Αυτές τις ιερές μέρες του Ελληνορθόδοξου Πάσχα αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ ευρύτερα για τον ρόλο της θρησκείας μέσα σε αυτή την πολυπολιτισμική κοινωνία που σήμερα εξελίσσεται με την μορφή χιονοστιβάδας.
Η ανάπτυξη πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος δημιουργείται από πολλούς παράγοντες, τον παράγοντα διευκόλυνσης της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και λαών, την ανάμειξη των εθνοτήτων και των πιστών από διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα που ιστορικά επηρέασαν πολιτισμικά ολόκληρα έθνη και πολιτικά συστήματα, από μετακινήσεις πληθυσμών λόγω περιβαλλοντολογικών συνθηκών κλπ.
Προσωπικά γοητεύομαι από τις θρησκευτικές παραδώσεις της πατρίδας μου αλλά ταυτόχρονα σέβομαι και μελετώ τις παραδώσεις άλλων λαών και θρησκευμάτων σεβόμενος την πίστη του κάθε ανθρώπου και ομάδας ανθρώπων όσο, βέβαια και αυτοί σέβεται το ιερό δικαίωμα της πίστης του κάθε ενός, χωρίς να εκμεταλλεύεται το θρήσκευμα για πολιτικούς , κοινωνικούς ή εθνικούς λόγους.
Δυστυχώς η ιστορία μας δίδαξε ότι ο θρησκευτικός φανατισμός υπήρξε η αιτία πολλών πολέμων, κοινωνικών και εθνικών συγκρούσεων, που δημιουργήθηκαν τόσο μέσα στα ίδια τα θρησκεύματα όσο και μεταξύ διαφορετικών θρησκειών.
Οι θρησκείες όσο και διαφορετικές και να ήταν, ικανοποιούσαν εσωτερικές ανάγκες της ανθρωπότητας για να προσεγγίσουν το Θείο και να δώσουν εξήγηση στο άγνωστο και το ανεξήγητο.
Ταυτόχρονα έδιναν ελπίδα και ασφάλεια στους πιστούς.
Οι θρησκείες υιοθετούσαν κανόνες, ανάλογα με το πολιτισμικό επίπεδο των κοινωνιών, και σε γενικές γραμμές βοηθούσαν στην διάδοση του καλού για την επιβίωση των κοινωνιών, παράλληλα όμως γινόταν και όργανο της εκάστοτε κοσμικής εξουσίας.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο. για ένα πιστό, να ξεχωρίσει την εκμετάλλευση που υπόκειται ο ίδιος , σαν εργαλείο, από τον ωφελιμιστικό τρόπο που τον μεταχειρίζεται η κοσμική εξουσία, που άλλοτε δρα συνειδητά και άλλοτε όχι.
Γι’ αυτό απαράβατος όρος πρέπει να είναι η μη ανάμειξη της θρησκείας σε κοσμικά θέματα, πολιτικά, εθνικά, νομικά, και πολιτισμικά, διότι εύκολα η θρησκεία γίνεται εργαλείο παραπληροφόρησης και εκμετάλλευσης
Τα παραδείγματα είναι πολλά από αρχαιοτάτων χρόνων, μέχρι και σήμερα.
Παραδείγματα αποτελούν οι συγκρούσεις, μεταξύ ινδουιστών και Μωαμεθανών, Εβραίων και Χριστιανών Εβραίων και Μωαμεθανών, Μωαμεθανών μεταξύ τους, Χριστιανών μεταξύ τους, όπως των Προτεσταντών με τους Καθολικούς, Εθνικών, πιστών του αρχαίου δωδεκάθεου, με τους χριστιανούς εικονοκλάστες των χρόνων του Βυζαντίου, του καθολικού Παπισμού με τον Ορθόδοξο Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως κλπ. κλπ.
Δεν υπάρχει τέλος, στις συγκρούσεις αυτές.
Μέχρι και σήμερα, μας ακολουθεί η κατάρα των πολέμων μεταξύ Ισραήλ και Αραβικών κρατών, που ξεκίνησε από θρησκευτικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Για τον Ελληνισμό, δυστυχώς, μας κατατρέχει το πρόβλημα της Κύπρου, και των ατελείωτων Ελληνοτουρκικών συγκρούσεων, που η ρίζα τους βρίσκεται στον επεκτατισμό που διδάσκει η θρησκεία του Ισλάμ.
Θρησκευτικός και Εθνικιστικός φανατισμός, αναμειγνύονται συχνά οδηγώντας σε αλληλεξάρτηση.
Είναι βέβαια αληθές ότι ο Ελληνισμός επέζησε κυρίως λόγω της βαθειά ριζωμένης θρησκευτικότητας του Ελληνικού λαού, είναι φυσικό η Ορθοδοξία να παίζει σημαντικότατο ρόλο στην λαϊκή παράδοση αλλά και στην άσκηση της κοσμικής εξουσίας
Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, έπαιξε και αυτός σημαντικότατο ρόλο, δεδομένου ότι μεταλαμπαδεύτηκε στην Δύση, την περίοδο της Αναγέννησης, και σε συνδυασμό με τον Χριστιανισμό κατάφεραν να αναστείλουν τον Εθνικο-θρησκευτικό επεκτατισμό του Ισλάμ.
Η ανακοπή αυτή μετέτρεψε την Ελλάδα σε αμυντικό φρούριο της Δύσης, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γεγονός που δεν μας συγχωρεί η σημερινή Τουρκία.
Η Τουρκία θεωρεί την Ελλάδα σαν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λόγω της επικράτησής της επί του Βυζαντίου και της κατ’ επέκταση κατάκτηση της Ελλάδας.
Μετά από αυτό, ο εξισλαμισμός αποτέλεσε την πρώτη φάση επέκτασης του Ισλάμ, που αλλοίωσε την πληθυσμιακή σύνθεση της Μικράς Ασίας, των Βαλκανίων της Κύπρου, της Κρήτης και των νήσων του Αιγαίου.
Η δεύτερη τακτική της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ο εποικισμός, με μεταφορά Τουρκικών πληθυσμών, από την Ασία και την Αλβανία, στις Τουρκοκρατούμενες περιοχές.
Αυτή η επεκτατική φιλοσοφία του Ισλάμ μετατράπηκε, σύντομα, σε Εθνικιστική τακτική που οδήγησε στην ανταλλαγή πληθυσμών μετά την αποτυχία της Ελληνικής εκστρατείας στην Μικρά Ασία.
Αλλά ο θρησκευτικός φανατισμός δεν αποτέλεσε ιδίωμα μόνο του Ισλάμ, ο ίδιος φανατισμός επεκράτησε και μεταξύ των Ινδουιστών και Μουσουλμάνων της Ινδίας που σαν αποτέλεσμα είχε τον διαμοιρασμό της Ινδίας σε δύο κράτη, το Μουσουλμανικό Πακιστάν και την εναπομένουσα Ινδουιστική Ινδία.
Επίσης, ο αντισημιτισμός που επικράτησε, για πολλούς αιώνες, στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, εκδίωξε και διέσπειρε τους Εβραϊκούς πληθυσμού σε ολόκληρη την υφήλιο.
Αναπόφευκτα, οι Εβραϊκοί πληθυσμοί απομονώθηκαν σε μικρές ομάδες που ποτέ δεν εντάχθηκαν στις διάφορες τοπικές κοινωνίες.
Ένας λαός κάτω από τέτοιες συνθήκες περιθωριοποίησης δεν μπορεί να αναπτυχθεί ούτε και να απορροφηθεί από τις τοπικές κοινωνίες. Ο λαός αυτός λειτουργεί, λοιπόν, σαν ξένο σώμα, δηλαδή, σαν καρκίνωμα.
Όσο και αν η Δύση δεν θέλει να αποδεχτεί την ευθύνη της που εκπορεύεται από την ερμηνεία αυτή, αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός.
Το γεγονός αυτό είναι και η αιτία για την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, προκειμένου να δώσει μία λύση σε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε αιώνες πριν.
Το ίδιο έγινε και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τους Έλληνες και Αρμένιους Χριστιανούς που δεν κατάφερε να εξισλαμίσει ούτε να εξαφανίσει.
Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε, ο Ελληνισμός της διασποράς που βοήθησε στο απελευθερωτικό αγώνα του 1821, αλλά και η ισχύ του σύγχρονου Ελληνισμού της διασποράς.
Τα λίγα αυτά παραδείγματα, από την ιστορία της ανθρωπότητας, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της ανθρωπότητας, όπως εξελίσσεται σήμερα, θα βασιστεί στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Οι κοινωνίες αυτές θα πρέπει αποδεχτούν την συμβίωση με την διαφορετικότητα μεταξύ των πληθυσμών που τις απαρτίζουν, και να επιτρέψουν τις πολιτισμικές και τις θρησκευτικές διαφορές να αναπτύσσονται ελεύθερα μέσα στα κράτη.
Αντίθεση σε αυτή την πραγματικότητα, για εθνικιστικούς ή θρησκευτικούς λόγους, ήδη έχει εξελιχθεί σε ανασταλτικό παράγοντα πολιτισμικής και οικονομικής ανάπτυξης που θα οδηγήσει τις κοινωνίες αυτές σε μαρασμό.