Ασυλία και μονιμότητα.

Ασυλία και μονιμότητα.

Ο αγώνας επιβίωσης και ανταγωνισμού σήμερα βρίσκει την χώρα μας σε μία πολύ κρίσιμη και επικίνδυνη περίοδο λόγω πολλών συγκρούσεων, οικονομικών , πολιτικών, γεωπολιτικών, κοινωνικών, ταξικών που γενούν νέους εχθρούς.

Ο νέοι εχθροί χρησιμοποιούν όπλα που η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει ακόμα μάθει να τιθασεύει.

Πολλά από αυτά τα ΄όπλα προέρχονται από το παρελθόν, αρκετά ανακαινισμένα και άλλα που είναι τελείως καινούρια.

Τα παλαιά ανακαινισμένα είναι αναγνωρίσιμα όπως ο λαϊκισμός, το γνωστό μας ‘Θα’, ο ‘αυταρχισμός’, ο ‘ψιθυρισμός’, η καταστροφολογία, η δημιουργία φανταστικών εχθρών, η τρομοκρατία, η συνωμοσιολογία, η σκανδαλολογία, η ανεξέλεγκτη παραβατικότητα, η έλλειψη ανταποδοτικότητας και ελέγχου και τέλος οι παντοδύναμες πελατειακές σχέσεις,

Στο παρελθόν, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν μεν παρόντα, αλλά οι επιπτώσεις τους ήταν σχετικά διαχειρίσιμες και δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τις περισσότερο καταστροφικές συνέπιες που τα νέα μέσα και οι συνθήκες μπορούν να επιφέρουν

Οι νέοι παράγοντες που έχουν υπεισέλθει στην νεότερη μεταμοντέρνα δική μας εποχή παρέχουν καταλυτικές ιδιότητες πολλαπλασιασμού τόσο των αρνητικών όσο και των πιθανών θετικών επιπτώσεων που καθιστούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία περισσότερο ευάλωτη στα όπλα της εποχής.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά και πλεονέκτημα, κατά την γνώμη μου, είναι η εύκολη πρόσβαση στα καινούρια μέσα αλλά και η γενικότερη διάχυση πληροφοριών.

Η κακή εκμετάλλευση των μέσων αυτών μειώνει την αξιοπιστία της πληροφορίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται.

Αυτό σημαίνει ότι η βασική αρχή του “Μακάριοι οι κρατούντες’ δίνει το περιθώριο στην εκάστοτε κυβέρνηση να αυθαιρετήσει απροκάλυπτα κάτω από συνθήκες αμφισβήτησης κάθε αντικειμενικής κρητικής ή άποψης της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών παραβιάσεων του συντάγματος και άλλων νόμων και ανεξάρτητων αρχών.

Αυτό οδηγεί σε ατιμωρησία, που σε συνδυασμό με το καθεστώς της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και της ασυλίας των βουλευτών, που έχουμε στην Ελλάδα, μας καταντά εκεί που φτάσαμε σήμερα. Δηλαδή στο καθεστώς του κοινοβουλευτικού πελατειακού φασισμού. Αυτό δεν είναι δημοκρατία.

Η θετική πλευρά βέβαια είναι ότι η αντιπολίτευση ΄έχει και αυτή την δυνατότητα χρήσης των μέσων αυτών, για τον λόγο αυτό παρατηρήσαμε πρόσφατα τον αγώνα της κυβέρνησης να ελέγξει τα μέσα αυτά με δικούς της επιχειρηματίες και τράπεζες, πέραν της δημόσιας και ελεγχόμενης ΕΡΤ.

Τι αντίκτυπο όμως έχει η κατάφορη και απροκάλυπτη παραβίαση του συντάγματος και οι αποπήρες κατάργησης των ανεξαρτήτων αρχών και των απροκάλυπτων επεμβάσεων στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης;

Πώς θα μπορούσε να προφυλαχτεί η δημοκρατία από αυτού του είδους την κοινοβουλευτική αυθαιρεσία;

Νομίζω ότι την απάντηση την είχαν δώσει για μια ακόμη φορά οι αρχαίο πρόγονοί μας, οι πολιτικοί ενεργούν διακυβεύοντας την δική τους περιουσία η ακόμα και την ζωή τους.

Είπες ψέματα; Είσαι υπόλογος!

Δεν χωρούνε εδώ το: Είχα αυταπάτες!!!!,

Ούτε κουβέντες εκδίκησης, ‘το κάνω, αλλά εσείς το κάνατε περισσότερο.

Ούτε αντιφατικές απόψεις όπως, ‘Τώρα υπάρχει συνέχεια του κράτους’, ενώ εμείς ‘θα τα σκίζαμε όλα’ τα μνημόνια,

Αυτή η νοοτροπία είναι καταστροφική, ανεξάρτητα από την αξία των απόψεων του κάθε πολιτικού ανδρός προδίδει ένα κατώτερο επίπεδο και ελλιπές ηθικό ανάστημα, που αν μένει ατιμώρητο οδηγεί στην κατάρρευση της υπόστασης του ισχύοντος πολιτικού συστήματος.

Σε κάνει να αναλογίζεσαι, σε τι να δώσω μεγαλύτερη αξία, στην ποιότητα και την ηλεικρύνια η στην διαχείριση της σκοπιμότητας:

ΝΚ

Υπερφορολόγηση ή δήμευση;

 

Του Μιχάλη Γκλεζάκου καθηγητού Χρηματοοικονομικής

Η φορολογία αποτελεί μια αναγκαία διαδικασία μεταφοράς πόρων στο κράτος, για να μπορεί να χρηματοδοτήσει τις λειτουργίες του. Εδώ όμως αρχίζουν και τα κρίσιμα ερωτήματα: Που πρέπει να σταματά η κρατική δραστηριότητα και πόσους πόρους επιτρέπεται να απορροφά; Με τι κριτήρια πρέπει να επιμερίζεται το φορολογικό βάρος στους πολίτες;

Οι απαντήσεις είναι απλές: Το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα, τη δημοκρατική λειτουργία και την έννομη τάξη. Επίσης να δημιουργεί τις αναγκαίες υποδομές και να διαμορφώνει ευνοϊκό περιβάλλον για τις (νόμιμες) δραστηριότητες που συμβάλλουν στη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της οικονομίας και μέσω αυτής στην ευημερία της κοινωνίας. Από εκεί και πέρα, πρέπει να περιορίζεται στον εποπτικό και ρυθμιστικό του ρόλο: Να διαμορφώνει το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο, να διασφαλίζει τη σωστή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος και της αγοράς εργασίας, να εποπτεύει τις αγορές κεφαλαίου, υλικών αγαθών, υπηρεσιών, να προστατεύει το περιβάλλον, την πολιτιστική κληρονομιά και τους οικονομικά ασθενέστερους.   Για όλα αυτά χρειάζεται να συγκροτήσει μια δημόσια διοίκηση που θα διακρίνεται για τη λειτουργική αποτελεσματικότητα και τη διαφάνεια της. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθεί σε δραστηριότητες που μπορούν να αναλάβουν οι ιδιώτες. Πρέπει να τους αφήνει το πεδίο ελεύθερο και απλά να ελέγχει τη συμμόρφωση τους με τους κανόνες που εκείνο έχει θέσει. Έτσι, θα χρειάζεται λιγότερους πόρους και θα επιβαρύνει λιγότερο τους πολίτες.

Από εκεί και πέρα, ο καταμερισμός των βαρών θα έπρεπε να γίνεται με βάση το εισόδημα που αποκτά ο καθένας μας, αλλά απ ότι φαίνεται κάτι τέτοιο δεν είναι πρακτικά εφικτό σε παγκόσμια κλίμακα. Έτσι, επιβάλλεται φόρος και στη δαπάνη (π.χ. ΦΠΑ) που είναι μεν άδικος για τους φτωχότερους, αλλά τουλάχιστον σε επιβαρύνει όταν έχεις να ξοδέψεις.

Το μεγάλο πρόβλημα και η μεγάλη αδικία προκύπτουν από τη συνδυασμένη υπερφορολόγηση του εισοδήματος και της περιουσίας και την ουσιαστική αποδέσμευση του επιβαλλόμενου φόρου από τη φοροδοτική σου ικανότητα, σε ένα περιβάλλον ανεργίας και δραματικής μείωσης μισθών και συντάξεων. Σε αυτή την περίπτωση, ο επιβαλλόμενος φόρος δεν μπορεί να πληρωθεί από το εισόδημα, με αποτέλεσμα να καλείσαι να εκποιήσεις μέρος της περιουσίας σου, την οποία απέκτησες  με τις αποταμιεύσεις σου για τις οποίες έχεις ήδη φορολογηθεί. Ας πάρουμε την περίπτωση των τεκμηρίων και του ΕΝΦΙΑ. Όταν σου λένε ότι πρέπει να καταβάλεις φόρο π.χ. 5.000 ευρώ (επειδή έχεις σπίτι στην Αθήνα, πατρικό στο χωριό και αυτοκίνητο), ενώ στα πραγματικά εισοδήματα σου αντιστοιχεί φόρος 2.000 ευρώ, στην ουσία σε καλούν να πληρώσεις τη διαφορά από την κινητή και ακίνητη περιουσία σου. Όταν σου επιβάλουν ΕΝΦΙΑ π.χ. 1.500 ευρώ για το σπίτι που μένεις ή το γιαπί ή το οικόπεδο ή το ξενοίκιαστο διαμέρισμα σου, που δεν σου φέρνουν εισοδήματα, πάλι το ίδιο ισχύει. Αν δεν διαθέτεις αυτό το ποσό όμως τι γίνεται; Σε αυτή την περίπτωση καλείσαι να εκχωρήσεις ένα μέρος της περιουσίας σου στο κράτος, για μόνο το λόγο ότι αυτό απεφάσισε να σου επιβάλλει φόρο που δεν συνδέεται με το εισόδημα και τη ρευστότητα σου.

Με άλλα λόγια, το κράτος προβαίνει μονομερώς σε δήμευση την περιουσίας σου. Δεν έχει σημασία που τα δίνεις λίγα-λίγα. Σε βάθος  χρόνου, η περιουσία σου περνά σε αυτό. Στη σημερινή πραγματικότητα, μάλιστα, που οι τιμές των ακινήτων έχουν καταρρεύσει, αν δεν έχεις να πληρώσεις, θα πουλήσεις μισοτιμής και η πώληση θα ισοδυναμεί με διανομή ενός μέρους  της περιουσίας σου στο κράτος  και ενός άλλου  μέρους της στον αγοραστή. Και αυτό γιατί το κράτος ουσιαστικά σε εξαναγκάζει να εκχωρήσεις αξία 2Χ του ακινήτου σου σε έναν τρίτο για να εισπράξεις Χ που αντιστοιχεί στο φόρο που αυθαίρετα σου φόρτωσε. Αν δεν το κάνεις, σε περιμένει ο θεσμοθετημένος πλέον, πλειστηριασμός που θα σε οδηγήσει στα ίδια ή και χειρότερα αποτελέσματα. Υπάρχει μια ακόμη παγίδα: Αν κληρονομήσεις π.χ. το σπίτι του πατέρα σου αλλά δεν έχεις τα χρήματα που χρειάζονται για φόρους, συμβολαιογραφικά, κτηματολόγιο, υποθηκοφυλακείο κλπ ή αν χρωστάς στο μεταξύ στην εφορία (οπότε δεν μπορείς να πάρεις φορολογική ενημερότητα), θα αναγκαστείς να χαρίσεις το σπίτι στο κράτος. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα, αυτό το σπίτι να έχει αποκτηθεί και με δικά σου λεφτά (από εισοδήματα για τα οποία έχεις φορολογηθεί) και να μένεις ήδη εκεί, οπότε θα βρεθείς στο δρόμο.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να δούμε τη ροή των φόρων από νοικοκυριά και επιχειρήσεις προς το κράτος, αλλά και πέρα από αυτό: Οι φορολογούμενοι καταβάλλουν τους (αυθαίρετα οριζόμενους) φόρους επί της περιουσίας τους, οι οποίοι πηγαίνουν στα δημόσια ταμεία και από εκεί βγαίνουν για να καλύψουν δαπάνες της δημόσιας διοίκησης και για να πληρωθούν τοκοχρεολύσια των κρατικών δανείων. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι ότι το κράτος, αφού καταβρόχθισε τους φόρους επί του εισοδήματος σου, αφού πήρε και ξόδεψε εκατοντάδες δις δανεικά, τώρα σου ζητά να πληρώσεις «τα σπασμένα» δίνοντας και μέρος της περιουσίας σου, που την απόκτησες αφήνοντας ακάλυπτες ανάγκες και αποταμιεύοντας από τα φορολογημένα εισοδήματα σου.

 

 

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Όταν ο Σαμαράς διαπραγματευότανε στα μέσα του 2014  ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε το αφήγημα ότι θα μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα υπό την απειλή δε της μη δυνατότητας εκλογής νέου Προέδρου εξεβίασε εκλογές, διακόπτοντάς την φυσιολογική τετραετή περίοδο εντολής διαχείρισης από την Κυβέρνηση της ΝΔ,  τις οποίες κέρδισε με βάση ψεύτικες εξαγγελίες τις οποίες δεν κατάφερε να εφαρμόσει. Ο ίδιος ο Τσίπρας απολογήθηκε μετέπειτα για την πρακτική αυτή δηλώνοντας ότι έπεσε θύμα αυταπάτης.

Μετά από αυτή την καταστροφική πολιτική αυταπάτης ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε την χώρα σε κατάσταση προ αδιεξόδου και εξεβίασε την αντιπολίτευση  για δεύτερη φορά να προχωρήσει σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με βάση εξαγγελίες στις οποίες συναίνεσε και η αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εκλογική αναμέτρηση διότι σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο κατάλληλος να κάνει αυτή την διαπραγμάτευση.

Εκ των πράγματων όμως αποδεικνύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να βελτιώσει την διαφραγματική θέση της Ελλάδας έναντι των δανειστών παρά το γεγονός ότι είχε την συν υπογραφή του νέου προγράμματος για το τρίτο μνημόνιο, της αντιπολίτευσης.

Η καθυστέρηση επίτευξης της συμφωνίας στις νέες διαπραγματεύσεις δημιούργησε συνεχείς επιδεινώσεις στην πραγματική οικονομία δεδομένου ότι αφ’ ενός δεν περιλαμβάνονται στις διαπραγματεύσεις αναπτυξιακά μέτρα, εκκρεμούν μεταρρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί από το πρώτο μνημόνιο για εμφανώς ιδεοληπτικούς λόγους και οι όποιες πράξεις της κυβέρνησης προσανατολίζονται σε αντί επενδυτικές δράσεις όπως υπέρ φορολόγηση των επιχειρήσεων.

Η πραγματικοί λόγοι καθυστέρησης των διαπραγματεύσεων είναι κυρίως η ιδεοληπτική αντιπαράθεση της Ελλάδας με την διεθνή και  Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η αριστερή  Ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι προστατευτική σε μία κρατικοδίαιτη οικονομία και διαχείριση ενώ οι δανειστές πιέζουν τελείως στην αντίθετη κατεύθυνση. Οι δανειστές παρατηρώντας  την συμπεριφορά αυτή και γνωρίζοντας το ιδεοληπτικό υπόβαθρο μίας Μαρξιστικής ιδεολογίας που διέπει την παρούσα κυβέρνηση πιέζουν ακόμα περισσότερο σε σημείο που φέρνουν την κυβέρνηση σε ένα πλήρες αδιέξοδο, είτε να προσχωρήσουν σε αντίθετες πρακτικές με την ιδεολογικό τους DNA η να παραιτηθούν. Όλοι αναγνωρίζουμε την αντιδημοκρατικότητα  μίας τέτοιας τακτικής, Από την άλλη πλευρά είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσει η Ελληνική οικονομία σε ένα περιβάλλον που καθορίζεται από κανόνες ανταγωνισμού που εξαφανίζει ξένες προς αυτή θεωρίες.

Η Ελληνική εξαγωγική δραστηριότητα είναι καταδικασμένη να αποτύχει εάν  το κόστος παραγωγής διαφοροποιείται από παράγοντες όπως η φορολογία, το κόστος χρηματοδότησης, το κόστος ενέργειας, και δεν ακολουθεί τους κανόνες οργάνωσης και προτύπων ποιότητας και ασφάλειας που υιοθετούνται από την διεθνή αγορά.

Άρα η βάση  και όροι διαπραγμάτευσης έχουν ξεπεράσει τους αναχρονιστικού  κανόνες προηγουμένων δεκαετιών, δυστυχώς, ακόμα και σε αυτό το επίπεδο η Ελληνική διαπραγματευτική τακτική και πολιτική εικόνα είναι ανεπαρκής.

 

Κατά συνέπεια:

Μετά την μετανάστευση της αφρόκρεμας των νέων Ελλήνων επιστημόνων και της μεταφοράς της έδρας των Ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια ακολουθούν συγχωνεύσεις Ελληνικών επιχειρήσεων με σκοπό την μεταφορά των κερδών στις χώρες χαμηλότερων συντελεστών φορολόγησης, θα ακολουθήσει και μετανάστευση των συνταξιούχων στην Βουλγαρία σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες της Μαύρης Θάλασσας, με ταυτόχρονη μεγαλύτερη απαξίωση της ακίνητης περιουσίας.

Δεν βλέπω σωτηρία της χώρας αν δεν αλλάξει αυτή η ιδεοληπτική και καταστροφική Κυβέρνηση, που εξακολουθεί να προστατεύει τον κρατισμό, τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, την δημιουργία νέων άχρηστων τομέων δημοσίου για την εξυπηρέτηση φίλων και συγγενών, να αντικαθιστά την παλαιότερη συναλλαγή με νέα έτσι που μου θυμίζει την εποχή του Ανδρέα που πολλοί επαίροντο ανοιχτά ¨Σήμερα δημιουργήσαμε τα δικά μας τζάκια’ και τέλος να αποπειράται την κατάργηση των ανεξάρτητων αρχών.

Σε τελική ανάλυση μειώνουν το βιοτικό επίπεδο όχι μόνο της μεσαίας τάξης αλλά και της εργατικής καθώς και των αγροτών.

Φοβάμαι ότι η ομάδα αυτή είναι εκδικητική για ότι δεινά υπέστη η κουμμουνιστική αριστερά διαχρονικά χωρίς συνείδηση των αλλαγών που έχουν επέλθει, με αποτέλεσμα να παρασύρουν την χώρα σε αναχρονιστικές καταστάσεις και μάλιστα με φανατισμό που υιοθετεί δόγματα όπως:  ”Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Η ζημιά που προξενεί αυτή η κυβέρνηση αφαίρεσε το αφήγημα του ‘ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς’ πέραν της ουσιαστικής οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας.

Δεν νομίζω ότι η Ευρώπη θα ανεχθεί αυτή την Ελλάδα να παραμείνει στον πυρήνα της, παρά την αυξανόμενη γεωστρατηγική σημασία που αποκτά η χώρα το τελευταίο διάστημα.

NK

Σημείωση:   Την άποψη πως οι πολίτες είχαν ενημερωθεί από την κυβέρνηση πως θα υπάρξουν νέα μέτρα, βάσει της συμφωνίας του 2015, εξέφρασε την Κυριακή σε συνέντευξή του ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μπαλάφας.

από Γιάννης Λοβέρδος

Το θράσος των ανθρώπων αυτών είναι απύθμενο. Βγήκε ο σύντροφος Μπαλάφας- να μας πει ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι ξέραμε ότι θα μειωθεί το αφορολόγητο στα 5600 ευρώ (που συμφωνήθηκε μόλις τελευταία) κι ότι θα καταργηθεί η προσωπική διαφορά στις συντάξεις (που δεν υπήρχε καν ως έννοια το 2015) για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το εύρος της κυβερνητικής ανικανότητας και δημαγωγίας. Και να εγκαλέσει τους ψηφοφόρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι δήθεν γνώριζαν τι ψήφιζαν τον Σεπτέμβριο του 2015 κι άρα δεν δικαιούνται… δια να ομιλούν! Πρώτη Φορά Αριστερά, Πρώτη Φορά Τόσο Μεγάλη Απάτη!