Το ακρογιάλι

Πέρασα πολλούς δρόμους και δρομάκια, που θύμιζαν νησιώτικα σοκάκια, ρυάκια και ποτάμια, ψηλά βουνά και πράσινα λιβάδια, χρυσές αμμουδιές και όμορφες παραλίες. Χιόνια και θύελλες πολλές.

Πέρασα από Χώρες μακρινές, κ’ εξωτικές που οι ευωδιές τους ξελογιάζουν,

Είδα δύσεις κόκκινες κ’ ανατολές  λευκές, λιμάνια ήρεμα και άγριους καταρράκτες, πηγές κρυστάλλινες και βρύσες δροσερές, που ηχούσαν  σαν σειρήνες ελκυστικές.

Μήπως αυτά ήταν στόχοι συνειδητοί ή  ροή της φύσης μιας ζωής;

Κι’ αν ήταν στόχοι συνειδητοί γιατί τους άφησα και πέρασαν και τώρα βρίσκονται στον τοίχο, πίνακες κρεμασμένοι;

Τώρα γνωρίζω ότι ήταν η φύση της ζωής ν’ αναζητάς κι’ αν είσαι τυχερός θα βρεις.. εμάς τους δύο.

Αν είσαι άτυχος, γιατί και αυτό υπάρχει, τους πίνακες θ’ αναπολείς και με αυτούς, σαν αναμνήσεις, θα μείνεις μόνος στο ίδιο ακρογιάλι.