται πολλές σποραδικές δολοφονίες στη Σµύρνη και στη Θεσ/νίκη, κατάλογος των οποίων δηµοσιεύονταν σε όλες τις πρωινές εφηµερίδες, και περιείχε από δώδεκα µέχρι είκοσι περιστατικά. Χωρικοί πού πήγαιναν να εργαστούν στ’ αµπέλια τους πυροβολούνταν και σκοτώνονταν από Τούρκους κρυµµένους πίσω από δένδρα και βράχους. Μια ιδιαίτερα φρικαλέα περίπτωση προκαλεί την προσοχή µας: ∆ύο νέοι πού είχαν τελειώσει πρόσφατα τις σπουδές τους σε µια σχολή ανωτάτης εκπαιδεύσεως, επήγαν στην εξοχή για να διανυκτερεύσουν στο εξοχικό σπιτάκι του αµπελιού τους. Στη διάρκεια της νύχτας άγνωστοι χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού και όταν οι νέοι άνοιξαν, τους εσκότωσαν µε τσεκούρια. Τελικά οι ραγιάδες πού ήταν αρκετές χιλιάδες εκδιώχθηκαν όλοι απ’ τα χωριά τους κι’ απ’ τ’ αγροκτήµατα τους. Μερικοί απ’ αυτούς εκτοπίσθηκαν στο εσωτερικό. πολλοί όµως κατώρθωσαν να διαφύγουν µε καΐκια στα γειτονικά νησιά, κι από κει διασκορπίστηκαν σ’ όλη την Ελλάδα. Μερικές χιλιάδες Τούρκοι κατέστρεψαν την περιοχή πού οι Έλληνες καλλιεργούσαν και καθιστούσαν εύφορη απ’ την Πέργαµο προς τα κάτω µέχρι την ακτή Λίτζια! Περιώδευσα ο ίδιος όλη την περιοχή και πήρα φωτογραφίες των κατεστραµµένων χωριών και αγροκτηµάτων. Κατσίκια έβαλαν οι Τούρκοι να βόσκουν µέσα στα ανθηρά και περιποιηµένα µε µεγάλη επιµέλεια αµπέλια και ξερρίζωσαν πολλά στρέµµατα καλλιεργηµένης γης για να εφοδιαστούν µε καύσιµη ύλη.
Τα περισσότερα απ’ τα σπίτια των Χριστιανών στην Μικρά Ασία ήταν φτιαγµένα από ξύλινο σκελετό, πού αποτελεί αντισεισµική βάση για τους τοίχους πού γεµίζονταν µε πέτρες και αµµοκονία. Οι Τούρκοι γκρέµισαν τα σπίτια τοποθετώντας ένα δοκάρι ανάµεσα απ’ τα παράθυρα η απ’ την κάσσα της πόρτας και βάζοντας βουβάλια η βώδια να το τραβήξουν. Ένας Τούρκος κατοικούσε σε ένα απ’ τα σπίτια µαζί µε τη γυναίκα του η µε τα γίδια του η µε άλλα κτήνη και υστέρα εγκρέµιζε πολλά σπίτια γύρω γύρω. Όταν η ακτίνα του κύκλου των γκρεµισµένων σπιτιών γινόταν πολύ µεγάλη και ο Τούρκος δεν βολευόταν µετακινιόταν στο κέντρο µιας άλλης οµάδας σπιτιών.
Σκοπός της καταστροφής των σπιτιών ήταν η χρησιµοποίηση των δοκαριών σαν καυσόξυλων.
Την ίδια εποχή καθώς και αργότερα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέµου, οι ραγιάδες κατατάσσονταν µε τη βία στο στρατό, όπου τους µεταχειρίζονταν σαν δούλους. ∆εν τους έδιναν όπλα, αλλά τους χρησιµοποιούσαν για να ανοίγουν χαρακώµατα και σε άλλα παρόµοια έργα και επειδή δε τους έδιναν ούτε τροφή, ούτε ιµατισµό η στέγη, µεγάλος αριθµός απ’ αυτούς πέθαιναν από πείνα και εντελή παραµέληση.
Η έναρξη της ανεγέρσεως της «Μεγάλης Τουρκικής Βιβλιοθήκης» στη Σµύρνη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα σαν αποκάλυψη της νοοτροπίας της φυλής. Χριστιανοί εχρησιµοποιούντο για τις εργασίες, οι εργοδηγοί όµως ήταν φυσικά Τούρκοι, (οπλισµένοι µε µαστίγια. Όταν µια µέρα επέστησα την προσοχή του γενικού ∆ιοικητού Ραχµί-µπέη πάνω στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν αρκετά βιβλία στη γλώσσα τους πού να δικαιολογούν την ανέγερση ενός τόσο µεγάλου κτιρίου, εκείνος µου αποκρίθηκε:
«Το πρώτο πράγµα είναι να έχωµε το κτίριο. Όταν έχωµε το κτίριο, αναγκαστικά θα βρεθούν και τα βιβλία για να το γεµίσουν, κι αν δεν βρεθούν τότε θα µεταφράσουµε όλα τα Γερµανικά βιβλία στα Τούρκικα».
Η οικοδοµή δεν τελείωσε ποτέ και εποµένως ούτε βιβλία γράφηκαν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’
ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΤΗΣ ΦΩΚΑΙΑΣ (1914)
Η πλήρης και τεκµηριωµένη έκθεση του θηριώδους διωγµού του Ελληνικού πληθυσµού της περιοχής Σµύρνης πού έγινε στα 1914 δεν είναι δύσκολο να γίνει· θα είναι όµως αρκετό, σαν παράδειγµα να δώσωµε µόνο µερικά αποσπάσµατα από µια έκθεση του αυτόπτου Γάλλου Manciet, πού άφορα τις σφαγές και λεηλασίες πού έγιναν στη Φώκαια, µια πόλη µε οκτώ χιλιάδες Έλληνες και τετρακόσιους περίπου Τούρκους κατοίκους, πού είναι κτισµένη στην παραλία, σε µικρή απόσταση απ’ τη Σµύρνη. Η καταστροφή της Φώκαιας προκάλεσε µεγάλο ενδιαφέρον στη Μασσαλία, γιατί τη Γαλλική αυτή πόλη είχαν ιδρύσει κάτοικοι της οµώνυµης αρχαιότατης Ελληνικής πόλεως. Η Φώκαια είναι η µητρόπολη της Μασσαλίας. Ο κ. Manciet ήταν παρών στη σφαγή και λεηλασία της Φώκαιας και µαζί µε τρεις άλλους Γάλλους, τους κ. κ. Sartiaux, Carlier και Dandria, έσωσε εκατοντάδες ψυχών µε το θάρρος και την ψυχραιµία του.
Η έκθεση αρχίζει µε την εµφάνιση επάνω στους λόφους πού βρίσκονται πίσω απ’ την πόλη (οπλισµένων συµµοριών πού πυροβολούσαν για να ενσπείρουν τον πανικό. Οι τέσσερις Γάλλοι, πού αναφέραµε παραπάνω, κατοικούσαν µαζί, όταν όµως άρχισε ο πανικός χωρίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν ο καθένας σε άλλο σπίτι. Ζήτησαν απ’τον Καϊµακάµη χωροφύλακες για την προστασία τους και στον καθένα τους δόθηκε ένας. Άφησαν ανοιχτές τις πόρτες κι έδιναν καταφύγιο σε οποίον ερχόταν. Έφτιαξαν πρόχειρα µε κατάλληλο ύφασµα τέσσερις Γαλλικές σηµαίες και τις ανήρτησαν έξω απ’ το κάθε σπίτι. Ας συνεχίσωµε όµως τη διήγηση µε τις λέξεις του ίδιου του κ.Manciet, µεταφράζοντας απ’ τα Γαλλικά:
«Στη διάρκεια της νύχτας οι οργανωµένες συµµορίες εξακολούθησαν τη λεηλασία της πόλεως. Κατά την αυγή εξακολουθούσαν να ρίχνωνται πολύ δυνατοί πυροβολισµοί µπροστά στα σπίτια. Βγήκαµε αµέσως έξω οι τέσσερις µας και είδαµε το πειό φρικτό θέαµα πού θα µπορούσε να ονειρευτεί κανείς. Η ορδή πού είχε µπει στην πόλη ήταν ωπλισµένη µε Γκράδες και τουφέκια του ιππικού. Ένα σπίτι ήταν µέσα στις φλόγες. Απ’ όλες τις διευθύνσεις οι Χριστιανοί έτρεχαν προς την παραλία προσπαθώντας να βρουν βάρκες για να φύγουν µ’ αυτές, αλλά απ’ την νύχτα κιόλας δεν είχε µείνει καµµιά. Άκουγε κανείς κραυγές τρόµου ανακατεµµένες µε τους κρότους των πυροβολισµών.
Ο πανικός ήταν τέτοιος, ώστε µια γυναίκα µε το παιδί της πνίγηκαν σε νερό βάθους εξήντα εκατοστοµέτρων.
«Ο κ. Carlier είδε ένα φρικτό θέαµα. Ένας Έλληνας στεκόταν µπροστά στην πόρτα του σπιτιού του, µέσα στο όποιο ήταν η γυναίκα του και η κόρη του και οπού ήθελαν να µπουν οι ληστές. Άπλωσε τα χέρια του για να τους εµποδίσει να µπουν. Η χειρονοµία αυτή του στοίχισε τη ζωή γιατί τον πυροβόλησαν στο στοµάχι. Ενώ έτρεχε τρικλίζοντας προς τη θάλασσα, τον πυροβόλησαν ξανά από πίσω και το πτώµα του κειτόταν εκεί επί δύο µέρες.
«Ευτυχώς υπήρχαν στον λιµένα δυο ατµόπλοια και κατορθώσαµε να επιβιβάσωµε σ’ αυτά τους δυστυχείς Χριστιανούς σε µικρές οµάδες. Παρά τις προσπάθειες µας οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι είχαν τέτοια βία να φύγουν, ώστε αναποδογύρισαν τις µικρές βάρκες. Μια αποκρουστική λεπτοµέρεια απέδειξε τον κυνισµό της ορδής εκείνης, η οποία µε την πρόφαση του αφοπλισµού των φευγόντων ελήστευε αδιάντροπα τους κακόµοιρους και τροµοκρατηµένους αυτούς ανθρώπους από τα τελευταία υπάρχοντα τους. Οι ληστές άρπαζαν µε τη βία από γρηές δέµατα και κλινοσκεπάσµατα. Με κατέλαβε αγανάκτηση και τόσο συχάθηκα βλέποντας τις ελεεινότητες αυτές,ώστε είπα σε έναν αξιωµατικό της χωροφυλακής, ότι αν δεν σταµατούσε αυτό το πράγµα θα έπαιρνα ο ίδιος ένα όπλο και θα πυροβολούσα επάνω στους ληστές. Αυτό έφερε το αποτέλεσµα πού ήθελα, και οι δυστυχείς εκείνοι µπόρεσαν να επιβιβαστούν µε ό,τι είχαν µπορέσει να σώσουν απ’ την καταστροφή, πράγµα πού δείχνει ότι η όλη επιχείρηση θα µπορούσε εύκολα να τεθεί υπό έλεγχο.
«Η λεηλασία όµως είχε σταµατήσει µόνο στην άµεση γειτονιά µας. Παραπέρα είδαµε πόρτες να σπάζωνται και άλογα και γαϊδούρια να φορτώνωνται µε λάφυρα. Αυτό συνεχίστηκε όλη τη µέρα. Κατά το βράδυ ανέβηκα σ’ένα µικρό λόφο και είδα καµµιά εκατοστή καµήλες φορτωµένες µε τα λάφυρα της πόλεως. Περάσαµε εκείνη τη νύχτα µέσα σε αγωνία, αλλά δεν συνέβη τίποτε.
«Την άλλη µέρα ξανάρχισε η µεθοδική λεηλασία της πόλεως. Και τότε άρχισαν να φτάνουν οι πληγωµένοι.
Επειδή δεν υπήρχε γιατρός, ανέλαβα εγώ να τους δώσω τις πρώτες βοήθειες προτού να τους επιβιβάσουν σε πλοία για τη Μυτιλήνη. Βεβαιώνω ότι όλοι εκείνοι οι πληγωµένοι µε εξαίρεση δύο η τριών ήταν επάνω από εξήντα ετών.
Ανάµεσα τους υπήρχαν γρηές επάνω από ενενήντα ετών, πού είχαν πυροβοληθεί και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι είχαν τραυµατιστεί υπερασπιζόµενες τα αγαθά τους. Επρόκειτο απλούστατα περί σφαγών.
Το παραπάνω απόσπασµα απ’ την περιγραφή της λεηλασίας της Φώκαιας στα 1914 απ’ τον κ. Manciet, της οποίας αυτός υπήρξε αυτόπτης µάρτυρας το παρέθεσα για πολλούς λόγους. Είναι αναγκαίο για την πλήρη και εµπεριστατωµένη περιγραφή της βαθµιαίας θηριώδους εξοντώσεως των Χριστιανών πού διενεργήθηκε στη Μικρά Ασία και την Τουρκική αυτοκρατορία στα τελευταία αυτά χρόνια και αποκορυφώθηκε στη φρικαλέα καταστροφή της Σµύρνης. Είναι µια ιδιαίτερα ζωντανή διήγηση πού φανερώνει την αναλλοίωτη φύση του Τούρκου και του χαρακτήρας του σαν πλάσµατος µε αγρία πάθη πού ζει ακόµα στην εποχή του Ταµερλάνου και του Ούννου Αττίλα.
Γιατί οι Τούρκοι είναι πραγµατικά ένας αναχρονισµός· ακόµα και τώρα λεηλατούν, σκοτώνουν, αρπάζουν και µεταφέρουν τα λάφυρα τους επάνω σε καµήλες είναι ιδιαίτερα σηµαντικό επίσης, γιατί διηγείται µια ιστορία πού µοιάζει τροµερά σε µερικά απ’ τα κατορθώµατα του ίδιου του Μωάµεθ, δίνει επίσης µια καθαρή εικόνα για το τι συνέβει επάνω σε ολόκληρη την παραλία της Μικράς Ασίας και πολύ µακρύτερα στο εσωτερικό της στα 1914, οπότε καταστρέφονταν βαθµιαία ένας ακµάζων και γρήγορα προοδεύων πολιτισµός, πού αποκαταστάθηκε µεν αργότερα όταν έφθασε εκεί ο Ελληνικός Στρατός, για να καταλήξει όµως σε εντελή καταστροφή κάτω απ’ τα αιµατοβαµµένα και ασελγή χέρια των οπαδών του Μουσταφά Κεµάλ αφ’ ετέρου το παραπάνω απόσπασµα τονίζει το µόνιµο σηµείο, πού είναι τόσο αναγκαίο να κατανοηθεί απ’ τους Ευρωπαίους και τους Αµερικανούς, ότι όλα αυτά ήταν µια «ωργανωµένη επιχείρηση» όπως λέγει ο κ. Manciet.
«Βρήκαµε µια γρηά πού κοιτόταν στο δρόµο, και πού ήταν σχεδόν παράλυτη από τα κτυπήµατα. Είχε δυο µεγάλες πληγές στο κεφάλι πού είχαν γίνει από κτυπήµατα υποκόπανου τουφεκίου τα χέρια της ήταν κοµµένα, το πρόσωπο της πρησµένο.
«Ένα κορίτσι πού είχε δώσει όλα τα χρήµατα πού είχε, το είχαν ευχαριστήσει µε µαχαιριές, µια στο µπράτσο και µια άλλη στην περιοχή των νεφρών. Μια αδύνατη γρηά είχε κτυπηθεί τόσο άσχηµα µε ένα τουφέκι ώστε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού της είχαν πέσει.
«Όσο περνούσε η µέρα πού ακολούθησε, απ’ όλες τις διευθύνσεις έφθαναν οικογένειες πού είχαν κρυφτεί στα βουνά. Όλοι είχαν υποστεί βιαιοπραγίες. Ανάµεσα σ’ αυτούς ήταν µια γυναίκα πού είχε ιδεί να σκοτώνουν µπροστά στα µάτια της τον άντρα της, τον αδερφό της και τα τρία παιδιά της.
«Εκείνη τη στιγµή µάθαµε µια φρικτή λεπτοµέρεια. Είχε δολοφονηθεί ένας γέρος παραλυτικός πού κοιτόταν αβοήθητος επάνω στο κρεβάτι του, όταν µπήκαν στο σπίτι οι ληστές.
«Η Σµύρνη µας έστειλε στρατιώτες για ν’ αποκαταστήσουν την τάξη. Καθώς κυκλοφορούσαν οι στρατιώτες αυτοί µέσα στους δρόµους, πήραµε µια ιδέα για το τι είδους τάξη θ’ αποκαθιστούσαν: εξακολούθησαν και αυτοί τη λεηλασία της πόλεως.
«Κάναµε ένα γύρο επιθεωρήσεως µέσα στην πόλη. Η λεηλασία ήταν πλήρης· πόρτες είχαν γκρεµιστεί και κείνες πού δεν µπορούσαν να τις βγάλουν τις κατέστρεψαν. Η Φώκαια πού ήταν προηγουµένως ένας τόπος µεγάλης δραστηριότητας, τώρα ήταν µια νεκρούπολη.
«Μας έφεραν µια γυναίκα πού πέθανε· την είχαν βιάσει δεκαεπτά Τούρκοι. Επίσης είχαν πάρει µαζί τους στα βουνά ένα κορίτσι δέκα εξ’ ετών αφού σκότωσαν µπροστά στα µάτια του τον πατέρα και την µητέρα της. Έτσι είχαµε ιδεί τα πέντε χαρακτηριστικά της λεηλασίας µια; πόλεως: την κλοπή, τη λαφυραγωγία, τον εµπρησµό, τους σκοτωµούς και τους βιασµούς.
«Ήταν ολοφάνερο ότι όλα αυτά αποτελούσαν µια ωργανωµένη επίθεση µε την πρόθεση της εκδιώξεως των ραγιάδων δηλ. των Χριστιανών Οθωµανών υπηκόων απ’ τα παράλια.
«Είναι ακατανόητο το ότι οι άνθρωποι εκείνοι θα µπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους τόσο πολλά στρατιωτικά όπλα. αν δεν τους τα είχαν δώσει. Όσο για τους Χριστιανούς της παλιάς Φώκαιας, δεν προσπάθησαν ούτε για µια στιγµή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Έτσι αυτό πού έγινε ήταν καθαρή σφαγή.
«∆ιαβάσαµε στις εφηµερίδες ότι η τάξη είχε αποκατασταθεί και ότι στις περιοχές για τις οποίες µιλούµε, οι Χριστιανοί δεν είχαν τίποτε πειά να φοβηθούν ούτε για τον εαυτό τους, ούτε για τ’ αγαθά τους. Αυτό δεν ήταν µιαδήλωση χωρίς σηµασία. Γιατί δεν υπήρχε πειά περιθώριο για επικράτηση της τάξης. Οι περιουσίες δεν είχαν πειά να φοβηθούν τίποτε, γιατί είχαν περιέλθει όλες σε καλά χέρια – στα χέρια των ληστών».
5ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα Ζ,Η και Θ, κεφαλαια του βιβλίου
Ζ’ Καινούργιο φως σχετικά µε τις σφαγές των Αρµενίων
Η’ ∆ιήγηση του Κ. GEDDES
Θ’ Πληροφορίες από άλλες πηγές,
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ’
ΝΕΟ ΦΩΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ (1914-1915)
Στα 1915, την εποχή της εκτεταµένης εξοντώσεως των Αρµενίων, ο Πρόξενος Jesse Β. Jackson υπηρετούσε στο Χαλέπι και διακρίθηκε πάρα πολύ για την βοήθεια πού είχε δώσει στον δυστυχισµένο αυτό λαό. Επειδή ο Πρόξενος Jackson είχε παρευρεθεί στις τροµερές εκείνες σκηνές, θα ήταν ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τις σχετικές εκθέσεις του, αν θα µπορούσαν να βρεθούν, δυστυχώς όµως δεν ηµπορούν να βρεθούν. Ευτυχώς µπορεί κανείς να παραθέσει αποσπάσµατα από την για πρώτη φορά δηµοσιευόµενη εδώ έκθεση ενός εντοπίου Αµερικάνου πολίτη πού ήταν στο Χαλέπι και ήταν αυτόπτης µάρτυρας των γεγονότων πού περιγράφει.
«Ο πρόδροµος των συµβάντων, στη διάρκεια των οποίων έµελλαν να σφαγούν οι δυστυχείς Αρµένιοι και να υποστούν τις βαρύτερες δοκιµασίες, έλαβε χώρα στο Zeitun, µια πόλη πού βρίσκεται πέντε µέρες ταξιδιού περίπου βορειότερα απ’ το Χαλέπι, τον Φεβρουάριο του 1915, οπότε οι Αρµένιοι αναγκάστηκαν µε µεγάλη αποστροφή να υποστούν τον «αφοπλισµό» εκ µέρους των Τούρκων. Έπειτα από τα συµβάντα στο Zeitun, παρόµοιες ενέργειες έλαβαν χώρα στο Aintab, στην Άλεξανδρέττα, στο Marash, στην Urfa κλπ.
«Σύντοµα, υστέρα απ’ τον αφοπλισµό των Αρµενίων στις πόλεις πού αναφέραµε παραπάνω, άρχισαν οι εκτοπίσεις, οι όποιες ήταν τόσο καταστρεπτικές για το Αρµενικό έθνος και εκτελέστηκαν βάσει διαταγών των Τουρκικών Αρχών της Κωνσταντινουπόλεως.
«Κατά τη διάρκεια των τροµερών ήµερων των εκτοπίσεων ο Πρόξενος Jackson δέχτηκε επανειληµµένες εκκλήσεις για να παράσχει βοήθεια και να καταβάλει κάθε προσπάθεια για την παρεµπόδιση της εκτοπίσεως οιουδήποτε προσώπου απ’ το Χαλέπι. Κι αυτό σε µια εποχή πού αντιπροσώπευε δέκα πέντε διάφορες χώρες και προστάτευε τα ποικίλα συµφέροντα τους. (Αυτά έγιναν βέβαια κατά τη διάρκεια του πολέµου προτού να διακόψει η
Τουρκία τις σχέσεις της µε τις Ηνωµένες Πολιτείες). Είναι πρόδηλο πώς η θέση του ήταν πολύ λεπτή και πως κάθε ενέργεια εκ µέρους του έπρεπε να γίνεται µε πολύ µεγάλη προσοχή, ούτως ώστε να µην προκαλεί τη δυσαρέσκεια των Τουρκικών Αρχών απέναντι του και ιδιαίτερα απέναντι των βοηθών του.
«Ενώ ο Πρόξενος Jackson κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να παρεµποδίσει τις σφαγές στο Χαλέπι,άρχισαν να διαρρέουν ειδήσεις για τις τροµερές ωµότητες πού ελάµβαναν χωράν µαζί µε τις εκτοπίσεις στις πόλεις Jivas, Harput, Τραπεζούντα, Bitlis, ∆ιαρβεκίρη, Mardin, Καισαρεία, Ικόνιο, Άδανα, Μερσίνα και άλλες της ίδιας περιοχής.
«Βαθµηδόν ολιγάριθµα άτοµα πού είχαν εκδιωχθεί, απ’ τις πόλεις πού αναφέραµε παραπάνω άρχισαν να φθάνουν στο Χαλέπι και να διηγούνται τις οδυνηρές λεπτοµέρειες των εκτοπίσεων καθώς και για την πραγµατική σφαγή συγγενών και φίλων των και για τις απίστευτες κτηνώδεις πράξεις των Τούρκων χωροφυλάκων σε βάρος κοριτσιών και των πειό ελκυστικών γυναικών, καθώς και για την αναρίθµητα αλλά θηριώδη εγκλήµατα πού διαπράττονταν εναντίον τους.
«Ένα απ’ τα πειό τροµερά θεάµατα πού µπορούσε να ιδεί κανείς στο Χαλέπι, ήταν η άφιξη στις αρχές του Αυγούστου του 1915 πέντε χιλιάδων περίπου γυναικών και παιδιών σκελετωµένων, ρυπαρών, ρακένδυτων και αρρώστων, τριών χιλιάδων τη µια µέρα και δύο χιλιάδων την εποµένη. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι µόνοι πού είχαν επιζήσει απ’ τους εύπορους και ευηµερούντος Αρµενίους κατοίκους της περιοχής Σεβαστείας, πού µε τους µετριώτερους υπολογισµούς υπερέβαιναν τις τριακόσιες χιλιάδες ψυχές. Και τι είχαν γίνει οι υπόλοιποι; Απ’ τους πειό ανεπτυγµένους διανοητικά από κείνους πού είχαν φτάσει στο Χαλέπι µαθεύτηκε, ότι στις αρχές της ανοίξεως του 1915 οι άνδρες και τα πάνω από 14 ετών αγόρια είχαν κληθεί στα αστυνοµικά τµήµατα της επαρχίας εκείνης σε διάφορα πρωινά κατά τη διάρκεια πολλών εβδοµάδων και εκτοπίστηκαν κατά οµάδες από χίλια έως δύο χιλιάδες άτοµα,δεµένοι ο ένας µε τον άλλο µε σχοινιά και ότι κανείς πειά δεν άκουσε τίποτε γι’ αυτούς από τότε. Η µοίρα τους καταγράφηκε στα χρονικά του θεού και έτσι είναι περιττό να αναφέρωµε εδώ τίποτε γι’ αυτή. Οι επιζήσαντες, για τους οποίους είπαµε παραπάνω, διηγούνταν τις πειό ανατριχιαστικές λεπτοµέρειες για όσα υπέφεραν καθ’ οδόν,αφότου είχαν ξεκινήσει απ’ τα σπίτια τους πριν από το Πάσχα, και ταξίδευαν ίσως και χίλια µίλια ωσότου έφθασαν στο Χαλέπι τον Αύγουστο, τέσσερις περίπου µήνες αργότερα, πεζή µε πολύ λίγη τροφή και µάλιστα χωρίς να τους επιτρέπουν οι θηριώδεις Τούρκοι χωροφύλακες να πιουν νερό, όταν έφταναν σε πηγάδια πού βρίσκονταν στην άκρη του δρόµου. Εκατοντάδες απ’ τις πειό ώµορφες γυναίκες και κοπέλλες αρπάχτηκαν από άγρια στίφη Τούρκων πού έµπαιναν κάθε µέρα ανάµεσα τους».
Για την τύχη των ανδρών και των αγοριών άνω των 14 ετών πού είχαν απαχθεί και για τους οποίους δεν άκουσε πειά κανείς τίποτε, έφθασαν στη Σµύρνη πολλές εκθέσεις πού συµφωνούσαν µεταξύ των. Είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι τους είχαν σκοτώσει και µάλιστα πολλούς απ’ αυτούς τους ετεµάχισαν µε τσεκούρια για να κάνουν οικονοµία στα πυροµαχικά.
‘Εφόσον ασχολούµεθα ακόµα µε τη συστηµατική εξόντωση των Χριστιανών πριν από την πυρπόληση της Σµύρνης από τους Τούρκους, θα διαθέσουµε λίγες σελίδες για την καταστροφή του Αρµένικου έθνους, το πειό φρικώδες έγκληµα της ανθρωπότητας µέσα στις λεπτοµέρειες του ακολασίας, αγριότητας και βασανισµών, καθώς και σχετικά µε την έκταση του, το όποιο τελικά αποβάλλει τους δράστες του από την κοινωνία των ανθρώπων και απ’ την κοινωνία των πολιτισµένων εθνών, ωσότου δείξουν οι δράστες του µε τρόπο πειστικό πλήρη µετάνοια και κάµουν έντιµη προσπάθεια για µια επανόρθωση όσο θα ήταν δυνατό να γίνει αυτή.
Πιθανώς υπήρξαν στη διάρκεια της ιστορίας ενέργειες πού εστοίχισαν τη ζωή περισσοτέρων υπάρξεων απ’αυτή της εξοντώσεως των Χριστιανών απ’ τους Τούρκους. Ο Ταµερλάνος, π.χ. εσάρωσε πολύ µεγάλες εκτάσεις χωρών, σκοτώνοντας και πυρπολώντας µόνο για την ευχαρίστηση πού του έδινε η καταστροφή. ∆εν φείσθηκε ούτε Μουσουλµάνων ούτε Χριστιανών. Υπήρξαν όµως στον διωγµό των Χριστιανών εκ µέρους των Οθωµανών χαρακτηριστικά σατανικής ωµότητας και βασανισµών, πού διήρκεσαν πάρα πολύν καιρό και πού δεν παρατηρήθηκαν στις µεθόδους του Ταµερλάνου.
Θ’ αναφερθούµε στις πειό αξιοσηµείωτες επίσηµες συλλογές αποδείξεων επί του προκειµένου και σε δυο σηµαντικά έγγραφα, δηλ. εκθέσεις Αµερικανών αυτόπτων µαρτύρων. Μια απ’ τις πληρέστερες και εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές πληροφοριών για τις σφαγές των Αρµενίων είναι ένα επίσηµο δηµοσίευµα του Βρεττανικού Κοινοβουλίου του 1915 πού φέρει τον τίτλο «Η µεταχείριση των Αρµενίων» και περιέχει έγγραφα πού υποβλήθη-καν στον Υποκόµητα Γκρέυ του Falloden, Υπουργό των ‘Εξωτερι-κών της Αγγλίας, απ’ τον Υποκόµητα Bryce. Αντίγραφο του δηµο-σιεύµατος αυτού υπάρχει στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον. Τα έγγραφα αυτά αποτελούν πραγµατικά ένα µεγάλο τόµο πού περιέχει αποδείξεις από όλες τις πηγές σχετικά µε τις σφαγές των Αρµενίων και την εξόντωση τους µε βασανισµούς πού διήρκεσαν πάρα πολύν καιρό. Πολλές απ’ τις µαρτυρίες πού δίνοµε παρακάτω είναι τόσο ανατριχιαστικές και προσβάλλουν σε τέτοιο βαθµό κάθε ανθρώπινο συναίσθηµα και ευαισθησία,ώστε δεν τολµά κανείς να παραθέσει, αποσπάσµατα απ’ αυτές.
Ο λόρδος Grey, πού ήταν τότε Υπουργός των ‘Εξωτερικών, όταν έλαβε τα ντοκουµέντα αυτά, έγραψε στον Υποκόµητα Bryce:
«Αγαπητέ µου, Bryce: Πρόκειται για ένα τροµερό αποδεικτικό υλικό, νοµίζω όµως ότι πρέπει να δηµοσιευτεί και να µελετηθεί από όλους όσους έχουν πλατειά ανθρωπιστικά ενδιαφέροντα στην καρδιά τους. Τα στοιχεία αυτά θα είναι πολύτιµα όχι µόνο για την πληροφό-ρηση της δηµοσίας γνώµης σχετικά µε τη συµπεριφορά της Τουρκι-κής Κυβερνήσεως απέναντι στον ανυπεράσπιστο αυτό λαό, αλλά και ως πηγή πληροφοριών για τους ιστορικούς του
µέλλοντος………υπογραφή…Gray of Falloden».
Σχετικά µε την αξιοπιστία των αποδείξεων αυτών έχουν εκφράσει διάφορες γνώµες διακεκριµένες προσωπικότητες. Ανάµεσα σε άλλους ο Gilbert Murray, ο περίφηµος λόγιος και ποιητής λέγει:
«Η αποδεικτική αξία των επιστολών και εκθέσεων αυτών αντέχει σε κάθε κριτική και υπερνικά κάθε σκεπτικισµό».
Ένας ειδικός σχετικά µε αποδεικτικό υλικό ο Moorfield Storey, τέως πρόεδρος της Ενώσεως των Αµερικανικών ∆ικηγορικών Συλλόγων, γράφει µε προσεκτικότητα, αλλά και πειστικότητα τα εξής:
«Κατά τη γνώµη µου οι αποδείξεις πού δηµοσιεύετε είναι τόσο αξιόπιστες, όσο εκείνες, επάνω στις όποιες στηρίζεται η πίστη µας σχετικά µε πολλά από τα γεγονότα της ιστορίας πού έχουν γίνει παγκοσµίως αποδεκτά και νοµίζω ότι αποδεικνύουν πέρα από κάθε λογική αµφιβολία την εσκεµµένη πρόθεση των Τουρκικών Άρχων να εξοντώσουν τους Αρµενίους και την ευθύνη των για τις αποτρό-παιες φρικαλεότητες,οι όποιες διεπράχθησαν εις βάρος του δυστυ-χούς αυτού λαού».
Άλλα έργα πού θα µπορούσε κανείς να συµβουλευθεί επί του προκειµένου και πού είναι γεµάτα από επιβεβαιωτικές και συντριπτικές µαρτυρίες είναι τα έξης: «Beginning Again at Ararat» (Αρχή και πάλι απ’ το Αραράτ) του ∆/ρος Mabel E. Elliott, «Shall This Nation Die» (Πρέπει να πεθάνει αυτό το έθνος;) του Αϊδεσ. Joseph Naayem, και το πλέον πειστικό απ’ όλα το «Secret Report on the Massacres of Armenia» (Μυστική Έκθεση περί σφαγών της Αρµενίας) του ∆/ρος Johannes Lepsius, Γερµανού Ιεραποστόλου και Προέδρου της Γερµανικής Ιεραποστολής της Ανατολής. Η εξήγηση του ∆/ρος Lepsius, ως προς την αναγκαιότητα της µυστικότητας της εκθέσεως την οποίαν έκαµε στους «φίλους του της Ιεραποστολής» είναι διαφωτιστική:
«Αγαπητοί φίλοι της Ιεραποστολής: Η επόµενη έκθεση την οποία σας στέλνω απολύτως εµπιστευτικά, έχει τυπωθεί σαν χειρόγραφο. ∆εν ηµπορεί ούτε να δηµοσιευτεί, ούτε να χρησιµοποιηθεί, είτε στο σύνολο, είτε µερικά.
Η λογοκρισία δεν ηµπορεί να επιτρέψει όσο διαρκεί ο πόλεµος, δηµοσιεύσεις πού αφορούν γεγονότα στην Τουρκία. Τα πολιτικά και στρατιωτικά µας συµφέροντα µας επιβάλλουν επιτακτικάκαθήκοντα. Η Τουρκία είναι σύµµαχος µας. Εκτός του ότι υπερήσπισε τη χώρα της, εβοήθησε και µας τους ίδιους µε τη γενναία υπεράσπιση των ∆αρδανελλίων. Εποµένως η «αδελφοσύνη µας εν διπλοις» µε την Τουρκία µας επιβάλλει υποχρεώσεις, δεν πρέπει όµως να µας εµποδίζει απ’ το να εκπληρούµε τα ανθρωπιστικά µας καθήκοντα.
Και αν λοιπόν είµαστε αναγκασµένοι να σιωπούµε δηµοσία, µολα-ταύτα δεν ηµπορεί η συνείδηση µας να παύσει να οµιλεί. Ο αρχαιό-τερος λαός του Χριστιανισµού διατρέχει τον κίνδυνο να εξοντωθεί, εφόσον παραµένει κάτω απ’ την εξουσία των Τούρκων έξη έβδοµα του Αρµένικου λάου έχουν στερηθεί των περιουσιών τους και εφόσον δεν δέχτηκαν να γίνουν Μουσουλµάνοι έχουν σκοτωθεί η εξοριστεί στην έρηµο. Την ίδια τύχη έχουν υποστεί οι Νεστοριανοί της Συρίας και ένα µέρος των Ελλήνων Χριστιανών εβασανίστηκαν επίσης».
Ο ∆/ρ Lepsius συνέταξε την έκθεση του σαν ένας σωστός Γερµανός λόγιος. Έτσι η έκθεση αυτή είναι λεπτοµερής, εξαντλητική και αυθεντική.
Έχοµε αναφέρει ήδη για έναν εξέχοντα ξένον επίσηµο,όχι Γερµανό, πού εξαναγκάσθηκε να τηρήσει σιωπή σχετικά µε τις Τουρκικές ωµότητες. Πόσο ισχυρός είναι ο Τούρκος! Μπορεί να κάµει ό,τι του αρέσει, µπορεί να παραβαίνει κάθε θείο και ανθρώπινο νόµο και όλοι για τον ένα η τον άλλο λόγο, είναι αναγκασµένοι να σιωπούν σχετικά µ’ αυτό. Ένα αντίρροπο γνώρισµα της συνενοχής των Γερµανών στις φρικαλεότητες εις βάρος των Αρµενίων υπήρξε η αθώωση από ένα Γερµανικό δικαστήριο ενός Αρµενίου πού αποπειράθηκε να εκδικηθεί εις βάρος του Ταλαάτ Βέη. Λέγεται ότι οι καταθέσεις Γερµανών Ιεραποστόλων επηρέασαν το δικαστήριο ώστε να βγάλει την απόφαση εκείνη.
Η έκθεση των λεπτοµερειών σχετικά µε την ολοκληρωτική εξόντωση των Αρµενίων πού είναι φρικιαστικές και σπαράσσουν κάθε ανθρώπου καρδιά, µπορεί να παρατείνεται χωρίς τέλος. Αν αρκεσθούµε να πούµε ότι εκτός των πραγµατικών και επανειληµ-µένων φόνων σε πολύ µεγάλη κλίµακα, το σχέδιο της ανθρωπο-κτονίας δια µέσου του βραδέος βασανισµού της εκτοπίσεως είναι το πειό σατανικό πού έχουν ποτέ συλλάβει διεφθαρµένοι και σατανικοί εγκέφαλοι.
Πρόσφατη συµβολή στο παραπάνω θέµα, πού επιβεβαιώνει όλα όσα έχοµε γράψει έως τώρα, αποτελεί η έκθεση του Walter M. Geddes της εταιρίας Mack Andrews and Forbes της Ν. Υόρκης την οποία µου είχε εγχειρίσει ο ίδιος ο κ.Geddes λίγον καιρό πριν απ΄τον ατυχή θάνατο του στη Σµύρνη.Με το να έχει πεθάνει ο κ.Geddes δεν υπάρχει φόβος να του προκαλέσωµε οιανδήποτε βλάβη εκ µέρους των Τούρκων µεταχειριζόµενοι το όνοµά του. Η έκθεση αυτή αποτελεί ίσως την πειό αξιοσηµείωτη περιγραφή µιας ιστορικής σφαγής δια µέσου βραδέων βασανισµών πού έχει γραφεί ποτέ, η δε ζωντάνια των λεπτοµερειών της οφείλεται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας περιγράφει τα πράγµατα πού είδε ο ίδιος.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η’
Η ∆ΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ Κ. GEDDES
«Ανεχώρησα απ’ εδώ στις 16 Σεπτεµβρίου 1915 για το Χαλέπι. Είδα τους Αρµενίους για πρώτη φορά στο Αφιόν Καρά Χισάρ, όπου υπήρχε ένα µεγάλο στρατόπεδο — περίπου δέκα χιλιάδων ψυχών — πού είχαν κατεβεί απ’τη Μαύρη Θάλασσα. Ήταν κατασκηνωµένοι µέσα σε σκηνές καµωµένες από υλικά κάθε είδους και η κατάσταση τους ήταν αξιοθρήνητη.
«Η δεύτερη τοποθεσία πού τους είδα ήταν στο Ικόνιο, επίσης σε ένα µεγάλο στρατόπεδο. Εκεί είδα την πρώτη κτηνωδία. Είδα µια γυναίκα και το βρέφος της χωρισµένους απ’ τον άνδρα της. Προχωρούσε προς το τραίνο µας,την ανάγκασαν όµως δια της βίας να µείνει πίσω και την εµπόδισαν να ανέβει στο τραίνο.
«Η επόµενη τοποθεσία, όπου υπήρχε ένα µεγάλο στρατόπεδο ήταν το Οσµανιέ, όπου έλεγαν ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες ψυχές περίπου. Ήταν κατασκηνωµένοι και απ’ τις δυο µεριές της σιδηρο-δροµικής γραµµής σε µια έκταση µισού µιλίου η πλέον σε κάθε πλευρά. Εδώ είχαν δυο πηγάδια, απ’ τα όποια µπορούσαν να πάρουν νερό, το ένα απ’ τα όποια ήταν πολύ µακριά απ’ το στρα-τόπεδο και το άλλο στην πλατφόρµα του σιδηροδροµικού σταθµού.
Μόλις ξηµέρωνε οι Αρµένιοι έρχονταν πολλοί µαζί, γυναίκες, παιδιά και γέροι και πλησίαζαν στο πηγάδι για να πάρουν νερό. Πάλευαν µεταξύ τους για µια θέση κοντά στο πηγάδι και οι χωροφύλακες χτυπούσαν πολλούς απ’αυτούς µε το µαστίγιο για να τους βάλουν σε τάξη. Είδα γυναίκες και παιδιά πού τους χτυπούσαν οι χωρο-φύλακες επανειληµµένα µε µαστίγια και ραβδιά. Αργότερα είχα την ευκαιρία να περάσω µέσα απ’ το στρατόπεδο πηγαίνοντας στην πόλη Οσµανιέ και είχα τη δυνατότητα να ιδώ την κατάσταση των ανθρώπων αυτών. Εζούσαν µέσα σε σκηνές σαν εκείνες πού είπα παραπάνω και η κατάσταση τους ήταν ελεεινή. Η θέση αυτή είχε χρησιµοποιηθεί πολλές φορές για στρατόπεδο διαφόρων καρα-βανιών Αρµενίων και καµµιά προσπάθεια εξυγιάνσεως δεν είχε γίνει ούτε απ’ τους ίδιους τους Αρµενίους, µε αποτέλεσµα το έδαφος να είναι σε µια αξιοθρήνητη κατάσταση και η δυσωδία τις πρωινές ώρες ήταν απερίγραπτη. Στο Οσµανιέ πουλούσαν ό,τι είχαν για να πάρουν λεφτά, µε τα όποια ν’αγοράσουν τρόφιµα. Ένας γέρος µε παρακάλεσε ν’ αγοράσω την ασηµένια ταµπακιέρα του για ένα γρόσι για να µπορέσει ν’ αγοράσει λίγο ψωµί.
«Απ’ το Οσµανιέ επήγα µε αµάξι στο Rajo και ξεπέρασα χιλιάδες Αρµενίους πού πήγαιναν στο Χαλέπι. Επήγαιναν µε βωδάµαξες, επάνω σε αλόγα η γαϊδούρια και πεζή, και οι περισσότεροι τους ήταν παιδιά, γυναίκες και γέροι. Μίλησα µε πολλούς απ’ αυτούς, µερικοί απ’ τους οποίους είχαν σπουδάσει σε σχολειά της Αµερικα-νικής Ιεραποστολής. Μου είπαν ότι είχαν ταξιδέψει επί δύο µήνες. ∆εν είχαν ούτε λεφτά,ούτε τρόφιµα και πολλοί εξέφρασαν την επι-θυµία αν ήταν δυνατό να πέθαιναν παρά να εξακολουθήσουν την οδοιπορία και να υποφέρουν τα βάσανα,στα όποια υποβάλλονταν. Οι άνθρωποι πού οδοιπορούσαν είχαν ουσιαστικά µαζί τους ό,τι είχαν πάρει απ’το νοικοκυριό τους και κείνοι, πού δεν είχαν κάρρα η ζώα, τα κουβαλούσαν στην πλάτη τους. Πολύ συχνά έβλεπε κανείς µια γυναίκα να κουβαλά ένα µεγάλο δέµα τυλιγµένο µέσα σε ένα στρώµα και ένα βρέφος λίγων µηνών επάνω στο δέµα. Οι περισ-σότεροι τους δεν είχαν τίποτε στο κεφάλι τους και τα πρόσωπα τους ήταν πρησµένα απ’ τον ήλιο και τις ταλαιπωρίες. Πολλοί ήταν ξυπό-λητοι και αρκετοί είχαν τυλιγµένα τα πόδια τους µε κουρέλια πού είχαν ξεσχίσει απ’ τα ρούχα τους.
«Στο Ιντιλί υπήρχε ένα στρατόπεδο δέκα χιλιάδων ψυχών περίπου και στο Kadma ένα πολύ µεγαλύτερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες. Στην τοποθεσία αύτη δίπλα στο στρατόπεδο υπήρχε ένα Τουρκικό στρατιωτικό απόσπασµα,του οποίου οι άνδρες απαιτούσαν «µπαξί-σι» απ’ τους Αρµενίους πρίν να τους αφήσουν να βαδίσουν στο δρόµο για το Χαλέπι. Πολλοί πού δεν είχαν λεπτά είχαν αναγκαστεί να µείνουν στο στρατόπεδο αυτό από τότε πού είχαν φτάσει εκεί πριν δυο µήνες περίπου. Μίλησα µε πολλούς Αρµενίους έκεϊ και µου διηγήθηκαν όλοι τους τα ίδια σχετικά µε την κτηνώδη συµπε-ριφορά και τη ληστεία πού ενεργούσαν εις βάρος τους οι χωροφύ-λακες πού τους φύλαγαν, όπως το είχα ακούσει σε όλο µου το ταξίδι. Ήταν αναγκασµένοι να βαδίσουν µισό µίλι µακρυά απ’αυτό το στρατόπεδο για να βρουν νερό και η κατάσταση του στρατοπέ-δου ήταν βρωµερή.
«Απ’ την Kadma µέχρι το Χαλέπι είδα µε τα µάτια µου τα χειρότερα θεάµατα απ’ όλη τη διαδροµή µου. Εδώ οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν το λογικό τους απ’ τον υπερβολικό καύσωνα και τη δίψα και καθώς περνούσα είδα πολλούς να είναι πεσµένοι χάµωκυριολεκτικά πεθαίνοντας απ’ τη δίψα. Μια γυναίκα, την οποία βοήθησα, ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση και είχε χάσει τις αισθήσεις της απ’ τη δίψα και την εξάντληση.Παρακάτω είδα 2 κοπέλλες πού είχαν εξαντληθεΙ τόσο πολύ ώστε είχαν πέσει χάµω επάνω στο δρόµο και έµεναν ξαπλωµένες µε τα πρόσωπα τους πού ήταν κιόλας πρησµένα, εκτεθειµένα στον ήλιο.
«Ο δρόµος σε ένα µεγάλο τµήµα του επισκευαζόταν και γι αυτό ήταν σκεπασµένος µε χαλίκι. Στη µια πλευρά του δρόµου υπήρχε ένα µονοπάτι,αλλά πολλοί απ’ τους Αρµενίους ήταν τόσο ζαλισµένοι απ’ την κούραση και τις ταλαιπωρίες,ώστε δεν έβλεπαν το µονοπάτι και βάδιζαν — πολλοί απ’ αυτούς ξυπόλυτοι — επάνω στο χαλίκι, µε αποτέλεσµα να µατώνουν τα πόδια τους.
«Ο προορισµός όλων αυτών των Αρµενίων ήταν το Χαλέπι. Εκεί τους έχουν συσσωρευµένους σε όλα τα ακατοίκητα σπίτια πού µπορούν να χρησιµοποιηθούν, σε πανδοχεία, στις Αρµενικές εκκλησίες, σε αυλές και σε ακάλυπτα οικόπεδα. Η κατάσταση τους στο Χαλέπι είναι αδύνατο να περιγραφεί. Εγώ ο ίδιος επισκέφθηκα πολλούς χώρους οπού κρατούνταν και τους βρήκα να λιµοκτονούν και να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες κάθε µέρα.
«Σε ένα ακατοίκητο σπίτι, πού επισκέφτηκα είδα γυναίκες, παιδιά και άνδρες να είναι ξαπλωµένοι επάνω στο πάτωµα τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, ώστε ήταν αδύνατο να περπατήσει κανείς ανάµεσα τους. Εκεί είχαν µείνει επί µήνες,όσοι είχαν επιζήσει και η κατάσταση επάνω στο πάτωµα είχε φρικτή δυσωδία.
«Το Αγγλικό Προξενείο ήταν γεµάτο απ’ τους εξόριστους αυτούς και απ’ τον τόπο εκείνο µετέφεραν τους νεκρούς κάθε ώρα. Οι φερετρο-ποιοί της πόλεως δούλευαν µέχρι τα µεσάνυχτα κατασκευάζοντας χοντροκαµωµένες κάσες για τους νεκρούς,των οποίων οι συγγενείς η φίλοι µπορούσαν να διαθέσουν χρήµατα για να τους κάµουν έναν ευπρεπή ενταφιασµό.
«Πολλούς απ’ αυτούς τους νεκρούς τους έρριχναν απλώς µέσα σε δίτροχα κάρρα πού καθηµερινά τριγύριζαν σε όλους τους χώρους οπού ήταν συγκεντρωµένοι οι Αρµένιοι. Τα κάρρα αυτά ήταν στην αρχή ξεσκέπαστα, αργότερα όµως είχαν κατασκευάσει καλύµµατα γι’ αυτά.
«Ένας Αρµένιος ιατρός, γνωστός µου, πού νοσηλεύει εκατοντάδες απ’ τους δυστυχείς αυτούς Αρµενίους πού αρρώστησαν απ’ τις ταλαιπωρίες της οδοιπορίας, την πείνα και τη δίψα, µου είπε ότι αποθνήσκουν εκατοντάδες απ’αυτούς κάθε µέρα απ’ την πείνα και απ’τις συνέπειες της κτηνώδους µεταχειρίσεως και τωνταλαιπωριών, τις όποιες έχουν υποστεί στη διάρκεια της οδοιπορίας απ’ τις πατρίδες τους ως εδώ.
«Πολλοί απ’ τους δυστυχείς αυτούς Αρµενίους δεν δέχονταν ελεηµοσύνη, λέγοντας ότι τα λίγα λεφτά πού έπαιρναν έτσι θα παρέτειναν απλώς τα βάσανα τους και ότι προτιµούν να πεθάνουν. Απ’ το Χαλέπι όσοι µπορούν να πληρώσουν στέλνονται µε το τραίνο στη ∆αµασκό, όσοι δεν έχουν χρήµατα στέλνονται οδικώς στο εσωτερικό προς το Deir-El-Zor.
«Στη ∆αµασκό βρήκα τις ίδιες ουσιαστικά συνθήκες όπως στο Χαλέπι. Κι εκεί πεθαίνουν καθηµερινά εκατοντάδες. Απ’ τη ∆αµασκό στέλνονται νοτιώτερα ακόµα µέσα στο Hauran, όπου η τύχη τους είναι άγνωστη. Πολλοί Τούρκοι µε τους οποίους µίλησα µου είπαν ότι ο σκοπός της εξορίας αυτής ήταν η εξόντωση του Αρµένικου έθνους, και δεν είδα ποτέ κανένα Μουσουλµάνο να δίνει ελεηµοσύνη σε Αρµενίους, γιατί αποτελούσε αξιόποινο αδίκηµα το να τους βοηθεί οποιοσδήποτε.
«Έµεινα στη ∆αµασκό και στο Χαλέπι ένα µήνα περίπου και ανεχώρησα για τη Σµύρνη στις 26 Οκτωβρίου.
Στη διάρκεια του ταξιδιού συνάντησα χιλιάδες απ’ τους δυστυχείς αυτούς εξόριστους πού εξακολουθούσαν να πηγαίνουν ακόµα στο Χαλέπι.Τα θεάµατα πού είδα σ’αυτό το ταξίδι µου ήταν περισσότερο οικτρά απ’ εκείνα πού είχα ιδεί στη διαδροµή µου προς το Χαλέπι. Νοµίζει κανείς πώς δεν θα τελειώσει ποτέ το καραβάνι πού πορεύε-ται επάνω απ’ τη ράχη του βουνού απ’ το Bozanti προς τα νότια· όλη µέρα απ’ την ανατολή µέχρι τη δύση του ήλιου ο δρόµος όσο µπορεί να ιδεί το µάτι του ανθρώπου είναι γεµάτος απ’ τους εξόρι-στους αυτούς. Ακριβώς έξω απ’ την Ταρσό είδα µια νεκρή γυναίκα πού κοίτονταν κοντά στην άκρη του δρόµου και λίγο παραπέρα ξεπέρασα δυο νεκρές γυναίκες ακόµα, µια απ’ τις όποιες µεταφερό-ταν από δυο χωροφύλακες µακρυά απ’ την άκρη του δρόµου για να τη θάψουν. Τα σκέλη και τα µπράτσα της ήταν τόσο αδυνατισµένα, ώστε σχεδόν φαίνονταν τα κόκκαλά της ανάµεσα απ’ τη σάρκα της και το πρόσωποτης ήταν πρησµένο και κόκκινο απ’τις ταλαιπωρίες. Παρακάτω ακόµα είδα δυο χωροφύλακες πού µετέφεραν ένα νεκρό παιδί στα χέρια τους µακρυά απ’ τον δρόµο οπού είχαν σκάψει έναν τάφο. Πολλοί απ’ τους στρατιώτες και τους χωροφύλακες πού συνόδευαν το καραβάνι έχουν τσάπες και µόλις πεθάνει ένας Αρµένιος µεταφέρουν το πτώµα µακρυά απ’ την άκρη του δρόµου και το θάβουν. Τα πρωινά ήταν ψυχρά και πολλοί πέθαιναν απ’ τις ταλαιπωρίες.Στα καραβάνια αυτά υπάρχουν πολύ λίγοι νέοι άνθρω-ποι οι περισσότεροι είναι γυναίκες και παιδιά, πού συνοδεύονται από λίγους ηλικιωµένους από πενήντα χρόνων κι επάνω.
«Στο Μπαϊράµογλου µίλησα µε µια γυναίκα πού είχε τρελαθεί απ’ τα βάσανα πού είχε υποφέρει.Μου είπε ότι ο άνδρας της και ο πατέρας της είχαν φονευθεί και οι 2 µπροστά στα µάτια της και ότι την είχαν εξαναγκάσει να βαδίζει τρεις µέρες χωρίς ξεκούραση. Είχε µαζί της τα δυο µικρά παιδιά της και ότι όλοι τους ήταν χωρίς ψωµί µια ολό-κληρη µέρα. Της έδωσα λίγα λεπτά, τα οποία µου είπε πώς θα της τα παιρναν πριν βραδυάση. Τούρκοι και Κούρδοι έρχονται στα καραβάνια αυτά, καθώς περνούν απ’ την περιοχή τους, και τους πωλούν τρόφιµα σε τιµές υπερβολικές. Είδα ένα αγόρι µικρό εφτά χρόνων περίπου πού ήταν καβάλλα επάνω σ’ ένα γαϊδούρι έχοντας στην αγκαλιά του το αδελφάκι του πού ήταν βρέφος. Ήταν τα µόνα πρόσωπα πού είχαν µείνει απ’ την οικογένεια του.
«Πολλοί απ’ τους ανθρώπους αυτούς βαδίζουν χωρίς ψωµί επί µέρες και αδυνατίζουν σε αφάνταστο βαθµό.
Είδα πολλούς απ’ αυτούς να πεθαίνουν από πείνα και µόνο αραιά και που υπάρχει νερό κατά µήκος αυτού του δρόµου.Πολλοί πεθαί-νουν από δίψα. Μερικοί απ’ τους Αρµενίους πού διαθέτουν χρήµατα νοικιάζουν αµάξια. Αυτά πληρώνονται προκαταβολικά και οι τιµές πού ζητούνται είναι υπερβολικές.
«Σε πολλά µέρη όπως το Bozanti π.χ. οπού υπάρχει στρατόπεδο Τούρκων στρατιωτών, δεν υπάρχει αρκετό ψωµί για τους Αρµενίους αυτούς και σε απόσταση δυο ωρών απ’ το Bozanti συνάντησα µια γυναίκα πού έκλαιγε για ψωµί. Μου είπε ότι είχε έρθει στο Bozanti πριν δυο µέρες και δεν µπορούσε να βρει τίποτε για να φάγει, εκτός από ό,τι της είχαν δώσει ταξιδιώτες σαν εµένα. Πολλά ζώα υποζύγια πού ανήκουν σε Αρµενίους ψοφούν από την πείνα. Πολύ συχνά βλέπει κανείς έναν Αρµένιο να παίρνει ένα δέµα απ’ το νεκρό ζώο του και να το φορτώνεται στους ώµους του. Πολλοί Αρµένιοι µου είπαν, ότι, αν και τους επέτρεπαν να ξεκουραστούν τη νύχτα δεν ηµπορούν να κοιµηθούν γιατί αισθάνονται δυνατούς πόνους απ’ την πείνα κι απ’ το κρύο.
«Οι άνθρωποι αυτοί περπατούν όλη τη µέρα µε βήµα σηµειωτόν και κλονιζόµενο και επί ώρες δεν µιλούν ο ένας στον άλλο.Σε µια τοπο-θεσία όπου σταµάτησα στην άκρη του δρόµου για να γευµατίσω, µε περικύκλωσαν ένα πλήθος µικρών παιδιών πού έκλαιγαν όλα για ψωµί.Πολλά απ’αυτά τα παιδάκια είναι αναγκασµένα να βαδίζουν ξυπόλητα πάνω στο δρόµο και πολλά απ’ αυτά κουβαλούν και µικρά δέµατα στις ράχες τους.Είναι όλα τους τροµερά αδυνατισµένα, τα ρούχα τους είναι κουρελιασµένα και τα µαλλιά τους είναι γεµάτα λέρα. Η βρώµα προσελκύει εκατοµµύρια µυίγες και είδα πολλά πρόσωπα βρεφών να είναι σκεπασµένα απ’ τα έντοµα αυτά γιατί οι
µητέρες τους είναι τόσο εξαντληµένες, ώστε να µη µπορούν να τα διώξουν.
«Σε διάφορα µέρη εµφανίσθηκαν αρρώστιες στη διάρκεια της οδοιπορίας και στο Χαλέπι µου ανέφεραν πολλά περιστατικά τυφοειδούς πυρετού ανάµεσα στους Αρµενίους, όταν θα ‘φευγα απ’ εκεί. Πολλές οικογένειες χωρίσθηκαν γιατί οι άνδρες στάλθηκαν σε µια διεύθυνση και οι γυναίκες και τα παιδιά σε µιαν άλλη. Είδα µια γυναίκα πού ήταν έγκυος πεσµένη στη µέση του δρόµου και έκλαιγε και επάνω της στεκόταν ένας χωροφύλακας πού τη φοβέριζε, γιατί δεν σηκωνόταν όρθια να βαδίσει. Πολλά παιδιά γεννιώνται καθ’ οδόν και τα περισσότερα απ’ αυτά πεθαίνουν γιατί οι µητέρες τους δεν έχουν τροφή να τους δώσουν.
«Κανένας απ’ τους ανθρώπους αυτούς δεν έχει ιδέα που πηγαίνουν η γιατί εξορίζονται. Περπατούν µέρα µε τη µέρα στον δρόµο µε την ελπίδα πώς θα φτάσουν κάποτε σ· έναν τόπο όπου θα τους επιτρέψουν να ξεκουραστούν.
Είδα πολλούς γέρους πού κουβαλούσαν στην ράχη τους τα εργαλεία της τέχνης τους, µε την πρόδηλη ελπίδα ότι µια µέρα θα εγκατασταθούν κάπου. Ο δρόµος µέσα απ’ τα βουνά του Ταύρου είναι δύσκολος σε µερικά σηµεία και πολλές φορές πρωτόγονα αµάξια πού τα σέρνουν βουβάλια,βώδια και αγελάδες δεν µπορούν να ξεπεράσουν τον ανήφορο και γι αυτό οι χωροφύλακες τα αφήνουν και τα κατρακυλούν απ’ τον δρόµο προς τα κάτω µέσα στο φαράγγι.Τα ζώα εγκαταλείπονται επίσης αδέσποτα. Είδα πολλά κάρρα φορτωµένα έως επάνω µε αποσκευές,που στην κορυφή τους κάθονταν πολλοί Αρµένιοι, να σπάζουν και να γκρεµίζωνται χάµω ρίχνοντας τους επιβάτες µέσα στο δρόµο. Ένας απ’ τους αµαξηλάτες πού ήταν Τούρκος και πού είχε εισπράξει µια προκαταβολή απ’ τους ανθρώπους πού µετέφερε, βρήκε πώς ήταν πολύ αστείο το ότι µια γυναίκα έσπασε το πόδι της σε ένα τέτοιο γκρέµισµα αµαξιού.
«Σου φαίνεται πώς δεν πρόκειται να σταµατήσει το ρεύµα αυτών των Αρµενίων πού ξεχύνεται προς τα κάτω απ’ τον Βορρά, απ’ την Άγκυρα κι απ’ την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Η κατάσταση τους χειροτερεύει κάθε µέρα. Τα θεάµατα πού είδα στο ταξίδι µου του γυρισµού ήταν πολύ χειρότερα από κείνα πού είδα όταν πήγαινα και τώρα πού µπήκε ο χειµώνας και άρχισαν οι βροχές οι θάνατοι είναι περισσότεροι. Οι δρόµοι σε µερικά σηµεία είναι σχεδόν αδιάβατοι».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ’
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ
Πολλές φορές µου έκανε µεγάλη εντύπωση η αδυναµία να δώσωµε να εννοήσουν σε ανθρώπους πού δεν υπήρξαν αυτόπτες µάρτυρες τον φρικτό χαρακτήρα των σφαγών πού διέπραξαν οι Τούρκοι εις βάρος των Χριστιανικών πληθυσµών της Ανατολής. Ουδέποτε µπόρεσα να περιγράψω τα θεάµατα πού είδα µε τα µάτια µου µε τέτοιο τρόπο ώστε να κάµω τους ακροατές µου να ιδούν και ν’ αντιληφθούν την πραγµατικότητα. Συχνά συµβαίνει άνθρωποι πού κάθονται στα άνετα σπίτια τους, να βάζουν στην άκρη ένα άρθρο η ένα βιβλίο πού οµιλεί γι αυτό το θέµα µε την παρατήρηση: «Έχοµε χορτάσει µε τις ωµότητες εις βάρος των Αρµενίων».
Αυτό είναι ένα άλλο ισχυρό σηµείο της στάσεως του Τούρκου: έχει σκοτώσει τόσες πολλές ανθρώπινες υπάρξεις και επί τόσο µεγάλη χρονική περίοδο, ώστε οι άνθρωποι κουράστηκαν ν’ ακούουν γι’ αυτό το θέµα. Έτσι µπορεί εκείνος να συνεχίσει τις σφαγές χωρίς εµπόδιο.
Στο βιβλίο της ∆/ρος Elliott «Beginning Again at Ararat» η συγγρα-φέας περιλαµβάνει την έξης διήγηση µιας κοπέλλας, πού άκουσε σε ένα άσυλο στην Τουρκία, του οποίου είχε τη διεύθυνση:
«Ήµουν δώδεκα ετών,ήµουν µαζί µε τη µητέρα µου.Μας ανάγκαζαν να περπατούµε µε µαστίγια καιδεν είχαµε νερό.Ήταν τροµερή ζέστη και πολλοί από µας πέθαιναν απ’ τη δίψα. Μας χτυπούσαν µε τα µαστίγια για να µας κάνουν να βαδίζουµε δεν ξέρω πόσες µέρες και νύχτες και βδοµάδες, ωσότου φθάσαµε στην έρηµο της Αραβίας. Οι αδελφές µου και το µωρό µας πέθαναν στο δρόµο. Πήγαµε σε µια πόλη, δεν ξέρω το όνοµα της. Οι δρόµοι ήταν γεµάτοι από νεκρούς πού ήταν όλοι κοµµατιασµένοι. Μας ανάγκασαν να βαδίζουµε επάνω τους. Για πολύν καιρό το έβλεπα αυτό στα όνειρα µου. Φτάσαµε σε ένα σηµείο της ερήµου, ένα κοίλωµα µέσα στην άµµο µε λόφους γύρω γύρω. Υπήρχαν χιλιάδες από µάς εκεί, πολλές πολλές χιλιάδες, όλο γυναίκες, κορίτσια και παιδιά. Μας χώρισαν όλους µε τη βία µέσα στο κοίλωµα σαν πρόβατα. Ύστερα ήρθε το σκοτάδι και ακούσαµε πυροβολισµούς πού έπεφταν ολόγυρα. Είπαµε: «Άρχισαν να µας σκοτώνουν». Όλη νύχτα τους περιµέναµε η µητέρα µου κι εγώ,τους περιµέναµε να µας χτυπήσουν.∆εν ήρθαν όµως και το άλλο πρωί όταν είδαµε γύρω µας, κανένας δεν ήταν σκοτωµένος. Κανένας δεν είχε σκοτωθεί. ∆εν µας εσκότωναν. Είχαν ειδοποιήσει τις άγριες φυλές ότι είχαµε φτάσει. Οι Κούρδοι ήρθαν αργότερα, το πρωί, µόλις ξηµέρωσε. Οι Κούρδοι και πολλοί άλλοι παράξενοι άνθρωποι από την έρηµο· ήρθαν επάνω απ’ τους λόφους,κατέβηκαν απ’τ’ άλογα τους και άρχισαν να µας σκοτώνουν. Όλη µέρα εσκότωναν είµαστε, βλέπετε, τόσο πολλοί. Κανένας δεν µπορούσε να νοµίσει ότι θ’ αποτύχαινε το βόλι, διαρκώς σκοτώνανε. Εξακολούθησαν να σκοτώνουν όλη τη νύχτα και το πρωί-πρωί σκότωσαν τη µητέρα µου».
Η παράθεση της ανωτέρω διηγήσεως έγινε εδώ διότι αποτελεί µε λίγα ζωντανά και πειστικά λόγια την σαφέστερη περιγραφή απ’ όλες πού έχουν δηµοσιευτεί οπουδήποτε για τον χαρακτήρα των Τουρκικών «εκτοπίσεων» των Αρµενίων. Όλα τα επίσηµα στοιχεία και η µαρτυρία ενός πλήθους Αµερικανών, Γερµανών και άλλων αυτόπτων µαρτύρων επιβεβαιώνουν την ακρίβεια της περιγραφής αυτής.
Μέσα στην έκθεση της Στρατιωτικής Αποστολής στην Αρµενία πού είναι κοινώς γνωστή ως «Αποστολή Harbort» και πού δηµοσιεύθη-κε απ’ την Αµερικανική Εταιρία ∆ιεθνούς συµφιλιώσεως τον Ιούνιο του 1920, µπορεί να βρει κανείς την εξής περικοπή:
«Εν τω µεταξύ οργανώθηκαν επίσηµες σφαγές των Αρµενίων πού διατάσσονταν κάθε λίγα χρόνια αφότου ο Αβδούλ Χαµίτ ανέβηκε στο θρόνο. Στα 1895 εξοντώθηκαν εκατό χιλιάδες. Στα 1908 στο Βαν και στα 1909 στα Άδανα και σε άλλα µέρη της Κιλικίας εφονεύ-θηκαν πάνω από τριάντα χιλιάδες. Η τελευταία και µεγαλύτερη απ’όλες αυτές τις τραγωδίες έλαβε χώρα στα 1915. Σφαγές και εκτοπί-σεις είχαν οργανωθεί την άνοιξη του 1915 βάσει ενός καθορισµένου σχεδίου. Οι στρατιώτες πήγαιναν από πόλη σε πόλη. Στην αρχή συγκεντρώνονταν σε κάθε χωριό οι νέοι στο ∆ιοικητήριο και υστέρα τους οδηγούσαν έξω απ’ τα χωριά σε πορεία και τους εσκότωναν. Οι γυναίκες, οι γέροι και τα παιδιά εκτοπίζονταν υστέρα από λίγες µέρες στις «Αγροτικές Αποικίες», όπως τις ωνόµασε ο Ταλαάτ Πασάς, δηλ. απ’ τα υψηλά οροπέδια της Αρµενίας πού σαρώνονται διαρκώς από τον άνεµο στις έλονοσιακές πεδιάδες του Ευφράτου και τις φλογερές αµµώδεις έρηµους της Αραβίας και Συρίας. Οι νεκροί απ’ την ολοκληρωτική αυτή γενοκτονία υπολογίζονται από πεντακόσιες χιλιάδες µέχρι ένα εκατοµµύριο, και ο πραγµατικός αριθµός ανέρχεται σε οκτακόσιες χιλιάδες περίπου. Αναγκασµένοι να βαδίζουν πεζή κάτω από ένα καυτερό ήλιο,απογυµνωµένοι απ’ τα ρούχα τους και άλλα ασήµαντα είδη πού είχαν µαζί τους, λογχιζό-µενοι µε τις µπαγιονέτες όταν βραδυπορούσαν και δεκατιζόµενοι από την πείνα, τον τύφο και την δυσεντερία, άφηναν χιλιάδες νεκρούς στην άκρη του δρόµου κλπ. κλπ.».
Έχω στην κατοχή µου και µιαν άλλη έκθεση ενός αξιόπιστου Ευρω-παίου πού υπήρξε µάρτυρας της καταστροφής των Αρµενίων στο Χαλέπι και άλλου, η οποία δίνει λεπτοµέρειες παρόµοιες µε κείνες πού περιέχονται στο υπόµνηµα του κ. Geddes, αλλ’ αποφεύγω να τις παραθέσω εδώ, φοβούµενος µήπως κουράσω τους αναγνώστες. Έχοντας υπ’ όψη τη δυσκολία να προσκοµίσει κανείς την µαρτυρία αυτόπτων µαρτύρων και επειδή η παραπάνω έκθεση δεν έχει δηµοσιευθεί ως τώρα, είναι ένα πολύτιµο ιστορικό ντοκουµέντο. Έχουν πάντως λεχθεί αρκετά ώστε να πεισθεί ο αναγνώστης ότι η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν µια οργανωµένη σφαγή, πού διενεργήθηκε σε µεγάλη κλίµακα και είχε ετοιµαστεί εντελώς προτού να σταλούν οι Έλληνες στη Σµύρνη. Τη σφαγή αυτή την είδαµε να «τίθεται εις ενέργειαν» την εποχή του Αβδούλ Χαµίτ, του «σφαγέως», την είδαµε ν’ αναπτύσσεται πλήρως και να οργανώνεται καλύτερα όταν ήταν στην εξουσία ο Ταλαάτ και ο Εµβέρ, οι πολιτικοί του «Συντάγµατος»· θα την παρακολουθήσωµε να διεξάγεται µέχρι της τροµερής αποπερατώσεώς της απ’ τον Μουσταφά Κεµάλ τον «George Washington» της Τουρκίας.
Το µέρος αυτό της διηγήσεως µου δεν θα ήταν πλήρες, αν αποσιω-πούσα τη συστηµατική εξόντωση και τον κορεσµό των πειό ταπει-νότερων παθών του ανθρώπου η του κτήνους πού χαρακτηρίζει τις σφαγές των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων και Αρµενίων του Πόντου. Έχουν δοθεί κατά καιρούς περιγραφές σχετικά µε τη συγκέντρωση οµάδων των αξιοθρήνητων αυτών ανθρώπων σε διάφορα σηµεία των ακτών της Μαύρης Θάλασσας, όπου είχαν φτάσει υστέρα από µακρές οδοιπορίες και απερίγραπτες ταλαιπωρίες και σχετικά µε τη βοήθεια πού τους δόθηκε από Αµερικανικές Οργανώσεις. Συχνά αξιωµατούχοι των οργανώσεων αυτών η Αµερικανοί ιεραπόστολοι έβγαλαν κραυγές διαµαρτυρίας οι όποιες προς στιγµήν προκάλεσαν αισθήµατα εκπλήξεως στις διάνοιες του Αµερικάνικου λάου η πέρασαν απαρατήρητες. Εν τούτοις η συστη-µατική σφαγή, οι εκτοπίσεις, οι λεηλασίες και οι βιασµοί πού δια-πράχθηκαν ανάµεσα στους Χριστιανούς της κάποτε ευηµερούσης περιοχής του Πόντου, είναι µια απ’ τις πιο ειδεχθείς και σκοτεινές σελίδες και της Τουρκικής ακόµα ιστορίας. Οι ακµάζουσες κοινότητες Αµασείας, Καισαρείας, Τραπεζούντος, Χαλδείας, Ροδοπόλεως και Κολωνίας,πού ήταν επί πολλούς αιώνες κέντρα Ελληνικού πολιτι-σµού εξοντώθηκαν κυριολεκτικά µε µια διαρκή εκστρατεία σφαγών, απαγχονισµών, εκτοπίσεων, εµπρησµών και βιασµών. Τα θύµατα ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδων, και ανεβάζουν τον ολικό αριθµό των εξοντωθέντων Αρµενίων και Ελλήνων σε ολόκληρη την παλαιά Ρωµαϊκή Επαρχία της Ασίας στον συνολικό αριθµό του ενός εκατοµµυρίου και πεντακοσίων χιλιάδων. Έτσι δηµιουργήθηκε η «αναγεννηµένη» Τουρκία πού συγκρίθηκε σε µερικά µέρη του κόσµου µε την Ελβετία και τις Ηνωµένες Πολιτείες.
6ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα Ι΄,ΙΑ΄και ΙΒ, κεφαλαια του βιβλίου
Ι’ Η Ελληνική απόβαση στη Σµύρνη
ΙΑ’ Η Ελληνική διοίκηση στη Σµύρνη
IB’ Η Ελληνική αποχώρηση,
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι’
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ (Μάιος 1919)
Εγύρισα στη Σµύρνη στα 1919 λίγον καιρό µετά την απόβαση του Ελληνικού στρατού στην πόλη αυτή. Επειδή το Τουρκικό σχέδιο εξοντώσεως είχε τεθεί σε πλήρη εφαρµογή πριν απ’ την άφιξη των Ελληνικών στρατευµάτων, οι Έλληνες χωρικοί είχαν διωχθεί απ’ όλη την περιφέρεια µε εξαίρεση, µόνο της ίδιας της πόλεως, και πολλοί κάτοικοι είχαν εξαφανιστεί όπως είχαν καταστραφεί και τ’ αγροκτήµατα τους και τα χωριά τους. Είχαν διασκορπιστεί µέσα στα Ελληνικά νησιά, καθώς και στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη Θεσ/νίκη οπού η Ελληνική κυβέρνηση είχε κατασκευάσει παραπήγµατα για τη στέγαση τους και είχε λάβει χώρα ένας σηµαντικός εποικισµός από αυτούς.
Πολλά έχουν λεχθεί για ωµότητες και σφαγές πού διέπραξαν τα Ελληνικά στρατεύµατα κατά την απόβαση τους στη Σµύρνη τον Μάιο του 1919. Στην πραγµατικότητα τα συµβάντα πού έλαβαν χώρα την ήµερα της αποβάσεως και τις λίγες µέρες πού ακολούθησαν, έχουν µεγαλοποιηθεί ωσότου µεταφέρθηκαν στην δηµόσια γνώµη σεπολύ µεγαλύτερες αναλογίες από ό,τι είχε γίνει µε την προσχεδιασµένη εξόντωση ολοκλήρων εθνών απ’ τους Τούρκους και δεν φαίνεται να έχει δοθεί καµµιά προσοχή στην ταχεία εξάλειψη των ταραχών απ’ τις Ελληνικές αρχές και στην άµεση τιµωρία των κυριωτέρων δραστών, µερικών απ’ τους οποίους και µε θάνατο.
Τα σχετικά συµβάντα όπως µετεδόθησαν από Αµερικανούς Ιεραποστόλους, επιχειρηµατίες και άλλα αναµφίβολου αξιοπιστίας άτοµα, έχουν ως έξης: Το βράδυ της προτεραίας της αποβάσεως έλαβε χώρα µια συγκέντρωση των ναυτικών διοικητών και όπως ανεκοίνωσε ένας απ’ αυτούς πού έλαβαν µέρος στη συγκέντρωση, έγινε συζήτηση σχετικά µε το σχέδιο, βάσει του οποίου έπρεπε να εκτελεστεί η επιχείρηση αυτή. Εκείνος πού έδωσε τις πληροφορίες µου εδήλωσε ότι ο Αµερικανός ναυτικός διοικητής ήταν της γνώµης ότι έπρεπε να συνεργασθούν µε τους Έλληνες στην αστυνόµευση των διαφόρων τοµέων της πόλεως δια του ναυτικού των συµµάχων, αλλ’ ότι ο Άγγλος υποστήριξε την γνώµη ν αφήσουν τους Έλληνες «να κάµουν µόνοι τους τη δουλειά όλη». Η πληροφορία αυτή µου εδόθη από δεύτερο χέρι και η ακρίβεια της δεν µπορεί να εξακριβω-θεί ασφαλώς, φαίνεται όµως πιθανή.
Όπως κι αν έχει το πράγµα, η συµβουλή πού αποδίδεται στον Αµερι-κανό ήταν ορθή από πρακτική άποψη, δεν µπορούσε όµως να εφαρµοστεί για προφανείς λόγους. ∆εν µπορούσαµε να αποβιβα-σθούµε γιατί είµαστε, όπως συνήθως συνέβαινε, «παρατηρηταί» και υπήρχε µια τόσο ισχυρή αντιζηλία µεταξύ των συµµάχων σχετικά µε τη Μικρά Ασία, ώστε δεν ηµπορούσαν να βγουν στην ακτή είτε µαζί, είτε χωριστά. Αυτό ήταν η πρώτη ένδειξη ελλείψεως επαρκούς βοηθείας πού τελικά επέφερε την Ελληνική συµφορά και την κατα-στροφή της Σµύρνης.
Γι αυτό ολόκληρη η ευθύνη επιρρίφθηκε στους Έλληνες, οι όποιοι είχαν αποβιβαστεί ανάµεσα σε πληθυσµό,ιδιαίτερα όσον άφορα τους Τούρκους, πού είχε προσβληθεί απ’ τον ερχοµό τους περισσότερο από όσο θα προσβάλλονταν οι λευκοί πολίτες του Mobile, εάν είχε δοθεί η εντολή γι αυτό σε στρατεύµατα Νέγρων. Για τους Τούρκους ο Έλληνας δεν είναι µόνο ένας «άπιστος σκύλος», αλλά και ο άλλοτε σκλάβος.
Την ώρα πού οι Έλληνες προχωρούσαν στη διεύθυνση του Konak δηλ. του ∆ιοικητηρίου πού ήταν στην Τουρκική συνοικία, πυροβο-λήθηκαν από κρυψώνες. Όπως µε πληροφόρησαν πολυάριθµοι αυτόπτες µάρτυρες, όχι Σµυρναίοι, οι πυροβολισµοί είχαν εξελιχθεί σε καταιγισµό πυρός.
Ο Υγιεινολόγος του Αµερικανικού Νοσοκοµείου πού βρισκόταν στην περιοχή του ∆ιοικητηρίου µου διηγήθηκε το έξης περιστατικό: Μόλις άκουσε τους πυροβολισµούς, βγήκε τρέχοντας στην αυλή του Νοσο-κοµείου, γιατί φοβήθηκε, ότι, αν οι πυροβολισµοί προέρχονταν απ’ εκεί, θα ήταν δυνατό να προκαλέσουν αντίστοιχα πυρά απ’τους Έλληνες. Είδε τότε έναν Τούρκο επάνω σ’ ένα δένδρο της αυλής του Νοσοκοµείου πού είχε στα χέρια του ένα τουφέκι. Τον σηµάδεψε µε ένα περίστροφο και του είπε να κατέβει κάτω. Ο Τούρκος υπήκουσε. Αυτός πού µου έδωσε την παραπάνω πληροφορία ήταν Αµερικανός πολίτης όχι Ελληνικής η Αρµενικής καταγωγής.
Οι Έλληνες συνέλαβαν µερικούς αιχµαλώτους, τους οποίους έβαλαν να βαδίσουν κατά µήκος της παραλίας,ώστε να φαίνωνται απ’ τα πολεµικά των Συµµάχων και των Αµερικανών, και τους ανάγκασαν να σηκώσουν προς τα επάνω τα χέρια τους.Μερικοί είπαν ότι οι Έλληνες στρατιώτες χτύπησαν µε τις λόγχες µερικούς απ’ τους αιχµαλώτους των πράγµα πού έβλεπαν οι άνθρωποι πού ήταν µέσα στα σπίτια και επάνω στα πλοία. ∆εν έγινε σφαγή µε την έννοια του γενικού σκοτω-µού αιχµαλώτων, αλλά κάτι λίγοι εσκότωσαν µερικούς µε τον τρόπο πού είπαµε. Η πράξη αυτή είναι βέβαια δολοφονική, αξιόµεµπτη και βλακώδης και στους Έλληνες απόκειται να την δικαιολογήσουν όπως µπορούν.
Μέσα στην πόλη έλαβε χώρα κάποια ανταρσία κάτι σαν οχλαγωγία και σκοτώθηκαν κάπως περισσότεροι Τούρκοι. Αµερικανοί πού ήταν παρόντες έκαµαν διάφορους υπολογισµούς σχετικά µε τον αριθµό των σκοτωµένων πού αναβιβάζονται από 50 µέχρι 300 ψυχές. Ο δεύτερος αριθµός είναι υπερβολικός. Έγινε επίσης και σηµαντική λεηλασία και µέσα στη Σµύρνη και στις γύρω περιοχές.
Μιλώντας για το ζήτηµα αυτό σ’ ένα φυλλάδιο µε τον τίτλο «Οι Μεγάλες ∆υνάµεις και οι Χριστιανοί της Ανατολής» ο William Pember Reeves λέγει:
«Σχετικά µε τα άτοµα πού σκοτώθηκαν στη Σµύρνη, αυτά ήσαν Τούρκοι και ανήρχοντο, όπως µου διηγήθηκαν, σε εξήντα εξ, πού σκοτώθηκαν εν µέρει από Έλληνες στρατιώτες, εν µέρει απ’ τον όχλο της πόλεως. Σκοτώθηκαν επίσης και καµµιά εκατοστή από άλλες εθνικότητες. Οι πρωτουργοί των σκοτωµών αυτών εκτελέσθηκαν απ’ τις Ελληνικές Αρχές, πληρώθηκαν δε και αποζηµιώσεις στις οικογένειες των θυµάτων».
Από που είχε τις πληροφορίες του ο κ. Reeves µου είναι άγνωστο, αλλά αυτές συµπίπτουν µε όσα µου είπαν Αµερικανοί πού ήσαν παρόντες και τους οποίους είδα λίγον καιρό µετά την απόβαση των Ελληνικών στρατευµάτων. Ήµουν όµως και εγώ παρών στη Σµύρνη όταν οι πρωτουργοί των ταραχών της 2ας Μαΐου καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν.
Τότε ήταν πού ο Έλλην Γενικός ∆ιοικητής ανακοίνωσε την σχετική απόφαση του και έδειξε την ικανότητα πού χαρακτήριζε όλη του τη ∆ιοίκηση στη Σµύρνη. Κατέστειλε εντελώς τις ταραχές σε ελάχιστο διάστηµα και τιµώρησε αυστηρά τους κακοποιούς. Τρεις απ’ τους αρχηγούς των ταραξιών, Έλληνες, µεταφέρθηκαν σε µια πλατεία δίπλα απ’ τη σιδηροδροµική γραµµή πού συνδέει τη Σµύρνη µε τον Μπουτζά, εκτελέσθηκαν δηµοσία και θάφτηκαν σε µέρος πού µπορούσαν να ιδούν τους τάφους των όλοι οι άνθρωποι πού περνούσαν µεταξύ του κέντρου παραθερισµού πού είπαµε και της κυρίας πόλεως. Οι τρεις αυτοί αρχηγοί των ταραξιών είχαν δικαστεί προηγουµένως από ένα στρατοδικείο και η απόφαση εκτελέσθηκε αµέσως.
Και άλλοι πολλοί είχαν δικαστεί και καταδικάσθηκαν σε µικρότερες ποινές. Ο λαός πληροφορήθηκε ότι οι Έλληνες πού θα διατάρασσαν την τάξη θα τιµωρούνταν αυστηρότερα απ’ τους Τούρκους, αυτή δε η πολιτική εφαρµόστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της Ελληνικής κατοχής και συνέβαλε πάρα πολύ στην έλλειψη δηµοτικότηταςτου Γενικού ∆ιοικητού µεταξύ του ντόπιου ‘Ελληνικού πληθυσµού.
Ο κ. Στεργιάδης, ο Έλλην Γενικός ∆ιοικητής, έβγαλε διαταγή όλοι όσοι είχαν στην κατοχή τους προϊόντα λεηλασίας να τα αποδώσουν αµέσως, γιατί αλλοιώτικα θα τιµωρούνταν βαρεία και ώρισε ένα µεγάλο εµπορικό κατάστηµα στην οδό Franque, οπού έπρεπε να παραδίδονται αυτά τα είδη και στην πραγµατικότητα παραδόθηκαν όλα τα προϊόντα λαφυραγωγίας. Όλοι οι Τούρκοι πού ισχυρίζονταν ότι είχαν ληστευθεί προσεκλήθησαν να υποβάλουν τα παράπονα τους στη Γενική ∆ιοίκηση και τα παράπονα αυτά γίνονταν δεκτά µε τόσο µικρή διερεύνηση,ώστε πολλοί Τούρκοι εκµεταλλεύτηκαν τεράστια την ευκαιρία και υπέβαλαν ψεύτικες η µεγαλοποιηµένες απαιτήσεις. Επί πλέον είχαν αποβιβαστεί πολλοί Έλληνες κτηµατίες και εξέχοντες κάτοικοι µικρότερων πόλεων οι όποιοι επήγαν στην επαρχία κι εκεί φοβερίζοντας τους χωρικούς και προστατεύοντας τους Τούρκους συνέβαλαν σε µεγάλο βαθµό στην αποκατάσταση της τάξεως, στις αγροτικές περιοχές.
Ανάµεσα σ’ αυτούς διακρίθηκε κάποιος κ. Αδαµόπουλος, ιδιοκτήτης πολύ µεγάλης περιουσίας στο Ντεβελίκιοϊ, ένα χωριό πού βρίσκεται σε απόστασι 35 µιλίων απ’ τη Σµύρνη, ο όποιος επήγε εκεί και ανάγκασε τους χωρικούς να επιστρέψουν πρόβατα και άλλα πράγµατα απειλώντας µε βαρεία τιµωρία κάθε Έλληνα πού θα επείραζε Τούρκους.
Υπήρχε επίσης και ένας δικηγόρος λεγόµενος Αθηνογένης πού κατεπράυνε τους Έλληνες χωρικούς κατοίκουτου Μπουτζά πού ήταν έτοιµοι να κάµουν ανταρσία µε το να τους εξηγήσει την πραγµατική σηµασία της Ελληνικής αποβάσεως. Ο κ. Αθηνογένης επήγε στην Αµερική και έκαµε ενέργειες για την αυτονοµία της Μικράς Ασίας και έκαµε πολύ καλή εντύπωση εκεί.
Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθεί και κάποια Κα Μπαλτατζή, σύζυγος ενός πού είχε γίνει Αµερικανός πολίτης, η οποία επισκέφθηκε ένα αγρόκτηµα της κοντά στη Σµύρνη και εξασφάλισε την τάξη ανάµεσα στους χωρικούς. Πολύ γρήγορα αποκαταστάθηκε η ησυχία, αφ’ ενός χάρις στην επίδραση των Ελλήνων καλής κοινωνικής τάξεως και αφ’ ετέρου χάρις στα αυστηρά µέτρα πού έλαβε η Ελληνική πολιτική διοίκηση. Η αποκατάσταση αυτή της τάξεως αποτελούσε σχεδόν θαύµα όταν λάβει κανείς υπ’ όψη τους διωγµούς πού είχαν υποστεί οι Έλληνες πριν από τόσο λίγο καιρό. Πολλοί απ’ τους Έλληνες χωρικούς είχαν ληστευθεί και κακοποιηθεί απ’ τους ίδιους Τούρκους µε τους οποίους τώρα έπρεπε να συµβιούν ειρηνικά και αγαπηµένα.
Το έξης περιστατικό είναι αρκετό για να δείξει ποιο ήταν εκείνο πού ήταν επώδυνο στην µνήµη των Χριστιανών χωρικών: Ένας µικρός αγροκτηµατίας µε πολύ µεγάλη οικογένεια είχε σπείρει ένα χωράφι µε φασόλια για τη διατροφή της συζύγου και των παιδιών του γιατί τα φασόλια αποτελούσαν ένα απ’ τα κυριώτερα είδη τροφής για τους ανθρώπους αυτούς. Ένας Τούρκος αξιωµατικός έδεσε το άλογο του µέσα στο χωράφι αυτό και ο γεωργός τον παρακάλεσε αν ήταν δυνατόν να βάλει το άλογο του σ’ ένα λειβάδι, οπού υπήρχε εξαίρετο χορτάρι για βοσκή. Η απάντηση ήταν ένα γερό µαστίγωµα εκ µέρους του αξιωµατικού πού συνοδευόταν από υβριστικά και περιφρονητικά επίθετα µπροστά στην οικογένεια του γεωργού και στους άλλους χωρικούς. Αυτό είναι ένα απ’ τα πειό ήπια περιστατικά πού δείχνει τη γενική συµπεριφορά των Τούρκων απέναντι των Χριστιανών. Το ανέφερα γιατί υπέπεσε στην προσωπική µου αντίληψη και γιατί γνώριζα τον γεωργό πού ήταν πολύ αξιοπρεπής και αξιοσέβαστος άνθρωπος.
Πολυάριθµοι Έλληνες είχαν υποστεί προσβολές και αδικίες πού ήταν πολύ δύσκολο να λησµονήσουν και πού κρυφόκαιγαν µέσα στις καρδιές τους. Απ’ τον εξώστη του Προξενείου οπού βρισκόµουν, είδα µια µέρα ένανΤούρκο άµαξα να προσπερνά έναν Ελληνα συνάδελφο του και να τον χτυπά µε το µαστίγιο του, πράγµα πού αποτελούσε άνανδρη πράξη γιατί η αντίσταση εκ µέρους του Έλληνα θα είχε σαν αποτέλεσµα το θάνατο του και γιατί δεν υπήρχε κανείς στον όποιο θα µπορούσε να καταφύγει ο ίδιος για να βρει το δίκηο του. Σε πολλές περιπτώσεις οι Έλληνες πού έπαιρναν πρόβατα απ’ τους Τούρκους προσπαθούσαν να πάρουν πίσω δικά τους πρόβατα πού τους είχαν αφαιρέσει εκείνοι.
Ένα απαίσιο συµβάν συνέβη σε ένα χωριό όχι µακρυά απ’ τη Σµύρνη και θα το εννοήσουν σ’ αυτή τη χώρα(τις Ηνωµένες Πολιτείες) και ιδιαίτερα στις Νότιες Πολιτείες. Κάποιος ισχυρός Τούρκος είχε βιάσει πολλά κορίτσια Χριστιανών και λίγο καιρό ύστερα απ’ την Ελληνική απόβαση οι πατέρες και αδελφοί των κοριτσιών τον έπιασαν και τον κρέµασαν.Η αγνότητα των γυναικών τους αποτελεί ένα πολύ ευαί-σθητο σηµείο ανάµεσα στους Έλληνες.
Ο κ. Στεργιάδης, ο Έλλην Ανώτατος Αρµοστής η Γενικός ∆ιοικητής ήταν ένας αξιοσηµείωτος άνθρωπος από πολλές απόψεις. Ήταν Κρητικός, όπως και ο κ. Βενιζέλος, ο όποιος τον επέλεξε για το αξίωµα αυτό, δυσκολώτερο του οποίου θα ήταν δύσκολο να φαντασθεί κανείς. Είχε πολύ βαθύ το αίσθηµα της δικαιοσύνης και µια πολύ ανώτερη ιδέα του καθήκοντος και ζούσε σαν ερηµίτης, χωρίς να δέχεται προσκλήσεις σε δεξιώσεις η να εµφανίζεται στην κοινωνία. Επιθυµούσε, όπως µου έλεγε, να µη δέχεται φιλοφρονήσεις και να µη δηµιουργεί δεσµούς, έτσι ώστε να µπορεί να εφαρµόζει την ‘ίδια δικαιοσύνη απέναντι όλων, ανεξάρτητα απ’ την κοινωνική των τάξη. Πολύ γρήγορα είχε γίνει γνωστό ότι όταν εξέδιδε µια διαταγή εννοούσε χωρίς άλλο να την εφαρµόσουν όλοι.
Σε µια περίσταση παρευρέθηκα σε µια σπουδαία ιεροτελεστία πού έγινε στον Ελληνικό Μητροπολιτικό Ναό,στην οποία είχαν προσκλη-θεί οι αντιπρόσωποι των διαφόρων δυνάµεων καθώς και οι κυριώτε-ρες Ελληνικές Αρχές. Ο ανώτατος Αρµοστής είχε δώσει διαταγή η ιεροτελεστία να είναι αυστηρά θρησκευτικη, χωρίς πολιτική χροιά. ∆υστυχώς ο Μητροπολίτης Χρυσόστοµος, ο όποιος αργότερα δολοφονήθηκε απ’ τους Τούρκους, ανακάτεψε λίγη πολιτική στο κήρυγµα του, πράγµα πού συνήθιζε πάρα πολύ να κάµει.
Ο Στεργιάδης πού στεκόταν κοντά του τον διέκοψε λέγοντας: «Σάς είπα όµως πώς δεν επιθυµούσα τίποτε απ’ αυτά».
Ο Μητροπολίτης κοκκίνισε, ξεροκατάπιε και διακόπτοντας απότοµα τον λόγο του ετελείωσε µε το «Εν ονόµατι του Πατρός και του Υίου και του Αγίου Πνεύµατος Αµήν» και κατέβηκε από το βήµα.
Ο Αρµοστής πήγαινε µια µέρα σε ένα χωριό της επαρχίας για να παραστεί στα εγκαίνια ενός σχολείου όταν ένας απ’ τους συνοδούς του του είπε: «∆ιηγούνται µερικές άσχηµες ιστορίες για τον παπά εδώ πέρα. Ότι αρνήθηκε να τελέσει την κηδεία για το παιδί µιας φτωχής χήρας πού είχε πεθάνει, γιατί δεν είχε η µητέρα του τα χρήµατα πού χρειάζονταν για την αµοιβή του και έτσι το παιδί θάφτηκε χωρίς να γίνει η εκκλησιαστική ιερουργία».
Ο Αρµοστής δεν απάντησε τίποτε σ’ αυτά και δεν εξέφρασε τη γνώµη του. Όταν έφτασε στο χωριό πήγαν σε προϋπάντηση του µια επιτρο-πή απ’ τον ∆ήµαρχο, τον ιερέα κλπ. Όταν του συνέστησαν τον ιερέα ο Αρµοστής του έδωσε ένα γερό µπάτσο στο πρόσωπο λέγοντας: «Παλιάνθρωπε! ∆εν θέλω να σας ξέρω. Ντροπιάζετε την Εκκλησία και το Ελληνικόν Έθνος».
«∆εν είναι όµως εκείνος ο παπάς εξοχώτατε» εξήγησαν οι παριστάµενοι. «Αυτός είναι καλός άνθρωπος. Τον άλλο τον διώξαµε».
«∆ώστε του εκατό δραχµές για τους φτωχούς του», είπε τότε η εξοχότης του στον γραµµατέα του και έτσι το επεισόδιο έληξε. Όπως κι αν έχει το πράγµα είχε εκδηλώσει πολύ δραστικά τη γνώµη του για το είδος του ανθρώπου πού ήταν ο ένοχος ιερεύς.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΑ’
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ
(Από τις 15 Μαΐου 1919 ως τις 9 Σεπτεµβρίου 1922)
Παρά τις πολλές δυσκολίες, οι Ελληνικές πολιτικές Αρχές κατά το µέτρο πού εκτεινόταν η επιρροή τους επέτυχαν να δώσουν στη Σµύρνη και σε ένα µεγάλο τµήµα του κατεχοµένου εδάφους, την πειό ήσυχη, πολιτισµένη και προοδευτική διοίκηση πού υπήρχε εκεί σε όλη τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων. Ο κ. Στεργιάδης πού εξακολουθούσε µέχρι τέλους να εφαρµόζει την πολιτική του να τιµωρεί αυστηρά όλους τους παρανοµούντας Ελληνικής καταγωγής, έχασε απ’ αυτόν το λόγο την δηµοτικότητα του στη Μικρά Ασία. Όταν έφυγε απ’ τη Σµύρνη µετά την ήττα των Ελληνικών στρατευµάτων γιουχαΐσθηκε απ’ τον λαό της πόλεως πού δεν είχε προσφερθεί νοµοταγώς να τον βοηθήσει. Ήταν πράγµατι ένας µεγάλος άνδρας ο οποίος κατέβαλε µια υπέρτατη προσπάθεια για να εκπληρώσει ένα υπεράνθρωπο καθήκον και ο όποιος υποφέρει από τη δυσφήµηση πού συνοδεύει πάντοτε την αποτυχία.
Ιδού µερικές απ’ τις πολιτιστικές µεταρρυθµίσεις πού η Ελληνική ∆ιοίκηση είχε εισαγάγει στην περιοχή της Σµύρνης:
1. ∆ιαρκούντος του πολέµου, κάτω απ’ την Τουρκική κυριαρχία, η ηθική στάθµη των Χριστιανών κατοίκων όλων των εθνοτήτων είχε χειροτερέψει σε µεγάλο βαθµό. Ο Τούρκος δεν είχε κανένα σεβασµό η υπόληψη απέναντι των µη Μουσουλµάνων γυναικών, τις όποιες θεωρούσε σαν νόµιµη λεία του. Στη διάρκεια της εποχής εκείνης όλοι οι Αµερικανοί πού έµεναν στη Σµύρνη θα ενθυµούνται τα όργια, στα όποια εντρυφούσε ένας ανώτατος Τούρκος αξιωµατούχος και οι φίλοι του και το παράδειγµα πού έδινε στην Ευρωπαϊκή παροικία µια επιφανής Αγγλολεβαντίνα κυρία πού είχε γίνει πασίγνωστη ερωµένη του και µπροστά στην κοινωνία. Η κυρία αυτή περηφανευόταν για τη θέση της και αργότερα δικαιολόγησε τη συµπεριφορά της λέγοντας πώς είχε δεχτεί τη θέση εκείνη για να µπορεί ν’ ασκεί την επιρροή της για την πρόληψη διωγµών και πώς θα ‘πρεπε να στηθεί ένα µνηµείο προς τιµήν της.
Με µια απ’ τις πρώτες συνοµιλίες πού είχα µε τον κ. Στεργιάδη µετά την άφιξη του, ο Γενικός διοικητής µου είπε ότι οι Χριστιανοί είχαν διαφθαρεί απ’ τους Τούρκους και είχαν χάσει τον αυτοσεβασµό και την ηθικότητα τους και ότι είχαν ανάγκη από µια αφύπνιση της εθνικής τους περηφάνειας και των θρησκευτικών τους ενστίκτων.
1. Μια απ’ τις πρώτες του ενέργειες ήταν να καταργήσει τους «οίκους ανοχής» πού βρίσκονταν σε κεντρικέςπεριοχές της πόλεως και στο ζήτηµα αυτό αντιµετώπισε την αποφασιστική αντίδραση διαφόρων ξένων προξένων,των οποίων υπήκοοι διηύθυναν τα «σπίτια» αυτά πού αποτελούσαν ιδιοκτησία των. Επειδή δεν µπορούσε να επιβάλλει την εφαρµογή µιας διαταγής του έναντι ενός Ευρωπαίου υπηκόου, έβαλε να σταθµεύουν χωροφύλακες απέναντι των καταστηµάτων πού είπαµε παραπάνω και να σηµειώνουν τα ονόµατα και τις διευθύνσεις όλων των ατόµων πού εσύχναζαν σ’ αυτά και έτσι περιορίστηκε τόσο πολύ η πελατεία τους, ώστε αναγκάσθηκαν να κλείσουν.
Ο µπακαράς και άλλα είδη χαρτοπαιγνίου µε µεγάλα ποσά είχαν καταντήσει µια πολύ µεγάλη συµφορά στηΣµύρνη, γιατί είχε σαν αποτέλεσµα την καταστροφή πολλών ανθρώπων, ακόµα δε και αυτοκτονιών. Ο κ. Στεργιαδης απαγόρευσε το χαρτοπαίγνιο στις λέσχες και στα ιδιωτικά σπίτια µόλις λάµβανε γνώση ότι γινόταν εκεί αυτό το πράγµα.
2. Η Ελληνική ∆ιοίκηση υποστήριζε και βοηθούσε µε κάθε τρόπο εκπαιδευτικά ιδρύµατα. Η υποστήριξη και η ενθάρρυνση των Αµερικανικών εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυµάτων θα τονισθεί αργότερα. Πρέπει όµως ιδιαίτερα να επαινεθεί για τα µέτρα πού είχε πάρει µε δαπάνη του Ελληνικού ∆ηµοσίου για τη συντή-ρηση και τη βελτίωση των Τουρκικώνσχολείων.Εξακολούθησε τηλειτουργία των Μουσουλµανικών Γυµνασίων µε εξοδα της, γιατί
οι φόροι πού ήταν προορισµένοι για τη συντήρηση τους εισπράττονταν απ’ το Οθωµανικό ∆ηµόσιο Χρέος σαν εγγύηση ενός δανείου πού είχε συνάψει η Οθωµανική Κυβέρνηση.
Η Ελληνική ∆ιοίκηση υποστήριζε µε κεφάλαια εκ του Ταµείου της δύο Μουσουλµανικά Γυµνάσια στη Σµύρνη, δυο στη Μαγνησία και στο Οδεµίσι και δυο σεµινάρια στις επαρχίες πληρώνοντας γι’ αυτά εβδοµήντα χιλιάδες τούρκικες λίρες. ∆ιατήρησε σε ισχύ το Τούρκικο σύστηµα στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, διορίζουσα προκρίτους Μουσουλµάνους στα διάφορα χωριά για να εποπτεύουν στην εφαρµογή του. ∆ιατήρησε ένα Πολυτεχνείο στη Σµύρνη στο όποιο εκπαιδεύονταν και συντηρούνταν διακόσια δέκα άπορα παιδιά Μουσουλµάνων και πλήρωνε γι’ αυτό τριάντα εξ χιλιάδες τουρκικές λίρες το χρόνο.
Εκτός απ’ αυτά η Ελληνική ∆ιοίκηση βοηθούσε ειδικά τα Αµερικανικά ιδρύµατα και σχολεία πού λειτουργούσαν στην Τουρκική συνοικία και για παιδιά Τούρκων.
3. Η Ελληνική ∆ιοίκηση κατέβαλε σοβαρή και επιτυχή προσπάθεια για την οργάνωση υγειονοµικής υπηρεσίας, για την κατάρτιση στατιστικών, την βελτίωση των υγειονοµικών συνθηκών και την καταπολέµηση επιδηµιών και µεταδοτικών ασθενειών π. χ. της ελονοσίας, της συφιλίδος κλπ.
Ιδρύθη µικροβιολογικό εργαστήριο για τη διάγνωση µεταδοτικών νόσων πού εξοπλίσθηκε και µε υγειονοµικά αυτοκίνητα, τα όποια µετέφεραν τους ασθενείς από µεγάλες αποστάσεις και µε µικρά αµάξια για τη µεταφορά µολυσµένων ειδών και φορητών συσκευών για την επιτόπια απολύµανση. Μόνο για την περιγραφή του έργου αυτής της υπηρεσίας πού είχε οργανωθεί σε µεγάλη κλίµακα και είχε εφοδιαστεί µε άφθονα µέσα, σε χρήµατα και σε υλικό, θα χρειαζόταν ένα φυλλάδιο αρκετά µεγάλο. Αποτέλεσµα των µέτρων αυτών ήταν ότι ετέθησαν υπό έλεγχο στην κατεχόµενη ζώνη η πανούκλα, ο εξανθηµατικός τύφος και η ευλογιά και εξαλείφθηκαν σαν επιδηµικές ασθένειες. Περιττό να πούµε ότι συστηµατικός πόλεµος είχε διεξαχθεί εναντίον της ψείρας και των αρουραίων.
Ένα Ινστιτούτο Παστέρ είχε ιδρυθεί στη Σµύρνη απ’ τους Έλληνες στις 18 Αυγούστου 1919 κάτω απ’ τη διεύθυνση ενός ειδικού, πού εργαζόταν µε την συνεργασία ενός επιτελείου εµπειρογνωµόνων. Στο Ινστιτούτο αυτό βρήκαν περίθαλψη στη διάρκεια των δύο πρώτων µηνών της λειτουργίας του επάνω από δυόµιση χιλιάδες παθόντες πού τους είχαν δαγκάσει σκύλοι, τσακάλια η λύκοι και απ’ αυτούς πέθαναν µόνο τέσσερις. Η περίθαλψη στο ίδρυµα γινόταν δωρεάν. Προηγουµένως οι παθόντες ήταν αναγκασµένοι να ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη η στην Αθήνα, και κείνοι πού δεν µπορούσαν να βρουν τα λεφτά πού χρειάζονταν για το ταξίδι αυτό πέθαιναν. Εγώ ο ίδιος είχα βοηθήσει φτωχούς Τούρκους πού ήταν τρελλοί απ’ τον φόβο να κάνουν το ταξίδι για την Κωνσταντινούπολη για να υποβληθούν σε θεραπεία.
Ένα τµήµα του Πανεπιστηµίου Σµύρνης πού είχε ιδρυθεί απ’ την Ελληνική ∆ιοίκηση ήταν το Ίδρυµα Υγιεινής πού αποτελείτο από δύο τµήµατα, το ένα της Υγιεινής και το άλλο της Βακτηριολογίας. Το ίδρυµα αυτό ήταν έτοιµο να λειτουργήσει όταν οι Τούρκοι έκαψαν τη Σµύρνη και είχε στη διάθεση του εγκαταστάσεις παρόµοιες προς εκείνες των µεγάλων Πανεπιστηµίων της Ευρώπης, καθώς και µια καλή βιβλιοθήκη και πλήρη εξοπλισµό σε εργαλεία. Ουδέποτε θα του έλειπαν χρήµατα η βοήθεια και θα ήταν στην υπηρεσία όλων των τάξεων, ανεξάρτητα από το δόγµα η τη φυλή στην οποία θα άνηκαν.
Παρακάτω εκθέτουµε το πρόγραµµα πού είχε ετοιµαστεί για να τεθεί σε εφαρµογή:
∆ωρεάν εξετάσεις βακτηριολογικές, υγιεινολογικές και βιοµηχανικές για όλες τις τάξεις της κοινωνίας.
Η παρασκευή και δωρεάν διανοµή όλων των θεραπευτικών και διαγνωστικών εµβολίων, ορρών, αντιτοξινών, αντιγονοκόκκου κλπ.
Η εξυγίανση της πόλεως σ’ εκτεταµένη κλίµακα, (αποχετευτικό δίκτυο, υδραγωγεία, δρόµοι κλπ.).
Υγειονοµικά έργα για την καταπολέµηση της ελονοσίας, την αποξήρανση ελών κλπ.
Η καταπολέµηση του τραχώµατος.
Η καταπολέµηση της φθίσεως σε µεγάλη κλίµακα (φαρµακεία, άσυλα, αναρρωτήρια, ειδικά νοσοκοµεία, απολύµανση σπιτιών κλπ.).
Για τα βρέφη:
Φαρµακεία απόρων, gouttes de lait, creches, άσυλα για τα έκθετα κλπ.
Για παιδιά:
∆ιάφορα φιλανθρωπικά ιδρύµατα.
Για µητέρες:
Παρακολούθηση των εγκύων γυναικών.
Εκπαίδευση και εξάσκηση ιατρών για την ‘ίδρυση υπηρεσίας δηµοσίας Υγιεινής.
Εκπαίδευση µαιών και νοσοκόµων.
Οργάνωση ειδικής ιατρικής στατιστικής υπηρεσίας.
4. Οικονοµική βοήθεια σε µεγάλη κλίµακα παρεχόταν (π.χ. διανοµή αλεύρου, ιµατισµού κλπ.) σε πρόσφυγες πού είχαν δηµιουργηθεί απ’ τις επιδροµές των Κεµαλικών στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας κι απ’ την καταστροφή στα 1919 των πόλεων Αϊδινίου και Ναζλί. Ανάµεσα σ’ αυτούς πού βοηθούνταν υπήρχαν και χιλιάδες Τούρκων.
5. Όλοι οι Αµερικανοί ιεραπόστολοι, καθώς και όσοι εργάζονται σε εκπαιδευτικά και φιλανθρωπικά ιδρύµατα στη Σµύρνη και στο εσωτε-ρικό κατά τη διάρκεια της Ελληνικής κατοχής, θα επιβεβαιώσουν την εξακρίβωση ότι η Ελληνική ∆ιοίκηση φάνηκε πολύ χρήσιµη και ενισχυτική µε διαφόρους τρόπους, βοηθώντας τα ιδρύµατα αυτά στη δράση τους ανάµεσα στους Τούρκους καθώς και ανάµεσα στους Χριστιανούς.
Παραθέτω εδώ κατάλογο µερικών φιλανθρωπικών πράξεων απέναντι των ιδρυµάτων αυτών:
Ο Ανώτατος Αρµοστής εδώρησε στην Y.M.C.A (Χριστιανική Αδελφότητα των Νέων) ένα µεγάλο οίκηµα στην προκυµαία, ένα απ’ τα µεγαλύτερα και ωραιότερα της Σµύρνης, για να χρησιµοποιηθεί σαν «Σπίτι του Στρατιώτη». Την εβοήθησε επίσης στη διοργάνωση της µε διαφόρους τρόπους αποσπώντας Έλληνες στρατιώτες για τις υπηρεσίες της.
Ένα κατάλληλο οίκηµα δωρήθηκε επίσης για να χρησιµοποιηθεί ως «Σπίτι του Στρατιώτη» στη Μαγνησία,οπού παρεσχέθησαν επίσης πολλές διευκολύνσεις.
Το τµήµα της Y.M.C.A. για πολίτες είχε ανάγκη ενός καταλλήλου οικήµατος για την εγκατάσταση του. Οι Ελληνικές Αρχές έκαµαν για τον σκοπό αυτό επίταξη ενός καφενείου πού ανήκε σε έναν Έλληνα. Το τµήµα αυτό λειτουργούσε ακόµα όταν εκάηκε. η πόλη.
Η Y.M.C.A. οργάνωσε επίσης µέσα σ’ ένα µεγάλο κτήµα κοντά στη Σµύρνη µια εγκατάσταση για γεωργικές εργασιες για νέους. Η Ελληνική ∆ιοίκηση εβοήθησε την οργάνωση αυτή εφοδιάζοντας την µε σκηνές,κουβέρτες και αλλά χρήσιµα είδη για το τµήµαδιαχειρίσεως και µε ένα αυτοκίνητο για τις µεταφορές.
Η Y.M.C.Α. είχε οργανώσει επίσης στη Φώκαια κοντά στη Σµύρνη µια θερινή κατασκήνωση για αγόρια. Η Ελληνική ∆ιοίκηση εβοήθησε και σ’ αυτό µε το να χορηγήσει ξυλεία, µια βάρκα και άλλα υλικά και επέτρεψε την ατελή εισαγωγή ενός αυτοκινήτου.
H Y.W.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης Νεανίδων) πού διευθυνόταν από την ∆ίδα Nancy Me Farland, ενισχύθηκε µε πολλούς τρόπους από την Ελληνική ∆ιοίκηση δηλ. µε σηµαντικά χρηµατικά ποσά, έπιπλα και αλλά εφόδια.
Ένας κλάδος της Σχολής Νεανίδων πού ήταν γνωστός µε το όνοµα Intercollegiate Institute, είχε αρχίσει να λειτουργεί στο Γκιόζ Τεπέ κάτω απ’ τη διεύθυνση της Miss Minnie Mills για τις Μουσουλµανίδες νεανίδες. Ο Ανώτατος Αρµοστής χορήγησε και γι αυτόν ένα µέρος του εξοπλισµού του.
Επίσης ο Ανώτατος Αρµοστής χορήγησε πεντακόσιες Τουρκικές λίρες στην οργάνωση Νέων East Relief για την ενίσχυση απόρων Μουσουλµανίδων γυναικών.
Το Αµερικανικό Κολλέγιο βρισκόταν κοντά στη Σµύρνη σε µια θέση συνεχόµενη µε ένα έλος πού ήταν πληµµυρισµένο από στάσιµα νερά πού προκαλούσαν ελονοσία. Η Ελληνική ∆ιοίκηση αποξήρανε το έλος και επισκεύασε το δρόµο πού περνούσε δίπλα απ’ το κολλέγιο.
Όλα τα γεωργικά εργαλεία πού εισήγονταν για τις ανάγκες των Ελλήνων προσφύγων πού παλινοστούσαν η για να ξαναπωληθούν σε τιµή κόστους η επί πιστώσει για την αποκατάσταση των κατεστραµµένων περιοχών, αγοράζονταν απ’ την Αρµοστεία αποκλειστικά από Αµερικανικά εργοστάσια υστέρα από αίτηση µου. Έτσι είχαν εισαχθεί χιλιάδες άροτρα για να διανεµηθούν σε Τούρκους και Χριστιανούς.
Ένα αγρόκτηµα 12.000 στρεµµάτων πού βρισκόταν στο Τεπέκιοϊ αγοράστηκε απ’ την Ελληνική ∆ιοίκηση για σπουδές µηχανικής καλλιέργειας και χρησιµοποιούσε αποκλειστικά Αµερικανικά µηχανικά άροτρα. Αποτέλεσµα αυτού ήταν οι σπουδαστές πού τελείωναν τις σπουδές τους να συνιστούν στους αγροκτηµατίες τη χρήση Αµερικανικών µηχανικών αρότρων.
Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Κατοχής ταξίδευα συχνά στο µεγαλύτερο τµήµα του κατεχόµενου εδάφους και επισκέφθηκα πολλά χωριά του εσωτερικού. Εύρισκα παντού πλήρη ασφάλεια και τους ντόπιους Έλληνες και Τούρκους να συµβιώνουν ειρηνικά και φιλικά. Συνήθως σε κάθε χωριό υπήρχε ένα µικρό διοικητικό γραφείο κάτω απ’ τη διεύθυνση ενός µικρού αξιωµατούχου πού είχε και δυο η τρεις βοηθούς. Εξακρίβωσα την επίµονη προσπάθεια πού κατέβαλαν όλοι αυτοί για την συναδέλφωση µε τους Τούρκους και για τον κατευνασµό τους. Πολύ συχνά έπαιρνα τον καφέ µου στην κεντρική πλατεία της κωµοπόλεως µαζί µε τις Ελληνικές Αρχές, τον Τούρκο Χότζα* και µε πολλούς Μουσουλµάνους προκρίτους. Ιδιαίτερα ενθυµούµαι ότι λίγο πριν από την Ελληνική ήττα καθόµουνα έτσι µαζί µε έναν ευσεβέστατο Χότζα και έναν Έλληνα στρατιωτικό γιατρό κάτω από έναν πλάτανο για να γιορτάσουµε τον τέταρτο γάµο του Χότζα, πού είχε τελεσθεί την προηγούµενη µέρα.
Η σκοτεινή πλευρά της φαινοµενικά ειδυλλιακής αυτής εικόνας είναι ότι πολύ συχνά οι δυο η τρεις Έλληνες υπάλληλοι συνήθως βρίσκονταν ένα πρωί µε τους λαιµούς κοµµένους, και ότι υστέρα απ’ αυτό συνήθως στελλόταν µια διαταγή στο χωριό να φανερωθούν τα ονόµατα των δολοφόνων γιατί αλλοιώς το χωριό θα καιγόταν. Στο ζήτηµα αυτό ακολουθήθηκε, αν ενθυµούµαι καλά, το παράδειγµα των λεγοµένων «επιδροµών τιµωρίας» στις Φιλιππίνες, πράγµα πού οι Ελληνικές Αρχές µου ανέφεραν συχνά, όταν µιλούσαµε για το ζήτηµα αυτό. Σε καµµιά περίπτωση οι Τούρκοι δεν εφανέρωναν τα ονόµατα των δραστών και τουλάχιστον δυο φορές εισέβαλαν στο γραφείο µου οι πρόκριτοι ενός χωρίου πού παραπονούνταν ότι το χωριό τους είχε πυρποληθεί. Σε κάθε µια απ’ τις περιπτώσεις αυτές ρωτούσαν: «∆εν δολοφονήθηκαν χθες την νύχτα οι Έλληνες υπάλληλοι στο χωριό σας;».Και η απάντηση και στις 2 περιπτώσεις ήταν: «Μάλιστα, αλλά δεν µπορούσαµε να πούµε τα ονόµατα των δραστών, γιατί δεν ξέραµε ποιοι ήταν».
∆ιαπράττονταν επίσης σποραδικά και πράξεις µεγάλης θηριωδίας εις βάρος ειρηνικών Χριστιανών κατοίκων της υπαίθρου οι όποιες πάντοτε αποδίδονταν απ’ τους Τούρκους στις ληστρικές συµµορίες των Γκέτων. Ποιοί ήταν αυτοί οι Γκέτες δεν ξέρω, είµαι της γνώµης ότι δεν ερχόντουσταν από πολύ µακρυά. Ενθυµούµαι δε µια ιδιαίτερα θηριώδη περίπτωση — το σφάξιµο και ξεκοίλιασµα ενός Έλληνα µυλωνά µαζί µε την γυναίκα του και δυο παιδιά του.
Ελληνικές Αρχές και από τότε αυτές έδειχναν άριστες διαθέσεις προς τους ιεραποστόλους και τους βοηθούσαν µε πολλούς τρόπους. Ύστερα από πρόσκληση µου ο µακαρίτης βασιλεύς Αλέξανδρος ήλθε στη Θεσσαλονίκη και επισκέφθηκε τα διάφορα ιεραποστολικά και εκπαιδευτικά ιδρύµατα και διαβεβαίωσε τις διευθύνσεις των για τις φιλικές του διαθέσεις απέναντι τους και για την πρόθεση του να τα ενισχύσει.
* ∆άσκαλος σε Τουρκικό Γυµνάσιο πού αποτελούσε παράρτηµα του Τζαµιού.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ IB’
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ (1922)
Επί µερικά χρόνια ο Ελληνικός στρατός κρατούσε µια γραµµή µεγάλου µήκους χωρίς επαρκή τροφή και ιµατισµό. Πολλές απ’ τις στρατιωτικές αυτές µονάδες είχαν σταλεί απ’ τους Συµµάχους να πολεµήσουν γι αυτούς στη Ρωσία, οπού είχαν υποστεί βαρείες απώλειες. Είχαν περιέλθει σε µια κατάσταση βαρύτατης απώλειας του ηθικού τους.
Προσπαθούσαν να διαφύγουν από έναν αµείλικτοεχθρό,που δεν µπορούσαν να περιµένουν κανένα οίκτο, εάν αιχµαλωτίζονταν. Όσοι απ’ αυτούς διέφυγαν εκάλυψαν την απόσταση απ’ το µέτωπο µέχρι την παραλίαµέσα σε χρονικό διάστηµα εξαιρετικά µικρό. Ολόκληρος ο Μουσουλµανικός πληθυσµός ανάµεσα στον όποιο περνούσαν ήταν εχθρικός και καλά εξωπλισµένος. Φαίνεται απίθανο να βρήκαν καιρό να διαπράξουν σοβαρές σφαγές η να είχαν τη διάθεση και την ψυχραιµία να σταµατήσουν στον δρόµο και να κακοποιήσουν γυναίκες. Μπορεί να παραδεχτεί κανείς ότι έκαψαν και ερήµωσαν τον τόπο απ’ τον όποιο περνούσαν.Οι Έλληνες ισχυρίσθηκαν ότι ήταν στρατιωτική ανάγκη να το κάµουν αυτό και νοµίζω ότι θα µπορούσαν να υποστηρίξουν µια τέτοια ανάγκη αν είναι δυνατό κατ’ αρχήν,να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο.Ηταν πρόδηλα περισσότερο δικαιολογηµένοι να ερηµώσουν τον τόπο ανάµεσα σ’ αυτούς και στους Κεµαλικούς πού προήλαυναν εναντίον τους, παρ’ όσο ήταν ο δικός µας Sherman στην «Πορεία του προς τη Θάλασσα».
Ένα είναι το γεγονός, πού οιοσδήποτε έχει ταξιδέψει ανάµεσα από περιοχές πού διετέλεσαν κάτω απ’ την Τουρκική κυριαρχία, θα το προσέξει αµέσως. Οπουδήποτε υπήρχε ένας πυρήνας πολιτισµού µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία έξω απ’ την Κων/πολη ήταν Ελληνικός, Αρµενικός η οτιδήποτε άλλο εκτός από Τουρκικός. Οι µη Μουσουλµάνοι έχτιζαν τα καλά σπίτια και τα καλύτερα τµήµατα των πόλεων. Πολλά χριστιανικά σπίτια και πόλεις είχαν ήδη καταστραφεί απ’ τους διαδόχους του Ταλαάτ, και του Εµβέρ, πού δεν άφησαν παρά πολύ λίγα πράγµατα µε κάποια µόνιµη αξία στον δρόµο πού ακολούθησε ο Ελληνικός στρατός.
Το σπίτι ενός Τούρκου χωρικού αποτελείται συνήθως από ένα δωµάτιο χωρίς καθόλου έπιπλα. Στη µια πλευρά υπάρχει ένας «γιούκος» δηλ. ένας σωρός από στρώµατα και παπλώµατα στιβαγµένα το ένα επάνω στο άλλο σχεδόν σε όλο το ύψος του τοίχου. Όταν πρόκειται να πλαγιάσει κατεβάζει µερικά απ’ αυτά και κοιµάται επάνω στο πάτωµα, η στα καλύτερα σπίτια, επάνω σε έναν σοφά πού είναι τοποθετηµένος κατά µήκος του τοίχου. Όταν τρώγει, κάθεται πάνω στο πάτωµα «σταυροπόδι». Μαγειρεύει στο τζάκι. Τα µαγειρικά σκεύη αποτελούνται από µια πήλινη χύτρα, µια µεγάλη λεκάνη µέσα απ’ την οποία η οικογένεια τρώγει το πιλάφι της, από ένα µεγάλο κουτάλι για κάθε µέλος της οικογένειας και από ένα µικρό για το ανακάτεµµα του καφέ. Ένα «µπρίκι» δηλ. καφελίκι µε το µακρύ χερούλι, αποτελεί σπουδαίο µέρος της εγκαταστάσεως του.
Πολλοί πού έχουν γευµατίσει στα σπίτια Τούρκων της Κων/πόλεως µε ριζικά αλλαγµένη νοοτροπία η στο σπίτι κανενός Πασά, θ’ αµφισβη-τήσουν την ακρίβεια της εικόνας πού περιγράψαµε παραπάνω, και όµως είναι βασικά σωστή και περιγράφει τα σπίτια των 99/100 οιουδήποτε Τούρκικου χωρίου.Για το λόγο αυτό ο Τούρκος µπορεί να ζήσει για πολύν καιρό χωρίς δουλειά, χωρίς βιοµηχανικά είδη και εισαγωγές και χωρίς οιοδήποτε απ’ τα εξαρτήµατα του πολιτισµού. Η πρωτόγονη γεωργία του είναι αρκετή για τις πρωτόγονες ανάγκες του. Εάν η περιοχή, την οποία καταλαµβάνει, ανήκει πραγµατικά σ’ αυτόν, τότε µπορεί να πει πώς έχει κάποιο δικαίωµα στο είδος πολιτισµού η στην έλλειψη τέτοιου πού του ταιριάζει καλύτερα και για το όποιο είναι καλύτερα προσαρµοσµένος.
Το γιατί ο Χριστιανικός κόσµος µπόρεσε να γίνει θεατής και να βοηθήσει τους Τούρκους καθ’ όλη τη διάρκεια πού αυτοί εξώντωναν τον µη Μ/λµανικό πληθυσµό της Μικρας Ασίας είναι άλλο ζήτηµα.
Οι δυσκολίες της Ελληνικής υποχωρήσεως απεικονίζονται πολύ καλά από ένα περιστατικό πού µου διηγήθηκε ο Αιδεσ. Dana Getchell πού ήλθε στο γραφείο µου απ’ το εσωτερικό της Μ. Ασίας λίγες µέρες πριν απ’ την άφιξη των Κεµαλικών. Μου είπε, ότι όταν το βράδυ της προηγουµένης µέρας πλάγιασε για να κοιµηθεί στο µικρό του ξενοδοχείο όλα ήταν ήσυχα, το πρωί όµως τον ξύπνησε ο θόρυβος της αναταραχής πού γινόταν στους δρόµους και βλέποντας απ’ το παράθυρο, είδε όλους τους Χριστιανούς κατοίκους να τρέχουν µε ορµή προς τον σιδηροδροµικό σταθµό κουβαλώντας µαζί τους όσα πράγµατα τους είχαν προφτάσει ν’ αρπάξουν. Ρώτησε τι συνέβαινε και του είπαν ότι οι Τούρκοι έρχονταν. Πήγε ο ίδιος στον σταθµό και είδε µια µακρυά σειρά βαγονιών, επάνω στα όποια ένα µικρό απόσπασµα Ελλήνων στρατιωτών προσπαθούσε να επιβιβάσει το τροµαγµένο πλήθος. Ενώ το εγχείρηµα αυτό ήτο ακόµα υπό εκτέλεση, εβγήκαν από τα σπίτια των όλοι ένοπλοι οι Μουσουλµάνοι χωρικοί και άρχισαν να πυροβολούν τους στρατιώτες και το τραίνο. Επακολούθησε µάχη κατά τη διάρκεια της οποίας ο αξιωµατικός πού ήταν επί κεφαλής του αποσπάσµατος και αρκετοί απ’ τους στρατιώτες του σκοτώθηκαν. Οι στρατιώτες όµως αγωνίστηκαν µε γενναιότητα και τελικά κατώρθωσαν να διαφύγουν µαζί µε τους περισσότερους απ’ τους Χριστιανούς.
Το ειδικό αυτό επεισόδιο ρίχνει φως επάνω στην Ελληνική υποχώ-ρηση µε το να δείχνει πώς οι Μουσουλµάνοι γενικά είχαν στην κατοχή τους κρυµµένα όπλα και ότι δεν δίσταζαν καθόλου να τα χρησιµοποιήσουν.
7ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα ΙΓ΄,ΙΔ΄και ΙΕ΄, κεφαλαια του βιβλίου
ΙΓ’ Τι ήταν η Σµύρνη.
Ι∆’ Η καταστροφή της Σµύρνης.
ΙΕ’ Πρώτες ανησυχητικές φήµες.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΓ’
ΤΙ ΗΤΑΝ Η ΣΜΥΡΝΗ
Η πυρπόληση της Σµύρνης και η σφαγή και ο διασκορπισµός των κατοίκων της διήγειρε εκτεταµένο ανθρωπιστικό και θρησκευτικό ενδιαφέρον σχετικά µε τις πρωτοφανείς δοκιµασίες των λαϊκών µαζών πού τις είχαν υποστεί. Υπάρχει όµως και ένας άλλος κύκλος ανθρώπων στις Ηνωµένες Πολιτείες, όχι πολυάρθιµος πού εθλίβει βαθύτερα απ’ την τύχη της αρχαίας αυτής πόλεως: οι κλασικοί λόγιοι και ιστορικοί.
Τα βλέµµατα των λογίων ήδη αφότου έγιναν οι µεγάλες ανακαλύψεις του Schliemann, στράφηκαν προς την νήσο Κρήτη, όπου, όπως τώρα είναι γνωστό, υπήρξε ένας πολιτισµός ανωτέρου επιπέδου, πού ήταν σύγχρονος µε τον πρώιµο Αιγυπτιακό και του οποίου προφυλακές αποτελούσαν οι αρχαίες πόλεις Τύρινς και Μυκήναι. Είναι πιθανό, ότι οι πρόγονοι των βασιλικών οίκων των πόλεων αυτών είχαν έλθει αρχικά απ’ την Μικρά Ασία και είναι δυνατό η σύλληψη της ιδέας των αγριωπών µεγάλων λεόντων πού είναι στηµένοι υπεράνω της πόλεως ιών Μυκηνών να συµβόλιζαν το θάρρος των βασιλέων της πόλεως αυτής και να είχαν εισαχθεί απ’ την Μικρά Ασία. Ο Θη-
σέας, ο θελκτικός και ροµαντικός αυτός ήρωας, πού τελικά έγινε ένας απ’ τους ηγεµόνες της µυθικής εποχής των Αθηνών έχει σχέση µε την Μικρά Ασία δια µέσου των Αµαζόνων, οι όποιες ήσαν ιέρειες της αρχαίας λατρείας της πολύστηθης θεάς της φύσεως της Εφέσου.
Από την Ιωνία ο αρχικός αυτός πολιτισµός ξαπλώθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, στην Σικελία, στην Ιταλία και σε όλο το µήκος των ακτών του Ευξείνου Πόντου και τελικά στην Ευρώπη και στην Αµερική. Είναι περισσότερο από πιθανό ότι ο Όµηρος ήταν Σµυρνιός η κάτοικος της Μικρας Ασίας και επί αµέτρητα χρόνια τα έπη του ήταν ένα είδος Ιεράς Βίβλου η Αγίας Γραφής και διαµόρφωναν τον χαρακτήρα εκατοµµυρίων ανθρώπων. Ίσως η πρωϊµότερη σύλληψη της ιδέας της µονογαµίας και ασφαλώς η ωµορφότερη προέρχεται απ’ τα έπη του Όµηρου. Η ιδέα µας για την οικογένεια είναι Ελληνική και την επήραµε απ’ την Οδύσσεια, πού γράφηκε πιθανώτατα στη Σµύρνη πριν από χιλιάδες χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της λαµπρής, ροµαντικής και τραγικής αυτής ∆υνάµεως, η οποία ανέπτυξε ένα µεγαλοπρεπή πολιτισµό και διετήρησε αναµµένη τη φλόγα της µαθήσεως σ’ όλη τη διάρκεια του σκότους του Μεσαίωνος, η Μικρά Ασία ήκµαζε και ήταν η επαρχία πού συνέβαλε περισσότερο απ’ όλες στη σταθερότητα και στη δύναµη του όλου κράτους. Τα κατορθώµατα του Νικηφόρου Φωκά και ο µύθος του ∆ιγενή Ακρίτα, πού έχουν απαθανατιστεί σε στίχους, είναι πολύ γνωστά ακόµα και σε κείνους τους λογίους πού δεν είναι ειδικοί στις Βυζαντινές σπουδές. Εκείνη ήταν η εποχή των µεγάλων χωροκοµήτων πού είχαν κοινωνική θέση ηγεµόνος και των οποίων η λησµονηµένη ιστορία θα έπρεπε να είναι ένας ανεξάντλητος θησαυρός για τους
ροµαντικούς νουβελίστες. Αργότερα η Ιωνία είχε πολύ µεγάλο ενδιαφέρον για ολόκληρο το Χριστιανικό κόσµο.
Είναι η χώρα των πέντε Πόλεων της Αποκαλύψεως, των Επτά Εκκλησιών και του θαυµαστού µυστικιστικού ποιήµατος του Ευαγγελιστού Ιωάννη. Έξη απ’ τις κανδήλες έσβησαν για πάντα πριν από πολλά χρόνια, η κανδήλα όµως της Σµύρνης έκαιε µε µεγάλη λάµψη µέχρι την καταστροφή της στις δέκα τρεις Σεπτεµβρίου 1922 απ’ τους Τούρκους του Μουσταφά Κεµάλ και το θάνατο του τελευταίου των µεγάλων Ιεραρχών της, του οποίου το µαρτύριο έκλεισε µε τρόπο επάξιο την ένδοξη Χριστιανική ιστορία της.
Ο Πολύκαρπος, ο προστάτης άγιος της Σµύρνης, στη διάρκεια της υπάρξεως της σαν Χριστιανικής πόλεως είχε καεί ζωντανός σε ένα αρχαίο στάδιο, του οποίου το περίγραµµα είναι ακόµα ορατό, στις 26 Φεβρουαρίου του 156 µ.Χ. Ο Χρυσόστοµος βασανίστηκε και κατατεµαχίστηκε απ’ τον Τουρκικό όχλο µπροστά στο στρατηγείο των Κεµαλικών δυνάµεων στη Σµύρνη στις 9 Σεπτεµβρίου 1922. Στη Μικρά Ασία είχαν συνέλθει οι µεγάλες Χριστιανικές Σύνοδοι της Νίκαιας, της Εφέσου και της Χαλκηδόνος και εκεί γεννήθηκαν οι πατέρες της Εκκλησίας απόστολος Παύλος, και οι δύο Γρηγόριοι. Στήν Έφεσο επίσης κοντά στη Σµύρνη ο Απόστολος Παύλος πάλαιψε µε θηρία σαν να ήταν άνθρωποι.
Ελληνικός πολιτισµός είχε αναπτυχθεί πολλές φορές στη Μικρά Ασία και συντριβόταν από Ασιατικές εισβολές: Στην πειό µεγάλη ακµή του δηµιούργησε τις αθάνατες πόλεις της Περγάµου, Σµύρνης, Κολοφώνος, Φιλαδέλφειας, Εφέσου και Αλικαρνασσού. Η όλη χώρα είχε προικιστεί µε µικρότερες πόλεις στολισµένες µε σχολεία Καλών τεχνών και ωραιότατους ναούς, κι από πολλές απ’ αυτές γεννήθηκαν φηµισµένοι ποιητές και φιλόσοφοι. Η Ιωνία αποτελεί νεκροταφείο αρχαίων Ελληνικών πόλεων και καλλιµάρµαρων κωµοπόλεων σχετικά µε τις οποίες το ενδιαφέρον των Αµερικανών λογίων άρχισε να αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο. Ένας εκ των πρωτοπόρων στο πεδίο αυτό υπήρξε ο J. R. Sitlington Sterret, πού άφησε µια αλησµόνητη φήµη ανάµεσα στους Αµερικανούς αρχαιολόγους. Το κλίµα της Σµύρνης µοιάζει παρά πολύ µε το κλίµα της Νότιας Καλιφόρνιας. Σπάνια χιονίζει το χειµώνα αν όχι και καθόλου και το καλοκαίρι η περιοχή δροσίζεται καθηµερινά από την αύρα της θάλασσας, τον «µπάτη», όπως λέγεται στη Σµυρναϊκή διάλεκτο.
Η πορεία των πλοίων απ’ την Αθήνα στη Σµύρνη πηγαίνει ανάµεσα στην Εύβοια και στην Άνδρο και ανάµεσα στα νησιά της Χίου και της Μυτιλήνης, της αρχαίας Λέσβου, περίφηµης σαν πατρίδας της Σαπφούς. Περιτρέχει το µεγάλο ακρωτήρι του Καρά Μπουρνού και µπαίνει στον κόλπο του Ερµού. Αριστερά βρίσκεται η αρχαία πόλη της Φώκαιας. Άποικοι απ’ τη Φώκαια ίδρυσαν την Μασσαλία στη Γαλλία πριν µερικές χιλιάδες χρόνια. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η σφαγή και η εκδίωξη των κατοίκων της Φώκαιας τον Ιούνιο του 1914 είχε προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συµπάθεια στη νεώτερη αυτή Γαλλική πόλη.
Ο λιµένας της Σµύρνης είναι ένας απ’ τους καλύτερους του κόσµου και µπορεί να συγκριθεί προς εκείνον του Vancouver. Στο µυχό του κόλπου του Ερµού βρίσκεται ένα στενό πού αποτελεί την είσοδο στον ίδιο το λιµένα, µέσα στον όποιο µπορεί ν’ αγκυροβολήσει ασφαλώς το µεγαλύτερο πλοίο ανοικτής θάλασσας. Η Σµύρνη είχε αποχτήσει τα τελευταία χρόνια µεγάλη σπουδαιότητα σαν εµπορικός λιµένας. Ενώ άλλοι λιµένες και ιδιαίτερα ο λιµένας της Εφέσου της παλαιάς αντιζήλου της, έχουν κατακλυστεί από φερτές ύλες που κατέβασαν οι ποταµοί, ο λιµένας της Σµύρνης δεν έπαθε το ίδιο γιατί η ιλύς του ∆έλτα του Ερµού είχε σαν αποτέλεσµα να στενέψει το στόµιο του.
Ανάµεσα στα πρώτα πράγµατα πού κάµνουν εντύπωση στον ταξιδιώτη όταν µπαίνει στον κόλπο είναι τα «∆υο Αδέλφια» δηλ. οι δίδυµες βουνοκορφές πού έχουν το ίδιο εντελώς σχήµα. Στα δεξιά βρίσκεται το αρχαίο φρούριο πού είχε βοµβαρδιστεί στη διάρκεια του πολέµου απ’ τον Βρεττανικό στόλο και του οποίου τα κανόνια µπορούν να δουν καθαρά οι επιβάτες των ατµόπλοιων. Αµέσως αφού προσπεράσει κανείς το φρούριο, εµφανίζεται η Σµύρνη πού βρίσκεται στον µυχό ενός επιµήκους, άσπρου και ηµικυκλικού όρµου πού µοιάζει µε κείνον της Νεαπόλεως, µε τον όποιο έχει σχεδόν την ίδια ωµορφιά, και σκαρφαλώνει τις πλαγιές του βουνού Πάγου, στην κορυφή του οποίου βρίσκονται ένα τείχος και ένα κάστρο. Η ίδια η πόλη µαζί µε τα προάστειά της απλώνεται σε µεγάλο µήκος γύρω στο ηµικύκλιο και απ’ τα δύο µέρη.
Τον καιρό της καταστροφής της είναι πιθανό ότι οι κάτοικοι της ξεπερνούσαν τις πεντακόσιες χιλιάδες. Η τελευταία επίσηµη στατιστική δίνει τον αριθµό των τετρακοσίων χιλιάδων ατόµων, απ’ τα όποια εκατόν εξήντα πέντε χιλιάδες ήταν Τούρκοι, εκατόν πενήντα χιλιάδες Έλληνες, είκοσι πέντε χιλιάδες Εβραίοι, είκοσι πέντε χιλιάδες Αρµένιοι και είκοσι χιλιάδες ξένοι δηλ. δέκα χιλιάδες Ιταλοί, τρεις χιλιάδες Γάλλοι, δύο χιλιάδες Άγγλοι και τρεις χιλιάδες Αµερικανοί.
Ο κυριώτερος τόπος για περίπατο ήταν η προκυµαία, όπου βρίσκονταν το Αµερικανικό θέατρο, το ωµορφότερο κτίριο του είδους του σε όλη την Οθωµανική Αυτοκρατορία, πολλοί κινηµατογράφοι, τα καλύτερα ξενοδοχεία,πολλά µοντέρνα και καλοχτισµένα µέγαρα για γραφεία και εκτός απ’ αυτά τα σπίτια των πλουσιωτέρων εµπόρων, ανάµεσα στους οποίους υπήρχαν Έλληνες, Αρµένιοι και Ολλανδοί. Στον ίδιο δρόµο (της προκυµαίας) υπήρχαν πολλά απ’ τα προξενεία, ανάµεσα στα όποια το ιδιόκτητο προξενείο της Γαλλίας αποτελούσε µια επιβλητική οικοδοµή, κατάλληλη ακόµα και για πρεσβεία.
Τα κτίρια πού αναφέραµε παραπάνω ήταν πολύ ώµορφα στην εµφάνιση και περιείχαν θησαυρούς από χαλιά, πολύτιµα έπιπλα, έργα τέχνης και σπάνια αντικείµενα της Ανατολής.
Η πόλη ήταν χωρισµένη βασικά σε συνοικίες, αν και αυτό δεν αποτελούσε αυστηρό κανόνα. Η Τουρκική συνοικία βρισκόταν προς Ανατολάς και προς το Νότο και, όπως συµβαίνει συνήθως σε όλες τις Οθωµανικές πόλεις, µε ανάµικτο πληθυσµό, κατείχε το υψηλότερο τµήµα της πόλεως, και εκτεινόταν πάνω στις πλαγιές του ορούς Πάγου (όπως είναι και σήµερα, γιατί αυτή δεν κάηκε). Από αρχιτεκτονική άποψη αποτελεί ένα τυπικό σύµφυρµα από ετοιµόρροπα φτωχόσπιτα µε πολύ λίγες οικοδοµές ανώτερου είδους (αν µπορούµε να πούµε πώς υπήρχαν τέτοιες).
Προς Ανατολάς είναι συγκεντρωµένοι οι περισσότεροι απ’ τους Εβραίους, ενώ η Αρµενική συνοικία βρισκόταν προς Βορραν της Τουρκικής και σε συνέχεια µ’ αυτή. Η Ελληνική περιοχή βρισκόταν βορειότερα ακόµη απ’ την Αρµενική.
Μιλώντας για τον πληθυσµό της Σµύρνης δεν πρέπει να ξεχάσωµε ν’ αναφέρωµε τους «Λεβαντίνους». Φαίνεται πώς υπάρχει κάποια αµφιβολία µέσα στο Αµερικανικό µυαλό σχετικά µε το ποιοι ήταν αυτοί, στην πραγµατιότητα. Ο ορός εφαρµόζεται συνήθως σε κάθε κάτοικο της Εγγύς Ανατολής και υποτίθεται ότι περιέχει κάποιον υπαινιγµό δόλου και πονηρίας στις συναλλαγές. Ο «Λεβαντίνος» είναι στην πραγµατικότητα ένας ξένος, πού οι προγονοί του είχαν εγκατασταθεί στη χώρα αύτη πριν από µια η περισσότερες γενεές, πού απόχτησε πλήρη πείρα στις συναλλαγές της Ανατολής, και µίλα τις γλώσσες της και του οποίου µερικοί πρόγονοι ήρθαν σε γάµο µε Έλληνες η Αρµένιους.
Όπως το εννοεί ένας κάτοικος της Ανατολής, ο πληθυσµός της χώρας αυτής αποτελείται από Τούρκους, Έλληνες, Αρµένιους, Εβραίους και Λεβαντίνους. Οι τελευταίοι ευηµερούσαν παρά πολύ και υπάρχουν δυο κωµοπόλεις, ο Μπουτζάς και ο Βουρνόβας και οι δυο σε απόσταση µισής ώρας µε τον σιδηρόδροµο απ’ την µητρόπολη, πού οι κάτοικοι τους είναι κυρίως απόγονοι Άγγλων, Γάλλων και ‘Ολλανδών, των οποίων οι πρόγονοι είχαν εγκατασταθεί πριν από εκατό χρόνια περίπου στην Εγγύς Ανατολή. Τα δυο αυτά χωριά είναι πολύ ώµορφα. Πολλά απ’ τα σπίτια τους είναι επιβλητικά και τα πάρκα και οι ροδόκηποι πού είναι ολόγυρα τους έχουν µια ωµορφιά πού σπάνια βρίσκει κανείς σ’ όλο τον κόσµο. Οι ιδιοκτήτες τους ζούσαν (ή ζουν ακόµα, όσοι απ’ αυτούς γύρισαν πίσω) τη ζωή µεγαλεµπόρων. Είχαν µπορέσει, µε την προστασία των διοµολογήσεων, να συγκεντρώσουν µεγάλες περιουσίες. Οι άνθρωποι αυτοί στενοχωρούνται γενικά όταν τους αποκαλούν «Λεβαντίνους», είναι προσκολληµένοι στην αρχική τους εθνικότητα. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσµίου Πολέµου είχαν καταταγεί µε ενθουσιασµό στις τάξεις του στρατού και τα Γερµανικά και Τούρκικα κανόνια και άλλα φονικά όργανα είχαν αποδεκατίσει αρκετούς απ’ τους αριστοκράτες και πλούσιους νέους του Μπουτζα και του Βουρνόβα.
Η κυριώτερη εµπορική οδός της Σµύρνης ήταν η Rue Franque επί της οποίας βρίσκονταν τα µεγάλα καταστήµατα χονδρικής και λιανικής πωλήσεως των ‘Ελλήνων, Αρµενίων και Λεβαντίνων. Την ώρα πού γίνονταν τα ψώνια το απόγευµα, η οδός αυτή ήταν τόσο γεµάτη από κόσµο, ώστε δύσκολα µπορούσε κανείς να κυκλοφορήσει µέσα σ’ αυτή και ανάµεσα στο ποικιλόµορφο πλήθος κυρίες µε φορέµατα της τελευταίας µόδας, πού έψαχναν για εµπορεύµατα του είδους πού ψωνίζουν οι κυρίες παντού, αποτελούσαν το µεγαλύτερο µέρος του πλήθους.
Η κοινωνική ζωή προσέφερε πολλά θέλγητρα. Στα πολυτελή σαλόνια των πλουσίων Αρµενίων και Ελλήνων δίδονταν τσάγια, χοροί, µουσικά «Apres Midi» και εσπερίδες. Υπήρχαν τέσσερις µεγάλες λέσχες: το Cercle de Smyrne, στο οποίο εσύχναζαν κατά το πλείστον Άγγλοι, Γάλλοι και Αµερικανοί. To «Sporting» πού ήταν εγκατεστηµένο σ’ ένα ωραίο κτίριο, µε κήπο στην προκυµαία. Η Ελληνική Λέσχη και η Εξοχική Λέσχη κοντά στο Αµερικανικό Κολλέγιο µε εξαιρετικά γήπεδα για golf και µε ιπποδροµίες.
Σε καµµια πόλη του κόσµου δεν ανακατευόταν µε τόσο θεαµατικό τρόπο η Ανατολή και η ∆ύση από άποψη υλική όπως στη Σµύρνη, ενώ από πνευµατική άποψη διατηρούσαν τις ιδιότητες του λαδιού και του νερού. Ένα από τα συνηθισµένα θεάµατα στους δρόµους ήταν τα µακριά καραβάνια καµηλιών τα οποία περνούσαν ένα-ένα, δεµένα σε σχοινιά και οδηγούµενα από έναν οδηγό πού καθόταν επάνω σ’ ένα γαϊδούρι και φορούσε κόκκινο φέσι και µια χοντρή υφαντή άσπρη κάπα.
Τα καραβάνια αυτά έρχονταν απ’ το εσωτερικό φορτωµένα µε σακκιά σύκων, γλυκόριζας, σταφίδας, ξυλείας, καπνού και χαλιών. Ενώ ο ξένος εύκολα φοβάται απ’ τα άχαρα αυτά ζώα, συχνά έβλεπε κανείς µια Ελληνίδα η Αρµένισσα κυρία µε ψηλοτάκουνα παπούτσια και κοµψή τουαλέτα να σκύβει και να σηκώνει το σχοινί ανάµεσα σε δυο καµήλες και να περνά από κάτω. Στο βόρειο άκρο της πόλεως υπάρχει ένας σιδηροδροµικός σταθµός λεγόµενος «Γεφύρι των καραβανιών», γιατί πολύ κοντά εκεί υπάρχει µια παλιά λίθινη γέφυρα µε το όνοµα αυτό, επάνω απ’ την οποία συνήθιζαν να περνούν τα καραβάνια των καµηλιών πού έρχονταν από πολύ µακρυά π.χ. απ’ τη Βαγδάτη η τη ∆αµασκό.
Ήδη έχοµε πει παραπάνω για την ευθυµία των ντόπιων κατοίκων της Σµύρνης. Ένα απ’ τα κυριώτερα µέσα ψυχαγωγίας της Σµύρνης ήταν τα «Πολιτάκια», για τα όποια ρωτούσαν πάντοτε οι ναυτικοί, δηλ. µουσικοί όµιλοι µε έγχορδα όργανα, κιθάρες, µανδολίνα και σαντούρια. Αυτοί πού τους αποτελούσαν προσέδιδαν µεγάλη νοστιµάδα στην εκτέλεση τραγουδώντας τοπικά τραγούδια και αυτοσχεδιάσµατα µε τη συνοδεία των οργάνων. Οι όµιλοι αυτοί έδιναν νυχτερινά κοντσέρτα στα κυριώτερα καφενεία και συχνά τους καλούσαν για ψυχαγωγία σε δεξιώσεις στα ιδιωτικά σπίτια.
Η ευθυµία των Σµυρνιωτών ήταν σχεδόν ασυγκράτητη και συνεχίστηκε σχεδόν µέχρι τις τελευταίες µέρες, οπότε και έσβησε για πάντα. Στη διάρκεια του Μεγάλου Πολέµου οι Άγγλοι βοµβάρδισαν το φρούριο. Στην αρχή ο κρότος των µεγάλων κανονιών τροµοκράτησε τους κατοίκους, όταν όµως έγινε φανερό ότι οι Άγγλοι δεν σκόπευαν να ρίξουν οβίδες µέσα στην ίδια την πόλη, όλος ο πληθυσµός ανέβαινε στις στέγες των σπιτιών και στα καφενεία για να κυττάζει τις λάµψεις και τις εκρήξεις των βληµάτων. Ο κανονιοβολισµός φαινόταν καθαρά απ’ την προκυµαία και έγινε µια τακτική θεατρική παράσταση και πωλούνταν θέσεις σε καθίσµατα επάνω στα πεζοδρόµια σε µεγάλες τιφς.
Όταν πήγαινε κανείς απ’ την Ευρωπαϊκή συνοικία — οι Έλληνες και οι Αρµένιοι θεωρούνταν στη Σµύρνη Ευρωπαίοι — στην Τουρκική, ήταν σαν να βρισκόταν µεµιάς στην εποχή των παραµυθιών της Χαλιµάς. Ο πολιτισµός, η συµπεριφορά, η αποµόνωση των γυναικών, οι οποίες η δεν φαίνονταν καθόλου η περνούσαν απ’ τους δρόµους σκεπασµένες εντελώς, όλα ήταν έτσι πού περιγράφονται στο βιβλίο «Χίλιες και µία νύχτες». Ιδιαίτερα πρέπει ν’ αναφέρουµε τους «γραφείς επιστολών» πού συνήθως ήταν καλοσυνάτοι γέροι χοτζάδες και κάθονταν µπροστά σε τραπεζάκια γράφοντας τα ερωτικά γράµµατα και αλλά µηνύµατα πού οι πελάτες τους τους ψιθύριζαν στα αυτιά τους. Παρέες Μουσουλµάνων µε τα φέσια τους κάθονταν γύρω γύρω καπνίζοντας τους ναργιλέδες τους δίπλα σε παλιά συντριβάνια η στη σκιά κληµαταριών.
Τα Αµερικανικά συµφέροντα στη Σµύρνη ήταν πολύ σηµαντικά. ‘Εκτός απ’ την πανταχού παρούσα Standard Oil Company, υπήρχαν ο µεγάλος εµπορικός οίκος «Me Andrews and Forbes licorice firm» µε τα τεράστια γραφεία της και τις χιλιάδες των υπαλλήλων και εργατών της, όλες οι κυριώτερες καπνεµπορικές εταιρείες, των οποίων οι εργασίες είχαν τζίρο εκατοµµυρίων κάθε χρόνο, οι εξαγωγείς σύκων, σταφίδας και χαλιών και µετά την Ελληνική κατοχή οι εισαγωγείς γεωργικών εργαλείων και αυτοκινήτων.
Υπήρχαν σπουδαία Αµερικανικά εκπαιδευτικά και ανθρωπιστικά ιδρύµατα, καθώς και αρχαιολογικές αποστολές στις Σάρδεις και στον Κολοφώνα. Οι Αµερικανοί πού ενεργούσαν ανασκαφές στις Σάρδεις είχαν κάµει κατά την τελευταία τους εκστρατεία µια σπουδαία ανακάλυψη τριάντα χρυσών νοµισµάτων του Κροίσου τα όποια παρέλαβα εγώ και τα µετέφερα στις Ηνωµένες Πολιτείες αµέσως µετά την καταστροφή της Σµύρνης. Οι ίδιοι Αµερικανοί επέτυχαν µε τη βοήθεια µου να κάµουν την πρώτη µεγάλη αποστολή γνησίων γλυπτών από µάρµαρο πού είχε γίνει ποτέ προς οιοδήποτε Αµερικανικό Μουσείο. Τα τελευταία αυτά είχαν σταλεί µε πλοίο στην Αµερική στο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης. Όλα όµως αυτά τα νοµίσµατα και γλυπτά στάλθηκαν πίσω απ’ την
Νέα Υόρκη στην Κωνσταντινούπολη για πολιτικούς λόγους.
Ας µου επιτραπεί να κάµω εδώ µια αρκετά σηµαντική παρέκβαση απ’ το θέµα µου για να τονίσω ότι είχα αισθανθεί πολύ βαθύτερη ικανοποίηση όταν µετέφερα τις σηµαντικές αυτές αρχαιότητες στις Ηνωµένες Πολιτείες από κάθε άλλη µεµονωµένη πράξη όλης µου της καριέρας σαν Προξένου. Την ικανοποίηση αυτή συµµερίσθηκε και ο µακαρίτης Howard Crosby Butler, ο οποίος αύξησε την ευχαρίστηση µου µε τον απεριόριστο έπαινο του.
Εάν ο µέγας αυτός σοφός και τόσο ευγενής κύριος δεν είχε πεθάνει ξαφνικά στο Παρίσι, θα είχε µπορέσει ίσως να παρεµποδίσει τη θυσία του αρχαιολογικού αυτού θησαυρού εξ αιτίας πολιτικών και εµπορικών συµφερόντων, θυσία, πού υπήρξε άσκοπη και παράλογη.
Ανάµεσα στα ενδιαφέροντα αρχαία µνηµεία πού υπάρχουν στη Σµύρνη είναι και δυο υδραγωγεία πού φαίνονται απ’ τη σιδηροδροµική γραµµή πού πηγαίνει στο Μπουτζα. Υπάρχει επίσης και ο λεγόµενος «Τάφος του Ταντάλου», του µυθικού ιδρυτού της πόλεως. Η εξαιρετική ύδρευση της πόλεως γίνεται ακόµα και τώρα από µια αρχαία πηγή πού είναι γνωστή µε το όνοµα «Λουτρά της Αρτέµιδος».
Ο δρόµος απ’ τη Σµύρνη προς τον Μπουτζα περιτρέχει την ώµορφη κοιλάδα της Αγίας Άννας, πού έχει αυτό το όνοµα, γιατί, όπως λέγουν, η αγία είχε ταφεί εκεί. Την ίδια κοιλάδα διαρρέει ο ποταµός πού είναι γνωστός σαν Μελής, στις όχθες του οποίου είχε γράψει κατά πασαν πιθανότητα τα περίφηµα έπη του ο Όµηρος.
Ο πολιτισµός της αρχαίας και ώµορφης αυτής πόλεως ήταν ουσιαστικά Ελληνικός. Οι µεγάλοι κυλινδρόµυλοι του Ναζλή, πού πριν από τον πόλεµο εφωδίαζαν µε αλεύρι εξαιρετικής ποιότητας όχι µόνο τον Νοµό της Σµύρνης, αλλά και το υπόλοιπο της Τουρκίας, ακόµα δε έκαναν εξαγωγή απ’ αυτό και στην Ευρώπη, είχαν ιδρυθεί από έναν Έλληνα. Απ’ τα τριακόσια ενενήντα ένα εργοστάσια της Σµύρνης, τα τριακόσια σαράντα τέσσερα ήταν Ελληνικά και δέκα τέσσερα Τούρκικα. Παρόµοιες στατιστικές θα µπορούσαν να πολλαπλασιασθούν σε αόριστο αριθµό.
Οι δύο κυριώτερες ντόπιες Σχολές — Ελληνικές και οι δύο — ήταν το Οµήρειον Λύκειον για κορίτσια, και η Ευαγγελική Σχολή για αγόρια, η τελευταία αυτή κάτω από Αγγλική προστασία. Οι σχολές αυτές ήταν ακαδηµαϊκά ιδρύµατα µεγάλης αξίας, πού παρείχαν φιλελεύθερη εκπαίδευση, πτυχιούχους των δε απ’ τους οποίους πολλοί, άνδρες και γυναίκες, επέτυχαν εντελώς στη ζωή, µπορεί κανείς να συναντήσει σε όλα τα µέρη του κόσµου. Η βιβλιοθήκη της Ευαγγελικής Σχολής είχε αναγνωριστεί από πολλούς λογίους ότι περιείχε µια µεγάλη και ανεκτίµητη συλλογή βιβλίων, χειρογράφων και επιγραφών, πολλά απ’ τα όποια είναι αναντικατάστατα.
Ανάµεσα σε άλλες ανεπανόρθωτες απώλειες πού επέφερε η πυρκαϊά και πού πρέπει να αναφέρουµε είναι δυο αρχαιότατα αντίγραφα της Αγίας Γραφής απ’ τα όποια το ένα φυλαγόταν σε µια εκκλησία της Σµύρνης και του άλλου την υπεύθυνη φύλαξη είχε αναλάβει µια µικρή Κοινότης Χριστιανών οι όποιοι, όπως λέγεται είχαν ξεφύγει από την Έφεσο, όταν η πόλη αυτή είχε λεηλατηθεί πριν από αιώνες απ’ τους Τούρκους και είχαν ιδρύσει ένα µικρό χωριό µε τον µοναδικό σκοπό να περισώσουν το ιερό αυτό βιβλίο. Το µέρος αυτό της διηγήσεώς µας δεν θα ‘πρεπε να το τελειώσουµε χωρίς ν’ αναφέρουµε και τα αρχεία του Αµερικάνικου Προξενείου. Η Σµύρνη είχε ένα απ’ τα παλαιότερα προξενικά µας Γραφεία πού περιείχε πολλές εκθέσεις υπογραµµένες απ’ τον Daniel Webster και από άλλους εξίσου διάσηµους στην ιστορία µας, ακόµη δε και πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές για επιδροµές Βερβερίνων πειρατών και µια έκθεση σχετικά µε τη διάσωση ενός περίφηµου Πολωνού πατριώτη από ένα Αµερικανικό καταδροµικό πού είχε ειδοποιήσει ότι θα επέµβει και είχε ζητήσει την απελευθέρωση του από ένα Αυστριακό Πολεµικό, οπού τον κρατούσαν αιχµάλωτο. Η ιστορία του ναυτικού µας περιέχει πολλά συγκινητικά και αξιοθαύµαστα επεισόδια, κατά τα οποία πλοίαρχοι ενήργησαν «επί ιδία ευθύνη» χάριν της δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Τέτοια επεισόδια ήταν πολύ συχνότερα πριν απ’ την τελειοποίηση του ασυρµάτου και του υποβρυχίου τηλεγράφου.
Είναι µια παρηγοριά να σκέπτεται κανείς ότι το επεισόδιο γενναιότητας πού αναφέραµε παραπάνω συνέβη στον λιµένα της Σµύρνης για να ισορροπήσει, αν ήταν δυνατό, την ιστορία του τόπου αυτού.
Είχα αρχίσει πριν απ’ την πυρπόληση της Σµύρνης να ερευνώ τα παλιά αρχεία και να ετοιµάζω µια περίληψη των περιεχοµένων τους. Ανάµεσα στους θησαυρούς του προξενείου υπήρχαν δώδεκα υπέροχες παλιές ξυλογραφίες της ναυµαχίας του Ναυαρίνου, πού παριστάνουν διάφορα στάδια της επιχειρήσεως µε πιστές εικόνες των διαφόρων πολεµικών πλοίων µε τα ονόµατα τους, τις όποιες επειδή ήταν ατοµική µου ιδιοκτησία, είχα σκοπό να τις χαρίσω στο Υπουργείο µας των Ναυτικών. Πιστεύω πώς δεν σώζονται αλλά αντίγραφα των ξυλογραφιών αυτών.
Η Σµύρνη είναι τώρα ένας σωρός από ερείπια και ένα Τούρκικο χωριό. Εν πάσει περιπτώσει θέλω να πιστεύω ότι η ιστορία επαναλαµβάνεται. Η Σµύρνη, είχε ανοικοδοµηθεί απ’ τους Έλληνες µετά την καταστροφή της απ’τους Λυδούς και ο Ελληνικός πολιτισµός επιβλήθηκε και πάλι ύστερα απ’ τις θηριωδίες των Τούρκων πειρατών του 1084 και τις τροµερές σφαγές του Ταµερλάνου. Μια µεγαλούπολη είναι το ανθός της βιοµηχανίας και ενός ειρηνικού και ευηµερούντος πολιτισµού. Όταν οι πεδιάδες είναι γεµάτες από γεωργούς πού κινούνται και εργάζονται και οι ναυτικοί κατεβαίνουν στη θάλασσα και µπαίνουν στα καράβια, τότε είναι πού χτίζονται αγορές και µεγάλα καταστήµατα και ιδρύονται τράπεζες, εµπορικοί οίκοι και καταστήµατα επιτηδείων τεχνιτών. Η Σµύρνη θα δηµιουργηθεί και πάλι όταν αναπτυχθεί άλλη µια φορά ένας ζωντανός και προοδευτικός ∆υτικός Πολιτισµός στην Ιωνία. Η ιστορία απέδειξε ότι οι Έλληνες, ως εκ της γεωγραφικής θέσεως της χώρας των, της βιοµηχανικής και οικονοµικής των επιχειρηµατικότητας και της σχετικής ναυτικής υπεροχής των στη Μεσόγειο, είναι ο λαός πού τελικά προορίζεται να εισαγάγει την Ευρωπαϊκή πρόοδο στη Μικρά Ασία, εκτός εάν στην πραγµατικότητα ο Χριστιανισµός χρεωκοπήσει εντελώς και µαζί µ’ αυτόν και ο πολιτισµός πού στηρίζεται επάνω του. Η Σµύρνη είναι πάρα πολύ κοντά στην Ευρώπη για µια Τουρκική παλινδρόµηση και τη συµφορά να µείνει εκεί απ’ αόριστον. Η γη της, είναι πάρα πολύ πλούσια και πάρα πολύ πολύτιµη για την ανθρωπότητα για να µείνει µόνιµα στα χέρια ενός ανεπαρκούς πληθυσµού ανικάνων βοσκών. Συχνά τίθεται το ερώτηµα: «Πότε θα ξαναχτίσουν οι Τούρκοι τηνΣµύρνη;». Η Τούρκικη Σµύρνη δεν κάηκε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι∆’
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (Σεπτέµβριος 1922)
Η τελευταία πράξη στο τροµερό δράµα της εξοντώσεως του Χριστιανισµού µέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η πυρπόληση της Σµύρνης απ’ τα στρατεύµατα του Μουσταφά Κεµάλ. Η δολοφονία της Αρµενικής φυλής είχε συντελεσθεί στην πραγµατικότητα κατά τα έτη 1915-1916 και οι πολυπληθείς και ακµάζουσες Ελληνικές Κοινότητες µε εξαίρεση εκείνης της Σµύρνης είχαν καταστραφεί επίσης µε θηριώδη τρόπο. Έχει κυκλοφορήσει πολύ πλατειά η ιδέα ότι ο Τούρκος άλλαξε πίστη σε µια νύχτα.
Η καταστροφή της Σµύρνης εν πάση περιπτώσει έλαβε χωράν στα 1922 και καµµιά πράξη πού διαπράχθηκε απ’ την Τουρκική φυλή σε όλη τη διάρκεια της κηλιδωµένης από αίµα ιστορίας της δεν παρουσίασε κτηνωδέστερα και περισσότερο ακόλαστα χαρακτηριστικά, ούτε ποικιλώτερες απ’ τις χειρότερες µορφές ανθρώπινων βασανιστηρίων πού έχουν επιβληθεί εις βάρος αµάχων και αόπλων. Ήταν η πειό ταιριαστή ζοφερή και σατανική κατακλείδα στην όλη φρικτή τραγωδία. Η αβεβαιότητα πού υπήρχε κάποτε σχετικά µε το ερώτηµα «Ποιος έκαψε τη Σµύρνη;» φαίνεται τώρα ότι έχει διαλυθεί ολότελα. Κάθε εξήγηση πού τείνει να δηµιουργήσει αµφιβολίες σχετικά µε το ζήτηµα αυτό µπορεί να αναχθεί σε ύποπτες πηγές πού υποστηρίζουν (ορισµένα συµφέροντα. Ο προσεκτικός και αµερόληπτος ιστορικός William Stearns Davis, τον οποίον αναφέραµε ήδη παραπάνω, λέγει: «Οι Τούρκοι κατευθύνθηκαν κατ’ ευθείαν προς τη Σµύρνη την οποία κατέλαβαν (Σεπτέµβριος 1922) και υστέρα την πυρπόλησαν».*
Επίσης ο Sir Valentine Chirol, Υφηγητής της Harris Foundation στο Πανεπιστήµιο του Σικάγου στα 1924, έκανε την έξης αφήγηση: «Αφού οι Τούρκοι συνέτριψαν τον Ελληνικό Στρατό, µετέβαλαν την ουσιαστικά Ελληνική πόλη (Σµύρνη) σε ένα σωρό στάχτης σαν απόδειξη της νίκης τους».**
Άνδρες τέτοιας αξίας δεν προβαίνουν σε διαβεβαιώσεις χωρίς προηγουµένη προσεκτική έρευνα και εξακρίβωση.
Έχοµε ιδεί ήδη µε ποιες µεθόδους οι Έλληνες είχαν εκδιωχθεί απ’ τις παραλιακές περιοχές της Μικρας Ασίας.
Έχουν περιγραφεί οι φόνοι και οι εκτοπίσεις µε τους οποίους ένας πολιτισµός πού ανθούσε και ηϋξανε γρήγορα, είχε καταστραφεί, χωριά και αγροκτήµατα είχαν αφανισθεί και αµπελοφυτείες είχαν εκριζωθεί. Μολαταύτα µεγάλος αριθµός Ελλήνων, πού είχαν κατορθώσει να διαφύγουν µε πλοία, ξαναγύρισαν στα κατεστραµµένα σπίτια τους µετά την απόβαση του Ελληνικού στρατού πού έγινε τον Μάιο του 1919, και άρχισαν µε µεγάλη επιµέλεια το έργο της αποκαταστάσεως των κατεστραµµένων ιδιοκτησιών τους.
Ο Μουσταφά Κεµάλ αποφάσισε τότε να επιφέρει µια πλήρη και ανεπανόρθωτη καταστροφή του Χριστιανισµού στη Μικρά Ασία. Carthago delenda est. (Η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί). Το σχέδιο, όπως αποκαλύφθηκε απ’ την εκτέλεση του, ήταν να παραδοθεί η πόλη για µερικές µέρες στη σφαγή και στην ακολασία. Να σφαγούν οι Αρµένιοι, πράγµα πού ανέκαθεν προξενούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση στους Τούρκους. Να κάψουν την πόλη και να απαγάγουν τον Ελληνικό ανδρικό πληθυσµό στην αιχµαλωσία.
Τα κυριώτερα γεγονότα σχετικά µε την πυρπόληση της Σµύρνης είναι τα εξής:
1. Οι δρόµοι πού πήγαιναν στην Αρµενική συνοικία, φυλάγονταν από Τούρκους στρατιώτες φρουρούς και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να µπει σ’ αυτούς όσο διαρκούσε η σφαγή.
2. Ένοπλοι Τούρκοι, κι ανάµεσα σ’ αυτούς πολλοί στρατιώτες, µπήκαν στην συνοικία αυτή πού φυλαγόταν όπως είπαµε και τη διέσχιζαν πέρα ως πέρα λεηλατώντας, σφάζοντας και καταστρέφοντας. Έκαναν ένα συστηµατικό και τροµερό «ξεκαθάρισµα», υστέρα απ’ το όποιο έβαλαν φωτιά σε διάφορα σηµεία στη συνοικία τοποθετώντας δοχεία πετρελαίου η άλλα καύσιµα µέσα στα σπίτια η µουσκεύοντας δέµατα από κουρέλια µε πετρέλαιο και ρίχνοντας τα δέµατα αυτά µέσα στα σπίτια απ’ τα παράθυρα.
3. Τοποθέτησαν µικρές µπόµπες από κάτω απ’ το λιθόστρωτο σε διάφορα σηµεία του Ευρωπαϊκού τµήµατος της πόλεως για να εκραγούν και αποτελέσουν έναν συµπληρωµατικό παράγοντα στο έργο της καταστροφής, πού θα επέφερε το αναµµένο πετρέλαιο, µε το όποιο Τούρκοι στρατιώτες είχαν ραντίσει τους δρόµους. Το πετρέλαιο µετέδωσε τη φωτιά και την εξάπλωσε πέρα για πέρα µέσα στην Ευρωπαϊκή συνοικία και οι µπόµπες εγκρέµιζαν τους τοίχους πού κλονίζονταν. Μια τέτοια µπόµπα είχε τοποθετηθεί κοντά στο Αρµενικό Παρθεναγωγείο και µια άλλη κοντά στο Αµερικανικό Προξενείο.
4. Στις 13 Σεπτεµβρίου 1922 έβαλαν φωτιά στην Αρµενική συνοικία. Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες είχαν περάσει απ’ τη Σµύρνη το βράδυ της 8ης Σεπτεµβρίου, δηλ. οι Τούρκοι είχαν στην πλήρη και αναµφισβήτητη κατοχή τους την πόλη επί πέντε µέρες, προτού να εκραγεί η φωτιά και κατά το µεγαλύτερο µέρος αυτού του διαστήµατος είχαν αποκλείσει στρατιωτικής την Αρµενική συνοικία, ενώ ενεργούσαν µέσα σ’ αυτή συστηµατική και ολοκληρωτική σφαγή. Εάν µερικοί Αρµένιοι ήταν ακόµα ζωντανοί στις τοποθεσίες, οπού οι Τούρκοι είχαν βάλει φωτιά, ήταν κρυµµένοι στα υπόγεια κατατροµαγµένοι τόσο, ώστε να µην µπορούν να µετακινηθούν, γιατί όλη η πόλη
είχε κατακλυστεί από Τούρκους στρατιώτες και ιδιαίτερα οι τοποθεσίες οπού είχαν αρχίσει οι πυρκαϊές. Γενικά όλοι οι Χριστιανοί της πόλεως ήταν κρυµµένοι στα σπίτια τους σε µια κατάσταση µέγιστου και δικαιολογηµένου τρόµου για τον εαυτό τους και για τις οικογένειες τους, γιατί οι Τούρκοι είχαν στην κατοχή τους την πόλη επί πέντε µέρες κατά τις όποιες λεηλατούσαν, άρπαζαν και σκότωναν. Το κάψιµο όµως των σπιτιών ανάγκασε τους κρυµµένους να βγουν έξω στους δρόµους και προκάλεσε τις τροµερές σκηνές βασανισµών πού θα περιγράψουµε παρακάτω. Εγώ ο ίδιος υπήρξα αυτόπτης µάρτυρας των γεγονότων πού ανέφερα παραπάνω.
5. Η φωτιά είχεν αναφτεί στην άκρη της Αρµενικής συνοικίας την ώρα πού ένας δυνατός άνεµος φυσούσε προς την κατεύθυνση του Χριστιανικού τµήµατος της πόλεως, και µακρυά απ’ το Τούρκικο. Η Τουρκική συνοικία δεν είχε ανακατευτεί καθόλου στην καταστροφή και καθ’ όλη τη διάρκεια των απαίσιων σκηνών πού επακολούθησαν και των απερίγραπτων βασανισµών των Χριστιανών, η Μωαµεθανική συνοικία ήταν φωταγωγηµένη και οι κάτοικοι διασκέδαζαν χορεύοντας, τραγουδώντας και γιορτάζοντας χαρούµενα.
6. Τούρκοι στρατιώτες έβαλαν φωτιά στο καλοχτισµένο σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό τµήµα της Σµύρνης διαβρέχοντας τους στενούς δρόµους µε πετρέλαιο η µε άλλες εύφλεκτες ύλες. Έχυσαν πετρέλαιο µπροστά στο Αµερικανικό Προξενείο µε τον προφανή σκοπό να µεταδώσουν τη φωτιά στο οίκηµά του την ώρα πού ο C. Claflin Davis, Πρόεδρος του Τµήµατος Κωνσταντινουπόλεως της Επιτροπής Ανακουφίσεως Ατυχηµάτων του Ερυθρού Σταυρού και άλλοι στέκονταν στην πόρτα. Ο κ. Davis βγήκε έξω και έβαλε τα χέρια του µέσα στη λάσπη πού είχε γίνει και είδε ότι µύριζε πετρέλαιο και βενζίνη. Οι στρατιώτες, πού είδε ο κ. Davis και οι άλλοι, είχαν ξεκινήσει απ’ την προκυµαία και προχωρούσαν προς τη διεύθυνση της φωτιάς.
7. Τούρκοι στρατιώτες ξεγύµνωσαν και κτύπησαν µε ρόπαλα τον κ. Alexander Maclachlan, Πρόεδρο του Αµερικάνικου Κολλεγίου και ένα Λοχία του Αµερικάνικου Ναυτικού και πήραν από τον ένα τα ρούχα του και απ’ τον άλλον ένα µέρος της στολής του. Πυροβόλησαν επίσης επάνω σε ένα απόσπασµα Αµερικανών ναυτών.
* «A short history of the near east» Σελίς 393.
** «The occident and the orient» Σελίς 58.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΕ’
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ ΦΗΜΕΣ
Η γυναίκα µου κι εγώ βρισκόµαστε στο Σεβδίκιοϊ, ένα Ελληνικό χωριό πού απέχει µερικά µίλια απ’ τη Σµύρνη, επάνω στην Οθωµανική Σιδηροδροµική γραµµή, όταν έφθασαν ειδήσεις ότι ο Ελληνικός στρατός έπαθε σοβαρές ήττες. Οι φήµες αυτές δεν έγιναν στην αρχή πιστευτές, διαδίδονταν όµως ολοένα περισσότερο επίµονα και έφερναν στον πληθυσµό την αγωνία και το φόβο.
Τελικά η διήγηση έγινε βεβαιότητα. Έφτασαν επίσηµες ειδήσεις ότι ο Ελληνικός Στρατός είχε υποστεί µια τροµερή και ανεπανόρθωτη ήττα και ότι τίποτε δεν εµπόδιζε πλέον τους Τούρκους να κατέβουν στην παραλία. Ο πληθυσµός άρχισε να φεύγει, στην αρχή λίγοι, υστέρα όλο και περισσότεροι, ωσότου η φυγή εξελίχθηκε σε πραγµατικό πανικό.
Η πόλη είχε γεµίσει σχεδόν από πρόσφυγες απ’ το εσωτερικό. Οι περισσότεροι απ’ τους πρόσφυγες αυτούς ήταν µικροί αγροκτηµατίες πού είχαν ζήσει στα αγροκτήµατα πού είχαν κληρονοµήσει από τους προγόνους τους από πολλές γενεές. Οι προγονοί τους είχαν εγκατασταθεί στη Μικρά Ασία πριν οι Τούρκοι αρχίσουν ν’ αναπτύσσονται σε έθνος. Ήταν παιδιά της γης αυτής ικανοί να ζήσουν και να περιθάλπτουν τους εαυτούς των µέσα στα µικρά τους σπίτια και πάνω στα λίγα στρέµµατα γης τους, έχοντας η κάθε οικογένεια την αγελάδα της, το γαϊδούρι της και την κατσίκα της. Παρήγαν µάλιστα και καπνό, σύκα, σταφύλια χωρίς σπόρο, και άλλα προϊόντα για εξαγωγή. Ήσαν πολύ έµπειροι στο να καλλιεργούν και επεξεργάζωνται τις καλύτερες ποιότητες καπνού σιγαρέττων
και την ανεκτίµητη σταφίδα, της οποίας η Μικρά Ασία παρήγε τελευταία την πειό καλύτερη ποιότητα του κόσµου.
Το πολύτιµο αυτό στοιχείο των γεωργών πού αποτελούσε τη σπονδυλική στήλη της ευηµερίας της Μικράς Ασίας µετετράπη σε επαίτες πού εξαρτώνταν αποκλειστικά απ’ την ευσπλαγχνία των Αµερικανών. Έφθαναν κατά χιλιάδες στη Σµύρνη και σε όλο το µήκος της παραλίας. Γέµιζαν όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και τις αυλές της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων και Νεανίδων καθώς και τα σχολεία της Αµερικανικής Ιεραποστολής. Κοιµούνταν ακόµα και στους δρόµους. Πολλοί έφευγαν κατά τις πρώτες κείνες µέρες επάνω σε ατµόπλοια και ιστιοφόρα. Τα καΐκια, στο λιµένα φορτωµένα µε τους πρόσφυγες και τις αποσκευές τους αποτελούσαν ένα γραφικό θέαµα. Για τον άνθρωπο πού η καρδιά του δεν είχε πάθει ατροφία εξ, αιτίας του Μεγάλου Πολέµου, το θέαµα πολυάριθµων αβοήθητων µικρών παιδιών ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. ∆υστυχώς η ατροφία της ανθρώπινης καρδιάς υπήρξε ένα απ’ τα πειό αξιοσηµείωτα φαινόµενα του µεγάλου Αρµαγεδώνος. Η ∆ρ. Εσθήρ Lovejoy απ’ τη Νέα Υόρκη έκανε ήδη λόγο γι αυτό µε το να χρησιµοποιήσει ένα χαρακτηρισµό σχετικά µε µερικούς Αµερικανούς πού παρευρέθηκαν στις σκηνές των βασανισµών και κακοποιήσεων.
«Τα µυαλά τους δεν φαίνεται να αντιλαµβάνωνται τα γεγονότα». Εάν είχε ειπεί «οι καρδιές τους» θα ήταν πλησιέστερα στην αλήθεια. Οι πρόσφυγες κουβάλησαν µαζί τους τόσα πράγµατα τους, όσα τους επέτρεπε η αντοχή τους και µπορούσε κανείς να ιδεί συχνά ένα µικρό παιδί να κάθεται στην κορυφή ενός µεγάλου δέµατος από στρώµατα πού κουβαλούσε στους ώµους του κάποιος άνδρας η κάποια γυναίκα πού βάδιζε τρικλίζοντας.
Σε οµαλές περιστάσεις δεν βλέπει κανείς τους αρρώστους, γιατί οι περισσότεροι τους µένουν στα σπίτια τους και πλαγιάζουν στα κρεβάτια τους. Στην περίπτωση όµως µεγάλης πυρκαϊας η πανικού απορεί κανείς µε τον αριθµό των αρρώστων η αναπήρων πού βγαίνουν τότε έξω. Πολλοί απ’ τους πρόσφυγες κουβαλούσαν άρρωστους επάνω στους ώµους των. Ειδικά θυµούµαι µια γρηά γκριζοµάλλα γυναίκα πού βάδιζε τρικλίζοντας µέσα στους δρόµους της Σµύρνης έχοντας καβάλλα πάνω στους ώµους της έναν τροµερά αδυνατισµένο γυιό της µε πυρετό, πού ήταν ψηλότερος απ’ τη µητέρα του και οι κνήµες του ακουµπούσαν σχεδόν στο έδαφος.
Και υστέρα άρχισαν να φτάνουν οι ηττηµένοι, σκονισµένοι και ρακένδυτοι Έλληνες στρατιώτες κυττάζοντας ίσια µπροστά τους σαν υπνοβάτες πού περπατούσαν. Πολλοί απ’ αυτούς — οι πιο τυχεροί — κάθονταν επάνω σε Ασυρριακά κάρρα, πού ήταν διάδοχοι των πρωτόγονων οχηµάτων των χρησιµοποιουµένων την εποχή του Ναβουχοδονόσορος.
Σε ένα ατέλειωτο ρεύµα διέσχιζαν την πόλη και τραβούσαν για το σηµείο της παραλίας όπου είχε αποσυρθεί ο Ελληνικός στόλος. Βάδιζαν σιωπηλά σαν φαντάσµατα, χωρίς να κυττάζουν ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Κάπου κάπου µερικοί στρατιώτες εξαντληµένοι ολότελα, έπεφταν χάµω δίπλα στο δρόµο η µπροστά σε µια πόρτα. Άκουσα πώς µερικούς απ’ αυτούς τους επήραν µέσα στα σπίτια και τους έντυσαν µε πολιτικά ρούχα και πώς έτσι γλύτωσαν µερικοί. Άκουσα επίσης την πολύ πιθανή διήγηση πώς άλλοι στρατιώτες πού εξαντλήθηκε η αντοχή τους προτού να µπουν µέσα στην πόλη, βρέθηκαν αργότερα µε κοµµένο το λαιµό τους. Και υστέρα ακούσαµε τελικά πώς οι Τούρκοι πλησίαζαν στην πόλη. Μερικοί είχαν πει πώς τα Ελληνικά στρατεύµατα, µπαίνοντας στην Σµύρνη θα την έκαιαν, αλλά το φέρσιµο τους διέλυσε γρήγορα αυτές τις διαδόσεις. Στην πραγµατικότητα οι διπλωµατικοί αντιπρόσωποι της Αµερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας είχαν επισκεφτεί το Στρατηγό Χατζηανέστη,τον Έλληνα Αρχιστράτηγο για να τον ρωτήσουν ποια µέτρα θα µπορούσε να λάβει για να παρεµποδίσει βιαιοπραγίες εκ µέρους των διαλυµένων Ελληνικών δυνάµεων. Τους είπε για ένα καλά οργανωµένο σύνταγµα απ’ τη Θράκη το όποιο περίµενε να έρθει και το όποιο υποσχέθηκε να διαθέσει µέσα στην πόλη σαν προφυλακτικό φράγµα για να εµποδίσει µεµονωµένα αποσπάσµατα στρατιωτών να µπουν στην πόλη η και να οργανώσουν νέα αντίσταση κατά των Τούρκων, δεν µπορούσε όµως να δώσει καµµιά οριστική διαβεβαίωση στους διπλωµατικούς αντιπροσώπους. Ήταν ψηλός και λεπτός, ίσιος σαν µια κάννη τουφεκιού, πολύ περιποιηµένος, µε αιχµηρή γκρίζα γενειάδα και το εξωτερικό ενός αριστοκράτη. Ήταν ωραίος άνδρας µε φήµη κατακτητού γυναικείων καρδιών. Ήταν η τελευταία φορά πού τον έβλεπα, όταν όµως αργότερα διάβασα ότι αντίκρυσε το εκτελεστικό απόσπασµα στην Αθήνα, είχα µπροστά µου ζωηρή την εικόνα της τελευταίας µας εκείνης συναντήσεως στο Στρατηγείο της Σµύρνης.
Εάν ήταν πράγµατι υπεύθυνος της αποστολής των καλλίτερων στρατευµάτων του για ν’ απειλήσει την Κωνσταντινούπολη σε µια περίσταση πού αυτά ήταν απαραίτητα µέσα στην Μικρά Ασία, ήταν πράγµατι άξιος αυστηρής τιµωρίας η εισαγωγής σε φρενοκοµείο. Είχε τη φήµη ενός µεγαλοµανούς χωρίς σπουδαίες ικανότητες. Και βέβαια µόνο ένας τρελλός θα δεχόταν τότε την αρχιστρατηγία στη Σµύρνη από φιλοδοξία. Ό,τι χρειαζόταν ήταν ένας άνδρας µε ενεργητικότητα και µε καθαρή δύναµη κατανοήσεως της καταστάσεως, ώστε να περισώσει όσο το δυνατό περισσότερα πράγµατα από την κατάρρευση. Ο Χατζηανέστης όµως ήταν απασχοληµένος µε την πολυτελή επίπλωση και επισκευή ενός µεγάρου στην προκυµαία πού είχε επιτάξει για τη διαµονή του. Είναι άξιος οίκτου, γιατί
είναι πολύ πιθανό πώς δεν ήταν διανοητικά ισορροπηµένος.
Έγινε γνωστό µε βεβαιότητα ότι το Τουρκικό ιππικό θα έµπαινε στην πόλη το πρωινό της 9ης Σεπτεµβρίου 1922. Το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο και ο Ύπατος Αρµοστής µαζί µε όλους τους διοικητικούς υπαλλήλους ετοιµάζονταν να φύγουν. Οι Έλληνες χωροφύλακες περιπολούσαν ακόµα µέσα στην πόλη και τηρούσαν την τάξη. Οι άνδρες αυτοί είχαν κερδίσει την εµπιστοσύνη όλων µέσα στη Σµύρνη και όλης της κατεχόµενης περιοχής µε την εν γένει δραστηριότητα τους και την καλή συµπεριφορά τους. Ίσως να ήταν δυνατό να εξακριβωθούν µερικές κατηγορίες εις βάρος Ελλήνων στρατιωτών, τίποτε όµως τέτοιο παρά µόνο εγκώµια θα µπορούσαν να ειπωθούν σχετικά µε τους Έλληνες χωροφύλακες. Όλοι οι προκάτοχοι µου στη Σµύρνη και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής θα υποστηρίξουν τη γνώµη µου αύτη. Μεταξύ της εκκενώσεως της Σµύρνης και της αφίξεως των Τουρκικών δυνάµεων θα µεσολαβούσε ένα χρονικό διάστηµα πού η πόλη θα ήταν χωρίς καµµιά κυβερνητική εξουσία. Μερικοί απ’ τους διπλωµατικούς αντιπροσώπους ξένων κυβερνήσεων πήγαν στον Ύπατο Αρµοστή και του εζήτησαν ν’ αφήσει στην πόλη τους χωροφύλακες, ωσότου θ’ αναλάµβαναν την εξουσία οι Τούρκοι, υπό τον όρο βέβαια ότι οι τελευταίοι αυτοί θα έδιδαν την διαβεβαίωση ότι θα επιτρεπόταν στους Έλληνες χωροφύλακες να φύγουν ανενόχλητοι. Ο Ύπατος Αρµοστής δεν δέχθηκε την αίτηση αυτή. Εγώ δεν είχα πάρει µέρος στο σχετικό διάβηµα. Όλοι οι Έλληνες υπάλληλοι έφυγαν. Ο κ. Στεργιάδης δεν είχε παρά να κάµει µερικά βήµατα απ’ το σπίτι του µέχρι τη θάλασσα, οπού τον επερίµενε ένα πλοίο, αλλά ο λαός τον γιουχάϊζε. Είχε κάµει ό,τι καλλίτερο µπορούσε σε µια κατάσταση πού αποτελούσε αδιέξοδο. Είχε προσπαθήσει µε όλα τα µέσα πού είχε στην εξουσία του να κάνει φίλους τους αµείλικτους Τούρκους και είχε τιµωρήσει αυστηρά, µερικές φορές µε θάνατο, Έλληνες πού ήταν ένοχοι εγκληµάτων εναντίον Τούρκων. Είχε ιδρύσει Πανεπιστήµιο στη Σµύρνη και έφερε απ’ τη Γερµανία έναν Έλληνα καθηγητή διεθνούς φήµης για να αναλάβει την πρυτανεία του.
Ένας απ’ τους τελευταίους Έλληνες πού είδα στους δρόµους της Σµύρνης πριν απ’ τον ερχοµό των Τούρκων ήταν ο Καθηγητής Καραθεοδωρής, Πρύτανις του καταδικασµένου Πανεπιστηµίου. Μαζί µ’ αυτόν έφυγε η ενσάρκωση του Ελληνικού πνεύµατος πολιτισµού και παιδείας µέσα στην Ανατολή.
Οι Ελληνικές αρχές, πολιτικές και στρατιωτικές είχαν φύγει και άρχισε η µεσοβασιλεία σε µια πόλη χωρίς κυβέρνηση. Τίποτε όµως δεν συνέβη. Μωαµεθανοί και Χριστιανοί ήταν ήσυχοι περιµένοντας µε µεγάλη αγωνία. Το µεγάλο ερώτηµα ήταν: Πώς θα συµπεριφέρονταν οι Τούρκοι; Οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας και Ιταλίας διαβεβαίωναν τις παροικίες τους, ότι ο στρατός του Κεµάλ απετελείτο από στρατεύµατα µε πολύ καλή πειθαρχία και ότι δεν είχαν να φοβηθούν τίποτε. ∆εν είχα καµµιά ανησυχία για τους γηγενείς Αµερικανούς, εφοβόµουν όµως πολύ για τους διακόσιους περίπου πού είχαν πολιτογραφηθεί, πολλοί απ’ τους οποίους ήταν πρωτήτερα Οθωµανοί υπήκοοι. Γι αυτό και δεν ανέλαβα την ευθύνη της εξασφαλίσεως του εντοπίου πληθυσµού, Ελλήνων και Αρµενίων, ότι θα διασώζονταν ασφαλώς, ούτε είπα τίποτε πού θα µπορούσε να δηµιουργήσει πανικό. Πολλές κυρίες Αµερικανίδες και άλλες έφυγαν τότε. Συνεβούλευσα και τη γυναίκα µου να φύγει, εκείνη όµως αρνήθηκε µε τη σκέψη ότι µε το να µείνει η ίδια θα µπορούσε να βοηθήσει εκείνες πού θα έµεναν. Αποφάσισα να διαλέξω έναν τόπο συναντήσεως για τους Αµερικανούς πολίτες και να τους ειδοποιήσω όλους να µείνουν όσο το δυνατό πλησιέστερα στον τόπο αυτό και σε περίπτωση σοβαρών ταραχών και γενικού κινδύνου να καταφύγουν εκεί. ∆ιάλεξα το Αµερικανικό θέατρο, ένα µεγάλο και κατάλληλο οίκηµα στην προκυµαία, για τον σκοπό αυτό και προσκάλεσα τα προεξέχοντα µέλη της Αµερικανικής παροικίας, πολίτες εκ γενετής η πολιτογραφηµένους σε µια συνάντηση στο Γραφείο
µου και τους έδωσα οδηγίες σχετικά µε τα µέτρα πού είχα λάβει για την περίπτωση ανάγκης. Όταν τους είπα ότι η συγκέντρωση είχε τελειώσει ο κ. Rufus W. Lane, πού ήταν τότε έµπορος στη Σµύρνη, αλλ’ είχε χρηµατίσει πρωτήτερα Αµερικανός Πρόξενος εκεί, σηκώθηκε και είπε: «∆εν ήρθαµε εδώ µόνο για να σώσουµε τα πετσιά µας. Οι πρόσφυγες πού συρρέουν κατά χιλιάδες στην πόλη πεθαίνουν απ’ την πείνα και κανείς δεν υπάρχει για να τους βοηθήσει. Είχα ελπίσει πώς η συγκέντρωση αυτή είχε γίνει για να ληφθούν µέτρα βοηθείας για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους». Αµέσως οργανώθηκε προσωρινή Επιτροπή Βοηθείας και µαζεύθηκε ένα αρκετά µεγάλο ποσό χρηµάτων για την έναρξη των σχετικών εργασιών. Προσελήφθησαν αρτοποιοί και ετέθησαν «επί το έργον», ανακαλύφθηκαν αποθέµατα αλεύρου και αγοράσθηκαν και σε µερικές ώρες η οργάνωση αυτή άρχισε να δίνει τροφή στους αβοήθητους και ζαλισµένους πρόσφυγες πού είχαν συσσωρευθεί µέσα στην πόλη. Αν δεν υπήρχε η Αµερικανική παροικία της Σµύρνης, χιλιάδες θα είχαν πεθάνει απ’ την πείνα, ωσότου θα γινόταν δυνατό να έλθει η Οργάνωση Αρωγής απ’ την Κωνσταντινούπολη.
Εν τω µεταξύ τηλεγραφούσα επιµόνως να έλθουν στην Σµύρνη Αµερικανικά πολεµικά. Αν υπήρχε περίπτωση πού µια κατάσταση θ’ απαιτούσε την παρουσία ναυτικών µονάδων, ήταν ακριβώς αυτή. Αν και η παροικία µας δεν ήταν µεγάλη, τα οικονοµικά µας συµφέροντα και οι ιδιοκτησίες µας ήταν πραγµατικά πολύ σηµαντικά, χωρίς να λάβουµε υπ’ όψιν τα µεγάλα σχολεία µας µε το προσωπικό τους σε δασκάλους και καθηγητές.
Το ναυτικό µας στα ύδατα εκείνα ήταν τότε κάτω απ’ τον έλεγχο του έξοχου εκείνου αξιωµατικού και κυρίου,του Ναυάρχου Mark L.Bristol. Είχα λόγους να νοµίζω ότι ο Ναύαρχος είχε πλήρη εµπιστοσύνη στις καλές προθέσεις και στις διοικητικές ικανότητες των Τούρκων και πίστευε πώς οι τελευταίοι αυτοί θα έφεραν στη Σµύρνη ένα είδος φιλάνθρωπης διοίκησης. Σε απάντηση στις τηλεγραφικές µου εκκλήσεις προς το State Department επήρα ένα τηλεγράφηµα µε τον ασύρµατο για το ότι θα στέλλονταν στη Σµύρνη αντιτορπιλλικά γιατί δεν υπήρχαν διαθέσιµα καταδροµικά, για την προστασία της ζωής και περιουσίας των Αµερικανών υπηκόων. Και πράγµατι εστάλησαν δύο µικρά αντιτορπιλλικά. Υπήρχαν στη Σµύρνη ναυτικές µονάδες της Μεγ. Βρεττανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και των Ηνωµένων Πολιτειών, αγκυροβοληµένες σε µια απόσταση ολίγων εκατοντάδων µέτρων η και µικρότερη απ’ τα σπίτια της προκυµαίας καθ’ όλη τη διάρκεια των φρικτών, επαίσχυντων καισπαραξικάρδιων σκηνών πού επακολούθησαν.
8ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα ΙΣΤ΄μέχρι και ΙΘ΄, κεφαλαια του βιβλίου
ΙΣΤ’ Οι Τούρκοι έρχονται.
ΙΖ’ Που και πότε ανάφτηκαν οι φωτιές.
ΙΗ’ Η άφιξη στην Αθήνα.
ΙΘ’ Πρόσθετες λεπτοµέρειες πού έµαθα µετά την τραγωδία.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΣΤ’
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
Το πρωί της 9ης Σεπτεµβρίου 1922 κατά τις 11 η ώρα, άρχισαν ν’ ακούωνται κραυγές τρόµου. Βγαίνοντας στην πόρτα του προξενείου είδα ένα πλήθος από πρόσφυγες, οι περισσότεροι γυναίκες, έτρεχαν κατατροµαγµένοι προς το Προξενείο προσπαθώντας να εύρουν καταφύγιο µέσα σ’ αυτό και ότι δεν τους άφηναν να µπουν οι δυο η τρεις ναύτες πού ήσαν προωρισµένοι για την υπεράσπιση της προξενικής περιουσίας.
Ένα βλέµµα απ’ την ταράτσα πού είχε θέα προς την προκυµαία, εξηγούσε αµέσως την αιτία του τρόµου τους.
Το Τουρκικό ιππικό εγέµιζε την προκυµαία πηγαίνοντας προς τους στρατώνες του πού ήταν κοντά στο ∆ιοικητήριο (Konak) στην άλλη άκρη της πόλεως. Ήταν ρωµαλέοι άνδρες και παρήλαυναν µε πλήρη τάξη. Φαίνονταν πώς ήταν καλοθρεµµένοι και ξεκούραστοι. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν του Μογγολικού εκείνου τύπου πού βλέπει κανείς ανάµεσα στους Μωαµεθανούς της Μικρας Ασίας.
Εξ αιτίας του ότι δεν ήταν εφωδιασµένα όλα τα στρατεύµατα του Μουσταφά Κεµάλ µε τις ωραίες στολές των εκλεκτών του στρατευµάτων πολλά πράγµατα ισχυρίσθηκαν φιλότουρκοι κύκλοι σχετικά µε τη διαφορά ανάµεσα στους «τακτικούς» και «άτακτους» στρατιώτες του. Οιοσδήποτε είδε το ιππικό εκείνο να παρελαύνει στην προκυµαία της Σµύρνης θα εβεβαίωνε, εάν είχε κάποια ιδέα από στρατιωτικά πράγµατα, ότι αυτοί πού το αποτελούσαν δεν ήταν απλώς στρατιώτες αλλά τω όντι πολύ καλοί στρατιώτες µε τέλεια εξάσκηση και κάτω από έναν τέλειο έλεγχο θαυµάσιων αξιωµατικών. Και οποιοσδήποτε γνωρίζει κάτι απ’ τον Τουρκικό χαρακτήρα, θα βεβαιώσει ότι ο Τούρκος είναι πραγµατικά ένας στρατιώτης εξαιρετικά πειθαρχικός στις διαταγές των ανωτέρων του. Ο Τούρκος
σφάζει όταν διαταχθεί απ’ το αρχηγείο του και σταµατά σε ένα δευτερόλεπτο, όταν διαταχθεί απ’ τους ίδιους αρχηγούς του να σταµατήσει. Ο Μουσταφά Κεµάλ λατρευόταν απ’ τον στρατό εκείνο των «τακτικών» και «άτακτων» και ο λόγος του ήταν γι’ αυτούς νόµος.
Ενώ το Τουρκικό ιππικό έµπαινε στη Σµύρνη το πρωινό εκείνο της 9ης Σεπτεµβρίου κάποιος ανόητος έρριξε µια µπόµπα. Ο Τούρκος αξιωµατικός πού διοικούσε την Μεραρχία του ιππικού τραυµατίσθηκε ελαφρά κοντά στο κεφάλι του. Όλες οι µαρτυρίες συµφωνούν ότι προχωρούσε µε το άλογο του χωρίς προφυλάξεις. Αυτό θα έκαµνε κάθε Τούρκος γιατί δεν υπάρχει αµφιβολία για τη γενναιότητα της φυλής. Είπαν ότι η µπόµπα είχε ριχτεί από έναν Αρµένιο, εγώ όµως δεν είδα καµµιά απόδειξη του ισχυρισµού αυτού, ούτε µπορεί να συµβιβασθεί ο ισχυρισµός ότι το ρίξιµο της µπόµπας αυτής επιτάχυνε τη σφαγή των Αρµενίων µε τον ισχυρισµό των Τούρκων ότι τα στρατεύµατα τους ήταν τόσο εξοργισµένα απ’ τις θηριωδίες του Ελληνικού στρατού, ώστε δεν µπορούσε να τα συγκρατήσει
κανείς, όταν έφτασαν στη Σµύρνη. Οι Αρµένιοι δεν είναι Έλληνες και η µανία των Τούρκων ξέσπασε στην αρχή εναντίον των συνηθισµένων θυµάτων τους.
Το βράδυ της 9ης Σεπτεµβρίου άρχισε η λεηλασία και η σφαγή. Πυροβολισµοί ακούονταν όλη τη νύχτα σε διάφορα µέρη της πόλης και το άλλο πρωί Αµερικανοί υπήκοοι εκ γενετής, άνδρες και γυναίκες, άρχισαν να αναφέρουν ότι είχαν ιδεί πτώµατα πεταµένα χάµω στους δρόµους στο εσωτερικό της πόλης.
Ο Νουρεδίν πασάς ο Τούρκος αρχιστράτηγος, έβγαλε µια διαταγή, ότι ο καθένας έπρεπε να βλέπει τη δουλειά του και ότι θα ετηρείτο η τάξη. Αυτό προκάλεσε προς στιγµήν ένα αίσθηµα ασφαλείας ανάµεσα σε ωρισµένα στοιχεία του µη Μουσουλµανικού πληθυσµού, ούτως ώστε µερικά απ’ τα καταστήµατα πού είχαν κλείσει ξανάνοιξαν.
Η εµπιστοσύνη όµως αυτή δεν διήρκεσε πολύ, γιατί η λεηλασία επεκτάθηκε και οι αγριότητες αυξήθηκαν.
Στην αρχή, Τούρκοι πολίτες, κάτοικοι της πόλης ήταν οι κυριώτεροι πού βιαιοπραγούσαν. Ο ίδιος είδα τέτοιους πολίτες οπλισµένους µε τουφέκια πού παρακολουθούσαν τα παράθυρα των Χριστιανικών σπιτιών έτοιµοι να πυροβολήσουν µόλις εµφανιζόταν κανένα κεφάλι. Αυτό θύµιζε κυνηγούς πού είχαν στήσει καρτέρι και καραδοκούσαν για τη λεία τους. Εκείνο όµως πού έκαµνε αλησµόνητη εντύπωση ήταν η έκφραση των προσώπων τους. Αυτή έδειχνε µια έκσταση µίσους και αγριότητας. Στην έκφραση αυτή υπήρχε και µια θρησκευτική έξαρση, δεν ήταν όµως καθόλου ώµορφη, ήταν η θρησκεία των ∆υνάµεων του Σκότους. Έβλεπε επίσης κανείς όλη τη µαταιότητα του ιεραποστολικού έργου και των προσπαθειών προσηλυτισµού. Υπήρχε εκεί µια πλήρης πεποίθηση, ο απόλυτος θρίαµβος της πλάνης και το δόγµα του σκοτωµού και της ασπλαχνίας. Υπήρχε κάτι απέραντα νοσηρό στα πελιδνά και συσπαόµενα εκείνα πρόσωπα, πάνω στα οποία φαινόταν να λάµπει το πελιδνό φως της κολάσεως. ∆ε µπορούσε κανείς παρά να αισθανθεί οίκτο για τους ανθρώπους εκείνους και όταν ακόµα εσκότωναν. Η σκέψη του πήγαινε στις χαµένες ψυχές και στα βασανιστήρια των κολασµένων. Οι φονιάδες εκείνοι ήταν δυστυχισµένοι.
Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες εξαφανίσθηκαν απ’ τη Σµύρνη τη νύχτα της ογδόης Σεπτεµβρίου και οι Τούρκοι γρήγορα κατέλαβαν την πόλη. Έφιπποι περίπολοι και µικρά αποσπάσµατα στρατιωτών άρχισαν να έµφανίζωνται στους δρόµους χρησιµεύοντας σαν Αστυνοµία.
Αυτοί συµπεριφέρονταν αρκετά καλά. Είχαν ίσως αναφερθεί περιπτώσεις κατωτέρων Τούρκων Αξιωµατικών πού είχαν συγκρουσθεί µε τους λεηλατούντας και τους βιαιοπραγούντας, ακόµα όµως και περιπτώσεις καλής συµπεριφοράς πού είχε δειχθεί σε ντόπιους µη Μουσουλµάνους. Εγώ εν πάση περιπτώσει δεν είδα τέτοια καλή συµπεριφορά. Εάν είχα ιδεί θα ήµουν πρόθυµος να την αναφέρω, είµαι όµως πρόθυµος να παραδεχθώ τη µαρτυρία άλλων. Ο πανικός ανάµεσα στους ντόπιους Χριστιανούς ηϋξανε τώρα µε µια τροµακτική έκταση.
Καθώς οι λεηλασίες ξαπλώνονταν και οι σκοτωµοί ηϋξαναν, τα Αµερικανικά ιδρύµατα γέµισαν µε ανθρώπους πανικόβλητους. Τα ιδρύµατα αυτά της Σµύρνης ήταν το Intercollegiate Institute, µια Σχολή για κορίτσια, η Y.W.C.A. (Χριστιανική Ένωση Νεανίδων) πού στεγαζόταν σε ένα µεγάλο οίκηµα και περιβαλλόταν από κήπο και από ένα γήπεδο τέννις και η Y.M.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης Νέων).
Την νύχτα της 10ης Σεπτεµβρίου ακούονταν ακόµα πυροβολισµοί στις Χριστιανικές συνοικίες και τροµαγµένοι άνθρωποι, πολιορκούσαν τις πόρτες των ιδρυµάτων αυτών ξεφωνίζοντας και ικετεύοντας στο όνοµα του Θεού να τους αφήσουν να µπουν µέσα. Μερικοί Αµερικανοί ναύτες ήταν τοποθετηµένοι και στα δυο ιδρύµατα δηλ. το Παρθεναγωγείο και την Χ.Ε.Ν. και αν κανείς απ’ αυτούς διαβάσει τις γραµµές αυτές, θα επιβεβαιώσει τα λεγόµενα µου ότι η συµπεριφορά των Αµερικανίδων διδασκαλισσών σε συνδυασµό µε τα Αµερικανικά ιδρύµατα µέσα στη
Σµύρνη και ολόγυρα απ’ αυτή ήταν χωρίς εξαίρεση υπεράνω κάθε επαίνου. ∆εν υπήρχε ούτε µια πού να έδειξε και την ελάχιστη ένδειξη φόβου η νευρικότητας κάτω από τις πιο καταθλιπτικές περιστάσεις. Ούτε µια δεν δείλιασε, ούτε ταλαντεύθηκε έστω και για στιγµή µέσα σε µια κατάσταση πού είναι ζήτηµα αν µπορεί να βρεθεί παρόµοια της µέσα στην ιστορία του κόσµου σχετικά µε την απαισιότητα και τον κίνδυνο! Αντιµετώπισαν κόπους σχεδόν υπεράνθρωπους για να µπορέσουν να κάµουν ό,τι τους περνούσε απ’ το χέρι για ν’ ανταποκριθούν στις ευθύνες τους και να δώσουν θάρρος και ενίσχυση στα τροµαγµένα πλάσµατα πού καταδιώκονταν και πού είχαν καταφύγει στην προστασία τους. Γυναίκες σαν εκείνες προσδίδουν άσβηστη αίγλη στο όνοµα των Αµερικανίδων γυναικών.
Εφόσον καµµιά απ’ αυτές δεν οπισθοχώρησε ούτε έδειξε την παραµικρή δειλία, µπορούµε να συµπεράνουµε πώς ήταν αντάξιες αντιπρόσωποι µιας αξίας αδελφότητας — της Αδελφότητας Αµερικανίδων Γυναικών.
Για τους άνδρες δεν χρειάζεται να πούµε τίποτε, γιατί όλοι ξέρουµε ότι οι Αµερικανοί άνδρες διακρίνονται στη βαθµολογία σε παρόµοιες περιστάσεις. Ήµουν υπερήφανος για ολόκληρη την παροικία µου στη Σµύρνη.
Ιδιαίτερη µνεία θα έπρεπε να γίνει για τον ∆ιευθυντή της Y.M.C.A. Jacobs. Υπήρξε και είναι άνθρωπος ήρεµος, σταθερός, περίφηµος για το εγκάρδιο χαµόγελο του, πού ο ίδιος το αποκαλεί «το χαµόγελο της Y.M.C.A.».
Ενώ προχωρούσε κατά µήκος της προκυµαίας για µια υπόθεση φιλανθρωπίας πού είχε σχέση µε τους πρόσφυγες, τον σταµάτησαν πολλοί Τούρκοι στρατιώτες, του έκαµαν έρευνα και του πήραν ένα χρηµατικό ποσό. Συνεχίζοντας το δρόµο του χαιρέτησε ένα Τούρκο αξιωµατικό στον όποιο και παραπονέθηκε. Ο αξιωµατικός τον ρώτησε: «Σας τα πήραν όλα;».
— «Ευτυχώς όχι» απάντησε ο Jacobs.
— «Ωραία», είπε ο αξιωµατικός «δώστε µου όσα σας έµειναν», πράγµα πού ο Jacobs αναγκάστηκε να κάνει.
Εκεί πού έφευγε, τον πυροβόλησαν, χωρίς ευτυχώς να τον πετύχουν. Το περιστατικό αυτό δεν το είδα µόνος µου, αλλά µου το διηγήθηκαν άλλοι Αµερικανοί.
Ύστερα οι Τούρκοι οργάνωσαν σαν προσεκτική και συστηµατική δουλειά το σκοτωµό Αρµενίων ανδρών. Τα στρατιωτικά αποσπάσµατα, πού είχαν εµπνεύσει στους κατοίκους κάποια δόση εµπιστοσύνης, µε το να τους κάµουν να πιστέψουν πώς ο τακτικός στρατός είχε αρχίσει να ασκεί την εξουσία και ότι θα προστάτευε τους πολίτες, ήταν κυρίως απασχοληµένα µε την καταδίωξη και τον σκοτωµό των Αρµενίων. Μερικοί απ’ αυτούς σκοτώνονταν αµέσως ενώ άλλοι µεταφέρονταν έξω στην ύπαιθρο κατά οµάδες και τους πυροβολούσαν εκεί αφήνοντας τα πτώµατα τους κατά σωρούς οπού έπεφταν. Οι Αµερικανοί πού ανήκαν στα διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύµατα και πού τα καθήκοντα τους τους έφερναν στο εσωτερικό της πόλης ανέφεραν όλο και µεγαλύτερο αριθµό νεκρών και αποθνησκόντων µέσα στους δρόµους.
Ένας εκ γενετής Αµερικανός υπήκοος ανέφερε ότι είχε ιδεί τους Τούρκους πού χτυπούσαν έναν άνδρα µε ρόπαλα ωσότου πέθανε και πώς «δεν του είχε µείνει ούτε ένα κόκκαλο στο σώµα του πού να µην του το είχαν σπάσει». Η απροθυµία όλων των αυτόπτων µαρτύρων να πουν οτιδήποτε πού θα δυσαρεστούσε τους Τούρκους και έτσι θα εξέθετε τα συµφέροντα τους, δείχνει πόσο δύσκολο ήταν να εξακριβώσει κανείς ολόκληρη την έκταση της ειδεχθούς και επονείδιστης αλήθειας.
Ένας επίσης εκ γενετής Αµερικανός αντιπρόσωπος ενός πασίγνωστου καπνεµπορικού οίκου, ήλθε κάτωχρος και τρέµοντας στο Προξενείο και ανέφερε ότι είχε ιδεί ένα τροµερό θέαµα «ακριβώς στην κοντινή γωνία». Μερικοί Τούρκοι στρατιώτες είχαν σταµατήσει έναν γέρο και άρχισαν να του µιλούν. Ο γέρος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και άπλωσε τις παλάµες του σε µια χειρονοµία ικεσίας, οπότε οι στρατιώτες συνέτριψαν τα χέρια του µε τα σπαθιά τους, απέκοψαν τις παλάµες του και τον σκότωσαν µε σπαθιές.
Η λεηλασία τώρα ξαπλώθηκε έξω απ’ τις αγορές και απ’ την Αρµενική συνοικία, την οποία ξεγύµνωναν φορτώνοντας τα λάφυρα σε κάρρα, καθώς επίσης εφόρτωναν κάρρα µε πτώµατα ανθρώπων, σαν να ήταν σφάγια προβάτων η βοδιών και τα έστελναν όλα στην ύπαιθρο.
Στο ηµερολόγιο µου και µε ηµεροµηνία 12 Σεπτεµβρίου 1922 ηύρα γραµµένα τα εξής: «µερικοί Αµερικανοί είδαν εννιά κάρρα φορτωµένα µε πτώµατα πού µεταφέρονταν απ’ την περιοχή πού είναι γύρω στο ∆ιοικητήριο (Konak) και άλλοι πάλι είδαν τρία τέτοια φορτωµένα κάρρα στην περιοχή του Αστυνοµικού Τµήµατος».
Ο λοχαγός Herburn, Αξιωµατικός του Ναυτικού µέτρησε τριάντα πέντε πτώµατα, επάνω στο δρόµο πού πήγαινε προς τον Παράδεισο, ένα µικρό χωριό κοντά στη Σµύρνη οπού βρίσκεται το ∆ιεθνές Αµερικανικό Κολλέγιο.
Στον Μπουτζα, ένα άλλο χωριό πού είχε πολλούς κατοίκους Άγγλους και άλλους ξένους, υπήρχε µια πασίγνωστη και πλούσια Ολλανδική οικογένεια ονοµαζόµενη De Jong. Μου διηγήθηκαν ότι ο κος και η κα De Jong είχαν φονευθεί από Τούρκους στρατιώτες. Σχετικά µε την υπόθεση αύτη οι έξης λεπτοµέρειες µου δόθηκαν απ’ τον κ. Francis Blackler, ένα απ’ τα εξέχοντα µέλη της Αµερικανικής Παροικίας της Σµύρνης, διευθυντή του πασίγνωστου εµπορικού οίκου Griffith and Company, πού είχε πολύ σηµαντικές συναλλαγές µε την Αµερική. Πρέπει να τονιστεί ότι ούτε ο κ. Blackler ούτε η σύζυγος του, µια κυρία εξαιρετικής µορφώσεως και λεπτότητας, έχουν σκοπό να επιστρέψουν στη Σµύρνη τουλάχιστον όσο διαρκούν οι σηµερινές συνθήκες.
«Πιστεύω ότι ήµουν ο πρώτος» µου είπε, «πού βρήκα και αναγνώρισα τα πτώµατα των De Jong. Περνούσα απ’ το δρόµο απ’ τον όποιο είχε περάσει το Τουρκικό ιππικό και είδα δύο πτώµατα πού ήταν πεσµένα χάµω επάνω στο δρόµο. Έσκυψα και κύτταξα και αµέσως φώναξα: «Μπα! Αυτός είναι ο κ. De Jong!». Κύτταξα και προς το άλλο πτώµα και είδα πώς ήταν η κα De Jong. Τα πτώµατα είχαν πολλές τρύπες από σφαίρες. Ειδοποίησα τους συγγενείς των, τους πήραµε απ’ εκεί και τους θάψαµε»
Την ίδια ώρα ο διακεκριµένος και ικανός Γενικός Πρόξενος της Αγγλίας Sir Harry Lamb ήλθε και µε είδε και µε παρεκάλεσε να στείλω δυο αυτοκίνητα στο Bournabat για να πάρουν τον ∆όκτορα Murphy και τις γυναίκες της οικογενείας του. Εκτός απ’ το δικό µου αµάξι, υπήρχαν και αρκετά αλλά αυτοκίνητα στη διάθεση µου, γιατί οι Αµερικανοί της Σµύρνης είχαν πολλά, τα όποια στην πραγµατικότητα είχαν θέσει στη διάθεση του Προξενείου και της Οργανώσεως Περιθάλψεως (Relief Organisation).
Ο ∆ρ Murphy ήταν ένας απόστρατος στρατιωτικός ιατρός πού είχε υπηρετήσει στις Βρεττανικές Ινδίες. Ήταν γέρος µε πολύ µεγάλη υπόληψη και ζούσε µαζί µε τις δυο κόρες του απ’ τη σύνταξη του στο Bournabat. Ο Sir Harry µου διηγήθηκε ότι οι Τούρκοι είχαν µπει στο σπίτι των Murphy και είπαν στο γιατρό να µη φοβηθεί, γιατί δεν είχαν σκοπό να βλάψουν κανένα. Είχαν έρθει µόνο για να βιάσουν τις γυναίκες. Οι κόρες τους ευτυχώς είχαν κρυφτεί σε ένα δωµάτιο του επάνω ορόφου, αλλά τα µάτια των Τούρκων έπεσαν επάνω σε µια νόστιµη υπηρέτρια.
∆οκίµασαν να την πιάσουν, κι εκείνη γονάτισε, αγκάλιασε τις κνήµες του γέρου ιατρού και τον ικέτευε να την σώσει. Ο γέρο ήρωας προσπάθησε να προστατεύσει την κοπέλλα, όσο του επέτρεπαν οι ασθενείς δυνάµεις του, αλλάοι Τούρκοι τον χτύπησαν µε τα τουφέκια τους στο κεφάλι και απέσπασαν την κοπέλλα απ’ τα χέρια του. Ύστερα πραγµατοποίησαν τον αισχρό τους σκοπό. Ο Sir Harry πρόσθεσε ότι ο γιατρός βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση και οι γυναίκες κόντευαν να πεθάνουν απ’ το φόβο. Έστειλα τα αυτοκίνητα και µετέφεραν τους Murphys
στη Σµύρνη. Ο γιατρός πέθανε απ’ τα τραύµατα του.
Ο Μητροπολίτης Χρυσόστοµος ήλθε στο Προξενείο λίγο πριν απ’ τον θάνατο του µαζί µε τον Αρµένιο Αρχιεπίσκοπο. Ο Χρυσόστοµος φορούσε µαύρα ράσα. Το πρόσωπο του ήταν ωχρό. Ήταν η τελευταία φορά πού είδα το σεβάσµιο και εύγλωττο αυτόν άνδρα ζωντανό. Ήταν σταθερός φίλος των Αµερικανών και των Αµερικανικών Ιδρυµάτων και χρησιµοποιούσε όλη του την επιρροή µαζί µε την Κυβέρνηση και τον κλήρο χάριν της ενισχύσεως των σχολείων µας, της Y.W.C.A. και της Y.M.C.A. µας. Αµφιβάλλω αν υπάρχει κανείς απ’ τα µέλη των Ιεραποστολών µας του Εξωτερικού η των εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυµάτων µας πού θα αµφισβητούσε αυτή τη βεβαίωση µου. Επισκεπτόταν όλα αυτά τα ιδρύµατα και συχνά µιλούσε στα µέλη τους. Έτσι πού καθόταν εκεί
δα µέσα στο Προξενικό γραφείο, η σκιά του θανάτου του πού πλησίαζε σκέπαζε το πρόσωπο του. Μερικοί απ’ όσους διαβάζουν τις γραµµές αυτές — πολύ λίγοι ίσως — θα καταλάβουν τι εννοώ. ∆υο φορές τουλάχιστο στη ζωή µου έχω ιδεί τη σκιά αυτή επάνω σε ανθρώπινο πρόσωπο και ήξερα πώς ο άνθρωπος επρόκειτο να πεθάνει γρήγορα.
Ο Σεβασµιώτατος Χρυσόστοµος επιθυµούσε την ένωση των Χριστιανικών Εκκλησιών µε κοινές προσπάθειες στο Όνοµα του Χριστού και την καλύτερη εκπαίδευση του κλήρου στην Ανατολή. Ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Αρµένιος επίσκοπος µου είπαν τίποτε για τον κίνδυνο της δικής των ζωής, αλλά µε ρώτησαν αν θα ήταν δυνατό να γίνει τίποτε για τη σωτηρία των κατοίκων της Σµύρνης.
Οι διηγήσεις ποικίλλουν σχετικά µε τον τρόπο πού πέθανε ο Χρυσόστοµος, αλλά είναι πρόδηλη η πιθανότης ότι τον βρήκε ο θάνατος στα χέρια του Οθωµανικού όχλου. Ένας Τούρκος αξιωµατικός πήγε µαζί µε δυο στρατιώτες στα γραφεία της Μητρόπολης και τον ωδήγησε στον Νουρεδίν Πασά, τον Τούρκο Αρχιστράτηγο, ο όποιος, όπως λέγουν, είχε υιοθετήσει τη µεσαιωνική ιδέα να παραδώση τον Μητροπολίτη στον φανατικό όχλο για να τον κάνει ότι ήθελε. ∆εν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις της ορθότητας αυτής της διαπιστώσεως, είναι όµως βέβαιο, ότι ο Μητροπολίτης θανατώθηκε απ’ τον όχλο. Εβιαιοπράγησαν επάνω του, του ξερρίζωσαν τη γενειάδα του, τον εχτύπησαν µε ρόπαλα και µε µαχαιριές, ωσότου πέθανε και υστέρα τον έσυραν σβαρνίζοντάς τον επάνω στους δρόµους.
Το µοναδικό του φταίξιµο ήταν ότι ήταν ένας Έλλην µε µεγάλο πατριωτισµό και ευγλωττία πού επιθυµούσε την πρόοδο της φυλής του και εργαζόταν για το σκοπό αυτό. Του είχαν προσφέρει καταφύγιο στο Γαλλικό Προξενείο και τη διαφυγή µε πλοίο του Γαλλικού Ναυτικού, εκείνος όµως δεν δέχθηκε λέγοντας ότι το καθήκον του ήταν να µένει κοντά στο ποίµνιο του. Μου είπε: «Είµαι ποιµένας και οφείλω να µείνω κοντά στο ποίµνιο µου». Πέθανε σαν µάρτυρας και αξίζει να του απονεµηθούν ύψιστες τιµές από την Ελληνική Εκκλησία και την Ελληνική Κυβέρνηση. Είναι άξιος του σεβασµού όλων των ανδρών και γυναικών απ’ τους οποίους θ’ απαιτείτο να δείξουν γενναιότητα αντιµετωπίζοντας ένα φρικτό θάνατο.
Ο προστάτης άγιος της Σµύρνης Πολύκαρπος πέθανε επάνω στην πυρά µέσα στο στάδιο πού βρίσκεται στο επάνω µέρος της πόλεως. Ο Τούρκος επικάθηται επάνω στη χώρα των επτά Πόλεων και δεν υπάρχει κανείς πού να του εναντιωθεί σ’ αυτό, η τελευταία όµως σκηνή της τελειωτικής εξοντώσεως του Χριστιανισµού δοξάσθηκε απ’τον ηρωικό θάνατο του τελευταίου Χριστιανού Επισκόπου.
Ενώ κύτταζα απ’ την πόρτα του Προξενείου είδα έναν αριθµό από αξιοθρήνητους πρόσφυγες µαζί µε τα παιδιά τους, τα δέµατα τους και τους αρρώστους τους να τους σκουντούν σαν αγέλη πολλοί Τούρκοι στρατιώτες προς την προκυµαία. Μια γκριζοµάλλα γριά βάδιζε παραπατώντας πίσω πίσω, κι ήταν τόσο εξαντληµένη, ώστε δεν µπορούσε να συνεχίσει την πορεία και ένας Τούρκος στρατιώτης τη σκουντούσε από πίσω µε τον υποκόπανο του τουφεκιού του. Στο τέλος της έδωσε ένα τόσο δυνατό χτύπηµα ανάµεσα στις ωµοπλάτες ώστε έπεσε και ξαπλώθηκε χάµω µπρούµυτα επάνω στο λιθόστρωτο.
Μια άλλη γριά ήλθε σε µένα κλαίοντας τρελλή από τη θλίψη και ξεφωνίζοντας: «Το παιδί µου! Το παιδί µου!» Το φόρεµα της από µπροστά ήταν γεµάτο αίµατα. ∆εν είπε τι είχε συµβεί στο γυιό της, αλλά το άφθονο αίµα διηγόταν το δράµα της.
Η κα Cass Arthur Reed, σύζυγος του ∆ιευθυντού του Αµερικάνικου Κολλεγίου στο χωριό Παράδεισος κοντά στη Σµύρνη, περιγράφει ως εξής το ξεγύµνωµα και τον ξυλοδαρµό του πατέρα της του αϊδέσιµου προέδρου του Κολλεγίου, καθώς και του Λοχία Crocker, αξιωµατικού του Αµερικάνικου Ναυτικού:
«Στις 11 Σεπτεµβρίου 1922, Αµερικανοί ναύτες πού ήταν σκοποί cavco στη στέγη του Κολλεγίου ειδοποίησαν τον αρχηγό τους ότι Τούρκοι στρατιώτες λεηλατούσαν το οίκηµα της Αµερικανικής παροικίας πού ήταν ιδιοκτησία του Κολλεγίου. Γι αυτό ο αρχηγός τους και ο αιδέσιµος κληρικός µπήκαν στο αυτοκίνητο του Κολλεγίου πού έφερε την Αµερικανική σηµαία και πήγαν στο οίκηµα της παροικίας. Είπαν στους Τούρκους στρατιώτες ότι αυτό πού λεηλατούσαν ήταν Αµερικανική περιουσία και τους ρώτησαν γιατί το έκαµναν αυτό. Ο ίδιος κληρικός τους εξήγησε ακόµα ότι το οίκηµα ήταν της Αµερικανικής Παροικίας και εξυπηρετούσε τόσο τους Χριστιανούς όσο και τους Τούρκους. Οι Τούρκοι στρατιώτες συνέλαβαν τους δυο άνδρες τους πήραν τα φορέµατα τους, τα χρήµατα, τα πα-
πούτσια, τις κάλτσες και ό,τι άλλο είχαν πού είχε κάποια αξία και τους εχτύπησαν και τους δυο µε ένα ρόπαλο µήκους πέντε ποδιών και πάχους τριών ιντσών. Ο Λοχίας Crocker ήταν ο Αξιωµατικός πού έδειραν. Ο ίδιος µετέφερε αργότερα το ρόπαλο στο Κολλέγιο. Προτού να του βγάλουν τα φορέµατα του, έβγαλε από δική του πρωτοβουλία το περίστροφο του, το έδειξε στους Τούρκους και τους είπε ότι δεν είχε έρθει για να τους χτηπήσει. Οι Τούρκοι εχτύπησαν άσχηµα και τους δυο άνδρες και τους χώρισαν τον έναν απ’ τον άλλο, ούτως ώστε δεν µπορούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Τους χτύπησαν µε τον υποκόπανο των τουφεκιών τους και µε το µεγάλο ρόπαλο πού ανέφερα παραπάνω. Ύστερα ζήτησαν απ’ το ∆/ρα Mac Lachlan να τους παραδώσει τους ναύτες πού φύλαγαν το κολλέγιό του. Εκείνος είπε ότι δεν ήταν στρατιωτικός και δεν ασκούσε έλεγχο επάνω στους ναύτες, τους οποίους είχε στείλει η Αµερικανική Κυβέρνηση για να προστατεύσουν την Αµερικανική ακίνητη περιουσία και τους πρόσφυγες πού ήταν µέσα σ’ αυτή. Τον χτύπησαν στο κεφάλι και σε διάφορα µέλη του σώµατος του, του έσπασαν το µεγάλο δάκτυλο του δεξιού του ποδιού και διαρκώς τον τρυπούσαν µε τη λόγχη από πίσω για να τρέξει, πράγµα πού εκείνος αρνήθηκε να κάνει γιατί ήξερε πώς θα τον πυροβολούσαν από πίσω αν το έκαµνε. Αυτό, πού κατά τη γνώµη του έσωσε τη ζωή του, ήταν το ότι διατήρησε την ψυχραιµία, του σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειας του, λέγοντας ότι µπορούσαν να τον σκοτώσουν αν ήθελαν, αλλά ότι επιθυµούσε να τους εξηγήσει γιατί ήταν εκεί και γιατί τους ζητούσε να παύσουν να λεηλατούν την Αµερικανική περιουσία. Ένας απ’ τους στρατιώτες έτεινε τη λόγχη του για να τον λογχίσει και ο κληρικός άπλωσε το χέρι του για να την πιάσει και κόπηκε στην παλάµη του. Όταν ο στρατιώτης τραβήχθηκε προς τα πίσω για να του δώσει κι άλλο χτύπηµα µε τη λόγχη, η λόγχη έµεινε στο χέρι του ιερωµένου. Όλο αυτό το διάστηµα ήταν ολόγυµνος. Ύστερα του αχρήστευσαν το αριστερό πόδι, σπάζοντας τους τένοντας από πίσω απ το γόνυ του και τότε εκείνος έπεσε χάµω. Σ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας του προσπαθούσε να προφυλάξει τα πόδια του και απέφυγε τα χτυπήµατα στο κεφάλι του βάζοντας τα χέρια του από πάνω. Πολλές φορές στάθηκαν όρθιοι αντίκρυ του σε απόσταση λίγων γιαρδών και απείλησαν να τον πυροβολήσουν.
«Σ’ αυτό το διάστηµα ένας απ’ τους Τούρκους µαθητές του Κολλεγίου, πού είχε ιδεί όλη την περιπέτεια απ’ το Κολλέγιο, έτρεξε προς τα εκεί. Όταν οι στρατιώτες εσκόπευαν εναντίον του κληρικού, ρίχθηκε µπροστά στις κάννες των τουφεκιών και ικέτευσε τους άνδρες να µη τον σκοτώσουν γιατί ήταν καλός άνθρωπος. Αυτοί τότε τον κατηγόρησαν ότι ήταν άπιστος, εκείνος όµως ορκίσθηκε πώς ήταν πιστός Μουσουλµάνος και είχε την εικόνα του Κεµάλ επάνω στο µπράτσο του και ότι φορούσε επίσης φέσι. Ο Crocker είχε δώσει διαταγή στους άνδρες του πού ήταν επάνω στη στέγη του Κολλεγίου να µη πυροβολήσουν ούτε να χρησιµοποιήσουν τα πολυβόλα τους. ∆υο απ’
τους ναύτες ώρµησαν για να βοηθήσουν όταν είδαν τι συνέβαινε. Ο Crocker τους διέταξε να σταµατήσουν για να σωθεί η ζωή του ∆/ρος Mac Lachlan και η δική του. Οι Τούρκοι έστησαν όρθιο τον ∆/ρα Mac Lachlan µπροστά σ’ένα τοίχο και ήταν έτοιµοι να τον πυροβολήσουν, οπότε την τελευταία στιγµή, παρουσιάσθηκε ένας νέος Τούρκος αξιωµατικός επάνω σ’ ένα άλογο και τους διέταξε να µην το κάµουν».«Εκείνοι αµέσως υπάκουσαν και αποµακρύνθηκαν αποδεικνύοντας µε την άµεση υπακοή τους ότι ήταν τακτικοί στρατιώτες µε πολύ καλή πειθαρχία».
Ένας άλλος αυτόπτης µάρτυρας της σκηνής µου έδωκε τις έξης πληροφορίες σχετικά µε τις λεπτοµέρειες της επιθέσεως εναντίον του ∆/ρος Mac Lachlan και του Λοχίου Crocker:
«Όταν οι ναύτες πού ήταν στο κεντρικό οίκηµα του Κολλεγίου είδαν τη δύσκολη θέση του αρχηγού τους και ότι εκινδύνευε να κακοποιηθεί έτρεξαν για να τον σώσουν. Ο Sergeant Crocker άπλωσε τα χέρια του και τους έκαµε νεύµα να υποχωρήσουν, λέγοντας: «Γυρίστε! Γυρίστε! Μην πυροβολείτε! Γυρίστε!».
«Οι ναύτες συµµορφώθηκαν και αφού διέτρεξαν ένα διάστηµα υποχωρώντας, εκείνος τους έδωσε το παράγγελµα: «Μεταβολή και τροχάδην!».
«Εκείνοι υπάκουσαν και τότε οι Τούρκοι στρατιώτες άρχισαν ένα ζωηρό τουφεκίδι εναντίον των ναυτών πού έτρεχαν και οι πυροβολισµοί ήταν τόσο γρήγοροι και συνεχείς, ώστε µου θύµιζαν πολυβολισµό. Ευτυχώς κανένας απ’ τους Αµερικανούς δεν πληγώθηκε».
Η έξης λεηλασία Αµερικανικής περιουσίας έγινε στο χωριό Παράδεισος όπως µου περιέγραψε µια Αµερικανίς κυρία πού είχε σύνδεσµο µε το Κολλέγιο:
«Τον Σεπτέµβριο του 1922 κάθε Αµερικανικό σπίτι στον Παράδεισο είχε µια Αµερικανική σηµαία στην πρόσοψη και µια στην οπίσθια πλευρά, όλα όµως παραβιάσθηκαν εκτός από δυο.
«Αργότερα, ενώ ο αρχηγός του Τούρκικου στρατού πού είχε εγκατασταθεί στο σπίτι του Προέδρου του Κολλεγίου έτρωγε εκεί, η δε στρατιωτική του µουσική έπαιζε στο γήπεδο του Κολλεγίου, οι Τούρκοι ελεηλάτησαν το σπίτι του ∆ιευθυντού του Κολλεγίου πού είναι δεξιά απ’ το γήπεδο».
Εν τω µεταξύ µέσα στη Σµύρνη την ίδια ώρα, το κυνηγητό και οι σκοτωµοί των Αρµενίων ανδρών είτε µε σφάξιµο, είτε µε άγριο ξυλοκόπηµα, είτε µε την απαγωγή κατά οµάδες στην εξοχή και µε τουφεκισµό, προξένησαν αφάνταστο πανικό. ∆εν υπήρχε κανένας τρόπος σωτηρίας. Τα πολεµικά των Μεγάλων ∆υνάµεων, περιλαµβανοµένης και της Αµερικής, δεν µπορούσαν να επέµβουν για διάφορους λόγους και υπήρχαν περιπτώσεις προσώπων πού είχαν φθάσει σ’ αυτά και στάλθηκαν πίσω στην παραλία.
Στο ανθρωποκυνηγητό αυτό έπαιρναν τώρα µέρος και αποσπάσµατα του Τούρκικου στρατού. Οι Αρµένιοι εξαφανίσθηκαν γρήγορα απ’ τους δρόµους, είτε γιατί τους είχαν σκοτώσει, είτε γιατί είχαν κρυφτεί. Είχε βγει µι προκήρυξη ότι οποιοσδήποτε έκρυβε έναν Αρµένιο στο σπίτι του, θα παραπεµπόταν στο Στρατοδικείο — ένα δικαστήριο πού δικαιολογηµένα το έτρεµαν όλοι. Ένα παράδειγµα θα δείξει πόσο µεγάλο τρόµο ενέπνευσε στις καρδιές όλων — ακόµη και των ξένων υπηκόων:
Ένας σηµαίνων Ολλανδός υπήκοος διηγήθηκε το εξής περιστατικό το οποίο είδε ο ίδιος απ’ το κατάστρωµα της µικρής ιδιωτικής θαλαµηγού του:
«Επάνω προς το Κορδελιό (προάστειο της Σµύρνης) είδα ένα ζευγάρι να προχωρεί µε δυσκολία µέσα στη θάλασσα. Ήταν ένα αξιοπρεπές και χαριτωµένο ζευγάρι και ο άνδρας είχε στην αγκαλιά του ένα µικρό παιδάκι. Ενώ προχωρούσαν τσαλαβουτώντας όλο και βαθύτερα µέσα στο νερό, ωσότου αυτό έφτανε µέχρι τους ώµους των, ξαφνικά διαπίστωσα ότι θα πνιγόντουσαν. Γι αυτό πήγα βιαστικά κοντά τους µε µια βάρκα και αφού τους υποσχέθηκα ότι θα έκαµνα ό,τι µπορούσα για να τους σώσω, κατώρθωσα να τους βγάλω στην παραλία. Μου εξήγησαν ότι ήταν Αρµένιοι και επειδή ήξεραν πώς ο άνδρας θα σκοτωνόταν σίγουρα και η γυναίκα πού ήταν όµορφη και νέα η θα βιαζόταν η θα µεταφερόταν σε χαρέµι και το παιδί τους θα αφηνόταν να πεθάνει, είχαν αποφασίσει να πνίγουν όλοι µαζί. Τους πήγα σε διάφορα µέρη και προσπάθησα να τους βάλω µέσα, χωρίς να κατορθώσω τίποτε.
Στο τέλος τους ωδήγησα σε ένα µεγάλο σχολείο του οποίου το οίκηµα και ο κήπος ήταν γεµάτα από κόσµο, χτύπησα το κουδούνι και όταν ήρθε µια αδελφή στην πόρτα, της εξήγησα την κατάσταση. Όταν εκείνη άκουσε πώς ήταν Αρµένιοι, έκλεισε, την πόρτα. Τότε έφυγα αφήνοντας τους να κάθωνται στα σκαλιά του σχολείου.»
Και εκεί θα τους αφήσωµε κι εµείς µε την ελπίδα ότι σώθηκαν µε ένα θαύµα, πράγµα πολύ απίθανο.
Το περιστατικό αυτό δεν το διηγήθηκα για να κατηγορήσω το προσωπικό του ξένου σχολείου. Σκέπτονταν, ότι, εάν δέχονταν µέσα ένα ζευγάρι Αρµενίων θα έβαζαν σε κίνδυνο την ασφάλεια των εκατοντάδων ανθρώπων, τους οποίους προστάτευαν και οι περισσότεροι απ’ τους οποίους ήταν της ίδιας θρησκείας µε αυτούς και εποµένως είχαν ιδιαίτερη ευθύνη γι αυτούς.
Όταν όλοι οι Αρµένιοι είχαν εξαφανισθεί απ’ τους δρόµους θα υπέθετε κανείς ότι οι άνδρες πού είχαν διαφύγει είχαν βρει καταφύγιο στην δική τους συνοικία, ένα καλοχτισµένο και εξευρωπαϊσµένο τµήµα της πόλεως µέσα σε καλά καθωρισµένα όρια. Προτού να διηγηθούµε το τι συνέβη έπειτα, πρέπει να εξηγήσουµε ότι τους στρατιώτες τους βοηθούσαν στη σύλληψη των Αρµενίων µέσα στους δρόµους ντόπιοι κατάσκοποι, πού τους συνώδευαν και υπεδείκνυαν τα θύµατα. ∆εν µπορούσα ν’ αναγνωρίσω την εθνικότητα των ελεεινών και αισχρών αυτών ερπετών, των κατασκόπων. Μερικοί µου είπαν ότι ήταν Εβραίοι, δεν έχω όµως καµµιά απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισµό.
Βέβαια πολλοί απ’ τους πληροφοριοδότες ήταν Τούρκοι και είναι δυνατό να ήταν όλοι απ’ αυτήν την Φυλή, όπως ήταν φυσικό να βοηθούν το στρατό τους.
Όταν το κυνηγητό των Αρµενίων µέσα στους δρόµους της Σµύρνης δεν απέδιδε πια παρά πενιχρά αποτελέσµατα, η περιοχή τους αποκλείσθηκε για όλους έκτος των Τούρκων, µε στρατιώτες πού φρουρούσαν στις εισόδους των οδών και υστέρα η σφαγή και η λεηλασία γίνονταν πειά µεθοδικά. ∆εν αποπειράθηκα να µπω στην Αρµενική συνοικία, αλλά µε πληροφόρησαν επανειληµµένα άνθρωποι µε τους οποίους είχα επαφή ότι δεν επιτρεπόταν να µπει κανείς εκεί. Αµερικανοί πού έµεναν στη συνοικία εκείνη και κύτταζαν απ’ τα παράθυρα των σπιτιών τους, διηγήθηκαν, ότι δεν είχε διαφύγει τη λεηλασία ούτε ένα σπίτι σε όση απόσταση µπορούσαν να ιδούν. Όλα παρα-
βιάσθηκαν, λεηλατήθηκαν, τα έπιπλα έγιναν κοµµάτια και πετάχτηκαν στους δρόµους. Το τι συνέβη στους ένοικους των σπιτιών µπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τις οικογένειες εκείνες, να κάθωνται ζαρωµένοι στα σπίτια τους µαζί µε τις γυναίκες τους, τις κόρες τους και τα µωρά τους περιµένοντας ν’ ακούσουν τον κρότο ενός υποκόπανου τουφεκιού στις πόρτες τους.
Τούρκοι γραφιάδες ενώ ακούνε την υπαγόρευση αγράµµατων κοριτσιών αλλά ερωτευµένων
Η Σµύρνη που καίγεται µε πολύ κόσµο στην προκυµαία
Η ∆ίς MINNIE MILLS,
Καθηγήτρια στο Αµερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Σµύρνης, πού είδε Τούρκους στρατιώτες, να βάζουν φωτιά στα Αρµενικά σπίτια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΖ’
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΑΝΑΦΤΗΚΑΝ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ
Μόνο υστέρα απ’ την πλήρη καταστροφή του Αρµένικου τµήµατος της πόλεως οι Τούρκοι στρατιώτες έβαλαν φωτιά σε πολλά σπίτια συγχρόνως. Έχω αναφέρει ήδη ότι διάλεξαν µια στιγµή πού ένας δυνατός άνεµος φυσούσε κατ’ ευθείαν µακρυά απ’ την Μωαµεθανική συνοικία. Άρχισαν τον εµπρησµό αµέσως πίσω απ’ το Intercollegiate Institute, ένα απ’ τα παλαιότερα και εντελώς Αµερικάνικα σχολεία µέσα στην Τουρκία, µε τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι βέβαιο ότι το οίκηµα θα καταβροχθιζόταν πολύ γρήγορα απ’ τις φλόγες. Οι µαθηταί του Σχολείου εκείνου ήταν οι περισσότεροι Αρµένιες κοπέλλες και τα οικήµατα του ήταν τότε γεµάτα από πρόσφυγες. Η Miss Mills η ∆ιευθύντρια του Σχολείου, µια γενναία, ικανωτάτη και αξιοθαύµαστη κυρία, είδε Τούρκους στρατιώτες να µπαίνουν σε διάφορα Αρµενικά σπίτια µε δοχεία πετρελαίου και σε κάθε περίπτωση, όταν έβγαιναν υστέρα έξω, ξεπετιόνταν φλόγες απ’ τα σπίτια. Σε µια συνοµιλία πού είχα µαζί της την 30 Ιανουαρίου 1925 µε την ευκαίρια του Ιεραποστολικού Συνεδρίου πού έλαβε χώρα στην Ουάσιγκτον, η Miss Mills επιβεβαίωσε αυτά πού είπα παραπάνω και πρόσθεσε τις έξης λεπτοµέρειες:
«Μπορούσα να ιδώ καθαρά τους Τούρκους πού µετέφεραν τα δοχεία πετρελαίου µέσα στα σπίτια, απ’ τα όποια σε κάθε περίπτωση, ξεπετιόντουσταν φλόγες αµέσως κατόπι. ∆εν φαινόταν ούτε ένας Αρµένιος και τα µόνα πρόσωπα πού µπορούσε να ιδεί κανείς ήταν Τούρκοι στρατιώτες του τακτικού στρατού µε ωραίες στολές».
Με την ίδια ευκαιρία η κα King Birge, σύζυγος ενός Αµερικάνου ιεραποστόλου στην Τουρκία, µου διηγήθηκε τα εξής:
«Ανέβηκα στον πύργο του Αµερικάνικου Κολλεγίου στο χωριό Παράδεισος και µε ένα ζευγάρι κυάλια εκστρατείας µπόρεσα να ιδώ καθαρά Τούρκους στρατιώτες πού έβαζαν φωτιά στα σπίτια. Μπόρεσα να ιδώ Τούρκους που παραµόνευαν στα χωράφια και πυροβολούσαν τους Χριστιανούς. Όταν επήγαινα µε το αυτοκίνητο µου απ’ τον Παράδεισο στη Σµύρνη για να φύγω για την Αθήνα, σ’ όλο το µήκος του δρόµου υπήρχαν πτώµατα ανθρώπων».
Στη διάρκεια της ίδιας συνοµιλίας η Miss Mills µου είπε για τη µεγάλη συγκέντρωση Χριστιανών πού είχαν στριµωχθεί µέσα σ’ ένα δρόµο, η είσοδος του οποίου φυλαγόταν από Τούρκους στρατιώτες. Οι φλόγες πλησίαζαν και οι στρατιώτες ανάγκαζαν τους ανθρώπους εκείνους να µπουν µέσα στα σπίτια. Τότε πέρασε ένα Αµερικάνικ αυτοκίνητο και οι δυστυχείς και κακόµοιροι εκείνοι άπλωσαν τα χέρια τους φωνάζοντας: «Σώστε µας! Οι Τούρκοι θέλουν να µας κάψουν ζωντανούς». Φυσικά δεν µπορούσε να γίνει τίποτε και το αυτοκίνητο εξακολούθησε τον δρόµο του. Αργότερα ήρθαν δυο καθολικοί ιερείς και είπαν στους Τούρκους: «Αυτό πού κάµνετε είναι σατανικό» και κείνοι επέτρεψαν σε µια γριά γυναίκα να βγει έξω από ένα σπίτι.
Ήταν φανερό πώς η κατάσταση ήταν τέτοια ώστε µόνο οι Τούρκοι ήταν σε θέση να βάλουν τη φωτιά. Έχουµε όµως και τη µαρτυρία αυτόπτων µαρτύρων αναµφισβήτητης αξιοπιστίας, πού είδαν πραγµατικά τους Τούρκους να διαπράττουν αυτή την πράξη. Φέρνω στο νου µου διάφορες περιπτώσεις πού στο παρελθόν συνοµίλησα µε την Miss Mills σχετικά µε Τουρκικές θηριωδίες πού συνέβαιναν συνεχώς και σχετικά µε την πολιτική πού εφαρµοζόταν απ’ τους ιεραποστόλους να µη µιλούν γι’ αυτές, γιατί φοβόντουσαν ότι θα έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή συναδέλ-
φων τους πού δούλευαν στο εσωτερικό της Μικρας Ασίας. «Πιστεύω» έλεγε, «ότι πέρασε πια ο καιρός για µια τέτοια πολιτική και ότι ούτε και η µέριµνα για την ασφάλεια των ιεραποστόλων µας δεν θα έπρεπε να µας εµποδίζει απ’ το να πούµε την αλήθεια». Πραγµατικά είχε δίκηο, γιατί µια εντελής γνώση απ’ τον πολιτισµένο κόσµο του τι γινόταν µέσα στην Τουρκία θα µπορούσε να είχε µια τέτοια ανάπτυξη του συναισθήµατος φιλανθρωπίας των Χριστιανών, ώστε θα είχαν ληφθεί µέτρα πού θα προλάµβαναν τις συνολικές θηριωδίες πού διαπράχθηκαν.
Το έξης απόσπασµα από ένα γράµµα πού είχε γράψει µια κυρία πού συνδεόταν µε τις Αµερικανικές Ιεραποστολές στην Τουρκία περιήλθε τελευταία στα χέρια µου. Έχει ηµεροµηνία 21 Σεπτεµβρίου 1922 και είχε σταλεί σ’έναν φίλο στις Ηνωµένες Πολιτείες:
«Το ίδρυµα µας Murray πού ήταν επάνω στο δρόµο, ήταν κλειδωµένο και προστατευόταν µόνο από µια Αµερικάνικη σηµαία πού κρεµόταν από ένα παράθυρο του επάνω ορόφου, είχαµε όµως και αρκετούς ναύτες απ’ τα Αµερικάνικα αντιτορπιλλικά µαζί µας, πού συµπεριφέρθηκαν έξοχα όλο το διάστηµα και αποτελούσαν µεγάλη ηθική ενίσχυση για µας. Είχαµε βέβαια αρκετές σοβαρές ενοχλήσεις όλο το διάστηµα πού είµαστε µαζεµένοι εκεί απ’ το Σάββατο, 9 Σεπτεµβρίου, ως την Τετάρτη 13 Σεπτεµβρίου, οπότε φύγαµε γιατί η περιοχή καιγότανε. Οι περισσότεροι απ’ τους κατοίκους πού είχαν καταφύγει σε µας συµπεριφέρθηκαν µε θαυµαστή υποµονή µε όλη την
έλλειψη ψωµιού και πολλές άλλες δυσκολίες. Είχαµε ογδόντα βρέφη και ένα πού γεννήθηκε εκεί. Οργανώσαµε ένα νοσοκοµείο κλπ. και είχαµε συνεχώς σε ενέργεια µε επιτυχία νοµίζω, µια επιµελητεία για τη διανοµή ψωµιού πού µας τυραννούσε η έλλειψη του.
«Όλοι οι φούρνοι των Χριστιανικών συνοικιών οπού είµαστε κι’ εµείς, πιθανώς όµως και σε ολόκληρη την πόλη είχαν κλεισθεί απ’ την Αστυνοµία απ’ την Κυριακή ως την Τετάρτη πού άναψε η φωτιά στην πόλη. Μου φαίνεται τώρα, ότι επρόκειτο για µια οριστική απόπειρα να εξοντωθεί ο πληθυσµός µε την πείνα.
«Ο Ερυθρός Σταυρός επέµεινε να ανοίξουν οι φούρνοι για τον κόσµο, ο όποιος τότε αναγκάστηκε να βγει έξω απ’ τα σπίτια πού καιγόντουσαν.
«Η λεηλασία και οι σκοτωµοί εξακολουθούσαν διαρκώς κάτω απ’ τα µάτια µας – ένας σκοτωµένος άνδρας κοιτόταν πολλές µέρες µπροστά στην πόρτα του ιδρύµατος µας, κάτω απ’ την Αµερικάνικη σηµαία, το αιµα του είχε πιτσιλίσει τα σκαλιά µας, κτλ. Παντού υπήρχαν νεκροί η άνθρωποι πού πέθαιναν. Η σιωπή του θανάτου επικράτησε τελικά επάνω σε όλους µας και διακοπτόταν µόνο κατά τις τελευταίες τρεις µέρες απ’ τους θηριώδεις Τσέτες πού έσπαζαν τις πόρτες των σπιτιών και έµπαιναν πυροβολώντας τους δυστυχείς ένοικους πού ζάρωναν µέσα σ’ αυτά, λεηλατώντας κλπ. και τη νύχτα απ’ το ούρλιασµα των αδέσποτων σκυλιών και τον κρότο των ποδιών των αλόγων πού τριγύριζαν µέσα στην πόλη άσκοπα, χτυπώντας επάνω στις σκληρές πέτρες του δρόµου. Τρεις
µέρες υστέρα απ’ την κατάληψη της πόλεως απ’ τον στρατό του Κεµάλ άρχισαν οι πυρκαϊές µέσα στη Χριστιανική συνοικία της πόλεως. Η Miss Mills και µερικές απ’ τις δασκάλισσές µας είδαν στρατιώτες να προετοιµάζουν τις φωτιές. Κι εγώ η ίδια είδα έναν άτακτο Τσέτη µε ένα φορτίο καυσόξυλα στη ράχη του ν’ ανεβαίνει ένα στενό δρόµο απ’ τον όποιο αργότερα ήρθε η φωτιά πού µεταδόθηκε και στο δικό µας οίκηµα.
«Κατά τη γνώµη µου είναι ολοφάνερο ότι υπήρχε ένα ωρισµένο σχέδιο να πυρποληθεί η Χριστιανική συνοικία, αφού προηγουµένως ελεηλατείτο. Η ώρα πού θα άρχιζε η µεγάλη πυρκαϊά ήταν όταν ο άνεµος θα φυσούσε µακρυά απ’ την Τούρκικη συνοικία. Όταν άρχισε η πυρκαϊά είπα: «Είµαι σίγουρη πώς οι Τουρκικές Αρχές θα πουν ένα απ’ τα δυο, ότι δηλ. τη φωτιά την έβαλαν ο Ελληνικός στρατός πού υποχωρούσε η οι Αρµένιοι». Αυτό ακριβώς δηµοσιεύτηκε σε Ιταλικές και Γαλλικές εφηµερίδες. Να µη πιστέψετε ούτε λέξη απ’ όλα αυτά! Εµείς είµαστε µέσα στη Χριστιανική συνοικία όταν άρχισε η φωτιά. Όλοι σχεδόν οι Αρµένιοι, εκτός από κείνους πού ήταν κρυµµένοι,
είχαν ληστευθεί και σκοτωθεί µία-δύο µέρες — η και πιο νωρίτερα — προτού να αρχίσει η φωτιά. Οι Έλληνες στρατιώτες είχαν περάσει ήσυχα ανάµεσα απ’ τα προάστεια τρεις η τέσσερις περίπου µέρες πρωτήτερα.
«Ολόκληρη η πόλη ήταν εντελώς κάτω από στρατιωτικό έλεγχο απ’ το απόγευµα του Σαββάτου και οι φωτιές πού κατέστρεψαν τελικά την πόλη, άρχισαν την Τετάρτη. Οι Τούρκοι άτακτοι, Τσέτες και τακτικοί στρατιώτες η και µαζί, έκαψαν την πόλη για να ξεφορτωθούν τους νεκρούς, αφού ετελείωσαν τη λεηλασία τους».
Η κυρία πού έγραψε την επιστολή αυτή δεν είναι ούτε Ελληνίδα ούτε Αρµένισσα και είναι πρόσωπο υψίστης υπολήψεως. ∆εν συµφωνώ όµως µαζί της σχετικά µε τη γνώµη πού διατυπώνει στο γράµµα αυτό όσον άφορα το κάψιµο της Σµύρνης.
Η φωτιά βάλθηκε στην κακόµοιρη πόλη, πού κάηκε εσκεµµένα ολόκληρη, απ’ τους στρατιώτες του Μουσταφά Κεµάλ µε το σκοπό να εξοντωθεί ο Χριστιανισµός µέσα στη Μικρά Ασία και να γίνει αδύνατο στους Χριστιανούς να γυρίσουν σ’ αυτή.
Μέχρι τη στιγµή πού οι Τούρκοι στρατιώτες έβαλαν φωτιά στη Σµύρνη, δηλ. µέχρι τις 13/9/1922 είχα κατορθώσει να διασώσω ουσιαστικά ολόκληρη την παροικία µου (τριακόσια άτοµα περίπου), οι περισσότεροι των οποίων ήταν πολιτογραφηµένοι Αµερικανοί πολίτες. Όλοι αυτοί µαζί µε τις οικογένειες και τους συγγενείς τους είχαν στριµωχθεί στο Theatre de Smyrne στην προκυµαία, πού ήταν ιδιοκτησία ενός πολιτογραφηµένου Αµερικάνου υπηκόου. Ακριβώς αντίκρυ απ’ το δρόµο ήταν ο λιµένας οπού ήταν αγκυροβοληµένο το Αµερικανικό καταδροµικό Simpson έτοιµο να τους παραλάβει. Μέσα στο θέατρο υπήρχε µια φρουρά από ναύτες µε ένα πολυβόλο.
Όταν η πυρκαϊά πήρε σοβαρές διαστάσεις, ανέβηκα επάνω στην ταράτσα του Προξενείου για να κυττάξω. Το θέαµα ήταν τεράστια σκούρα σύννεφα από καπνό πού έβγαινε από µια πλατειά περιοχή, γιατί η φωτιά είχε αρχίσει συγχρόνως από πολλά σηµεία.
Επειδή ήταν φανερό ότι πλησίαζε γρήγορα η στιγµή πού θα έπρεπε να µεταφερθεί η παροικία ήµουν πολύ απασχοληµένος κατά τις λίγες εκείνες ζοφερές ώρες, πού µου έµεναν στο να υπογράφω διαβατήρια για κείνους πού είχαν δικαίωµα για Αµερικανική προστασία και µεταφορά στον Πειραιά.
Οι φλόγες κατέστρεψαν την Αρµενική συνοικία µε τέτοια τροµακτική ταχύτητα, ώστε να γίνει βέβαιο ότι οι Τούρκοι δυνάµωναν τη φωτιά µε εύφλεκτα υγρά. Ναύτες πού εστάλησαν επί τόπου ανέφεραν ότι είδαν Τούρκους στρατιώτες πού έρριχναν κουρέλια µουσκεµµένα µε πετρέλαιο µέσα σε Αρµένικα σπίτια.
Οι οικοδοµές της Σµύρνης ήταν πολύ περισσότερο εύφλεκτες παρ’ όσο φαίνονταν µε ένα τυχαίο βλέµµα. Η πόλη είχε υποστεί στο παρελθόν σεισµούς και οι τοίχοι πού ήταν φτιαγµένοι από πέτρες και ασβεστοκονία είχαν σκελετό από ξύλινες ακτίνες και δοκάρια για να προλαµβάνουν την εύκολη κατακρήµνισή τους. Όταν ένας τοίχος πυρακτωνόταν απ’ τη συνεχή φωτιά, τα ξύλινα δοκάρια άναβαν µέσα στην ασβεστοκονία και η λιθοδοµή κρηµνι-
ζόταν. Όταν η φωτιά ξαπλώθηκε και προχώρησε προς τα κάτω, προς την προκυµαία, οπού υπήρχαν τα ωραία και καλοκτισµένα Γραφεία και εµπορικά καταστήµατα των µεγάλων ξένων εµπόρων και οι κατοικίες των πλούσιων Λεβαντίνων, Ελλήνων και Αρµενίων, ο κόσµος ξεχύθηκε σε ένα ρεύµα πού όλο και µεγάλωνε προς την παραλία, γέροι, νέοι, γυναίκες, παιδιά, άρρωστοι και γέροι. Εκείνοι πού ήταν ανίκανοι να περπατήσουν µεταφέρονταν µε φορεία η επάνω στους ώµους συγγενών των.
Ο γέρος ιατρός Αργυρόπουλος, πού ήταν πολύν καιρό ένα πασίγνωστο πρόσωπο στους δρόµους της Σµύρνης,επειδή ήταν άρρωστος µεταφέρθηκε µε ένα φορείο προς την προκυµαία οπού και πέθανε.
Η τελευταία Μιλτώνια πινελιά προσθετόταν τώρα σε µια σκηνή φρίκης απέραντης και άνευ προηγουµένου ανθρώπινου πόνου. Η µάζα εκείνη των χιλιάδων ανθρώπων συνωστίσθηκε επάνω σ’ έναν στενό δρόµο ανάµεσα στην πόλη πού καιγόταν και στα βαθειά νερά του κόλπου.
Πολλές φορές ετέθη το ερώτηµα «Τι προσπάθειες κατεβλήθησαν για να σβηστεί η φωτιά στην Σµύρνη;». Εγώ δεν είδα καµµιά τέτοια προσπάθεια. Εάν οι Τούρκοι έκαµαν κάτι σχετικά µ’ αυτόν τον σκοπό είναι απλώς µια σποραδική απόπειρα κανενός κοµψού αξιωµατικού πού δεν είχε κατατοπισθεί. Ποια µέτρα είχαν ληφθεί για τη διάσωση του οικήµατος του Αµερικάνικου Προξενείου έχω περιγράψει ήδη.
Μεγάλα νέφη καπνού είχαν αρχίσει ήδη την ώρα εκείνη να ξεχύνωνται επάνω στο Προξενείο. Το πλήθος µέσα στον δρόµο πού ήταν µπροστά στο οίκηµα µας, όπως κι εκείνο πού ήταν επάνω στην προκυµαία, ήταν τώρα τόσο πυκνό, ώστε ο αξιωµατικός πού ήταν επί κεφαλής των ναυτών µου είπε ότι σε δέκα λεπτά δεν θα µπορούσα να περάσω ανάµεσα απ’ αυτό. Είχε έλθει η ώρα για µένα να µεταφέρω την παροικία µου, να εύρω καταφύγιο γι’αυτή σε µια Χριστιανική χώρα και να εύρω τα µέσα για την προσωρινή της συντήρηση.
Ήµουν πολύ ταραγµένος απ’ την κατάσταση των ανθρώπων αυτών και είχα αποφασίσει να κάµω ό,τι µπορούσα, ώστε να τύχουν της πειό γενναιόψυχης και υποµονητικής συµπεριφοράς. Γι’ αυτό φόρτωσα µερικά µπαούλα πάνω σε ένα αυτοκίνητο πού περίµενε, καθώς και µερικά δέµατα απ’ την ώµορφη συλλογή µου χαλιών, τα οποία ευτυχώς ήταν πακεταρισµένα στην αποθήκη περιµένοντας να τα βγάλουµε απ’ τα κιβώτια τους για τη χειµωνιάτικη χρησιµοποίηση τους, άρπαξα ο,τιδήποτε πιο αγαπητό πράγµα πού τύχαινε να ιδώ και µαζί µε τη σύζυγο µου και µια Ελληνίδα υπηρέτρια ξεκίνησα για την προκυµαία και για το αντιτορπιλλικό πού µας περίµενε.
Οι αξιωµατικοί του ναυτικού µας και οι ναύτες έδειχναν µεγάλη δραστηριότητα και συµπεριφέρονταν τόσο σ’εµένα όσο και στη σύζυγο µου µε την πειό µεγάλη ευγένεια. Στην εκτέλεση του κάπως δύσκολου καθήκοντος των να µας περάσουν ανάµεσα απ’ το µανιακό πλήθος µέχρι την επιβίβαση µας, οι νέοι, εκ γενετής Αµερικανοί πολίτες, ήταν επίσης ψύχραιµοι και έδειχναν µεγάλη ικανότητα. Υπήρχε µεγάλος κίνδυνος, γιατί η επιβίβαση γινόταν πολύ βιαστικά και σηµειώθηκε µεγάλος συνωστισµός απ’ τους απελπισµένους και τροµοκρατηµένους ανθρώπους πού έσπευδαν «πατείς µε πατώ σε» προς την αποβάθρα. Ένας τροµαγµένος άνδρας πού πήδησε πάνω στην αποβάθρα, ρίχτηκε στη θάλασσα από ένα νέο Αµερικανό. Γρήγορα τον έβγαλαν έξω πάλι και έφυγε ντροπιασµένος και µουσκεµένος. Αυτό το επεισόδιο πού συνέβει σε µια στιγµή ψυχολογικά κατάλληλη και η αποφασιστική φρούρηση των ναυτών µας και µερικών εκ γενετής Αµερικανών υπηκόων, µας έκαναν δυνατή την επιβίβαση και αναχώρηση µας.
Η τελευταία θέα της δύσµοιρης πόλεως τη χαραυγή εκείνη ήταν τεράστια σύννεφα πού ολοένα µεγάλωναν και κατέβαιναν προς τον λιµένα, µια στενή λωρίδα παραλίας κατειληµµένη από µια µεγάλη µάζα ανθρώπων — ένα πλήθος πού ολοένα µεγάλωνε, έχοντας πίσω του τη φωτιά και µπροστά του τη θάλασσα, και ένας ισχυρότατος στόλος διασυµµαχικών πολεµικών πλοίων, ανάµεσα στα όποια υπήρχαν δυο Αµερικάνικα αντιτορπιλλικά αγκυροβοληµένα σε µικρή απόσταση απ’ την προκυµαία πού παρακολουθούσαν.
Τη στιγµή πού το αντιτορπιλλικό αποµακρυνόταν απ’ την τροµερή σκηνή και ερχόταν στο σκοτάδι, οι φλόγες πού τώρα λυσσοµανούσαν επάνω σε µια εκτεταµένη περιοχή της πόλεως, δυνάµωναν διαρκώς σε λαµπρότητα παρουσιάζοντας µια σκηνή απαίσιας και τροµερής µεγαλοπρέπειας. Ιστορικοί και αρχαιολόγοι εδήλωσαν ότι δεν γνωρίζουν παρά µόνο ένα γεγονός στα χρονικά του κόσµου πού θα µπορούσε να συγκριθεί ως προς την αγριότητα, την έκταση και ως προς όλα τα στοιχεία φρίκης, σκληρότητας και ανθρώπινου πόνου προς την καταστροφή της
Σµύρνης και του Χριστιανικού πληθυσµού της απ’ τους Τούρκους, κι’ αυτό ήταν η καταστροφή της Καρχηδόνος απ’ τους Ρωµαίους.
Πραγµατικά στην Σµύρνη, τίποτε δεν έλειπε σχετικά µε την θηριωδία, την ακολασία, τη σκληρότητα και όλη τη µανία του ανθρώπινου πάθους, το όποιο εξ αιτίας της ολοκληρωτικής αναπτύξεως του κατεβάζει το ανθρώπινο γένος σε επίπεδο χαµηλότερο κι απ’ το πιο σκληρότερο και φρικτότερο επίπεδο του κτήνους. Γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια του διαβολικού αυτού δράµατος οι Τούρκοι λήστευαν και βίαζαν. Ακόµα και ο βιασµός µπορεί να κατανοηθεί σαν ένα ορµέµφυτο της φύσεως, ακαταγώνιστο ίσως, όταν τα πάθη εξαπλώνονται άγρια µέσα σε έναν λαό χαµηλής νοοτροπίας και κατώτερου πολιτισµού, αλλά ο επανειληµµένος βιασµός γυναικών και κοριτσιών δεν ηµπορεί ν’ αποδοθεί ούτε σε θρησκευτική µανία, ούτε σε κτηνώδη πάθη. Ένα απ’ τα δυνατώτερα συναισθήµατα πού πήρα µαζί µου απ’ τη Σµύρνη ήταν το συναίσθηµα της ντροπής, διότι ανήκα στο ανθρώπινο γένος.
Στην καταστροφή της Σµύρνης υπήρχε ένα χαρακτηριστικό πού δεν ηµπορεί να βρει κανείς στην καταστροφή της Καρχηδόνος. ∆εν υπήρχε στόλος Χριστιανικών πολεµικών στον λιµένα της Καρχηδόνος πού παρακολουθούσε µια κατάσταση για την οποία ήταν υπεύθυνες οι κυβερνήσεις των. Στην Καρχηδόνα δεν υπήρχαν Αµερικάνικα καταδροµικά.
Οι Τούρκοι εχόρταιναν ελεύθερα τα ακόλαστα φυλετικά και θρησκευτικά τους ένστικτα για σφαγή, βιασµούς και λεηλασία σε απόσταση βολής λίθου απ’ τα συµµαχικά και Αµερικάνικα πολεµικά, γιατί είχαν διαφωτιστεί συστηµατικά, ώστε να πιστέψουν ότι αυτά δεν θα επενέβαιναν. Μια κοινή διαταγή απ’ τους διοικητάς των πολεµικών η από ένα η δυο απ’ αυτούς — µια εντελώς αβλαβής οβίδα πού θα ριχνόταν επάνω απ’ την Τουρκική συνοικία —θα είχε ξαναφέρει τους Τούρκους στα λογικά τους.
Κι αυτή η παρουσία των πολεµικών εκείνων στον λιµένα της Σµύρνης στο σωτήριο έτος 1922, πού παρακολουθούσαν άπρακτα την τελευταία µεγάλη σκηνή της τραγωδίας των Χριστιανών της Τουρκίας, ήταν το θλιβερώτερο και σηµαντικώτερο χαρακτηριστικό της όλης εικόνας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΗ’
Η ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Το αντιτορπιλλικό έφθασε στον Πειραιά πολύ νωρίς το πρωί και υστέρα από µερικές διαπραγµατεύσεις επέτυχα απ’ τις αρχές την αδεία ν’ αποβιβάσω την παροικία µου. Γρήγορα πείσθηκα πώς δεν είχα κάµει λάθος πού ανέλαβα ο ίδιος αυτό το καθήκον.
Εστέγασα τους προσφυγές µου προσωρινά στον περίβολο του Τελωνείου, και κατήρτησα αµέσως µια επιτροπή απ’ τους πιο ικανούς απ’ αυτούς για να φροντίζει για τις λεπτοµέρειες της προµήθειας τροφίµων κλπ. και για να µοιράζει µεταξύ των οικογενειών τα απαιτούµενα χρηµατικά ποσά για τις καθηµερινές τους ανάγκες, από ένα µικρό χρηµατικό ποσό πού µου είχε δοθεί στη Σµύρνη απ’ τους αντιπροσώπους της Near East Relief για άµεσες ανάγκες. Ύστερα ασχολήθηκα µε την εξεύρεση καταλυµάτων για τους ανθρώπους µου και τηλεγράφησα στην Ουάσιγκτον µια έκθεση της καταστάσεως και ζήτησα χρήµατα. Βρήκα τον Πειραιά, καθώς και την Αθήνα να έχουν ήδη
γεµίσει «µέχρι κορεσµού» µε πρόσφυγες απ’ την Τουρκία. Γρήγορα έγινε φανερό ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθούν καταλύµατα για τις καινούργιες εκείνες αφίξεις. Τρέχοντας όµως σχεδόν µανιωδώς όλη την µέρα επέτυχα κατά το βράδυ την αδεία να κάµω χρήση ενός µεγάλου ατµόπλοιου πού επισκευαζόταν στον λιµένα.
Η έκκληση µου προς την Ουάσιγκτον για οικονοµική βοήθεια είχε σαν αποτέλεσµα να µου σταλεί αµέσως τηλεγραφική εντολή για 2 χιλιάδες δολλάρια και µετά δυο περίπου εβδοµάδες έφτασε απ’ την Κων/πολη ο Πρόξενος Oscar Heizer µε άφθονα χρήµατα. Ένας µικρός χώρος στο κεντρικό οίκηµα του Αµερικανικού Προξενείου των
Αθηνών παραχωρήθηκε στο προσωπικό του Προξενείου της Σµύρνης. Ο χώρος αυτός γέµιζε κάθε µέρα από πρόσφυγες και απ’ τους αναρίθµητους συγγενείς των.
Ήταν ανάγκη να µελετά κανείς προσεκτικά την περίπτωση του καθενός απ’ αυτούς για εξακρίβωση του κατά πόσο είχε δικαίωµα για βοήθεια απ’ την Αµερικανική Κυβέρνηση, πράγµα πού γινόταν διπλά δύσκολο απ’ την έλλειψη ουσιαστικών αρχείων. Το έργο αυτό γινόταν οδυνηρότερο απ’ το γεγονός ότι, ενώ οι Αµερικανοί πολίτες µπορούσαν να επαναπατρισθούν, πολλοί από κείνους πού εξαρτώνταν απ’ αυτούς δεν ηµπορούσαν να σταλούν στις Ηνωµένες Πολιτείες.
Οι Προξενικοί υπάλληλοι ήταν ως εκ τούτου υποχρεωµένοι να ασχολούνται στην πραγµατικότητα µε τον διαχωρισµό οικογενειών µέχρι του σηµείου να χωρίζουν ηλικιωµένους γονείς απ’ τα παιδιά τους και να ενεργούν σαν όργανα ενός άκαµπτου συστήµατος πού δεν προσαρµοζόταν καθόλου στις επείγουσες ανάγκες των προσώπων.
Ένα πειό ευχάριστο χαρακτηριστικό του έργου αυτού ήταν η βοήθεια πού δίναµε για την αντάµωση διασκορπισµένων µελών οικογενειών στην Αθήνα και για την επίτευξη ειδήσεων από χαµένους συγγενείς. Το έργο αυτό πού άρχισα εγώ, αναπτύχθηκε αργότερα σε ένα αποτελεσµατικό σύστηµα απ’ τον Ερυθρό Σταυρό των Αθηνών.
Ήταν πολύ οδυνηρό για µένα να βρεθώ σε καθηµερινή επαφή µε εξαθλιωµένους κατοίκους της Μικράς Ασίας, τους οποίους είχα γνωρίσει πριν από τόσο λίγον καιρό σαν αυτάρκεις και εύπορους. Θυµούµαι µε µια ιδιαίτερη καθαρότητα τον παληό οδηγό πού είχα στις κυνηγετικές µου εκδροµές, έναν φιλόπονο µικρόν αγροκτηµατία απ’ το χωριό ∆εβελίκιοϊ. Πόσες αλησµόνητες µέρες είχα περάσει µαζί του µέσα στα δάση από πεύκα, κυνηγώντας µπεκάτσες και λαγούς και ανταλλάσοντας Ελληνικά και Αµερικανικά κυνηγετικά ανέκδοτα στην ντόπια του διάλεκτο.
Την προτεραία της αναχωρήσεως µου τον συνάντησα να τριγυρνά στους δρόµους σε µια κατάσταση µεγάλης συγχύσεως. Μου διηγήθηκε ότι η ώµορφη και έξυπνη κόρη του πού επρόκειτο σε λίγο να παντρευτεί, εξαφανίστηκε φοβόταν ότι είχε πάθει κάτι χειρότερο απ’ τον θάνατο.
Ο κ. Χάϊζερ αναλαµβάνοντας το έργο µε ρώτησε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της δουλειάς. Ήξερα πώς ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος, γιατί είχε φέρει εις πέρας το µεγαλύτερο µέρος του έργου του Προξενείου Κων/πόλεως επί χρόνια γι’ αυτό του απάντησα: «Η ιδιότητα πού χρειάζεται πειό πολύ στη δουλειά αυτή είναι µια καρδιά µε ανθρωπιά και να µην προσπαθεί κανείς να καταπνίγει τις παρορµήσεις της».
Απ’ την απόκριση του κατάλαβα ότι ήταν ενήµερος του προαπαιτούµενου αυτού και συµφωνούσε µαζί µου. Γι αυτό άφησα τους ανθρώπους µου µαζί του χωρίς να φοβηθώ και έφυγα µε το πλοίο για τις Ηνωµένες Πολιτείες µε άδεια πού µου έδωσε το Υπουργείο Εξωτερικών.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΘ’
ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩ∆ΙΑ
Στην Αθήνα, στο Παρίσι και αργότερα στις Ηνωµένες Πολιτείες, συνάντησα διαφόρους αυτόπτες µάρτυρες της µεγάλης καταστροφής πού µου διηγήθηκαν πράγµατα πού είχαν ιδεί. Κράτησα σηµειώσεις των µαρτυριών διαφόρων απ’ αυτά τα πρόσωπα, αποκλείοντας προσεκτικά όλους εκείνους πού ήταν Έλληνες η Αρµένιοι, όχι γιατί πίστευα πώς οι διηγήσεις αυτών θα ήταν κατ’ ανάγκην αναξιόπιστες, αλλά µάλλον γιατί θα µπορούσαν ν’ αµφισβητηθούν σαν προερχόµενες από προκατάληψη.
Αµερικανοί υπάλληλοι της Near East Relief πού στέκονταν επάνω στο κατάστρωµα ενός πλοίου, το όποιο ανεχώρησε λίγο µετά το «Simpson» µου διηγήθηκαν ότι είδαν έναν άνδρα να ρίχνεται στη θάλασσα και να κολυµπά προς το πλοίο. Ένας Τούρκος στρατιώτης σήκωσε το τουφέκι του, σκόπευσε τον άνθρωπο και του τίναξε το κεφάλι στον αέρα!. Ένας άλλος Αµερικανός διηγούµενος το ίδιο περιστατικό πρόσθεσε τη λεπτοµέρεια ότι ο Τούρκος σκόπευσε µε το τουφέκι του επάνω απ’ τον ώµο ενός Άγγλου ναύτη. ∆ιδασκάλισσες και άλλοι απ’ το προσωπικό του Αµερικάνικου Παρθεναγωγείου µου διηγήθηκαν ότι είδαν µια κυρία πού διέµενε στο ακριβώς αντικρυνό σπίτι να στέκεται στο δρόµο περικυκλωµένη από Τούρκους στρατιώτες, οι όποιοι τη λήστευαν και αποσπούσαν τα δαχτυλίδια απ’ τα δάχτυλα της. Όταν τελείωσαν ένας απ’ αυτούς υποχώρησε λίγο και της απέκοψε το ένα της χέρι µε το σπαθί του. Η κυρία δεν ξαναφάνηκε πειά και προφανώς πέθανε εξ αιτίας των κακώσεων πού είχε υποστεί. Αµερικανοί και άλλοι πού ήταν στη Σµύρνη µου διηγήθηκαν πολλές φορές την ιστορία, ότι πολλοί απ’ τους κατοίκους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, είχαν µαζευτεί επάνω σε µια µαούνα πού ήταν αραγµένη στον λιµένα σε πολύ µικρή απόσταση απ την αποβάθρα µε την ελπίδα ότι καµµιά βάρκα των Συµµάχων η Αµερικάνικη θα τους ρυµουλκούσε σε κανένα πολεµικό και θα τους έσωζε. Οι Τούρκοι έρριξαν, πετρέλαιο επάνω τους και τους έκαψαν.
Την τροµερή αυτή ιστορία µου την επιβεβαίωσε η Miss Emily Me Callam, διευθύντρια του ∆ιακολλεγιακου Ινστιτούτου της Σµύρνης. Έφτασε στη δύσµοιρη πόλη το πρωί της 14ης Σεπτεµβρίου 1922 αφού η φωτιά πού είχαν βάλει οι Τούρκοι είχε λυσσοµανίσει όλη τη νύχτα και είδε µερικά απανθρακωµένα ανθρώπινα σώµατα πού επέπλεαν µέσα στον λιµένα, τα όποια, όπως την πληροφόρησαν, ήταν τα πτώµατα των ανθρώπων πού είχαν καεί επάνω στη µαούνα.
Ένας σηµαίνων Ολλανδός έµπορος της Σµύρνης, πού είχε καταφύγει στη θαλαµηγό του όσο διαρκούσε η πυρκαϊά, µου διηγήθηκε στην Αθήνα ότι όλη τη νύχτα της τροµερής 13ης Σεπτεµβρίου άκουγε φρικτές κραυγές από την παραλία πού ξαφνικά σταµατούσαν µε ένα παράξενο παφλασµό του νερού. Το άλλο πρωί έµαθε ότι είχε αποκεφαλιστεί ένας σωρός ανθρώπων.
Ένα βιβλίο πού θα ενδιέφερε πάρα πολύ τους ανθρώπους θα µπορούσε να γραφεί από τον καθένα πού θα φρόντιζε να πάρει συνεντεύξεις από πρόσφυγες και να γράψει τις διηγήσεις πού θα άκουε απ’ αυτούς για δραπετεύσεις την τελευταία στιγµή και για έξυπνα τεχνάσµατα απελπισίας, στα όποια κατέφυγαν. Μια πλούσια γυναίκα µε µεγάλη οικογένεια από µικρά παιδιά, τα έσωσε όλα µέσα στον συνωστισµό και τον πανικό µε το να δέση ένα µακρύ σχοινί ολόγυρα στις µέσες τους, το άλλο άκρο του οποίου έδεσε στη δική της. Μια κυρία πού κατοικούσε στα Βούρλα, µια µεγάλη πόλη κοντά στη Σµύρνη, έσωσε την ωραία της κόρη µε το να την µεταµφιέσει σε µια άσχηµη και καµπουριασµένη γρηούλα. Μια γυναίκα στις Ηνωµένες Πολιτείες Αµερικανίς πολίτις, µου έγραψε ότι το µικρό της κοριτσάκι τεσσάρων ετών πού το είχε αφήσει στη Σµύρνη µε τους γονείς της, βρέθηκε σ’ ένα απ’ τα
νησιά. Όσο διαρκούσε η σφαγή το παιδάκι αυτό χώθηκε µέσα σ’ έναν ανοιχτό τάφο, όπου έµεινε ξαπλωµένο για πολλές ώρες ακίνητο και σιωπηλό σαν ποντίκι, ωσότου άκουσε να περνούνε άνθρωποι πού µιλούσαν Αγγλικά και τότε παρουσιάσθηκε και σώθηκε από φιλικά χέρια.
∆ιηγούνται φρικτές ιστορίες για την πυρπόληση αρρώστων µέσα σε νοσοκοµεία και παιδιών µέσα σε σχολεία.
Οι µαθητές και µαθήτριες των Αµερικανικών σχολείων και ιδρυµάτων σώθηκαν στην πραγµατικότητα όλοι καθώς και τα ορφανά, των οποίων είχαµε αναλάβει την περίθαλψη.
Λίγο πριν απ’ την αναχώρηση µου ο Έλλην Ανώτατος Αρµοστής µου παρέδωσε ένα σηµαντικό ποσό πού άνηκε σ’ ένα ορφανοτροφείο πού είχε ιδρύσει στον Μπουτζα, προάστειο της Σµύρνης και µε παρεκάλεσε να αναλάβω την ευθύνη για το ίδρυµα και για τους τροφίµους του. Εγώ το έκαµα πράγµατι και κατήρτισα µια Αµερικάνικη επιτροπή για τη συνέχιση του έργου. Τα παιδιά εσώθηκαν όλα και ανεχώρησαν για τη Θεσ/νίκη χάρις κυρίως εις τον ηρωισµό του κ. Murman, ενός Αµερικάνου νέου. Εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει αµφιβολία ότι πολλά ελληνόπαιδα πού υπηρετούσαν στα σχολεία του κέντρου της περιοχής πού κάηκε, χάθηκαν µέσα στις φλόγες και ότι
πολλοί ασθενείς έχασαν τη ζωή τους µε τον ίδιο τρόπο. Τον αριθµό όλων αυτών δεν µπορεί να τον καθορίσει κανείς, εξ αιτίας όµως της ταχύτητας µε την οποία ξαπλωνόταν η φωτιά, ήταν προφανώς αδύνατη η ασφαλής εκκένωση των νοσοκοµείων.
Ολοκληρωτικός βιασµός γυναικών και κοριτσιών ήταν ένα απ’ τα κυριώτερα χαρακτηριστικά της Σµυρναϊκής τραγωδίας. Είναι ανάγκη ν’ αναφέρωµε το βδελυρό αυτό γεγονός, χωρίς όµως να εκταθούµε πολύ σχετικά µε αυτό.
∆εν είναι δυνατό οι Χριστιανοί της Αµερικής να διάκεινται συµπαθώς µε την πολιτική περιποιήσεως µιας φυλής πού ειδικεύεται σε µια τέτοια διαγωγή. Επί του σηµείου αυτού υπεβλήθη ένα γράµµα απ’ την ∆όκτορα Μ. C. Elliott, µια πασίγνωστη ιατρό, εκ γενετής Αµερικανίδα υπήκοο, πού επί πολλά έτη υπηρετούσε σε Νοσοκοµεία της Εγγύς Ανατολής. Η µαρτυρία της ∆/ρος Elliott, πού δεν είδε ποτέ µια Μουσουλµανίδα γυναίκα πού να είχε βιασθεί, είναι πολύ σηµαντική και, παρεποµένως, αποτελεί φόρον τιµής και για τον Έλληνα στρατιώτη. Απ’ αυτή βλέπει κανείς επίσης ότι οι Τούρκοι περιορίζουν τα ακόλαστα οργιά τους στα κορίτσια των Χριστιανών. Ιδού το γράµµα της ∆/ρος Elliott:
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙ∆ΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΤΟΜΕΥΣ ΕΓΓΥΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΜΟΝΑΣ ΕΛΛΑ∆ΟΣ
Αθήναι, Ελλάς 2 Ιουνίου 1923
Γενικόν Πρόξενον George Horton Αµερικανικήν Πρεσβείαν Αθήνας, Ελλάδα
Αγαπητέ µου, κ. Horton:
Πόσο σωστή ήταν η περίφηµη ρήση του Gladstone σχετικά µε τον χαρακτήρα των Τούρκων αποδείχθηκε πληρέστατα στην τελευταία καταστροφή της Σµύρνης.
Η θέση µου σαν γυναίκας ιατρού µου δίνει µιαν ιδιαίτερη ικανότητα να ξέρω το πώς φέρθηκαν οι Τούρκοι στις νέες κοπέλλες. Απ’ την πείρα µου τεσσάρων χρόνων στην Τουρκία θεωρώ αξιοσηµείωτο ότι δεν έχω ιδεί ποτέ µια Τούρκισσα κοπέλλα πού να έχει βιασθεί. Κατά χαρακτηριστική αντίθεση προς αυτό έχω ιδεί εκατοντάδες Χριστιανές κοπέλλες πού έχουν πάθει αυτό το πράγµα από Τούρκους άνδρες. Η τελευταία καταστροφή της Σµύρνης δεν απετέλεσε εξαίρεση σ’ αυτό το γεγονός και µπορώ απόλυτα να βγάλω το συµπέρασµα από όσα είδα µε τα ίδια µου τα µάτια ότι ο βιασµός Χριστιανών κοριτσιών απ’ τους Τούρκους στη Σµύρνη ήταν ολοκληρωτικός. Πράγµατι και έχω εξετάσει δωδεκάδες τέτοιων κοριτσιών και έχω ακούσει απ’ αυτά διηγήσεις για άλλα κορίτσια πού έπαθαν τα ίδια. Εφόσον απ’ την προσωπική µου ιατρική εξέταση εξακρίβωσα ότι η σχετική τους διήγηση δεν ήταν καθόλου υπερβολική, δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι όσα µου εξέθεσαν σχετικά µε τις συντρόφισσες τους δεν ήταν σωστά.
Η µεταχείριση των κοριτσιών στη Σµύρνη κατά τη διάρκεια της τελευταίας καταστροφής του 1922 υπήρξε ακατονόµαστη και είµαι πρόθυµη να εκθέσω υπεύθυνα σαν Αµερικανίδα ιατρός και σαν διευθύντρια ενός οργανισµού πού εκτελεί ένα σπουδαίο ιατρικό έργο στην Ελλάδα, µετά την καταστροφή της Σµύρνης, ότι η ίδια έκανα αυτή την διαπίστωση.
Ειλικρινώς υµετέρα (Υπογρ.) ∆ρ Μ. C. Elliott
∆ιευθύντρια των Αµερικανικών Νοσοκοµείων για γυναίκες Αθήναι, Ελλάς
Ανάµεσα σε άλλους µάρτυρες του αίσχους της Σµύρνης ήταν και ένας υπάλληλος του µεγάλου εµπορικού οίκου της Νέας Υόρκης Mac Andrews and Forbes. Τα γραφεία του στη Σµύρνη βρίσκονταν στην περιοχή πού καταστράφηκε απ’ τη φωτιά. Ο άνθρωπος αυτός είδε Τούρκους πού έρριχναν χειροβοµβίδες µέσα στις οικοδοµές πού υστέρα έπαιρναν φωτιά.
Ένας σηµαίνων αξιωµατούχος της Y.M.C.A. (Αµερικανικής Χ.Α.Ν.) εκ γενετής Αµερικανός υπήκοος, µου διηγήθηκε τα εξής:
«Στεκόµουν µαζί µε αρκετούς άλλους επάνω στο κατάστρωµα ενός πλοίου, και κύτταζα τη φωτιά, οπότε είδα µερικά άτοµα να ρίχνουν κάποιο υγρό επάνω σε µια απ’ τις µεγαλύτερες οικοδοµές πού βρίσκονταν ακριβώς µπροστά στην παραλία και πολύ γρήγορα ξεπετάχτηκαν απ’ την οικοδοµή τεράστιες φλόγες. Τούρκοι στρατιώτες περιπολούσαν την ώρα εκείνη πάνω-κάτω µπροστά απ’ την οικοδοµή, και δεν επενέβησαν καθόλου».
Ένας άλλος πασίγνωστος παράγων της Υ.Μ.C.Α. µε πληροφόρησε ότι είδε γυναίκες τρυπηµένες µε λόγχες από Τούρκους και τα πτώµατα παιδιών πού είχαν επίσης τρυπηθεί µε λόγχες. Το αυτοκίνητο του ίδιου πού τριγύριζε µέσα στην πόλη για περιπτώσεις αναγκών φιλανθρωπίας, δυσκολευόταν να προχωρήσει από τα πτώµατα.
Κατά τη διάρκεια της διαµονής µου στην Ουάσιγκτον στα 1922 και 1923 συνάντησα πολλές φορές την ∆/ρα Esther Lovejoy, την πασίγνωστη ιατρό της Νέας Υόρκης. Η ∆ρ Lovejoy είχε έλθει στη Σµύρνη ενώ οι πρόσφυγες ήταν ακόµα στην προκυµαία και η εκκένωση της πόλεως συνεχιζόταν. Ρίχτηκε κυριολεκτικά στη δουλειά της παροχής ιατρικής βοήθειας στους αρρώστους και πληγωµένους και ιδιαίτερα στις επίτοκες γυναίκες. Μου περιέγραψε µε ζωηρά χρώµατα τη λήστευση των προσφύγων απ’ τους Τούρκους, στρατιώτες και πολίτες, και επάνω στην παραλία και κατά τη στιγµή της επιβιβάσεως των. Ενώ οι άνδρες µας βοηθούσαν τους δύσµοιρους εκείνους ανθρώπους να φύγουν, οι Τούρκοι τους χτυπούσαν βάναυσα ψάχνοντας µέσα στα ρούχα τους για χρήµατα η οτιδήποτε πολύτιµο πού µπορούσαν να έχουν επάνω τους.
Ένα απ’ τα πειό αισχρά χαρακτηριστικά της τραγωδίας της Σµύρνης ήταν η απαγωγή των ανδρών ηλικίας 18 έως 45 ετών. Αυτοί ήταν άµαχοι γεωργοί και άλλοι πού δεν είχαν ούτε την παραµικρή ευθύνη για την αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία. Αυτοί ήταν οι προστάτες των οικογενειών και η βίαιη απαγωγή τους άφησε τις χήρες και τα ορφανά στην υποστήριξη των δήθεν «Χριστιανικών Εθνών» και ιδιαίτερα των Ηνωµένων Πολιτειών. ∆εν χρειάζεται κανείς παρά µόνο λίγη φαντασία για να έχει µια εικόνα των σκηνών πού µου περιέγραψαν η ∆ρ Lovejoy και άλλοι, πού µου διηγήθηκαν για παιδιά πού αγκάλιαζαν µε τα χέρια τους τις κνήµες των πατέρων τους και ξεφώνιζαν απελπιστικά για έλεος, και για γυναίκες πού σφίγγονταν επάνω στους άνδρες τους σ’ ένα
τελευταίο αγκάλιασµα απελπισίας· και χρειάζεται λιγώτερη φαντασία για να οραµατιστεί κανείς τον τρόπο µε τον όποιο τ’ ανδρόγυνα εκείνα απεσπώντο ο ένας απ’ τον άλλον.
Οι τελευταίες αυτές σκηνές επάνω στην προκυµαία της Σµύρνης αποκαλύπτουν ολόκληρο το σατανικό και µεθοδικό έφαρµοσθέν σχέδιο των Τούρκων. Οι στρατιώτες είχαν την άδεια να κορέσουν τα ακόλαστα ένστικτα τους για σφαγή και λεηλασία και βιασµούς µε την επίθεση κατά πρώτον κατά των Αρµενίων, τους οποίους έσφαζαν και έκαιαν, βιάζοντας τις γυναίκες και τις κόρες τους. Ενώ για τους Έλληνες πού µισούσαν βαθύτερα, επιφύλασσαν έναν βραδύτερο και πειό επώδυνο θάνατο. Οι λίγοι πού γύρισαν πίσω διηγούνται φρικτά πράγµατα. Μερικοί επυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν κατά οµάδες. Όλοι ήταν πεινασµένοι και χιλιάδες πέθαναν από αρρώστιες,
κούραση και εγκατάλειψη. Αυθεντικές εκθέσεις Αµερικανών υπαλλήλων της Near East Relief αναφέρουν για µικρές οµάδες απ’ αυτούς πού τους συνάντησαν πολύ µακρυά στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και πού όταν είχαν ξεκινήσει αποτελούνταν από χιλιάδες.
Οι Τούρκοι προφασίζονταν ότι αποµάκρυναν τον άρρενα πληθυσµό της Σµύρνης και της περιοχής της για να ξανακτίσει τα χωριά πού είχαν καταστραφεί απ’ τον Ελληνικό στρατό κατά την υποχώρηση του. Αυτό έχει µια χροιά δικαιοσύνης και θα έχει κάποια απήχηση σε κάθε Αµερικανό πού δεν ξέρει τα γεγονότα. Οι Έλληνες χωρικοί της Μικράς Ασίας ήταν Οθωµανοί υπήκοοι, και δεν ήταν µε κανένα τρόπο υπεύθυνοι για τις πράξεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Πολλοί λίγοι απ’ αυτούς είχαν καταταχθεί σαν εθελοντές στο στρατό της τελευταίας και είχαν µεταχειριστεί κάθε µέσο και κάθε υπεκφυγή πού ήταν δυνατό να επινοήσουν για ν’ αποφύγουν τη µάχη: Αν οι Έλληνες της Μικρας Ασίας ήταν µια ρωµαλέα και πολεµοχαρής φυλή και είχαν συνεργαστεί µε όλη τους τη δύναµη
µε τους Έλληνες της Ελλάδος, θα µπορούσαν να φέρουν τους Τούρκους σε πολύ δύσκολη θέση.
Ο σκοπός του Κεµάλ, όπως είδαµε ήδη, ήταν ένας: η εξόντωση. Ο λόγος πού προφασίζοταν ότι είχαν γι’ αυτό ήταν µια απ’ τις πονηρές υπεκφυγές πού µεταχειρίζονταν οι Τούρκοι για τους κουτούς Ευρωπαίους. Αφ’ ετέρου όµως δεν ήταν Έλληνες άνδρες όλοι οι δυστυχείς, πού υπήχθησαν απ’ τους Τούρκους. Πολλές χιλιάδες Χριστιανών γυναικών και κοριτσιών παραµένουν ακόµα στα χέρια των για να ικανοποιούν τις ακόλαστες ορµές των η για να δουλεύουν σαν σκλάβες. Μια έκθεση πού υπεβλήθη στην Κοινωνία των Εθνών δίνει τον αριθµό «των πενήντα χιλιάδων και άνω» ο υπολογισµός αυτός όµως φαίνεται πολύ συντηρητικός. Οι Ηνωµένες Πολιτείες δεν πρέπει να υπογράψουν συνθήκη ειρήνης µε την Τουρκία πριν αποδοθούν οι άνθρωποι αυτοί.
Ο Μουσταφά Κεµάλ διέπραξε ένα τροµερό σφάλµα µε το να κάψει τη Σµύρνη και να φερθεί εγκληµατικά στους κατοίκους της. Εάν τους µεταχειριζόταν µε καλό τρόπο, ανεξάρτητα απ’ τη θρησκεία τους θα συγκεντρώνονταν όλοι µε ειλικρίνεια ολόγυρα του και θα αποδεικνυόταν ένας πραγµατικά µεγάλος άνδρας. Επί πλέον µια τέτοια διαγωγή θα ήταν ένας λαµπρός θρίαµβος για τον Μωαµεθανισµό.
9ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα Κ΄μέχρι και ΚΖ΄, κεφάλαια του βιβλίου
Κ’ Ιστορική σηµασία της καταστροφής της Σµύρνης.
ΚΑ’ Αριθµός των φονευθέντων.
KB’ ∆ράση του Ναυτικού µας για τη διάσωση ψυχών.
ΚΓ’ Η ευθύνη του κόσµου της ∆ύσεως.
Κ∆’ Τα σχέδια της Ιταλίας σχετικά µε τη Σµύρνη.
ΚΕ’ Η Γαλλία και οι Κεµαλικοί.
ΚΣΤ’ Σφαγή της Γαλλικής φρουράς στην URFA.
ΚΖ’ Η Αγγλική βοήθεια.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Κ’
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Η καταστροφή της Σµύρνης από τους Τούρκους υπήρξε ένα γεγονός µεγάλης σηµασίας στην Εκκλησιαστική ιστορία. Την εποχή της γεννήσεως του Προφήτη, στα 570 µ.Χ. περίπου, ο Χριστιανισµός είχε ξαπλωθεί πέρα απ’την περιοχή πού γενικά σήµερα ονοµάζουµε «Ευρώπη», στην αρχαία επαρχία της Ασίας πού εκτεινόταν ανατολικά µέχρι την Κασπία Θάλασσα, σε µια πλατειά λωρίδα της Συρίας και σε µια ευρεία ζώνη της Βόρειας Αφρικής κατ’ευθείαν µέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Στα 30 µ.Χ. σύµφωνα µε τον Kurtz, ιστορικό της Χριστιανικής Εκκλησίας, υπήρχαν στον κόσµο πεντακόσιοι Χριστιανοί στα 100 µ.Χ. είχαν αυξηθή σε πεντακόσιες χιλιάδες και στα 311 µ.Χ. έφθαναν τα τριάντα εκατοµµύρια.
Η Μικρά Ασία και η Αφρική είναι περίφηµες στην ιστορία της Εκκλησίας σαν πατρίδες πολλών απ’ τους ονοµαστότερους Χριστιανούς Πατέρες και µάρτυρες, όπως ήταν ο Πολύκαρπος, επίσκοπος της Σµύρνης, ο Τερτυλλιανός της Καρχηδόνας, ο Κλήµης της Αλεξανδρείας, ο Χρυσόστοµος της Αντιοχείας, ο Ωριγένης της Τύρου, ο Κυπριανός της Καρχηδόνας και ένα πλήθος άλλων. Ο Απόστολος Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας.
Κατά τον όγδοον αιώνα ο Τιµόθεος έστειλε µιαν οµάδα ιεραποστολών απ’ την Μεσοποταµία για να προσηλυτίσουν τους Τατάρους, κι αυτή πήγε µέχρι την Κασπία Θάλασσα και µάλιστα µπήκε και στην Κίνα «διαδίδοντας και ξαναζωντανεύοντας στα µέρη εκείνα τη γνώση του Ευαγγελίου». Οι Επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως ήταν στη Μικρά Ασία και το γεγονός ότι η Σµύρνη ήταν η τελευταία απ’ αυτές και διατήρησε τη δάδα της αναµµέν µέχρι το 1922, δίνει ιδιαίτερη έµφαση στην σηµασία της καταστροφής της απ’ τους Τούρκους, µέσα στην Εκκλησιαστική ιστορία.
Ο σκοπός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν Ίδρυσε την πρωτεύουσα του, ήταν να χτίσει µια διακεκριµένη Χριστιανική πόλη πού θα έπρεπε να γίνει η Μητρόπολη του Χριστιανισµού. Η µεγαλοπρέπεια της, η ευγένεια της, η τέχνη της και ο πολιτισµός της, ο πλούτος, η δύναµη και η φήµη της σαν κέντρου µαθήσεως και ευσέβειας έµειναν αλησµόνητα µέχρι και σήµερα. Μπροστά στους ευγενείς άρχοντες και αρχόντισσες της οι αριστοκράτες και αριστοκράτισσες της ∆υτικής Ευρώπης φαίνονταν άξεστοι άνδρες και αγριοκόριτσα. Αφού καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν και υπέστησαν βαρεία κακοµεταχείριση από τους Λατίνους ιππότες, (συµφορά απ’ την οποία ουδέποτε
µπόρεσαν ν’ αναλάβουν) οι κάτοικοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, διατήρησαν µολαταύτα αρκετό µέρος απ’ τον πολιτισµό τους, ώστε, όταν τελικά τους υπέταξαν οι Τούρκοι, να διασκορπιστούν στην Ευρώπη και να φέρουν την αναγέννηση στη ∆ύση. Η Αναγέννηση, η θαυµαστή εκείνη αφύπνιση απ’ το σκοτάδι του Μεσαίωνα οφειλόταν κατά πολύ µεγάλο µέρος στην Παιδεία πού έφεραν στην Ευρώπη οι λόγιοι της Κωνσταντινουπόλεως, πού διέφυγαν απ’ τους Τούρκους. Οι λόγιοι εκείνοι είχαν διατηρήσει αναµµένο το φως της αρχαίας κλασικής Παιδείας καθ’ όλη τη διάρκεια του σκότους και της αµάθειας της Ευρώπης.
Εάν η Κωνσταντινούπολη είχε µπορέσει να γλυτώσει και ο Χριστιανισµός είχε µπορέσει να διασωθεί στην Εγγύς Ανατολή, οι συνέπειες για τον πολιτισµό θα ήταν ανυπολόγιστες. Πόσο δοξασµένη πόλη θα ήταν σήµερα µια Ελληνική Κωνσταντινούπολη, αν είχε παραµείνει διαρκώς Ελληνική, µε τις µακρές παραδόσεις της και τους τεράστιους θησαυρούς αρχαίου πολιτισµού!. Θα ήταν ένα δεύτερο Παρίσι, µε τα σκέλη του στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, µεγάλη στο εµπόριο, στη µάθηση, στις επιστήµες και σε όλα τα προτερήµατα και τις επιρροές του Χριστιανικού πολιτισµού.
Ο Sir Edwin Pears στην πασίγνωστη ιστορία του λέγει τα έξης: «Η Νέα Ρώµη του Μεγάλου Κωνσταντίνου περιήλθε κάτω απ’ την, εξουσία µιας ορδής τυχοδιωκτών της Ανατολής, πού ήταν βασικά Τουρανικής καταγωγής η µιγάδες εξ αιτίας της πολυγαµίας τους. Αυτή ήταν η πειό µεγάλη νίκη πού κέρδισε ποτέ η Ασία στον πόλεµο της µε την Ευρώπη. Επί πολλές δεκαετίες υστέρα απ’ αυτή φάνηκε πώς αποτελούσε τουλάχιστο µια δυνατότητα για την Ανατολή να καταστρέψει όλους τους καρπούς της νίκης του Μαραθώνος». Ο Ίδιος συγγραφεύς λέγει άλλου:
«Κάτω απ’ την εξουσία των νέων δυναστών της η Κων/πολη προοριζόταν να καταντήσει η πειό ξεπεσµένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη, και έγινε ανίκανη να συνεισφέρει ο,τιδήποτε πού ν’ αξίζει κάτι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ούτε οι καλές τέχνες, ούτε η λογοτεχνία, ούτε καν η χειροτεχνία και γενικά τίποτε πού θα επιθυµούσε ο κόσµος να διατηρήσει µ’ ευχαρίστηση, δεν προήλθε απ’ την Βασιλίδα των Πόλεων µετά το 1453. Η άλωση της
όσο µπορεί να ιδεί το ανθρώπινο βλέµµα, υπήρξε ένα δυστύχηµα για τον κόσµο χωρίς κανένα πλεονέκτηµα πού να περιορίζει τις συνέπειες: φτώχια εξ αιτίας της κακοδιοικήσεως είναι το πειό καταφάνερο αποτέλεσµα της κατακτήσεως πού έπληξε τους υπηκόους της αυτοκρατορίας. Μεγάλες εκτάσεις γης αφέθηκαν ακαλλιέργητες. Βιοµηχανίες χάθηκαν, Μεταλλεία λησµονήθηκαν. Το εµπόριο έπαυσε σχεδόν να υπάρχει. Ο πληθυσµός λιγόστεψε. Το πλουσιώτερο κράτος της Ευρώπης έγινε το φτωχότερο· το πειό πολιτισµένο έγινε το πειό βάρβαρο. Η ηθική κατάπτωση των υποταχθέντων λαών και των εκκλησιών των δεν ήταν λιγώτερο ολέθρια από την βλάβη των υλικών των συµφερόντων. Οι Χριστιανοί αποκαρδιώθηκαν. Η σωµατική τους αντοχή ελαττώθηκε».
Η κατάσταση της Μικράς Ασίας, όπως περιγράφηκε παραπάνω από τον Sir Edwin Pears και πού ήταν αποτέλεσµα της αλώσεως της Κων/πόλεως χειροτέρευε συνεχώς µέχρι την τελική πλήρη καταστροφή των Χριστιανών απ’ τους Τούρκους. Τίποτε δεν άλλαξε κατά την διάρκεια των πέντε περίπου αιώνων πού πέρασαν. Ο Τούρκος δεν άλλαξε ούτε ως προς τον χαρακτήρα του, ούτε ως προς τις µεθόδους του. Οι σκηνές πού περιέγραψε ο Pears ότι επηκολούθησαν την άλωση της Βασιλίδος των Πόλεων, οι σφαγές και οι βιασµοί γυναικών, διπλασιάστηκαν στη Σµύρνη µαζί µε την πρόσθετη φρίκη των βασανισµών των Χριστιανών επάνω στην προκυµαία.
Μετά την Κων/πολη, η Σµύρνη, η «Γκιαούρ Σµύρνη» υπήρξε το τελευταίο οχυρό του Χριστιανισµού και του Ελληνικού πολιτισµού στην Εγγύς Ανατολή. Είχε τα µεγάλα και πολύτιµα βιβλιοπωλεία της, τους λογίους της, τα περίφηµα σχολεία της. Οι Έλληνες και οι Αρµένιοι µπορούσαν οποτεδήποτε να επιτύχουν την ασφάλεια τους, αν απαρνιούνταν την πίστη τους. Μολαταύτα, αν και υπήρξαν και µερικοί αποστάτες, γενικά διατήρησαν την πίστη τους και υπέφεραν.
Ο µόνος πολιτισµός πού υπήρξε στην Τουρκία από το µαύρο εκείνο έτος 1453 ήταν εκείνος πού της έδωσαν οι Χριστιανοί της παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πού απόµειναν µετά την κατάρρευση της. Σχετικά µ’ αυτό είχε µεγάλη σπουδαιότητα το έργο των Αµερικανών και άλλων ιεραποστόλων. Είχαν εκστρατεύσει αρχικά στην Τουρκία για να προσηλυτίσουν Μουσουλµάνους. Είδαν όµως ότι δεν µπορούσαν να επιτύχουν κάτι τέτοιο, αλλά η πραγµατική τους αποστολή ήταν απέναντι των Χριστιανών πού λαχταρούσαν να διαφωτισθούν και να εξυψωθούν πνευµατικά. Η πρόσφατη γρήγορη ανάπτυξη των τελευταίων αυτών σχετικά µε την προοδευµένη γεωργία, τη βιοµηχανία, το εµπόριο και την εκπαίδευση είχε σαν αποτέλεσµα την παλινόρθωση του Χριστιανισµού στην Ανατολή και την ανοικοδόµηση του γκρεµισµένου και διαλυµένου οικοδοµήµατος της παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Στις Μεγάλες Χριστιανικές ∆υνάµεις είχε δοθεί µια καθυστερηµένη και τελευταία ευκαιρία να επανορθώσουν το έγκληµα πού είχε γίνει εις βάρος ολόκληρου του κόσµου, όταν η Αγία Σοφία, ο Ναός της Αιώνιας Σοφίας, έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑ’
ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΩΝ
Πόσοι σφάγηκαν µέσα στη Σµύρνη και στα προάστεια και τα χωριά της; Είναι αδύνατο να κάνει κανείς οιανδήποτε εκτίµηση εντελώς επιτυχή, οι προσπάθειες όµως υπερβολικής ελαττώσεως του σχετικού αριθµού κατ’ ανάγκην προδίνει έλλειψη αξιοπιστίας.
Επίσηµες στατιστικές αναβιβάζουν τους Αρµένιους κατοίκους της Σµύρνης σε είκοσι πέντε χιλιάδες και είναι βέβαιο ότι το µεγαλύτερο µέρος των ανδρών της Κοινότητας αυτής σκοτώθηκαν, χωρίς να υπολογίσουµε τις γυναίκες και τα κορίτσια, καθώς και πολυάριθµους Έλληνες. Μια έκθεση ανταποκριτού προς την London Daily Chronicle από 18 Σεπτεµβρίου 1922 λέγει: «Ο χαµηλότερος υπολογισµός των ψυχών πού χάθηκαν και πού ανακοίνωσαν οι πρόσφυγες καθορίζει το σύνολο των σε εκατόν είκοσι χιλιάδες».
Το Πρακτορείο Reuter, σε µια ανταπόκριση της ίδιας ηµέρας κάµνει την εξής διαπίστωση: «Από καµµιά απ’τις εκθέσεις δεν είναι δυνατό να δώσει κανείς ακριβείς αριθµούς για τα θύµατα, κατά πασαν όµως πιθανότητα πρέπει αυτά να υπερβαίνουν τις εκατό χιλιάδες».
Ο κ. Roy Treloar, ανταποκριτής της εφηµερίδας, είχε τηλεγραφήσει τα εξής:* «Ο Νουρεδδήν Πασάς άρχισε ένα συστηµατικό ανθρωποκυνήγι εναντίον των Αρµενίων, οι όποιοι συγκεντρώθηκαν σε οµάδες ανά εκατό, οδηγήθηκαν στο ∆ιοικητήριο (Konak) και εφονεύθηκαν».
Ο ανταποκριτής των Τάϊµς του Λονδίνου τηλεγραφούσε: «Οι σκοτωµοί γίνονταν συστηµατικά. Τούρκοι τακτικοί στρατιώτες και άτακτοι, όπως µας διηγήθηκαν, µάζευαν απ’ τους δρόµους ανθρώπους πού φαίνονταν πλούσιοι και αφού τους ξεγύµνωναν, τους εσκότωναν κατά οµάδες. Πολλοί Χριστιανοί, πού είχαν καταφύγει στις εκκλησίες, κάηκαν µέσα σ’ αυτές, στις όποιες έβαλαν οι Τούρκοι φωτιά».
Ο κ. Otis Swift, ανταποκριτής του «Βήµατος του Σικάγου», επισκέφθηκε τα Ελληνικά νησιά, στα όποια είχαν µεταφερθεί πρόσφυγες µε ατµόπλοια πού είχαν πάει για την διάσωση τους και είδε πολλά θύµατα της τραγωδίας, πού οι διηγήσεις τους και το είδος των τραυµάτων τους παρείχαν πρόσθετη µαρτυρία για τη θηριωδία των Τούρκων. Ιδού µια µικρή περικοπή απ’ την έκθεση του κ. Swift:
«Τα Νοσοκοµεία των Ελληνικών νησιών είναι γεµάτα από ανθρώπους πού είχαν ξυλοκοπηθεί απ’ τους Τούρκους. Σε ένα Νοσοκοµείο της Χίου είδα ένα παιδί πού ζούσε ακόµα, αν και είχε πυροβοληθεί στο πρόσωπο από ένα στρατιώτη, πού είχε σκοτώσει τον πατέρα του και βιάσει τη µητέρα του. Στο ίδιο Νοσοκοµείο υπήρχε µια οικογένεια έξη ορφανών Αρµενίων. Ένα νήπιο τεσσάρων ετών της οικογενείας αυτής είχε ξυλοκοπηθεί µε τον υποκόπανο τουφεκιού, γιατί δεν είχαν βρεθεί χρήµατα ραµµένα µέσα στα ρούχα του».
Είναι αναµφισβήτητο ότι πολλές χιλιάδες απ’ τους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Σµύρνης και της περιοχής της σκοτώθηκαν απ’ τους Τούρκους.
Στον αριθµό εκείνων πού σκοτώθηκαν πραγµατικά κατά τις ήµερες της σφαγής πρέπει να προστεθούν οι Έλληνες πού χάθηκαν µετά τον εκτοπισµό τους, οι άνθρωποι πού πέθαναν µέσα στις φλόγες η σκοτώθηκαν από την κατάρρευση τοίχων, εκείνοι πού εξέπνευσαν πάνω στην προκυµαία και όλοι εκείνοι πού υπέκυψαν έκτοτε από στερήσεις η κακώσεις η από θλίψη. Η έκταση της καταστροφής µπορεί να διαπιστωθεί από το µέγεθος του έργου περιθάλψεως πού διενεργήθηκε από τότε και απ’ τα τεράστια ποσά πού µαζεύτηκαν ιδιαίτερα στην Αµερική για τη συντήρηση των χηρών και ορφανών.
Η έκθεση πού ακολουθεί είναι του κ. Charles V. Vickery, Γενικού Γραµµατέως της Περιθάλψεως Εγγύς Ανατολής (Near East Relief) 5η Λεωφόρος, αριθ. 151, Νέα Υόρκη:
«Έχοντας υπ’ όψη το χρηµατικό ποσό πού έχει δαπανηθεί για περίθαλψη, θέλω να πω ότι σχετικά µε την Περίθαλψη της Εγγύς Ανατολής το συνολικό ποσό χρηµάτων και τροφίµων πού συνεισέφερε ο Αµερικανικός λαός έχει ανέλθει κατά προσέγγιση σε ενενήντα πέντε εκατοµµύρια δολλάρια. Από ό,τι γνωρίζω δεν υπάρχουν στατιστικές διαθέσιµες για τα ποσά πού έχουν ξοδευθεί από άλλες χώρες. Εκείνη πού συνεισέφερε τα πειό µεγάλα ποσά υπήρξε βέβαια η Αγγλία, δεν έχουµε όµως καθόλου σχετικά στοιχεία εδώ στο Γραφείο µας.
«Σχετικά µε το δεύτερο ερώτηµα σας για το πόσα χρήµατα χρειάζονται ακόµα, θα έλεγα ότι είναι τροµερά δύσκολο να δώσει κανείς µιαν αξιόπιστη απάντηση σ’ αυτό, γιατί υπάρχουν τόσο πολλοί αβέβαιοι παράγοντες µέσα στο πρόβληµα, πράγµα πού εσείς το ξέρετε πολύ καλά. Όσον αφορά στη Near East Relief, το πρόγραµµα µας θα έπρεπε να περιορισθεί πολύ γρήγορα υστέρα από ένα η δυο χρόνια και η Εκτελεστική Επιτροπή επήρε οριστική απόφαση «επί τω τέλει» να γίνει ένα είδος συντονισµού η συγχωνεύσεως των Πρακτορείων Εγγύς Ανατολής, αφού περάσουν πέντε χρόνια η και νωρίτερα ει δυνατόν. Η απόφαση αυτή πάρθηκε πριν από εννέα µήνες περίπου.
«Η Near Hast Relief Θα χρειασθεί τέσσερα εκατοµµύρια δολλάρια περίπου το χρόνο για τα δυο προσεχή έτη εάν µπορεί κανείς να στηριχθεί στις σηµερινές ενδείξεις».
Μια απ’ τις σηµαντικώτερες εκθέσεις σχετικά µε την πυρκαϊά είναι εκείνη του Αίδεσ. Charles Dobson, Άγγλου ιερέως της Σµύρνης και µιας Επιτροπής σηµαινόντων Άγγλων, κατοίκων της περιοχής, στους οποίους περιλαµβάνονται και οι Άγγλοι ιερείς του Βουρνόβα και του Μπουτζα. Η έκθεση αυτή επιρρίπτει την ευθύνη της φωτιάς επάνω στους Τούρκους «των οποίων φανατικά στοιχεία, ενθαρρυνθέντα απ’ την αδεία της τριήµερης λεηλασίας, έκαψαν την πόλη µε την ελπίδα ότι έτσι θα αποµάκρυναν οριστικά τα µη Μουσουλµανικά και µη Ιουδαϊκά στοιχεία». Μια τέτοια έκθεση από µια τέτοια πηγή, δεν αφήνει αµφιβολία σχετικά µε το γεγονός ότι η Σµύρνη κάηκε απ’ τους Τούρκους, µολονότι οι κύριοι πού αναφέραµε παραπάνω, δεν έλαβαν υπ’ όψη το περιστατικό ότι η
πόλη ήταν τότε κάτω απ’ τον απόλυτο έλεγχο των Κεµαλικών στρατευµάτων και ότι πάρα πολλοί µάρτυρες είδαν τακτικούς στρατιώτες του Τουρκικού στρατού, µε στολή, να βάζουν φωτιές. Σχετικά µ’ όλα αυτά επιβάλλεται να πούµε ότι η παραπάνω έκθεση αναφέρει και περιστατικά µεγαλύτερης θηριωδίας από κείνα πού εγώ έχω εκθέσει, τα οποία όµως παραλείπω να παραθέσω.**
* Την 20ή Σεπτεµβρίου 1922.
** Ολόκληρη την έκθεση µπόρα να την εύρη κανείς ατή Gibraltar Diocesan Gazette, Αριθ. 2, Τόµος 6, του Νοεµβρίου του 1922.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ KB’
∆ΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ∆ΙΑΣΩΣΗ ΨΥΧΩΝ
Τα εξής ραδιοτηλεγραφήµατα εστάλησαν το βράδυ της 13ης Σεπτεµβρίου, ενώ ήµουν εν πλω ταξιδεύοντας για την Αθήνα και αργότερα:
Litchfield, Simpson. 13-9-22
ΟΙ 13 η φωτιά έφθασε σχεδόν στο Προξενείο. Το Προξενείο έχει διασωθεί µαζί µε όλα σχεδόν τα πράγµατα αξίας. Πολυάριθµοι άλλοι Αµερικανοί επιβιβάσθηκαν σε πλοία και τώρα επιβιβάζονται, δεν έχουν όµως συγκεντρωθεί όλοι έως τώρα. ‘Ολόκληρος ο πληθυσµός βρίσκεται στην παραλία, έχω τοποθετήσει πολλά ορφανά και υπαλλήλους Αµερικανικών φιλανθρωπικών οργανώσεων επάνω στο πλοίο Winona µε την παράκληση, αλλ’ όχι
διαταγή να τους αποβιβάσει στην Αθήνα µε την υπόσχεση µου ότι θα τους βοηθήσετε σχετικά µε τις αποβίβαση τους, 2220 Litchfield Capt.Simpson 14-9-22
∆ια Horton. To Winona αναχωρεί σήµερα 4 µ.µ. για Πειραιά µε τριακόσιους πενήντα πρόσφυγες µε την οδηγία µου ν’ αναφερθούν σε σας για οδηγίες σχετικά µε την αποβίβάση τους. Ο Simpson υπολογίζει να φθάσει το Winona κατ’ ευθείαν περί την 9 π.µ. την Παρασκευή. Υπογρ. Herburn — 1130 Capt. (Κατεχωρήθη).Simpson Rdo l5-9-22 0800
Απ’ ευθείας για τον Horton, 0114 σχετ. τα 0114 παύλα 1136. Το Winona θα έχει περίπου 1.000 πρόσφυγες. Το αντιτορπιλλικό Odsall έφυγε στις 7 π.µ. για τη Θεσ/νίκη µε 600, όσους χωρούσε. Παρακαλώ αναγγείλατε και βοηθείστε αποβίβαση ει δυνατόν. Herburn 1900.
Simpson Rdo 15-9-22 7 π.µ. Ατµόπλοιο Winona 348 Γεν. Πρόξενον Horton, U.S.S. Simpson. — To Winona φθάνει στις 11 π.µ. σήµερα µε πρόσφυγες. Παρακαλώ κανονίσατε υποβοήθηση αποβιβάσεως. Έλλειψη τροφίµων. — Walter Master Simpson Rdo 15-9-22 Litchfield Time 0850 Simpson 848 1014 δια Horton Αµερ. Πρόξενον 14 Σεπτεµβρίου 5 µ.µ. Το Προξενείο κατεστράφη εντελώς την περασµένη νύχτα. Κώδικες και έγγραφα αξίας εσώθησαν. Τρία πέµπτα πόλεως καίονται τώρα και δεν υπάρχει δυνατότης να σταµατήσει η φωτιά. Τα προσωπικά σας πράγµατα καθώς και το αυτοκίνητο χάθηκαν. To Credit Lyonnais βρίσκεται στο κέντρο της καιοµένης ζώνης. Ο ∆ιευθυντής και το προσωπικό του έφυγαν. Υπογρ. Barnes.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΓ’
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ∆ΥΣΕΩΣ
Σχετικά µε τον τρόπο, µε τον όποιο οι Τούρκοι εξεµεταλλεύθηκαν πάντοτε τα συγκρουόµενα συµφέροντα και τις αντιζηλίες των Χριστιανικών ∆υνάµεων, ο Λόρδος Morley είχε κάνει πριν από αρκετά χρόνια την εξής επιτυχηµένη παρατήρηση:
«Η ιδιόρρυθµη αυτή διαµάχη µεταξύ Οθωµανών και Χριστιανών έγινε βαθµηδόν ένας αγώνας ανάµεσα στις Χριστιανικές ∆υνάµεις της Βόρειας και ∆υτικής Ευρώπης να χρησιµοποιούν βασανιστικά ζητήµατα της Ανατολής προς όφελος ιδικών τους ιδιαιτέρων φιλοδοξιών».
Το σχόλιο αυτό του περίφηµου αυτού Άγγλου είχε διατυπωθεί πριν αρχίσει εντελώς ο αιώνας του πετρελαίου, και ενόσω το κυριώτερο ενδιαφέρον της Αµερικής στην Τουρκία ήταν ακόµα µόνο η προστασία ολίγων ιεραποστόλων.
Εδώ είναι ανάγκη να κάνουµε µια σύντοµη ανασκόπηση της πολιτικής καταστάσεως πού έδωσε στους Τούρκους τη δυνατότητα ν’ αρχίσουν ανεξέλεγκτα τις βιαιότητες. Θα γίνει έτσι φανερό ότι οι Τούρκοι εφήρµοσαν και πάλι την πασίγνωστη πολιτική τους, της εκµεταλλεύσεως των διαφωνιών και των συγκρουόµενων συµφερόντων των Χριστιανικών ∆υνάµεων. Έδειξαν την ευαισθησία ενός βαρόµετρου απέναντι και του ελάχιστου σηµείου διαφωνίας µεταξύ των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων η λαών και µια εξαιρετική επιτηδειότητα στο να προκαλούν η να αυξάνουν αυτή τη διαφωνία.
Οι Τούρκοι ήταν σύµµαχοι των Γερµανών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσµίου Πολέµου και ίσως οι πιο πολύτιµοι. Στην πραγµατικότητα όλος ο χρυσός εξαφανίσθηκε απ την Τουρκία και είναι πρόδηλο που θα ήταν δυνατό να πάει. Η Τουρκική Αυτοκρατορία λεηλατήθηκε έναντι σιταριού και άλλων τροφίµων. Πολλές αµαξοστοιχίες φορτωµένες µε τρόφιµα µε την επιγραφή «Berlin» εκινούντο µε µεγάλη συχνότητα προς την Κωνσταντινούπολη απ’ τη Σµύρνη κι από άλλα µάκρυνα σηµεία. ∆ιατήρησαν µε δύναµη τα Στενά των ∆αρδανελλίων εναντίον των Αγγλογάλλων και µια απ’ τις πιο υπερφίαλες και πιο συχνές καυχήσεις τους σήµερα είναι ότι τους ενίκησαν εκεί. Η Γερµανία µια απ’ τις Μεγάλες πολιτισµένες ∆υνάµεις, ήταν σύµµαχος των Τούρκων σε όλο το διάστηµα πού αυτοί διενεργούσαν την εξόντωση των Αρµενίων. Μετά την ήττα της Γερµανίας θεωρήθηκε σαν δεδοµένο ότι είχαν περάσει πια οι κακές µέρες των Χριστιανών της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Η Τουρκία είχε παραλύσει.
Ο Μουσταφά Κεµάλ, ο όποιος έκαψε τη Σµύρνη και συµπλήρωσε την καταστροφή των Χριστιανών, είναι δηµιούργηµα της Ευρώπης. ∆εν ηµπορεί να αµφισβητηθεί ότι το αρχικό σχέδιο των Συµµάχων περιελάµβανε τον διαµελισµό της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας και ότι είχαν διαµορφωθεί διάφορα σχέδια και είχαν δοθεί υποσχέσεις πού δεν ηµπορούσαν να πραγµατοποιηθούν εξ αιτίας των συγκρουόµενων συµφερόντων και ότι οι Τούρκοι εβοηθούντο απ’ την µια η απ’ την άλλη των ∆υνάµεων είτε µυστικά, είτε φανερά για να υπερνικηθούν οι φιλοδοξίες αντιζήλων.
Κατά τη διάρκεια της θλιβερής αυτής ιστορίας Χριστιανοί οπλίσθηκαν εναντίον των κληρονοµικών των δυναστών και υστέρα εγκαταλείφθηκαν στην εκδίκηση των τελευταίων. Γενικά εγκαταλείφθηκαν, γιατί καµµιά Χριστιανική δύναµη δεν επιθυµούσε να επιτεθεί κατά των Τούρκων, απ’ τους οποίους όλες επερίµεναν µεγάλα ωφελήµατα, πού θα δίδονταν αργότερα άφθονα στους υπηκόους της ∆υνάµεως πού θα φαινόταν η περισσότερο φιλότουρκη. Οι Ηνωµένες Πολιτείες δεν παρέλειψαν να µετάσχουν στον φρικτόν αυτόν συναγωνισµό. Στην αρχή το συµφέρον προκάλεσε την εξάπλωση µιας σχεδόν παγκόσµιας φιλότουρκης προπαγάνδας µέσα σε Χριστιανικές χώρες. Όταν η απαίσια αυτή σπορά άρχισε να αποδίνει την τροµερή συγκοµιδή της σε αµέτρητους θανάτους, ο
φόβος της λαϊκής αγανακτήσεως και αποδοκιµασίας προκάλεσε µια πολιτική αποκρύψεως της αλήθειας και αντιχριστιανικής προπαγάνδας.
Κατά τη διάρκεια της διαµονής µου στη Θεσ/νίκη από το 1910 ως το 1914 όλοι υπέθεταν ότι και η Ιταλία και η Αυστρία εσκόπευαν πολύ σύντοµα να καταλάβουν την πόλη αυτή και τα πολεµικά τους έκαµναν συχνές επισκέ-ψεις εκεί αµιλλώµενα µεταξύ τους σχετικά µε την γενναιοδωρία της φιλοξενίας τους προς τους κατοίκους. Το συνηθισµένο θέµα συνοµιλίας ήταν «Ποια θα καταλάβη τη Θεσ/νίκη, η Αυστρία η ή Ιταλία;».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Κ∆’
ΤΑ ΣΧΕ∆1Α ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ
Τα αυτοκρατορικά σχέδια της Αυστρίας εκµηδενίστηκαν µε την έκβαση του Μεγάλου Πολέµου. Τα σχέδια όµως της Ιταλίας εξακολούθησαν να είναι ζωντανά και ζωηρότερα παρά ποτέ. Σ’ ένα άρθρο του στην εφηµερίδα Foreign Affairs της 15ης Ιουνίου 1923 ο κ. Francesco Coppola λέγει:
«Μολονότι η Ιταλία µπήκε στον πόλεµο για να αγωνισθεί εναντίον της απόπειρας της Γερµανίας ν’ αποκτήσει την ηγεµονία του κόσµου και για να αποσπάσει τα ιστορικά της σύνορα και τον έλεγχο της Αδριατικής απ’ την Αυστρία, το εκ παραδόσεως ένστικτο της Ιταλίας είχε πράγµατι σαν στόχο να εξασφαλίσει το απαραίτητο µέτρο ασφαλείας και ελευθερίας επεκτάσεως. Γι αυτόν τον λόγο ο Βαρώνος Sonino περιέλαβε µέσα στη θεµελιώδη συµφωνία της συµµαχίας — την συνθήκη του Λονδίνου του Απριλίου του 1915 — διατάξεις για την αποικιακή επέκταση της Ιταλίας στην Αφρική σε περίπτωση διανοµής των Γερµανικών αποικιών µεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, καθώς και για µια αντίστοιχη ζώνη στο Νοτιοανατολικό τµήµα της Ανατολίας στην περίπτωση πού οι Σύµµαχοι θα αποκτούσαν εδάφη στην Ανατολή. Για τον ίδιο λόγο αργότερα και όταν έλαβε γνώση του πλήρους σχεδόν της διανοµής σε τρία µέρη της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας (ή οποία είχε συµφωνηθεί κακόπιστα στα 1916 µεταξύ της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Αγγλίας εν αγνοία της Ιταλίας, πού επί ένα χρόνο και πλέον είχε ήδη πολεµήσει ως τότε στο πλευρό τους) ανάγκασε τους Συµµάχους να θέσουν και πάλι το πρόβληµα επί τάπητος και να δώσουν ένα ανάλογο µερίδιο και στην Ιταλία. Η νέα συνθήκη είχε συζητηθεί τον Απρίλη του 1917 µεταξύ του Sonino, του Ribot και του Λόϋδ Τζώρτζ στον Αγιο Ιωάννη της Μωριέννης — απ’ τον όποιο πήρε και τ’ όνοµα της — συνοµολογήθηκε δε και υπογράφηκε στο Λονδίνο τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Η συνθήκη αυτή, ενώ παραχωρούσε την Κων/πολη και τον Καύκασο, την Αρµενία και ένα µέρος της Ανατολικής παραλίας του Ευξείνου Πόντου στη Ρωσία, τη Συρία και την Κιλικία στη Γαλλία, την Μεσοποταµία και το προτεκτοράτο επάνω στην Αραβία, στην Αγγλία, έδιδε στην Ιταλία, την Νοτιοδυτική Ανατολία, ολόκληρο το Βιλαέτι του Αϊδινίου µαζί µε τη Σµύρνη, ολόκληρο το βιλαέτι του Ικονίου µαζί µε την Αττάλεια και ένα µικρό µέρος του βιλαετίου Αδάνων. Η συνθήκη όµως αυτή είχε µέσα της ευθύς εξ αρχής ένα δηλητήριο πού αργότερα έµελλε να την εξασθενίσει. Ήδη προτού τελειώσει ο πόλεµος, οι Σύµµαχοι έσπευσαν να εκµεταλλευθούν το πρόσχηµα της απουσίας της υπογραφής της Ρωσίας για να καταγγείλουν τη Συνθήκη του Αγ. Ιωάννου της Μωριέννης. Έτσι συνέβη ώστε την Άνοιξη του 1919, ο Λόϋδ Τζώρτζ, επωφελούµενος απ’ την αδυναµία και προσωρινή απουσία του Ορλάνδο και παραβιάζοντας τη Συνθήκη του Αγ. Ιωάννου της Μωριέννης και την ανακωχή του Μούδρου, µπόρεσε να κάνει τον διακανονισµό να δοθούν η Σµύρνη και η πέριξ αυτής γειτονική περιοχή στην Ελλάδα. Αυτό έγινε µε την απόλυτη συναίνεση του Προέδρου Ουίλσον, ο όποιος, έχοντας πλήρη άγνοια των Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών υποθέσεων, άφησε τον εαυτό του να παρασυρθεί από ιδεαλιστικές παρορµήσεις και έµφυτες προκαταλήψεις και µε την επιδοκιµασία του Clemenceau, ο όποιος αισθανόταν πολύ µεγάλη ευχαρίστηση πού ήταν σε θέση «jouer un mauvais tour a l’ Italie».
Μερικά απ’ τα συµπεράσµατα του Ιταλού ∆ηµοσιολόγου είναι συζητήσιµα, το άρθρο του όµως φανερώνει την Ιταλική νοοτροπία. Όσο διαρκούσε η Ελληνική κατοχή γινόταν πολύς λόγος στη Σµύρνη στους στρατιωτικούς κύκλους και µεταξύ των Λεβεντίνων σχετικά µε προσπάθειες των Ιταλών να ιδρύσουν ένα λιµένα µακρύτερα προς τα νότια, στην περιοχή της αρχαίας Εφέσου, ο όποιος θα γινόταν ο κυριώτερος λιµένας της Μικράς Ασίας θα έκαµνε δε τη Σµύρνη να χάσει κάθε σπουδαιότητα. Πολλά λέγονταν επίσης για προσπάθειες των Ιταλών να κερδίσουν τις συµπάθειες των Τούρκων. Εν πάσει περιπτώσει είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι επιδροµείς συνήθιζαν να διασχίζουν τη συνοριακή γραµµή απ’ την Ιταλική ζώνη, να επιτίθενται εναντίον Ελλήνων και να τους σκοτώνουν και υστέρα να καταφεύγουν στους Ιταλούς, οπού δεν ήταν δυνατό να καταδιωχτούν.
Ο ισχυρισµός ότι οι Τούρκοι εφοδιάζονταν µε πολλά όπλα και πολεµοφόδια από Ιταλούς εισαγωγείς, επαναλαµβανόταν µε µεγάλη επιµονή και ουδέποτε ανασκευάσθηκε επιτυχώς. Η άποψη των Ιταλών είχε ήδη φανερωθεί.
Είχαν τη γνώµη ότι οι Σύµµαχοι είχαν υποσχεθεί τη Σµύρνη σ’ αυτούς και ότι οι Ελληνικές δυνάµεις είχαν σταλεί εκεί εσπευσµένα απ’ τους άπιστους συµµάχους τους για να προλάβουν τη δική τους απόβαση. Η Ιταλία µπορεί να καλοτυχίζει τον εαυτό της πού δεν εχτύπησε τους Έλληνες στη Σµύρνη, γιατί παρ’ όλους τους πόρους της, πού υπερείχαν βέβαια τους πόρους του Βασιλέως Κωνσταντίνου, θα είχε εµπλακεί σε σοβαρές περιπέτειες.
Στην πραγµατικότητα όµως η στάση των συνετέλεσε στην ήττα των Ελλήνων, την πυρπόληση της Σµύρνης και την τελική καταστροφή των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Καταστράφηκαν επίσης πολλές σηµαντικές περιουσίες Ιταλών, όπως και των άλλων. Ένα επακόλουθο τής αντιπάθειας της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος µπορεί να εύρει κανείς στον βοµβαρδισµό της Κέρκυρας και την κατάληψη της νήσου απ’ τον Ιταλικό Στόλο στις 31 Αύγουστου 1923.
Στις 27 του ίδιου µηνός, πέντε Ιταλοί, µέλη της Επιτροπής καθορισµού της µεθοριακής γραµµής µεταξύ Αλβανίας και Ελλάδος, έγιναν θύµατα ενέδρας πάνω σε έναν απόµερο δρόµο της Αλβανίας και εφονεύθηκαν άνανδρα από άγνωστα πρόσωπα. Οι Έλληνες απέρριψαν ης απαιτήσεις της Ιταλικής Κυβερνήσεως ανάµεσα στις όποιες και µια αποζηµίωση από πενήντα εκατοµµύρια λιρέττες, µε το επιχείρηµα ότι δεν είχε εξακριβωθεί η ενοχή τους. Αίτηση της Ελλάδος να ανατεθεί η λύση της διαφοράς στην Κοινωνία των Εθνών απορρίφθηκε απ τους Ιταλούς και η νήσος βοµβαρδίσθηκε µε αποτέλεσµα να σκοτωθούν η να τραυµατισθούν 65 πολίτες, οι περισσότεροι πρόσφυγες.
Εύκολα µπορεί κανείς να καταλάβει την αγανάκτηση των Ιταλών είναι όµως αναγκαία η γνώση των προηγουµένων γεγονότων για να εξηγηθεί ο ολότελα περιττός βοµβαρδισµός µιας Ελληνικής νήσου επί τη βάσει ανεπαρκών δεδοµένων καθώς και ο σκοτωµός η τραυµατισµός εξήντα πέντε εντελώς αθώων ατόµων. Επειδή όµως οι τελευταίοι αυτοί σκοτώθηκαν µε κανόνια, δεν µπορεί να πει κανείς βέβαια ότι δολοφονήθηκαν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΕ’
Η ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΜΑΛΙΚΟΙ
Η συµµετοχή της Γαλλίας στην τραγωδία της Εγγύς Ανατολής είναι γνωστή. ∆εν έχει κανείς ανάγκη να ψάξει πολύ για να βρει τα κίνητρα της: Ένα ειλικρινές, πικρό και καθαρό µίσος εναντίον του Βασιλέως Κωνσταντίνου και για κάθε τι πού έχει σχέση µε κείνον και καχυποψία σχετικά µε την επέκταση της Αγγλίας σε µια περιοχή, επάνω στην οποία η ίδια η Γαλλία είχε αφιερώσει µεγάλη προσοχή επί πολλά χρόνια. Γάλλοι κεφαλαιούχοι και η Γαλλική Κυβέρνηση έκαµναν σοβαρές επενδύσεις µέσα στην Τουρκία και είχεν αναπτυχθεί Γαλλική προπαγάνδα από ένα ευρύ δίκτυο Καθολικών Σχολών πού υποστηρίζονταν επίσηµα, των οποίων οι σκοποί, σε ό,τι αφορούσε τα κυβερνητικά συµφέροντα, ήταν να προσελκύσουν τους ντόπιους νέους και να τους κάµνουν Γάλλους υπηκόους.
Επέκταση η επικρατούσα επιρροή της Αγγλίας η άλλου κράτους µέσα στην Τουρκία θα σήµαινε να διακινδυνεύσουν τα µεγάλα χρηµατικά ποσά πού είχαν επενδυθεί εκεί απ τους Γάλλους και να πάνε χαµένα τόσα χρόνια υποµονητικής εργασίας.
Η εισβολή αυτή µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία διατυπώθηκε µε θαυµαστό τρόπο σε µια διάλεξη που έδωσε στα 1922 ο κ. Passereau, ∆ιευθυντής του Γαλλικού Commercial Bureau της Κων/πόλεως και δηµοσιεύθηκε εκτενώς στην Echo de France της Σµύρνης. Ιδού µερικά αποσπάσµατα απ αυτή:
«Σήµερα ο καθένας συνδέει ασυναίσθητα τόπους σαν την Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήµ, τη Βηρυττό, τη Συρία και τον Λίβανο µε τη Γαλλική επιρροή και εδώ παρουσιάζονται τω όντι σχεδόν αµέτρητες αποδείξεις των πολλών τρόπων µε τους οποίους οι Γάλλοι ασκούν σήµερα και έχουν ασκήσει επί πολύν καιρό ευρύτατη και ευεργετική επιρροή από το ένα άκρο της Ανατολής µέχρι το άλλο.
«Σχολεία δικά µας, κοινωφελή ιδρύµατα, νοσοκοµεία, γηροκοµεία, άσυλα ορφανών και εκθέτων έχουν ιδρυθεί σε κάθε σηµείο της Ανατολής. Σε κάθε πόλη του εσωτερικού, σε όλα τα σηµαντικά χωριά καθ όλο το µήκος των σιδηροδροµικών γραµµών, τελειωµένα η υπό κατασκευή, υπάρχουν σχολεία και Γάλλοι διδάσκαλοι, άνθρωποι πού διδάσκουν στα παιδιά τη δόξα της Γαλλίας, τη γλώσσα µας, την ιστορία µας.
«Ας κάµωµε τώρα µια ανασκόπηση των Γαλλικών οικονοµικών συµφερόντων µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία και ας ιδούµε σε ποιο βαθµό η Γαλλική επιρροή έκαµε αισθητή την παρουσία της απ’ αυτή την άποψη.
Μερικά απ’ τα συµφέροντα αυτά απαριθµούνται παρακάτω και περιγράφονται λεπτοµερώς:
«Οθωµανικό ∆ηµόσιο Χρέος: Το µερίδιο της Γαλλίας στο ∆ηµόσιο χρέος, εξωτερικό και εσωτερικό, είναι 250.000.000.000 φράγκα η 60,31% του κεφαλαίου ολοκλήρου του χρέους. Το υπόλοιπο του χρέους µοιράζεται κυρίως µεταξύ της Αγγλίας και της Γερµανίας, και ανέρχεται ως προς την πρώτη στα 14,19%, ως προς την δεύτερη στα 21,31%.
«Τουρκικά ∆άνεια: Η ιστορία των κυβερνητικών ∆ανείων στην Τουρκία, χρονολογείται απ’ τον Κριµαϊκό Πόλεµο. Από την εποχή εκείνη και δώθε η Γαλλία επενέβαινε αδιάκοπα σε κάθε περίσταση πού ηπειλείτο το ∆ηµόσιο Χρέος από εσωτερικές δυσκολίες, είτε κάτω απ’ τη µορφή βοηθείας στην αναδιοργάνωση είτε µε οικονοµική βοήθεια.
«Γαλλικές ιδιωτικές επιχειρήσεις µέσα στην Τουρκία: Η Γαλλία έχει επενδύσει µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία 1.100.000.000 φράγκα περίπου σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η συµµετοχή της στις βιοµηχανικές δραστηριότητες της Αυτοκρατορίας ανέρχεται στα 53,5% του συνόλου, µε 13,68% πού αναλογούν στη Μεγ. Βρεττανία και 32,77% στη Γερµανία. Οι σχετικές οργανώσεις περιλαµβάνουν δραστηριότητες υπό την µορφή τραπεζών, σιδηροδρόµων, λιµένων, εγκαταστάσεων ηλεκτρικής ενεργείας, τηλεφώνων, τροχιοδρόµων κλπ. και εκτείνονται σε όλο το έδαφος του Τούρκικου κράτους και περιβάλλουν την οικονοµική ζωή της Ανατολής µε ένα δίκτυο Γαλλικών συµφερόντων. (Ανάµεσα στα συµφέροντα αυτού του είδους πού ανέφερε ο οµιλητής είναι η Αυτοκρατορική
Οθωµανική Τράπεζα και άλλες Τράπεζες, το Μονοπώλιο του Καπνού κλπ.).
«Σιδηρόδροµοι: Η Γαλλία έχει υπό κατασκευή και εκµετάλλευση 2077 χιλιόµετρα σιδηροδροµικών γραµµών µε επενδυµένο κεφάλαιο 550.238.000 φράγκα, ενώ η Γερµανία έχει αντίστοιχα 2.565 χιλιόµετρα και η Αγγλία 610 χ.µ. Η Γαλλία έχει επενδύσει µέσα στην Τουρκία 42.210.000 φράγκα σε µεταλλεία, καθώς επίσης 80.000.000 φράγκα περίπου σε προκυµαίες και λιµένες».
Επί πλέον ο οµιλητής δίδει έναν κατάλογο από τριάντα εννέα επιχειρήσεις διαφόρων ειδών, όπου περιλαµβάνονται βιοµηχανικές, εµπορικές, ασφαλιστικές, ατµοπλοϊκές και άλλες εταιρείες. Θα πρέπει να τονισθεί ότι οι επενδύσεις πού απαριθµήθηκαν παραπάνω είχαν γίνει εις χρυσόν.
Τα γαλλικά αισθήµατα ιδιαίτερα όσον άφορα την Αγγλία, αποκαλύπτονται σ’ ένα έργο του Γάλλου συγγραφέα Michel Paillares, πού φέρει τον τίτλο «Le Khemalisme Devant Les Allies», πού δηµοσιεύθηκε στα 1922. Ο κ. Paillares είναι ένας απ’ τους εκδότες της εφηµερίδος L’ Eclair του Παρισιού.
Η περικοπή πού ακολουθεί είναι µια απ’ τις συνοµιλίες πού είχε ο Paillares µε Γάλλους αξιωµατικούς της Κων/πόλεως και πού δείχνουν τα πολύ δυνατά τουρκόφιλα, αντιχριστιανικά και αντιαγγλικά αισθήµατα τους.
«Με παρουσιάζουν σε έναν αξιωµατικό µε διοίκηση. Είναι ένας µονοκόµµατος άνθρωπος. ∆εν µασά τα λόγια του. Μοιάζει µε άνθρωπο πού έχει λαξευθεί από έναν βράχο, γιατί είναι αµετακίνητος στις συµπάθειες και αντιπάθειες του. Όµως ο Ανθυποπλοίαρχος πού ακούσαµε ήδη, αλλά µε µεγαλύτερη ακόµη µανία, είναι εχθρός των Αρµενίων, των Ελλήνων, των Εβραίων και των Άγγλων.
«Όσο για µένα», κραυγάζει, «δεν τίθεται καν θέµα συζητήσεως! θα έπρεπε να είµεθα ολωσδιόλου και απόλυτα Τουρκόφιλοι — θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο — ενθουσιώδεις φίλοι των Τούρκων (τουρκοµανείς). Αγαπώ τους Μουσουλµάνους και µισώ τους µη Μουσουλµάνους υπηκόους των πού είναι σκουπίδια. Να εξασφαλίσουµε στους γενναίους αυτούς ανθρώπους την ανεξαρτησία και την εδαφική τους ακεραιότητα και θα έχουµε στο πρόσωπο τους τους πιστότερους και ειλικρινέστερους συµµάχους. Τι επιζητούµε εδώ; Ένα οχύρωµα εναντίον του Ιµπεριαλισµού της Ρωσίας και της Αγγλίας; Τη διατήρηση του γοήτρου µας; Την ελεύθερη ανάπτυξη του εµπορίου
µας, τη διάδοση της γλώσσας µας; Τον σεβασµό των σχολείων και Γυµνασίων µας; Την εξασφάλιση των οικονοµικών µας συµφερόντων; Όλα αυτά θα τα έχουµε µόνο µε µια Γαλλοτουρκική συνεργασία. ∆εν θα έπρεπε ν’ ακούµε πια τις Ιερεµιάδες των Αρµενίων, των Ελλήνων και των Εβραίων. ∆εν πρέπει να συνεχίσουµε να παίζουµε το παιγνίδι ούτε της Αγγλίας, ούτε της Ρωσίας. Πρέπει να παρακολουθούµε αγρυπνά την Ρωσία µ’ όλο πού έχει συντριβεί απ’ τον Μπολσεβικισµό. Έχει βλέψεις επάνω σ’ αυτή τη χώρα, τις όποιες δεν πρέπει να ενθαρρύνουµε. ∆εν
νοµίζω όµως ότι αποτελεί έναν άµεσο κίνδυνο. Η Αγγλία είναι εκείνη πού, πάνω απ’ όλα, έχει γίνει ενοχλητική.
Σχεδόν όλοι µας εµείς (οι Γάλλοι Αξιωµατικοί) είµεθα υπέρ των Κεµαλικών και εναντίον των Άγγλων και των Ελλήνων».
Αν και αυτά πού είδαµε παραπάνω είναι η γνώµη ενός µεµονωµένου ατόµου, εκφράζουν όµως αρκετά καθαρά τη γενική νοοτροπία της Γαλλίας, όπως εκδηλώθηκε απ’ τη Γαλλική πολιτική µετά την ανακωχή. Είναι προφανές ότι τα αισθήµατα του Γάλλου αυτού αξιωµατικού και των συναδέλφων του για τους οποίους οµιλεί, φανερώνουν µια οξεία ένδειξη διαφωνίας ανάµεσα στους συµµάχους, πολύ χρήσιµης στους Τούρκους ακόµα και στο φρικτό τους έργο των σφαγών εις βάρος των Χριστιανών.
Ο καθηγητής Davis λέγει στο βιβλίο του «Σύντοµη Ιστορία της Εγγύς Ανατολής» σελ. 393.
«Τον Αύγουστο του 1922 προφανώς µε Γαλλικά πολεµοφόδια και µε τη βοήθεια Γάλλων συµβούλων, οι Κεµαλικοί ξαφνικά επετέθησαν εναντίον των Ελληνικών θέσεων στη Βιθυνία. Το ηθικό των Ελλήνων ήταν χαµηλό: ήταν καταβεβληµένοι απ’ τη µακρά διάρκεια της εκστρατείας και είχαν αθλία διοίκηση. Ο στρατός τους είχε κατατροπωθεί και εξεκένωσαν την Ανατολία µε σχεδόν απίστευτη ταχύτητα. Οι Τούρκοι προχώρησαν κατ’ ευθείαν προς την Σµύρνη, την οποία και κατέλαβαν (στις 9 Σεπτεµβρίου 1922) και υστέρα την έκαψαν. Ο κόσµος είχε τροµοκρατηθεί πάλι από µια απ’ τις τυποποιηµένες πλέον σφαγές κατακτηθέντων πληθυσµών».
Πρέπει να σηµειωθεί ότι ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Ιταλοί επέτρεπαν στο Ελληνικό Ναυτικό να ενεργεί νηοψίες στα πλοία των υπηκόων τους, πού προσήγγιζαν στους Τουρκικούς λιµένες, πράγµα πού αποτελούσε καθ’ εαυτό παραβίαση της ουδετερότητας και δεν ηµπορεί να ερµηνευθεί παρά µε έναν µόνο τρόπο — ότι µετέφεραν όπλα και εφόδια στους Κεµαλικούς µε τη συναίνεση και την προστασία των κυβερνήσεων τους.
Για τους λόγους αυτούς τα πολεµικά των γενναίων και ιπποτικών Γάλλων «Προστατών των Χριστιανών της Ανατολής» ήταν αναγκασµένα να ναυλοχούν ήσυχα ανάµεσα στα πτώµατα των Χριστιανών πού επέπλεαν µέσα στον κόλπο της Σµύρνης και να παρακολουθούν τις σφαγές πού συνεχίζονταν.
Το εξής τυπικό περιστατικό φανερώνει την τέλεια αρµονία πού επικρατούσε στους ναυτικούς κύκλους µέσα στον λιµένα της Σµύρνης και πού ήταν αποτέλεσµα των διεθνών διαφωνιών και µε πόση τυπικότητα τηρούνταν οι σχέσεις αβροφροσύνης: Ένας ναύαρχος είχε προσκληθεί απ’ τη ναυαρχίδα του σε γεύµα από έναν συνάδελφο του.
Καθυστέρησε για λίγα λεπτά και ζήτησε συγγνώµη για την καθυστέρηση πού είχε προξενηθεί από το πτώµα µιας γυναίκας πού είχε εµπλακεί στον έλικα της ατµακάτου του.
Ο φωτισµένος και καλώς πληροφορηµένος συγγραφεύς ∆ρ Herbert Adams Gibbons, σε ένα άρθρο του στο Century Magazine του Οκτωβρίου 1921 δίνει την καλύτερη ανάλυση της Γαλλικής και Ιταλικής συµπεριφοράς απέναντι των Τούρκων, πού έχω ιδεί οπουδήποτε. Φυσικά δεν ηµπορούµε να την µεταφέρουµε εδώ στο σύνολο της, µερικές όµως περικοπές απ’ αυτή θα είναι αρκετές για να δείξουν ότι η γαλλική υποστήριξη των Τούρκων οφειλόταν στον φόβο και την ζηλοτυπία των Γάλλων έναντι των Άγγλων. Λέγει ο ∆ρ Gibbons:
«Οι Άγγλοι θεωρούσαν την Ελλάδα σαν ένα είδος προτεκτοράτου κάτω απ’ τον οικονοµικό και στρατιωτικό έλεγχο της Μεγ. Βρεττανίας. Το σχέδιο όµως χάλασε απ’ την πτώση του Βενιζέλου και την ήττα του Ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία πού επακολούθησε.
«Η Εγγύς Ανατολή υπήρξε από άποψη πολιτιστική απ’ τις Σταυροφορίες και υστέρα Γαλλική. Απ’ τη
Θεσ/νίκη µέχρι τη Βηρυττό η Γαλλία ήταν αποφασισµένη να έχει την υπέρτατη εξουσία. Η Παλαιστίνη παρουσίαζε τη µόνη τελευταία παραχώρηση πού µπορούσε να κάµει η Γαλλία. Βέβαια δεν ήλπιζαν οι Γάλλοι να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, δεν εννοούσαν όµως ν’ αφήσουν ούτε τους Άγγλους να εγκατασταθούν στο Βόσπορο, όπως είχαν κάνει στο Γιβραλτάρ και στο Πόρτ Σάιντ, στη Μάλτα και στην Κύπρο. Γιατί αυτό θα σήµαινε την Αγγλική κυριαρχία στη Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο και την προτεραιότητα για το Βρεττανικό κεφάλαιο και για τα Βρεττανικά εµπορεύµατα σε αγορές, πού κατά παράδοση είχαν υπάρξει Γαλλικές.
«∆εν θέλω να κάµνω εικασίες. Η τάση του Γαλλικού τύπου πού εµπνέεται απ’ την Κυβέρνηση του δεν αφήνει χώρο για αµφιβολία σχετικά µε το ότι η Γαλλία ετοιµάζεται να στείλει όπλα και χρηµατική βοήθεια στον Κεµάλ Πασά.
«Στη διάρκεια του πολέµου µια απ’ τις πιο εντυπωσιακές κατηγορίες εναντίον της Γερµανίας ήταν η φιλία της και η συµµαχία της µε την Τουρκία καθ’ όν χρόνον οι Αρµένιοι εσφάζονταν. Η Γερµανία είχε θεωρηθεί υπεύθυνη για τις σφαγές για τον λόγο ότι θα µπορούσε να τις σταµατήσει εάν είχε χρησιµοποιήσει την επιρροή της επάνω στην σύµµαχο της Τουρκία. Αυτό ήταν αληθές· δεν είναι όµως εξίσου αληθές ότι η Γαλλία πρέπει να φέρει το όνειδος, και ως ένα βαθµό την ευθύνη, για τις σφαγές εις βάρος των Αρµενίων και των Ελλήνων του 1920 και του 1921; Ένας Γάλλος στρατηγός έκανε διαπραγµατεύσεις για ειρήνη µε τους Εθνικιστές στην Κιλικία χωρίς να αξιώσει την κατάπαυση των σφαγών. Γάλλοι διπλωµάτες συνθηκολόγησαν µε την Κυβέρνηση της Αγκύρας του Κεµάλ Πασά παραβλέποντας τις σφαγές των Αρµενίων και των Ελλήνων. Η µόνη σκέψη των Γερµανών στη διάρκεια του πολέµου ήταν να χρησιµοποιήσουν τους Τούρκους και να µη διατρέξουν κανένα κίνδυνο να τους προσβάλουν διαµαρτυρόµενοι εναντίον των σφαγών. Αυτό όµως ακριβώς κάµνουν και οι Γάλλοι τώρα».
Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια και είναι φρικτή. Το ερώτηµα πού γεννιέται αυτόµατα στο µυαλό κάθε αξιοπρεπούς Αµερικανού είναι, τι έκαναν (αν έκαµναν κάτι) οι Ηνωµένες Πολιτείες, η µεγάλη Χριστιανική χώρα, η ελπίδα του κόσµου και πηγή των ιεραποστολικών δραστηριοτήτων, σε όλο το διάστηµα πού συνέβαιναν αυτά τα πράγµατα; Ποιάν επιρροή άσκησαν και ποιόν σηµαντική ανακοίνωση διαµαρτυρίας και φρίκης έκαναν;
∆ιάφορα ιστορικά συµβάντα συνδεόµενα µε Γαλλικές φιλότουρκες. στην πραγµατικότητα όµως µίσαγγλες, δραστηριότητες είναι πολύ ενδιαφέροντα για έναν πού µελετά την ψυχολογία της διπλωµατίας και την ευκολία, µε την οποία µπορούν να επηρεασθούν οι λαοί στις προτιµήσεις και στα µίση τους από κείνους πού τους κυβερνούν.
Σε µια κρίσιµη περίοδο του (πρώτου παγκοσµίου) πολέµου, στο Βαλκανικό µέτωπο οι Σύµµαχοι είχαν αξιώσει την αποστράτευση του Ελληνικού Στρατού, και την παράδοση του µισού Ελληνικού στόλου και µεγάλου µέρους του Ελληνικού πυροβολικού. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος υστέρα απ’ τις επιτυχείς εκστρατείες του στα Βαλκάνια, είχε γίνει αντικείµενο θεϊκής σχεδόν λατρείας στους Έλληνες και οι Σύµµαχοι τον φοβούνταν. Στις 2 ∆εκεµβρίου 1916 ένα τµήµα Γάλλων Ναυτών εβάδισε µέσα στην Αθήνα για να καταλάβει το Ελληνικό στρατιωτικό υλικό πού είχε ζητηθεί. Έλληνες στρατιώτες πυροβόλησαν εναντίον των Γάλλων ναυτών, ένας αριθµός απ’ τους οποίους σκοτώθηκαν.
Αυτό ήταν µια πολύ θλιβερή και ανόητη πράξη εκ µέρους των Ελλήνων. Ήταν µάλλον ανόητο να σταλούν λίγοι ξένοι ναύτες µέσα σε µια πρωτεύουσα για ν’ αποσπάσουν το πυροβολικό της και να περιµένουν να γίνουν δεκτοί µε ανοικτές αγκάλες. Το ατυχές αυτό συµβάν είναι σήµερα η βασική αιτία για το βαθύ µίσος των Γάλλων εναντίον των Ελλήνων. Ο G. F. Abbott στο βιβλίο του «Η Ελλάς και οι Σύµµαχοι» περιγράφει ως έξης τ’ αποτελέσµατα της λεγόµενης «Μάχης των Αθηνών»:
«Καί έτσι η «ειρηνική επίδειξη» ετελείωσε αφού στοίχισε στους Έλληνες τέσσερις αξιωµατικούς και είκοσι εξ άνδρες νεκρούς και πενήντα έναν τραυµατισµένους. Οι απώλειες των Συµµάχων ήταν εξήντα νεκροί, ανάµεσα στους οποίους έξη αξιωµατικοί, και εκατόν εβδοµήντα εξ τραυµατίες».
Στις 10 Απριλίου 1920 οι Κεµαλικοί έσφαξαν άνανδρα τη Γαλλική φρουρά της Urfa, σκοτώνοντας εκατόν ενενήντα άνδρες και τραυµατίζοντας άλλους εκατό και στις 20 Οκτωβρίου 1921 ο Franklin Bouillon υπέγραψε µια χωριστή συνθήκη ειρήνης µε τους Τούρκους. Αµέσως υστέρα απ’ την πυρπόληση της Σµύρνης έσπευσε να πάει στην πόλη πού κάπνιζε ακόµα, αγκάλιασε τον Μουσταφά Κεµάλ και τον φίλησε.
Το φίληµα αυτό του Franklin Bouillon έγινε ιστορικό και επειδή δεν µπορεί να παραβληθεί µε καµµιά άλλη ωρισµένη περίφηµη και απαίσια θωπεία, αξίζει να το θεωρήσουµε σαν ένα απ’ τα δυο περιφηµότερα µέσα στην ιερά και κοσµική ιστορία, φιλιά.
Άλλες σκηνές από τη Σµύρνη µέσα στις φλόγες
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΣΤ’
ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΗΝ URFA
Το γεγονός της σφαγής της Γαλλικής φρουράς της Urfa, όπως µας µεταδόθηκε από αρµόδιες πηγές έλαβε χώρα κάτω απ’ τις έξης συνθήκες:
Οι Εθνικιστές είχαν νικήσει τις µικρές γαλλικές δυνάµεις της Urfa τις πρώτες µέρες του Απριλίου 1920 και στο τέλος ο ∆ιοικητής των Γαλλικών ∆υνάµεων Hauger αναγκάσθηκε να παραδοθεί. Στις 8 Απριλίου αποφάσισε να εκκενώσει την πόλη πράγµα πού έκανε υπό τους εξής όρους: Ότι όλοι οι Χριστιανοί θα είχαν πλήρη προστασία·ότι τα σπίτια πού είχαν καταληφθεί από τη φρουρά δεν θα τα καταλάµβαναν οι Τούρκοι προτού να εγκαταλείψει η φρουρά την πόλη, ότι οι τάφοι των πεσόντων θα ήταν σεβαστοί· ότι θα εδίδονταν αρκετά µεταφορικά µέσα στους Γάλλους για να µεταφέρουν τα όπλα και πολεµοφόδια τους κλπ. γιατί τα δικά τους µεταφορικά µέσα είχαν εξαντληθεί. Ένας αξιωµατικός της Χωροφυλακής και δέκα άνδρες θα τους συνώδευαν για την ασφάλεια της συνοδείας.
Ολ’ αυτά είχαν γίνει δεκτά από τον Μουτεσαρίφη της Urfa και απ’ τον ∆ιοικητή των Τουρκικών Εθνικιστικών δυνάµεων, κατά παράβαση όµως της συµφωνίας αυτής οι Τούρκοι έπετέθησαν λίγο υστέρα απ’ την αναχώρηση των Γάλλων εναντίον τους και τους εξόντωσαν σχεδόν εντελώς. Ένας εκ γενετής Αµερικανός υπήκοος πού έτυχε να βρίσκεται στην Urfa σε υπηρεσία περιθάλψεως και πού ήθελε να πάει στο Χαλέπι, αποφάσισε να ακολουθήσει την δύσµοιρη αποστολή και ήταν αυτόπτης µάρτυρας αυτών πού συνέβησαν. Η περιγραφή πού ακολουθεί είναι πολύ ενδιαφέρουσα σαν ένα κεφάλαιο αυθεντικής ιστορίας πού δεν έχει δηµοσιευθεί µέχρι σήµερα:
«Αναχωρήσαµε απ’ την Urfa την Κυριακή 11 Απριλίου 1920 στις 1.30 π.µ., ενώ στην εµπροσθοφυλακή ήταν ο λοχαγός Perraut και 4 χωροφύλακες χρησίµευαν σαν οδηγοί, στο κέντρο της συνοδείας ήταν ο Αξιωµατικός της Χωροφυλακής Emir Effendi, πού θα µας συνόδευε µέχρι τον τόπο του προορισµού µας.
«Ενώ περνούσαµε την κορυφή του λόφου παρατηρήσαµε αρκετούς χωροφύλακες για τους οποίους µας είπαν, ότι εκεί ήταν το φυλάκιο τους. Η ανάβαση ήταν πολύ δύσκολη γιατί τα αλόγα ήταν σε αθλία κατάσταση εξ αιτίας πού δεν είχαν αρκετή τροφή και άσκηση. Οι καµήλες µας έκαναν να καθυστερούµε, γιατί ήταν πολύ φορτωµένες και σκαρφάλωναν µε µεγάλη βραδύτητα. Σταµατούσαµε όπως συνήθως επί δέκα λεπτά κάθε ώρα, ενώ η οπισθοφυλακή αποτελείτο από εκατόν πενήντα άνδρες, άλλοι δε εκατόν εξήντα άνδρες έρχονταν δυο χιλιόµετρα πιο πίσω.
«Στις 6 π.µ. ενώ περνούσαµε ένα φαράγγι επάνω σ’ ένα ίσιο κοµµάτι του δρόµου, ξαφνικά µας επετέθησαν οι Τούρκοι από πίσω και απ’ τα δυο πλευρά µας, έχοντας µαζί τους πολυβόλα. Οι πυροβολισµοί άρχισαν προτού να βγουν οι καµήλες έξω απ’ το φαράγγι. Βρίσκονταν πάνω στη στροφή και σταµάτησαν. Πριν απ’ την επίθεση προχωρούσα εγώ µε τον ∆ιοικητή Hauger και πέντε λεπτά προτού ν’ αρχίσουν οι πυροβολισµοί ήµουν επάνω σ’ ένα αµάξι του Ερυθρού Σταυρού, όπου ήταν και δύο τραυµατίες. Όταν άρχισαν οι πυροβολισµοί, δυο αµάξια πού προηγούνταν απ’ τα άλλα, επειδή τα άλογα η τα µουλάρια τους είχαν τραυµατιστεί η σκοτωθεί, αναγκάστηκαν να σταµατήσουν. Πήδησα κάτω προσπαθώντας να καλυφθώ µέσα σ’ ένα κοίλωµα στην άκρη του δρόµου, βλέποντας όµως ότι ήµουν εκτεθειµένος στους πυροβολισµούς απ’ τις κορυφές των λόφων, αποφάσισα να προχωρήσω παραπέρα ελπίζοντας ότι θα εύρισκα τον ∆ιοικητή πού ήξερα ότι ήταν µόνο δυο γυάρδες πιο µπροστά από µένα.
«Την στιγµή εκείνη η επίθεση είχε πάρει µια τροµερή µορφή. Το έδαφος εκεί σχηµάτιζε µια λεκάνη περιβαλλόµενη από λόφους και στερούµενη από οιαδήποτε προκάλυψη έτσι πού η φάλαγγα ήταν αναγκασµένη να προχωρήσει για να βρει µια θέση άµυνας, πράγµα πού έγινε πεντακόσιες γυάρδες παραπέρα. Έτσι η συνοδεία, µε την εξαίρεση πού είπαµε, αποκόπηκε, ενώ τα περισσότερα απ’ τα άλογα είχαν σκοτωθεί µέχρι τη στιγµή εκείνη. Οι πυροβολισµοί ως τότε είχαν αυξηθεί πάρα πολύ και εγώ προχωρώντας συνάντησα τον ∆ιοικητή Hauger πού ήταν µαζί µε δυο άλλους αξιωµατικούς σε µια τρύπα στην πλαγιά του λόφου (πού είχαν αφήσει µερικοί λατόµοι) και απ’εκεί διηύθυνε τις επιχειρήσεις. Ύστερα από λίγο ήρθαν κοντά µας και άλλοι δύο αξιωµατικοί και ο Τούρκος αξιωµατικός της χωροφυλακής, πού ήταν τότε άοπλος και δυο διερµηνείς.
«Κατά τις εννέα π.µ. ακούστηκε η οπισθοφυλακή και οι πυροβολισµοί αυξήθηκαν ακόµα περισσότερο. Σε λίγο µας συνάντησε ο αξιωµατικός πού ήταν επί κεφαλής της, ο όποιος µας έδωσε µια φρικιαστική περιγραφή αυτών πού είχαν συµβεί, τους είχαν στήσει ενέδρα σε µια χαράδρα και έτσι πολύ λίγοι είχαν γλυτώσει.
«Από έναν λόφο προς τα βόρεια παρατηρήσαµε την Τουρκική Εθνικιστική σηµαία. Ύστερα από λίγο είδαµε αρκετούς Κούρδους να έρχωνται επάνω απ’ τους λόφους· καθώς φαίνεται ήταν µια απ’ τις φυλές τους. Κατά τις 10 η ώρα περίπου ο ∆ιοικητής Hauger συσκέφθηκε µε τους άλλους αξιωµατικούς και αποφάσισε να παραδοθεί.
«Τη στιγµή εκείνη η γραµµή είχε σπάσει προς Ανατολάς, η µεταφορά είχε αποτύχει, η οπισθοφυλακή είχε αποκοπεί και µας έφερναν πολλούς τραυµατίες. Και τότε ο Γάλλος ∆ιοικητής είπε στον αξιωµατικό της Χωροφυλακής να βγει έξω µε µια σηµαία ανακωχής.
«Επειδή είχαµε πολλούς Αρµενίους µαζί µας πού είχαν ανάγκη προστασίας επρότεινα να τους συνοδεύσω εγώ. Ο ∆ιοικητής το ενέκρινε και έτσι προχωρήσαµε προς την παράταξη του εχθρού, ο διερµηνέας µου πού κρατούσε την Αµερικανική σηµαία και εγώ, έχοντας ανάµεσα µας τον αξιωµατικό της χωροφυλακής µε τη λευκή σηµαία. Εξακολουθούσαν να µας πυροβολούν συνεχώς. Όταν φθάσαµε στο µέρος, οπού ήταν πριν η φάλαγγα µεταφοράς πού είχε καταστραφεί, βρεθήκαµε µπροστά σ’ ένα µεγάλο στρατιωτικό σχηµατισµό και ζητήσαµε να ιδούµε τον αρχηγό του. Μας είπαν ότι δεν είχαν αρχηγό παρά ήταν άτακτα στρατεύµατα «Τσέτες» κλπ.
«Τότε έδωσα οδηγίες στον αξιωµατικό της Χωροφυλακής να στείλει αγγελιαφόρους πού να ζητήσουν την παύση του πυρός και αυτό έγινε κατά τις 10 και 20′ π.µ. Ύστερα από λίγα λεπτά µια οµάδα Κούρδων έτρεξαν απ’τους λόφους προς τις Γαλλικές θέσεις και η µάχη ξανάρχισε. Βλέποντας ότι δεν ήταν δυνατό να γίνει τίποτε, εφόσον οι εχθροί δεν δέχονταν την ανακωχή, είπα στον αξιωµατικό της Χωροφυλακής να τρέξει µ’ ένα άλογο στην Urfa, (µια απόσταση από εννιά µίλλια περίπου) για να πληροφορήσει τον Μουτεσαρίφη για όλα όσα είχαν συµβεί και να φέρει αµάξια για τους τραυµατίες κι εκείνος συµµορφώθηκε.
«Τότε είδα µε τα µάτια µου να σκοτώνονται τραυµατίες και άνδρες πού παρέδιναν τα όπλα τους. Αυτά τα είδαν και άλλοι, ανάµεσα σ’ αυτούς και ο Υπολοχαγός Deloir, ο όποιος τώρα είναι αιχµάλωτος στην Urfa. Εζήτησα από µια φρουρά χωροφυλάκων πού έφθασε στο αναµεταξύ, να µε συνοδεύσει µέχρι την Urfa. Προχωρήσαµε πηγαίνοντας γύρω από ένα λόφο και διασχίζοντας τον δρόµο προς µια φυσική στέρνα, απ’ την οποία µπορέσαµε να πάρουµε νερό. Ο αξιωµατικός πού ήταν επί κεφαλής των χωροφυλάκων της Urfa έφθασε και µου έδωσε µια φρουρά από έξη άνδρες ακόµα, τους οποίους διέταξε να προχωρήσουν προς την πόλη όσο το δυνατό ταχύτερα, γιατί οι
άτακτοι Κούρδοι έδειχναν πολύ εχθρική στάση. Προχωρήσαµε από έναν κυκλικό δρόµο ανάµεσα από ένα φαράγγι και φθάσαµε στην Urfa κατά τις 2.30 µ.µ. αφού είχαµε βαδίσει επί δώδεκα ώρες, µας συνώδευε δε και ένας Σύρος µε το όνοµα Ιακώβ, ο όποιος είχε εργασθεί στην Ελβετική Ιεραποστολή της Urfa.
«∆εν κατώρθωσα να σώσω ούτε έναν απ’ τους Αρµενίους, γιατί είχαν εξαφανιστεί.
«Ο Σύρος Yakub, πού τον έφερα πίσω µαζί µου, και πού αποπειράθηκε να δραπετεύσει στο Χαλέπι είναι τώρα στην Urfa. Για τους Αρµενίους δεν ακούσαµε τίποτε.
«Την ώρα πού διέσχιζα το πεδίο της µάχης είδα ένα λόχο Τούρκων τακτικών στρατιωτών του πεζικού και το τµήµα πολυβόλων µε τα µεταγωγικά µουλάρια πού προχωρούσαν προς τις Γαλλικές θέσεις. Ίσως είχαν καθυστερήσει κάπως, εκτός εάν είχαν αναπτύξει δράση επάνω στις κορυφές των λόφων και προχωρούσαν τώρα, για να συνεχίσουν τη µάχη.
«Η επίθεση έλαβε χώρα στους λόφους δυτικά απ’ την Urfa, σε απόσταση εννιά µιλλίων περίπου απ’ την πόλη και δυο µιλλίων απ’ τη διασταύρωση του Arab Punar και απ’ τους δρόµους Serondj».
Η ιστορία πού είπαµε παραπάνω αποδόθηκε ακριβώς όπως την άκουσα χωρίς καµµιά αλλοίωση, ούτε καν στη στίξη. Τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του συµβάντος αυτού είναι:
Η παραβίαση της συµφωνίας· η χρησιµοποίηση των δήθεν «άτακτων» απ’ τις Τουρκικές Αρχές για ν’ αποφύγουν τις ευθύνες και την παρουσία τακτικών στρατιωτών για την περίπτωση ανάγκης· ο σκοτωµός των τραυµατιών και κείνων πού παρέδιδαν τα όπλα τους.
Στην Urfa βρισκόταν όσο διαρκούσε η πολιορκία η Κα Richard Mansfield, χήρα του περίφηµου ηθοποιού· ο κ. G. Woodward, λογιστής της Near East Relief και η Mary Caroline Holmes, µια ηρωική Αµερικανίς κυρία, η οποία έγραψε ένα βιβλίο για τα γεγονότα πού έζησε µε τον τίτλο «Between the Lines in Asia Minor» (Ανάµεσα στις γραµµές στη Μικρά Ασία) πού εκδόθηκε απ’ την εταιρία «Fleming Η. Revell Company».
Ο ρόλος πού έπαιξαν η Ιταλία και η Γαλλία και πού συνέβαλε τόσο πολύ στην εξόντωση του Χριστιανικού πληθυσµού της Τουρκίας και στα τροµερά γεγονότα της Σµύρνης ανακεφαλαιώνεται πολύ σωστά απ’ τον George Abbott στο έργο του πού αναφέραµε παραπάνω µε τις εξής λέξεις:
«Η Γαλλία πού µετά την ανακωχή είχε δείξει µια δυνατή αντιζηλία για τη θέση της Αγγλίας σε µια περιοχή του κόσµου σχετικά µε την οποία έχει η ίδια ειδικές αξιώσεις, πολύ γρήγορα συνωµολόγησε µια ιδιαίτερη συµφωνία µε, την Τουρκία — συµπεριφορά, στην οποία την µιµήθηκε η Ιταλία — και έδωσε στους Τούρκους την ηθική και υλική της ενίσχυση εναντίον των Ελλήνων ενώ η Αγγλία, αρνήθηκε µεν να αλλάξει την πολιτική της υπέρ των εχθρών της, περιωρίστηκε όµως να δώσει στους Έλληνες µόνο µια πλατωνική ενθάρρυνση, την οποία εκείνοι είχαν την αφροσύνη να θεωρήσουν πολύ σπουδαιότερη απ’ ό,τι άξιζε».
«Σηµείωσις: Οι αιχµάλωτοι, πενήντα περ που, ίσως είναι στη φυλακή. Μπορεί να είναι και περισσότεροι, αλλά επί του παρόντος δεν µπορεί κανείς να το βεβαιώσει, γιατί υπάρχει µια πιθανότης ότι µερικοί βρίσκονται ακόµα στα χέρια των Κούρδων Η επίσηµη αναφορά του Μουτεσαρίφη αναφέρει ότι θάφτηκαν εκατόν ενενήντα, στους οποίους αν προσθέσουµε και τους εκατό πού είναι σε Νοσοκοµείο η στη φυλακή, έχουµε σύνολο τριακόσιους περίπου, ενώ η φρουρά πού είχε ξεκινήσει αποτελείτο από τετρακόσιους και άνω.
«Ειδικές σηµειώσεις: Τούρκοι τακτικοί ιππείς αφήρεσαν τα ρούχα του από τον Υπολοχαγό Deloir, τον όποιον αναφέραµε παραπάνω, και τον όποιο ηύραν ολόγυµνο και διέσωσαν υστέρα από λίγη ώρα Κούρδοι οι όποιοι του έδωσαν τροφή και τον µετέφεραν στην Urfa.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΖ’
Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
∆υστυχώς εµποδίζοµαι να γράψω πολλά ενδιαφέροντα γεγονότα πού έχουν στενό σύνδεσµο µε την παρούσα ιστορία δηλ. µερικά πράγµατα πού περιήλθαν εις γνώση µου υπό την επίσηµη ιδιότητα µου. Εν πάση περιπτώσει πιστεύω προς τιµήν της Μεγ. Βρεττανίας, ότι υπήρξαν στιγµές κατά τις όποιες παρά τρίχα θα εδικαίωνε τις πειό ωραίες παραδόσεις της. Ποτέ δεν έµαθα τί ήταν εκείνο πού την εµπόδισε να το πράξει στην πειό κρίσιµη στιγµή.
‘Οπωσδήποτε η Βρεττανική συµβολή στα φρικτά γεγονότα της Σµύρνης δεν συνίστατο σε ενεργό βοήθεια προς τους Τούρκους ούτε τους εφοδίασε µε όπλα και πολεµοφόδια. Όµως, αν και ήταν υπεύθυνη για την αποβίβαση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και οι τελευταίοι υπεράσπιζαν τα συµφέροντα εκείνης, δεν τους έδωσε βοήθεια,αλλά µόνο µια απατηλή ενθάρρυνση πού τους ωδήγησε στην καταστροφή τους. Όσον άφορα την Αγγλία η Ελλάς ήταν το θύµα εσωτερικών πολιτικών διαφορών της Αγγλίας και επιθέσεων εναντίον της Κυβερνήσεως της σχετικά µε την πολιτική της στην Εγγύς Ανατολή. Επειδή ο Loyd George ήταν φιλέλλην οι πολιτικοί του αντίπαλοι έγιναν πολύ γρήγορα και — αυτόµατα — φιλότουρκοι. Αν οι Έλληνες στρατιώτες ήταν άπλα ανδρείκελα των Άγγλων,όπως επίστευαν και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι, τότε δεν αποτελούσε καθόλου τίµιο παιγνίδι να εγκαταλείψουν οι Άγγλοι τους Έλληνες στην έσχατη τους ανάγκη και η εγκατάλειψη αυτή συνεπάγεται µια πολύ βαρεία ευθύνη ιδιαίτερα, γιατί αυτή κατέστησε δυνατή την τροµερή καταστροφή της Σµύρνης και της ενδοχώρας της.
11ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα ΛΓ΄μέχρι και ΛΖ΄, κεφάλαια του βιβλίου
ΛΓ’ Μωαµεθανισµός και Χριστιανισµός.
Λ∆’ Το Κοράνι και η Αγία Γραφή.
ΛΕ’ Το παράδειγµα του Μωάµεθ.
ΛΣΤ’ Η θεωρία του 50 προς 50.
ΛΖ’ Η Μικρά Ασία νεκροταφείο Ελληνικών πόλεων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΓ’
ΜΩΑΜΕΘΑΝ1ΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Είναι δύσκολο για τους Αµερικανούς πού ζουν στη Χριστιανική αύτη χώρα να αντιληφθούν τη θέση ενός ιεραποστόλου πού πηγαίνει σε µια Μωαµεθανική κοινότητα µε το σκοπό να προσηλυτίσει τα µέλη της.
Το πρόβληµα είναι το ίδιο ακριβώς µε εκείνο πού θα αντιµετώπιζε ένας Μουσουλµάνος Χότζας η ιερεύς όταν εµφανιζόταν µε δυο η τρεις γυναίκες µε γιασµάκι σε µια ευσεβή κοινότητα Μεθοδιστών στο Michigan και άρχιζε µια εκστρατεία υπέρ του Προφήτου. Όσο για τα αποτελέσµατα της εκπαιδεύσεως επάνω σε έναν Μωαµεθανό πού έχει φτάσει ν’ αµφιβάλλει για τη θρησκεία του, όταν εκπαιδευτεί έξω απ’ αυτή, ο Μωαµεθανός αυτός γίνεται άθεος.
Το θέαµα του Μεγάλου Παγκοσµίου Πολέµου έχει επηρεάσει βαθειά όλους τους µη Χριστιανικούς λαούς και έκαµε το ιεραποστολικό έργο δυσκολώτερο από ποτέ άλλοτε. «Ο Χριστός δεν είναι ο Ηγεµών της Ειρήνης», λέγουν, και κανένας αριθµός κηρυγµάτων δεν ηµπορεί να τους κάνει να πιστεύσουν το ενάντιο. «Ηγεµών της Ειρήνης;», λέγουν ειρωνικά. «Είναι Ηγεµών των υποβρυχίων, των βοµβαρδιστικών αεροπλάνων, των δηλητηριωδών αερίων, των πολυβόλων». Τα υποτιθέµενα αποτελέσµατα των διδασκαλιών για τον Χριστό είναι πειό φανερά απ’ τις ίδιες τις διδασκαλίες. Ένα στοιχείο δυνάµεως της Μωαµεθανικής θρησκείας είναι το ότι είναι ειλικρινής και δίνει ελεύθερο πεδίο στα πάθη και τα ορµέµφυτα της κατώτερης ανθρώπινης φύσεως. Ο,τιδήποτε κι αν λέγουν οι διδασκαλίες του Κορανίου σχετικά µε τη διάδοση του δόγµατος του µε το σπαθί — γιατί υπάρχει ένας µεγάλος αριθµός ερµηνευτών του βιβλίου αυτού και µπορεί κανένας να εύρει ο,τιδήποτε επιθυµεί µέσα σ’ αυτό — δεν υπάρχει καµµιά αµφιβολία σχετικά µε το παράδειγµα πού έδωσε ο Μωάµεθ, ο οποίος ίδρυσε το βασίλειο του µε το σπαθί στο χέρι, ο οποίος ήταν οπαδός της πολυγαµίας, και ληστής καραβανιών καµηλιών και έδινε διαταγές να δολοφονούν τους εχθρούς του. Αυτό δεν το λέγω για να δυσφηµήσω τον Προφήτη, αλλά σαν µια εξακρίβωση πασίγνωστων ιστορικών γεγονότων. Ενώ συνηγορεί για πολλές αρετές, το Κοράνι δίνει µεγαλύτερη ελευθερία στα ανθρώπινα πάθη και προσελκύει περισσότερο τον φυσικό άνθρωπο παρά ο ασκητισµός του Χριστιανισµού και γι αυτό διαδίδεται γρηγορότερα ανάµεσα στους πρωτόγονους λαούς και στους λαούς χαµηλότερου βαθµού πολιτισµού.
Κάποτε συνάντησα µια χαριτωµένη ιεραπόστολο πού επέστρεφε απ’ την Αφρική στην Αµερική µαζί µε το παιδάκι της, πού είχε αρρωστήσει από πυρετό για να το υποβάλλει σε θεραπεία. Μου περιέγραψε τη µεγάλη διάδοση του Μωαµεθανισµού στην Αφρική και ότι το έργο των Χριστιανών ιεραποστόλων εκεί καταφανώς δεν παρουσίαζε πλέον ελπίδες επιτυχίας. Μου έκανε ένα είδος χάρτου των Χριστιανικών σταθµών ιεραποστολής, µου εξήγησε: «Προσπαθούµε να δηµιουργήσουµε ένα φράγµα δια µέσου της Αφρικής για να εµποδίσουµε τον Μωαµεθανισµό να διαδοθεί στο Νότο, πέρα απ’ τον Ισηµερινό». «Γι αυτό πού µου λέτε» παρετήρησα, «δεν µπορείτε να το κάµετε». «∆εν µπορούµε» είπε, «ο Θεός όµως µπορεί». Η απάντηση φαίνεται πώς δεν επιδέχεται αντίρρηση και
συνδέεται βαθειά µε τη θρησκευτική αφιέρωση, υπάρχει όµως µια απάντηση και είναι η έξης: «Ο Θεός µπορεί, βεβαίως µπορεί αλλά δεν το κάµνει και πιθανώς δεν το θέλει». Φαίνεται πιθανό ότι έχει γίνει τόσο µεγάλη κατάχρηση απ’ τα λεγόµενα Χριστιανικά έθνη του µεγάλου δώρου του Χριστιανισµού και τόσο έχει εξευτελειστεί απ’αυτή, ώστε ο Θεός έχει αποκάµει και θεωρεί προπέτεια εκ µέρους των εθνών αυτών να στέλνουν ιεραποστόλους για να προσηλυτίζουν λαούς πού έχουν άλλες θρησκείες. Έχει γίνει ολοφάνερο σε κάθε ανθρώπινο πλάσµα, πού δεν είναι ζηλωτής και θρησκόληπτος, ότι τα χρήµατα πού ξοδεύονται για τον προσηλυτισµό Μουσουλµάνων είναι
«λεφτά πεταµένα». Κι αυτοί ακόµα οι ιεραπόστολοι πού δουλεύουν στην Τουρκία φαίνεται πώς έχουν σταµατήσει το έργο τους.
Την ίδια ιστορία ακούει κανείς παντού. Στο βιβλίο «Η Ηµισέληνος στη Νοτιοδυτική Κίνα» πού έγραψε ο ιεραπόστολος G. Findlay Andrew, ο συγγραφεύς λέγει: «Ο Ισλαµισµός συχνά αναφέρεται ως αντίπαλος των Χριστιανικών ιεραποστολών. Τα τελευταία λίγα χρόνια µερικοί Hwei Hwei (Κινέζοι Μουσουλµάνοι) επηρεάσθηκαν απ’ το Ευαγγέλιο και υστέρα από οµολογία πίστεως, έγιναν δεκτοί σαν µέλη µιας εκκλησίας η σαν δόκιµοι. Ο αριθµός των εν πάση περιπτώσει υπήρξε πολύ µικρός και από κείνους πού «εφύλαξαν την πίστιν», µόνον ένας σχεδόν παραµένει µέλος εκκλησίας τώρα πού γράφουµε το βιβλίο». Μολαταύτα ο καλός αυτός ιεραπόστολος κλείνει τη θλιβερή αυτή έκθεση του µε την παρατήρηση: «Όσο µεγάλο κι αν είναι το πρόβληµα, όµως ο θρίαµβος του Σταυρού απέναντι της Ηµισελήνου στο Kansu είναι εξασφαλισµένος». Είναι δύσκολο να εννοήσει κανείς τη συλλογιστική διαδικασία πού βγάζει απ’ τα παραπάνω δεδοµένα το συµπέρασµα αυτό.
Έχοµε ήδη επιστήσει την προσοχή του αναγνώστου ενάντι στο γεγονός ότι οι Τούρκοι είναι η πειό κατώτερη απ’ τις Μουσουλµανικές φυλές και δεν θα ήταν δίκαιο απέναντι των Μουσουλµάνων γενικά να ειπεί κανείς ότι επιδοκιµάζουν τις σφαγές και τους βιασµούς πού διαπράττει ο λαός αυτός πού τόσο σωστά έχει χαρακτηρίσει ο Gladstone και πολλοί ιστορικοί. Στην πραγµατικότητα οι Τούρκοι δεν αποτελούν τον µέγιστο κίνδυνο για τη Χριστιανική Εκκλησία. Έχουν επιτελέσει το θηριώδες έργο τους και η επιρροή τους σαν µιας προσηλυτιστικής δυνάµεως δεν θα επεκταθεί πέρα απ’ τις περιοχές πού βρίσκονται κάτω απ’ την κυριαρχία τους, εκτός εάν διεξαγάγουν έναν καινούργιο επιτυχή πόλεµο.
Μερικές περικοπές απ’ το βαθυστόχαστο εκείνο βιβλίο του Lothrop Stoddard «Ο νέος κόσµος του Ισλάµ» θα είναι αρκετές για να δείξουν πώς ο Ισλαµισµός διώχνει τον Χριστιανισµό στους τόπους εκείνους οπού συναντώνται αντιµέτωποι. Το ισχυρότερο και καλύτερα οργανωµένο για προσηλυτισµό θρησκευτικό τάγµα µεταξύ των Μουσουλµάνων είναι το τάγµα των Senussi πού περιγράφει πολύ καλά ο κ. Stoddard:
«Η αρχή του συνειδητού και συστηµατικού Πανισλαµισµού χρονολογείται απ’ τα µέσα περίπου του δεκάτου ενάτου αιώνος. Οι Senussi φροντίζουν ν’ αποφεύγουν µιαν απ’ ευθείας ρήξη µε τις Ευρωπαϊκές δυνάµεις. Η έξυπνη και προσεκτική πολιτική τους είναι πράγµατι καταπληκτική. Επί περισσότερο από µισόν αιώνα το τάγµα αποτελούσε µια µεγάλη δύναµη και όµως ποτέ δεν τόλµησε ν’ αντιµετωπίσει την τελική αναµέτρηση. Σε πολλές απ’ τις φανατικές εξεγέρσεις πού έλαβαν χώρα σε διάφορες περιοχές της Αφρικής οι τοπικές οργανώσεις των Senussi έλαβαν αναµφιβόλως µέρος, το ίδιο δε συνέβη και κατά τη διάρκεια της Ιταλικής εκστρατείας στην Τριπολίτιδα και του τελευταίου πολέµου, αλλά το τάγµα το ίδιο ποτέ δεν κατέβηκε στο στίβο. Το πρόγραµµα των Senussi είναι η συγχώνευση αρχικά της Μουσουλµανικής Αφρικής και αργότερα ολόκληρου του Ισλαµικού µέσα στα «Ιµαµάτ» των πρώτων ήµερων του Ισλάµ, πού θ’ αναβιώσει, δηλ. σε µια µεγάλη θεοκρατία, πού θα περιλαµβάνει όλους τους αληθινούς Μουσουλµάνους πιστούς, — µε άλλες λέξεις στον Πανισλαµισµό. Πιστεύουν όµως ότι πριν απ’ την πολιτική απελευθέρωση του Ισλάµ απ’ την Χριστιανική κυριαρχία, πρέπει να λάβει χώρα µια βαθειά πνευµατική αναγέννηση. Χρόνο µε το χρόνο, δεκαετία µε δεκαετία, οι Senussi προχωρούν βραδέως, µε γαλήνη και ψυχραιµία.
Έχουν γεµίσει τη Βόρεια Αφρική µε τα οικήµατα και τα σχολεία τους προχώρησαν επίσης προς τον Νότο προσηλυτίζοντας εκατοµµύρια νέγρων ειδωλολατρών στη θρησκεία του Ισλάµ. Κάθε ειλικρινής Ευρωπαίος παρατηρητής λέγει την ίδια ιστορία. Όπως παρατηρούσε ένας Άγγλος πριν από είκοσι χρόνια περίπου: «ο Μωαµεθανισµός κάµνει αξιοσηµείωτες προόδους στο εσωτερικό της Αφρικής. Εκτοπίζει διαρκώς την ειδωλολατρεία. Μπροστά σ’ αυτόν η Χριστιανική προπαγάνδα είναι εντελώς ασήµαντη». Και ένας Γάλλος διαµαρτυρόµενος ιεραπόστολος παρατηρεί µε την ίδια διάθεση: «Βλέπουµε τον Ισλαµισµό στην πορεία του, πού κάποτε επιβραδύνεται, αλλά ποτέ δεν
σταµατά, προς την καρδιά της Αφρικής. Τίποτε δεν φοβάται. Ακόµα και τον Χριστιανισµό, πού είναι ο σοβαρώτερος αντίπαλος του, τον αντιµετωπίζει χωρίς µίσος. Ενώ οι Χριστιανοί ονειρεύονται την κατάκτηση της Αφρικής, οι Μωαµεθανοί την πραγµατοποιούν». Οι επιτυχίες αυτές πραγµατοποιούνται κατά τον ίδιο τρόπο εις βάρος του Αφρικάνικου Χριστιανισµού. Οι Ευρωπαϊκές Ιεραποστολές χάνουν πολλούς απ’ τους προσηλύτους των προς όφελος του Ισλάµ, ενώ σε όλο το πλάτος της Ηπείρου, η αρχαία εκκλησία της Αβησσυνίας, πού επί τόσον πολύ καιρό αποτελούσε ένα προχωρηµένο οχυρό εναντίον του Ισλάµ, φαίνεται ότι διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί µέσα στην
πληµµυρίδα του Ισλάµ, πού αυξάνει ολοένα. Υπάρχει σήµερα µέσα στον Μουσουλµανικό κόσµο µια πολύ διαδεδοµένη πεποίθηση ότι ο Ισλαµισµός µπαίνει σε µια περίοδο αναγεννήσεως και ανανεωµένης δόξας».
Ο Μωαµεθανισµός σήµερα καλύπτει το βόρειο τµήµα της Αφρικής απ’ τον Ατλαντικό Ωκεανό µέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, σχεδόν µέχρι τον Ισηµερινό, και έχει περάσει προς τ’ ανατολικά πολύ χαµηλότερα απ’ αυτόν: περικυκλώνει την Αβησσυνία, πού αποτελεί µια νήσο εκφυλισµένου Χριστιανισµου κατέχει σταθερά την Αραβία, την Περσία, το Αφγανιστάν, το Τουρκεστάν και έχει πληµµυρίσει µεγάλες περιοχές της Κίνας και Ρωσίας, όπου κάµνει ταχείες προόδους. Είναι µια απ’ τις κυριώτερες θρησκείες στην Ινδία και έφτασε µέχρι τις Ολλανδικές Ινδίες και τις Φιλιππίνες.
Ο Pierre Andre στο έργο του «Islam et les Races» ανεβάζει τον ολικό αριθµό των Μωαµεθανών σε όλον τον κόσµο στα 1917 σε 246.920.000. Ο Laurence Martin της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσσου, σε ένα άρθρο του στο Foreign Affairs του Μαρτίου του 1923 καθορίζει τον ίδιο αριθµό στα 230.000.000, πού είναι κάπως συντηρητικώτερος αλλά κάθε υπολογισµός πρέπει να αναθεωρείται χρόνο µε χρόνο, γιατί ο αριθµός αυξάνει µε εκπληκτική ταχύτητα. Είναι πιθανό ότι ο αριθµός των Μωαµεθανών σ’ όλον τον κόσµο ανέρχεται σήµερα σε 250.000.000 περίπου.
Στις απέραντες περιοχές της γήινης επιφάνειας, πού έχουν ήδη αναφερθεί παραπάνω ως σταθερά Μωαµεθανικές, πρέπει τώρα να προστεθεί και η Μικρά Ασία η τελευταία ελπίδα και προφυλακή του Χριστιανικού πολιτισµού στην Εγγύς Ανατολή, ο όποιος είχε διαδοθεί και αναπτυχθεί γρήγορα µε τη βοήθεια των δικών µας και άλλων Χριστιανικών σχολείων, ο όποιος όµως σαρώθηκε τελευταία µε τη φωτιά και µε τις σφαγές και µε τη βοήθεια και συνενοχή των Χριστιανικών ∆υνάµεων.
Έχει ήδη διαπιστωθεί ότι προσηλυτισµοί Μωαµεθανών στο Χριστιανισµό είναι τροµερά σπάνιοι, ενώ ο Μωαµεθανισµός έχει σοβαρές επιτυχίες στον προσηλυτισµό Χριστιανών. Φαίνεται επίσης ότι υπάρχουν εξακριβωµένες περιπτώσεις Αµερικανών και Ευρωπαίων πού έχουν ασπασθεί τον Ισλαµισµό. Ο Καθηγητής Τ. W. Arnold στο βιβλίο του «The Preaching of Islam» (To κήρυγµα του Ισλάµ) πού αποτελεί µια έξυπνη συνηγορία υπέρ του Μωαµεθανισµού, αναφέρει την περίπτωση ενός Άγγλου δικηγόρου του κ. William Henry Quillam, ο όποιος ασπάστηκε τον Μωαµεθανισµό και έγινε ιεραπόστολος της θρησκείας αυτής στο Liverpool. Μέχρι το 1897 δηλ. δέκα έτη µετά τον προσηλυτισµό του ο κ. Quillam είχε προσηλυτίσει εκατόν τριάντα εφτά άτοµα.
Ένας Αµερικανός, ο κ. Alexander Russel Webb, πού χρηµάτισε Πρόξενος των Ηνωµ. Πολιτειών στη Μανίλα, αφού ασπάστηκε τον Μωαµεθανισµό, ίδρυσε µια ιεραποστολή. Ο κ. Webb είχε ανατραφεί σαν Πρεσβυτεριανός.
Στα 1875, ένας Μεθοδιστής ιερεύς ονοµαζόµενος Norman προσηλυτίστηκε στον Μωαµεθανισµό και άρχισε να τον κηρύττει στην Αµερική.
Όσο ήµουν στη Σµύρνη, ένας Αµερικανός υπήκοος εκ γενετής, πού είχε βαρεθεί τη Χριστιανή και ασκητική γυναίκα του πού ήταν τόσο καλή, ώστε δεν ηµπορούσε να πάρει διαζύγιο απ’ αυτή, έγινε Μωαµεθανός για να παντρευτεί µια νέα γυναίκα πού είχε ερωτευτεί και ζούσε µ’ αυτή ευτυχισµένος σαν να ήταν αντρόγυνο σύµφωνα µε το Μωαµεθανικό ∆ίκαιο, µέχρι και τελευταία. Υπάρχει επίσης και µια εξακριβωµένη ιστορία πού, για προφανείς λόγους δεν δόθηκε στην πλατειά δηµοσιότητα, για µια Αµερικανίδα ιεραπόστολο, η οποία παντρεύτηκε έναν πλούσιο Τούρκο και έγινε µέλος του ήδη πολυάριθµου χαρεµιού του. Μερικές πρώην συνάδελφοι της την επισκέφτηκαν και προσπάθησαν να την καταπείσουν να ξαναγυρίσει κοντά τους. Εκείνη απάντησε: «Πάντοτε επιθυµούσε να παντρευτώ και να ζήσω τη φυσική ζωή µιας γυναίκας, για την οποία µε προώριζε ο Θεός. Έβλεπα τα χρόνια να περνούν χωρίς να φαίνεται η πιθανότης να εκπληρώσω τα καθήκοντα, για τα όποια µε έκανε ο θεός και γι’ αυτό επαναστάτησα. Κανένας Χριστιανός άνδρας δεν µου έκανε ποτέ έντιµη πρόταση γάµου, αν και πολλοί µου έκαναν κόρτε µε ανέντιµες προθέσεις. Ο άνδρας αυτός µου πρόσφερε µια έντιµη ένωση σύµφωνα µε τη θρησκεία του και µε τους νόµους της χώρας του και εγώ δέχτηκα. Προτίµησα να έχω δικό µου ένα τέταρτο ανδρός παρά καθόλου.
Πλησιάζω τώρα να γίνω µητέρα. Είµαι τελείως ευτυχής και δεν επιθυµώ καθόλου να ακούσω ο,τιδήποτε πειά για ιεραποστόλους και ιεραποστολικό έργο».
Οι τελευταίες δυο περιπτώσεις πού αναφέραµε παραπάνω είναι χαρακτηριστικές, γιατί αποκαλύπτουν µια απ’τις αίτιες, για τις όποιες είναι λιγώτερο δύσκολο να κηρύξει κανείς µε πειστικότητα τον Μωαµεθανισµό κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, παρά τον Χριστιανισµό. Ο πρώτος λύνει και για τους άνδρες και για τις γυναίκες, µερικά δύσκολα προβλήµατα του πολιτισµού µας, τα οποία υπάρχουν παρά την ολοένα µεγαλύτερη δραστηριότητα πού αναπτύσσουν τα δικαστήρια µας σχετικά µε το διαζύγιο.
Οι σελίδες αυτές γράφτηκαν χωρίς κανένα πνεύµα φανατισµού και µε τον µοναδικό σκοπό να δοθεί στον κόσµο και ιδιαίτερα στο Χριστιανικό κόσµο η αλήθεια σχετικά µε ωρισµένα ζητήµατα µεγάλης ιστορικής σηµασίας.
Οι Μωαµεθανοί µε την οργανωµένη προπαγάνδα πού κάµνουν εναντίον του Χριστιανισµού και µε δηµοσιεύµατα και µε το πολύ διαδεδοµένο σύστηµα τους των κοσµικών ιεραποστόλων, είναι πολύ καλά ενηµερωµένοι πάνω στην αντιχριστιανική ιστορία του Χριστιανικού κόσµου, το δε τροµερό θέαµα του Μεγάλου Πολέµου προσέθεσε ένα ισχυρότατο επιχείρηµα στην ήδη γεµάτη φαρέτρα τους. Είναι επίσης ενήµεροι το ότι η διδασκαλία του Χρίστου, ενώ ουδέποτε υπηγόρευσε σε κάπως µεγάλη έκταση την πολιτική των Κυβερνήσεων, απέτυχε επίσης στο να ρυθµίζει όπως θα έπρεπε τη ζωή των ατόµων. Ο Μωαµεθανισµός δεν ζητεί τόσα πολλά απ’ το άτοµο, όσα ο Χριστιανισµός και γι’ αυτό είναι ευκολώτερο να ζει κανείς σύµφωνα µε αυτόν. Εποµένως σ’ αυτόν υπάρχει ολιγώτερη
υποκρισία. Παραδείγµατος χάριν η σχέση του γάµου είναι πολύ χαλαρή κατά to δόγµα του Προφήτου και η πολυγαµία επιτρέπεται. Ένας Μωαµεθανός συγγραφεύς λέγει ότι η Κοινωνική διαφθορά είναι άγνωστη στις Μωαµεθανικές χώρες και ένας συγγραφεύς απάντησε µέσα στο περιοδικό «Armenia» πού κυκλοφορούσε άλλοτε στη Βοστώνη, ότι αυτό είναι αληθές, γιατί στον Μουσουλµάνο επιτρέπει η θρησκεία του να µεταβάλει το σπίτι του σε πορνείο. Η Μουσουλµανική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι οι πολλές δικές τους γυναίκες έχουν µια ειλικρινή και
έντιµη κοινωνική θέση, ενώ ο Χριστιανός έχει παράνοµες σχέσεις, πού συχνά καταστρέφουν τα θύµατα του, τα όποια εγκαταλείπει αυτός σε µια ζωή εξευτελισµού.
Αλλά προσεγγίζουµε τους Μωαµεθανούς στο ζήτηµα των σχέσεων χαλαρών γάµων και στην ανάγκη ιεραποστολικού έργου στο εσωτερικό της χώρας µας. Στα 1922 περισσότερα από ένα στα οχτώ ανδρόγυνα είχαν διαζευχθεί στις Ηνωµένες Πολιτείες και συχνά συµβαίνει σε µας να έχουµε µια διαδοχή στους συζυγικούς συντρόφους πού συναγωνίζεται τους Μωαµεθανούς στην ειδική αυτή περίπτωση. Στα 1922 υπήρχαν 184.554 διαζύγια στις Ηνωµένες Πολιτείες, ενώ στα 1916 ήταν µόνο 112.036. Στα 1922 έλαβαν χώρα πενήντα δύο λυντσαρίσµατα στις Ηνωµένες Πολιτείες. Στα 1922 υπήρχαν 4.931.905 αναλφάβητοι στη χώρα αυτή και τον ίδιο χρόνο το ποσοστό
των αναλφάβητων ανάµεσα στους Νέγρους εφτά Νότιων Πολιτειών έφτανε σχεδόν τα 23%.
Το Κοράνι δεν επιτρέπει τη χρήση κρασιού και πιστοί Μωαµεθανοί απέχουν απ’ τη χρήση οινοπνευµατωδών ποτών. Στις Ηνωµένες Πολιτείες το Σύνταγµα παραβιάζεται γενικά από πλατειές µάζες του λάου και η ήµερα των Χριστουγέννων γιορτάζεται σε µεγάλη έκταση µε µεθυστικά όργια. Η µυστική ανηθικότης επικρατεί στις Ηνωµένες Πολιτείες σε πολύ µεγαλύτερη έκταση απ’ ότι φαντάζονται πολλοί άνθρωποι. Κάθε τόσο ανατρέπεται ένα αυτοκίνητο και σκοτώνει ένα παράνοµο ζευγάρι, η κάποια κοπέλλα, από το φόβο του επιθεωρητού των ηθών, πηδάει από ένα παράθυρο και αποκαλύπτει την ανηθικότητα µέσα σε κύκλους πού κανείς δεν θα το περίµενε.
Ο Χριστιανισµός έχασε τη δύναµη του σαν µια θρησκεία πού πρόκεται να κατακτήσει τον κόσµο — και έτσι έγινε εύκολη λεία για τον Μωαµεθανισµό, όταν αµαυρώθηκε από ένα προπέτασµα καπνού αντιφάσεων. Οι αναρίθµητες σοφιστίες πού φέρνουν σύγχυση και πού δηµιουργήθηκαν και προκάλεσαν πολλές αιρέσεις και τα τροµερά µίση και σχίσµατα πού γεννήθηκαν, αποτελούν µια εντελώς ιδιαίτερη ιστορία. Την εποχή πού εµφανίσθηκε ο Μωάµεθ επάνω στην παγκόσµια σκηνή, η Εκκλησία είχε ήδη διασπασθεί σε αλληλοµαχόµενα δόγµατα, πού είχαν χάσει την επίγνωση των απλών διδασκαλιών του Κυρίου. Οι Χριστιανοί είχαν διαφθαρεί και είχε επικρατήσει γενική ανηθικότης και εκφυλισµός.
Σήµερα ο Χριστιανικός κόσµος είναι σχεδόν εξ ίσου διηρηµένος µεταξύ ∆ιαµαρτυροµένων και Καθολικών, δογµάτων ανταγωνιζοµένων άλληλα, πού δείχνουν ελάχιστο πνεύµα συµβιβασµού µεταξύ τους. Πρόσφατες στατιστικές πού δηµοσίευσε το Whittaker’s Almanak, ανεβάζει τον ολικό αριθµό των Καθολικών στον κόσµο σε 272.860.000 και τον αριθµό των ∆ιαµαρτυροµένων και άλλων δογµάτων (όπως της Ανατολικής Εκκλησίας), πού αρνούνται τη δικαιοδοσία του Πάπα, σε 290.000.000. Οιοσδήποτε έζησε για ένα διάστηµα σε χώρες πού εργάζονται ιεραπόστολοι έχει διαπιστώσει τον ευσεβή χαρακτήρα των Καθολικών Μοναχών και των δύο φύλων. Θα βεβαιώσει επίσης τον ανώτερο χαρακτήρα, το θάρρος και τον ενάρετο βίο των ∆ιαµαρτυροµένων ιεραποστόλων, ανδρών και γυναικών. Τα δύο όµως δόγµατα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο.
Στη Σµύρνη κατά τη διάρκεια της Ελληνικής ∆ιοικήσεως είχε ιδρυθεί µια Y.M.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης των Νέων) και έκαµνε ένα θαυµάσιο έργο, καθώς επίσης και µια Y.W.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης Νεανίδων).
Σε όλες τις Καθολικές Εκκλησίες τοιχοκολλήθηκε µια ανακοίνωση ότι τέτοια ιδρύµατα ήταν ιδρύµατα σκότους και όχι φωτός και ότι κάθε πιστός Χριστιανός έπρεπε να απέχει από αυτά. Μια Καθολική διδασκάλισσα της Y.W.C.A. πού πληρωνόταν έναν καλό µισθό, του οποίου είχε ανάγκη, εξαναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Κι αυτό είναι µόνο ένα παράδειγµα από πολλά πού θα µπορούσαµε ν’ αναφέρουµε. Όταν ένας Μωαµεθανός παρακινείται να γίνει Χριστιανός, συνήθως άπαντα: «Τι είδους; Υπάρχουν τόσο πολλά είδη από σας και το κάθε είδος µας κάµνει προσεκτικούς εναντίον των άλλων». Σήµερα υπάρχει µικρότερη ελπίδα για έναν Πανχριστιανισµό παρά για έναν Πανισλαµισµό. Λέγει ο Kurtz πού αναφέραµε πριν λίγο: «Σήµερα ο Μωαµεθανισµός είναι ο µόνος αντίπαλος του Χριστιανισµού πού µπορεί να γίνει παγκόσµια θρησκεία» και ένας άλλος συγγραφεύς γράφει στο περιοδικό «Μουσουλµανικός Κόσµος» (Moslem World) του Ιανουαρίου 1925: «Η Χριστιανική Εκκλησία, υστέρα από σκληρόν αγώνα δεκατριών αιώνων βρίσκει ακόµα στον Ισλαµισµό ένα πρόβληµα πού την φέρνει σε πολύ µεγάλη σύγχυση. Είναι ιστορικά εξακριβωµένο ότι ο Ισλαµισµός γεννήθηκε υστέρα απ’ τον Χριστιανισµό και όµως τον εκτόπισε σχεδόν παντού, οπού διαδόθηκε. Αυτό προκύπτει καθαρά απ’ την ιστορία ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής, της Παλαιστίνης και της Συρίας, καθώς και της σηµερινής Μικρας Ασίας».
Ο Αίδεσ. George Bush στο βιβλίο του «Life of Mohammed» πού δηµοσίευσε ο εκδοτικός οίκος Harpers στα 1830 διατυπώνει την εξής σκέψη:
«Τω όντι και στην περίπτωση αυτή, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, στην οποία οι τύχες ενός ατόµου είναι ολότελα δυσανάλογες προς τα µέσα πού χρησιµοποιήθηκαν και ξεπερνούν κάθε λογικό υπολογισµό, είµαστε αναγκασµένοι να λύσουµε το πρόβληµα µε την ειδική Πρόνοια του Θεού. Τίποτε άλλο απ’ αυτή δεν θα µπορούσε να φέρει τόσο σηµαντικά αποτελέσµατα».
Αν δεν υπάρχει άλλη εξήγηση απ’ αυτή για την επιτυχία του Μωαµεθανισµού, είναι πρόδηλο ότι η πρόθεση του Θεού δεν άλλαξε κατά τα τελευταία ενενήντα χρόνια. Αυτή είναι η άποψη του βαθειά θρησκευόµενου ανθρώπου πού πιστεύει στην προσωπική εκ µέρους του Θεού ρύθµιση όλων των υποθέσεων του παρόντος κόσµου και αποδίνει σε αιτίες της σοφίας του Θεού τα ζητήµατα, πού είναι πάρα πολύ σοβαρά για την ανθρώπινη κατανόηση.
Ο µελετητής της ιστορίας θα κατανοήσει τη διάδοση του Μωαµεθανισµού εις βάρος του Χριστιανισµού και οι κυριώτερες αιτίες εµφανίστηκαν η θα διασαφηνιστούν στην συνέχεια της παρούσης διηγήσεως.
Μια άλλη δυνατώτερη και γενναιότερη απ’ τον Μωάµεθ προσωπικότητα προσπάθησε να ιδρύσει µια παρόµοια θρησκεία σ’ αυτήν την Ήπειρο. ∆εν µπόρεσε να αποχτήσει παγκόσµια επιρροή και να γίνει µόνιµος παράγων στην ιστορία, κυρίως από γεωγραφικούς λόγους. Η περιοχή του κόσµου µέσα στην οποία ο Brigham Young ίδρυσε το πολυγαµικό δόγµα του, δεν ήταν τόσο κατάλληλη για τη διάδοση του, όσο η περιοχή στην οποία ο Μωάµεθ ανέπτυξε τις αρχικές του δραστηριότητες. Ο δυτικός πολιτισµός, ακολουθώντας από κοντά τη δίψα του χρυσού, υπερνίκησε τον Αµερικανό απόστολο και έµπιστο όργανο του Αγγέλου Γαβριήλ. Η κυριώτερη αιτία για την οποία ο Χριστιανισµός έχασε τόσο πολύ έδαφος προς όφελος του Μωαµεθανισµού και όπως φαίνεται θα χάσει στο µέλλον
περισσότερο ακόµα, είναι το ότι ουδέποτε υπήρξε στον κόσµο πολύς πραγµατικός Χριστιανισµός.
Η ιστορία των λεγοµένων «Χριστιανικών Εθνών» υπήρξε µια µακρά σειρά αιµατηρών πολέµων, προδοσίας και ληστείας, ήµερων του Αγίου Βαρθολοµαίου, και Καθολικών πού µαρτυρούσαν εξ αίτιας των ∆ιαµαρτυροµένων, διωγµών αγίων και µαγισσών πού καίγονταν «επί της πύρας».
Και η κατάσταση ανάµεσα στα «Χριστιανικά Έθνη» πού επέτρεψε στους Τούρκους να κάψουν τη Σµύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της η να κακουργήσουν εις βάρος τους, υπήρξε ένας Κολοφώνας ατιµίας και αίσχους πού δείχνει ότι ο κόσµος γίνεται ολοένα και λιγώτερο Χριστιανικός, όσο περνούν τα χρόνια.
Βέβαια δεν υπάρχει λόγος να περιµένει κανείς απ’ το Θεό να βοηθεί τους Χριστιανούς ιεραποστόλους υστέρα από τέτοιες απογοητεύσεις και διακωµωδήσεις. Εάν, όπως παρατηρεί ο αιδέσιµος Bush, η θαυµαστή διάδοση του Μωαµεθανισµού δεν ηµπορεί να εξηγηθεί παρά µόνο σαν µια ιδιαίτερη πρόνοια του Θεού, δεν αποκλείεται Εκείνος να εµνεύσει στους Senussi να κάνουν πνευµατικώτερη τη θρησκεία τους και να αναπτύξουν τα καλύτερα χαρακτηριστικά της. Αν η Χριστιανική θρησκεία έχει επιτύχει τόσο ασθενή αποτελέσµατα πάνω στη συµπεριφορά των Χριστιανικών εθνών και έχει τόσο µικρή προσαρµογή προς το θέληµα του Θεού, ώστε να µην έχει τη δύναµη να προσηλυτίσει Μωαµεθανούς, τότε η µόνη δυνατότης πού αποµένει στη σοφία την πεπερασµένη η την απέραντη, θα ήταν να χρησιµοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα µια άλλη θρησκεία. Όταν οι ιεραπόστολοι µας φέρουν σε πέρας την τοποθέτηση της Τουρκικής ∆ιοικήσεως «επάνω σε µια υγιή βάση» θα µπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα και να µας διδάξουν πώς να είµαστε καλύτεροι Χριστιανοί. Αν ο Χριστιανισµός δεν περισωθεί µέσα στις χώρες, οπού έχει ακόµα µια τυπική υπόσταση, θα καταστραφεί, και ο πολιτισµός των χωρών εκείνων θα καταστραφεί µαζί του. Οι Μπολσεβίκοι το ξέρουν αυτό, όπως µαρτυρεί ο πόλεµος πού διεξάγουν εναντίον του Χριστιανισµού
.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Λ∆’
ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Η ιδιόρρυθµη νοοτροπία, πού κατέστησε τους Τούρκους ικανούς να διαπράξουν πρωτοφανείς βιαιότητες εις βάρος των συνανθρώπων των πού συνεκλόνισαν και προσέβαλαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οφείλονταν σε τρία πράγµατα: στη φύση τους, στις διδασκαλίες του Κορανίου και στο παράδειγµα του Προφήτου. Αυτό ήθελε να ειπεί ο Gladstone όταν µιλούσε για τον «συνδυασµό της φύσεως του Τούρκου και της θρησκείας του».
Αυτό γίνεται καλύτερα κατανοητό, όταν λάβουµε υπ’ όψιν, ότι άλλοι Μωαµεθανικοί λαοί έχουν συµβάλει πάρα πολύ στην πρόοδο και τον πολιτισµό του κόσµου. Οι Άραβες έχουν διακριθεί στην αρχιτεκτονική, στην επιστήµη, στην ποίηση, στις καλές τέχνες και στα γράµµατα. Κατά τη γνώµη του διακεκριµένου εκείνου κληρικού, Canon William Barry, πού διατύπωσε σε ένα άρθρο του στο Περιοδικό «The Nineteenth Century and After» (Ο 19ος αιώνας και υστέρα απ’ αυτόν) του Αυγούστου 1919, οι άλλοι Μουσουλµάνοι οφείλουν να καταδικάζουν τους Τούρκους και τις βιαιοπραγίες τους. Ο Canon Barry λέγει:
«Οι γνωστικοί Μουσουλµάνοι, αντί να αναλαµβάνουν µε ιδιαίτερο ζήλο την υπεράσπιση ενός συστήµατος, πού καταδικάστηκε απ’ την ιστορία κι απ’ την πείρα, έπρεπε να καταλήξουν στο να θεωρούν τον Τούρκο όχι σαν ένα «προπύργιο του Ισλαµισµού», αλλά σαν µια κηλίδα στον πολιτισµό τους, σαν µια κατάπτωση απ’ τη δόξα των ενδόξων Χαλιφών τους, ένα σκάνδαλο και µια αδυναµία πού δεν θα έπρεπε να τα ανέχονται πλέον».
Για να υποστηρίξει κανείς τη γνώµη αυτή, δεν έχει παρά να υπενθυµίσει τις ένδοξες εποχές της Βαγδάτης και της Κόρδοβας. Την εποχή του Χαρούν Αλ Ρασίδ η Βαγδάτη ήταν περιώνυµη ως η µεγαλύτερη πόλη του κόσµου, ένα κέντρο εξευγενισµένου πολιτισµού, παιδείας και καλών τεχνών. Ο µονάρχης αυτός περιγράφεται σαν ένας πού είχε µαζέψει ολόγυρα του µια λαµπρή πλειάδα από ποιητές, νοµοµαθείς, σοφούς και πνευµατώδεις ανθρώπους. Ο πολιτισµός εκείνος άφησε πίσω του µια φιλολογία, η οποία τον απαθανάτισε — αν και η φιλολογία αυτή τον αναφέρει και σαν µονάρχη πού κάθε νύχτα πλάγιαζε µε άλλη γυναίκα, την οποία αποκεφάλιζε το άλλο πρωί.
Και εδώ όµως έχουµε την ίδια παλαιά ιστορία: η Βαγδάτη περιέπεσε σε αφάνεια, όταν περιήλθε κάτω απ’ την κυριαρχία των Τούρκων και την εποχή της τελικής της αλώσεως στα 1638 απ’ τον Σουλτανο Μουράτ τον 4ο, ο µονάρχης αυτός έσφαξε τους περισσότερους απ’ τους κατοίκους της, παραβιάζοντας τους ορούς της παραδόσεως.
Οι Μαυριτανοί άφησαν πίσω τους στην Ισπανία αρχιτεκτονικά µνηµεία πού αποτελούν µέχρι σήµερα απόλαυση για τον κόσµο: δεν έχουµε παρά ν’ αναφέρουµε µόνο το τέµενος — σήµερα Μητροπολιτικό ναό της Κόρδοβας — και την Αλάµπρα της Γρενάδας. Η περίφηµη Άλγεβρα του Οµάρ Καγιάµ έχει γραφεί στην Αραβική γλώσσα και πολλές συµβολές στην επιστήµη και στη φιλολογία δηµοσιεύτηκαν αρχικά στην ίδια γλώσσα. Οι Άραβες της Αφρικής περιγράφονται από περιηγητές ως το ευγενέστερο δείγµα του ανθρωπίνου γένους από σωµατική άποψη, αλλά «κόµη και ένας τυχαίος τουρίστας πού έφτασε στο Αλγέρι βεβαιώνει το γεγονός αυτό παρατηρώντας τους ανθρώπους πού περιπατούν στους δρόµους του. Η διανοητική συµπεριφορά ανάµεσα στον Άραβα και τον Τούρκο περιγράφεται ως εξής απ’ τον Buckhardt:
«Ο Άραβας δείχνει τον χαρακτήρα του, όταν υπερασπίζεται τον φιλοξενούµενο του µε κίνδυνο της ζωής του και υποτάσσεται στις αντιξοότητες της τύχης, στην απογοήτευση και στη δυστυχία µε την πειό υποµονητική εγκαρτέρηση. ∆ιακρίνεται απ’ τον Τούρκο µε τα προτερήµατα του οίκτου και της ευγνωµοσύνης. Ο Τούρκος είναι σκληρός, ο Άραβας έχει αγαθώτερο χαρακτήρα, ευσπλαχνίζεται και βοηθεί τον δυστυχισµένο και ουδέποτε λησµονεί τη γενναιοδωρία πού του έχει δείξει κάποιος έστω και αν είναι εχθρός».
Χωρίς να έχω εµβαθύνει πολύ στο θέµα αυτό, είµαι πεπεισµένος ότι οι Τούρκοι είναι η µόνη Μωαµεθανική φυλή πού δεν συνέβαλε καθόλου στην πρόοδο του πολιτισµού, ούτε δηµιούργησε κάτι, πού, όπως λέγει ο Sir Edwin Pears «ο κόσµος θα ήθελε να διατηρήσει ευχαρίστως». Ήταν πάντοτε κατεστρεπτικοί και ποτέ δηµιουργικοί.
Για να κάνουµε αντιληπτό πόσες ανθρώπινες υπάρξεις θα µπορούσαν να έχουν αναπτύξει τέτοιες ιδιότητες θηριωδίας και να έχουν αφήσει τέτοιο ανώτατο όριο σφαγών και για χάρη εκείνων πού πιστεύουν ότι θα µπορούσε τώρα ν’ αναπτυχθεί ένας πολιτισµός υψηλού επιπέδου από τους ανθρώπους πού απέρριψαν οριστικά τη διδασκαλία του Χριστού, ας ρίξουµε ένα βλέµµα συγκρίσεως στις διδασκαλίες του Κορανίου και της Αγίας Γραφής.
Ότι οι διδασκαλίες της Καινής ∆ιαθήκης είναι απέραντα πειό απλές και εξυψωτικές από κείνες του Κορανίου, κανένας δεν µπορεί να το αρνηθεί, όταν κάνει µια σύντοµη και προσεκτική συγκριτική µελέτη. Το γενικό πνεύµα του τελευταίου αυτού βιβλίου — και η εξακρίβωση της στα Γερµανικά και στα Σουηδικά και είµαι σε θέση να ειπώ ότι τα λόγια του Χρίστου προσφέρονται σε µετάφραση εξ αιτίας της ουσιαστικής ωµορφιάς και αξίας των σκέψεων πού περιέχουν και της έλξεως πού ασκούν επάνω σε κάθε άνθρωπο οιασδήπτε ηλικίας.
Η επί του Όρους ∆ιδασκαλία συγκινεί καταπληκτικά και µε τρόπο ακατανίκητο στα Αγγλικά, Γαλλικά η Γερµανικά, όπως και στο Ελληνικό πρωτότυπο. Το ίδιο µπορεί να πει κανένας για την Κυριακή Προσευχή και για τα περισσότερα απ’ τα λόγια του Κυρίου. Γι αυτό και όταν ο Χριστιανισµός εξοντώνεται µέσα σε µεγάλες περιοχές της επιφανείας της γης µε το σπαθί, µε το βούρδουλα, µε το τσεκούρι η µε τη φωτιά, παρατηρούµε ότι ο κόσµος οπισθοδροµεί και παρακµάζει στις περιοχές εκείνες για µερικές χιλιετηρίδες και ότι τα συµφέροντα του έθνους βλάπτονται ανεπανόρθωτα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ποιος αποκτά την εξουσία στα µέρη εκείνα.
Η Καινή ∆ιαθήκη υποστηρίζει την αγνότητα στη ζωή, και µάλιστα αποκλίνει υπέρ του ασκητισµού. Ο ίδιος ο Χριστός ήταν άγαµος και είχε ακηλίδωτη αγνότητα. Το Κοράνι είναι αισθησιακό στις διδασκαλίες του τόσο σχετικά µε την παρούσα, όσο και σχετικά µε τη µέλλουσα ζωή. Υπόσχεται στον αληθινό πιστό την παραχώρηση παραδεισιακών ωραίων γυναικών όταν φθάσει στον άλλο κόσµο. Ποια θα είναι η σχέση των συζύγων αυτού του κόσµου προς τη νέα αυτή οµάδα, είναι κατά το µάλλον και ήττον αβέβαιο. Η διδασκαλία αυτή του Κορανίου ρίχνει πολύ καθαρό φως στην περιφρονητική θέση, την οποία έχει η γυναίκα στην αντίληψη των οπαδών του Μωάµεθ.
Ένα τόσο ανώτερο, αγνό και ωραίο ειδύλλιο σαν τη ζωή και το θάνατο του Λόρδου Τέννυσον και της συζύγου του δεν είναι δυνατό για µια θρησκεία πού καθιερώνει την πολυγαµία και τα ουράνια «ουρί». Ο ουρανός περιγράφεται ως έξης απ’ το Κοράνι:
«Εκεί µέσα θα τους υποδεχτούν χαριτωµένες κοπέλλες πού θα κλείνουν τα µάτια τους, ώστε να µην βλέπουν κανέναν άλλον εκτός απ’ τους άνδρες τους, και τις όποιες δεν θα έχει αγγίσει κανένας άνδρας προτήτερα ούτε και κανένα Πνεύµα (Τζιν) και τα χρώµατα του προσώπου τους θα είναι σαν εκείνα των ρουµπινιών και των µαργαριταριών».
Σε συνδυασµό µε αυτά πού είπαµε παραπάνω πρέπει να έχει κανείς υπ’ όψη του ότι οι Μωαµεθανοί τρέφουν µεγάλο σεβασµό για το Κοράνι και πιστεύουν σ’ αυτό κατά γράµµα. Μέσα στις µεγάλες µάζες τους δεν υπάρχει η προοδευµένη σκέψη και µορφωτική ανάπτυξη, πού θα τους έκαµναν ν’ αντιµετωπίσουν σκεπτικιστικά το ιερό τους βιβλίο, όπως συµβαίνει µε τους Χριστιανούς. Όταν ένας Μωαµεθανός πεθαίνει «επί του πεδίου της µάχης» πιστεύει πραγµατικά ότι πηγαίνει κατ’ ευθείαν σ’ έναν ωραίο κήπο, οπού τον περιµένει ένα σµήνος από φιλήδονα θηλυκά πλάσµατα.
Σύµφωνα µε το Κοράνι το διαζύγιο είναι εύκολο και µπορεί να το επιτύχει ο άνδρας δηλώνοντας άπλα ότι βαρέθηκε τη γυναίκα του. Η σύζυγος όµως δεν µπορεί να επιτύχει το διαζύγιο παρά µόνο για σοβαρούς λόγους.
Πράγµατι ο δεσµός του γάµου στις Μωαµεθανικές χώρες είναι πολύ εύθραυστος. ∆εν χρειάζεται ν’ αναφέρει κανείς καλύτερο παράδειγµα για την ευκολία του Μωαµεθανικού διαζυγίου από την περίπτωση του διαζυγίου του Τούρκου ηγέτου Μουσταφά Κεµάλ και της συζύγου του. Οι Αµερικανικές εφηµερίδες εξήγησαν ότι ο Κεµάλ ο ίδιος απήγγειλε την απόφαση, γιατί τα ιερατικά του καθήκοντα του έδιναν αυτό το δικαίωµα αλλά το γεγονός είναι ότι το διαζύγιο στις Μωαµεθανικές χώρες είναι µια εξαιρετικά απλή υπόθεση τόσο για τους ισχυρούς, όσο και για τους ταπεινούς.
Το Κοράνι διδάσκει αποχή απ’ το κρασί και γενικά οι ευσεβείς Μουσουλµάνοι απέχουν απόλυτα από οινοπνευµατώδη ποτά. Η καλλιέργεια σταφυλιών και η οινοποιία δεν επικρατούν µεταξύ των οπαδών του Μωάµεθ.
Την περιτοµή, την αποχή από το χοιρινό κρέας, και την απαγόρευση της κατασκευής αγαλµάτων και των φωτογραφιών τα έχουν δανειστεί απ’ την Παλαιά ∆ιαθήκη, και ιδιαίτερα απ’ την εντολή «Ου ποιήσεις σε αυτω είδωλον ουδέ παντός οµοίωµα».
Ούτε ένας στους χίλιους Τούρκους δεν µπορεί να διαβάσει το Κοράνι, γιατί είναι γραµµένο στην αρχαία Αραβική γλώσσα, αλλά η γενική αντίληψη ότι αυτοί είναι οι πιστοί και όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι «σκυλιά και άπιστοι» έχει εντυπωθεί βαθειά στο νου τους, καθώς επίσης και τα λίγα γενικά άρθρα πίστεως πού έχουµε αναφέρει παραπάνω. Ο αναλφαβητισµός επικρατεί γενικά µέσα στον Τουρκικό λαό και οι χοτζάδες και κληρικοί τους δεν κάµνουν σπουδαία πράγµατα στη σφαίρα της διδασκαλίας παρά µόνο φωνάζουν απ’ τους µιναρέδες «Ο θεός είναι ο θεός και ο Μωάµεθ είναι ο προφήτης Του». Μολαταύτα όσο διαρκούσαν οι φρικτές ήµερες των σφαγών, της
φωτιάς και της λεηλασίας στη Σµύρνη, οι Τούρκοι έψαλλαν µε χαρά: «Οι γυναίκες τους θα µείνουν χήρες και τα παιδιά τους ορφανά». Ακούοντας αυτό και συλλογιζόµενος τις χιλιάδες των βρεφών πού γίνονταν ορφανά η έµεναν καταδικασµένα στη δυστυχία και στο θάνατο, δεν µπορούσα να µη θηµηθώ τα λόγια του Κυρίου: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς µε, διότι τούτων είναι η βασιλεία των ουρανών».
Ο κ. Geddes βεβαιώνει σε µια έκθεση του ότι σε καµµιά περίπτωση δεν είχε ιδεί Μουσουλµάνο να δίδει ελεηµοσύνη σε Αρµένιους, γιατί εθεωρείτο εγκληµατική παράβαση για οιονδήποτε Μουσουλµάνο να βοηθεί Αρµένιους και ο σκοπός των εκτοπίσεων ήταν «η εξόντωση της φυλής». Οι αρχές της Μουσουλµανικής θρησκείας επιτρέπουν να εκδοθεί µια τέτοια διαταγή σε ένα ολόκληρο έθνος µε την βεβαιότητα ότι όλοι θα υπακούσουν σ’ αυτή.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕ’
ΤΟ ΠΑΡΑ∆ΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ
Αν και έχουν υπάρξει µεγάλοι Μωαµεθανικοί πολιτισµοί οι όποιοι συνέβαλαν πολύ στην πρόοδο του κόσµου και άφησαν πίσω τους µνηµεία άφθαρτα, όµως οι πολιτισµοί αυτοί δεν διήρκεσαν πολύ. ∆ηµιουργήθηκαν χάρη στον βασικά ευγενή χαρακτήρα και την διανοητικότητα των λαών πού τους ανέπτυξαν και ήκµασαν επί ένα σχετικά σύντοµο χρονικό διάστηµα µάλλον «παρά τη θρησκεία τους», παρά «εξ αιτίας αυτής». Και όπως συνέβη µε όλες τις θρησκείες, το παράδειγµα πού έδωσε ο ιδρυτής της, άσκησε µεγαλύτερη επιρροή επάνω στους µαθητές του, παρά το βιβλίο του. Όλοι οι Μωαµεθανοί αισθάνονται πολύ βαθύ σεβασµό απέναντι του Προφήτη και πιστεύουν πώς ακόµα και µια τρίχα απ’ την γενειάδα του έχει θαυµατουργική δύναµη.
Τα κυριώτερα γεγονότα της ζωής του και ο χαρακτήρας του γενικά είναι γνωστά σ’ αυτούς. Αυτά τα κυριώτερα γεγονότα θα αναφέρουµε τώρα χωρίς εχθρική προκατάληψη, και χωρίς ανευλάβεια. Τα γεγονότα αυτά είναι αυθεντικά και καλά εξακριβωµένα. Ο αναγνώστης καλείται να τα εξακριβώσει και να κρίνει ο ίδιος αν είναι σωστά διατυπωµένα ή όχι:
1. Ο Μωάµεθ ήταν οπαδός της πολυγαµίας.
2. Αφού έφυγε απ’ τη Μέκκα και πήγε στη Μεδίνα, οπού εγκαταστάθηκε για ένα διάστηµα, οργάνωσε και διηύθυνε επιδροµές εναντίον καραβανιών, τα όποια ελήστευε για να γεµίσει το ταµείο του πού ήταν άδειο.
3. Νίκησε και λεηλάτησε πόλεις για λάφυρα και τις πράξεις του αυτές τις δικαιολόγησε µε «αποκαλύψεις».
4. ∆ιέταξε να αποχωριστούν απ’ τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχτακόσιοι αιχµάλωτοι Εβραίοι τους οποίους κατέσφαξε και έρριξε τα σώµατα τους σε µια τάφρο, τις δε γυναίκες και τα παιδιά τους πούλησε σαν δούλους. Αυτή ήταν η πρώτη Μωαµεθανική σφαγή.*
5. ∆ιέτασσε να επιβληθούν απάνθρωπες και θηριώδεις τιµωρίες.**
6. Εξόντωνε τους εχθρούς του µε δολοφονίες.
Έχουµε ιδεί παραπάνω πόσο πιστά οι Τούρκοι ακολούθησαν το παράδειγµα αυτό δια µέσου των ετών µετά την άλωση της Κων/πόλεως και υστέρα και ιδιαίτερα οι Νεότουρκοι, αφότου κατέλαβαν την εξουσία. Μολονότι αλλά έθνη Μωαµεθανικού θρησκεύµατος έχουν δείξει εξαιρετικά προτερήµατα καρδιάς και νου, όµως µια γενική µελέτη σχετικά µε τη διάδοση της θρησκείας αυτής απ’ το ξεκίνηµα της αποκαλύπτει πολύ καθαρά την επίδραση του παραδείγµατος του καθώς και της διδασκαλίας του Προφήτου. Ο κ. Pears πού αναφέραµε παραπάνω λέγει:
«Πραγµατικά η ιστορία της Αιγύπτου, της Συρίας και της Μικρας Ασίας περιέχει µια µακρά σειρά σφαγών, οι όποιες ίσως έφτασαν στο µεσουράνηµά τους στην Αίγυπτο στα 1354 µ.Χ., οπότε οι Χριστιανοί είχαν διαταχθεί ν’απαρνηθούν την πίστη τους και να δεχθούν τον Μωαµεθανισµό και επειδή δεν υπέκυψαν θανατώθηκαν».
Ο Adrian Fortescue στο έργο του «Οι µικρότερες Ανατολικές Εκκλησίες» έχει περιλάβει την έξης παράγραφο:
«Στα 1389 έλαβε χωράν µια µεγάλη παρέλαση Κοπτών, οι οποίοι είχαν δεχτεί τον Μωαµεθανισµό κάτω απ’την απειλή της φωτιάς και του θανάτου, µέσα στο Κάιρο. Είχαν µετανοήσει για την αποστασία τους και τώρα επιθυµούσαν να εξιλεωθούν γι’ αυτή µε την αναπόφευκτη συνέπεια να ξαναγυρίσουν στον Χριστιανισµό. Γι’ αυτό ενώ εβάδιζαν, έκαναν γνωστό, ότι πίστευαν στο Χριστό και απηρνούντο τον Μωάµεθ. Τους συνέλαβαν και όλοι οι άνδρες αποκεφαλίστηκαν σε µια µεγάλη πλατεία µπροστά στις γυναίκες. Αυτό όµως δεν τροµοκράτησε τις γυναίκες·έτσι κι αυτές υπέστησαν το µαρτύριο».
Σχετικά µε τις Αρµενικές σφαγές της εποχής µας ο ∆ρ Johannes Lepsius, στο οποίου την αυθεντική «Μυστική Έκθεσι» (Secret Report) έχουµε αναφερθεί σε προηγούµενες σελίδες, κάµνει την έξης εξακρίβωση:
«Έχουµε µπροστά µας καταλόγους 550 χωριών, των οποίων οι κάτοικοι πού επέζησαν εξισλαµίσθηκαν «δια πυρός και σιδήρου», 568, εκκλησιών πού λεηλατήθηκαν εντελώς, καταστράφηκαν και ισοπεδώθηκαν, 282 Χριστιανικών Εκκλησιών πού µεταβλήθηκαν σε τζαµιά, 21 διαµαρτυροµένων παστόρων και 170 Γρηγοριανών Ιερέων (Αρµενίων) οι όποιοι αφού υπέφεραν απερίγραπτους βασανισµούς, σκοτώθηκαν γιατί αρνήθηκαν να δεχτούν τον Μωαµεθανισµό. Επαναλαµβάνουµε εν πάση περιπτώσει ότι οι παραπάνω αριθµοί προέρχονται µόνον από την έ-
κταση των πληροφοριών µας και όχι από την πολύ µεγαλύτερη έκταση πού αντιπροσωπεύει η πραγµατικότητα.
∆εν αποτελούν αυτά έναν θρησκευτικό διωγµό;».
Ο Χριστιανισµός λοιπόν σαρώθηκε απ’ την Βόρεια Αφρική και απ’ την παλαιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την πατρίδα των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας και των Επτά Εκκλησιών, κατά το πλείστον µε τροµερές σφαγές· οι Τούρκοι όταν έκαψαν τη Σµύρνη και έκαναν τη Μικρά Ασία εξ ολοκλήρου Μωαµεθανική, ετελείωσαν ένα έργο πού είχε διαρκέσει επί αιώνες.
Αυτές οι µέθοδοι δεν εφαρµόσθηκαν µόνο για τη διάδοση του Μωαµεθανισµού, αλλά το «∆ίκαιο σχετικά µε τους αποστάτες» προβλέπει την ποινή του θανάτου, τον αναγκαστικό χωρισµό απ’ τη σύζυγο και την οικογένεια του αποστάτου και την απώλεια της περιουσίας και κάθε νοµίµου δικαιώµατος για κάθε Μουσουλµάνο πού εγκαταλείπει την πίστη του και προσχωρεί σε µιαν άλλη. Ο φόβος των τροµερών αυτών ποινών είναι ένας απ’ τους λόγους, εξ αιτίας των οποίων υπάρχουν τόσο λίγοι προσήλυτοι απ’ τον Μωαµεθανισµό στο Χριστιανισµό. Ο ∆ρ. Samuel Μ. Zwemmer, ο σοφός συγγραφεύς σχετικά µε τα ζητήµατα του Μωαµεθανισµού, παραθέτει πολλά παραδείγµατα εφαρµογής του παραπάνω ∆ικαίου στο τελευταίο του έργο «Το δίκαιο της αποστασίας του Ισλάµ».
Έχω ήδη αναφέρει ένα παράδειγµα πού υπέπεσε στην προσωπική µου παρατήρηση, τη δολοφονία του προσηλύτου του ∆ιεθνούς Κολλεγίου της Σµύρνης. Αυτή είναι ίσως η ίδια περίπτωση µ’ εκείνη πού αναφέρει ο Αιδέσιµος Ralph Harlow, πού ήταν άλλοτε πάστωρ του ∆ιεθνούς Κολλεγίου Σµύρνης σε ένα φυλλάδιο: «Το πτώµα του βρέθηκε έξω απ’ τα τείχη της Σµύρνης, µε πολλές µαχαιριές».
Το δίκαιο περί αποστασίας κατά τον Zwemmer έχει συνοψισθεί απ’ τους Μωαµεθανούς νοµοθέτες µε τις έξης λέξεις:
«Όσο για τους αποστάτες επιτρέπεται να τους σκοτώνει κανείς από µπροστά η και χτυπώντας τους από πίσω, όπως στην περίπτωση των Πολυθεϊστών. ∆εύτερο, αν το αίµα τους χυθεί, δεν φέρνει εκδίκηση. Τρίτο, η περιουσία τους είναι λάφυρο των αληθινών πιστών. Τέταρτο, ο γάµος τους γίνεται άκυρος και ανύπαρκτος».
Ο µορφωµένος και εξευρωπαϊσµένος Τούρκος της Κων/πόλεως είναι ένας έξυπνος και ραφιναρισµένος κύριος µε ελκυστικούς τρόπους. Ένα πράγµα όµως δεν πρέπει να λησµονούν ποτέ εκείνοι πού ενδιαφέρονται από οικονοµική η από άλλη άποψη για το µέλλον της Τουρκίας: ότι η χώρα αυτή έχει γίνει «οµοιογενής» µε µια σειρά από θηριώδεις σφαγές πού σχεδιάσθηκαν µε προσοχή και εκτελέστηκαν αµείλικτα από τέτοιους ακριβώς ραφιναρισµένους και ελκυστικούς κυρίους, πού εκµεταλλεύθηκαν τον Μουσουλµανικό φανατισµό για τους σκοπούς των και η δύναµη τους στηρίζεται στον ίδιο φανατισµό.
* Μωάµεθ» του Draycott’s σελ. 234 και fen.
** Στο ίδιο βιβλίο σελ. 253-254.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΣΤ’
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «50-50»
Μια απ’ τις πειό έξυπνες διαδόσεις πού έχουν τεθεί σε κυκλοφορία από την Τούρκικη προπαγάνδα είναι εκείνη πού επιδιώκει να πείσει ότι οι Χριστιανοί πού σφάχθηκαν ήταν εξ ίσου κακοί, όπως εκείνοι πού τους έσφαξαν,ότι ήταν «50 προς 50». Ο ισχυρισµός αυτός επηρεάζει πάρα πολύ την Αγγλοσαξωνική ιδέα περί δικαιοσύνης, απαλλάσσει τον καθένα από περαιτέρω ενόχληση η ευθύνη και καθησυχάζει τη συνείδηση. Πρέπει όµως να είναι κανείς πολύ απερίσκεπτος για να παραδεχτεί µια τέτοια διαπίστωση και χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για ν’ αποδείξει κανείς το σφαλερό της διαπιστώσεως αυτής.
Και πρώτα πρώτα οι Χριστιανοί πού ζούσαν κάτω απ’ την κυριαρχία των Τούρκων ουδέποτε είχαν την ευκαιρία να κάνουν σφαγές και αν ακόµα είχαν αυτή τη διάθεση. Αν στη µακρυά ιστορία των σφαγών πού πότισαν µε αιµα το έδαφος της αυτοκρατορίας, σκοτώθηκαν µερικοί Τούρκοι, ο σχετικός µαθηµατικός υπολογισµός δεν θα είναι 50 προς 50, αλλ’ ούτε και ένα προς δέκα χιλιάδες. Έκτος απ’ αυτό και παρ’ όλες τις ατέλειες των Χριστιανών του κόσµου, γενικά η διδασκαλία του Χρίστου τους έχει διορθώσει. Σε όλες τις άλλοτε Οθωµανικές επαρχίες πού επέτυχαν να απαλλαγούν απ’ τον Τούρκικο ζυγό — Ουγγαρία, Βουλγαρία, Σερβία, Ελλάδα — έχουν σηµειωθεί ελάχιστες περιπτώσεις Τούρκων πού έχουν σφαγεί από Έλληνες (αν έχουν σηµειωθεί και καθόλου).
Η συµπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στις χιλιάδες των Τούρκων πού κατοικούν στην Ελλάδα, όλο το διάστηµα πού γίνονταν οι θηριώδεις σφαγές και όταν η Σµύρνη καιγόταν και οι πρόσφυγες έφταναν σε όλους τους λιµένες της Ελλάδας πληγωµένοι, κακοποιηµένοι και κατεστραµµένοι, υπήρξε ένα απ’ τα ωραιότερα και θαυµαστότερα κεφάλαια της ιστορίας αυτής της χώρας. ∆εν έλαβε χωράν καµµιά αντεκδίκηση. Οι Τούρκοι πού ζούσαν στην Ελλάδα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου, ούτε ξέσπασε επάνω στα κεφάλια τους καµµιά θύελλα µίσους η εκδικήσεως. Αυτή είναι µια µεγάλη και ωραία νίκη πού κάτω απ’ τις συνθήκες πού έγινε φτάνει το επίπεδο των νικών του Μαραθώνος και της Σαλαµίνος.
Θα ρωτούσε κανείς τί καλύτερο θα µπορούσε να κάνει ένα άλλο Χριστιανικό έθνος; Στην πραγµατικότητα η όλη συµπεριφορά της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια των διωγµών
των Χριστιανών στην Τουρκία και υστέρα απ’ αυτή υπήρξε πάρα πολύ αξιοθαύµαστη, αυτό δε το µαρτυρεί και η συµπεριφορά της ίδιας χώρας απέναντι των Τούρκων αιχµαλώτων πολέµου, και οι φροντίδες της για τις πολλές χιλιάδες προσφύγων πού κατέφυγαν στο έδαφος της. Ξέρω πολύ καλά αυτά πού λέγω, γιατί ήµουν στην Ελλάδα και τα είδα µε τα ίδια µου τα µάτια. Νοµίζω ότι κανένας δεν θα τολµήσει ν’ αµφισβητήσει αυτά τα γεγονότα.
Αν οι Έλληνες υστέρα απ’ τις σφαγές πού έγιναν στον Πόντο και στη Σµύρνη έσφαζαν όλους τους Τούρκους πού ήταν στην Ελλάδα, ο λογαριασµός µόλις θα ήταν 50 προς 50.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΖ’
Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
Τις δυνατότητες της Μικρός Ασίας σχετικά µε τον Ινδοευρωπαϊκό πολιτισµό µπορεί κανείς να τις εννοήσει καλύτερα, όταν ρίξει ένα βλέµµα πάνω σ’ αυτή τη χώρα, όπως ήταν καθ’ όλη την περίοδο πού ήταν γεµάτη από πολλά εκατοµµύρια ανθρώπων και περιείχε πολλές πόλεις πού ήταν πηγές καλών τεχνών, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, βιοµηχανίας και όλων εκείνων πού είναι ωφέλιµα και ωραία για την ανάπτυξη του ανθρώπου. Όλα αυτά σαρώθηκαν πολλές φορές από εισβολές Ασιατών και Μογγόλων, και τώρα η χώρα είναι σκεπασµένη απ’ την Τούρκικη πανούκλα.
Σε µια διάλεξη πού έκανε τον ∆εκέµβριο του 1922 στη Βαλτιµόρη ο W. Η. Buckler, ο πασίγνωστος διπλωµάτης και αρχαιολόγος, επέσυρε την προσοχή επάνω στην αφθονία ευκαιριών για αρχαιολογικές έρευνες στην Νέα Τουρκία, και παρακινούσε τους Αµερικανούς λογίους να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στην Ανατολία και στη νέα πρωτεύουσα της, την Άγκυρα και διατύπωνε την προσδοκία ότι «η δηµιουργία πόλεων, δρόµων κλπ. θα γινόταν πολύ ταχύτερα παρά προτήτερα και ότι η αλλαγή αυτή θα γινόταν πειό πολύ στην Άγκυρα, η οποία έπρεπε
πολύ γρήγορα να µεταµορφωθεί από ένα χωριό σε µια µεγαλούπολη».
Είναι ίσως δυνατό ν’ ανεγερθούν µερικές καινούργιες οικοδοµές στην Άγκυρα στο προσεχές µέλλον, αλλά η συλλογιστική µέθοδος πού συνδυάζει την εκτέλεση σφαγών σε µια κλίµακα άνευ προηγουµένου µε την ικανότητα για διοίκηση, γεωργία, εµπόριο και οικονοµική πρόοδο πού θ’ αποκτούσε ο ίδιος λαός τόσο σύντοµα, είναι ακατανόητη.
Σχετικά µε το σηµείο αυτό ακριβώς ο Sir Valentine Chirol, πού τον έχοµε ήδη αναφέρει, λέγει πολύ επίκαιρα:
«Η µόνη πραγµατική απασχόληση των Τούρκων ήταν ανέκαθεν και πάντοτε ο πόλεµος. Είναι όµως δύσκολο να εννοήσει κανείς κατά πόσο ωφελήθηκε η Τουρκία αντικαθιστώντας τον στενοκέφαλο θρησκευτικό φανατισµό, µε έναν εξ ίσου στενοκέφαλο φυλετικό φανατισµό. Εκείνο πού πρέπει να εξετάσει κανείς είναι τι είναι σήµερα η Τουρκία. Ο πληθυσµός της υπολογίζεται σε εξ µέχρι οκτώ εκατοµµύρια ψυχών πού αποδεκατίστηκε απ’ τους πολέµους και όπως πιστεύουν πολλοί εξακολουθεί να συρρικνώνεται από κληρονοµικές αρρώστιες, όπως γινόταν και πριν από τον πόλεµο. Είναι αλήθεια πώς για πρώτη φορά θα υπάρχει ένας σχεδόν καθαρός Τουρκικός πληθυσµός, γιατί απ’ τους Έλληνες και Αρµένιους, πού στα 1914 αριθµούσαν τρία εκατοµµύρια περίπου στη Μικρά Ασία, δεν απόµειναν παρά πολύ πενιχρά αποµεινάρια. Και όµως ήταν οι πειό ανεπτυγµένες διανοητικά και πειό ίκανώτερες από άποψη οικονοµικής δράσεως κοινότητες της παλαιάς Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Η Τουρκία δεν µπορεί να φιλοδοξήσει µια θέση πολύ ανώτερη από µια δύναµη τρίτης τάξεως, ίση σχετικά µε τους γενικούς πόρους προς οιοδήποτε απ’ τα Βαλκανικά κράτη, τα όποια άλλοτε κυβερνούσε και παραιτήθηκε µόνη της απ’ το γόητρο και την επιρροή την οποία της είχε προσδώσει η κατοχή του Χαλιφάτου».* Αλλ’ ο πολύ µορφωµένος και έξυπνος συγγραφεύς ∆ρ Buckler, τονίζει µερικά γεγονότα εκπληκτικής σηµασίας και σπουδαιότητας. Ιδού τι λέγει:
«Η σειρά των ιστορικών µνηµείων και εγγράφων στοιχείων της Ανατολίας καλύπτει περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Οι περίοδοι πού αντιπροσωπεύονται από τα σωζόµενα λείψανα µνηµείων, εκτείνονται από την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. µε τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής της Νότιας Καππαδοκίας µέχρι τον 15ον αιώνα µ.Χ. µε την αρχιτεκτονική και τις επιγραφές του Seljuk. Μεταξύ των ιστορικών κλάδων επάνω στους οποίους ρίχνουν φως τα λείψανα µνηµείων της Ανατολίας είναι: δίκαιο, πολιτική, οικονοµία, παιδεία, καλές τέχνες (ανάµεσα στις όποιες και γλυπτική), φιλοσοφία, λογοτεχνία».
Παρακάτω λέγει ότι ο ορός «Ανατολία» όπως χρησιµοποιείται στο βιβλίο αυτό, καλύπτει όλη τη Μικρά Ασία πού βρίσκεται δυτικά από µια γραµµή διήκουσα από την Αλεξανδρέττα µέχρι την Μαύρη Θάλασσα και υπολογίζει τον αριθµό των πόλεων πού περιείχαν οι αρχαίες πολιτείες, οι όποιες είχαν δικά τους νοµισµατοκοπεία µέσα στα δέκα τέσσαρα κλασικά διαµερίσµατα πού βρίσκονταν µέσα στην παραπάνω περιοχή ως εξής:
Λυκία, Παµφυλία και Πισιδία 95 πόλεις
Λυκαονία, Ισαυρία και Κιλικία 82 -||-
Φρυγία και Γαλατία 61 -||-
Βιθυνία, Παφλαγονία και Πόντος 34 -||-
Ιωνία, Λυδία και Καρία 84 -||-
Σύνολο 356 πόλεις
Ανάµεσα στις πόλεις πού έχουν ήδη ανασκαφεί η προβλέπεται ν’ ανασκαφούν, ο παραπάνω συγγραφεύς αναφέρει την Πέργαµο, τη Μίλητο, τις Σάρδεις, την Κολοφώνα, την Πριήνη και την Κνίδο και ανάµεσα σ’ εκείνες πού έχει ελαττωθεί η σηµασία τους σχετικά µε ανασκαφές απ’ αύτη και µόνη την ύπαρξη τους σαν συγχρόνων πόλεων, είναι η Σµύρνη, η Αλικαρνασσός, η Αττάλεια, η Φιλαδέλφεια, τα Θυάτειρα και η Άγκυρα, πού είναι η τωρινή πρωτεύουσα της Τουρκίας (ή Angora). Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι πόλεις πού αναφέρει παραπάνω ο ∆ρ Buckler υπήρξαν κέντρα Ελληνικού η Χριστιανικού πολιτισµού η και των δύο.
Είναι φυσικό το ότι οι αρχαιολόγοι, µε την έντονη επιθυµία τους να επιτύχουν την αδεία να εργασθούν στη Μικρά Ασία µε σιγουριά, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί στο να πουν κάτι πού θα προσέβαλε την ευαισθησία των Τούρκων. Πρέπει ν’ αναπτύξουν όλη τη διπλωµατία τους στις διαπραγµατεύσεις των µαζί τους, ούτως ώστε να έλθουν εις φως όσο το δυνατόν περισσότεροι απ’ τους θησαυρούς της Ελληνικής τέχνης και σοφίας πού τώρα βρίσκονται θαµµένοι κάτω απ’ την επιφάνεια της γης, η οποία είναι τώρα στα χέρια των Κεµαλικών, και πού είναι ακόµα υγρή απ’ το αίµα των τελευταίων επιζόντων ενός αρχαίου πολιτισµού.
Σύµφωνα µ’ αυτά πού είπαµε έχοµε τις επόµενες τάξεις ανθρώπων πού βρίσκονται στην ίδια θέση απέναντι των Τούρκων, δηλ. εµποδίζονται να ειπούν ο,τιδήποτε πού θα µπορούσε να τους προσβάλλει: Μερικοί ιεραπόστολοι· οι επιχειρηµατίες πού έχουν ακόµα συµφέροντα µέσα στην Τουρκία όσοι επιδιώκουν να επιτύχουν παραχωρήσεις· οι διπλωµάτες· οι αρχαιολόγοι. Νοµίζω ότι ,πολλοί απ’ αυτούς είναι ειλικρινείς στον θαυµασµό τους απέναντι των Τούρκων, πού στηρίζεται στην υπόθεση, ότι τα εγκλήµατα των τελευταίων έχουν µεγαλοποιηθεί πολύ και ότι ήταν κατά το µάλλον και ήττον δικαιολογηµένα.
Εγώ δεν συµµερίζοµαι την πεποίθηση αυτή και είµαι πεπεισµένος ότι θα ήταν καλύτερα για τον ∆υτικό κόσµο, καθώς και για τους Τούρκους, αν είχαν προστατευτεί οι µη Μουσουλµανικές µειονότητες και είχε δοθεί στον Χριστιανικό πολιτισµό η ευχέρεια ν’ αναπτυχθεί µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία.
Σχετικά µε την µεγάλη εµπορική και βιοµηχανική δραστηριότητα πού ο καθηγητής Buckler προέβλεπε στα 1922, τα επόµενα δύο αποσπάσµατα από τις εφηµερίδες του 1925 είναι επίκαιρα. Ένας συντάκτης της Gazetta del Popolo του Τουρίνου, πού γύρισε τελευταία απ’ τη Σµύρνη, λέγει:
«Η όψη της Σµύρνης είναι τραγική. Αν και πέρασαν 2,1/2 χρόνια απ’ την τραγωδία της, τα ερείπια είναι άθικτα. Σε έκταση δύο χιλιοµέτρων κατά µήκος της προκυµαίας εκτείνονται οι σκελετοί — τα φαντάσµατα των σπιιών. Και πειό πίσω βρίσκονται πολλά µίλλια δρόµων, πού πλαισιώνονται από άλλα φαντάσµατα σπιτιών, σαν ένα απέραντο νεκροτοµείο.
«Αυτή η πόλη φαντασµάτων είναι ένα τροµερό σύµβολο ολόκληρης της Τουρκίας. Εκείνο πού τραβά την προσοχή πέρα απ’ όλα είναι η εξαφάνιση των Ελλήνων πού σαρώθηκαν και εκριζώθηκαν απ’ την πόλη αυτή, πού ήταν η µητρόπολη τους στην Ανατολή και όπου επικρατούσαν σε όλες τις µορφές της δραστηριότητος. Οι Αρµένιοι έχουν επίσης εντελώς εξαφανισθεί. Οι Εβραίοι µε δυσκολία υποφέρουν τους περιορισµούς, στους οποίους υποβάλλονται στη σφαίρα της ζωής των.
«Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να κάνουν ό,τι µπορούν για ν’ αντιµετωπίσουν µια άσχηµη κατάσταση, εκείνοι όµως πού δεν διαθέτουν µεγάλα κεφάλαια, αρκετά ώστε να τους διευκολύνουν στην αντιµετώπιση χιλίων καθηµερινών ενοχλήσεων πού τους επιβάλλουν οι αρχές, αντιµετωπίζουν την ανάγκη να φύγουν.
«Κάθε µορφή δραστηριότητας µέσα στην Τουρκία κατά τη διάρκεια των περασµένων αιώνων είχε δηµιουργηθεί από µη Τούρκους. Αυτοί δεν είχαν τίποτε δικό τους εκτός απ’ τον στρατό. Οι Τούρκοι καταδικάζουν αµείλικτα σε θάνατο κάθε επιχείρηση — εµπορική και βιοµηχανική — στην οποία δεν µπορούν να επιτύχουν οι ίδιοι.
«Σήµερα οι Τούρκοι έχουν µόνο τρία τελωνεία — στην Κωνσταντινούπολη, στη Σµύρνη και στη Μεσσίνα.
Απ’ την 1η Ιανουαρίου αυτού του έτους, οπότε άρχισε να ισχύει ο νόµος σχετικά µε τους τελωνειακούς δασµούς, οι άλλοι λιµένες υποχρεώθηκαν ν’ αναστείλουν εντελώς την εµπορική τους κίνηση. ∆εν είναι δυνατό πλέον να υπάρχει εκεί οιαδήποτε εµπορική δραστηριότης· στην πραγµατικότητα έχει σταµατήσει εντελώς κάθε εµπορική επικοινωνία µε την Ευρώπη. Όλα τα εµπορεύµατα, πού φορτώνονται σε πλοία απ’ την Τουρκία και προς αυτή, ξεφορτώνονται αναγκαστικά σε µια απ’ αυτές τις πόλεις· υποβάλλονται στις ενοχλήσεις των τελωνειακών διατυπώσεων και ξαναφορτώνονται για να ξανασταλούν µε πλοίο στον προορισµό τους.**
«Η ταπητουργία δεν υπάρχει πειά. Οι Αρµένιοι και οι Έλληνες πού αποτελούσαν το δυναµικό της, έχουν φύγει και εγκατασταθεί στη Ρόδο, στον Πειραιά και µερικοί στο Bari. ∆εν απόµεινε κανένας πειά στη Σµύρνη πού να ξέρει κάτι απ’ την κατασκευή χαλιών.
«Πριν από δέκα χρόνια όταν έγιναν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Αρµενίων, η Μικρά Ασία είχε ερηµωθεί.
Σήµερα το εµπορικό και βιοµηχανικό τµήµα του πληθυσµού της έχει εξαφανιστεί όλως διόλου. Πολύ γρήγορα θα καταντήσει αν όχι έρηµος, πάντως µια ερηµωµένη και ακατοίκητη περιοχή. Σε όλη την έκταση της παραλίας υπάρχουν πόλεις πού είχαν εγκαταλειφθεί απ’ τους κατοίκους των πριν από δύο χρόνια εξ αιτίας των Τούρκων και τώρα είναι εντελώς ακατοίκητες, Οι καλλιεργητές της γης έγιναν ποιµένες και νοµάδες — η γη δεν ανήκει πειά σε κανένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, αν ο Θεός δεν κάνει κανένα θαύµα να προικίσει τους Τούρκους µε χαρίσµατα, τα όποια δεν είχαν ποτέ έως τώρα, η Μικρά Ασία θα καταντήσει να γίνει µια έρηµος µέσα στο κέντρο του Μεσογειακού πολιτισµού».
Και ένας συντάκτης της εφηµερίδος Le Temps του Παρισιού λέει σε ένα τελευταίο φύλλο της:
«Η Κωνσταντινούπολη είναι µια πόλη πού αργοπεθαίνει. Ο Βόσπορος πού κάποτε ήταν γεµάτος από καράβια απ’ όλον τον κόσµο, τώρα είναι σχεδόν έρηµος· τα Γραφεία των ξένων εµπορικών οίκων σταµατούν τις εργασίες των και οι Τράπεζες δεν δανείζουν χρήµατα παρά µόνο µε τους πειό υπέρογκους ορούς. Οι ταραχές εναντίον των Αρµενίων και των Ελλήνων κατέληξαν στη µαζική εκδίωξη των ανθρώπων αυτών. Κι αυτός ακόµα ο Τουρκικός πληθυσµός µεταναστεύει µε την ελπίδα να εύρει καλύτερες εµπορικές δυνατότητες.
«Με την παρακµή της άλλοτε ευηµερούσης µεγάλης αυτής πόλεως απολαµβάνουν οι παλιές αντίζηλες της Αλεξάνδρεια, Βυρηττός, Θεσσαλονίκη και Πειραιεύς όλα τα κέρδη του παλιού εµπορίου της.
Πώς θα µπορούσε να γίνει αλλοιώς;
Ικανότης για σφαγές δεν σηµαίνει ικανότητα στη βιοµηχανία και στο εµπόριο και η φανατική καταστροφή µεγάλων βιοµηχανικών µαζών επέφερε πάντοτε σοβαρό πλήγµα στην ευηµερία της χώρας, οπού συντελέστηκε το έγκληµα,όπως µαρτυρεί ο διωγµός τωνΟυγενότων στη Γαλλία. Στην Τουρκία αυτό το πράγµα έφερε την καταστροφή.
* ∆ύση και Ανατολή», του Chirol, σελ. 65-67
** Το σύστηµα αυτό της συγκεντρώσεως όλης της κινήσεως της χώρας στους τρεις αυτούς /αµένες δηµιουργεί το εικονικό φαινόµενο αυξηµένης δραστηριότητας σ’ αυτούς τους λιµένες εις βάρος όλων των άλλων. ‘ Η Μάκρη, πού είχε άλλοτε δέκα πέντε χιλιάδες κατοίκους, έχει τώρα μόλις δυο χιλιάδες. Το ίδιο ισχύει και για την Αττάλεια, πού άλλοτε ήκµαζε και τώρα έχει απονεκρωθεί εντελώς.
10ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα ΚΗ΄μέχρι και ΛΒ΄, κεφάλαια του βιβλίου
ΚΗ’ Τουρκική ερµηνεία της στάσεως της Αµερικής.
ΚΘ’ Η δηµιουργία του Μουσταφά Κεµάλ.
Λ’ Τα Ιεραποστολικά µας Ιδρύµατα στην Τουρκία.
ΛΑ’ Τα Αµερικανικά Ιδρύµατα κάτω από την Τούρκικη εξουσία.
ΛΒ’ Κρίσεις του Αιδεσίµου R.Harlow για τη Συνθήκη της Λοζάννης.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΗ’
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Ως προς την ευθύνη ηµών των Αµερικανών για την καταστροφή των Χριστιανών της Εγγύς Ανατολής γράφω µε µεγάλο δισταγµό και θλίψη και πρέπει να περιορισθώ στην έκθεση (ορισµένων διεθνώς γνωστών γεγονότων. .
Οι µέρες και οι µήνες πού προηγήθηκαν των τροµερών γεγονότων της Σµύρνης ήταν γεµάτοι απ’ τον θόρυβο πού είχαν προκαλέσει οι παραχωρήσεις και η φιλότουρκη προπαγάνδα πού είχαν κάµει τότε οι Chester (πατέρας και γυιός). Τα ενθουσιώδη φιλότουρκα άρθρα των στον τύπο είναι ακόµα πρόσφατα στη δηµόσια γνώµη. Αλλά και άλλοι συγγραφείς φιλότουρκοι και αντιχριστιανοί εκινούνταν πολύ δραστήρια, µερικοί απ’ αυτούς χωρίς αµφιβολία κερδίζοντας έτσι τον επιούσιο. Οι Τούρκοι είχαν δυναµώσει οικονοµικά. Ασχολούνταν µε το ξεκοκκάλιασµα των περιουσιών των Χριστιανών και είχαν «ενθυλακώσει».
Οι επιτήδειοι εξευρωπαϊσµένοι κύκλοι Τούρκων κατοίκων της Κων/πόλεως αύξησαν σε µέγιστο βαθµό τις περιποιήσεις και τη φιλοξενία πού χάριζαν στους ξένους διπλωµάτες. Το είδος αυτό των ανθρώπων της Ανατολής είναι οι πειό ευπρόσδεκτοι και γοητευτικοί άνθρωποι στον κόσµο. Η µορφωµένη Χανούµ είναι επίσης τροµερά
ελκυστική και έχει µια δελεαστική χάρη, πού σπάνια την έχουν οι αδελφές της πού ανήκουν σε άλλα έθνη. Όταν µερικές απ’ αυτές βγάλουν το «γιασµάκι» τους και δείξουν τα χαριτωµένα τους πρόσωπα µέσα στην Πόλη, δεν δυσκολεύονται πολύ να πείσουν τους διπλωµάτες ότι είναι χειραφετηµένες και ότι η πολυγαµία είναι κάτι ξεπερασµένο για τους Μωαµεθανούς· ότι οι Έλληνες έκαψαν τη Σµύρνη, ότι ενάµισυ εκατοµµύριο Χριστιανοί στην πραγµατικότητα αυτοκτόνησαν και δεν σφάγηκαν πραγµατικά, η ο,τιδήποτε άλλο επιθυµούν.
Πώς µπορεί κανείς να µην πιστεύει ο,τιδήποτε όταν µεταφερθεί στην εποχή Χαρούν Αλ Ρασίντ και βρίσκεται µέσα σ’ ένα µέγαρο γεµάτο τριαντάφυλλα του Κασµίρ και πάνω σ’ ένα χαλί µαγεµένο;
Ο αντιπρόσωπος µας στην Κωνσταντινούπολη Ναύαρχος Mark I. Bristol είναι µια προσωπικότης πάρα πολύ γοητευτική: τίµιος, γενναίος, µεγαλόψυχος µε συµπεριφορά ανοιχτόκαρδη και ελκυστική. Με την λεπτή και µαγνητική έλξη του πρόσχαρου και υποχρεωτικού χαρακτήρος του συγκεντρώνει ολόγυρα του, οπουδήποτε και αν βρίσκεται, µια οµάδα θαυµαστών και µαθητών, οι όποιοι υπερασπίζουν τον ναύαρχο και κάθε τι πού σκέπτεται και κάµνει.
Οι αξιωµατικοί του Ναυτικού πού έρχονταν στη Σµύρνη υστέρα από αίτηση του Προξενείου ήταν αντιπροσωπευτικοί τύποι του µέσου Αµερικάνου αξιωµατικού του Ναυτικού, κύριοι µε κατανόηση υψηλού βαθµού και µε ικανότητα πού θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί σχεδόν τέλεια. Έρχονταν στη Σµύρνη µε ωρισµένες διαταγές, τις όποιες θεωρούσαν επιβεβληµένο καθήκον να εκτελέσουν. Εκτελούσαν εκεί όλα τα καθήκοντα τους τέλεια και σωστά και επιτέλεσαν θαύµατα σχετικά µε τη σωτηρία προσφύγων µετά την πυρκαϊά.
Γι αυτό ένοιωσα µεγάλη αµηχανία όταν µια Αµερικανίς κυρία της Σµύρνης µε πληροφόρησε ότι ένας απ’ τους αξιωµατικούς είχε ειπεί ότι ήταν «φιλότουρκος». Ένας άλλος, διοικητής µονάδος, εξεφράσθη µε παρόµοιο τρόπο
στην Αθήνα, σε ένα γεύµα, κατά τη διάρκεια µιας απ’ τις διαδροµές πού έκαµναν τα αντιτορπιλλικά µεταξύ της πόλεως αυτής και της Σµύρνης.
Όταν στα 1922 πήγα στη Στρατιωτική και Ναυτική Λέσχη στην Ουάσιγκτον, και ρώτησα έναν αξιωµατικό του Ναυτικού ανωτέρου βαθµού αν ήταν αλήθεια ότι ήταν φιλότουρκος αυτός µου απάντησε:
«Μάλιστα, είµαι, γιατί όταν ήµουν µικρός µε ανάθρεψαν µε την ιδέα πώς οι Τούρκοι διαρκώς κυνηγούσαν Έλληνες και Αρµενίους µ’ ένα µαχαίρι στο χέρι. Ε λοιπόν: έχω πάει πολλές φορές εκεί πέρα στην Κων/πολη και δεν έχω ιδεί τίποτε τέτοιο, έτσι κατέληξα στο συµπέρασµα πώς ολ’ αυτά ήταν µια αρλούµπα».
Και αυτά µεν τα καταλαβαίνει κανείς. Ο καθένας έχει δικαίωµα να έχει τις γνώµες του, αδιάφορο σε ποιες αποδείξεις η σε ποιους συλλογισµούς τις στηρίζει. Εκείνο πού µου έκαµνε έκπληξη εµένα ήταν η ιδέα πού είχα πώς οι αξιωµατικοί πού έρχονταν στη Σµύρνη είχαν διαταγές να είναι ουδέτεροι.
Κάποτε καθόµουν στην αίθουσα αξιωµατικών ενός απ’ τ’ αντιτορπιλλικά µας πού ήταν αγκυροβοληµένο στον λιµένα της Σµύρνης. Σε µια στιγµή πού η σφαγή είχε αρχίσει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις ένας ανταποκριτής εφηµερίδος πού ήταν επιβάτης του ίδιου πολεµικού, µπήκε στην αίθουσα, άνοιξε τη γραφοµηχανή του και άρχισε να γράφει. Όταν είχε τελειώσει µισή σελίδα περίπου, τη διάβασε µε προσοχή, την έβγαλε απ’ τη µηχανή και είπε:
«∆εν µπορώ να στείλω αυτήν την κουταµάρα. θα µου κάνει κακό στην Κων/πολη. Πρέπει να ασχοληθώ µε Ελληνικές ωµότητες». Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι εννοούσε µ’ αυτά πού είπε. Καθόµουν πολύ κοντά του και τον άκουσα πολύ καθαρά. Ας ανασκοπήσουµε σύντοµα την κατάσταση, πού έδωσε στους Τούρκους την ικανότητα κατά το σωτήριον έτος 1922 να συµπληρώσουν την εξόντωση των Χριστιανών στην Εγγύς Ανατολή: Οι Γερµανοί
ήταν επί αρκετό διάστηµα οι ενεργητικοί σύµµαχοι των Τούρκων και κατά το ίδιο διάστηµα εξοντώθηκαν ένα εκατοµµύριο Αρµένιοι και πολλές χιλιάδες Έλληνες· µετά την ανακωχή και στην διάρκεια της περιόδου πού κατέληξε στην καταστροφή της Σµύρνης και στις σφαγές πού την συνώδευσαν, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί ήταν σύµµαχοι των Τούρκων και τους έδωσαν ηθική και υλική ενίσχυση· οι Άγγλοι δεν βοήθησαν τους Έλληνες, αλλά περιωρίσθηκαν στην δηµοσίευση µιας περιγραφής των τροµερών γεγονότων πού είχαν λάβει χώρα µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία· οι Αµερικανοί κέρδισαν την φήµη των Τουρκόφιλων, πιστών φίλων των Τούρκων, πού χάρη στη φιλία
τους αυτή, θα πετύχαιναν στο τέλος την άδεια να βάλουν σε εφαρµογή µεγάλα σχέδια πού θα κατέληγαν στην ανάπτυξη της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας και, ενδεχοµένως, θα γέµιζαν τα πορτοφόλια µερικών Αµερικανών. Οι Τούρκοι πίστευαν µε µεγάλη πεποίθηση ότι η εµπορική φιλαργυρία θα µας εµπόδιζε να επέµβουµε σχετικά µε τις θηριωδίες τους και ότι δεν θα µας άφηνε ούτε καν να τις καταδικάσουµε αυστηρά.
Ποτέ σε όλη την ιστορία του κόσµου δεν είχαν οι Τούρκοι µια τόσο καλή ευκαιρία να κορέσουν το πάθος τους για να χύσουν αιµα Χριστιανικό, χωρίς να φοβούνται την επέµβαση η την κατάκριση άλλων.
Η πρώτη συνδιάσκεψη της Λωζάννης ετελείωσε, χωρίς να επιτευχθεί συµφωνία, στις 7 Φεβρουαρίου 1923 και η δεύτερη άρχισε στις 23 Απριλίου του ίδιου χρόνου. Στις 10 Απριλίου του ίδιου χρόνου, η Εθνική Συνέλευση της Αγκύρας επικύρωσε τις «Παραχωρήσεις των Chester». Επειδή οι όροι των Παραχωρήσεων αυτών συγκρούονταν σε σοβαρό βαθµό µε τα Γαλλικά και τα Αγγλικά συµφέροντα, η ηµεροµηνία της επικυρώσεως των είναι πάρα πολύ ενδεικτική.
Οι παραχωρήσεις αυτές είναι τώρα νεκρές και ουδέποτε είχαν τόσο µεγάλη σηµασία ώστε να προκαλέσουν µια σοβαρή ρήξη µεταξύ των Ηνωµ. Πολιτειών και οιασδήποτε Ευρωπαϊκής δυνάµεως. Το Υπουργείο Εξωτερικών αρνήθηκε ότι είχε υποστηρίξει επίσηµα το σχέδιο εκείνο και πρέπει να του δώσουµε πίστη σχετικά µε αυτόν τον ισχυρισµό του. Αυτό όµως δεν εµπόδισε µια γενική πεποίθηση στην Τουρκία ότι το σχέδιο είχε την ιδιαίτερη προστασία της Αµερικανικής Κυβερνήσεως. Μια τέτοια πεποίθηση ήταν εύκολο να δηµιουργηθεί στην Τουρκία, όπου ακόµα και τα Ιεραποστολικά Σχολεία θεωρούνταν απ’ όλους σαν κυβερνητικά ιδρύµατα.
Εν πάση περιπτώσει δεν είναι πιθανό πώς θα εισρεύσουν µεγάλα ποσά Αµερικανικών κεφαλαίων στην Τουρκία. Οποιοδήποτε και αν είναι το δηµόσιο αίσθηµα η οτιδήποτε απάθεια και αν υπάρχει σχετικά µε τη µοίρα µερικών εκατοµµυρίων συνανθρώπων µας πού ολολύζουν ενοχλητικά όταν σφάζωνται η όταν τα µέλη των οικογενειών τους αποσπώνται το ένα από τ’ αλλά, η όταν τους αρπάζουν τα σπίτια τους, το κεφάλαιο είναι προσεκτικό· δεν έχει εµπιστοσύνη σε σιδηρόδροµους πού κατασκευάζονται σε χώρες µε κατεστραµµένες πόλεις, ούτε συνδυάζει την ευηµερία και πρόοδο µε τις σφαγές.
Και µέσα σε όλο αυτό το ανακάτεµµα των συγκρουόµενων συµφερόντων κατά τη διάρκεια του οποίου οι Τούρκοι εξακολουθούσαν τις σφαγές, ο προσεκτικός παρατηρητής εντυπωσιάζεται από ένα πράγµα — απ’ την διαύγεια της διορατικότητας του John Bull και την ακρίβεια και σταθερότητα των σκοπών του· ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Υπάρχουν άφθονα πηγάδια πετρελαίου στο Maidan I Naftun, από τα όποια το πετρέλαιο µεταφέρεται µε αγωγούς στη Mukamra, όχι µακρυά απ’ τη Βασόρα, επάνω στον Περσικό Κόλπο, οπού οι Άγγλοι αποβιβάσθηκαν νωρίς κατά τη διάρκεια του (Α’ Παγκοσµίου) πολέµου. Υπάρχουν πλούσιες πετρελαιοφόρες πηγές στη Μουσούλη.
Ο στρατηγός Townsend κατευθυνόταν προς τα κει όταν οι Τούρκοι τον σταµάτησαν στην Kut El Mara, αυτό όµως δεν εσταµάτησε τον Cousin John. Αυτός βρίσκεται τώρα στη Μουσούλη και οι Τούρκοι θα ήθελαν πολύ να δώσουν τη Μουσούλη στον Ναύαρχο Chester και τους άλλους. Κανείς δεν απορεί πού το State Department λέει ότι το ίδιο παρέµεινε έξω απ’ όλα αυτά.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΘ’
Η ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ
Η δηµιουργία του Μουσταφά Κεµάλ από µερικές Χριστιανικές χώρες υπήρξε µια απ’ τις πειό ασύνετες, πιό ολέθριες και πειό επικίνδυνες πράξεις πού διέπραξε ποτέ η δυτική διπλωµατία, δολοπλοκία και αντιζηλία. Υπάρχει ανάµεσα στους Μωαµεθανούς µια παράδοση ότι ο Τούρκος είναι η «Σπάθη του Αλλάχ», ο «υπερασπιστής του Ισλάµ» και η «µάστιξ εναντίον των απίστων». Επειδή όµως ο Τούρκος είναι διανοητικά ο πειό κατώτερος απ’ τους Μωαµεθανούς, µε κανένα η το πολύ µε πολύ λίγα απ’ τα χαρίσµατα και επιτεύγµατα του πολιτισµού και χωρίς πολιτισµένη ιστορία, οι άλλοι µαθητές του Προφήτη δεν τον θεωρούν σαν ίσο τους διανοητικά η ηθικά.
Μόνο σε ένα ιδιαίτερο σηµείο προχώρησε ο Τούρκος πάντοτε ανάλογα µε την εποχή κι αυτό είναι ο τρόπος µε τον όποιο πολεµά. Ίσως είναι το µόνο παράδειγµα ενός µεγάλου και επιστηµονικά πολεµικού λάου, ο όποιος δεν είναι µεγάλος σε τίποτε άλλο. Ο Τούρκος καταστρέφει, αλλά δεν οικοδοµεί. Ακόµα και οι άλλοι Μωαµεθανοί πού είχαν υποταχθεί στην βάναυση και εξοντωτική εξουσία του πάντοτε αγωνίζονταν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτή και συνεργάσθηκαν µαζί του µόνο στην κοινή δράση εναντίον των Χριστιανών.
Ο ιστορικός Butler λέγει γι’ αυτόν:
«Οι Γότθοι µπορεί να λεηλάτησαν την Ιταλία, βγήκαν όµως εξαγνισµένοι απ’ τις φλόγες πού οι ίδιοι είχαν ανάψει. Οι Σάξωνες σάρωσαν την Αγγλία, αλλ’ η µουσική της Κελτικής καρδίας τους µαλάκωσε την τραχεία τους φύση. Οι Βισιγότθοι και οι Φράγκοι, οι Χερούλοι και οι Βάνδαλοι απαλλάχθηκαν απ’ την θηριωδία τους µέσα στο ίδιο εκείνο φως του πολιτισµού πού είχαν αγωνισθεί να εξαφανίσουν. Ακόµα και οι αγριώτατοι Τάταροι της Σκυθικής ερήµου επηρεάσθηκαν και µαλάκωσαν µέσα στις κατασκηνώσεις τους από πλεγµένη λυγαριά, αλλά ο Τούρκος, οπουδήποτε έφτασε το γιαταγάνι του εξευτέλισε, εµόλυνε και δυσφήµησε καταστρέφοντας µε αιώνια φθορά
τον Ρωµαϊκό και Λατινικό πολιτισµό, ωσότου, όταν όλα είχαν αφανισθεί, κάθησε κάτω ικανοποιηµένος απ’ την αγριότητα του µέσα σ’ έναν λήθαργο, βαίνοντας προς ένα απελπισµένο γήρας».
Οι Μωαµεθανοί όµως δεν ξεχνούν ότι ο Τούρκος ήταν πού κυρίευσε τη µεγάλη και ένδοξη πόλη, την
Κων/πολη, το τελευταίο προπύργιο της Ευρώπης εναντίον των Ασιατικών ορδών πού ερήµωναν και υποδούλωναν ότι οι Τούρκοι ήταν πού εγκαταστάθηκαν γερά στην Ευρώπη υστέρα απ’ την µάχη στην πεδιάδα του Κοσσόβοιτ ότι οι Τούρκοι ήταν πού εξώντωσαν το ανθός του Ουγγρικού ιππικού – είκοσι χιλιάδες µαζί µε τον βασιλιά τους —
επάνω στη θλιβερή πεδιάδα του Mohacz στα 1526 και πού υστέρα από τρία χρόνια έφτασαν µπροστά στις πύλες της Βιέννης, την οποία πολιόρκησαν ότι υστέρα από έναν περίπου αιώνα µια Τουρκική ορδή χτύπησε και πάλι σαν καταιγίδα την Αυστριακή πρωτεύουσα, πού σώθηκε µόνο χάρη στην έγκαιρη άφιξη µιας πολωνικής στρατιάς.
Κατά το τέλος του (Πρώτου) Παγκοσµίου Πολέµου ο Τούρκος είχε ηττηθεί κατά κράτος και το γόητρο του είχε καταστραφεί. Η «Σπάθη του Ισλάµ» είχε συντριβεί. Η νίκη εναντίον των ‘Ελλήνων, αν και είχε κερδηθεί µε τη βοήθεια Ευρωπαίων Αξιωµατικών και υλικού και η θεαµατική καταστροφή της Σµύρνης µαζί µε την σφαγή των κατοίκων της, ξαναζωντάνεψε τον µύθο για τον κατακτητή και εκδικητή Τούρκο. Η Σπάθη του Ισλάµ ξανασυγκολλήθηκε για να κατακτά και να καταστρέφει. Η φήµη για το συµβάν αυτό διαδόθηκε και η ηχώ της διατρέχει ακόµα τον Μουσουλµανικό κόσµο στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στη Βόρεια Αφρική και στη Συρία.
Κι εκτός απ’ όλα αυτά η επιτυχία του Μουσταφά Κεµάλ, πού ήταν δηµιούργηµα της διαιρέσεως των Χριστιανών και της γεµάτης αντιζηλίες και αµοιβαία µίση ∆ύσεως, έδωσε καινούργιο θάρρος σε όλους τους κίτρινους, µαύρους και µελαψούς λαούς, τους οποίους ο Kipling χαρακτηρίζει σαν «βαρύ φορτίο για τον λευκόν άνθρωπο», και οι όποιοι µπορεί να σφάζωνται µεταξύ τους για το ζήτηµα του Μωαµεθανισµού, του Κοµφουκισµού η του Βουδισµού, είναι όµως ενωµένοι σχετικά µε το µίσος τους εναντίον των λευκών.
Το ξεσήκωµα στην Ανατολή είναι το ξέσπασµα ενός συναισθήµατος πολύ βαθύτερου απ’ ό,τι νοµίζει ένας απρόσεκτος η επιπόλαιος στοχαστής: Είναι η εκδήλωση µιας βαθειάς και ριζικής αντιπάθειας. Οι κάτοικοι της Ανατολής κουράσθηκαν να εκπολιτίζωνται από ανώτερους λαούς· να εκπαιδεύωνται και να προσηλυτίζονται· να τους δείχνουν τα πεζοδρόµια· να τους αποκαλούν «Ευρασιάτες» και να βλέπουν τις κόρες τους να «εξοστρακίζονται» όταν πανδρεύωνται λευκούς· να βλέπουν τα παιδιά τους ν’ αποκλείονται απ’ τα σχολεία των λευκών και να διαχωρίζονται δυσµενώς µε τους νόµους για τη µετανάστευση.
∆εν µπορούµε να πούµε ότι η ∆ύση έχει ολωσδιόλου άδικο όταν προσπαθεί να διατηρήσει το γόητρο της και τον ∆υτικό της πολιτισµό, µπορούµε όµως ασφαλώς να διαπιστώσουµε ότι το µίσος πού αυξάνει σταθερά στην Ανατολή, είναι βαθύ και αµείλικτο και ότι το αποτέλεσµα θα είναι δολοφονίες, επαναστάσεις, µικροί πόλεµοι, µεγάλοι πόλεµοι. Ο διατυπώνων τη γνώµη αυτή µπορεί να κατηγορηθεί σαν ένας υπερβολικός «µάντης κακών». Σαν τον άνθρωπο πού υψώνει το σήµα στις διασταυρώσεις της σιδηροδροµικής γραµµής µε τις λέξεις: «Σταµατήστε!
Προσέξτε! Ακούστε!» Η διχόνοια µέσα στον ∆υτικό Κόσµο πού έδωσε στους Τούρκους τη δυνατότητα να σαρώσουν κυριολεκτικά τον Χριστιανικό πολιτισµό µέσα από την Οθωµανική Αυτοκρατορία, να κάψουν τη Σµύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της µπροστά στα µάτια ενός πανίσχυρου στόλου Ευρωπαϊκών και Αµερικανικών πολεµικών, έχει προσθέσει ένα ανυπολόγιστο βάρος στο «Φορτίο για τον λευκόν άνθρωπο».
Ότι ένα αµοιβαίο µίσος εναντίον της ∆ύσεως συνδέει λαούς πού ανταγωνίζονταν ως τώρα ο ένας τον άλλο και πού έχουν διαφορετικές θρησκείες, επιβεβαιώνεται απ’ τον Lothrop Stoddard στο βιβλίο του «The New World of Islam» µε παραποµπή του στον συγγραφέα R. Vambery, πού αποτελεί αυθεντία σε ζητήµατα σχετικά µε τον Μουσουλµανισµό:
«Η αλλαγή στις αντιλήψεις του Μουσουλµανισµού πρέπει να διαπιστωθεί απ’ τις πολυάριθµες εκκλήσεις πού έκαναν τον τελευταίο καιρό οι Μωαµεθανοί της Ινδίας προς τους Ινδουιστές όπως µπορεί να το ιδούµε απ’ το έξης δείγµα πού φέρει χαρακτηριστικά τον τίτλο: «Το µήνυµα της Ανατολής».
«Πνεύµα της Ανατολής» λέει το αξιοσηµείωτο αυτό ντοκουµέντο, «σήκω και απόκρουσε τον κατακλυσµό της ∆υτικής επιθέσεως πού όλο και µεγαλώνει! Παιδιά της Ινδίας βοηθήστε µας µε τη σοφία σας, τη µόρφωση σας και τον πλούτο σας· δώστε µας τη δύναµη σας, τα πρωτοτόκια και την κληρονοµιά των Ινδουιστών! Κάνετε να φανερωθούν και πάλι οι ∆υνάµεις του Πνεύµατος οι κρυµµένες µέσα στις κορυφές των Ιµαλαΐων Ορέων! Αναπέµψατε προσευχές στον θεό των Μαχών προσευχές για να θριαµβεύσει το δίκηο πάνω στη δύναµη και να καλέσετε τις µυριάδες των θεών σας να αφανίσουν τα στρατεύµατα του εχθρού!».
Ας παραβάλει ο αναγνώστης την έκκληση αυτή Μωαµεθανών προς τους Ινδουϊστάς µε το πνεύµα του άρθρου της «Progres De Salonique» της 22ας Ιουλίου 1910, πού έχει παρατεθεί σ’ ένα προηγούµενο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, µέσα στο όποιο Τούρκοι, Μωαµεθανοί και Ιάπωνες Βουδιστές κλπ. θεωρούνται ότι έχουν κοινή υπόθεση εναντίον του ∆υτικού πολιτισµού. Ότι οι Ανατολικοί λαοί πιστεύουν ότι η ευκαιρία γι’ αυτούς θα έλθει απ’ τις διχόνοιες και τους πολέµους µεταξύ των ∆υτικών εθνών, τους οποίους παρακολουθούν εκείνοι µε µεγάλο ενδιαφέρον και ικανοποίηση, ειπώθηκε ήδη απ’ το 1907 απ’ τον Yahya Siddyk, έναν Αιγύπτιο δικαστή και συγγραφέα Μωαµεθανικής πίστεως, ο οποίος φαίνεται ότι είχε προΐδει τον Παγκόσµιο Πόλεµο:
«Κυττάξτε τις δυνάµεις αυτές πού καταστρέφονται µε τους τροµερούς εξοπλισµούς των πού διερευνούν η µια τη δύναµη της άλλης µε βλέµµατα προκλητικά· πού απειλούν η µια την άλλη· πού συνάπτουν συµµαχίες τις οποίες παραβιάζουν συνεχώς και προοιωνίζονται τροµερές συγκρούσεις πού θ’ ανατρέψουν τον κόσµο και θα τον σκεπάσουν µε ερείπια, φωτιά και αίµα!».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Λ’
ΤΑ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΑΣ Ι∆ΡΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Μερικά απ’ τα ιεραποστολικά µας σχολεία και κολλέγια µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία πού είναι ανοικτά για τις υποθέσεις τους και εκθέσεις του ∆ιοικητικού Συµβουλίου της Ιεραποστολής περιγράφουν ότι οι εργασίες τους ευδοκιµούν. Τα ιδρύµατα αυτά η εξακολουθούν η ξαναρχίζουν τη λειτουργία τους υστέρα από ό,τι υπέφεραν κι αυτά απ’ τις λεηλασίες και τις σφαγές. Το παραπάνω ∆ιοικητικό Συµβούλιο έβαλε σε ενέργεια µια σοβαρή και δραστήρια εκστρατεία για τη συλλογή περισσοτέρων χρηµατικών ποσών µέσα στην Αµερική, τα όποια να σταλούν στην Τουρκία για τα έξοδα συντηρήσεως των ιδρυµάτων.
Σαν µέλος της Εκκλησίας και σαν τέως αξιωµατούχος πού είχα υπηρετήσει τα παραπάνω ιδρύµατα σε πολλές περιστάσεις, είµαι υποχρεωµένος να ειπώ ότι δεν έχω σοβαρές αµφιβολίες σχετικά µε το αν είναι σωστό να συνεισφέρουµε από δω και πέρα χρήµατα για τα θρησκευτικά µας ιδρύµατα πού είναι στην Οθωµανική Αυτοκρατορία, κάτω απ’ τις σηµερινές συνθήκες. Προτού να το κάνουµε αυτό, θα έπρεπε να γνωστοποιηθεί εκτεταµένα µέσα στην Τουρκία, ότι ο πραγµατικός σκοπός των ιδρυµάτων µας και των ανδρών και γυναικών πού εργάζονται µέσα σ’ αυτά είναι ο προσηλυτισµός, µε οιαδήποτε µέσα των Τούρκων, στον Χριστιανισµό, πού θεωρείται ότι είναι µια θρησκεία ανώτερη του Μωαµεθανισµού. Όσοι ανήκουν στην Αµερικανική Εκκλησία θα έπρεπε να πληροφορηθούν µε
ειλικρίνεια, ότι το Ιεραποστολικό ∆ιοικητικό Συµβούλιο έχει αποδεχθεί την απαγόρευση της διδασκαλίας του Χριστιανισµού, καθώς και το σταµάτηµα των Χριστιανικών θρησκευτικών τελετών και ότι η Οθωµανική Κυβέρνηση δεν ευνοεί καµµιά προσπάθεια προσηλυτισµού των Τούρκων. Αυτό όµως στην πραγµατικότητα δεν αποτελεί κάτι
καινούργιο, γιατί ο Χριστιανικός προσηλυτισµός δεν µπορούσε ποτέ να γίνει µέσα στην Τουρκία· η αντίληψη ότι η θρησκευτική διδασκαλία πρέπει να περιορίζεται απ’ τους ιεραποστόλους µόνο στα µέλη των οικογενειών τους και στο διδασκαλικό προσωπικό πού ανήκουν ήδη στη Χριστιανική πίστη, είναι πρόσφατη.
Λίγον καιρό υστέρα απ’ την είσοδο των Κεµαλικών στη Σµύρνη, µια επιτροπή Μουσουλµάνων επισκέφθηκε ένα απ’ τα σχολεία µας και εξέφρασε τα φιλικώτερα αισθήµατα της στο προσωπικό του:
«Ελπίζουµε ότι θα εξακολουθήσετε και στο µέλλον την καλή σας δράση και σας υποσχόµεθα κάθε υποστήριξη, καταλαβαίνετε όµως ότι δεν θα γίνεται πειά θρησκευτική διδασκαλία».
Όταν το ανέφερα αυτό στον Mr. Jacobs της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (Y.M.C.A.) εκείνος µου απάντησε: «Όπου βρίσκεται ο L… και ο C…», και ανέφερε δυο ιεραποστόλους, «ο Χριστός θα κηρύσσεται κατά κάποιον τρόπο». Αν όµως είναι έτσι, οι Τούρκοι θα έπρεπε να το ξέρουν. Οιοσδήποτε άλλος τρόπος ενεργείας δεν θα είναι έντιµος, ούτε και βάσει του παραδείγµατος των Χριστιανών της αρχαίας εποχής πού οµολογούσαν την πίστη τους µέσα στις ειδωλολατρικές χώρες και υπέφεραν το µαρτύριο. Επί πλέον είναι πολύ εύκολο να αφυπνισθεί η
περιφρόνηση των Χριστιανών απ’ τους Μωαµεθανούς και θα ήτο πολύ λυπηρό, αν διαδιδόταν µεταξύ των Τούρκων, ότι µερικοί απ’ τους ιεραποστόλους θα ήταν πρόθυµοι να εγκαταλείψουν τη διδασκαλία της πίστεώς τους για να περισώσουν τα κτίρια τους και τις θέσεις τους. Αν και αυτό το πράγµα δεν είναι σωστό, δεν θα ήταν δύσκολο να δηµιουργηθεί µια τέτοια εντύπωση.
Μου φαίνεται πολύ απίθανο, ότι το ∆ιοικητικό Συµβούλιο της Ιεραποστολής θα τολµούσε να εµφανισθεί και να πληροφορήσει επίσηµα τα µέλη των Εκκλησιών των Ηνωµένων Πολιτειών πού συντρέχουν το έργο του:
«∆εν έχουµε σκοπό, ούτε επιθυµία, είτε αµέσως, είτε αργότερα να προσηλυτίσουµε Μουσουλµάνους µέσα στην Τουρκία. ∆ιευθύνουµε εκεί και έχουµε σε λειτουργία κοσµικά σχολεία µε την ελπίδα να εξυψώσουµε το γενικό ηθικό τους επίπεδο, και να κάνουµε Μωαµεθανούς απ’ αυτούς».
Εάν το ∆ιοικητικό Συµβούλιο µπορούσε να µαζέψει λεπτά για έναν τέτοιο σκοπό, αυτό θα ήταν µια ειλικρινής και έντιµη υπόθεση και για τους Τούρκους και για τους Χριστιανούς.
Είναι λογικό για έναν θερµό Χριστιανό να δίνει χρήµατα για τον προσηλυτισµό Μουσουλµάνων. Η θρησκεία του Ναζωραίου είναι µια απ’ τις θρησκείες πού προσηλυτίζουν, όπως είπε ο καθηγητής Max Muller στην περίφηµη διάλεξη πού έκαµε στο Αββαείον του Westminster στα 1873. Οπωσδήποτε δεν είναι δυνατόν να υπάρχει οιοδήποτε λογικό κίνητρο στη χώρα µας πού θα παρακινούσε τους Αµερικανούς να συνεισφέρουν σοβαρά ποσά για την υποστήριξη καθαρά κοσµικών σχολείων σε ξένες χώρες. Ακόµα κι απ’ την ανθρωπιστική άποψη, υπάρχουν ανάγκες
πολύ περισσότερο επείγουσες για να προκαλέσουν τα φιλάνθρωπο αισθήµατα τους.
Το µόνο πράγµα πού φοβάται ο ιεραπόστολος πού εργάζεται µέσα στην Τουρκία, είναι το ότι θα µπορούσαν µερικοί Τούρκοι να προσηλυτισθούν. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ξεσπούσε µια θύελλα φανατισµού και βιαιότητας επάνω στο κεφάλι του, που θα µπορούσε να έχει σαν συνέπεια το κλείσιµο του σχολείου του και το τέρµα της σταδιοδροµίας του. ∆εν είναι δυνατόν να προσηλυτίσει κανείς Μωαµεθανούς στην Τουρκία, ούτε καν να τους αφήσει ν’ αντιληφθούν ότι προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Κατά τη διάρκεια των τριάντα ετών πού υπηρέτησα στην Εγγύς Ανατολή, δεν άκουσα παρά µόνο για έναν Μουσουλµάνο πού προσηλυτίσθηκε πραγµατικά, θυµούµαι πολύ καλά την αµηχανία την οποία είχε προκαλέσει µεταξύ των δασκάλων του η δηµόσια οµολογία του πού επρόκειτο να κάνει και πού θα έθετε σε κίνδυνο κάθε µελλοντική τους δραστηριότητα, όπως και έγινε πράγµατι. Οι ιεραπό-
στολοι τον έπεισαν ότι δεν είχε φτάσει η κατάλληλη ώρα για να διακηρύξει την αλλαγή της πίστεως του, αλλά οι Μουσουλµάνοι πληροφορήθηκαν το πράγµα και πολύ γρήγορα τον δολοφόνησαν. Σύµφωνα µε τις καλύτερες δυ-
νατές πληροφορίες ο προσηλυτισµός του δύστυχους εκείνου νέου εστοίχισε σαράντα πέντε έως ογδόντα εκατοµµύρια δολλάρια, και δεν κράτησε πολύ.
Ο Μουσουλµάνος πού απαρνιέται τη θρησκεία του υφίσταται εξοστρακισµό και δήµευση της περιουσίας του και στην πραγµατικότητα διαπράττει αυτοκτονία. Κατά τη διάρκεια του πολέµου και προτού να διακόψουν οι Τούρκοι τις διπλωµατικές σχέσεις µε τις Ηνωµένες Πολιτείες οι Γερµανοί ανυποµονούσαν να καταλάβουν τα ωραία και πολυτελή κτίρια του ∆ιεθνούς Κολλεγίου της Σµύρνης και να τα κάµουν στρατώνες. Είχα δυσκολευθεί πάρα πολύ για να παρεµποδίσω αυτό το πράγµα. Σε κάποια συνάντηση µου µε τον Ραχµί µπέη, τον Τούρκο διοικητή (βαλή) της Σµύρνης τότε, αυτός µου είπε: «Ο µόνος λόγος πού µπορώ να προστατεύσω αυτό το κολλέγιο είναι το ότι δεν είδα ποτέ οιαδήποτε προσπάθεια εκ µέρους του προέδρου και των καθηγητών του να προσηλυτίσουν
Μουσουλµάνους. Αν γινόταν οιαδήποτε τέτοια προσπάθεια δεν θα µπορούσα πιά να το προστατεύσω». Αυτό ήταν το επιχείρηµα, πού ο βαλής χρησιµοποιούσε απέναντι των Αρχών της Κων/πόλεως. Αυτή η σαφής πληροφορία έσωσε το κολλέγιο.
Οι ιεραπόστολοι πού είναι τώρα µέσα στην Τουρκία βρίσκονται στη θέση οµήρων. Έχουν ιδεί τα κτίρια τους να καταστρέφωνται, τους ντόπιους δασκάλους τους, Αρµένιους και Έλληνες, να σφάζωνται, τους µαθητές των να διασκορπίζωνται. Η Αµερικανική Κυβέρνηση δεν τους έδωσε καµµιά βοήθεια. Είναι στα χέρια των Τούρκων.
Πολλοί απ’ αυτούς έχουν καταναλώσει τη ζωή τους για το έργο τους και αρκετοί απ’ αυτούς τα άνετα και µοντέρνα ιδιόκτητα σπίτια τους για την ανέγερση των οποίων διέθεσαν οι ‘ίδιοι ολόκληρη τη σχετική δαπάνη η ένα µέρος απ’
αυτή.
Ο τόσο ικανός και επιδέξιος Σκώτος Dr. Alexamder Mac Lachlan, έκτισε και διοργάνωσε το ∆ιεθνές Κολλέγιο της Σµύρνης µε σοβαρές και επίµονες προσπάθειες µιας ολόκληρης ζωής. Τα ωραιότατα και µεγάλης αξίας κτίρια του πού κτίσθηκαν µε χρήµατα πού µαζεύτηκαν µε εράνους στην Αµερική, το δικό του υπέροχο σπίτι, τα χαριτωµένα οικήµατα των καθηγητών του Κολλεγίου, πού βρίσκονταν µέσα σε γοητευτικούς κήπους, είναι τώρα σαν να βρίσκονταν επάνω σε µια πυριτιδαποθήκη. Μια έκρηξη φανατισµού θα µπορούσε να σαρώσει την ειδυλλιακή αυτή εικόνα απ’ την επιφάνεια της γης σε µια και µόνο στιγµή. Θα µπορούσε να τα µεταβάλει κι αυτά σε
ερείπια παρόµοια µε εκείνα της κατεστραµµένης Σµύρνης σε διάστηµα λίγων µόνο λεπτών. ∆εν θα χρειαζόταν παρά ένας µικρός σπινθήρας για να ανατινάξει την πυριτιδαποθήκη — µια δυσµενής κριτική των Τούρκων, π.χ. για τον προσηλυτισµό ενός Μωαµεθανού. Ο κίνδυνος γι αυτό το πράγµα, όπως και σχετικά µε αλλά παρόµοια ιδρύµατα, αυξάνει απ’ το γεγονός ότι ο άµαθης και φανατικός πληθυσµός της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας είναι στη µεγάλη του πλειοψηφία ανεπίδεκτος αναµορφώσεως και υπάρχουν άφθονες πιθανότητες ότι αυτό είναι µια εκδήλωση του πνεύµατος του προφήτου.
Ένας τουλάχιστον ιεραπόστολος διεκήρυσσε επί αρκετό διάστηµα στις Ηνωµένες Πολιτείες µε τρόπο θορυβώδη, ότι ο Μουσταφά Κεµάλ υπήρξε ο Γεώργιος Ουάσιγκτον της Τουρκίας, και παρέβαλλε τους στρατιώτες πού έκαψαν και λεηλάτησαν τη Σµύρνή και εβίασαν τις γυναίκες της µε τους βετεράνους της Valley Forge. Αυτό χωρίς αµφιβολία διαδόθηκε στη Μικρά Ασία και είχε ωφέλιµο αποτέλεσµα. Μια λέξη ακόµα: Οι ιεραπόστολοι µας εργάσθηκαν στην Τουρκία επί έναν αιώνα περίπου. Έχουν επιτελέσει θαυµαστό έργο µεταξύ των εντοπίων Χριστιανών, αλλά ποια ένδειξη έδωσαν οι Τούρκοι στην εν γένει συµπεριφορά τους για τα οιαδήποτε αποτελέσµατα πού προήλθαν απ’ τα τεράστια ποσά πού στάλθηκαν στη χώρα τους για τη διαφώτιση και την ηθική τους εξύψωση; Είναι αδύνατο να συζητήσει κανείς µε επιχειρήµατα µε οιονδήποτε φανατικό λάτρη οποιουδήποτε θρησκευτικού
δόγµατος. Το ερώτηµα τίθεται στους φυσιολογικούς άνδρες και γυναίκες της Αµερικής.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΑ’
ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ Ι∆ΡΥΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η σύντοµη αυτή περιγραφή σχετικά µε την µεθοδική εξόντωση του Χριστιανισµού πού ενήργησαν οι Τούρκοι, θα έπρεπε να πείσει τον καθένα για το ότι αυτοί δεν έχουν τώρα καµµιά πρόθεση να επιτρέψουν στον Χριστιανισµό, να ξαναζωντανέψει και να διαδίδεται µέσα στα εδάφη τους µε ξένα σχολεία. Σε προηγούµενο κεφάλαιο δώσαµε µια περιγραφή σχετικά µε τη βοήθεια και υποστήριξη, ηθική και οικονοµική, πού έδωσαν στα ιεραποστολικά και φιλανθρωπικά ιδρύµατα των Αµερικανών οι Έλληνες κατά το διάστηµα πού κατείχαν την περιοχή της Σµύρνής καθώς και στη Θεσ/νίκη. Η έκθεση πού ακολουθεί σχετικά µε τη συµπεριφορά των Τούρκων απέναντι στα ‘ίδια ιδρύµατα κάτω απ’ το Τουρκικό καθεστώς γράφηκε απ’ την Dana K. Getchell, πού είναι πασίγνωστη µέσα
στους ιεραποστολικούς κύκλους:
«Στα 1914, όταν άρχισε ο (πρώτος) Παγκόσµιος Πόλεµος, το Anatolia College πού λειτουργούσε στην Μερζιφούντα (Marsovan) της Τουρκίας είχε εγγεγραµµένους τετρακόσιους είκοσι πέντε σπουδαστές και το Παρθεναγωγείο του τριακόσιες σπουδάστριες περίπου. Συνολικά χίλια περίπου άτοµα βρίσκονταν µέσα στο Αµερικανικό συγκρότηµα οικηµάτων, στα όποια συνυπολογίζονται οι οικογένειες των καθηγητών, το υπηρετικό προσωπικό µε τις οικογένειες τους και η Αµερικανική παροικία. Στο τέλος του 1914 οι Αµερικανοί µόλις είχαν αποπερατώσει την οικοδοµή ενός µεγάλου νοσοκοµείου, το όποιο κατέλαβαν οι Τούρκοι πριν να προφθάσει να εγκατασταθεί σ’ αυτό
ο Αµερικανός γιατρός.
«Στα 1915 έλαβε χώρα η εκτόπιση των Αρµενίων στην αρχή της ανοίξεως αυτού του έτους. Απ’ τους δέκα πέντε ντόπιους καθηγητές κι απ’ το υπηρετικό προσωπικό πού αριθµούσε δέκα πέντε άτοµα ακόµα, εκτοπίσθηκαν είκοσι άτοµα, όλοι άνδρες, και απ’ ότι µπόρεσαν να µάθουν οι αρχές του κολλεγίου σκοτώθηκαν όλοι, γιατί δεν
ακούστηκε γι αυτούς τίποτε από τότε.
«Ο οικονόµος του κολλεγίου την εποχή εκείνη πήγε στην αγορά για τη συνηθισµένη δουλειά του και δεν εγύρισε ποτέ. Ένας πασίγνωστος Τούρκος δικηγόρος των πόλεων πού συνδεόταν τότε µε το κολλέγιο, µε πληροφόρησε ότι αν επήγαινα µαζί του σ’ ένα ώρισµένο σηµείο ενός αµπελιού κοντά στην πόλη θα µου έδειχνε το πηγάδι µέσα στο όποιο είχαν ρίξει το πτώµα του ανθρώπου εκείνου. Ήταν πάρα πολύ στενοχωρηµένος εξ αιτίας της πράξεως αυτής πού είχε διαπραχθεί. «Στη διάρκεια του Ιουνίου του 1915, συνώδευσα µια οµάδα από δέκα Αµερικανίδες κυρίες και παιδιά πού πήγαιναν στην Κωνσταντινούπολη µέσω Άγκυρας, γιατί ο δρόµος απ’ τη Μαύρη Θάλασσα είχε αποκλειστεί. Όταν έφθασα στην Κωνσταντινούπολη πληροφορήθηκα για την εκτόπιση των Αρµενίων προς το
εσωτερικό και ειδικά απ’ την Μερζιφούντα και τα περίχωρα της. Επί πολλές ήµερες προσπάθησα να επιτύχω απ’τον Ταλαάτ Πασά τη άδεια να γυρίσω στη Μερζιφούντα, αλλ’ εκείνος µου την αρνήθηκε µε τη δικαιολογία ότι «γίνονταν σοβαρά πράγµατα» στο εσωτερικό και ότι ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος για τους ξένους να ταξιδεύουν.
Αργότερα, όταν εµάθαµε ότι περισσότεροι από τετρακόσιους Αρµένιοι είχαν συγκεντρωθεί µέσα στα οικήµατα των Αµερικανών, ειδοποιήθηκε σχετικά ο Ταλαάτ και του πήραµε την υπόσχεση ότι κανένας απ’ τους Αρµενίους πού βρίσκονταν µέσα σε Αµερικανικά οικήµατα δεν θα εκτοπιζόταν. Στηριζόµενη στην υπόσχεση αυτή έστειλα ένα τηλεγράφηµα στους συνεργάτες µου στην Μερζιφούντα και αφού επέτυχα κείνες τις µέρες την αδεία να ταξιδέψω, έσπευσα να επιστρέψω στη δουλειά µου. Μόλις έφθασα στην Μερζιφούντα, έµαθα ότι η πρώτη µεγάλη εκτόπιση εκείνων πού είχαν καταφύγει µέσα στα Αµερικάνικα οικήµατα είχε γίνει την προηγούµενη µέρα.
«Ύστερα από δυο µέρες ήρθαν στα κτίρια µας Τούρκοι χωροφύλακες και µας εζήτησαν τις µαθήτριες του Αµερικάνικου Παρθεναγωγείου, σαράντα εννιά τον αριθµό. Η αξίωση αυτή επαναλήφθηκε µέσα στην ίδια µέρα υστέρα από διαταγή της Τουρκικής Κυβερνήσεως και έτσι όλα εκείνα τα κορίτσια ξεκίνησαν για ένα ταξίδι έξη ήµερων επάνω στον δρόµο απ’ την Μερζιφούντα για την Σεβάστεια. ∆υο απ’ τις Αµερικανίδες διδασκάλισσες επέµειναν και επέτυχαν την αδεία ν’ ακολουθήσουν τα κορίτσια αυτά στο ταξίδι τους µια µέρα υστέρα απ’ το ξεκίνηµα τους και τα πρόφτασαν υστέρα από έξη µέρες τη στιγµή ακριβώς πού έµπαιναν στη Σεβάστεια. Ύστερα από ενέργειες πού έκαναν οι Αµερικανίδες αυτές επί πολλές ήµερες προς τον ∆ιοικητή (βαλή) της περιοχής, πέτυχαν επί τέλους την άδεια να επιστρέψουν όλα αυτά τα κορίτσια στο Παρθεναγωγείο της Μερζιφούντας.
«Όταν άρχισαν οι εκτοπίσεις στα 1915 στη Μερζιφούντα κατοικούσαν δώδεκα χιλιάδες Αρµένιοι. Όταν είχαν τελειώσει οι εκτοπίσεις µόλις χίλια άτοµα αυτής της εθνικότητας µπορούσε κανείς να βρει µέσα στην πόλη αύτη.
Η πλήρης εξόντωση των Αρµενίων στην παραπάνω πόλη είναι µόνο ένα παράδειγµα για το τι έλαβε χώρα µέσα σ’όλο τον πληθυσµό της Σεβάστειας.
«Τον Ιανουάριο του 1916 άρχισαν οι εκτοπίσεις των Ελλήνων από τη Μαύρη Θάλασσα. Οι Έλληνες αυτοί περνούσαν µέσα απ’ την πόλη της Μερζιφούντας κατά χιλιάδες, περπατώντας οι πειό πολλοί όλο το δρόµο των τριών ήµερων µέσα απ’ τα χιόνια και τη λάσπη του χειµώνα. Χιλιάδες πέθαναν στον δρόµο από εξάντληση και άλλοι έφτασαν στην πόλη της Μερζιφούντας σε οµάδες από πενήντα, εκατό και εκατόν πενήντα άτοµα µε τη συνοδεία πάντοτε Τούρκων χωροφυλάκων. Το άλλο πρωί οι δυστυχείς αυτοί πρόσφυγες εξακολούθησαν και πάλι την οδοιπορία επάνω στον δρόµο για να εξοντωθούν µ’ αυτόν τον τρόπο πειό σίγουρα παρά µε άµεση σφαγή πού είχαν υποστεί πρωτήτερα οι Αρµένιοι.
«Στα 1917 κατά τα τέλη του χειµώνα άρχισε µια δεύτερη εκτόπιση Αρµενίων απ’ την παραλία της Μαύρης Θάλασσας και όλοι εκείνοι πού είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους υπέστησαν την ίδια µεταχείριση.
«Στις 16 Μαΐου, οι δέκα πέντε Αµερικανοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά εξαναγκάσθηκαν να υποστούν την
δοκιµασία αυτή — να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους — για το µακρυνό αυτό ταξίδι δια ξηράς.
Την ίδια µέρα Τούρκοι στρατιώτες κατέλαβαν τις Αµερικανικές εγκαταστάσεις και όλα τα κτίρια χρησιµοποιήθηκαν σαν κεντρικό νοσοκοµείο.
«Ύστερα από εξ εβδοµάδες τέσσερις απ’ την παραπάνω οµάδα γύρισαν πίσω στη Μερζιφούντα µε άδεια του Ταλαάτ Πασά µε την συµφωνία ότι θα µπορούσαν να ξαναπάρουν τα σπίτια τους και να χρησιµοποιήσουν τα σχολικά κτίρια για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Τα κτίρια, µε εξαίρεση τα σπίτια, τα όποια ξαναπάρθηκαν µε µεγάλη δυσκολία, δεν ξαναδόθηκαν ποτέ πίσω, παρά χρησιµοποιούνταν διαρκώς απ’ τις Τουρκικές στρατιωτικές Αρχές µέχρι της ανακωχής πού έγινε τον Μάρτιο του 1919.
«Η µεταχείριση των Αµερικανών και των αµερικανικών περιουσιών µέσα σε όλη την Τουρκία ήταν η ίδια µε κείνη πού δοκίµασαν οι Αµερικανοί στην Μερζιφούντα. Τα σχολεία και τα κολλέγια στη Σεβάστεια, Καισαρεία, Χαρπούτ, Αϊντάπ και σε άλλες πόλεις κλείσθηκαν και οι Αµερικανοί πού εργάζονταν σ’ αυτά απελάθηκαν. Μετά την ανακωχή η µεταχείριση αυτή των Αµερικανών σε όλο το εσωτερικό συνεχίστηκε. Τα σχολεία δεν επετράπη ν’ανοίξουν και ιδιοκτησίες αξίας πολλών χιλιάδων δολλαρίων, εξακολούθησαν να κατέχωνται απ’ τους Τούρκους».
Τον ∆εκέµβριο του 1914 Τούρκοι στρατιώτες µπήκαν στα ακίνητα της Αµερικανικής Ιεραποστολής του Αφιόν Καρά Χισάρ και κατέλαβαν την Εκκλησία, το σχολείο και το σπίτι του πάστορος για µια περίοδο από τέσσερα χρόνια και όταν έφυγαν, άφησαν τα κτίρια µε κατεστραµµένες τις πόρτες, τις στέγες και τα παράθυρα και γενικά καταλερωµένα από ανθρώπινα απορρίµµατα. Οι Τούρκοι κατέβασαν το σταυρό απ’ την Εκκλησία και έβαλαν στη θέση του την ηµισέληνο.
Στα 1919 οι Τούρκοι κατέλαβαν και πάλι τα ίδια κτίρια και στέγασαν µέσα σ’ αυτά στρατιώτες.
Οι συνθήκες, κάτω απ’ τις όποιες θα µπορούσαν τώρα να λειτουργήσουν τα σχολεία µας στην Τουρκία είναι περίπου οι έξης: Θέλετε, παρακαλούµε, να µας αφήσετε να επισκευάσουµε τα κτίρια µας µε έξοδα µας και µε λεφτά που θα µαζέψουµε από εράνους µέσα στην Αµερική και να τα θέσουµε ξανά σε λειτουργία στις πόλεις εκείνες, οπού µένουν ακόµα αρκετά ανθρώπινα πλάσµατα, ώστε να µας δώσουν λίγους µαθητές και να διδάσκουµε στα Τουρκόπουλα Αγγλικά, αριθµητική κλπ., εάν σας δώσουµε τον λόγο της τιµής µας ότι δεν θα τα διδάξουµε καθόλου Χριστιανισµό;
Μερικοί αντλούν αρκετή παρηγοριά από το γεγονός ότι καµµιά θρησκευτική εκπαίδευση οιουδήποτε είδους δεν επιτρέπεται σε Τουρκικά σχολεία και οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι το µέτρο αυτό δεν έχει σαν στόχο ιδιαίτερα τα
Χριστιανικά ιδρύµατα. Οι άνθρωποι πού παρηγορούνται απ’ αυτό το γνώρισµα της περιπτώσεως, προφανώς αγνοούν, ότι ο Τούρκος ξέρει πολύ καλά τους τρόπους πού γδέρνεται µια γάτα και δεν του αναγνωρίζουν την ιδιόρρυθµη σπίθα νοηµοσύνης πού σίγουρα κατέχει. Εν πάση περιπτώσει το αποτέλεσµα είναι το ίδιο, όσον άφορα την εξακολούθηση του ξένου ευαγγελικού έργου µέσα στην Τουρκία. Αυτά πού είπαµε παραπάνω είναι µια µετριοπαθής και απροκατάληπτη περιγραφή του τι έγινε εν µέρει στα Αµερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύµατα της Τουρκίας, δεν δίνουν όµως καµµιά ιδέα για την πραγµατική θηριωδία πού εκδηλώθηκε εις βάρος των σπουδαστών και των διδασκάλων και για την υλική ζηµιά πού προξενήθηκε.
Τελευταία µιλούσα µε έναν διακεκριµένο κληρικό, φίλο του άλλοτε προέδρου ενός απ’ τα µεγαλύτερα ιεραποστολικά κολλέγια στην Τουρκία, ο όποιος µου έκανε την εξής δήλωση:
«Πριν λίγο καιρό, µιλούσα µε τον Πρόεδρο ενός απ’ τα Αµερικανικά κολλέγια της Τουρκίας, ο όποιος µου διηγήθηκε για τη φρικτή µεταχείριση των ανθρώπων στην πόλη όπου βρισκόταν. Μου διηγήθηκε ότι το κολλέγιο είχε κλειστεί και οι καθηγητές, οι γυναίκες τους και οι οικογένειες τους είχαν εκδιωχθεί και απ’ αυτούς εξήντα έως εβδοµήντα άτοµα είχαν σκοτωθεί. Τα δάκρυα έτρεχαν επάνω στα µαγουλά του όταν µου έλεγε: Βλέπω τώρα τους καλούς και αγαπητούς εκείνους ανθρώπους, όπως τους µετέφεραν πεζή οι άσπλαχνοι Τούρκοι».
Όσον άφορα τις συνθήκες κάτω από τις όποιες εργάζονται τώρα µέσα στην Τουρκία οι Αµερικανικές Ιεραποστολές ο Samuel Μ. Zwemer λέει (1924):
«Πρόσφατες ρυθµίσεις σχετικά µε τους ξένους στην Τουρκία και η απαγόρευση της Χριστιανικής διδασκαλίας σε παιδιά των Μουσουλµάνων στα σχολειά των Ιεραποστολών δεν φανερώνουν µεγαλύτερο βαθµό ελευθερίας κάτω απ’ την Ισλαµική εθνικιστική Κυβέρνηση, αλλά µάλλον µια επανεµφάνιση του παλαιού πνεύµατος».
Εάν ο αΐδέσιµος κύριος είχε ειπεί «µια συνέχιση της σταθερής και αναλλοίωτης πολιτικής» θα ήταν πειό κοντά προς την αλήθεια.
Ο δρ. James L. Barton, Γενικός Γραµµατεύς του Αµερικάνικου Συµβουλίου των εξωτερικών Ιεραποστολών της Βοστώνης στην Πολιτεία Massachusett, δηµοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο στην Homiletic Review του Ιανουαρίου του 1924 για τη «Σηµερινή κατάσταση του ‘Ιεραποστολικού και Εκπαιδευτικού έργου στην Τουρκία».
Ο ∆ρ. Barton είναι φηµισµένος για το ιεραποστολικό του έργο, στο όποιο αφιέρωσε το καλύτερο κοµµάτι της ζωής του και, όπως είναι φυσικό, ενδιαφέρεται πάρα πολύ να περισωθεί όσο το δυνατό περισσότερο µέρος απ’ τα ερείπια του µεγαλόπρεπους οικοδοµήµατος πού είχε ανεγείρει το Ιεραποστολικό Συµβούλιο στην Τουρκία µε εκα-
τοµµύρια Αµερικάνικου χρήµατος και να συνεχιστεί κάπως το σχετικό έργο. Ιδού µερικές περικοπές απ’ το άρθρο του ∆ρος Barton:
«Μερικά απ’ τα Αµερικανικά σχολεία κλείστηκαν εξ αιτίας της ανταλλαγής των πληθυσµών πού εγκρίθηκε απ’ τη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, όπως π.χ. το Κολλέγιο του Εύφράτου στο Χαρπούτ, το Κεντρικό Κολλέγιο της Τουρκίας στο Αϊντάπ, το Κολλέγιο των διδασκάλων στη Σεβάστεια και το Κολλέγιο στο Βαν, όλα στο Ανατολικό τµήµα της Τουρκίας, δεν λειτουργούν πλέον. Αυτά λειτουργούσαν κατά το πλείστον αν όχι εντελώς, για Χριστιανούς σπουδαστές, δηλ. κυρίως για Αρµενίους και για πολύ λίγους Έλληνες και Σύρους. Εξ αιτίας των εκτοπίσεων η χώρα ερηµώθηκε σχεδόν εντελώς απ’ αυτό το τµήµα των κατοίκων της. Οι διδάσκαλοι εξωρίσθηκαν η εγκατέλει-
ψαν τη χώρα και έτσι τα ιδρύµατα αυτά είναι σήµερα κλειστά. Το κεντρικό Κολλέγιο της Τουρκίας όµως πού ήταν προηγουµένως στο Αϊντάπ κάµνει κάποιο έργο στο Χαλέπι, πού είναι σήµερα κάτω από Γαλλική εντολή, και όπου έχουν καταφύγει µεγάλος αριθµός των κατοίκων του Αϊντάπ, το προσωπικό όµως των άλλων ιδρυµάτων διασκορπίστηκε σε διάφορα µέρη.
«Το Κολλέγιο «Ανατολία» πού ήταν στη Μερζιφούντα είχε στην πραγµατικότητα την ίδια τύχη, αν και είχε πολλούς Τούρκους σπουδαστές, γιατί το διδακτικό προσωπικό του σκορπίστηκε».
Αυτή είναι µια πολύ προσεκτικά διατυπωµένη έκθεση πού δικαιολογεί εντελώς την υπόληψη του ως άνω δόκτορος σαν ικανού διπλωµάτη της οποίας είναι πραγµατικά άξιος. Τίποτε δεν περιέχεται σ’ αυτή πού να προσβάλλει τους Τούρκους. Το βασικό θέµα της εξοντώσεως των Αρµενίων και Ελλήνων και η σφαγή ενός εκατοµµυρίου απ’ τους πρώτους, και η πραγµατική αίτια του κλεισίµατος των περισσότερων απ’ τα σχολειά, συγκαλύπτεται µε
την αναφορά στην «ανταλλαγή των πληθυσµών πού εγκρίθηκε απ’ τη διάσκεψη της Λωζάννης».
Το διδακτικό προσωπικό του Κολλεγίου Ανατολία «σκορπίστηκε». Αυτή είναι χωρίς αµφιβολία µια σωστή έκφραση για να τη µεταχειριστεί κανείς για ανθρώπους, πολλοί απ’ τους όποιους, έχουν υποφέρει µαρτυρία και βρίσκονται στον Ουρανό µαζί µε πολλούς απ’ τους δασκάλους άλλων Κολλεγίων. Ας εκφράσουµε ευλαβικά την ευχή να µην είναι πολύ αραιά «διασκορπισµένοι» εκεί επάνω, γιατί ασφαλώς θα λαχταρούν ν’ ανταµωθούν και να µιλήσουν για τα παθήµατα τους. Στη συνέχεια ο δόκτωρ λέει:
«Ακριβώς τη σηµερινή εποχή, εξ αιτίας της ελλείψεως σχετικών διακανονισµών, τα σχολειά εµποδίζονται στη θρησκευτική διδακαλία τους. Οι Τούρκοι έδωσαν διαταγές να µη γίνεται θρησκευτική διδασκαλία και επί του πα-
ρόντος δεν υπάρχει καµµιά µορφή απ’ ευθείας διδασκαλίας στη διάρκεια των σχολικών ωρών, και από κανένα απ’ τους σπουδαστές δεν απαιτείται, να διδάσκεται βιβλικά µαθήµατα η να παρευρίσκεται εκεί που γίνεται θρησκευτική διδασκαλία. Κάτω απ’ τις σηµερινές συνθήκες φαίνεται συνετό για κείνους πού διατηρούν σχολεία στην Εγγύς Ανατολή να συµµορφωθούν µε τον παραπάνω διακανονισµό, ωσότου µπορέσει να επιτευχθεί µια πειό ουσιαστική συµφωνία και να τοποθετηθεί το εκπαιδευτικό σύστηµα της χώρας επάνω σε µια ύγια βάση».
Αν µε την «ύγια βάση» ο δόκτωρ εννοεί — και δεν ηµπορεί να εννοεί τίποτε άλλο — να επιτρέψει η Τουρκική Κυβέρνηση να προσηλυτίζωνται στο Χριστιανισµό Τούρκοι µέσα στην Τουρκία, θα περιµένει πολύν καιρό. Η «υγιής βάση» πού θα έπρεπε να επιτευχθεί, για την οποία οι Τούρκοι έχουν κάνει να χυθούν ποταµοί Χριστιανικού αίµατος, έχει ήδη επιτευχθεί. Και εν τω µεταξύ µερικοί απ’ τους Χριστιανούς ιεραποστόλους δέχθηκαν να παύσουν το Χριστιανικό κήρυγµα. Είναι περίπου η ώρα για να φωνάξει ο πετεινός. Ο ∆ρ Barton συνεχίζει:
«Είναι πασίγνωστο στους Τούρκους, καθώς και στους ξένους, ότι η Τουρκία χρειάζεται όλα εκείνα πού µπορούν να δώσουν οι διακανονισµοί αυτοί, για να γίνει ικανή να οργανώσει τη σηµερινή διοίκηση της πάνω σε µια βάση πού θα της έδινε µια αξιοπρεπή θέση µέσα στην αδελφότητα των εθνών».
Όταν ο Ιησούς παρουσιάστηκε στους Ένδεκα, ενώ είχαν καθήσει για φαγητό ύστερα απ’ τη Σταύρωση, τους έδωσε την εντολή αυτή:
«Πορευθέντες εις τον κόσµον απαντά κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται».
∆εν είπε τίποτε για διδασκαλία προς τους ξένους σχετικά µε την ρύθµιση των κανονισµών τους «επάνω σε µια ύγια βάση». Αυτό είναι ένας αξιέπαινος σκοπός, αλλά θα έπρεπε να εκπληρωθεί και πληρωθεί απ’ τους ίδιους τους ξένους.
Έχω πληροφορηθεί ότι ο διακεκριµένος και σοφός ραββίνος της Νέας Υόρκης Stephen Wise έχει υπολογίσει ότι η συνολική αξία της περιουσίας της Αµερικανικής Ιεραποστολής πού υπάρχει σήµερα στην Τουρκία δεν υπερβαίνει τα δέκα εκατοµµύρια δολλάρια. Η φωνή του υπήρξε µια απ’ τις πειό εύγλωττες φωνές πού υψώθηκαν υπέρ των Χριστιανών πού µαρτύρησαν στην Εγγύς Ανατολή.
Επιθυµώ να διασαφηνίσω καθαρά ότι τίποτε απ’ όσα έχω ειπεί δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν µοµφή σχετικά µε τους Αµερικανούς ιεραποστόλους γενικά. Έχω γνωρίσει τόσο πολλούς ανώτερους άνδρες και γυναίκες πού αφιέρωσαν τη ζωή τους για τη διάδοση της διδασκαλίας του Κυρίου στις ξένες χώρες, ώστε είµαι ανίκανος να πω η να σκεφτώ ο,τιδήποτε µειωτικό για την άγια αυτή οµάδα αγωνιστών η για το έργο τους. Έχω ήδη περιγράψει τη γενναία διαγωγή των ανδρών και γυναικών της Ιεραποστολής στη Σµύρνη, η ίδια δε ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε πολλές σκοτεινές γωνιές του κόσµου σε περιστάσεις εντάσεως και κινδύνου.
∆εν συµπαθώ την πολιτική, πού ακολούθησαν µερικοί ιεραπόστολοι σχετικά µε την Τουρκία, και πιστεύω ότι η απόλυτη αποτυχία του Χριστιανισµού στο να κατευθύνει την πολιτική των κυβερνήσεων, πού αποδείχτηκε στην προκειµένη διήγηση, καθίστα κάθε εκστρατεία σε Μουσουλµανικές χώρες ένα έργο, πού δεν παρουσιάζει σχεδόν καµµιά ελπίδα επιτυχίας. Είµαι πεπεισµένος επίσης, ότι η εξέταση του ιδιωτικού µας βίου και της συµπεριφοράς µας, πρέπει να πείσει τον καθένα µας, ότι ο προσηλυτισµός Αµερικανών αποτελεί περισσότερο κραυγάζουσα ανάγκη από κείνη των Μωαµεθανών.
Εκείνο πού χρειάζεται η Αµερική και κείνο πού χρειάζεται η Ευρώπη είναι µια µεγάλη πνευµατική αφύπνιση.
Ο Χριστός είναι εν τάξει. Είναι απέραντα θαυµαστός και αξιαγάπητος. Ας ενωθούµε όλοι κάτω απ’ τη σηµαία Του και υστέρα ας συλλογισθούµε σχετικά µε την προώθηση µας µέσα σε ξένες χώρες.
Η καταστροφή πού επήλθε στα Ιεραποστολικά µας ιδρύµατα της Τουρκίας και πού προκάλεσε τόσο µεγάλη προσοχή σχετικά µε την τύχη των υπολοίπων, συνοψίζεται µε τον πίνακα πού ακολουθεί, ο όποιος δηµοσιεύτηκε στα 1923 απ’ το ∆ιοικητικό Συµβούλιο των Εξωτερικών Ιεραποστολών:
Ιεραποστολικές εκκλησίες: Έκλεισαν τα 90%. Αµερικανικά Κολλέγια: Η λειτουργία τους εσταµάτησε κατά τα 6/8.
Νοσοκοµεία: Λειτουργούν µόνο τα µισά.
Πρόεδροι Κολλεγίων: ∆υο νεκροί, ένας έχει εξοριστεί, σε τρεις δεν έχει δοθεί αδεία επιστροφής.
Σχολειά χωριών: (πού υπολογίζονται σε 1000): Έχουν εγκαταλειφθεί.
Γυµνάσια: Είναι σήµερα ανοικτά µόνο τρία από τα σαράντα εννιά.
Περιουσίες πού χάθηκαν: Η αξία τους υπολογίζεται σε 2.880.000 δολλάρια.
Ντόπιο προσωπικό: Τα δύο τρίτα απ αυτούς είναι νεκροί οι υπόλοιποι έχουν εξορισθεί.
Μαθητές και µαθήτριες των σχολείων και µέλη των Εκκλησιών: 95% νεκροί η εξόριστοι η αιχµάλωτοι µέσα σε χαρέµια.
Αµερικανικοί προσωπικό: Πενήντα εξόριστοι.
Το κεφάλαιο αυτό δεν µπορεί να έχει πειό κατάλληλο τέλος από την εξής περικοπή πού προέρχεται απ’ την πέννα του Αιδέσιµου Ralph Harlow, πρώην ιεραποστόλου στην Τουρκία και σήµερα Καθηγητού της Βιβλικής Φιλολογίας και της Συγκριτικής Θρησκειολογίας στο Smith College της Μασσαχουσέττης:
«Πριν από εκατό χρόνια και παραπάνω, οι προγονοί µας έστειλαν στη Μικρά Ασία τον πρώτο Αµερικανό ιεραπόστολο. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών οι εκκλησίες µας εξεπλήρωσαν το ένδοξο καθήκον της αφυπνίσεως και αναζωογονήσεως ανάµεσα στους κατοίκους της χώρας αυτής, µε αφοσίωση στο πρόσωπο και στη διδασκαλία του Ιησού Χρίστου. Κτίσθηκαν σχολειά και κολλέγια, νοσοκοµεία και εκκλησίες. Μεγάλος αριθµός από άνδρες και γυναίκες, η µια γενεά πίσω απ’ την άλλη, έµαθαν ν’ αγαπούν τους κατοίκους της χώρας αυτής. Ήταν η χώρα πού µας έδωσε την πίστη µας· αύτη ήταν το λίκνο της. Εκεί εφυτεύθηκε ο σπόρος απ’ τον όποιο φύτρωσε η εκκλησία µέσα απ’ το αίµα των µαρτύρων.
«Σήµερα η Τουρκική κυβέρνηση έκανε γνωστό ότι εις το µέλλον δεν θα υπάρχουν Χριστιανοί σ’ αυτή τη χώρα, και ότι δεν θα επιτρέπεται ιεραποστολική δράση ∆ιαµαρτυροµένων.
«Επί πεντακόσια χρόνια οι Χριστιανοί της Μικρός Ασίας υπήρξαν τα θύµατα διωγµών ενώ ο Χριστιανικός πολιτισµός έµεινε απλούς και αδιάφορος θεατής. Σε περισσότερο πρόσφατη εποχή η βαρβαρότητα των διωγµών αυτών έφερε ταραχή στη συνείδηση της ανθρωπότητας. Στα 1880 και υστέρα συνέβησαν οι θηριωδίες εις βάρος των Βουλγάρων. Μετά το 1890 έγιναν οι θηριωδίες εις βάρος των Αρµενίων στα 1909 τα Άδανα βάφτηκαν κόκκινα µε το αίµα χιλιάδων πού σφαγή καν και αντήχησαν απ’ τους θρήνους αναρίθµητων γυναικών.
«Σε κάθε περίπτωση οι Τούρκοι αποκαταστάθηκαν στην εξουσία τους· σε κάθε περίπτωση αναγκάστηκαν να δώσουν πανηγυρικές υποσχέσεις καλής διαγωγής απέναντι στους Χριστιανούς υπηκόους των.
«Απ’ το 1915 µέχρι το 1918 συνέβησαν πάλι µια σειρά από θηριωδίες, τέτοιες πού οι άνθρωποι της εποχής µας δεν µπορούν να εννοήσουν ούτε συναισθηµατικά, ούτε µε τη συνείδηση τους παρ’ όλο πού είχαν προηγηθεί οι ωµότητες των άλλων εκείνων εποχών. Όσοι από µας βρεθήκαµε µέσα στη χώρα την εποχή εκείνη και είδαµε τα γεγονότα µε τα ίδια µας τα µάτια, δεν είπαµε ποτέ ούτε τη µισή αλήθεια για τις ζοφερές εκείνες ώρες. Οι Σύµµαχοι λαοί (ορκίσθηκαν σε κάθε ιερό και στο όνοµα των σταυρών των νεκρών πού είχαν χάσει στον πόλεµο, ότι τα πράγµατα αυτά έπρεπε να µην ξαναγίνουν ποτέ πειά. Ένα εκατοµµύριο και πεντακόσιες χιλιάδες είναι ένας πολύ συντηρητικός υπολογισµός σχετικά µε τις ψυχές πού θυσιάστηκαν µέσα σε ακόλαστες πράξεις και βασανιστήρια.
Η Αµερική έστειλε και ανθρώπους και δολλάρια για την περίθαλψη των υπολειµµάτων απ’ τους κατοίκους της Μ. Ασίας πού γλύτωσαν απ’ την καταστροφή, νηστικοί και κουρελιασµένοι.
«Ο περισσότερο υπεύθυνος για όλες αυτές τις θηριωδίες άνθρωπος ήταν ο Ταλαάτ-µπέης. Ποια είναι η συµπεριφορά της κυβερνήσεως του Μουσταφά Κεµάλ απέναντι του Ταλαάτ και των µεθόδων του; Όταν ο Ταλαάτ πέθανε, η Κυβέρνηση της Αγκύρας έκανε µια επιµνηµόσυνη τελετή προς τιµήν του. Η εφηµερίδα Yeni Gun , πού ήταν το επίσηµο όργανο του Κόµµατος των Εθνικιστών εκδόθηκε µε µεγάλα µαύρα περιθώρια. Στο σχετικό κύριο άρθρο της εφηµερίδας περιείχοντο οι έξης φράσεις: «Ο Ταλαάτ έγραψε τις ενδοξότερες σελίδες της Τουρκικής ιστορίας. Είθε τα µάτια πού δεν κλαίνε να τυφλωθούν. Είθε οι καρδιές πού δεν πονούν να πάψουν να χτυπούν». Ο Κεµάλ ακολούθησε τα ίχνη του Ταλαάτ. Σφαγές, εκτοπίσεις, ωµότητες, βιαιότητες και τροµοκρατία σφράγισαν τη
βασιλεία της Εθνικιστικής Κυβερνήσεως. Η τραγωδία της Σµύρνης επαναλήφτηκε σε µικρότερη κλίµακα σε εκατοντάδες χωριών. Η αθωότης της παιδικής ηλικίας, η ιερότης της γυναικείας φύσεως, τα δάκρυα των µητέρων, οι οδυρµοί των αδυνάτων δεν συγκινούν καθόλου τις στρατιές η τα δικαστήρια της κυβερνήσεως αυτής».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΒ’
ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΙ∆ΕΣΙΜΟΥ RALPH HARLOW ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ
Για να ελέγξω τη γνώµη ότι πολλοί επιφανείς οπαδοί του Χρίστου δεν συµπαθούν πολύ µερικούς ιεραποστόλους σχετικά µε την πολιτική τους απέναντι των Τούρκων, παραθέτω πάλι µερικές περικοπές από όσα έγραψε ο αιδέσιµος Ralph Harlow. Τα αποσπάσµατα πού ακολουθούν προέρχονται από ένα άρθρο και από δυο επιστολές πού έγραψε ο ίδιος. Το άρθρο δηµοσιεύτηκε στην εφηµερίδα Outlook της 25ης Οκτωβρίου 1922 και µέσα σ’ αυτό ανάµεσα σε αλλά πράγµατα ο αρθρογράφος περιγράφει µια συνέντευξη του µε τον µακαρίτη Θεόδωρο Ρούζβελτ:
«Την εποχή εκείνη, µόλις είχα γυρίσει απ’ τη Μικρά Ασία, όπου είχα ιδεί µε τα ίδια µου τα µάτια τις τροµερές εκτοπίσεις επάνω στη Σιδηροδροµική Γραµµή της Βαγδάτης και ήµουν σε θέση να του δώσω πληροφορίες από πρώτο χέρι για τις φρικτές θηριωδίες πού είχαν λάβει χώρα. Μου έκαµε αρκετές ερωτήσεις ενώ συνεχώς κουνούσε το κεφάλι του και έλεγε «τροµερό, τροµερό, τροµερό!».
«Και τότε µε µιαν έκφραση µεγάλης συγκινήσεως στο πρόσωπο του, µου είπε: «Κύριε Harlow, η πειό µεγάλη µεταµέλεια πού αισθάνοµαι αναπολώντας την άσκηση της προεδρικής µου εξουσίας είναι το γεγονός ότι, όταν έλαβε χωράν η φρικτή σφαγή των Αδάνων, η κυβέρνηση µου δεν έκανε κανένα διάβηµα εναντίον της ύβρεως αυτής εις βάρος του πολιτισµού!».
Ένα άλλο απόσπασµα απ’ το ίδιο άρθρο δείχνει ότι οι άνδρες πού υπηρετούσαν επάνω στα αντιτορπιλλικά δεν συµµερίζονταν εντελώς τα φιλότουρκα αισθήµατα των αξιωµατικών τους:
«Μόλις πριν από λίγο άκουσα το περιεχόµενο µιας επιστολής πού έστειλε ένας απ’ τους ναύτες µας πού υπηρετεί σε ένα αντιτορπιλλικό στον λιµένα της Σµύρνης. ∆ιηγείται ότι είδε µε τα ίδια του τα µάτια πώς κτηνώδεις Τούρκοι στρατιώτες έπιαναν ώµορφες Χριστιανές κοπέλλες, τις αποσπούσαν απ’ τις µητέρες τους, ενώ ξεφώνιζαν και τις εβίαζαν επάνω στην προκυµαία της Σµύρνης. Είδε τους κτηνώδεις εκείνους στρατιώτες να σκοτώνουν πυροβολώντας αδύνατες γυναίκες µε τα παιδιά τους στην αγκαλιά, και να χτυπούν µε τους υποκόπανους των όπλων τους µέχρι θανάτου άοπλους άνδρες. Και παρακάτω περιγράφει την αγωνία πού αισθανόταν εξ αιτίας των διαταγών της κυβερνήσεως µας πού έλεγαν ότι ήταν αναγκασµένος να βλέπει σαν θεατής τις τροµερές εκείνες θηριωδίες χωρίς να µπορεί να επέµβει».
Έχω ακούσει πώς πολλά τέτοια πράγµατα έχουν γραφεί από τους ναύτες µας πού βρέθηκαν τότε στη Σµύρνη σε συγγενείς τους και φίλους στις Ηνωµένες Πολιτείες. Σ’ ένα γράµµα του προς έµενα, ο κ. Harlow λέγει ότι θεωρεί καθήκον του να πει την αλήθεια για όσα συνέβησαν στην Εγγύς Ανατολή και συνεχίζει:
«Ο ∆ρ Mac Lachlan και ο Reed µου ζήτησαν να παραιτηθώ και έλεγαν ότι «δηµιουργούσα κινδύνους για το Κολλέγιο». Κι εγώ παραιτήθηκα. Προσπάθησαν να µε πείσουν ότι έπρεπε να µη µιλήσω, αλλά η δικαιοσύνη είναι για µένα µεγαλύτερη από οικοδοµές και ιδρύµατα. Την εποχή της Συνδιασκέψεως της Λοζάννης και υστέρα απ’ αυτή είχα τη γνώµη ότι το Αµερικανικό Συµβούλιο των Εξωτερικών Ιεραποστολών µας είχε υποχρέωση να λάβει καθαρή θέση εναντίον της ελεεινής συνθήκης. Η ειλικρίνεια της κριτικής µου δεν άρεσε στον ∆ρα Barton και έτσι έχασα τη θέση µου σαν Γενικού Γραµµατέως του Συµβουλίου εξ αιτίας της αντιθέσεως του απέναντι µου».
Η δεύτερη απ’ τις επιστολές πού ανέφερα παραπάνω περιέχει τη γνώµη του κ. Harlow για τη Συνθήκη της Λοζάννης και απευθύνεται στον Αιδέσιµον ∆ρα Barton, Γενικό Γραµµατέα για το Εξωτερικό του Αµερικάνικου Συµβουλίου των Ιεραποστολών του Εξωτερικού. Επειδή µερικοί απ’ τους ιεραποστόλους πού επιθυµούν να περισώσουν τα αποµεινάρια των εγκαταστάσεων τους στην Τουρκία εµφανίζονται µε ευµενείς κρίσεις για τη Συνθήκη αυτή, η γνώµη του κ. Harlow για το ζήτηµα αυτό και οι αιτιολογίες της παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον:
«Την εποχή της διασκέψεως και υστέρα απ’ αυτή, µε παρακάλεσαν να µιλήσω για την κατάσταση σε πολλές διαλέξεις, γι αυτό εµελέτησα προσεκτικά κάθε τι πού µπόρεσα να βρω και πού θα µπορούσε να ρίξει κάπου φως στο ζήτηµα αυτό. Όλες οι αποδείξεις πείθουν ότι οι άνδρες πού πήγαν στη Λοζάννη απέβλεπαν ευθύς εξ αρχής σε όλες τις αποφάσεις τους στο να προστατεύσουν τα σχετικά µε το πετρέλαιο συµφέροντα, τα όποια εµφανίζονταν σε µεγάλο βαθµό πίσω από κάθε σκηνή κατά τις συζητήσεις της διασκέψεως. Ότι τα συµφέροντα αυτά ήταν τόσο ισχυρά ώστε να επισκιάζουν τα ανθρωπιστικά και ιεραποστολικά συµφέροντα το παραδεχόµουν χωρίς συζήτηση
και πριν να διαβάσω το άρθρο σας.
«Έρχοµαι τώρα σε µερικές απ’ τις πηγές των πληροφοριών µου, για τις όποιες µε ρωτήσατε. ∆υστυχώς τα περισσότερα απ’ τα στοιχεία µου σχετικά µε το θέµα αυτό βρίσκονται µέσα στους φακέλλους µου στο Nopthampton, έχω όµως µαζί µου παραποµπές πού θα εξηγήσουν ίσως γιατί έχω συνδυάσει το πετρέλαιο µε το αίµα σχετικά µε
τη διάσκεψη της Λοζάννης, θα σας παρέπεµπα στα έξης άρθρα και θα µπορούσα να παραθέσω και πολλά αλλά:
«Αµερικάνικο αίµα και πετρέλαιο» απ’ τον Literary Digest της 3()ης ∆εκεµβρίου 1922, «Πετρέλαιο και δόξα στη Λωζάννη» απ’ τον Literary Digest της 28ης Ιουλίου 1923, «Τυφλές δυνάµεις στη Λωζάννη» απ’ την Asia του Απριλίου 1923, «Το βαρύ φορτίο της Βρεττανίας απ’ τη Μεσοποταµία και το πετρέλαιο» απ’ τον Literary Digest της 15ης ∆εκεµβρίου 1922, «Προβλήµατα στη Λωζάννη» απ’ τον Living Age της 6ης Ιανουαρίου 1923, «Η Λωζάννη και οι πρόδροµοι της» απ’ την Fortnightly Review του Ιανουαρίου 1923, «Το ανακάτεµµα του Uncle Sam
στον τουρκικό καυγά» απ’ τον Literary Digest της 23ης ∆εκεµβρίου 1922, «Η τραγωδία της Λωζάννης απ’ την εφηµερίδα Association Men του Μαρτίου η Απριλίου του 1923, «Ο παγκόσµιος αγώνας δρόµου για το πετρέλαιο» απ’ τον Literary Digest της 28ης Ιανουαρίου 1923.
Αν θελήσετε να υποβληθείτε στον κόπο και στην ενόχληση (όπως έκαµα εγώ) να διαβάσετε έστω κι αυτά τα λίγα άρθρα, (ο Literary Degest παραπέµπει και σε πολλές άλλες πηγές), θα ιδείτε πώς το βασικό θέµα είναι ότι τα ανθρωπιστικά συµφέροντα απεµπολήθηκαν στη Λωζάννη εξ αίτιας των συµφερόντων σχετικά µε το πετρέλαιο και ότι τα συµφέροντα των Ιεραποστολών δεν λογαριάσθηκαν καθόλου.
Ένας µόνιµος υπάλληλος της εταιρίας Standard Oil πήγε στη Λωζάννη πριν ν’ αρχίσει η διάσκεψη. Ο Lewis Heck πού υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη πήγε στη Λωζάννη σαν µέλος της Αµερικανικής αντιπροσωπείας.*
«Ο νέος Mac Dowell πού είχε επιτύχει πολλές εκχωρήσεις σιδηροδρόµων στην Τουρκία, η οποία ήταν συνεταιρισµένη µε τους Chester στις εκχωρήσεις αυτές, υπηρετούσε στα γραφεία του Heck στην Κωνσταντινούπολη. Ο Heck γνωρίζει καλά την Τουρκία. Τολµώ να υποστηρίξω την άποψη ότι η όλη πορεία των συµβάντων πού έκαναν
δυνατή την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης επηρεάσθηκε απ’ τις φιλοδοξίες των εµπορικών συµφερόντων σχετικά µε το πετρέλαιο, και ότι σ’ αυτόν τον αγώνα δρόµου για την εύνοια των Τούρκων, προεξείχαν οι Αµερικανοί».
Ο κ. Harlow παραπέµπει σε πολλά κύρια και συνήθη άρθρα του Αµερικανικού και Αγγλικού Τύπου, των οποίων η γενική κατεύθυνση µπορεί να εξακριβωθεί από ένα η δυο παραδείγµατα:
«Η Συνδιάσκεψη της Λωζάννης ήταν εξ ολοκλήρου κάτι πού δεν θα έπρεπε να είναι µια διεθνής συνδιάσκεψη. Ήταν η θυσία όλων των ανθρωπίνων και ανθρωπιστικών προβληµάτων στη σκοπιµότητα». Απ’ τη New York Journal of Commerce του Ιουλίου 1923.
«Η Μοσούλη και η ευχέρεια να έχουµε µια ελπίδα επιτυχίας µέσα στον αγώνα για το πετρέλαιο υπήρξε το αντικείµενο όλων των διαπραγµατεύσεων, οι Ηνωµένες Πολιτείες όµως θα µπορούσαν ν’ ασχοληθούν σήµερα µε κάτι καλύτερο απ’ το να φροντίζουν για τα συµφέροντα των «βασιλέων του πετρελαίου». ∆ηµοσία γίνονται συζητήσεις για την ειρήνη και για τον πολιτισµό, κρυφά όµως γίνονται συζητήσεις για το πετρέλαιο, διότι διεξάγεται αγώνας για εδάφη, οπού οι µέλλοντες «ανάδοχοι εκχωρήσεων» θα µοχθήσουν πολύ για την εξασφάλιση των δικαιωµάτων τους». Απ’ τους New York Times.
«Αν και η Αµερική δεν θα αναδεχόταν ανθρωπιστική ευθύνη στην Εγγύς Ανατολή, λέγοντας πώς πρέπει να είναι απηλλαγµένη απ’ τις σκοτούρες και της φαυλότητες του Παλαιού Κόσµου, το αιµα της Αµερικής βράζει εξ αιτίας του φλέγοντος προβλήµατος του πετρελαίου. Όταν αναφερθεί η λέξη «πετρέλαιο» ο ερηµίτης ξεπετάγεται στη στιγµή απ’ την αποµόνωση του. Η Αµερική δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη Μικρά Ασία όταν οι Τούρκοι σφάζουν τους Χριστιανούς υπηκόους των κατά εκατοντάδες και χιλιάδες». Απ’ την Pall Mall Gazette.
* Ο Lewis Heck είχε στενό σύνδεσµο µε τις επιχειρήσεις τοίι Chester, ο δε γΐ’ΐός του Ναυάρχου Chester είχε πάει επίσης στη Λωζάννη.
Το κτήριο του Αµερικανικού Προξενείου στη Σµύρνη µπροστά στο οποίο Τούρκος στρατιώτης έχυσε εύφλεκτα υλικά. Κάηκε ολωσδιόλου.
11ο μέρος…..
Κατωτέρω παρετίθενται τα ΛΓ΄μέχρι και ΛΖ΄, κεφάλαια του βιβλίου
ΛΓ’ Μωαµεθανισµός και Χριστιανισµός.
Λ∆’ Το Κοράνι και η Αγία Γραφή.
ΛΕ’ Το παράδειγµα του Μωάµεθ.
ΛΣΤ’ Η θεωρία του 50 προς 50.
ΛΖ’ Η Μικρά Ασία νεκροταφείο Ελληνικών πόλεων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΓ’
ΜΩΑΜΕΘΑΝ1ΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Είναι δύσκολο για τους Αµερικανούς πού ζουν στη Χριστιανική αύτη χώρα να αντιληφθούν τη θέση ενός ιεραποστόλου πού πηγαίνει σε µια Μωαµεθανική κοινότητα µε το σκοπό να προσηλυτίσει τα µέλη της.
Το πρόβληµα είναι το ίδιο ακριβώς µε εκείνο πού θα αντιµετώπιζε ένας Μουσουλµάνος Χότζας η ιερεύς όταν εµφανιζόταν µε δυο η τρεις γυναίκες µε γιασµάκι σε µια ευσεβή κοινότητα Μεθοδιστών στο Michigan και άρχιζε µια εκστρατεία υπέρ του Προφήτου. Όσο για τα αποτελέσµατα της εκπαιδεύσεως επάνω σε έναν Μωαµεθανό πού έχει φτάσει ν’ αµφιβάλλει για τη θρησκεία του, όταν εκπαιδευτεί έξω απ’ αυτή, ο Μωαµεθανός αυτός γίνεται άθεος.
Το θέαµα του Μεγάλου Παγκοσµίου Πολέµου έχει επηρεάσει βαθειά όλους τους µη Χριστιανικούς λαούς και έκαµε το ιεραποστολικό έργο δυσκολώτερο από ποτέ άλλοτε. «Ο Χριστός δεν είναι ο Ηγεµών της Ειρήνης», λέγουν, και κανένας αριθµός κηρυγµάτων δεν ηµπορεί να τους κάνει να πιστεύσουν το ενάντιο. «Ηγεµών της Ειρήνης;»,λέγουν ειρωνικά. «Είναι Ηγεµών των υποβρυχίων, των βοµβαρδιστικών αεροπλάνων, των δηλητηριωδών αερίων, των πολυβόλων». Τα υποτιθέµενα αποτελέσµατα των διδασκαλιών για τον Χριστό είναι πειό φανερά απ’ τις ίδιες
τις διδασκαλίες. Ένα στοιχείο δυνάµεως της Μωαµεθανικής θρησκείας είναι το ότι είναι ειλικρινής και δίνει ελεύθερο πεδίο στα πάθη και τα ορµέµφυτα της κατώτερης ανθρώπινης φύσεως. Ο,τιδήποτε κι αν λέγουν οι διδασκαλίες του Κορανίου σχετικά µε τη διάδοση του δόγµατος του µε το σπαθί — γιατί υπάρχει ένας µεγάλος αριθµός ερµηνευτών του βιβλίου αυτού και µπορεί κανένας να εύρει ο,τιδήποτε επιθυµεί µέσα σ’ αυτό — δεν υπάρχει καµµιά αµφιβολία σχετικά µε το παράδειγµα πού έδωσε ο Μωάµεθ, ο οποίος ίδρυσε το βασίλειο του µε το σπαθί στο χέρι, ο οποίος ήταν οπαδός της πολυγαµίας, και ληστής καραβανιών καµηλιών και έδινε διαταγές να δολοφονούν τους
εχθρούς του. Αυτό δεν το λέγω για να δυσφηµήσω τον Προφήτη, αλλά σαν µια εξακρίβωση πασίγνωστων ιστορικών γεγονότων. Ενώ συνηγορεί για πολλές αρετές, το Κοράνι δίνει µεγαλύτερη ελευθερία στα ανθρώπινα πάθη και προσελκύει περισσότερο τον φυσικό άνθρωπο παρά ο ασκητισµός του Χριστιανισµού και γι αυτό διαδίδεται γρη-
γορότερα ανάµεσα στους πρωτόγονους λαούς και στους λαούς χαµηλότερου βαθµού πολιτισµού.
Κάποτε συνάντησα µια χαριτωµένη ιεραπόστολο πού επέστρεφε απ’ την Αφρική στην Αµερική µαζί µε το παιδάκι της, πού είχε αρρωστήσει από πυρετό για να το υποβάλλει σε θεραπεία. Μου περιέγραψε τη µεγάλη διά-
δοση του Μωαµεθανισµού στην Αφρική και ότι το έργο των Χριστιανών ιεραποστόλων εκεί καταφανώς δεν παρουσίαζε πλέον ελπίδες επιτυχίας. Μου έκανε ένα είδος χάρτου των Χριστιανικών σταθµών ιεραποστολής, µου εξήγησε: «Προσπαθούµε να δηµιουργήσουµε ένα φράγµα δια µέσου της Αφρικής για να εµποδίσουµε τον Μωαµεθανισµό να διαδοθεί στο Νότο, πέρα απ’ τον Ισηµερινό». «Γι αυτό πού µου λέτε» παρετήρησα, «δεν µπορείτε να το κάµετε». «∆εν µπορούµε» είπε, «ο Θεός όµως µπορεί». Η απάντηση φαίνεται πώς δεν επιδέχεται αντίρρηση και
συνδέεται βαθειά µε τη θρησκευτική αφιέρωση, υπάρχει όµως µια απάντηση και είναι η έξης: «Ο Θεός µπορεί, βεβαίως µπορεί αλλά δεν το κάµνει και πιθανώς δεν το θέλει». Φαίνεται πιθανό ότι έχει γίνει τόσο µεγάλη κατάχρηση απ’ τα λεγόµενα Χριστιανικά έθνη του µεγάλου δώρου του Χριστιανισµού και τόσο έχει εξευτελειστεί απ’αυτή, ώστε ο Θεός έχει αποκάµει και θεωρεί προπέτεια εκ µέρους των εθνών αυτών να στέλνουν ιεραποστόλους για να προσηλυτίζουν λαούς πού έχουν άλλες θρησκείες. Έχει γίνει ολοφάνερο σε κάθε ανθρώπινο πλάσµα, πού δεν είναι ζηλωτής και θρησκόληπτος, ότι τα χρήµατα πού ξοδεύονται για τον προσηλυτισµό Μουσουλµάνων είναι
«λεφτά πεταµένα». Κι αυτοί ακόµα οι ιεραπόστολοι πού δουλεύουν στην Τουρκία φαίνεται πώς έχουν σταµατήσει το έργο τους.
Την ίδια ιστορία ακούει κανείς παντού. Στο βιβλίο «Η Ηµισέληνος στη Νοτιοδυτική Κίνα» πού έγραψε ο ιεραπόστολος G. Findlay Andrew, ο συγγραφεύς λέγει: «Ο Ισλαµισµός συχνά αναφέρεται ως αντίπαλος των Χριστιανικών ιεραποστολών. Τα τελευταία λίγα χρόνια µερικοί Hwei Hwei (Κινέζοι Μουσουλµάνοι) επηρεάσθηκαν απ’ το Ευαγγέλιο και υστέρα από οµολογία πίστεως, έγιναν δεκτοί σαν µέλη µιας εκκλησίας η σαν δόκιµοι. Ο αριθµός των εν πάση περιπτώσει υπήρξε πολύ µικρός και από κείνους πού «εφύλαξαν την πίστιν», µόνον ένας σχεδόν παραµένει µέλος εκκλησίας τώρα πού γράφουµε το βιβλίο». Μολαταύτα ο καλός αυτός ιεραπόστολος κλείνει
τη θλιβερή αυτή έκθεση του µε την παρατήρηση: «Όσο µεγάλο κι αν είναι το πρόβληµα, όµως ο θρίαµβος του Σταυρού απέναντι της Ηµισελήνου στο Kansu είναι εξασφαλισµένος». Είναι δύσκολο να εννοήσει κανείς τη συλλογιστική διαδικασία πού βγάζει απ’ τα παραπάνω δεδοµένα το συµπέρασµα αυτό.
Έχοµε ήδη επιστήσει την προσοχή του αναγνώστου ενάντι στο γεγονός ότι οι Τούρκοι είναι η πειό κατώτερη απ’ τις Μουσουλµανικές φυλές και δεν θα ήταν δίκαιο απέναντι των Μουσουλµάνων γενικά να ειπεί κανείς ότι επιδοκιµάζουν τις σφαγές και τους βιασµούς πού διαπράττει ο λαός αυτός πού τόσο σωστά έχει χαρακτηρίσει ο Gladstone και πολλοί ιστορικοί. Στην πραγµατικότητα οι Τούρκοι δεν αποτελούν τον µέγιστο κίνδυνο για τη Χριστιανική Εκκλησία. Έχουν επιτελέσει το θηριώδες έργο τους και η επιρροή τους σαν µιας προσηλυτιστικής δυνάµεως δεν θα επεκταθεί πέρα απ’ τις περιοχές πού βρίσκονται κάτω απ’ την κυριαρχία τους, εκτός εάν διεξαγάγουν έναν καινούργιο επιτυχή πόλεµο.
Μερικές περικοπές απ’ το βαθυστόχαστο εκείνο βιβλίο του Lothrop Stoddard «Ο νέος κόσµος του Ισλάµ» θα είναι αρκετές για να δείξουν πώς ο Ισλαµισµός διώχνει τον Χριστιανισµό στους τόπους εκείνους οπού συναντώνται αντιµέτωποι. Το ισχυρότερο και καλύτερα οργανωµένο για προσηλυτισµό θρησκευτικό τάγµα µεταξύ των Μουσουλµάνων είναι το τάγµα των Senussi πού περιγράφει πολύ καλά ο κ. Stoddard:
«Η αρχή του συνειδητού και συστηµατικού Πανισλαµισµού χρονολογείται απ’ τα µέσα περίπου του δεκάτου ενάτου αιώνος. Οι Senussi φροντίζουν ν’ αποφεύγουν µιαν απ’ ευθείας ρήξη µε τις Ευρωπαϊκές δυνάµεις. Η έξυπνη και προσεκτική πολιτική τους είναι πράγµατι καταπληκτική. Επί περισσότερο από µισόν αιώνα το τάγµα αποτελούσε µια µεγάλη δύναµη και όµως ποτέ δεν τόλµησε ν’ αντιµετωπίσει την τελική αναµέτρηση. Σε πολλές απ’ τις φανατικές εξεγέρσεις πού έλαβαν χώρα σε διάφορες περιοχές της Αφρικής οι τοπικές οργανώσεις των Senussi έλαβαν αναµφιβόλως µέρος, το ίδιο δε συνέβη και κατά τη διάρκεια της Ιταλικής εκστρατείας στην Τριπολίτιδα και
του τελευταίου πολέµου, αλλά το τάγµα το ίδιο ποτέ δεν κατέβηκε στο στίβο. Το πρόγραµµα των Senussi είναι η συγχώνευση αρχικά της Μουσουλµανικής Αφρικής και αργότερα ολόκληρου του Ισλαµικού µέσα στα «Ιµαµάτ» των πρώτων ήµερων του Ισλάµ, πού θ’ αναβιώσει, δηλ. σε µια µεγάλη θεοκρατία, πού θα περιλαµβάνει όλους τους αληθινούς Μουσουλµάνους πιστούς, — µε άλλες λέξεις στον Πανισλαµισµό. Πιστεύουν όµως ότι πριν απ’ την πολιτική απελευθέρωση του Ισλάµ απ’ την Χριστιανική κυριαρχία, πρέπει να λάβει χώρα µια βαθειά πνευµατική αναγέννηση. Χρόνο µε το χρόνο, δεκαετία µε δεκαετία, οι Senussi προχωρούν βραδέως, µε γαλήνη και ψυχραιµία.
Έχουν γεµίσει τη Βόρεια Αφρική µε τα οικήµατα και τα σχολεία τους προχώρησαν επίσης προς τον Νότο προσηλυτίζοντας εκατοµµύρια νέγρων ειδωλολατρών στη θρησκεία του Ισλάµ. Κάθε ειλικρινής Ευρωπαίος παρατηρητής λέγει την ίδια ιστορία. Όπως παρατηρούσε ένας Άγγλος πριν από είκοσι χρόνια περίπου: «ο Μωαµεθανισµός κάµνει αξιοσηµείωτες προόδους στο εσωτερικό της Αφρικής. Εκτοπίζει διαρκώς την ειδωλολατρεία. Μπροστά σ’ αυτόν η Χριστιανική προπαγάνδα είναι εντελώς ασήµαντη». Και ένας Γάλλος διαµαρτυρόµενος ιεραπόστολος παρατηρεί µε την ίδια διάθεση: «Βλέπουµε τον Ισλαµισµό στην πορεία του, πού κάποτε επιβραδύνεται, αλλά ποτέ δεν
σταµατά, προς την καρδιά της Αφρικής. Τίποτε δεν φοβάται. Ακόµα και τον Χριστιανισµό, πού είναι ο σοβαρώτερος αντίπαλος του, τον αντιµετωπίζει χωρίς µίσος. Ενώ οι Χριστιανοί ονειρεύονται την κατάκτηση της Αφρικής, οι Μωαµεθανοί την πραγµατοποιούν». Οι επιτυχίες αυτές πραγµατοποιούνται κατά τον ίδιο τρόπο εις βάρος του Αφρικάνικου Χριστιανισµού. Οι Ευρωπαϊκές Ιεραποστολές χάνουν πολλούς απ’ τους προσηλύτους των προς όφελος του Ισλάµ, ενώ σε όλο το πλάτος της Ηπείρου, η αρχαία εκκλησία της Αβησσυνίας, πού επί τόσον πολύ καιρό αποτελούσε ένα προχωρηµένο οχυρό εναντίον του Ισλάµ, φαίνεται ότι διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί µέσα στην
πληµµυρίδα του Ισλάµ, πού αυξάνει ολοένα. Υπάρχει σήµερα µέσα στον Μουσουλµανικό κόσµο µια πολύ διαδεδοµένη πεποίθηση ότι ο Ισλαµισµός µπαίνει σε µια περίοδο αναγεννήσεως και ανανεωµένης δόξας».
Ο Μωαµεθανισµός σήµερα καλύπτει το βόρειο τµήµα της Αφρικής απ’ τον Ατλαντικό Ωκεανό µέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, σχεδόν µέχρι τον Ισηµερινό, και έχει περάσει προς τ’ ανατολικά πολύ χαµηλότερα απ’ αυτόν: περικυκλώνει την Αβησσυνία, πού αποτελεί µια νήσο εκφυλισµένου Χριστιανισµου κατέχει σταθερά την Αραβία, την Περσία, το Αφγανιστάν, το Τουρκεστάν και έχει πληµµυρίσει µεγάλες περιοχές της Κίνας και Ρωσίας, όπου κάµνει ταχείες προόδους. Είναι µια απ’ τις κυριώτερες θρησκείες στην Ινδία και έφτασε µέχρι τις Ολλανδικές Ινδίες και τις Φιλιππίνες.
Ο Pierre Andre στο έργο του «Islam et les Races» ανεβάζει τον ολικό αριθµό των Μωαµεθανών σε όλον τον κόσµο στα 1917 σε 246.920.000. Ο Laurence Martin της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσσου, σε ένα άρθρο του στο
Foreign Affairs του Μαρτίου του 1923 καθορίζει τον ίδιο αριθµό στα 230.000.000, πού είναι κάπως συντηρητικώτερος αλλά κάθε υπολογισµός πρέπει να αναθεωρείται χρόνο µε χρόνο, γιατί ο αριθµός αυξάνει µε εκπληκτική τα-
χύτητα. Είναι πιθανό ότι ο αριθµός των Μωαµεθανών σ’ όλον τον κόσµο ανέρχεται σήµερα σε 250.000.000 περίπου.
Στις απέραντες περιοχές της γήινης επιφάνειας, πού έχουν ήδη αναφερθεί παραπάνω ως σταθερά Μωαµεθανικές, πρέπει τώρα να προστεθεί και η Μικρά Ασία η τελευταία ελπίδα και προφυλακή του Χριστιανικού πολιτισµού στην Εγγύς Ανατολή, ο όποιος είχε διαδοθεί και αναπτυχθεί γρήγορα µε τη βοήθεια των δικών µας και άλλων Χριστιανικών σχολείων, ο όποιος όµως σαρώθηκε τελευταία µε τη φωτιά και µε τις σφαγές και µε τη βοήθεια και συνενοχή των Χριστιανικών ∆υνάµεων.
Έχει ήδη διαπιστωθεί ότι προσηλυτισµοί Μωαµεθανών στο Χριστιανισµό είναι τροµερά σπάνιοι, ενώ ο Μωαµεθανισµός έχει σοβαρές επιτυχίες στον προσηλυτισµό Χριστιανών. Φαίνεται επίσης ότι υπάρχουν εξακριβωµένες περιπτώσεις Αµερικανών και Ευρωπαίων πού έχουν ασπασθεί τον Ισλαµισµό. Ο Καθηγητής Τ. W. Arnold στο βιβλίο του «The Preaching of Islam» (To κήρυγµα του Ισλάµ) πού αποτελεί µια έξυπνη συνηγορία υπέρ του Μωαµεθανισµού, αναφέρει την περίπτωση ενός Άγγλου δικηγόρου του κ. William Henry Quillam, ο όποιος ασπάστηκε τον Μωαµεθανισµό και έγινε ιεραπόστολος της θρησκείας αυτής στο Liverpool. Μέχρι το 1897 δηλ. δέκα
έτη µετά τον προσηλυτισµό του ο κ. Quillam είχε προσηλυτίσει εκατόν τριάντα εφτά άτοµα.
Ένας Αµερικανός, ο κ. Alexander Russel Webb, πού χρηµάτισε Πρόξενος των Ηνωµ. Πολιτειών στη Μανίλα, αφού ασπάστηκε τον Μωαµεθανισµό, ίδρυσε µια ιεραποστολή. Ο κ. Webb είχε ανατραφεί σαν Πρεσβυτεριανός.
Στα 1875, ένας Μεθοδιστής ιερεύς ονοµαζόµενος Norman προσηλυτίστηκε στον Μωαµεθανισµό και άρχισε να τον κηρύττει στην Αµερική.
Όσο ήµουν στη Σµύρνη, ένας Αµερικανός υπήκοος εκ γενετής, πού είχε βαρεθεί τη Χριστιανή και ασκητική γυναίκα του πού ήταν τόσο καλή, ώστε δεν ηµπορούσε να πάρει διαζύγιο απ’ αυτή, έγινε Μωαµεθανός για να παντρευτεί µια νέα γυναίκα πού είχε ερωτευτεί και ζούσε µ’ αυτή ευτυχισµένος σαν να ήταν αντρόγυνο σύµφωνα µε το Μωαµεθανικό ∆ίκαιο, µέχρι και τελευταία. Υπάρχει επίσης και µια εξακριβωµένη ιστορία πού, για προφανείς λόγους δεν δόθηκε στην πλατειά δηµοσιότητα, για µια Αµερικανίδα ιεραπόστολο, η οποία παντρεύτηκε έναν πλούσιο Τούρκο και έγινε µέλος του ήδη πολυάριθµου χαρεµιού του. Μερικές πρώην συνάδελφοι της την επισκέφτηκαν και προσπάθησαν να την καταπείσουν να ξαναγυρίσει κοντά τους. Εκείνη απάντησε: «Πάντοτε επιθυµούσε να παντρευτώ και να ζήσω τη φυσική ζωή µιας γυναίκας, για την οποία µε προώριζε ο Θεός. Έβλεπα τα χρόνια
να περνούν χωρίς να φαίνεται η πιθανότης να εκπληρώσω τα καθήκοντα, για τα όποια µε έκανε ο θεός και γι’ αυτό επαναστάτησα. Κανένας Χριστιανός άνδρας δεν µου έκανε ποτέ έντιµη πρόταση γάµου, αν και πολλοί µου έκαναν κόρτε µε ανέντιµες προθέσεις. Ο άνδρας αυτός µου πρόσφερε µια έντιµη ένωση σύµφωνα µε τη θρησκεία του και µε τους νόµους της χώρας του και εγώ δέχτηκα. Προτίµησα να έχω δικό µου ένα τέταρτο ανδρός παρά καθόλου.
Πλησιάζω τώρα να γίνω µητέρα. Είµαι τελείως ευτυχής και δεν επιθυµώ καθόλου να ακούσω ο,τιδήποτε πειά για ιεραποστόλους και ιεραποστολικό έργο».
Οι τελευταίες δυο περιπτώσεις πού αναφέραµε παραπάνω είναι χαρακτηριστικές, γιατί αποκαλύπτουν µια απ’ τις αίτιες, για τις όποιες είναι λιγώτερο δύσκολο να κηρύξει κανείς µε πειστικότητα τον Μωαµεθανισµό κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, παρά τον Χριστιανισµό. Ο πρώτος λύνει και για τους άνδρες και για τις γυναίκες, µερικά δύσκολα προβλήµατα του πολιτισµού µας, τα οποία υπάρχουν παρά την ολοένα µεγαλύτερη δραστηριότητα πού αναπτύσσουν τα δικαστήρια µας σχετικά µε το διαζύγιο.
Οι σελίδες αυτές γράφτηκαν χωρίς κανένα πνεύµα φανατισµού και µε τον µοναδικό σκοπό να δοθεί στον κόσµο και ιδιαίτερα στο Χριστιανικό κόσµο η αλήθεια σχετικά µε ωρισµένα ζητήµατα µεγάλης ιστορικής σηµασίας.
Οι Μωαµεθανοί µε την οργανωµένη προπαγάνδα πού κάµνουν εναντίον του Χριστιανισµού και µε δηµοσιεύµατα και µε το πολύ διαδεδοµένο σύστηµα τους των κοσµικών ιεραποστόλων, είναι πολύ καλά ενηµερωµένοι πάνω στην αντιχριστιανική ιστορία του Χριστιανικού κόσµου, το δε τροµερό θέαµα του Μεγάλου Πολέµου προσέθεσε ένα ισχυρότατο επιχείρηµα στην ήδη γεµάτη φαρέτρα τους. Είναι επίσης ενήµεροι το ότι η διδασκαλία του Χρίστου, ενώ ουδέποτε υπηγόρευσε σε κάπως µεγάλη έκταση την πολιτική των Κυβερνήσεων, απέτυχε επίσης στο να ρυθµίζει όπως θα έπρεπε τη ζωή των ατόµων. Ο Μωαµεθανισµός δεν ζητεί τόσα πολλά απ’ το άτοµο, όσα ο Χριστιανισµός και γι’ αυτό είναι ευκολώτερο να ζει κανείς σύµφωνα µε αυτόν. Εποµένως σ’ αυτόν υπάρχει ολιγώτερη
υποκρισία. Παραδείγµατος χάριν η σχέση του γάµου είναι πολύ χαλαρή κατά to δόγµα του Προφήτου και η πολυγαµία επιτρέπεται. Ένας Μωαµεθανός συγγραφεύς λέγει ότι η Κοινωνική διαφθορά είναι άγνωστη στις Μωαµεθανικές χώρες και ένας συγγραφεύς απάντησε µέσα στο περιοδικό «Armenia» πού κυκλοφορούσε άλλοτε στη Βοστώνη, ότι αυτό είναι αληθές, γιατί στον Μουσουλµάνο επιτρέπει η θρησκεία του να µεταβάλει το σπίτι του σε πορνείο. Η Μουσουλµανική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι οι πολλές δικές τους γυναίκες έχουν µια ειλικρινή και έντιµη κοινωνική θέση, ενώ ο Χριστιανός έχει παράνοµες σχέσεις, πού συχνά καταστρέφουν τα θύµατα του, τα
όποια εγκαταλείπει αυτός σε µια ζωή εξευτελισµού.
Αλλά προσεγγίζουµε τους Μωαµεθανούς στο ζήτηµα των σχέσεων χαλαρών γάµων και στην ανάγκη ιεραποστολικού έργου στο εσωτερικό της χώρας µας. Στα 1922 περισσότερα από ένα στα οχτώ ανδρόγυνα είχαν διαζευχθεί στις Ηνωµένες Πολιτείες και συχνά συµβαίνει σε µας να έχουµε µια διαδοχή στους συζυγικούς συντρόφους πού συναγωνίζεται τους Μωαµεθανούς στην ειδική αυτή περίπτωση. Στα 1922 υπήρχαν 184.554 διαζύγια στις Ηνωµένες Πολιτείες, ενώ στα 1916 ήταν µόνο 112.036. Στα 1922 έλαβαν χώρα πενήντα δύο λυντσαρίσµατα στις Ηνωµένες Πολιτείες. Στα 1922 υπήρχαν 4.931.905 αναλφάβητοι στη χώρα αυτή και τον ίδιο χρόνο το ποσοστό
των αναλφάβητων ανάµεσα στους Νέγρους εφτά Νότιων Πολιτειών έφτανε σχεδόν τα 23%.
Το Κοράνι δεν επιτρέπει τη χρήση κρασιού και πιστοί Μωαµεθανοί απέχουν απ’ τη χρήση οινοπνευµατωδών ποτών. Στις Ηνωµένες Πολιτείες το Σύνταγµα παραβιάζεται γενικά από πλατειές µάζες του λάου και η ήµερα των Χριστουγέννων γιορτάζεται σε µεγάλη έκταση µε µεθυστικά όργια. Η µυστική ανηθικότης επικρατεί στις Ηνωµένες Πολιτείες σε πολύ µεγαλύτερη έκταση απ’ ότι φαντάζονται πολλοί άνθρωποι. Κάθε τόσο ανατρέπεται ένα αυτοκίνητο και σκοτώνει ένα παράνοµο ζευγάρι, η κάποια κοπέλλα, από το φόβο του επιθεωρητού των ηθών, πηδάει
από ένα παράθυρο και αποκαλύπτει την ανηθικότητα µέσα σε κύκλους πού κανείς δεν θα το περίµενε.
Ο Χριστιανισµός έχασε τη δύναµη του σαν µια θρησκεία πού πρόκεται να κατακτήσει τον κόσµο — και έτσι έγινε εύκολη λεία για τον Μωαµεθανισµό, όταν αµαυρώθηκε από ένα προπέτασµα καπνού αντιφάσεων. Οι αναρίθµητες σοφιστίες πού φέρνουν σύγχυση και πού δηµιουργήθηκαν και προκάλεσαν πολλές αιρέσεις και τα τροµερά µίση και σχίσµατα πού γεννήθηκαν, αποτελούν µια εντελώς ιδιαίτερη ιστορία. Την εποχή πού εµφανίσθηκε ο Μωάµεθ επάνω στην παγκόσµια σκηνή, η Εκκλησία είχε ήδη διασπασθεί σε αλληλοµαχόµενα δόγµατα, πού είχαν χάσει την επίγνωση των απλών διδασκαλιών του Κυρίου. Οι Χριστιανοί είχαν διαφθαρεί και είχε επικρατήσει γενική ανηθικότης και εκφυλισµός.
Σήµερα ο Χριστιανικός κόσµος είναι σχεδόν εξ ίσου διηρηµένος µεταξύ ∆ιαµαρτυροµένων και Καθολικών, δογµάτων ανταγωνιζοµένων άλληλα, πού δείχνουν ελάχιστο πνεύµα συµβιβασµού µεταξύ τους. Πρόσφατες στατι-
στικές πού δηµοσίευσε το Whittaker’s Almanak, ανεβάζει τον ολικό αριθµό των Καθολικών στον κόσµο σε 272.860.000 και τον αριθµό των ∆ιαµαρτυροµένων και άλλων δογµάτων (όπως της Ανατολικής Εκκλησίας), πού αρνούνται τη δικαιοδοσία του Πάπα, σε 290.000.000. Οιοσδήποτε έζησε για ένα διάστηµα σε χώρες πού εργάζο-
νται ιεραπόστολοι έχει διαπιστώσει τον ευσεβή χαρακτήρα των Καθολικών Μοναχών και των δύο φύλων. Θα βεβαιώσει επίσης τον ανώτερο χαρακτήρα, το θάρρος και τον ενάρετο βίο των ∆ιαµαρτυροµένων ιεραποστόλων, ανδρών και γυναικών. Τα δύο όµως δόγµατα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο.
Στη Σµύρνη κατά τη διάρκεια της Ελληνικής ∆ιοικήσεως είχε ιδρυθεί µια Y.M.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης των Νέων) και έκαµνε ένα θαυµάσιο έργο, καθώς επίσης και µια Y.W.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης Νεανίδων).
Σε όλες τις Καθολικές Εκκλησίες τοιχοκολλήθηκε µια ανακοίνωση ότι τέτοια ιδρύµατα ήταν ιδρύµατα σκότους και όχι φωτός και ότι κάθε πιστός Χριστιανός έπρεπε να απέχει από αυτά. Μια Καθολική διδασκάλισσα της Y.W.C.A. πού πληρωνόταν έναν καλό µισθό, του οποίου είχε ανάγκη, εξαναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Κι αυτό είναι µόνο ένα παράδειγµα από πολλά πού θα µπορούσαµε ν’ αναφέρουµε. Όταν ένας Μωαµεθανός παρακινείται να γίνει Χριστιανός, συνήθως άπαντα: «Τι είδους; Υπάρχουν τόσο πολλά είδη από σας και το κάθε είδος µας κάµνει προσεκτικούς εναντίον των άλλων». Σήµερα υπάρχει µικρότερη ελπίδα για έναν Πανχριστιανισµό παρά για έναν Πανισλα-
µισµό. Λέγει ο Kurtz πού αναφέραµε πριν λίγο: «Σήµερα ο Μωαµεθανισµός είναι ο µόνος αντίπαλος του Χριστιανισµού πού µπορεί να γίνει παγκόσµια θρησκεία» και ένας άλλος συγγραφεύς γράφει στο περιοδικό «Μουσουλµανικός Κόσµος» (Moslem World) του Ιανουαρίου 1925: «Η Χριστιανική Εκκλησία, υστέρα από σκληρόν αγώνα δεκατριών αιώνων βρίσκει ακόµα στον Ισλαµισµό ένα πρόβληµα πού την φέρνει σε πολύ µεγάλη σύγχυση. Είναι ιστορικά εξακριβωµένο ότι ο Ισλαµισµός γεννήθηκε υστέρα απ’ τον Χριστιανισµό και όµως τον εκτόπισε σχεδόν παντού, οπού διαδόθηκε. Αυτό προκύπτει καθαρά απ’ την ιστορία ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής, της Παλαιστί-
νης και της Συρίας, καθώς και της σηµερινής Μικρας Ασίας».
Ο Αίδεσ. George Bush στο βιβλίο του «Life of Mohammed» πού δηµοσίευσε ο εκδοτικός οίκος Harpers στα 1830 διατυπώνει την εξής σκέψη:
«Τω όντι και στην περίπτωση αυτή, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, στην οποία οι τύχες ενός ατόµου είναι ολότελα δυσανάλογες προς τα µέσα πού χρησιµοποιήθηκαν και ξεπερνούν κάθε λογικό υπολογισµό, είµαστε αναγκασµένοι να λύσουµε το πρόβληµα µε την ειδική Πρόνοια του Θεού. Τίποτε άλλο απ’ αυτή δεν θα µπορούσε να φέρει τόσο σηµαντικά αποτελέσµατα».
Αν δεν υπάρχει άλλη εξήγηση απ’ αυτή για την επιτυχία του Μωαµεθανισµού, είναι πρόδηλο ότι η πρόθεση του Θεού δεν άλλαξε κατά τα τελευταία ενενήντα χρόνια. Αυτή είναι η άποψη του βαθειά θρησκευόµενου ανθρώπου πού πιστεύει στην προσωπική εκ µέρους του Θεού ρύθµιση όλων των υποθέσεων του παρόντος κόσµου και αποδίνει σε αιτίες της σοφίας του Θεού τα ζητήµατα, πού είναι πάρα πολύ σοβαρά για την ανθρώπινη κατανόηση.
Ο µελετητής της ιστορίας θα κατανοήσει τη διάδοση του Μωαµεθανισµού εις βάρος του Χριστιανισµού και οι κυριώτερες αιτίες εµφανίστηκαν η θα διασαφηνιστούν στην συνέχεια της παρούσης διηγήσεως.
Μια άλλη δυνατώτερη και γενναιότερη απ’ τον Μωάµεθ προσωπικότητα προσπάθησε να ιδρύσει µια παρόµοια θρησκεία σ’ αυτήν την Ήπειρο. ∆εν µπόρεσε να αποχτήσει παγκόσµια επιρροή και να γίνει µόνιµος παράγων στην ιστορία, κυρίως από γεωγραφικούς λόγους. Η περιοχή του κόσµου µέσα στην οποία ο Brigham Young ίδρυσε το πολυγαµικό δόγµα του, δεν ήταν τόσο κατάλληλη για τη διάδοση του, όσο η περιοχή στην οποία ο Μωάµεθ ανέπτυξε τις αρχικές του δραστηριότητες. Ο δυτικός πολιτισµός, ακολουθώντας από κοντά τη δίψα του χρυσού, υπερνίκησε τον Αµερικανό απόστολο και έµπιστο όργανο του Αγγέλου Γαβριήλ. Η κυριώτερη αιτία για την οποία ο
Χριστιανισµός έχασε τόσο πολύ έδαφος προς όφελος του Μωαµεθανισµού και όπως φαίνεται θα χάσει στο µέλλον περισσότερο ακόµα, είναι το ότι ουδέποτε υπήρξε στον κόσµο πολύς πραγµατικός Χριστιανισµός.
Η ιστορία των λεγοµένων «Χριστιανικών Εθνών» υπήρξε µια µακρά σειρά αιµατηρών πολέµων, προδοσίας και ληστείας, ήµερων του Αγίου Βαρθολοµαίου, και Καθολικών πού µαρτυρούσαν εξ αίτιας των ∆ιαµαρτυροµένων, διωγµών αγίων και µαγισσών πού καίγονταν «επί της πύρας».
Και η κατάσταση ανάµεσα στα «Χριστιανικά Έθνη» πού επέτρεψε στους Τούρκους να κάψουν τη Σµύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της η να κακουργήσουν εις βάρος τους, υπήρξε ένας Κολοφώνας ατιµίας και αίσχους πού δείχνει ότι ο κόσµος γίνεται ολοένα και λιγώτερο Χριστιανικός, όσο περνούν τα χρόνια.
Βέβαια δεν υπάρχει λόγος να περιµένει κανείς απ’ το Θεό να βοηθεί τους Χριστιανούς ιεραποστόλους υστέρα
από τέτοιες απογοητεύσεις και διακωµωδήσεις. Εάν, όπως παρατηρεί ο αιδέσιµος Bush, η θαυµαστή διάδοση του Μωαµεθανισµού δεν ηµπορεί να εξηγηθεί παρά µόνο σαν µια ιδιαίτερη πρόνοια του Θεού, δεν αποκλείεται Εκείνος να εµνεύσει στους Senussi να κάνουν πνευµατικώτερη τη θρησκεία τους και να αναπτύξουν τα καλύτερα χαρακτηριστικά της. Αν η Χριστιανική θρησκεία έχει επιτύχει τόσο ασθενή αποτελέσµατα πάνω στη συµπεριφορά των Χριστιανικών εθνών και έχει τόσο µικρή προσαρµογή προς το θέληµα του Θεού, ώστε να µην έχει τη δύναµη να προσηλυτίσει Μωαµεθανούς, τότε η µόνη δυνατότης πού αποµένει στη σοφία την πεπερασµένη η την απέραντη, θα ήταν να χρησιµοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα µια άλλη θρησκεία. Όταν οι ιεραπόστολοι µας φέρουν
σε πέρας την τοποθέτηση της Τουρκικής ∆ιοικήσεως «επάνω σε µια υγιή βάση» θα µπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα και να µας διδάξουν πώς να είµαστε καλύτεροι Χριστιανοί. Αν ο Χριστιανισµός δεν περισωθεί µέσα στις χώρες, οπού έχει ακόµα µια τυπική υπόσταση, θα καταστραφεί, και ο πολιτισµός των χωρών εκείνων θα καταστραφεί µαζί του. Οι Μπολσεβίκοι το ξέρουν αυτό, όπως µαρτυρεί ο πόλεµος πού διεξάγουν εναντίον του Χριστιανισµού.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Λ∆’
ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Η ιδιόρρυθµη νοοτροπία, πού κατέστησε τους Τούρκους ικανούς να διαπράξουν πρωτοφανείς βιαιότητες εις βάρος των συνανθρώπων των πού συνεκλόνισαν και προσέβαλαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οφείλονταν σε τρία πράγµατα: στη φύση τους, στις διδασκαλίες του Κορανίου και στο παράδειγµα του Προφήτου. Αυτό ήθελε να ειπεί ο Gladstone όταν µιλούσε για τον «συνδυασµό της φύσεως του Τούρκου και της θρησκείας του».
Αυτό γίνεται καλύτερα κατανοητό, όταν λάβουµε υπ’ όψιν, ότι άλλοι Μωαµεθανικοί λαοί έχουν συµβάλει πάρα πολύ στην πρόοδο και τον πολιτισµό του κόσµου. Οι Άραβες έχουν διακριθεί στην αρχιτεκτονική, στην επιστήµη, στην ποίηση, στις καλές τέχνες και στα γράµµατα. Κατά τη γνώµη του διακεκριµένου εκείνου κληρικού, Canon William Barry, πού διατύπωσε σε ένα άρθρο του στο Περιοδικό «The Nineteenth Century and After» (Ο 19ος αιώνας και υστέρα απ’ αυτόν) του Αυγούστου 1919, οι άλλοι Μουσουλµάνοι οφείλουν να καταδικάζουν τους Τούρκους και τις βιαιοπραγίες τους. Ο Canon Barry λέγει:
«Οι γνωστικοί Μουσουλµάνοι, αντί να αναλαµβάνουν µε ιδιαίτερο ζήλο την υπεράσπιση ενός συστήµατος, πού καταδικάστηκε απ’ την ιστορία κι απ’ την πείρα, έπρεπε να καταλήξουν στο να θεωρούν τον Τούρκο όχι σαν ένα «προπύργιο του Ισλαµισµού», αλλά σαν µια κηλίδα στον πολιτισµό τους, σαν µια κατάπτωση απ’ τη δόξα των ενδόξων Χαλιφών τους, ένα σκάνδαλο και µια αδυναµία πού δεν θα έπρεπε να τα ανέχονται πλέον».
Για να υποστηρίξει κανείς τη γνώµη αυτή, δεν έχει παρά να υπενθυµίσει τις ένδοξες εποχές της Βαγδάτης και της Κόρδοβας. Την εποχή του Χαρούν Αλ Ρασίδ η Βαγδάτη ήταν περιώνυµη ως η µεγαλύτερη πόλη του κόσµου, ένα κέντρο εξευγενισµένου πολιτισµού, παιδείας και καλών τεχνών. Ο µονάρχης αυτός περιγράφεται σαν ένας πού είχε µαζέψει ολόγυρα του µια λαµπρή πλειάδα από ποιητές, νοµοµαθείς, σοφούς και πνευµατώδεις ανθρώπους. Ο πολιτισµός εκείνος άφησε πίσω του µια φιλολογία, η οποία τον απαθανάτισε — αν και η φιλολογία αυτή τον αναφέρει και σαν µονάρχη πού κάθε νύχτα πλάγιαζε µε άλλη γυναίκα, την οποία αποκεφάλιζε το άλλο πρωί.
Και εδώ όµως έχουµε την ίδια παλαιά ιστορία: η Βαγδάτη περιέπεσε σε αφάνεια, όταν περιήλθε κάτω απ’ την κυριαρχία των Τούρκων και την εποχή της τελικής της αλώσεως στα 1638 απ’ τον Σουλτανο Μουράτ τον 4ο, ο µονάρχης αυτός έσφαξε τους περισσότερους απ’ τους κατοίκους της, παραβιάζοντας τους ορούς της παραδόσεως.
Οι Μαυριτανοί άφησαν πίσω τους στην Ισπανία αρχιτεκτονικά µνηµεία πού αποτελούν µέχρι σήµερα απόλαυση για τον κόσµο: δεν έχουµε παρά ν’ αναφέρουµε µόνο το τέµενος — σήµερα Μητροπολιτικό ναό της Κόρδοβας — και την Αλάµπρα της Γρενάδας. Η περίφηµη Άλγεβρα του Οµάρ Καγιάµ έχει γραφεί στην Αραβική γλώσσα και πολλές συµβολές στην επιστήµη και στη φιλολογία δηµοσιεύτηκαν αρχικά στην ίδια γλώσσα. Οι Άραβες της Αφρικής περιγράφονται από περιηγητές ως το ευγενέστερο δείγµα του ανθρωπίνου γένους από σωµατική άποψη, αλλά «κόµη και ένας τυχαίος τουρίστας πού έφτασε στο Αλγέρι βεβαιώνει το γεγονός αυτό παρατηρώντας τους ανθρώπους πού περιπατούν στους δρόµους του. Η διανοητική συµπεριφορά ανάµεσα στον Άραβα και τον Τούρκο
περιγράφεται ως εξής απ’ τον Buckhardt:
«Ο Άραβας δείχνει τον χαρακτήρα του, όταν υπερασπίζεται τον φιλοξενούµενο του µε κίνδυνο της ζωής του και υποτάσσεται στις αντιξοότητες της τύχης, στην απογοήτευση και στη δυστυχία µε την πειό υποµονητική εγκαρτέρηση. ∆ιακρίνεται απ’ τον Τούρκο µε τα προτερήµατα του οίκτου και της ευγνωµοσύνης. Ο Τούρκος είναι σκληρός, ο Άραβας έχει αγαθώτερο χαρακτήρα, ευσπλαχνίζεται και βοηθεί τον δυστυχισµένο και ουδέποτε λησµονεί τη γενναιοδωρία πού του έχει δείξει κάποιος έστω και αν είναι εχθρός».
Χωρίς να έχω εµβαθύνει πολύ στο θέµα αυτό, είµαι πεπεισµένος ότι οι Τούρκοι είναι η µόνη Μωαµεθανική φυλή πού δεν συνέβαλε καθόλου στην πρόοδο του πολιτισµού, ούτε δηµιούργησε κάτι, πού, όπως λέγει ο Sir Edwin Pears «ο κόσµος θα ήθελε να διατηρήσει ευχαρίστως». Ήταν πάντοτε κατεστρεπτικοί και ποτέ δηµιουργικοί.
Για να κάνουµε αντιληπτό πόσες ανθρώπινες υπάρξεις θα µπορούσαν να έχουν αναπτύξει τέτοιες ιδιότητες θηριωδίας και να έχουν αφήσει τέτοιο ανώτατο όριο σφαγών και για χάρη εκείνων πού πιστεύουν ότι θα µπορούσε τώρα ν’ αναπτυχθεί ένας πολιτισµός υψηλού επιπέδου από τους ανθρώπους πού απέρριψαν οριστικά τη διδασκαλία του Χριστού, ας ρίξουµε ένα βλέµµα συγκρίσεως στις διδασκαλίες του Κορανίου και της Αγίας Γραφής.
Ότι οι διδασκαλίες της Καινής ∆ιαθήκης είναι απέραντα πιό απλές και εξυψωτικές από κείνες του Κορανίου, κανένας δεν µπορεί να το αρνηθεί, όταν κάνει µια σύντοµη και προσεκτική συγκριτική µελέτη. Το γενικό πνεύµα του τελευταίου αυτού βιβλίου — και η εξακρίβωση της στα Γερµανικά και στα Σουηδικά και είµαι σε θέση να ειπώ ότι τα λόγια του Χρίστου προσφέρονται σε µετάφραση εξ αιτίας της ουσιαστικής ωµορφιάς και αξίας των σκέψεων πού περιέχουν και της έλξεως πού ασκούν επάνω σε κάθε άνθρωπο οιασδήπτε ηλικίας.
Η επί του Όρους ∆ιδασκαλία συγκινεί καταπληκτικά και µε τρόπο ακατανίκητο στα Αγγλικά, Γαλλικά η Γερµανικά, όπως και στο Ελληνικό πρωτότυπο. Το ίδιο µπορεί να πει κανένας για την Κυριακή Προσευχή και για τα περισσότερα απ’ τα λόγια του Κυρίου. Γι αυτό και όταν ο Χριστιανισµός εξοντώνεται µέσα σε µεγάλες περιοχές της επιφανείας της γης µε το σπαθί, µε το βούρδουλα, µε το τσεκούρι η µε τη φωτιά, παρατηρούµε ότι ο κόσµος οπισθοδροµεί και παρακµάζει στις περιοχές εκείνες για µερικές χιλιετηρίδες και ότι τα συµφέροντα του έθνους βλάπτονται ανεπανόρθωτα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ποιος αποκτά την εξουσία στα µέρη εκείνα.
Η Καινή ∆ιαθήκη υποστηρίζει την αγνότητα στη ζωή, και µάλιστα αποκλίνει υπέρ του ασκητισµού. Ο ίδιος ο Χριστός ήταν άγαµος και είχε ακηλίδωτη αγνότητα. Το Κοράνι είναι αισθησιακό στις διδασκαλίες του τόσο σχετικά µε την παρούσα, όσο και σχετικά µε τη µέλλουσα ζωή. Υπόσχεται στον αληθινό πιστό την παραχώρηση παραδεισιακών ωραίων γυναικών όταν φθάσει στον άλλο κόσµο. Ποια θα είναι η σχέση των συζύγων αυτού του κόσµου προς τη νέα αυτή οµάδα, είναι κατά το µάλλον και ήττον αβέβαιο. Η διδασκαλία αυτή του Κορανίου ρίχνει πολύ καθαρό φως στην περιφρονητική θέση, την οποία έχει η γυναίκα στην αντίληψη των οπαδών του Μωάµεθ.
Ένα τόσο ανώτερο, αγνό και ωραίο ειδύλλιο σαν τη ζωή και το θάνατο του Λόρδου Τέννυσον και της συζύγου του δεν είναι δυνατό για µια θρησκεία πού καθιερώνει την πολυγαµία και τα ουράνια «ουρί». Ο ουρανός περιγράφεται ως έξης απ’ το Κοράνι:
«Εκεί µέσα θα τους υποδεχτούν χαριτωµένες κοπέλλες πού θα κλείνουν τα µάτια τους, ώστε να µην βλέπουν κανέναν άλλον εκτός απ’ τους άνδρες τους, και τις όποιες δεν θα έχει αγγίσει κανένας άνδρας προτήτερα ούτε και κανένα Πνεύµα (Τζιν) και τα χρώµατα του προσώπου τους θα είναι σαν εκείνα των ρουµπινιών και των µαργαριταριών».
Σε συνδυασµό µε αυτά πού είπαµε παραπάνω πρέπει να έχει κανείς υπ’ όψη του ότι οι Μωαµεθανοί τρέφουν µεγάλο σεβασµό για το Κοράνι και πιστεύουν σ’ αυτό κατά γράµµα. Μέσα στις µεγάλες µάζες τους δεν υπάρχει η προοδευµένη σκέψη και µορφωτική ανάπτυξη, πού θα τους έκαµναν ν’ αντιµετωπίσουν σκεπτικιστικά το ιερό τους βιβλίο, όπως συµβαίνει µε τους Χριστιανούς. Όταν ένας Μωαµεθανός πεθαίνει «επί του πεδίου της µάχης» πιστεύει πραγµατικά ότι πηγαίνει κατ’ ευθείαν σ’ έναν ωραίο κήπο, οπού τον περιµένει ένα σµήνος από φιλήδονα θηλυκά πλάσµατα.
Σύµφωνα µε το Κοράνι το διαζύγιο είναι εύκολο και µπορεί να το επιτύχει ο άνδρας δηλώνοντας άπλα ότι βαρέθηκε τη γυναίκα του. Η σύζυγος όµως δεν µπορεί να επιτύχει το διαζύγιο παρά µόνο για σοβαρούς λόγους.
Πράγµατι ο δεσµός του γάµου στις Μωαµεθανικές χώρες είναι πολύ εύθραυστος. ∆εν χρειάζεται ν’ αναφέρει κανείς καλύτερο παράδειγµα για την ευκολία του Μωαµεθανικού διαζυγίου από την περίπτωση του διαζυγίου του Τούρκου ηγέτου Μουσταφά Κεµάλ και της συζύγου του. Οι Αµερικανικές εφηµερίδες εξήγησαν ότι ο Κεµάλ ο ίδιος απήγγειλε την απόφαση, γιατί τα ιερατικά του καθήκοντα του έδιναν αυτό το δικαίωµα αλλά το γεγονός είναι ότι το διαζύγιο στις Μωαµεθανικές χώρες είναι µια εξαιρετικά απλή υπόθεση τόσο για τους ισχυρούς, όσο και για τους ταπεινούς.
Το Κοράνι διδάσκει αποχή απ’ το κρασί και γενικά οι ευσεβείς Μουσουλµάνοι απέχουν απόλυτα από οινοπνευµατώδη ποτά. Η καλλιέργεια σταφυλιών και η οινοποιία δεν επικρατούν µεταξύ των οπαδών του Μωάµεθ.
Την περιτοµή, την αποχή από το χοιρινό κρέας, και την απαγόρευση της κατασκευής αγαλµάτων και των φωτογραφιών τα έχουν δανειστεί απ’ την Παλαιά ∆ιαθήκη, και ιδιαίτερα απ’ την εντολή «Ου ποιήσεις σε αυτω είδωλον ουδέ παντός οµοίωµα».
Ούτε ένας στους χίλιους Τούρκους δεν µπορεί να διαβάσει το Κοράνι, γιατί είναι γραµµένο στην αρχαία Αραβική γλώσσα, αλλά η γενική αντίληψη ότι αυτοί είναι οι πιστοί και όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι «σκυλιά και άπιστοι» έχει εντυπωθεί βαθειά στο νου τους, καθώς επίσης και τα λίγα γενικά άρθρα πίστεως πού έχουµε αναφέρει παραπάνω. Ο αναλφαβητισµός επικρατεί γενικά µέσα στον Τουρκικό λαό και οι χοτζάδες και κληρικοί τους δεν κάµνουν σπουδαία πράγµατα στη σφαίρα της διδασκαλίας παρά µόνο φωνάζουν απ’ τους µιναρέδες «Ο θεός είναι ο θεός και ο Μωάµεθ είναι ο προφήτης Του». Μολαταύτα όσο διαρκούσαν οι φρικτές ήµερες των σφαγών, της φωτιάς και της λεηλασίας στη Σµύρνη, οι Τούρκοι έψαλλαν µε χαρά: «Οι γυναίκες τους θα µείνουν χήρες και τα
παιδιά τους ορφανά». Ακούοντας αυτό και συλλογιζόµενος τις χιλιάδες των βρεφών πού γίνονταν ορφανά η έµεναν καταδικασµένα στη δυστυχία και στο θάνατο, δεν µπορούσα να µη θηµηθώ τα λόγια του Κυρίου: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς µε, διότι τούτων είναι η βασιλεία των ουρανών».
Ο κ. Geddes βεβαιώνει σε µια έκθεση του ότι σε καµµιά περίπτωση δεν είχε ιδεί Μουσουλµάνο να δίδει ελεηµοσύνη σε Αρµένιους, γιατί εθεωρείτο εγκληµατική παράβαση για οιονδήποτε Μουσουλµάνο να βοηθεί Αρµένιους και ο σκοπός των εκτοπίσεων ήταν «η εξόντωση της φυλής». Οι αρχές της Μουσουλµανικής θρησκείας επιτρέπουν να εκδοθεί µια τέτοια διαταγή σε ένα ολόκληρο έθνος µε την βεβαιότητα ότι όλοι θα υπακούσουν σ’ αυτή.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕ’
ΤΟ ΠΑΡΑ∆ΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ
Αν και έχουν υπάρξει µεγάλοι Μωαµεθανικοί πολιτισµοί οι όποιοι συνέβαλαν πολύ στην πρόοδο του κόσµου και άφησαν πίσω τους µνηµεία άφθαρτα, όµως οι πολιτισµοί αυτοί δεν διήρκεσαν πολύ. ∆ηµιουργήθηκαν χάρη στον βασικά ευγενή χαρακτήρα και την διανοητικότητα των λαών πού τους ανέπτυξαν και ήκµασαν επί ένα σχετικά σύντοµο χρονικό διάστηµα µάλλον «παρά τη θρησκεία τους», παρά «εξ αιτίας αυτής». Και όπως συνέβη µε όλες τις θρησκείες, το παράδειγµα πού έδωσε ο ιδρυτής της, άσκησε µεγαλύτερη επιρροή επάνω στους µαθητές του, παρά το βιβλίο του. Όλοι οι Μωαµεθανοί αισθάνονται πολύ βαθύ σεβασµό απέναντι του Προφήτη και πιστεύουν πώς ακόµα και µια τρίχα απ’ την γενειάδα του έχει θαυµατουργική δύναµη.
Τα κυριώτερα γεγονότα της ζωής του και ο χαρακτήρας του γενικά είναι γνωστά σ’ αυτούς. Αυτά τα κυριώτερα γεγονότα θα αναφέρουµε τώρα χωρίς εχθρική προκατάληψη, και χωρίς ανευλάβεια. Τα γεγονότα αυτά είναι αυθεντικά και καλά εξακριβωµένα. Ο αναγνώστης καλείται να τα εξακριβώσει και να κρίνει ο ίδιος αν είναι σωστά διατυπωµένα ή όχι:
1. Ο Μωάµεθ ήταν οπαδός της πολυγαµίας.
2. Αφού έφυγε απ’ τη Μέκκα και πήγε στη Μεδίνα, οπού εγκαταστάθηκε για ένα διάστηµα, οργάνωσε και διηύθυνε επιδροµές εναντίον καραβανιών, τα όποια ελήστευε για να γεµίσει το ταµείο του πού ήταν άδειο.
3. Νίκησε και λεηλάτησε πόλεις για λάφυρα και τις πράξεις του αυτές τις δικαιολόγησε µε «αποκαλύψεις».
4. ∆ιέταξε να αποχωριστούν απ’ τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχτακόσιοι αιχµάλωτοι Εβραίοι τους οποίους κατέσφαξε και έρριξε τα σώµατα τους σε µια τάφρο, τις δε γυναίκες και τα παιδιά τους πούλησε σαν δούλους. Αυτή ήταν η πρώτη Μωαµεθανική σφαγή.*
5. ∆ιέτασσε να επιβληθούν απάνθρωπες και θηριώδεις τιµωρίες.**
6. Εξόντωνε τους εχθρούς του µε δολοφονίες.
Έχουµε ιδεί παραπάνω πόσο πιστά οι Τούρκοι ακολούθησαν το παράδειγµα αυτό δια µέσου των ετών µετά την άλωση της Κων/πόλεως και υστέρα και ιδιαίτερα οι Νεότουρκοι, αφότου κατέλαβαν την εξουσία. Μολονότι αλλά έθνη Μωαµεθανικού θρησκεύµατος έχουν δείξει εξαιρετικά προτερήµατα καρδιάς και νου, όµως µια γενική µελέτη σχετικά µε τη διάδοση της θρησκείας αυτής απ’ το ξεκίνηµα της αποκαλύπτει πολύ καθαρά την επίδραση του παραδείγµατος του καθώς και της διδασκαλίας του Προφήτου. Ο κ. Pears πού αναφέραµε παραπάνω λέγει:
«Πραγµατικά η ιστορία της Αιγύπτου, της Συρίας και της Μικρας Ασίας περιέχει µια µακρά σειρά σφαγών, οι όποιες ίσως έφτασαν στο µεσουράνηµά τους στην Αίγυπτο στα 1354 µ.Χ., οπότε οι Χριστιανοί είχαν διαταχθεί ν’απαρνηθούν την πίστη τους και να δεχθούν τον Μωαµεθανισµό και επειδή δεν υπέκυψαν θανατώθηκαν».
Ο Adrian Fortescue στο έργο του «Οι µικρότερες Ανατολικές Εκκλησίες» έχει περιλάβει την έξης παράγραφο:
«Στα 1389 έλαβε χωράν µια µεγάλη παρέλαση Κοπτών, οι οποίοι είχαν δεχτεί τον Μωαµεθανισµό κάτω απ’την απειλή της φωτιάς και του θανάτου, µέσα στο Κάιρο. Είχαν µετανοήσει για την αποστασία τους και τώρα επιθυµούσαν να εξιλεωθούν γι’ αυτή µε την αναπόφευκτη συνέπεια να ξαναγυρίσουν στον Χριστιανισµό. Γι’ αυτό ενώ εβάδιζαν, έκαναν γνωστό, ότι πίστευαν στο Χριστό και απηρνούντο τον Μωάµεθ. Τους συνέλαβαν και όλοι οι άνδρες αποκεφαλίστηκαν σε µια µεγάλη πλατεία µπροστά στις γυναίκες. Αυτό όµως δεν τροµοκράτησε τις γυναίκες·
έτσι κι αυτές υπέστησαν το µαρτύριο».
Σχετικά µε τις Αρµενικές σφαγές της εποχής µας ο ∆ρ Johannes Lepsius, στο οποίου την αυθεντική «Μυστική Έκθεσι» (Secret Report) έχουµε αναφερθεί σε προηγούµενες σελίδες, κάµνει την έξης εξακρίβωση:
«Έχουµε µπροστά µας καταλόγους 550 χωριών, των οποίων οι κάτοικοι πού επέζησαν εξισλαµίσθηκαν «δια πυρός και σιδήρου», 568, εκκλησιών πού λεηλατήθηκαν εντελώς, καταστράφηκαν και ισοπεδώθηκαν, 282 Χριστιανικών Εκκλησιών πού µεταβλήθηκαν σε τζαµιά, 21 διαµαρτυροµένων παστόρων και 170 Γρηγοριανών Ιερέων (Αρµενίων) οι όποιοι αφού υπέφεραν απερίγραπτους βασανισµούς, σκοτώθηκαν γιατί αρνήθηκαν να δεχτούν τον Μωαµεθανισµό. Επαναλαµβάνουµε εν πάση περιπτώσει ότι οι παραπάνω αριθµοί προέρχονται µόνον από την έκταση των πληροφοριών µας και όχι από την πολύ µεγαλύτερη έκταση πού αντιπροσωπεύει πραγµατικότητα. ∆εν αποτελούν αυτά έναν θρησκευτικό διωγµό;».
Ο Χριστιανισµός λοιπόν σαρώθηκε απ’ την Βόρεια Αφρική και απ’ την παλαιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την πατρίδα των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας και των Επτά Εκκλησιών, κατά το πλείστον µε τροµερές σφαγές· οι Τούρκοι όταν έκαψαν τη Σµύρνη και έκαναν τη Μικρά Ασία εξ ολοκλήρου Μωαµεθανική, ετελείωσαν ένα έργο πού είχε διαρκέσει επί αιώνες.
Αυτές οι µέθοδοι δεν εφαρµόσθηκαν µόνο για τη διάδοση του Μωαµεθανισµού, αλλά το «∆ίκαιο σχετικά µε τους αποστάτες» προβλέπει την ποινή του θανάτου, τον αναγκαστικό χωρισµό απ’ τη σύζυγο και την οικογένεια του αποστάτου και την απώλεια της περιουσίας και κάθε νοµίµου δικαιώµατος για κάθε Μουσουλµάνο πού εγκαταλείπει την πίστη του και προσχωρεί σε µιαν άλλη. Ο φόβος των τροµερών αυτών ποινών είναι ένας απ’ τους λόγους, εξ αιτίας των οποίων υπάρχουν τόσο λίγοι προσήλυτοι απ’ τον Μωαµεθανισµό στο Χριστιανισµό. Ο ∆ρ.Samuel Μ. Zwemmer, ο σοφός συγγραφεύς σχετικά µε τα ζητήµατα του Μωαµεθανισµού, παραθέτει πολλά παραδείγµατα εφαρµογής του παραπάνω ∆ικαίου στο τελευταίο του έργο «Το δίκαιο της αποστασίας του Ισλάµ».
Έχω ήδη αναφέρει ένα παράδειγµα πού υπέπεσε στην προσωπική µου παρατήρηση, τη δολοφονία του προσηλύτου του ∆ιεθνούς Κολλεγίου της Σµύρνης. Αυτή είναι ίσως η ίδια περίπτωση µ’ εκείνη πού αναφέρει ο Αιδέσιµος Ralph Harlow, πού ήταν άλλοτε πάστωρ του ∆ιεθνούς Κολλεγίου Σµύρνης σε ένα φυλλάδιο: «Το πτώµα του βρέθηκε έξω απ’ τα τείχη της Σµύρνης, µε πολλές µαχαιριές».
Το δίκαιο περί αποστασίας κατά τον Zwemmer έχει συνοψισθεί απ’ τους Μωαµεθανούς νοµοθέτες µε τις έξης λέξεις:
«Όσο για τους αποστάτες επιτρέπεται να τους σκοτώνει κανείς από µπροστά η και χτυπώντας τους από πίσω, όπως στην περίπτωση των Πολυθεϊστών. ∆εύτερο, αν το αίµα τους χυθεί, δεν φέρνει εκδίκηση. Τρίτο, η περιουσία τους είναι λάφυρο των αληθινών πιστών. Τέταρτο, ο γάµος τους γίνεται άκυρος και ανύπαρκτος».
Ο µορφωµένος και εξευρωπαϊσµένος Τούρκος της Κων/πόλεως είναι ένας έξυπνος και ραφιναρισµένος κύριος µε ελκυστικούς τρόπους. Ένα πράγµα όµως δεν πρέπει να λησµονούν ποτέ εκείνοι πού ενδιαφέρονται από οικονοµική η από άλλη άποψη για το µέλλον της Τουρκίας: ότι η χώρα αυτή έχει γίνει «οµοιογενής» µε µια σειρά από θηριώδεις σφαγές πού σχεδιάσθηκαν µε προσοχή και εκτελέστηκαν αµείλικτα από τέτοιους ακριβώς ραφιναρισµένους και ελκυστικούς κυρίους, πού εκµεταλλεύθηκαν τον Μουσουλµανικό φανατισµό για τους σκοπούς των και η δύναµη τους στηρίζεται στον ίδιο φανατισµό.
* Μωάµεθ» του Draycott’s σελ. 234 και fen.
** Στο ίδιο βιβλίο σελ. 253-254.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΣΤ’
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «50-50»
Μια απ’ τις πειό έξυπνες διαδόσεις πού έχουν τεθεί σε κυκλοφορία από την Τούρκικη προπαγάνδα είναι εκείνη πού επιδιώκει να πείσει ότι οι Χριστιανοί πού σφάχθηκαν ήταν εξ ίσου κακοί, όπως εκείνοι πού τους έσφαξαν, ότι ήταν «50 προς 50». Ο ισχυρισµός αυτός επηρεάζει πάρα πολύ την Αγγλοσαξωνική ιδέα περί δικαιοσύνης, απαλλάσσει τον καθένα από περαιτέρω ενόχληση η ευθύνη και καθησυχάζει τη συνείδηση. Πρέπει όµως να είναι κανείς πολύ απερίσκεπτος για να παραδεχτεί µια τέτοια διαπίστωση και χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για ν’ αποδείξει κανείς το σφαλερό της διαπιστώσεως αυτής.
Και πρώτα πρώτα οι Χριστιανοί πού ζούσαν κάτω απ’ την κυριαρχία των Τούρκων ουδέποτε είχαν την ευκαιρία να κάνουν σφαγές και αν ακόµα είχαν αυτή τη διάθεση. Αν στη µακρυά ιστορία των σφαγών πού πότισαν µε αιµα το έδαφος της αυτοκρατορίας, σκοτώθηκαν µερικοί Τούρκοι, ο σχετικός µαθηµατικός υπολογισµός δεν θα είναι 50 προς 50, αλλ’ ούτε και ένα προς δέκα χιλιάδες. Έκτος απ’ αυτό και παρ’ όλες τις ατέλειες των Χριστιανών
του κόσµου, γενικά η διδασκαλία του Χρίστου τους έχει διορθώσει. Σε όλες τις άλλοτε Οθωµανικές επαρχίες πού επέτυχαν να απαλλαγούν απ’ τον Τούρκικο ζυγό — Ουγγαρία, Βουλγαρία, Σερβία, Ελλάδα — έχουν σηµειωθεί ελάχιστες περιπτώσεις Τούρκων πού έχουν σφαγεί από Έλληνες (αν έχουν σηµειωθεί και καθόλου).
Η συµπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στις χιλιάδες των Τούρκων πού κατοικούν στην Ελλάδα, όλο το διάστηµα πού γίνονταν οι θηριώδεις σφαγές και όταν η Σµύρνη καιγόταν και οι πρόσφυγες έφταναν σε όλους τους λιµένες της Ελλάδας πληγωµένοι, κακοποιηµένοι και κατεστραµµένοι, υπήρξε ένα απ’ τα ωραιότερα και θαυµαστότερα κεφάλαια της ιστορίας αυτής της χώρας. ∆εν έλαβε χωράν καµµιά αντεκδίκηση. Οι Τούρκοι πού ζούσαν στην Ελλάδα δεν ενοχλήθηκαν καθόλου, ούτε ξέσπασε επάνω στα κεφάλια τους καµµιά θύελλα µίσους η εκδικήσεως. Αυτή είναι µια µεγάλη και ωραία νίκη πού κάτω απ’ τις συνθήκες πού έγινε φτάνει το επίπεδο των νικών του Μαραθώνος και της Σαλαµίνος.
Θα ρωτούσε κανείς τί καλύτερο θα µπορούσε να κάνει ένα άλλο Χριστιανικό έθνος; Στην πραγµατικότητα η όλη συµπεριφορά της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια των διωγµών
των Χριστιανών στην Τουρκία και υστέρα απ’ αυτή υπήρξε πάρα πολύ αξιοθαύµαστη, αυτό δε το µαρτυρεί και η συµπεριφορά της ίδιας χώρας απέναντι των Τούρκων αιχµαλώτων πολέµου, και οι φροντίδες της για τις πολλές χιλιάδες προσφύγων πού κατέφυγαν στο έδαφος της. Ξέρω πολύ καλά αυτά πού λέγω, γιατί ήµουν στην Ελλάδα και τα είδα µε τα ίδια µου τα µάτια. Νοµίζω ότι κανένας δεν θα τολµήσει ν’ αµφισβητήσει αυτά τα γεγονότα.
Αν οι Έλληνες υστέρα απ’ τις σφαγές πού έγιναν στον Πόντο και στη Σµύρνη έσφαζαν όλους τους Τούρκους πού ήταν στην Ελλάδα, ο λογαριασµός µόλις θα ήταν 50 προς 50.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΖ’
Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ
Τις δυνατότητες της Μικρός Ασίας σχετικά µε τον Ινδοευρωπαϊκό πολιτισµό µπορεί κανείς να τις εννοήσει καλύτερα, όταν ρίξει ένα βλέµµα πάνω σ’ αυτή τη χώρα, όπως ήταν καθ’ όλη την περίοδο πού ήταν γεµάτη από πολλά εκατοµµύρια ανθρώπων και περιείχε πολλές πόλεις πού ήταν πηγές καλών τεχνών, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, βιοµηχανίας και όλων εκείνων πού είναι ωφέλιµα και ωραία για την ανάπτυξη του ανθρώπου. Όλα αυτά σαρώθηκαν πολλές φορές από εισβολές Ασιατών και Μογγόλων, και τώρα η χώρα είναι σκεπασµένη απ’ την Τούρκικη πανούκλα.
Σε µια διάλεξη πού έκανε τον ∆εκέµβριο του 1922 στη Βαλτιµόρη ο W. Η. Buckler, ο πασίγνωστος διπλωµάτης και αρχαιολόγος, επέσυρε την προσοχή επάνω στην αφθονία ευκαιριών για αρχαιολογικές έρευνες στην Νέα Τουρκία, και παρακινούσε τους Αµερικανούς λογίους να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στην Ανατολία και στη νέα πρωτεύουσα της, την Άγκυρα και διατύπωνε την προσδοκία ότι «η δηµιουργία πόλεων, δρόµων κλπ. θα γινόταν πολύ ταχύτερα παρά προτήτερα και ότι η αλλαγή αυτή θα γινόταν πειό πολύ στην Άγκυρα, η οποία έπρεπε πολύ γρήγορα να µεταµορφωθεί από ένα χωριό σε µια µεγαλούπολη».
Είναι ίσως δυνατό ν’ ανεγερθούν µερικές καινούργιες οικοδοµές στην Άγκυρα στο προσεχές µέλλον, αλλά η συλλογιστική µέθοδος πού συνδυάζει την εκτέλεση σφαγών σε µια κλίµακα άνευ προηγουµένου µε την ικανότητα για διοίκηση, γεωργία, εµπόριο και οικονοµική πρόοδο πού θ’ αποκτούσε ο ίδιος λαός τόσο σύντοµα, είναι ακατανόητη.
Σχετικά µε το σηµείο αυτό ακριβώς ο Sir Valentine Chirol, πού τον έχοµε ήδη αναφέρει, λέγει πολύ επίκαιρα:
«Η µόνη πραγµατική απασχόληση των Τούρκων ήταν ανέκαθεν και πάντοτε ο πόλεµος. Είναι όµως δύσκολο να εννοήσει κανείς κατά πόσο ωφελήθηκε η Τουρκία αντικαθιστώντας τον στενοκέφαλο θρησκευτικό φανατισµό, µε έναν εξ ίσου στενοκέφαλο φυλετικό φανατισµό. Εκείνο πού πρέπει να εξετάσει κανείς είναι τι είναι σήµερα η
Τουρκία. Ο πληθυσµός της υπολογίζεται σε εξ µέχρι οκτώ εκατοµµύρια ψυχών πού αποδεκατίστηκε απ’ τους πολέµους και όπως πιστεύουν πολλοί εξακολουθεί να συρρικνώνεται από κληρονοµικές αρρώστιες, όπως γινόταν και πριν από τον πόλεµο. Είναι αλήθεια πώς για πρώτη φορά θα υπάρχει ένας σχεδόν καθαρός Τουρκικός πληθυσµός, γιατί απ’ τους Έλληνες και Αρµένιους, πού στα 1914 αριθµούσαν τρία εκατοµµύρια περίπου στη Μικρά Ασία, δεν απόµειναν παρά πολύ πενιχρά αποµεινάρια. Και όµως ήταν οι πειό ανεπτυγµένες διανοητικά και πειό ίκανώτερες
από άποψη οικονοµικής δράσεως κοινότητες της παλαιάς Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Η Τουρκία δεν µπορεί να φιλοδοξήσει µια θέση πολύ ανώτερη από µια δύναµη τρίτης τάξεως, ίση σχετικά µε τους γενικούς πόρους προς οιοδήποτε απ’ τα Βαλκανικά κράτη, τα όποια άλλοτε κυβερνούσε και παραιτήθηκε µόνη της απ’ το γόητρο και την επιρροή την οποία της είχε προσδώσει η κατοχή του Χαλιφάτου».* Αλλ’ ο πολύ µορφωµένος και έξυπνος συγγραφεύς ∆ρ Buckler, τονίζει µερικά γεγονότα εκπληκτικής σηµασίας και σπουδαιότητας. Ιδού τι λέγει:
«Η σειρά των ιστορικών µνηµείων και εγγράφων στοιχείων της Ανατολίας καλύπτει περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Οι περίοδοι πού αντιπροσωπεύονται από τα σωζόµενα λείψανα µνηµείων, εκτείνονται από την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. µε τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής της Νότιας Καππαδοκίας µέχρι τον 15ον αιώνα µ.Χ. µε την αρχιτεκτονική και τις επιγραφές του Seljuk. Μεταξύ των ιστορικών κλάδων επάνω στους οποίους ρίχνουν φως τα λείψανα µνηµείων της Ανατολίας είναι: δίκαιο, πολιτική, οικονοµία, παιδεία, καλές τέχνες (ανάµεσα στις όποιες και γλυπτική), φιλοσοφία, λογοτεχνία».
Παρακάτω λέγει ότι ο ορός «Ανατολία» όπως χρησιµοποιείται στο βιβλίο αυτό, καλύπτει όλη τη Μικρά Ασία πού βρίσκεται δυτικά από µια γραµµή διήκουσα από την Αλεξανδρέττα µέχρι την Μαύρη Θάλασσα και υπολογίζει τον αριθµό των πόλεων πού περιείχαν οι αρχαίες πολιτείες, οι όποιες είχαν δικά τους νοµισµατοκοπεία µέσα στα δέκα τέσσαρα κλασικά διαµερίσµατα πού βρίσκονταν µέσα στην παραπάνω περιοχή ως εξής:
Λυκία, Παµφυλία και Πισιδία 95 πόλεις
Λυκαονία, Ισαυρία και Κιλικία 82 -||-
Φρυγία και Γαλατία 61 -||-
Βιθυνία, Παφλαγονία και Πόντος 34 -||-
Ιωνία, Λυδία και Καρία 84 -||-
Σύνολο 356 πόλεις
Ανάµεσα στις πόλεις πού έχουν ήδη ανασκαφεί η προβλέπεται ν’ ανασκαφούν, ο παραπάνω συγγραφεύς αναφέρει την Πέργαµο, τη Μίλητο, τις Σάρδεις, την Κολοφώνα, την Πριήνη και την Κνίδο και ανάµεσα σ’ εκείνες πού έχει ελαττωθεί η σηµασία τους σχετικά µε ανασκαφές απ’ αύτη και µόνη την ύπαρξη τους σαν συγχρόνων πόλεων, είναι η Σµύρνη, η Αλικαρνασσός, η Αττάλεια, η Φιλαδέλφεια, τα Θυάτειρα και η Άγκυρα, πού είναι η τωρινή πρωτεύουσα της Τουρκίας (ή Angora). Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι πόλεις πού αναφέρει παραπάνω ο ∆ρ Buckler
υπήρξαν κέντρα Ελληνικού η Χριστιανικού πολιτισµού η και των δύο.
Είναι φυσικό το ότι οι αρχαιολόγοι, µε την έντονη επιθυµία τους να επιτύχουν την αδεία να εργασθούν στη Μικρά Ασία µε σιγουριά, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί στο να πουν κάτι πού θα προσέβαλε την ευαισθησία των Τούρκων. Πρέπει ν’ αναπτύξουν όλη τη διπλωµατία τους στις διαπραγµατεύσεις των µαζί τους, ούτως ώστε να έλθουν εις φως όσο το δυνατόν περισσότεροι απ’ τους θησαυρούς της Ελληνικής τέχνης και σοφίας πού τώρα βρίσκονται θαµµένοι κάτω απ’ την επιφάνεια της γης, η οποία είναι τώρα στα χέρια των Κεµαλικών, και πού είναι ακόµα υγρή απ’ το αίµα των τελευταίων επιζόντων ενός αρχαίου πολιτισµού.
Σύµφωνα µ’ αυτά πού είπαµε έχοµε τις επόµενες τάξεις ανθρώπων πού βρίσκονται στην ίδια θέση απέναντι των Τούρκων, δηλ. εµποδίζονται να ειπούν ο,τιδήποτε πού θα µπορούσε να τους προσβάλλει: Μερικοί ιεραπόστολοι· οι επιχειρηµατίες πού έχουν ακόµα συµφέροντα µέσα στην Τουρκία όσοι επιδιώκουν να επιτύχουν παραχωρήσεις· οι διπλωµάτες· οι αρχαιολόγοι. Νοµίζω ότι ,πολλοί απ’ αυτούς είναι ειλικρινείς στον θαυµασµό τους απέναντι των Τούρκων, πού στηρίζεται στην υπόθεση, ότι τα εγκλήµατα των τελευταίων έχουν µεγαλοποιηθεί πολύ και ότι ήταν κατά το µάλλον και ήττον δικαιολογηµένα.
Εγώ δεν συµµερίζοµαι την πεποίθηση αυτή και είµαι πεπεισµένος ότι θα ήταν καλύτερα για τον ∆υτικό κόσµο, καθώς και για τους Τούρκους, αν είχαν προστατευτεί οι µη Μουσουλµανικές µειονότητες και είχε δοθεί στον Χριστιανικό πολιτισµό η ευχέρεια ν’ αναπτυχθεί µέσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία.
Σχετικά µε την µεγάλη εµπορική και βιοµηχανική δραστηριότητα πού ο καθηγητής Buckler προέβλεπε στα 1922, τα επόµενα δύο αποσπάσµατα από τις εφηµερίδες του 1925 είναι επίκαιρα. Ένας συντάκτης της Gazetta del Popolo του Τουρίνου, πού γύρισε τελευταία απ’ τη Σµύρνη, λέγει:
«Η όψη της Σµύρνης είναι τραγική. Αν και πέρασαν 2,1/2 χρόνια απ’ την τραγωδία της, τα ερείπια είναι άθικτα. Σε έκταση δύο χιλιοµέτρων κατά µήκος της προκυµαίας εκτείνονται οι σκελετοί — τα φαντάσµατα των σπιτιών. Και πειό πίσω βρίσκονται πολλά µίλλια δρόµων, πού πλαισιώνονται από άλλα φαντάσµατα σπιτιών, σαν ένα απέραντο νεκροτοµείο.
«Αυτή η πόλη φαντασµάτων είναι ένα τροµερό σύµβολο ολόκληρης της Τουρκίας. Εκείνο πού τραβά την προσοχή πέρα απ’ όλα είναι η εξαφάνιση των Ελλήνων πού σαρώθηκαν και εκριζώθηκαν απ’ την πόλη αυτή, πού ήταν η µητρόπολη τους στην Ανατολή και όπου επικρατούσαν σε όλες τις µορφές της δραστηριότητος. Οι Αρµένιοι έχουν επίσης εντελώς εξαφανισθεί. Οι Εβραίοι µε δυσκολία υποφέρουν τους περιορισµούς, στους οποίους υποβάλλονται στη σφαίρα της ζωής των.
«Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να κάνουν ό,τι µπορούν για ν’ αντιµετωπίσουν µια άσχηµη κατάσταση, εκείνοι όµως πού δεν διαθέτουν µεγάλα κεφάλαια, αρκετά ώστε να τους διευκολύνουν στην αντιµετώπιση χιλίων καθηµερινών ενοχλήσεων πού τους επιβάλλουν οι αρχές, αντιµετωπίζουν την ανάγκη να φύγουν.
«Κάθε µορφή δραστηριότητας µέσα στην Τουρκία κατά τη διάρκεια των περασµένων αιώνων είχε δηµιουργηθεί από µη Τούρκους. Αυτοί δεν είχαν τίποτε δικό τους εκτός απ’ τον στρατό. Οι Τούρκοι καταδικάζουν αµείλικτα σε θάνατο κάθε επιχείρηση — εµπορική και βιοµηχανική — στην οποία δεν µπορούν να επιτύχουν οι ίδιοι.
«Σήµερα οι Τούρκοι έχουν µόνο τρία τελωνεία — στην Κωνσταντινούπολη, στη Σµύρνη και στη Μεσσίνα.
Απ’ την 1η Ιανουαρίου αυτού του έτους, οπότε άρχισε να ισχύει ο νόµος σχετικά µε τους τελωνειακούς δασµούς, οι άλλοι λιµένες υποχρεώθηκαν ν’ αναστείλουν εντελώς την εµπορική τους κίνηση. ∆εν είναι δυνατό πλέον να υπάρχει εκεί οιαδήποτε εµπορική δραστηριότης· στην πραγµατικότητα έχει σταµατήσει εντελώς κάθε εµπορική επικοινωνία µε την Ευρώπη. Όλα τα εµπορεύµατα, πού φορτώνονται σε πλοία απ’ την Τουρκία και προς αυτή, ξεφορτώνονται αναγκαστικά σε µια απ’ αυτές τις πόλεις· υποβάλλονται στις ενοχλήσεις των τελωνειακών διατυπώσεων και ξαναφορτώνονται για να ξανασταλούν µε πλοίο στον προορισµό τους.**
«Η ταπητουργία δεν υπάρχει πειά. Οι Αρµένιοι και οι Έλληνες πού αποτελούσαν το δυναµικό της, έχουν φύγει και εγκατασταθεί στη Ρόδο, στον Πειραιά και µερικοί στο Bari. ∆εν απόµεινε κανένας πειά στη Σµύρνη πού να ξέρει κάτι απ’ την κατασκευή χαλιών.
«Πριν από δέκα χρόνια όταν έγιναν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Αρµενίων, η Μικρά Ασία είχε ερηµωθεί.
Σήµερα το εµπορικό και βιοµηχανικό τµήµα του πληθυσµού της έχει εξαφανιστεί όλως διόλου. Πολύ γρήγορα θα καταντήσει αν όχι έρηµος, πάντως µια ερηµωµένη και ακατοίκητη περιοχή. Σε όλη την έκταση της παραλίας υπάρχουν πόλεις πού είχαν εγκαταλειφθεί απ’ τους κατοίκους των πριν από δύο χρόνια εξ αιτίας των Τούρκων και τώρα είναι εντελώς ακατοίκητες, Οι καλλιεργητές της γης έγιναν ποιµένες και νοµάδες — η γη δεν ανήκει πειά σε κανένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, αν ο Θεός δεν κάνει κανένα θαύµα να προικίσει τους Τούρκους µε χαρίσµατα, τα όποια δεν είχαν ποτέ έως τώρα, η Μικρά Ασία θα καταντήσει να γίνει µια έρηµος µέσα στο κέντρο του Μεσογειακού πολιτισµού».
Και ένας συντάκτης της εφηµερίδος Le Temps του Παρισιού λέει σε ένα τελευταίο φύλλο της:
«Η Κωνσταντινούπολη είναι µια πόλη πού αργοπεθαίνει. Ο Βόσπορος πού κάποτε ήταν γεµάτος από καράβια απ’ όλον τον κόσµο, τώρα είναι σχεδόν έρηµος· τα Γραφεία των ξένων εµπορικών οίκων σταµατούν τις εργασίες των και οι Τράπεζες δεν δανείζουν χρήµατα παρά µόνο µε τους πειό υπέρογκους ορούς. Οι ταραχές εναντίον των Αρµενίων και των Ελλήνων κατέληξαν στη µαζική εκδίωξη των ανθρώπων αυτών. Κι αυτός ακόµα ο Τουρκικός πληθυσµός µεταναστεύει µε την ελπίδα να εύρει καλύτερες εµπορικές δυνατότητες.
«Με την παρακµή της άλλοτε ευηµερούσης µεγάλης αυτής πόλεως απολαµβάνουν οι παλιές αντίζηλες της Αλεξάνδρεια, Βυρηττός, Θεσσαλονίκη και Πειραιεύς όλα τα κέρδη του παλιού εµπορίου της.
Πώς θα µπορούσε να γίνει αλλοιώς;
Ικανότης για σφαγές δεν σηµαίνει ικανότητα στη βιοµηχανία και στο εµπόριο και η φανατική καταστροφή µεγάλων βιοµηχανικών µαζών επέφερε πάντοτε σοβαρό πλήγµα στην ευηµερία της χώρας, οπού συντελέστηκε το έγκληµα,όπως µαρτυρεί ο διωγµός τωνΟυγενότων στη Γαλλία. Στην Τουρκία αυτό το πράγµα έφερε την καταστροφή.
* ∆ύση και Ανατολή», του Chirol, σελ. 65-67
** Το σύστηµα αυτό της συγκεντρώσεως όλης της κινήσεως της χώρας στους τρεις αυτούς /αµένες δηµιουργεί το εικονικό φαινόµενο αυξηµένης δραστηριότητας σ’ αυτούς τους λιµένες εις βάρος όλων των άλλων. ‘ Η Μάκρη, πού είχε άλλοτε δέκα πέντε χιλιάδες κατοίκους, έχει τώρα μόλις δυο χιλιάδες. Το ίδιο ισχύει και για την Αττάλεια, πού άλλοτε ήκµαζε και τώρα έχει απονεκρωθεί εντελώς.
.Το 12ο και τελευταίο μέρος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΗ’
ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΑΠ’ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ
Για να διευκρινίσω κάπως το πνεύµα µε το όποιο γράφηκαν οι προηγούµενες σελίδες, παραθέτω εδώ τις έξης επιστολές, απ’ τις όποιες οι δύο πρώτες είναι από Ενώσεις Αµερικανών ιεραποστόλων, η τρίτη από µια Επιτροπή Τούρκων προκρίτων της Σµύρνης:
«ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ,ΕΞΩΤΕΡ. ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ»
Ιδρυθείσα στα 1812 Εκκλησιαστικό Ιδρυµα, 14 Beacon Street
Βοστώνη Massachusetts 22 Μαρτίου 1923 Προς τον ∆ρα Georce Horton, Γενικόν Πρόξενον της Αµερικής Φροντίδι του Προξενικού Γραφείου, Υ/γείου Εξωτερικών Ουάσιγκτον, D.C.
«Αγαπητέ ∆ρ Horton:
«Εσωκλείουµε µια επιστολή πού έγραψε ο κ. Getchell εξ ονόµατος των ιεραποστόλων της Σµύρνης και προορίζεται για τον ∆ρα Barton επρόκειτο δε να σας εγχειρισθεί επάνω στο ατµόπλοιο πού για κάποια αιτία δεν µπορέσατε να πάρετε.
«Έτσι η επιστολή αυτή καθυστέρησε και µόλις χθες περιήλθε στα χέρια µου.
«∆εχθήτε παρακαλώ την έκφραση της λύπης µας για την τόσο µεγάλη καθυστέρηση της διαβιβάσεως. Το πρωτότυπο της επιστολής, πού απευθύνεται στον ∆/ρα Barton παραδόθηκε όταν η οµάδα έφτασε στην Αµερική και έχει διαβαστεί απ’ αυτόν όταν γύρισε απ’ την Κίνα. «Παρακολουθούµε µε το µεγαλύτερο ενδιαφέρον τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και, όπως είπε ένας απ’ τους ιεραποστόλους «µε ελπίδες, στις όποιες δεν µπορεί να πιστέψει
κανείς από φόβο».
«Έχω ακούσει ότι το Αµερικανικό Προξενείο άρχισε πάλι να λειτουργεί στη Σµύρνη και είναι πιθανό να πήγατε πάλι εκεί. Αν αυτό είναι σωστό, θα είναι, µια ενίσχυση και ανακούφιση για πολλά πρόσωπα πού τα συµφέροντα τους εξακολουθούν να είναι συγκεντρωµένα στην πόλη αυτή.
«Ελπίζω ότι σεις και η οικογένεια σας έχετε διατηρήσει την υγεία σας παρ’ όλη την τροµερή ψυχική ταλαιπωρία πού περάσατε και ότι θα µπορέσετε να συνεχίσετε τη θαυµάσια συνεργασία µε τους ιεραποστόλους µας πού χαρακτήριζε το έργο σας στο παρελθόν. Ειλικρινής δικός σας
υπογρ. Ernest W. Riggs
Η επιστολή πού αναφέρεται παραπάνω σαν «εσώκλειστη» ήταν η εξής:
Αθήναι, Ελλάς 12 Οκτωβρίου 1922
Αιδέσιµον James L. Barton, d.d., Γραµµατέα του American Board, 14 Beacon Street Boston, Mass.
«Αγαπητέ ∆ρ Barton:
«Σε µια πρόσφατη συνεδρίαση του προσωπικού της ιεραποστολής της Σµύρνης, πού είναι τώρα πρόσφυγες στην πόλη των Αθηνών (και αριθµεί δέκα τέσσερις ενηλίκους) πάρθηκε απόφαση πού αναγνωρίζει τις εξαιρετικά χρήσιµες και ευεργετικές υπηρεσίες του Γενικού µας Προξένου, ∆/ρος Horton, στη διάρκεια των ήµερων της τελευταίας τραγωδίας της Σµύρνης. Η απόφαση εκφράζει επίσης την επιθυµία να σταλεί ένα αντίγραφο της επιστολής αυτής στο Υ/γειο Εξωτερικών, Ουάσιγκτον D.C., και ένα στον ∆/ρα Horton.
«Στη διάρκεια των ήµερων εκείνων των Τουρκικών εµπρησµών, λεηλασιών και σφαγών πού µετέβαλαν την ώµορφη πόλη της Σµύρνης σε στάχτη και κατέστησαν άστεγο όλο τον Χριστιανικό πληθυσµό της ο όποιος δεν ήταν λιγώτερος από 500.000 ψυχές, περιλαµβανοµένων και των προσφύγων απ’ τις γειτονικές πόλεις και χωριά, ο ∆ρ Horton δοκίµασε περισσότερες καταθλιπτικές, δύσκολες και επικίνδυνες εµπειρίες, από όσες χρειάστηκε να δοκιµάσει ποτέ οιοσδήποτε αξιωµατούχος της Κυβερνήσεως των Ηνωµ. Πολιτειών πού εξετέλεσε υπηρεσία στο Εξωτερικό.
«Κάτω από τέτοιες περιστάσεις, ενώ το Αµερικανικό Προξενείο µας ήταν γεµάτο από αβοήθητες ανθρώπινες υπάρξεις, πού όλες περίµεναν απ’ τον Πρόξενο βοήθεια και συµβουλή, ο ∆ρ Horton παρέµεινε ψύχραιµος όχι όµως και ψυχρός. Η θερµή και φιλάνθρωπη καρδιά του ήταν ανοιχτή για κάθε θύµα και η βοήθεια του δίνονταν παντού οπού ήταν δυνατό.
«Οι ιεραπόστολοι είναι ιδιαίτερα ευγνώµονες για τη συµπαράσταση του ∆/ρος Horton, πού βοήθησε για τη σωτηρία δασκάλων και µαθητών απ’ τα σχολεία µε αποτέλεσµα να µη χαθεί ούτε µια δασκάλισσα απ’ το προσωπικό του Αµερικάνικου Ινστιτούτου Σµύρνης και να σωθούν τα περισσότερα απ’ τα κορίτσια πού βρίσκονται µέσα στο κτίριο πού καιότανε.
«Και µετά την φυγή µας στην Αθήνα, ο ∆ρ Horton ανέπτυξε την πειό µεγάλη ενεργητικότητα για τη διατροφή, ένδυση και στέγαση των απόρων προσφύγων.
«Επιθυµούµε να εκφράσουµε την βαθειά µας εκτίµηση για τις γενναίες και φιλάνθρωπες προσπάθειες του ∆/ρος Horton για µας, καθώς επίσης και για τους ντόπιους κατοίκους της πόλεως.
«Εξ ονόµατος των ιεραποστόλων του Τµήµατος Σµύρνης, διατελώ
Λίαν ειλικρινώς δικός Σας
(Υπογρ.) «Dana K. Getchell»
Την τρίτη επιστολή πού ακολουθεί επήρα ο ίδιος στην Ουάσιγκτον στις 20 Αυγούστου 1923 και είναι γραµµένη στην Τουρκική γλώσσα. Ανάµεσα σ’ αυτούς πού την υπογράφουν είναι ο Ilimdar Zade Edhem, Πρόεδρος της Ισλαµικής Επιτροπής Μεταναστεύσεως και ο Hali Zeki, ιδιοκτήτης της πασίγνωστης εφηµερίδος Shark Gazette.
Η σταθερή πολιτική µου καθ’ όλα τα µακρά διαστήµατα πού ήµουν στην Εγγύς Ανατολή, ήταν να βοηθώ, όσο το επέτρεπε η επίσηµη θέση µου, όλους εκείνους πού είχαν ανάγκη βοηθείας, ανεξάρτητα από την εθνικότητα η απ’ την θρησκεία των.
30 Ιουλίου 1339 (Τούρκικη χρονολογία)
«Από τότε πού διορίσθηκε η Εξοχότης Του ο κ. George Horton σαν Γενικός Πρόξενος στη Σµύρνη, η Εξοχότης Του εκέρδισε την καρδιά όλου του Τούρκικου Έθνους µε την συµπάθεια και καλή θέληση πού η Εξοχότης Του έδειξε πάντοτε απέναντι σε κάθε Τούρκο.
«Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής κατοχής της χώρας µας, η Εξοχότης Του, ο κ. George Horton παρείχε πλήρη προστασία και καλοκάγαθη βοήθεια σε κάθε Τούρκο πού ζητούσε απ’ αυτόν προστασία από άποψη ανθρώπινων δικαιωµάτων.
«Παρακαλούµε όθεν θερµά να εκφράσετε τις πειό εγκάρδειες ευχαριστίες µας στην Εξοχότητά Του τον κ.George Horton για όλο το ενδιαφέρον και τις ευγενικές υπηρεσίες πού προσέφερε στο Τουρκικό έθνος, οι οποίες δηµιούργησαν µέσα στην καρδιά µας βαθειά και αιώνια αγάπη για το τιµηµένο έθνος του.
Υπογραφές:
Ilimdar Zade Edhem, Πρόεδρος της Ισλαµικής Επιτροπής Μεταναστεύσεως.
Sahlebdji Zade Midat, έµπορος
Hyssein Djemal, Φαρµακοποιός
Beshir Zade, έµπορος
Ali Rifki Mehmet Nourri, Εµπορος χαλιών
Hali Zeki, Ιδιοκτήτης της Shark Gazette
Hassan Feuzi, ∆ικηγόρος
Shaih Kadri Eyub Sabri, Εµπορος
Mehmet Emin, έµπορος
Mehmet Hamdi, έµπορος
Kesreli Hadji Ali, καπνέµπορος
Berkeli Zade Hadji Bedriddin
Mkr. Ahmet
Kantardji Zade
Mustarha Nouriddin
Mehmet Zeki, έµπορος καπέλων».
Απ’ τους παραπάνω και από πολλούς Τούρκους πού είχα γνωρίσει προσωπικά, έχω τις πειό φιλικές θα µπορούσα να ειπώ, και πειό στοργικές, αναµνήσεις. Εύχοµαι να είναι καλά και θα επωφελούµεθα µ’ ευχαρίστηση την ευκαιρία πού θα µου επέτρεπε να τους εξυπηρετήσω και πάλι.
Είναι όµως ανάγκη για την τιµή του Τούρκικου έθνους µερικοί απ’ τους ανήκοντες σ’ αυτό να κατήγγελλαν τις σφαγές και να εδήλωναν δηµοσία ότι είναι και πάντοτε ήταν αντίθετοι προς αυτές. Αν το Κοράνι δεν υποστηρίζει τη θανάτωση των απίστων, όπως ισχυρίζονται µερικοί απ’ τους ερµηνευτές του, τότε θα ήταν απαραίτητο για το καλό όνοµα του Μωαµεθανισµού γενικά, όλοι οι άλλοι Μουσουλµάνοι να καταδικάσουν τις Τουρκικές σφαγές.
Η παραπάνω έκφραση ευγνωµοσύνης µου εστάλη απ’ τον κ. Rufus Lane, πρώην Αµερικανό Πρόξενο στη Σµύρνή, ο όποιος γράφει µεταξύ άλλων:
«Νοµίζω πώς θα αποτελούσε ευχαρίστηση για σας να έχετε σαν µια ανάµνηση της εδώ διαµονής σας µερικές γραµµές από Τούρκους φίλους σας, πού πιστοποιούν την εκτίµηση τους για σας.
« Ένας απ’ αυτούς βεβαιώνει πώς είχατε σώσει τη ζωή του ίδιου και όλης της οικογενείας του στα 1916, µε το να τους εφοδιάσετε µε τρόφιµα, γιατρό και νοσοκόµο, όταν η µητέρα του, η γυναίκα του και τρία παιδιά του ήταν άρρωστοι από τύφο. Γνωρίζω καλά τον άνθρωπο, καθώς και τα γεγονότα, πού εσείς σίγουρα θα έχετε λησµονήσει».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΘ’
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Τα κυριώτερα γεγονότα απ’ όσα έχω εκθέσει στο βιβλίο αυτό είναι τα εξής:
1. Η Σµύρνη κάηκε απ’ τους Τούρκους κι αυτό απετέλεσε την τελευταία σηµερινή πράξη µιας πάγιας πολιτικής πού διεµόρφωσε την ιστορία και την εξάπλωση του Ισλαµισµού επί πολλούς αιώνες και ιδιαίτερα την Τουρκική ιστορία, αφότου κατέλαβαν την εξουσία οι Νεότουρκοι, όπως φανερώθηκε: α)Απ’ τις δολοφονίες, τους βασανισµούς και τους διωγµούς πού έγιναν στη Μακεδονία, για τον «εκτουρκισµό» της και είχαν σαν αποτέλεσµα τον
Πρώτο Βαλκανικό Πόλεµο του 1912. β) Απ’ τους σκοτωµούς και την εκδίωξη απ’ τα σπίτια τους των Ελλήνων της Μικρας Ασίας κατά την περίοδο πού προηγήθηκε της εκρήξεως του Παγκοσµίου Πολέµου, και την καταστροφή των ευηµερούντων χωριών τους (καθώς περιγράφονται απ’ τον Γάλλο Manciet, πού γράφει για τα γεγονότα της Φώκαιας), γ) Απ’ τις εκτοπίσεις των Ελλήνων, ανδρών, γυναικών και παιδιών στα µέσα του χειµώνα του 1916, απ’την περιοχή του Ευξείνου Πόντου, κατά τις όποιες τους εξανάγκαζαν να βαδίζουν µ’ όλον τον ελεεινό καιρό µε αποτέλεσµα να πεθαίνουν πολλές χιλιάδες, απ’ αυτούς, (όπως αναφέρει ο Dana Κ. Getchell στην επιστολή του πού παραθέσαµε παραπάνω), δ) Απ’ τη θανάτωση ενός εκατοµµυρίου και οκτακοσίων χιλιάδων Αρµενίων στα 1915-
1916. ε) Απ’ την πυρπόληση της Σµύρνης και τη σφαγή χιλιάδων απ’ τους κατοίκους της στα 1922.
2. Η Σµύρνή πυρπολήθηκε από Τούρκους στρατιώτες αφού είχαν καταλάβει εντελώς την πόλη, και η φωτιά βάλθηκε πρώτα στην Αρµενική συνοικία, µέσα στην οποία οι Τούρκοι λεηλατούσαν, σκότωναν και έκαµναν απαγωγές και βιασµούς επί αρκετές ήµερες και οπού δεν µπορούσε κανείς να βρει κανέναν Αρµένιο, εκτός από µερικούς επιζώντες πού είχαν ίσως κρυφτεί µέσα σε υπόγεια.
3. Αξιόπιστα πρόσωπα, πού δεν ήταν Έλληνες η Αρµένιοι έδωσαν µαρτυρία σχετικά µε τον τρόπο της πυρπολήσεως της Σµύρνης.
4. Ένας Τούρκος στρατιώτης έρριχνε πετρέλαιο η πετρέλαιο ανακατεµµένο µε βενζίνη απ’ τον δρόµο πού περνούσε µπροστά απ’ το Αµερικανικό Προξενείο, προκαλώντας έτσι την αναζωογόνηση της φωτιάς και τη µετάδοση της στο κτίριο του Προξενείου και τον κίνδυνο της ζωής των ενοίκων του.
5. Η πυρπόληση της Σµύρνης και οι σφαγές και βαρύτατες βιαιοπραγίες εις βάρος των Χριστιανών κατοίκων της κατά το έτος 1922 έγιναν δυνατά εξ αιτίας της αµοιβαίας αντιζηλίας και των αλληλοσυγκρουόµενων εµπορι-
κών συµφερόντων µερικών Χριστιανικών ∆υνάµεων, και χάρις στην πραγµατική βοήθεια, ηθική και υλική, που µερικές απ’ αυτές προσέφεραν στους Τούρκους.
6. Οι Τούρκοι διέπραξαν τις θηριωδίες τους εναντίον των Χριστιανών και της ανθρωπότητας γενικά, έχοντας πλήρη πεποίθηση, ότι δεν θα συναντούσαν καµµιά αντίδραση, ούτε καν επίκριση, εκ µέρους των Ηνωµένων Πολιτειών. Και αυτήν την πεποίθηση τους την έδωσε µια θορυβώδης Τουρκόφιλη και αντιχριστιανική προπαγάνδα πού διενεργήθηκε µέσα στον Αµερικανικό τύπο από µερικούς πού εποφθαλµιούν παραχωρήσεις και από άλλους συγγραφείς µε ιδιαίτερα συµφέροντα.
7. Καµµιά ανακοίνωση φρίκης, διαµαρτυρίας η κατακρίσεως, σαν εκείνη του Γλάδστωνος, δεν εβγήκε από καµµιά επίσηµη Αµερικάνικη πηγή µέχρι σήµερα, µολονότι οι Τούρκοι ξεπέρασαν ο,τιδήποτε, το όποιο ο Gladstone
θα µπορούσε καν να ονειρευτεί.
8. Οι Τούρκοι δεν µπορούν να ανακτήσουν την εµπιστοσύνη και τον σεβασµό του πολιτισµένου κόσµου, εκτός εάν µετανοήσουν ειλικρινώς για τα εγκλήµατα τους και παράσχουν κάθε επανόρθωση πού θα µπορούσαν.
9. Η απόκρυψη των πράξεων πού έχουν ανιστορηθεί στα παραπάνω κεφάλαια η ή εσφαλµένη εµφάνιση των µε την πρόθεση να επιτύχει κανείς υλικά ωφελήµατα η να περισώσει την περιουσία του, φανερώνει ένα πολύ χαµηλό ηθικό επίπεδο πού εµπνέεται από το πνεύµα της εποχής αυτής της εµπορικής συµφεροντολογίας.
10. Ένας απ’ τους πολλούς λόγους για τους οποίους ο Μωαµεθανισµός υπερνικά τον Χριστιανισµό µέσα στη χώρα πού αποτελεί τον πρώτο τόπο της γεννήσεως του, αλλά και οπουδήποτε οι δυο αυτές θρησκείες αντιµετωπίζουν η µια την άλλη, είναι το ότι οι άνθρωποι πού στέλνουν τους ιεραποστόλους δεν ακολουθούν επαξίως τον Χριστό.
11. Οι εκκλησιαστικοί παράγοντες της Αµερικής πρέπει να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι Αµερικανοί ιεραπόστολοι πού πηγαίνουν στην Τουρκία δεν µπορούν να προσηλυτίσουν Τούρκους, ούτε να τελούν θρησκευτικές τελετές στις όποιες να παρευρίσκωνται Τούρκοι και ότι τα σχολεία µέσα στην Τουρκία λειτουργούν τώρα επάνω σ’αυτή τη βάση. Και ότι, αν οι ιεραπόστολοι προσηλύτιζαν κανέναν Τούρκο, αυτός θα σκοτωνόταν και οι ιεραπόστολοι καθώς και τα ιδρύµατα τους θα διέτρεχαν τον κίνδυνο να υποστούν σοβαρές επιθέσεις.
Το κυριώτερο όµως µάθηµα, πού βγαίνει απ’ τις σελίδες αυτές, είναι η διαρκώς αυξανόµενη αδυναµία του Χριστιανισµού πού είναι διηρηµένος, ανειλικρινής, διαβρωµένος απ’ τον υλισµό. Επί πλέον υπονοµεύεται και ναρκώνεται σχετικά µε την αρχική του ρωµαλέα και αφελή πίστη από τις σύγχρονες επιστηµονικές ανακαλύψεις.
Οποιοσδήποτε παρευρέθηκε, όπως εγώ, µέσα στην Ουάσιγκτον σε συνέδριο των ιεραποστόλων, δεν είναι δυνατόν παρά να έχει ενθουσιαστεί απ’ την αφιέρωση, τον ενθουσιασµό και τον πνευµατικό ζήλο, των ευγενών εκείνων ανδρών και γυναικών πού προσπαθούν να φέρουν την υπέροχη διδασκαλία του Χρίστου στις ειδωλολατρικές χώρες. Τους είδα και τους άκουσα λίγον καιρό µετά την επιστροφή µου απ’ την Εγγύς Ανατολή κι απ’ τη φρίκη της Σµύρνης και µε µεγάλη δυσκολία συγκρατήθηκα απ’ το να σηκωθώ επάνω και να φωνάξω:
«Γυρίστε εδώ στην πατρίδα µας και σώστε µας προτού να είναι πολύ αργά για πάντα!».
Ο συνοικισµός του Βύρωνος
Σπίτια που ανήγειρε η Ελληνική Κυβέρνηση για να στεγάσει τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Το τροµερό και κατακλυσµικό δράµα του Αντίχριστου πού ιστορήθηκε στις παραπάνω σελίδες, ξετυλίγεται ακόµα σε όλες του τις φάσεις. Στην εφηµερίδα «Christian Advocate» (Ο συνήγορος των Χριστιανών) της 18ης Ιουνίου 1925 δηµοσιεύθηκε το έξης κύριο άρθρο, πού παραθέτω εδώ ολόκληρο:
ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ! ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ!
Τι υπάρχει µέσα σ’ ένα όνοµα; ρωτά ο ποιητής, ωσάν η αναπόφευκτη απάντηση να µην µπορούσε να είναι παρά «τίποτε». Και όµως η πείρα της ανθρωπότητας λέει ότι η σωστή απάντηση θα ήταν «το κάθε τι». Γιατί ολόγυρα στο όνοµα µαζεύονται όλες οι ιδιότητες του πράγµατος πού ονοµάζουµε µ’ αυτό. Το χρώµα και το άρωµα του βασιλιά των λουλουδιών ξεπηδούν αµέσως µπροστά στη φαντασία µας µόλις ακούσουµε τη λέξη «τριαντάφυλλο».
Τόσο πολύτιµα είναι τα ονόµατα των ειδών του εµπορίου, ώστε συναντούµε βιοµηχάνους πού κατασκευάζουν σαπούνια και οδοντόπαστες, βενζίνη και λιπαντικές ουσίες, ψωµί, αλοιφές και σιγαρέττα και πού πληρώνουν µεγάλα ποσά για να εξασφαλίσουν ένα ιδιαίτερο όνοµα σαν σήµα τους, το όποιο καταχωρούν σύµφωνα µε τον νόµο του κράτους και υπερασπίζουν το αποκλειστικό τους δικαίωµα να το χρησιµοποιούν µε όλο το κύρος πού τους παρέχει
ο νόµος. Κλείστε τα µάτια σας και ας πει κάποιος απλώς τις λέξεις: «Ford» η «Rolls-Royce» και µη ρωτάτε πλέον τι υπάρχει µέσα σ’ ένα όνοµα!
Υπάρχει ένα Όνοµα και αυτό είναι — η µήπως πρέπει να πούµε: υπήρξε — υπεράνω από κάθε όνοµα. Τι συνέβει σ’ αυτό;
Τελευταία έλαβε χώρα στην Τουρκία κάτι αξιοσηµείωτο. Η Κυβέρνηση εκάλεσε για να τον συµβουλευτεί τον
Asa Kent Jennings, έναν Αµερικανό κάτοικο της Μικράς Ασίας, (το όνοµα του οποίου είναι ακόµα γραµµένο τιµητικά στους καταλόγους της Βόρειας Συνόδου της Επισκοπικής Εκκλησίας Μεθοδιστών της Νέας Υόρκης). Στην διάρκεια του πολέµου µεταξύ των Τούρκων και των ‘Ελλήνων είχε δείξει ιδιότητες χαρακτήρας πού τον έκαναν να κερδίσει την εκτίµηση και των δύο εθνών. Του είχαν ειπεί πώς η Τουρκική δηµοκρατία προσπαθούσε ν’ ανακαλύψει κάποια µέθοδο εκπαιδεύσεως η κοινωνική οργάνωση πού θα προωθούσε την σωµατική, διανοητική και ηθική άνοδο των νέων ανδρών και γυναικών του έθνους. Κατόπιν συσκέψεως µαζί του καταστρώθηκε ένα σχέδιο για ένα
σύστηµα σωµατείων η λεσχών σε µεγάλα κέντρα, όπου θα εφαρµοζόταν κάθε τι πού διακρίνει το τριπλό πρόγραµµα της Χριστιανικής Ενώσεως των Νέων κάτω απ’ την επίσηµη προστασία και µε την υποστήρηξη της Τουρκικής Κυβερνήσεως, και το σύστηµα αυτό θα είναι Μωαµεθανικό, όσον άφορα την θρησκεία, αλλά θα διευθύνεται απ’τον κ. Jennings, πού είναι ανώτερος αξιωµατούχος της Young Men Christian Association και Μεθοδιστής ιεροκήρυξ. Η πρώτη απ’ τις λέσχες αυτές πρόκειται να ιδρυθεί στην Άγκυρα τη νέα πρωτεύουσα και ο µέλλων να διευθύνει θα είναι ένας άλλος Μεθοδιστής ιεροκήρυξ, ο John Β. Asham απ’ το West Ohio, του οποίου η φωτισµένη συµ-
βολή σχετικά µε την Ευρωπαϊκή πολιτική κατάσταση υστέρα απ’ τον πόλεµο έχει εκτεθεί στις στήλες αυτές από καιρό σε καιρό. Αλλά υστέρα από απαίτηση της Τουρκικής Κυβερνήσεως είχε συµφωνηθεί αυτές οι οργανώσεις, όσο κι αν θα θύµιζαν κάπως το πνεύµα του Χρίστου, δεν θα έχουν το όνοµα Χριστιανικές. Αυτό αποτελεί έναν θεµελιώδη όρο. Όλα Χριστιανικά εκτός από το όνοµα!.
Πώς θα µπορούσε να γίνει αυτό το πράγµα; Η εξήγηση είναι πρόδηλη. Απ’ τον καιρό των Σταυροφοριών, οπότε οι Σταυροφόροι είχαν συγκρουσθεί µε τους οπαδούς της Ηµισελήνου, το όνοµα «Χριστιανικός» κηλιδώθηκε για πάντα µε αναµνήσεις σφαγών και πολέµου. Κανένας απ’ τους καρπούς του πνεύµατος, καµµιά απ’ τις αρετές πού ο ∆υτικός κόσµος ευχαριστιέται να συνδυάζει µε τη λέξη «Χριστιανικός» δεν έρχεται στον νου του Τούρκου όταν βλέπει το όνοµα αυτό. Έτσι ο Χριστιανισµός, τον όποιο οι παλαιοί θεωρούσαν τον µεγαλύτερο αδελφό των ανθρώπων, είναι για ένα ολόκληρο έθνος κάτι το συνώνυµο µε τον φυλετικό και θρησκευτικό εχθρό.
Υπάρχουν Ευρωπαϊκά έθνη, όπου το όνοµα πού έπρεπε να είναι «υπέρ πάν όνοµα» έχει περιφρονηθεί. Ένας συγγραφεύς κάτοικος του Λονδίνου πού είχε αναλάβει την εντολή να δηµιουργήσει µια σειρά εκδόσεων Χριστιανικής φιλολογίας για τα αγόρια της Τσεχοσλοβακίας, επρότεινε να το κάνει µε βιογραφίες ιερών προσώπων αρχίζοντας από τη ζωή του Ιησού Χρίστου. Ένας φίλος του, πού ήταν καλύτερα κατατοπισµένος σχετικά µε τους κατοίκους της παραπάνω χώρας, του επέστησε την προσοχή στο ότι ένα βιβλίο για τον βίο του Χρίστου θα ήταν καταστροφή για την σχετική εκδοτική σειρά. Κατά τη διάρκεια της µακράς περιόδου της Αυστριακής τυραννίας επάνω στις χώρες εκείνες η Εκκλησία της Ρώµης είχε ταυτισθεί τόσο πολύ µε µια δεσποτική διακυβέρνηση, ώστε κάθετι, πού είχε Χριστιανικό όνοµα, πήρε την κακή φήµη της συµµετοχής στην πίεση και στη δεισιδαιµονία. Ο αυτοκράτωρ της Αυστρίας είχε εκλείψει και η Εκκλησία είχε καταλυθεί, όµως ένα βιβλίο µε τη Χριστιανική ετικέτα θ’αντιµετωπιζόταν πάλι µε καχυποψία απ’ τους κατοίκους, σαν προπαγάνδα υπέρ των πρώην δυναστών τους. Για το λόγο αυτό η εκδοτική σειρά θ’ αρχίσει µε την βιογραφία του Αβραάµ Λίνκολν, εφόσον οι οµάδες, πού απεκαλούντο Χριστιανικές, κατέστησαν το όνοµα του Χρίστου ένα όνειδος.
Ο Ινδός Μαχάτµα Γκάντι λέγει στους ιεραποστόλους, ότι ο Χριστός τον κερδίζει, αλλά δεν αναγνωρίζει τον Χριστιανισµό, όπως τον εφαρµόζει ο µέσος ορός των πολιτικών, κοινωνικών και οικονοµικών κύκλων της ∆ύσεως, σαν προϊόν της Καινής ∆ιαθήκης. Η Κίνα αποβλέπει µε συµπάθεια προς τον Χριστό, αλλά γίνεται καχύποπτη απέναντι των Χριστιανικών εθνών, εφόσον αυτά αντιπροσωπεύονται µε πολεµικά πλοία, πολυβόλα και προνοµιακά δικαστήρια η από ληστρικές εταιρίες ξένων επιχειρήσεων, πού αποµυζούν και το τελευταίο λεπτό της εργασίας
του Κινέζου εργάτη εις βάρος της εντιµότητας και αυτής της ζωής. «Αυτός είναι ο Χριστός»; λέγουν, «ας µείνουµε πιστοί στον Κοµφούκιο».
Και δεν είναι καν ανάγκη να πάει κανένας στο εξωτερικό για να βρει το χρυσό όνοµα του Χρίστου εξευτελισµένο και παραποιηµένο. Η γνησιότης του νοµίσµατος έχει ανατεθεί στην αξιοπιστία του καθενός πού διεκδικεί για τον εαυτό του το όνοµα του Χριστιανού. Η ανωτερότης των παραγγελµάτων του Χρίστου κρίνεται ασφαλώς απ’ την εφαρµογή τους εκ µέρους εκείνων πού ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του. Πολλά κηρύγµατα δεν µπόρεσαν να πείσουν, να καταδικάσουν και να προσηλυτίσουν τον αµαρτωλό, κυρίως, γιατί ο αµαρτωλός µπορούσε να δείξει άνδρες και γυναίκες µέσα στο εκλησίασµα, των οποίων η ζωή, πού την ήξεραν η τη διάβαζαν τα αλλά µέλη της
εκκλησίας, ήταν τέτοια, ώστε να δυσφηµίζει τις εκκλήσεις του ιεροκήρυκας. Έτσι το Όνοµα «µπροστά στο όποιο έπρεπε να κλίνει παν γόνυ» δεν επιβάλλει πιά τον σεβασµό.
Το έθνος η το άτοµο, πού παίρνει το όνοµα του Χριστιανού, αναλαµβάνει µια βαρεία ευθύνη!.
Ο Χριστός του εµπιστεύεται κατά κάποιον τρόπο το Όνοµα Του. Απ’ τον τρόπο µε τον όποιο ωρισµένο πρόσωπο, εκκλησία, κοινωνία η έθνος αντιµετωπίζει την ευθύνη του αυτή, θα εξαρτηθεί αναλόγως η εκτίµηση πού οι άλλοι άνθρωποι θα δώσουν στο Όνοµα αυτό».
Έχω διαβάσει πολλές φορές το άρθρο αυτό και κείνο πού έχω αποκοµίσει απ’ αυτό, είναι ότι το όνοµα του Χρίστου, η ενός σαπουνιού, µιας οδοντόπαστας, µιας αλοιφής, ενός λιπαντικού είδους η ενός σιγαρέττου θα έπρεπε να χρησιµοποιείται επί τόσο διάστηµα µόνο, εφόσον παράγει αποτελέσµατα, όταν όµως πάψει να έχει αυτή τη δύναµη, θα έπρεπε να αποβάλλεται. Και αυτό είναι ασφαλώς πού έχει γίνει επίσηµα στην Τουρκία σχετικά µε το Όνοµα αυτό. Εκείνο πού πρέπει να καταλάβουν οι εκκλησιαστικοί κύκλοι της Αµερικής είναι ότι ο Μωαµεθανισµός προχωρεί µε τη φωτιά και µε το τσεκούρι και αποτελεί τον µεγαλύτερο εχθρό του Χριστιανισµού στον κόσµο
και ότι η εγκατάλειψη του ονόµατος του Χρίστου και της διδασκαλίας του Κυρίου από µεγάλες Χριστιανικές οργανώσεις αποτελεί µια καινούργια νίκη για τον Προφήτη. Καµµιά σοφιστεία, οσοδήποτε έξυπνη και αν είναι, δεν µπορεί να συγκαλύψει το γεγονός αυτό. Ας ελπίσουµε ότι η πορεία αυτή του Μωαµεθανισµού, για την οποία είπαµε παραπάνω. Θ’ αποτελέσει το κίνητρο για µια µεγάλη αφύπνιση και µεταστροφή εκ µέρους των Χριστιανών της ∆ύσεως:
«Καί όντος του Πέτρου κάτω εν τη αυλή έρχεται µία των παιδισκών του Αρχιερέως:
Καί ίδουσα τον Πέτρον θερµαινόµενον, εµβλέψασα αύτω λέγει: Και συ µετά του Ιησού του Ναζαρηνού ήσθαι.
Ο δε ήρνήσατο λέγων: Ουκ οίδα, ουδέ επίσταµαι τι συ λέγεις. Και εξήλθεν έξω εις το προαύλιον και αλέκτωρ εφώνησε».
Ο Πέτρος όµως αργότερα έδωσε µαρτυρία µε έναν ολωσδιόλου αλλοιώτικο τρόπο. ∆εν ηµπορεί να γίνει πουθενά έργο υπέρ του Χρίστου, όπου έχει εγκαταλειφθεί το Όνοµα Του. Η παραχώρηση αύτη είναι αυτή καθεαυτή µια νίκη των ∆υνάµεων του σκότους.
Στις εφηµερίδες της 25ης Οκτωβρίου του 1925 δηµοσιεύτηκε ένα άρθρο του George Seldes πού περιέγραφε τον διωγµό των Χαλδαιϊστών Χριστιανών της µεθορίου, κοντά στη Μοσούλη. Είχε προαγγελθεί σαν πρώτο από µια σειρά άρθρων, τα υπόλοιπα άρθρα όµως δεν δηµοσιεύτηκαν. Ο διωγµός αυτός είναι τόσο όµοιος προς τα άριστα εξακριβωµένα γεγονότα παρόµοιας φύσεως πού έχουν περιγραφεί στις προηγούµενες σελίδες, ώστε αποτελεί µια λογική συνέχεια εκείνων.
Παραθέτω εδώ ένα άρθρο του Washington Post της 25ης Οκτωβρίου 1925:
Μοσούλη, Μεσοποταµία, 18 Οκτωβρίου (Ταχυδροµικώς προς το Κάιρο). —
Σε ένα ώµορφο χωριό οάσεως ονοµαζόµενο Zakho, στη βιβλική περιοχή πάνω στα Αγγλοτουρκικά σύνορα, ανάµεσα σ’ ένα ειρηνικό περιβάλλον,βρήκα σήµερα µάρτυρες για µια τροµερή τραγωδία, την οποία µε παρακάλεσαν να διηγηθώ στον Χριστιανικό κόσµο Άραβες Μωαµεθανοί, καθώς και Χριστιανοί.
Είναι η ιστορία της εκτοπίσεως οχτώ χιλιάδων Χριστιανών Χαλδαιϊστών απ’ τη µεθόριο, της πορείας των προς το εσωτερικό της Τουρκίας και για το πώς οι Τούρκοι σκότωσαν άνδρες, εβίασαν γυναίκες και έρριξαν παιδιά µέσα σε γκρεµούς. Είναι µια ιστορία βασανισµών πού δεν µπορεί να συγκριθεί µε καµµιά άλλη των τελευταίων χρόνων και κάθε λέξη πού είναι γραµµένη εδώ, έχει βεβαιωθεί µε όρκο επάνω στη Βίβλο από κοινοτάρχες και ιερείς των χωριών και επιβεβαιωθεί απ’ τον Αρχιεπίσκοπο τους Τιµόθεο, τον πνευµατικό αρχηγό τους.
ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΣΦΑΓΕΣ
«Θα πιστέψει ο Χριστιανικός κόσµος ότι µπορούν σήµερα να συµβαίνουν τέτοια πράγµατα;» µε ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος Τιµόθεος όταν ο Μουχτάρης (ή σείχης) της Murga γονάτισε και µου διηγήθηκε την ιστορία αυτή.
Αυτά πού µου είπε ο Μουχτάρης στα Αραβικά ήταν τα έξης:
«Μαρτυράς µου ο Θεός και στο αίµα του Χρίστου ορκίζοµαι ότι κατά την πορεία µας προς Βορραν οι Τούρκοι σκότωσαν πέντε άνδρες πού εξ αιτίας της ηλικίας τους δεν µπορούσαν να συνεχίσουν την πορεία, µαζί µε τους άλλους. Τρεις γυναίκες πού ήταν άρρωστες τις σκότωσαν µε λιθοβολισµό. Την πρώτη νύχτα διανυκτερεύσαµε σε µια πηγή. Οι Τούρκοι αξιωµατικοί και στρατιώτες έσβησαν τα φώτα, και έπιασαν όλες τις ώµορφες νέες κοπέλλες και τις πήγαν στα χωράφια. Όλη τη νύχτα ακούγαµε τις φωνές και τα σκληρίσµατα των κοριτσιών και των γυναικών. Οι λυπητερές κραυγές τους έσχιζαν τον αιθέρα και µας γέµιζαν µε φρίκη, κι ήταν σαν την ήµερα της εσχάτης κρίσεως.
«Την τρίτη µέρα µια απ’ τις γυναίκες την έπιασαν οι πόνοι της γέννας. Οι Τούρκοι περίµεναν ωσότου γεννήθηκε το παιδί. Άλλες γυναίκες πήραν το παιδί, η µητέρα όµως δεν είχε δυνάµεις για να συνεχίσει την πορεία, γι αυτό την τουφέκισαν. Στα βουνά του Ozozan τρεις άνδρες και δυο γυναίκες πού δοκίµασαν να δραπετεύσουν σκοτώθηκαν µε πυροβολισµούς. Ύστερα σκοτώθηκαν και τα παιδιά τους πού είχαν µείνει ορφανά».
Την παραπάνω διήγηση την είδα αργότερα διατυπωµένη σε ψυχρότερο επίσηµο ύφος σε ένορκες καταθέσεις επικυρωµένες απ’ τον Άγγλο διοικητή της Μεσοποταµίας.
Πριν λίγο καιρό έλαβα ένα γράµµα (τον µήνα Οκτώβριο του 1925) από τον ∆/ρα George E. White, Πρόεδρο του κακότυχου ιεραποστολικού Κολλεγίου της Μερζιφούντας στην Τουρκία. Το σηµαντικό αυτό ίδρυµα πού κάποτε έφτασε σε µεγάλη ακµή, ξαναϊδρύθηκε στη Θεσ/νίκη, στην Ελλάδα. Παραθέτω εδώ το έξης απόσπασµα απ’την ιδρυτική του εγκύκλιο:
«Οι πρόσφυγες της Εγγύς Ανατολής είναι άξιοι όλης της συµπαθείας πού απολαµβάνουν απ’ τους Αµερικανούς φίλους των. Η τραγική αυτή «µετακίνηση πληθυσµών» είναι η πειό µεγάλη στο είδος της µέσα σε όλη την ιστορία. Υπάρχουν 160.000 πρόσφυγες µέσα στην πύλη της Θεσ/νίκης. 800.000 µέσα στην ∆ιοίκηση της Μακεδονίας και 1.500.000 µέσα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η Ελληνική Κυβέρνηση ετροποποίησε τη νοµοθεσία της µε τη ρητή πρόθεση της ευχάριστου αποδοχής. Αµερικανικής µορφώσεως. Η Θεσ/νίκη αναπτύσσεται τώρα οικοδοµικώς µε πολύ γρήγορο ρυθµό. Είναι το σηµείο οπού ο Έλλην ναυτικός του Νότου συναντά τον Σλαύο γεωργό του Βορρά. Μουσουλµάνοι, Εβραίοι και Χριστιανοί, ένοιωθαν εδώ επί πολλές γενιές ότι ήταν το σπίτι τους. Η Θεσ/νίκη κινείται προς την πρόοδο κάτω από µια Χριστιανική Κυβέρνηση πού αποκαταστάθηκε στα 1912 ύστερα από µια ξένη κυριαρχία απ’ τα 1430 και έπειτα».
Ας ελπίσουµε ότι το Χριστιανικό αυτό Κολλέγιο θα προοδεύσει πολύ έντονα στον καινούργιο τόπο εγκαταστάσεως του, όπου έχει µια µεγάλη και ιερή αποστολή: να διαδόσει το πνεύµα του Κυρίου µέσα στα Βαλκάνια έτσι,ώστε τα φυλετικά µίση να περιοριστούν στιςπεριο-χές αυτές, οι πόλεµοι να πάψουν, και τα υπολείµµατα της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας να είναι σε θέση να αποκαταστήσουν τον Χριστιανικό εκείνο πολιτισµό, τον οποίο οι Τούρκοι κατέστρεψαν στη Μικρά Ασία. Η, αν αυτό είναι πάρα πολύ, ας ελπίσουµε τουλάχιστον ότι η επίδραση της παιδείας πού θα παρέχει το Κολλέγιο αυτό θα είναι αρκετά µεγάλη, ώστε να εµποδίσει οποιοδήποτε απ’τα Βαλκανικά κράτη να ενωθεί µε τους Μουσουλµάνους η τους Μπολσεβίκους για να καταστρέψει τους γείτονες του».
Times for Change 