Η αντί-συμβατικότητα σαν χαρακτηριστικό της Νέας γενιάς στην Ελλάδα

«Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε την νεολαία να ξεφύγει από τις παγίδες και τα διλλήματα του παρόντος, και να την προετοιμάσουμε για ένα μέλλον που ακόμα δεν μπορεί να υποψιαστεί, αυτή είναι η υποχρέωση και η καλύτερη κληρονομιά που μπορεί η σημερινή γενιά να παραδώσει στην επόμενη.»   

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να χαρακτηρίσειI  κανείς, γεγονότα και συμπεριφορές για περιόδους της εποχής του και, μάλλον πρέπει να αφήσει Τις  κρίσεις στους μελλοντικούς ιστορικούς και αναλυτές  να αξιολογήσουν, την συμβολή κάθε παλαιότερης περιόδου στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας.

Αυτό, γιατί οι σύγχρονοι αποτελούμαι μέρος του προβλήματος και δεν μπορούμε εύκολα να ήμαστε απόλυτα αντικειμενικοί.

Βέβαια, είναι διαπιστωμένο ότι οι απόψεις, διαμορφώνονται από τις εμπειρίες και το περιβάλλον, πολιτισμικό, και κοινωνικό, που έρχονται να συμπληρωθούν από την  γνώση

Οι προκαταλήψεις πάνε αρκετά πίσω για τους περισσότερους λαούς αλλά για την Ελλάδα έχουν βαθιές ρίζες λόγω  της διχόνοιας κατά την Μικρασιατική καταστροφή αλλά και κατά τον εμφύλιο μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, και ακόμα πιο πολύ την περίοδο της κατοχής.

Διχασμοί υπήρξαν  και παλαιότερα ακόμακαι κατά την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης του 1821, διχασμοί μεταξύ των διαφόρων τάξεων που είχαν διαμορφωθεί κατά την διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κοτζαμπάσηδες, Φαναριώτες, Κλέφτες και Αρματολοί πολιτικοί επηρεασμένοι από διαφορετικές μεγάλες δυνάμεις που διατηρήθηκαν τόσο κατά την εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Οθωνα, αλλά και μετά, ακόμα και μέχρι και σήμερα.

Η δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης και ο διαμοιρασμός του μεταπολεμικού κόσμου σε δύο σφαίρες επιρροής δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν ανεπηρέαστη την Ελλάδα, ιδιαίτερα διότι η ηρωική αντίσταση του Ελληνικού λαού είχε σοβαρές ρίζες σε λαϊκά στρώματα που δεν συμβιβαζόταν απόλυτα  με τις συμμαχικές λύσεις  λόγω και των παρεμβολών της Σοβιετικής επιρροής.

Η ανάμιξη των ξένων δυνάμεων  ήταν μία παλιά υπόθεση ακόμα και προ της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και η αποικιοκρατική  συμπεριφορά της Αγγλίας δεν βοήθησε, μεταπολεμικά, με την σύγκρουση για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ούτε και η αντικομουνιστική υστερία της Δύσης, κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, βοήθησε για την συμφιλίωση των Ελλήνων κομουνιστών με τους Εθνικιστές Βασιλόφρονες στην εγκαθίδρυση μιας Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.

Όλα αυτά, δεν  ήταν δυνατόν  να μην αφήσουν κατάλοιπα  στην Ελληνική κοινωνία.

Οι ήρωες του 40 έγιναν ήρωες της αντίστασης, η φτώχια της κατοχής δημιούργησε τους κερδοσκόπους, η ίδια η κατοχή από φασιστικές δυνάμεις δημιούργησε προδότες και δωσίλογους, ο εμφύλιος που ακολούθησε δημιούργησε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εγκλήματα, καταφυγές στην Σοβιετική Ένωση που μεγάλωσε για μία ακόμα φορά τον απόδημο Ελληνισμό.

Η καθυστέρηση οικονομικής αποκατάστασης δημιούργησε καθυστέρηση στην προσαρμογή της Ελλάδας στα Ευρωπαϊκά μέτρα και τους ρυθμούς ανάπτυξης της Ευρώπης, παρά την οικονομική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ. 

Μέσα σε αυτό πλαίσιο αναπτύχθηκε σοβαρός ιδεολογικός διχασμός και αντιπαλότητα των πολιτικών κομμάτων, που το κάθε ένα, ξεχωριστά  ακολούθησε το δικό του ιδεολογικό δρόμο.

Τα λάθη της Αμερικανικής πολιτικής,  κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, και η συμπεριφορά μίας αναχρονιστικής Μεγάλης Βρετανίας έδωσε την ευκαιρία στην Σοβιετική ένωση να διατηρήσει την επιρροή της σε σημαντικό ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας.

Αυτά είναι και τα αποτελέσματα της μετέπειτα, επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας και της νοοτροπίας  που διατηρήθηκε από παλαιότερα, που περιέχει αντικομφορμιστική συμπεριφορά, μαζί με ισχυρή καχυποψία για κάθε πολιτική παράταξη, την εργοδοσία, και τους θεσμούς .

Είναι λοιπόν πολύ φυσικό η σημερινή νεολαία να εξακολουθεί να επηρεάζεται από τις δύο προηγούμενες γενιές που δεν είναι άλλες  παρά η γενιές του 40 και του εμφυλίου που ακολουθήθηκαν από την γενιά του πολυτεχνείου.

Η αντί-συμβατικότητα πάντα αποτελούσεχαρακτηριστικό της κάθε νεολαίας της κάθε εποχής.Είναι στην φύση της να διαπιστώνει τα κακώς κείμενα και να αναζητά την βελτίωση και είναι ευάλωτη  και έτοιμη να αποδεχτεί ακόμα και να πειραματιστεί, φτάνει να πιστέψει ότι υπάρχει ελπίδα βελτίωσης.

Αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα η τάση αυτή των νέων ανθρώπων για την ανέλιξη της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα οι πειραματισμοί αυτοί αποτελούν μέρος της διαδικασίας απόκτησης εμπειριών  που εμπλουτίζουν την γνώση.

Η συγκέντρωση της γνώσης έρχεται και ισορροπεί τα πλεονεκτήματα της τάσης αυτής για το καλύτερο,  με τα μειονεκτήματα της απειρίας των νέων.

Τα ιστορικά γεγονότα και εμπειρίες όμως, δεν είναι πάντα αθώες, αντίθετα, δημιουργούν βιώματα και προκαταλήψεις.

Η προκατάληψη αποτελεί τον μεγάλο εχθρό της προόδου.

Οι προκαταλήψεις αποτελούν τα βαρίδια που κληρονομείσε και η Ελληνική νεολαία από αυτό το τρικυμιώδες παρελθόν που η ιστορία της επιφύλαξε.

Τετρακόσια χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας, ανεξαρτησία που αποκτήθηκε με την συμβολή εξωτερικών δυνάμεων, σύγκρουση εσωτερικών και εξωτερικών συμφερόντων, δεν ήταν δυνατόν να μην δημιουργούν επιρροές και σοβαρές αμφισβητήσεις, και προκαταλήψεις στην νεολαία μας.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολη η διατήρηση της ισορροπίας, και μόνο λόγω της συρρίκνωσης του Ελληνικού πληθυσμού στην Ελλάδα, το κέντρο του Ελληνισμού,  που αποτελεί το σχετικά νεοσύστατο Ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε  ανάμεσα σε ογκόλιθους πολιτισμικών συγκρούσεων, συμφερόντων και συμβιβασμών, σε βαθμό που αποτελεί έκπληξη η διατήρηση της ίδιας της Ελληνικής εθνικής συνείδησης, ενός κράτους με πληθυσμό μόλις δέκα εκατομμυρίων.

Αυτή η Ελληνική συνείδηση διατηρείται, για μία ακόμη περίοδο, λόγω της διαχρονικής συνεισφοράς του  Ελληνικού πολιτισμού στην παγκόσμια κοινωνία, μέρος της οποίας αποτελούν θεμελιώδεις έννοιες, όπως  η δημοκρατία, το θέατρο και η γλώσσα, που τελικά συντηρείται  τελικά λόγω και της συνεισφοράς του απόδημου Ελληνισμού, σε δύση και ανατολή, που δεν ξεχνά τις ρίζες του.

Η σημερινή Ελληνική νεολαία, γίνεται αντικείμενο επιρροών πολλών μορφών, πολιτικών, πολιτισμικών οικονομικών και τεχνολογικών.

Με συγκινεί πραγματικά η προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να διατηρηθεί η εθνική συνείδηση με την εκπαίδευση σε όλες τις περιοχές της πατρίδας ,που είναι δύσκολη λόγω των περιβαλλοντολογικών ιδιαιτεροτήτων, νησιωτική και ορεινή Ελλάδα, αλλά και με την διατήρηση Ελληνικών σχολείων στο εξωτερικό.

Εδώ υπάρχει μία νεολαία που αγωνίζεται να επιβιώσει και μαζί με αυτή και η Ελληνική συνείδηση.

Υπάρχει όμως και η νεολαία που μας διαφεύγει λόγω παγκόσμιων συνθηκών, όπως τα πληθυσμιακά  μεγέθη που επιτρέπουν την άλωση των εθνικών χαρακτηριστικών, που είναι πλέον πολύ ευκολότερη λόγω των κοινωνικών μέσων επικοινωνίας, της τηλεόραση, του διαδίκτυο, η εύκολη επικοινωνία, που μαζί με την μετανάστευση της νεολαίας στο εξωτερικό, και την εισροή μεταναστών, σταδιακά αλλοιώνουν την πληθυσμιακή σύνθεση, γεγονός αναπόφευκτο και σύνηθες για την Ευρώπη και τις περισσότερες χώρες της Δύσης.

Δεν έχει κανείς να δει τα σημάδια που συνεχώς ανακαλύπτονται σε ολόκληρη την Μεσόγειο, Ευρώπη, Ασία και Αφρική για να διαπιστώσει το εύρος της συρρίκνωσης και αλλοίωσης του Ελληνισμού που συνέβη, διαχρονικά.

Για τον λόγο αυτό ίσως η υπογεννητικότητα να είναι ο σημαντικότερος εχθρός που πρέπει να αντιμετωπίσει η εναπομείνασα κοιτίδα του Ελληνισμού σήμερα, που πρέπει να αντιμετωπίσει η σημερινή Ελλάδα.

Να φέρουμε πίσω την νεολαία που εξακολουθεί να αποδημεί.      

Δεν είμαι ξενοφοβικός, γιατί βαθειά μέσα μου πιστεύω στην πολιτισμική σύγκληση που τελικά καταλήγει σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες, είναι όμως εμφανές ότι η διαδικασία μετάπτωσης από μία κλειστή κοινωνία σε μία πολυπολιτισμική είναι αργή και περνά από δύσκολες φάσεις προσαρμογής που εμπεριέχουν κινδύνους αστάθειας μέχρι να δημιουργηθούν καινούρια θεμέλια.

Η αντί-συμβατικότητα είναι μία εύκολη υπεκφυγή στις πρώτες φάσεις της δημιουργίας μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, και εύκολα αποκλίνει σε τάσεις αναρχίας και αντικομφορμισμού, πριν ακόμα δημιουργηθούν αυτά τα σταθερά καινούρια θεμέλια που είναι αναγκαία για μία ασφαλή μεταφορά σε ένα περισσότερο δίκαιο περιβάλλον.

Στο μέσο αυτής την περιδίνησης βρίσκεται η νεολαία μας σήμερα.

Γι’ αυτό οι προκαταλήψεις και τα βιώματα παίρνουν γιγάντιες διαστάσεις και παρασύρουν τα πλέον ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας σε ασταθείς καταστάσεις που κάθε άλλο παρά εξελίσσονται σε ομαλές καταστάσεις.

Εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί, πως αντιμετωπίζεται το νεανικό σφρίγος, η αδημονία για ένα καλύτερο μέλλον, ιδιαίτερα αν εκφράζεται με αναρχικές τάσεις και παρακλήσεις που ξεπερνούν τα όρια της νομοθεσίας αυτού που η νεολαία αποκαλεί ξεπερασμένο και διεφθαρμένο κατεστημένο;

Μα δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να δώσει η κοινωνία την ευκαιρία καλύτερης εκπαίδευσης, πλέον της συναισθηματικής και οικονομικής ασφάλειας.

Η καλή εκπαίδευση και ασφάλεια αποτελούν πολύ μεγάλα κεφάλαια που πρέπει να προβληματίσουν κάθε κοινωνία.

Οι ρυθμοί εξέλιξης των κοινωνιών, τεχνικά, οικονομικά και πολιτικά είναι σήμερα καταιγιστική, που ακόμα και αυτή δημιουργεί ανασφάλειες.

Η σωστή εκπαίδευση δεν αποτελεί μία συμβατική διαδικασία, αποτελεί μέρος της παγκόσμιας εξέλιξης, δεν αντιμετωπίζεται στα στενά πλαίσια ενός κράτους η ενός έθνους, δεν μπορεί να εφαρμοστεί με απλά μέσα και ανθρώπους συμβατικής γνώσης και αντίληψης.

Τα απλά μέσα και η συμβατική αντίληψη δεν μπορεί να συλλάβει τους ρυθμούς και την ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται τα θέματα οι καταστάσεις και τα γεγονότα.

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι μετά από μία δεκαετία τίποτα δεν θα μοιάζει με την σημερινή πραγματικότητα, ούτε τα επαγγέλματα ούτε οι επιστήμες, ούτε η οικονομία, ούτε η εκπαίδευση, ούτε το περιβάλλον ούτε οι συνθήκες εργασίας ούτε οι εθνικοί συσχετισμοί.

Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε την νεολαία να ξεφύγει από τις παγίδες και τα διλλήματα του παρόντος, και να την προετοιμάσουμε για ένα μέλλον που ακόμα δεν μπορεί να υποψιαστεί, αυτή είναι η υποχρέωση και η καλύτερη κληρονομιά που μπορεί η σημερινή γενιά να παραδώσει στην επόμενη.          

Οι πολιτικές ιδεολογίες ενόψει των εκλογών του 2023

Πλησιάζουν οι εκλογές του 2023 και σύντομα θα δούμε πόσο έχει επηρεαστεί το εκλογικό σώμα από το πρόσφατο δυστύχημα με την σύγκρουση των δύο τραίνων και την απώλεια 57 επιβατών οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φοιτητές.

Η πτώση των ποσοστών των τριών μεγαλύτερων κομμάτων και κυρίως της Νέας Δημοκρατίας αποδεικνύει την συναισθηματική λειτουργία του Ελληνικού εκλογικού σώματος αλλά και την απογοήτευση από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα.

Οι ψηφοφόροι μετατοπίστηκαν κυρίως στην γκρίζα περιοχή των αναποφάσιστων αλλά και στα μικρότερα κόμματα των άκρων προς αριστερά και δεξιά.

Οπωσδήποτε η κατάσταση δεν ευνοεί την αυτονομία κανενός κόμματος.

Το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε ασταθή κατάσταση και κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.

Είναι μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές διαφορές μεταξύ της , Δεξιάς Αριστεράς και ακραίων και των δύο παρατάξεων ακόμα και αυτών που μερικά χρόνια πριν αποκαλούσαμε κέντρο.

Βασικές αρχές και απόψεις της δεξιάς ιδεολογίας.

Λιγότερο κράτος, μικρότερη κρατική παρεμβατικότητα, αυξημένη ιδιωτική πρωτοβουλία, το σύστημα ευνοεί την παραγωγικότητα αλλά ταυτόχρονα ευνοεί τους δυνατούς ενώ αυξάνει την εκμετάλλευση των λιγότερο ισχυρών και αυξάνει την απόσταση μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών ή αδυνάτων.

Σε μία δημοκρατική κοινωνία είναι φυσικό να ενεργοποιηθούν κανόνες που να προστατεύουν τους αδύνατους ή λιγότερο ισχυρούς από την εκμετάλλευση διατηρώντας τα πλεονεκτήματα της μεγαλύτερης παραγωγικότητας.

Για τον λόγο αυτό  κάτω από μία δημοκρατική διαχείριση δεν δίδεται η διαχείριση ούτε η νομοθεσία ούτε η τήρηση της σε σώματα που μπορεί να εξαρτηθούν αποκλειστικά από μειονότητες ισχυρών. Αυτό αποτελεί την πεμπτουσία της δημοκρατίας.

‘Ένας από τους βασικούς κανόνες της δεξιάς, σε περιβάλλον που διαθέτουν δημοκρατίας, είναι η πολυφωνία και ο ανταγωνισμός. Με τον τρόπο αυτό αυξάνει την παραγωγικότητα, ατομική και ομαδική με πολλαπλές έννοιες.

Βασικές αρχές και απόψεις της αρισρερας ιδεολογίας.

Στην αριστερά η ισχύς των προικισμένων  ελέγχεται ολοκληρωτικά από τους λιγότερο ισχυρούς επιβάλλοντας κανόνες ισότητας. Αυτό επιτυγχάνεται με την ισότητα στα δικαιώματα και τις απολαβές, πάντα με απόλυτη προτεραιότητα την προστασία των αδυνάτων. Το σύστημα φαίνεται ιδανικό και ακολουθείται από άτομα που διαθέτουν μεγάλη ευαισθησία και όραμα, γι’ αυτό παρατηρούμε μέσα σ’ αυτό καλλιτέχνες κάθε είδους και κάθε τέχνης και οραματιστές ιδεολόγους που ικανοποιούν ανώτερα συναισθήματα και τρέφονται από χαρά και ικανοποίηση με προσφορά στους συνανθρώπους τους.

Μέσα σ΄’ αυτούς περιλαμβάνονται πολλοί νέοι γιατί η φύση χαρίζει τον οραματισμό για την βελτίωση της ανθρωπότητας στους νέους περισσότερο από την φυσιολογική φθορά που υφίστανται οι ώριμες ηλικίες.

Όμως κανένα σύστημα δεν λειτουργεί χωρίς διοίκηση και παραγωγή.

Το σύστημα διοίκησης είναι η αχίλλειος φτέρνα ενός εξιδανικευμένου συστήματος. Η ιστορία μας έχει αποδείξει  ότι η διοίκηση απαιτεί κάποιας μορφής εξουσία. Η εξουσία σε μία κοινωνία ισότητας μεταξύ των ανθρώπων αυτόματα αποκτά ατομική ισχύ μεγαλύτερη του συνόλου για να μπορεί να διοικήσει και με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται δύο τάξεις στην αριστερή κοινωνία, η τάξη των διοικούντων που καθορίζει τους κανόνες λειτουργίας, ελέγχει και επιβάλει τους κανόνες αυτούς.

Η παραγωγικότητα στην υπόλοιπη κοινωνία των ίσων μειώνεται γιατί τα κίνητρα είναι λιγότερα, λόγω της ανθρώπινης φύσης που επιζητά την ανέλιξη και την διαφοροποίηση.

Οι κανόνες λειτουργίας του συστήματος σιγά σιγά ευνοούν την διοικούσα τάξη και παρατηρούμε μία μετεξέλιξη σε αυταρχική λειτουργία. Αυτό μας δίδαξε η ιστορία. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι να πραγματοποιείται παραγωγικότητα σε βάρος της κοινωνίας των ίσων χωρίς να υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας, όπως η ελεύθερη πολυφωνία και ο ανταγωνισμός μέσα σε μία κλειστή εθνική οικονομία.

Ο μόνος ανταγωνισμός που υφίσταται είναι ο ανταγωνισμός σε διεθνές επίπεδο μεταξύ των εθνών που καταλήγει σε μεγαλύτερη καταπίεση των κοινωνιών των ‘ίσων’ ενώ οι τάξη των διοικούντων στις κοινωνίες αυτές δύσκολα αποδέχονται τους διεθνείς κανόνες, διότι αυτοί έχουν την ιδιότητα να προστατεύουν τα ατομικά και διεθνή εθνικά δικαιώματα, παρεμβαίνοντας στους κανόνες που επιβάλουν οι ‘διοικούσες’ τάξεις της αριστεράς.

Η σύγκλιση και η προσαρμογή

Μέσα σε ένα τέτοιο σύνθετο πλαίσιο τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά πολιτική ιδεολογία είναι υποχρεωμένες να αμβλύνουν τα μειονεκτήματά τους και να επιτρέπουν προσαρμογές που συγκλίνουν σε μία πιο δίκαιη, κατά γενική έννοια, κατανομή τόσο της εξουσίας όσο και του πλούτου.

Οι τάσεις αποκλίσεων από αυτόν τον δρόμο  τείνουν να θεωρούνται αναχρονιστικές και αντιπαραγωγικές.

Ακραίες τοποθετήσεις.

Από πλευράς των ακραίων τοποθετήσεων και από τις δύο πλευρές είναι μία ευκαιριακή εκδήλωση αντιδράσεων σε περιόδους κρίσης και δεν αποτελούν βιώσιμες ιδεολογικο-πολιτικές θέσεις, ανάξιες περεταίρω ανάλυσης.

Το κέντρο

Το κέντρο αποτελεί τμήμα αυτού που αποτελεί τμήμα της εξελικτικής πορείας της σύγκλησης προκειμένου να αμβλυνθούν τα μειονεκτήματα και των δύο πολιτικών παρατάξεων.

Δηλαδή στην ουσία πολιτικό κέντρο δεν υπάρχει.

Μία σύγκριση του σημερινού πολιτικού λόγου με τον Αρχαίο Ελληνικό λόγο. (Ο επικήδειος του Θουκυδίδη)

Όταν παρακολουθώ τις ομιλίες και τις αντιπαραθέσεις των σημερινών πολιτικών αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση και κατάθλιψη για το επίπεδο και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται οι σημερινοί πολιτικοί τις αντιπαράθεσες τους και τις διαφωνίες τους. .

Αυτή η απογοήτευση με ωθεί, άθελά μου, να προσπαθώ να συγκρίνω το επίπεδο των διαλογικών αντιπαραθέσεων μεταξύ λαών διαχρονικά.

Ξαναδιαβάζω την ομιλία του Πούτιν που εκφώνησε πριν την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τις τοποθετήσεις του πρώην Αμερικανού προέδρου Ντόναλτ Τραμπ όταν αντελήφθη ότι χάνει τις εκλογές, του Τούρκου προέδρου, Ερντογάν όταν ήθελε να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Ελλάδας στους νήσους του Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, παρακολουθώ τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις Ελλήνων πολιτικών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και αναρωτιέμαι, πως γίνεται ακόμα και μετά από 2.500 χρόνια να βρισκόμαστε τόσο πίσω παρά την τεχνολογική εξέλιξη.

Ανατρέχω στα αρχαία κείμενα, προκυμμένου να αναβαπτιστώ και να καθαριστώ από αυτή την απογοήτευση που αισθάνομαι σαν πολίτης αυτής της χώρας αλλά και σαν πολίτης της ευρύτερης παγκόσμιας κοινωνίας.

Ανατρέχω σε αντιπαραθέσεις όπως αυτές που αντιπαρατίθενται σε αρχαίες τραγωδίες.

Ακούω μέσα στα αυτιά μου την αντιπαράθεση στους λόγους της Αντιγόνης με τον Κρέοντα, τους διαλόγους στην επική τραγωδία ‘Πέρσες’  του Αισχύλου σαν μικροσύστημα που αντανακλά ζητήματα ύπαρξης και συνύπαρξης στην ανθρωπότητα, άλυτα μέχρι σήμερα, όταν βλέπω τα τρέχοντα παγκόσμια γεγονότα, αποτελέσματα της στείρας αντιπαράθεσης.  

Μα πιο πολύ απ’ όλα Θαύμασα  τα λόγια που ρητόρευσε ο Περικλής, μετά το αδελφοκτόνο πελοποννησιακό πόλεμο, της μεγαλύτερης εμφύλιας καταστροφής της εποχής.

Συνέκρινα τις γνωστές υπερφίαλες, σχεδόν κωμικές σημερινές απόψεις και τοποθετήσεις με την ποιότητα της σκέψης και της τεχνικής χειρισμού του αρχαίου λόγου παίρνοντας σαν συγκριτικό παράδειγμα το κείμενο του του  ‘επιτάφιου του Θουκυδίδη’, μίας γραπτής μεταφοράς της ομιλίας του Αθηναίου πολιτικού που απευθύνεται σ΄ ένα κοινό που καταλάβαινε την γλώσσα και το κείμενο χωρίς την βοήθεια της τηλεόραση και των κοινωνικών δικτιών, με τις ανταποκρίσεις όπως οι φατσούλες, και τα  ‘like’.

Κατά την γνώμη μου η παγκόσμια πολιτική ηγεσία κινείται στον δρόμο του λαϊκισμού και της πρόκλησης επικείμενου ολέθρου, προσπερνώντας τα μηνύματα της φύσης και της ανθρώπινης λογικής.

Ας περιηγηθούμε λίγο σε μερικά αποσπάσματα της ομιλίας του Επιτάφιου.

Για τους νόμους ο Περικλής είπε:

«Σεβόμαστε ο ένας τον νόμο του άλλου και τους άγραφους νόμους της ζωής για να αποφύγουμε την αισχύνη κι όχι από φόβο» (υπαινιγμός ότι οι Σπαρτιάτες τηρούν το νόμο επειδή τρέμουν τη νομοθεσία τους)

Για την ποιότητα της ζωής.

Θυμίζει στους Αθηναίους όλα τα καλά που απολαμβάνουν (και αυτά σε αντιδιαστολή προς τη λιτή ζωή των Σπαρτιατών) ,

Tα όμορφα σπίτια, τις συνεχείς εορταστικές εκδηλώσεις της πόλης, το γεγονός ότι βρίσκουν στο εμπόριο όλα τα καλά του κόσμου που έρχονται από τα πέρατα της οικουμένης ακόμα και σε καιρό πολέμου.

Για την προπαγάνδα και τις ψεύτικες διαδόσεις

  «Εμείς εύκολα νικάμε και μόνοι μας» και ότι «αν τύχει να νικήσουν ένα δικό μας μικρό τμήμα στρατού καυχιούνται ότι μας νίκησαν όλους, κι αν τύχει να νικηθούν από αυτό το μικρό τμήμα στρατού το δικό μας, λένε ότι νικήθηκαν από ολόκληρο το στράτευμά μας». Εμείς –λέει- έχουμε την ανδρεία από την ανατροφή μας και όχι επειδή μας την επιβάλλει ο νόμος και κάνουμε οικονομία δυνάμεων για σκληρές συνθήκες όταν πράγματι πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε και όχι εκ των προτέρων απλά για γυμναστική του στρατιώτη.

Για την ισορροπία μεταξύ πολυτέλειας και οικονομίας

Στη συνέχεια μιλά και για άλλα χαρακτηριστικά του Αθηναίου πολίτη, ότι δηλαδή απολαμβάνει το όμορφο και με λιτό τρόπο, δίχως πολλά χρήματα και πολυτέλειες, και παράλληλα φιλοσοφεί χωρίς να γίνεται μαλθακός:

φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ‘ εὐτελείας και φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας

Για την συμμέτοχή του πολίτη στην δημόσια ζωή

Μετά μιλά για το πόσο σημαντική είναι στην Αθήνα η συμμετοχή στα κοινά, ώστε κάποιος και να εργάζεται και να ασχολείται με την πολιτική, κι αυτό οφείλεται στο ότι

«μόνον εμείς οι Αθηναίοι θεωρούμε ότι όποιος μένει αμέτοχος στα κοινά δεν είναι φιλήσυχος αλλά άχρηστος»:

μόνοι γάρ τον τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν

Για την τόλμη την ανδρεία και την περίσκεψη.

Μετά μιλά για την αίσθηση του κινδύνου, την περίσκεψη και την τόλμη και λέει ότι οι Αθηναίοι και σε αυτό ξεχωρίζουν, καθώς είναι πάντα ενήμεροι και ως εκ τούτου η τόλμη τους δεν οφείλεται στην άγνοια του κινδύνου.

«Και όσο κι αν αγαπάμε τα καλά της ειρήνης, δεν κοιτάμε να αποφύγουμε τον πόλεμο» Θίγει μετά το θέμα της οφειλής και της ευγνωμοσύνης, και αναφέρει ότι αυτός που ευεργετεί κάποιον είναι καλύτερος φίλος από εκείνον που ευεργετήθηκε και γι’ αυτό οι Αθηναίοι προσπαθούν να βοηθούν παρά να βοηθιώνται:

Κατά την γνώμη μου η παγκόσμια πολιτική ηγεσία κινείται στον δρόμο του λαϊκισμού και της πρόκλησης κάποιου επικείμενου ολέθρου, αγνοώντας τα μηνύματα της φύσης και της ανθρώπινης λογικής.

Δεν θα εξαντλήσω την υπομονή του αναγνώστη, θα παραμείνω σε αυτά τα ενδεικτικά παραδείγματα που αποτελούν μόνο μία σταγόνα αυτών που περιέχει η ομιλία΄, το υπόλοιπο είναι απέραντο, απέραντο είναι και το υπόβαθρο και το περιεχόμενο των συγγραμμάτων του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού , δεν είναι περίεργο ότι η ανθρωπότητα δεν τα ξεχνά μελετώντας κείμενα, παρακολουθώντας αρχαίο θέατρο και θαυμάζοντας αγάλματα και άλλα δημιουργήματα τέχνης σε πολλά μουσεία του κόσμου.

Στόχος μου είναι να συγκρίνω και να κατακρίνω την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον τρόπο διαχείρισης και προβολής του πολιτικού λόγου που κάθε άλλο από πιστικός είναι, αντίθετα αποθαρρύνει και απογοητεύει κάθε νοήμονα ακροατή.

Για όσους εμπνεύστηκαν από το άρθρο αυτό και θελήσουν να διαβάσουν την πλήρη ομιλία παραθέτω την σύνδεση με το πλήρες κείμενο του κειμένου του Θουκυδίδη σε νέα Ελληνικά.

Είχα την συνήθεια να δωρίζω την μετάφραση του κειμένου στα Αγγλικά, σε φίλους και συμμαθητές την περίοδο των σπουδών μου στην Αγγλία και χαιρόμουν ιδιαίτερα όταν αυτοί, φοιτητές πολλών εθνικοτήτων, Άγγλοι, Ινδοί, Ασιάτες και Αφρικανοί άνοιγαν τα μάτια τους από αληθινή έκπληξη.  

http://users.uoa.gr/~nektar/history/1antiquity/pericles_epitafios_logos.htm

Τὰ πάντα ῥεῖ

Θα πρέπει άραγε κανείς να ακολουθήσει τον Ηράκλειτο και να αποδεχθεί τη συνεχή μεταλλαγή των φαινομένων; ή θα πρέπει μαζί με τον Παρμενίδη να αναζητήσει εκείνη την πλευρά της πραγματικότητας που παραμένει αμετάβλητη;

Αρκετοί είχαν νομίσει, και εγώ μαζί τους, ότι είχαν ανακαλύψει μία αλήθεια σημαντική που ήταν το προϊόν της ένωσης της μουσικής τέχνης με αυτήν της ποίησης.

Νόμισαν, και εγώ μαζί τους, ότι ήταν η ανθρώπινη χαρά που αναβλύζει πάντα μετά την επιτυχία που φέρνει την απρόσμενη χαρά της δημιουργίας, της χαράς με τα ‘ματωμένα γόνατα’ κατά τον Γερμανό ποιητή  Φρήντριχ Σίλερ

Η χαρά είναι ο παντοδύναμος μοχλός, η ‘Ωδή στην Χαρά’ που έγινε ευρύτερα γνωστή από την μελοποίηση του Μπετόβεν που την ενέταξε στην 9η συμφωνία, η μουσική που καθιερώθηκε ως ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς εκτιμήθηκε ότι εκφράζει τα ευρωπαϊκά ιδανικά.

Με κανένα τρόπο δεν υποτιμώ ούτε την μουσική της 9^ης ούτε τα λόγια  της ποίησης του Σίλερ, για χρόνια βοήθησαν την ανθρωπότητα να τραγουδάει την ‘χαρά με τα ματωμένα γόνατα’ ιδιαίτερα μετά τον πόνο της προσπάθειας και του αγώνα επιβίωσης δύο παγκόσμιων πολέμων  που οδήγησε σε μία μεταπολεμική αισιοδοξία.

Τα τρέχοντα γεγονότα όμως προσγείωσαν πολλούς και μαζί με αυτούς κ’ εμένα.

Ήταν ίσως λίγο ρομαντικό, να πιστέψουμε ότι μία κίνηση θα έφερνε την μόνιμη χαρά, ίσως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι να είχαν προβληματιστεί λίγο περισσότερο. Δεν έμειναν στον Όμηρο και στην στατική έννοια της  χαράς, μετά από τα πολλά χρόνια ταξιδιών και περιπέτειας της Οδύσσειας, που οδήγησε τον Οδυσσέα  στην αγκαλιά της αγαπημένης του πιστής Πηνελόπης. Στην ‘ωδή της χαράς’. Μία έννοια σταθερής άφιξης σε ένα τέρμα, απόλειτα ιδεατό

Τουλάχιστον, οι αρχαίοι προβληματίστηκαν, όπως προβληματίστηκε ένας νεότερος Έλληνας , ο Αλεξανδρινός ποιητής Καβάφης ,αυτός που μας δίδαξε ότι δεν είναι η Ιθάκη που μας περιμένει, είναι το ταξίδι που θα μας μείνει, είναι αυτό που τελικά μετράει.

Τις ίδιες σκέψεις ήρθε να μας εκφράσει και ο Καζαντάκης στην δική του Οδύσσεια, που αγκάλιασε την ανθρωπότητα ολόκληρη, με ένα Οδυσσέα που πεθαίνει γατζομένος σε ένα παγώβουνο στον Βόρειο πόλο.

Η σκέψη αυτή μοιάζει πιο αληθινή που ΄έρχεται να δέσει με το αρχαίο ρητό ‘Τα πάντα ρει’.

Γιατί τα πάντα κινούνται, τα πάντα εξελίσσονται, δεν υπάρχει στατική κατάσταση στον κόσμο αυτό, τον κόσμο τον δικό μας.

Η ανθρώπινη φύση αλλά και η κοινωνία δεν μπορεί να μείνει στατική, υπόκειται σε μεταλλάξεις, σε αλλαγές και βελτιώσεις αλλά και σε μια αττελείωτη περιπέτεια..

Το θέμα είναι εάν η διαφορετικότητα στην φύση που εξελίσσεται συγκλίνει ή αποκλίνει. Το βιώνουμε αυτό περισσότερο σήμερα, σε παγκόσμια έκταση αλλά και σε εθνική δική μας έκταση.

Συγκλίνει στην ομορφιά ή στην ασχήμια, και ακόμα πιο σημαντικό, εάν η μετεξέλιξη αυτή υπακούει στις αρχές της διαφορετικότητα της φύσης  αλλά  με επιλογές συμβίωσης και ισορροπίας ή οδηγεί σε σύγκρουση και συνεχή αγώνα για επιβίωση.

Συμβίωση ή σύγκρουση φέρνει την εξέλιξη;

Υπάρχουν και τα δυο στην φύση, η σημερινή πρόκληση στον άνθρωπο βρίσκεται μέσα σε αυτό το δίλημμα.

Αυτό το δίλημμα με τρομάζει, ‘τα πάντα ρει’  όπως ένα ποτάμι

Το ποτάμι ρέει, παράγει  ενέργεια, αρδεύει κοιλάδες, αλλά ταυτόχρονα γκρεμίζει γέφυρες, φέρνει ζωή ή και  ταυτόχρονα φέρνει και την καταστροφή, φέρνει πλημύρες  κάτω από διαφορετικές συνθήκες.

Μια παρομοίωση όμως δεν είναι ικανή να καλύψει την πολυπλοκότητα της φύσης.

Ιδιαίτερα δεν είναι εύκολο να δείξει  κάποιους  κρυφούς κινδύνους  που, άθελά μας, προσπερνάμε

Είναι ο κίνδυνος  της ομοιομορφίας, ομοιογένειας και της αδράνειας. 

Της ομοιομορφίας  που μειώνει την δυνατότητα της εξέλιξης, της ομοιομορφίας  που  είναι αντίθετη στην φύση, που δεν παράγει κίνητρα, που  οδηγεί σε μία Νιρβάνα  εσωτερισμού, που μοιάζει με νερό που λιμνάζει, που δεν ρέει, που μένει στάσιμο αυτή η Νιρβάνα με τρομάζει  πιο πολύ απ’ όλα…

Ποιος φταίει για τον ΟΣΕ;

Πάλι τα ίδια, ανάγεται ένα σοβαρό ατύχημα σε πολιτική διαμάχη.

Ποιος φταίει;

Το σύστημα, τα κέρδη των μεγαλοκαρχαριών που μετατρέπονται σε νεκρούς νέους φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι γενικά,, η ανικανότητα του δημοσίου γενικά, το σύστημα προσλήψεων, ο σταθμάρχης, ο επιθεωρητής, ο αδειούχος υπάλληλος, αυτός που δεν τον αντικατέστησε, η παρούσα κυβέρνηση, πολλές κυβερνήσεις διαχρονικά, οι διάχυση των αρμοδιοτήτων, το οργανόγραμμά του ΟΣΕ, αυτός που έγραψε τις προδιαγραφές της διακήρυξης προμήθειας του εξοπλισμού, οι προμηθευτές που συμμετείχαν στον διαγωνισμό, η εταιρεία που υλοποιεί την εγκατάσταση, η επιτροπή που έδωσε παρατάσεις, ο υπεύθυνος που επέτρεψε την λειτουργία του σιδηροδρόμου κάτω από τις συνθήκες αυτές, ο Υπουργός.

Και αφού ακόμα δεν ξέρουμε τι απ’ όλα αυτά φταίει ας διαμαρτυρηθούμε και να κάψουμε τα γραφεία του ΟΣΕ, ας ρίξουμε μερικά μολότοφ στην αστυνομία, ας ρίξουμε την κυβέρνηση, ας καταγγείλουμε τους θεσμούς, ας καταγγείλουμε την σύνθεση της επιτροπής η οποία συστάθηκε από την κυβέρνηση γιατί δεν περιλαμβάνει εκπροσώπους όλων των κομμάτων λες και αν το κάνει αυτό η κυβέρνηση θα βγάλουν ομόφωνο πόρισμα.

Ας καταγγείλουμε και την δικαστική εξουσία για μεροληψία υπέρ της κυβέρνησης.

Ας διαμαρτυρηθούμε για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και όλων των δημοσίων επιχειρήσεων που θα λειτουργούσαν καλύτερα κάτω από τον έλεγχο του δημοσίου από υπαλλήλους πιστούς στις αρχές της ΑΔΕΔΥ.

Και σε κάθε περίπτωση δεν θα υπάρχει περίπτωση διαφθοράς.

Δολοφόνοι……. παραιτηθείτε, Έλεος επιτέλους.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ 2023

 Η πολιτική ζωή της Ελλάδας αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής εικόνας χαρακτηρίζεται από τις αποχρώσεις μεταξύ αυτών των δύο πολιτικών τοποθετήσεων  που για την Ελλάδα απέκτησαν υπαρξιακή σημασία.

Προσωπικά, από όσο θυμάμαι, με προβλημάτιζαν διαχρονικά, γιατί μεγάλωνα σε ένα οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον με έντονη παρουσία πολλών αντιθέσεων αρκετών πολιτικών θέσεων.

Αυτό με βοήθησε να επικοινωνώ με τις περισσότερες πολιτικές τοποθετήσεις, ακούω τις θετικές απόψεις και των δύο ευρυτέρων παρατάξεων αλλά και να αναγνωρίζω τις αρνητικές πλευρές τους.

Συμπερασματικά, κατέληξα ότι οι περισσότερες πολιτικές αποχρώσεις περιλαμβάνουν τόσο ‘καλούς’ όσο και ‘κακούς’ ερμηνευτές των θεωριών των πολιτικών παρατάξεων που σχεδόν όλες βρίσκονται κάτω από μία διαδικασία βελτιώσεων και να προσεγγίσουν μία τελική αντικειμενική ισορροπία που θα αποκλίνει από τον νόμο της ζούγκλας και θα εξυπηρετεί την ανθρωπότητα.

Ίσως οι απόψεις μου αυτές να θεωρηθούν αισιόδοξες σχεδόν ρομαντικές αλλά η απάντησή μου είναι ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για να εξακολουθήσει η ανθρώπινη κοινωνία να εξελίσσεται.

Ας ρίξουμε μία ματιά τι αντιλαμβάνομαι σαν ερμηνευτές του καλού και κακού στις τοποθετήσεις των πολιτικών παρατάξεων.

Ας ξεκινήσουμε με απλοϊκά παραδείγματα, ποια είναι τα παραδείγματα ενός καλού και ενός κακού επιχειρηματία που λειτουργούν στα πλαίσια μίας καπιταλιστικής ελεύθερης δημοκρατικής κοινωνίας;

Η ελεύθερη δημοκρατική καπιταλιστική κοινωνία λειτουργεί με παρεμβατικές διαδικασίες με βάση συγκεκριμένους νόμους που διαφυλάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένας κακός επιχειρηματίας είναι ‘κακός’ όταν παραβιάζει ακριβώς αυτούς τους νόμους, πχ όταν εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο με υπερωριακές εργασίες που δεν πληρώνονται, ή απολύοντας γυναίκες εγκυμονούσες.

Ένας ‘καλός’ επιχειρηματίας δημιουργεί στο σύστημα αμοιβής κίνητρα παραγωγικότητάς.

Από την άλλη πλευρά του τόξου σε μία σοσιαλιστική κοινωνία που χαρακτηριστικό της οποίας είναι ο ‘κακός’ Έλληνας δημόσιος υπάλληλος που εκμεταλλεύεται την κοινωνία απολαμβάνοντας το απρόσβλητο του ελέγχου αρνούμενος να ενταχθεί σε σύστημα ελέγχου και αξιολόγησης.

Ο ‘καλός’ δημόσιος υπάλληλος αποδέχεται την αξιολόγηση και ακολουθεί μία εξελικτική πορεία που του προσφέρεται.

Αποτελεί απαράβατο κανόνα η θέσπιση κανόνων νομοθεσίας και η επιβολή τους τόσο σε μία καπιταλιστική όσο και σε μία σοσιαλιστική κοινωνία, έτσι που το θέμα που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιοι θα είναι οι νόμοι αυτοί.

Στη νομοθεσία έγκειται το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα κτισθούν οι αρχές συμβίωσης ανθρώπων, ομάδων και λαών για να συμβιβάσουμε τα συμφέροντα και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αναφύονται διαχρονικά.

Η ανάπτυξη συμβιωτικών πολιτικών συστημάτων είναι η πρόκληση της εποχής μας.

Η κοινή νομοθεσία μπορεί να αποτελέσει την βάση για την ομαλή εξέλιξη αυτή.

Τα προβλήματα και οι κίνδυνοι είναι ορατοί, η διαφορές πλούτου και φτώχιας μεταξύ ανθρώπων και λαών, η καταστροφή του περιβάλλοντος, τα εθνικά συμφέροντα και οι εθνικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις,

Αυτά αποτελούν σοβαρά προβλήματα που απαιτούν φωτισμένους ηγέτες και συστήματα για να αντιμετωπιστούν, πρώτα από όλα απαιτούν ευρύτητα σκέψης και διαλογισμού, απόσταση από ημιμάθεια, προκατάληψη και φανατισμό.

Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε ένα νέο περιβάλλον αλληλεξάρτησης που ανοίγει ταυτόχρονα νέους διαδρόμους εξέλιξης.

Η έννοια του αριστερού και του δεξιού δόγματος είναι αναχρονιστική.

Οι μπαμπούλες της αποικιοκρατίας, του  φεουδαρχισμού, του φασισμού, του κουμμουνισμού, αλλά και τω ιστοριών των κατακτητικών αυτοκρατοριών, των Σταυροφοριών, ακόμα και των επεκτατικών καταδρομών του Ισλάμ, δεν προσφέρονται σαν λύσεις.

Νομίζω ότι όλοι προσδοκούμε αυτόν το νέο δρόμο που αν αναλογιστούμε στη παγκόσμια ιστορία ξεκίνησε με την δημιουργία των ΗΠΑ ακολούθησε με την δημιουργία του ΟΗΕ, πειραματιστήκαμε με την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης ακόμα και με την δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης η οποία ήταν μία παρόμοια προσπάθεια που απέτυχε γιατί τελικά βασίστηκε σε αρχές ενός ολοκληρωτισμού που εξυπηρετούσε  δύσκολα εφαρμόσιμες πολιτικό- οικονομικές  θεωρίες  και εθνικές επιδιώξεις που τελικά αυτοαναιρήθηκαν.

Σήμερα τόσο η Αμερική όσο και η Κίνα και η Ρωσία και η Ευρώπη είναι υποχρεωμένες να συνυπάρξουν κάτω από τις νομοθεσίες που πηγάζουν από τον ΟΗΕ που πρέπει να εφαρμοστούν και να βελτιωθούν.

Αυτές είναι οι απόψεις πολλών ανθρώπων και δεν χωρούν ιδεολογήματα αναρχικών, θεωρίες αναθεωρητικών δυνάμεων, απολυταρχικών η ολιγαρχικών καθεστώτων, ιμπεριαλιστών, θεοκρατικών φιλοσοφιών.

Μεγάλος κίνδυνος παραμένει ο λαϊκισμός από όλες τις πλευρές.   

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Η μεγαλύτερη επιτυχία της ICL στην Ελλάδα η οποία μετατράπηκε στην μεγαλύτερη αποτυχία λόγω της ανεπάρκειας του Ελληνικού δημοσίου. Την αποτυχία αυτή με έκανε να την φέρω πίσω στην μνήμη μου το πρόσφατο δυστύχημα της σύγκρουσης των δύο τραίνων κοντά στην Λάρισα.

Συμφορά με την σύγκρουση των δύο συρμών στην Ελλάδα .

Σε κομμάτια βγαίνουν οι σοροί των νεκρών, αυτό είναι το μεγαλύτερο ατύχημα που συνέβη στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους.

Η ευθηνή είναι πολύ μεγάλη και βαρύνει την κυβέρνηση σε ,μεγάλο βαθμό όπως και βαρύνει και τις υπόλοιπες κυβερνήσεις που δεν κατάφεραν εδώ και είκοσι χρόνια και με τόσα εκατομμύρια,, που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση να διασφαλίσουν την ασφαλή λειτουργία των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα.

Μεγάλη ευκαιρία και στον πολιτικό κόσμο να ρίχνει ο ένας στον άλλον την ευθύνη χωρίς να πραγματοποιηθεί έστω και μία ειλικρινής συζήτηση για τα διαχρονικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης.

Ακούω για επτά αναβολές υλοποίησης συβάσεων , για αυξήσεις των προϋπολογισμών του έργου, για ενστάσεις από τους ανταγωνιστές εργολάβους, για ασυμβατότητες λογισμικού κλπ.

Πολύ καλά έκανε και παραιτήθηκε ο υπουργός γιατί ο ανθρώπινος πόνος δεν δικαιολογεί κανένα ανθρώπινο λάθος όταν υπάρχουν θέματα ασφάλειας αυτού του μεγέθους.

Το σ0βαρότερο πρόβλημα όμως είναι η αδυναμία του Ελληνικού δημοσίου να διαχειριστεί σύνθετα έργα.

Είχα την ατυχία να βρεθώ αυτόπτης μάρτυρας σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα που χρηματοδότησε η Ευρωπαϊκή Ένωση την δεκαετία του 80, μέχρι και 90, αφορούσε τον διαγωνισμό προμήθειας μηχανογραφικού εξοπλισμού για τον ιατρικό φάκελο των 15 μεγαλύτερων δημοσίων νοσοκομείων τα Ελλάδος. Ο διαγωνισμός, η ανάθεση και εκτέλεση του έργου διεξήχθη κάτω από την εποπτεία και τον έλεγχο διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, Οικουμενικής κυβέρνησης συνεργασίας, ι Νέας Δημοκρατίας, με τελικό αποδέκτη και πάλι το ΠΑΣΟΚ.

Αξίζει να αναφερθώ στο έργο αυτό γιατί αναδεικνύει τα περισσότερα προβλήματα στην διαχείριση και εκτέλεση έργων στο Ελληνικό δημόσιο μήπως και συνδράμω στην κατανόηση του προβλήματος ακόμα και στην περίπτωση του ατυχήματος των τραίνων και να απαντήσω στην συνεχή εκτόξευση κατηγοριών και αναρτήσεων στο διαδίκτυο, από προκατειλημμένους και ημιμαθείς ανθρώπους που κυρίως κατέχονται από πολιτικές σκοπιμότητες ή από αγανάκτηση που η τελευταία είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Το έργο των 15 νοσοκομείων χρηματοδοτήθηκε σύμφωνα με προϋπολογισμό 13 δισεκατομμυρίων δραχμών της εποχής εκείνης και αποτελούσε το δεύτερο σε μέγεθος έργου του προγράμματος Nτελόρ ΙΙ, πλέον του προϋπολογισμού του Λογισμικού του Ιατρικού φακέλου που ξεπερνούσε τα 4 δισεκατομμύρια δραχμές.

Στο διαγωνισμό συμμετείχαν τρείς από τις σημαντικότερες εταιρείες μηχανογραφικού εξοπλισμού, μεταξύ των οποίων η ICL, και η μεγαλύτερη Ελληνική εταιρία ανάπτυξης λογισμικού.

Ήταν φυσικό να υπάρξει έντονος ανταγωνισμός από όλες τις εταιρίες, (ICL, DIGITA, HP) γιατί όποια εταιρία και αν επελέγετο θα έπαιρνε την θέση της ισχυρότερης εταιρίας λόγο του εξαιρετικού μεγέθους του έργου για τα Ελληνικά δεδομένα Dominating position)

Για τον λόγο αυτό η επιτροπή αξιολόγησης είχε την ευφυή άποψη να μοιράσει το έργο και στις τρεις εταιρίες, πέντε νοσοκομεία σε κάθε μία από τις τρεις εταιρίες υπό τον όρο ότι το λογισμικό του ιατρικού φακέλου θα λειτουργούσε κάτω από την ίδια πλατφόρμα και των τριών εταιριών. Θα αποφεύγονταν έτσι προβλήματα ασυμβατότητας και τυποποίησης λογισμικού.

Ο εξοπλισμός και το λογισμικό παραδόθηκαν και έγινε παραλαβή από δεκαπενταμελή επιτροπή.

Τελικά το έργο δεν εξοφληθεί λόγω αλλαγής των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων και ευθυνοφοβίας του τελευταίου υπουργού. Δηλαδή το ερώτημα που ετέθη ήταν, γιατί δεν το παρέλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Ένας ακόμα λόγος ήταν το απίστευτο γεγονός ότι δεν είχε προβλεφθεί στον προϋπολογισμό η συνεισφορά του δημοσίου που ήταν η συντήρηση του εξοπλισμού και του λογισμικού.

Έτσι χάθηκαν τα χρήματα που θα ελάμβανε η Ελλάδα με την παραλαβή και αξιοποίηση του δευτέρου σε μέγεθος έργου πληροφορικής.

Εκείνο που βέβαια που δεν υπολογίζει κανείς η απώλεια που προέκυψε από την μη λειτουργία του έργου του ιατρικού φακέλου μέχρι σήμερα και μάλιστα κάτω από πρότυπα συμβατότητας και ομοιογένειας.

Ποιος ευθύνεται για αυτή την απώλεια, χρημάτων και εργασίας μίας δεκαετίας και των συνεπειών της αποτυχίας;

H ανωριμότητα, μετά από τόσα χρόνια, είναι η ίδια. Ακόμα δεν μπορούν τα πολιτικά κόμματα να μιλήσουν με ειλικρίνεια Ντροπή!!