Στον απόηχο των εκλογών της 20 Σεπτεμβρίου 2015.

Στον απόηχο των εκλογών της 20 Σεπτεμβρίου 2015

Οι εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου 2015 ανέδειξαν κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού τον κ Αλέξη Τσίπρα.

Ταυτόχρονα ανέδειξαν σαν πρώτο κόμμα το κόμμα της ‘αποχής’ με πάνω από 45%, αλλά και της εποχής της κοινοβουλευτικής  πολυφωνίας που δεν εκφράζεται αναλογικά με μία δικομματική κυβέρνηση συνεργασίας του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Αυτό το ακούω σαν μία κραυγή του ανώνυμου λαού που εκφράζει  μία μεγάλη απογοήτευση για τα αποτελέσματα της εποχής της μεταπολίτευσης.

Αλλά δεν , μπορώ να μην την συσχετίσω τα παραπάνω  με τις λαϊκές κραυγές της δεκαετίας 1960, την εποχή που κυριαρχούσαν οι διαμαρτυρίες για την ‘φαυλότητα’ των πολιτικών της εποχής με τις ταξικές συγκρούσεις, τις συγκρούσεις με το κατεστημένου του  παλατιού , τις αποστασίες, τα Ιουλιανά, τα πολιτικά εγκλήματα όπως η δολοφονία του Λαμπράκη και τόσα άλλα που κατέληξαν στην επιβολή της δικτατορίας της 21^ης  Απριλίου 1967.

Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά, σήμερα βρισκόμαστε στο 2015, την εποχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της εποχής της παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας.

Και όμως ανησυχώ γιατί είμαι μελετητής της Ελληνικής ιστορίας, ας φανταστεί ο φίλος αναγνώστης πως ο ρους της Ιστορίας θα άλλαζε αν σε συγκεκριμένες στιγμές της ιστορίας μας τα πράγματα γινόντουσαν διαφορετικά.

Η ρεαλιστική θεώρηση των γεγονότων που βιώνουμε σήμερα θα μας βοηθούσε να προλάβουμε τις πιθανές αρνητικές και απρόβλεπτες εξελίξεις  που ενδεχομένως έρχονται.

Δεν παριστάνω την Κασσάνδρα , αν και οι πολιτικοί μας αναφέρονταν σε αυτήν σαν να διαψεύδετο για αυτά που προέβλεπε, αντίθετα η κατάρα της Κασσάνδρας ήταν ότι οι προβλέψεις της έβγαιναν πάντα αληθινές αλλά ποτέ δεν ήταν πιστευτές.

Λοιπόν εύχομαι αυτήν τη φορά να μην επαναληφτούν τα τόσα τραγικά αντιμετώπισε η Ελλάδα στην νεώτερη ιστορία της.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό μου.

Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας εκβιάστηκε να αποδεχτεί ένα μνημόνιο που ό ίδιος προξένησε με την σύγκρουση με το Ευρωπαϊκό κατεστημένο που έβλεπε τον ίδιο και αυτό που εκπροσωπεί σαν μίασμα για τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Ήθελαν να τον μειώσουν και να τον καταστήσουν συνυπεύθυνο για αυτό που θα επακολουθούσε, την σχεδόν αδιέξοδη πολιτική της υπερβολικής λιτότητας.

Αλλά είναι πραγματικά αποκλειστικά υπεύθυνος γι αυτό που έγινε ;

Αποκλειστικά όχι βέβαια. Ήταν υπεύθυνος για τους τακτικισμούς  που μεταχειρίστηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία,   είναι υπεύθυνος για την υιοθέτηση στρατηγικής αθέτησης των δεσμεύσεων της Ελλάδας από τις διεθνείς υποχρεώσεις της, παίζοντας τον ρόλο  του αριστερού επαναστάτη απέναντι στο διεθνές νομικό και πολιτικό κατεστημένο που τελικά, όπως απεδείχθη,  δεν μπορούσε να ξεπεράσει.

Ήταν και αυτό τακτικισμός; Μόνο ο ίδιος θα γνωρίζει.

Όποια και αν είναι η ευθύνη του δεν είναι αποκλειστική. Ευθύνη έχει και η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά γιατί, στην αντίδραση με βάση την απογοήτευση λόγω της αναφαινόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και της εκβιαστικής τακτικής πάνω στο θέμα της εκλογής Προέδρου, αντέδρασε αντεθνικά πετώντας  την καυτή πατάτα στην επερχόμενη κυβέρνηση ενώ , κατά την γνώμη μου, θα μπορούσε να διασφαλίσει την πιστωτική γραμμή και ας έχανε τις εκλογές, δηλαδή αντί καυτής πατάτας θα έστρωνε με ροδοπέταλα την διέλευση στον αριστεριστικό σχήμα.

Ουδείς αναμάρτητος.

Παρόμοια λάθη έγιναν επανειλημμένα, το έκανε και ο Κώστας Καραμανλής όταν περηφανευόταν για την μείωση της ανεργίας σαν το μοναδικό θετικό αποτέλεσμα την περίοδο της πρωθυπουργίας του ενώ και αυτό το επίτευμα, ήταν αποτέλεσμα λαϊκισμού απέναντι στον μέγα λαϊκιστή Παπανδρέου. Ο τελευταίος, με δάκρυα προσπαθούσε να αντιπαλέψει την ιδιωτικοποίηση, μέρους του λιμένα του Πειραιά, με την υπόθεση  COSCO, η οποιία τελικά απεδείχθη μία από τις καλύτερες κινήσεις  της περιόδου.

Πρόσφατα λάθη έκανε και ο Σαμαράς, προσφέροντας την διακυβέρνηση στον Τσίπρα κυριολεκτικά στο πιάτο.

Υπήρχε πραγματικά ανάγκη να απολυθούν οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών;  Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τις υπερβολικές αμοιβές, δεδομένου ότι μερικές έπαιρναν μισθούς ακόμα και 2.500€;

Ακόμα και το «μαύρο» στην ΕΡΤ ήταν λάθο., Ηταν απόδειξη πυγμής, ενώ θα μπορούσε να αποφευχθεί και να μετατραπεί σε πόλεμο κατά της διαφθοράς, που για χρόνια γνωρίζουμε ότι υπήρχε. Αυτές οι πρακτικές πέρασαν μηνύματα στον Ελληνικό λαό ότι η μνημονιακή  Νέα Δημοκρατία ήταν ακατάλληλη για να οδηγήσει την Ελλάδα στην αποδέσμευση από την πολιτική της λιτότητας.

Αλλά ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να υποδείξει τα λάθει που έκαναν την Νέα Δημοκρατία για να χάσει τα λαϊκά ερείσματα της.

Το κύριο μέλημα μου είναι, να εκφράσω τους φόβους μου για τα μελλούμενα.

Ο  Τσίπρας  έχει παγιδευτεί σε μία ‘μέγγενη’ μεταξύ της ιδεολογικής του ιστορίας και του ρεαλισμού αντιμετώπισης ενός αδιέξοδου προγράμματος που δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την υιοθέτηση καθαρά αντιφατικών  και αντιθέτων με την βασική ιδεολογία του στρατηγικών.

Πως θα το πετύχει αυτό;

Κατάφερε να απαλλαγεί από τα εσωκομματικά βαρίδια που προσπάθησαν να τον ρίξουν, αλλά το πρόβλημα των φόρων που στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα και η αναφαινόμενη κοινωνική έκρηξη από τα βάρη και τις επιπτώσεις του ασφαλιστικού κλπ είναι μπροστά.

Δυστυχώς τα ιδεοληπτικά προσχήματα δεν χρησιμεύουν πλέον.

Ο κ Σταθάκης πρόσφατα    δήλωσε:

‘Είναι αναμενόμενο από μία αριστερή  Σοσιαλιστική κυβέρνηση να αναζητά φόρους να στηρίξει την λειτουργία και κοινωνική υπόσταση του κράτους’  Καμία κουβέντα για ανάπτυξη της ιδιωτικής δραστηριότητας’.

Εύλογα λοιπόν να αναρωτιέται κανείς, από πού θα προέλθουν τα χρήματα για την υλοποίηση μίας κοινωνικής  πολιτικής.

Πώς θα αναπτυχθεί ανταγωνιστική πολιτική όταν οι Έλληνες των νησιών μας επισκέπτονται την Τουρκία για αγορές κηπευτικών, ρουχισμού, υποδημάτων κλπ. Ακόμα και οι ντομάτες είναι εκεί πολλαπλά φθηνότερες.

Μήπως έχετε παρατηρήσει τις τιμές των ξενοδοχείων στη γείτονα; Υπάρχουν τιμές στο επίπεδο των 25 € την ημέρα.

Καλά, καταστρέψαμε την βιομηχανία, τα ναυπηγία και πτωχεύσαμε   τις τράπεζες.  Τι θα κάνουμε όμως με τις υπηρεσίες;

Δίπλα μας έχουμε Βουλγαρία, Κύπρο και Μάλτα, με συντελεστές φορολογίας 15%.

Με ποιό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα θα αντεπεξέλθει μία Ελληνική επιχείρηση;

Που μας ωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Νομισματικό Ταμείο;

Από την άλλη ακούμε τους εύηχους στόχους της αριστεράς περί ανακατανομής πλούτου.  Ποιου πλούτου όμως; Aυτού που έχει φύγει στo εξωτερικό;  Της ακίνητης περιουσίας που έχει συσσωρευτεί από εργασία του Έλληνα για δύο γενιές, λόγω ανασφάλειας και έλλειψη εναλλακτικής επενδυτικής στρατηγικής;

Να βασιστούμε, λοιπόν, στην από- μείωση του υπέρογκου χρέους;  Μα αυτή, θα έχει επίπτωση, μετά από το 2022 .

Αυτές είναι οι σκέψεις ενός απλού Έλληνα πολίτη, ενώ οι απαντήσεις, μέχρι στιγμής, είναι αόριστες ή ακόμα και παραπλανητικές.

Τελικά, μέσα από το σύμπλεγμα όλων αυτών των καταστροφικών καταστάσεων και επιλογών, καταλήγω στο συμπέρασμα και κάνω τις έξεις προβλέψεις και προτροπές.

Η Ελλάδα πλησιάζει να καταστραφεί από την αποεπένδυση, την καταστροφή της μέσης αστικής τάξης,  την αποβιομηχανοποίηση λόγω του λαϊκισμού και του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού.

Τέλος όλα αυτά έχουν επιβαρυνθεί ακόμα πιο πολύ, και από την ανάγκη συντήρησης ενός δυσανάλογα μεγάλου εξοπλιστικού προϋπολογισμού.

Ειρωνικά, αυτό το τελευταίο, είναι και ο βασικός λόγος γιατί δεν έχουμε καταρρεύσει ακόμα, και αποτελεί την ελπίδα, να μας στηρίξει η δύση για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους.

Προβλέπω λοιπόν ότι, η μόνη διέξοδος για τον κ Τσίπρα, είναι η αξιοποίηση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας για να ανατρέψει το αδιέξοδο για το οποίο και αυτός συνέβαλε, μαζί με πληθώρα άλλων πολιτικών  και συνθηκών.

Η παρουσία του κ Τσίπρα στην Νέα Υόρκη, όσο και ατυχής και αν ήταν, είναι η ένδειξη ότι ο κ Τσίπρας θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει μία φιλελεύθερη και φιλοδυτική πολιτική  ενάντια στα αρχικά πιστεύω του, τα οποία και τον ανέδειξαν.

Αυτό είναι μία μία πολύ δύσκολη και οδυνηρή μετάλλαξη που θα γίνει, γιατί η εναλλακτική λύση, θα σήμαινε μια εκπληκτικά αναχρονιστική και εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη. Επικίνδυνη γιατί, όταν η ιδεολογία δεν δικαιώνεται,  ο ιδεολόγος ή ιδεοληπτικός δεν αποδέχεται την αποτυχία και αναζητά άλλους τρόπους να διατηρηθεί στην εξουσία.

Μήπως όμως,  η πρώτη φορά αριστερά,  ήρθε, όχι σαν μία παρένθεση, όπως θα επιθυμούσε το παλαιό… ‘διεφθαρμένο’ κατεστημένο να αποβεί, αλλά σαν μία μόνιμη εγκαθίδρυση ενός νέου οριστικού κρατικοδίαιτου κατεστημένου που αισθάνεται την ανάγκη  να  κερδίσει τον χαμένο χρόνο δεκαετιών που κατά την άποψή του καταπίεσε και εκμεταλλεύτηκε τις λαϊκές μάζες….;

Τέτοιες ανοιχτές η κρυφές φιλοδοξίες, τολμώ να πω,  ότι αποτελούν πραγματικό κίνδυνο, που μπορεί να αποφευχθεί μόνο με την σύγκλιση του ρεύματος Τσίπρα με την υπαρκτή πολιτική του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, αν του επιτραπεί από τους απομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ ιδεολόγους της αριστεράς, ομογάλακτους συντρόφους του.

Συμφωνώ λοιπόν με την διακοίνωση του Τσίπρα στην πρόσφατη ομιλία του  στην Νέα Υόρκη, ότι το Ελληνικό πρόβλημα μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για τον τρόπο αντιμετώπισης παρομοίων καταστάσεων στην Ευρώπη και ευρύτερα.

NK

Touring around Cape Tenaron in Mani, South Peloonnese Greece

This video created by Nick Kouzos and his wife Vanda Roumpani during an excursion from Mavrovounio around cape Tenaron in the wider area of Mani in the Peloponnese Greece during June 2015.

Mani is a historical region of Peloponnese that covers the Peninsula of Taygetus.

Geographically the main Mani or «Mesa Mani» as it is called locally, is defined by the nape of Taygetos, Sagias and ends at Cape Tainaro.

The route includes Gerolimenas and one of the most beautiful caves in the world located on the west coast of the Laconic Peninsula in the Bay of Dirou, beneath the austere landscape of Mani ..

Place rugged, imposing, that generated proud people.

East Mani has loyal friends and numerous visitors all year round. Historical seat of Eastern Mani is Areopolis, the cradle of Mavromichali family.

On our trip we were urged and guided by our friend Antonis Nikolarakis Mauromichalis descendant of the famous family. So we did not go unprepared

Gerolimenas in Mani,  is starring the recent years in numerous tributes both in the Greek media and in the foreign, as one of the leading off the beaten track destinations in the Mediterranean!

Finally, I dedicate this video to my Sister Olympia Pieroutsakos in memory of her husband Christos Pieroutsakos who recently left us.

A tour around Cape Tainaron in Mani Peloponnese -Μία εκδρομή στην Μάνη

Tour around cape Tainaron in Mani
Μία εκδρομή στην Μάνη
Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε από τον Νίκο Κούζο και την σύζυγό του Βάντα Ρουμπάνη κατά την διάρκεια μιας εκδρομής στο Μαυροβούνιο, της ευρύτερης περιοχής της Μάνης στην Πελοπόννησο τον Ιούνιο του 2015.

Η Μάνη είναι ιστορική περιοχή της Πελοποννήσου που καλύπτει τη χερσόνησο του Ταϋγέτου. Γεωγραφικά η κυρίως Μάνη ή «Μέσα Μάνη», όπως ονομάζεται τοπικά, ορίζεται από τον αυχένα του Ταΰγετου Σαγιά και καταλήγει στο Ακρωτήριο Ταίναρο. Η διαδρομή περιλαμβάνει τον Γερολιμένα και ένα από τα ωραιότερα σπήλαια στον κόσμο που βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον Όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης ..

Τόπος τραχύς, επιβλητικός, που γεννά περήφανους ανθρώπους, η Ανατολική Μάνη έχει πιστούς φίλους και πολυάριθμους επισκέπτες όλες τις εποχές του χρόνου. Ιστορική έδρα του Δήμου Ανατολικής Μάνης είναι η Αρεόπολη, η κοιτίδα των Μαυρομιχαλαίων.

Στην εκδρομή αυτή μας προέτρεψε και μας καθοδήγησε ο φίλος μας Αντώνης Νικολαράκος Μαυρομιχάλης απόγονος της γνωστής οικογένειας. Επομένως δεν πήγαμε απροετοίμαστοι

Ο Γερολιμένας στην Μάνη τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί σε πάρα πολλά αφιερώματα τόσο στα ελληνικά media όσο και στα ξένα, ως ένας από τους κορυφαίους off the beaten track προορισμούς στη Μεσόγειο!

Τέλος το βίντεο αυτό το αφιερώνω στην Αδερφή μου Ολυμπία Πιερουτσάκου και στην μνήμη του συζύγου της Χρίστου Πιερουτσάκου που πρόσφατα μας άφησε.

Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ 1922 ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015.

Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ 1922 ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
ΤΗΣ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015.

Οι συγκυρία των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου με τις αναμνήσεις της Εθνικής καταστροφής ίσως να βοηθήσει τους Έλληνες πολιτικούς να αναλογιστούν τις ευθύνες τους.
Με την ευκαιρία των εκδηλώσεων για την μαύρη επέτειο δεν μπόρεσα παρά να ξανά ξύσω τις πληγές οδυνηρών Ιστορικών Εθνικών αλλά και οικογενειακών αναμνήσεων.
Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς δεδομένου ότι και από τις δύο πλευρές της οικογένειας μου οι ρίζες είναι Μικρασιάτικες.
Δεν κάνει κακό να ρίχνουμε και μια ματιά προς τα πίσω, τα μαθήματα της ιστορίας είναι χρήσιμα.
Δεν μπόρεσα να αποφύγω την σύγκριση των Σύριων προσφύγων στην Μυτιλήνη με την οικογένεια της Μητέρας μου τα μέλη της οποίας ξυπόλυτα έφταναν στον ίδιο χώρο, 1.500.000 πρόσφυγες τότε.
Δεν μπόρεσα να αποφύγω τις συγκρίσεις των γεγονότων που στοιχειοθετούν πολιτικούς και κοινωνικούς παραλληλισμούς.
Εύγλωττα παραδείγματα αποτελούν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, και η εύκολη εκμετάλλευση των Ελληνικών αδυναμιών, όπως εσωτερική διαμάχη και φανατισμός καθώς και οι πρακτικές των αντιμαχομένων Ελληνικών πολιτικο-κοινωνικών παρατάξεων, οι αλλαγές στην γεωπολιτική θέση της Ελλάδας. οι επιπτώσεις του αμοραλισμού των πολιτικών μας.
Το τίμημα που πλήρωσε η πατρίδα από τις συνθήκες αυτές τότε ήταν απρόβλεπτα μεγάλο και πολύ φοβάμαι παράλληλα δεινά σήμερα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια ξεκίνησε τότε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους με την διχόνοια και τον φανατισμό μεταξύ Μοναρχικών και Βενιζελικων.
Μετά από την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών που έδινε την ευκαιρία στην Ελλάδα να καταστεί κυρίαρχος της περιοχής, ο φανατισμός οδήγησε δύο Μοναρχικούς αξιωματικούς να αποπειραθούν την δολοφονία του αρχιτέκτονα της συνθήκης Ελ. Βενιζέλου, στο Παρίσι
Ο Βενιζέλος, άρχοντας και κυρίαρχος από τις επιτυχίες αποτολμά την εκλογική αναμέτρηση.
Όμως, ο λαός κουρασμένος από τους πολέμους και κάτω από τις ποιο απίθανες εκλογικές συμμαχίες Ψηφίζει υπέρ της Μοναρχίας . Ποιο ήταν τότε το διακύβεβμα; Ειρήνη.
Τι δουλειά έχουν τα παιδιά μας στην Μικρά Ασία;
Ποιοι ήταν τότε οι ψηφοφόροι;
Ασφαλώς ήταν οι Μοναρχικοί αλλά μαζί τους ήταν και οι μειονότητες της Θράκης και της Μακεδονίας που την εποχή ήταν Βουλγαρικές, Μουσουλμανικές και Σλαβικές.
Το ποιο ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί και η συμμαχία των Μοναρχικών με το νεοσύστατο κουμουνιστικό κόμμα το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) που ήταν ξεκάθαρα από την αρχή κατά του πολέμου της Μικράς Ασίας, ήταν υπέρ της ειρήνης και της συμβίωσης των λαών.
Τι έγινε όμως ακριβώς μετά, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ο 1ος ξεκινά την εκστρατεία αντικαθιστώντας όλους τους έμπειρους αξιωματικούς ακόμα και υπαξιωματικούς που θεωρούντο Βενιζελικοί.
Μήπως αυτή η τακτική μας θυμίζει τίποτα; Την σημερινή εναλλαγή της δημόσιας διοίκησης, που μόνη απάντηση έχει ότι ‘όλοι τα ίδια κάνουν’.
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που μία εκλογική νίκη αλλάζει την βασική εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος η μίας εκλογικής αναμέτρησης, την ειρήνη σε πόλεμο, τα όχι σε ναι και τα ναι σε όχι.

Το τι ακολουθεί είναι σε γενικές γραμμές γνωστό, Οι Άγγλοι που είχαν θεωρήσει, από την περίοδο της ήττας τους στην Καλλίπολη, τον Κωνσταντίνο υπαίτιο για την δική τους αποτυχία, εγκαταλείπουν τον σύμμαχο τους την Ελλάδα που την χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε για διευκόλυνση των σχεδίων τους να διασφαλίσουν πρόσβαση προς τα πετρέλαια της Μοσούλης , εκτελούν αυτό που ο Πρόξενος των Ηνωμένων πολιτειών στην Σμύρνη, George Horton ονόμασε ‘Η μεγάλη προδοσία’. Συνθηκολογούν με τον Κεμάλ.
Και το κουμουνιστικό κόμμα τι θα έλεγε; Ο Λένιν θεώρησε το κίνημα του Κεμάλ σαν ένα λαϊκό κίνημα, πάει και αυτός ο σύμμαχος, πάλι μόνη της η Ελλάς. Ποιος φταίει;
Το δράμα που ακολούθησε ήταν ανείπωτο για την παγκόσμια ιστορία.
Η δημιουργία του Νέου Τουρκικού κράτους θεμελιώθηκε πάνω σε εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα Ελλήνων στρατιωτών και μικρασιατών που ιδιαίτερα για αυτούς τους στερήθηκε, από την ίδια την πατρίδα η δυνατότητα ακόμα και να αμυνθούν.
Τα σφάλματα και η αντίφαση στα πεπραγμένα της Μητέρας πατρίδας είναι ντροπή ακόμα και να αναφερθούν. Απλώς να αναφερθώ ότι τον Σεπτέμβριο του 1922, ταυτόχρονα με τους βιασμούς και τους φόνους από τους Τσέτες στην Σμύρνη, τα θέατρα της Αθήνας ήταν ανοιχτά και τα τραγούδια αντηχούσαν στην πρωτεύουσα.
Μήπως πρέπει να διδαχτούμε τίποτα από όλα αυτά; Μήπως σας θυμίζουν τίποτα αυτά που μοιάζουν με τις παλινωδίες της σημερινής Ελλάδας , μεταξύ των συμφερόντων των σημερινών μεγάλων δυνάμεων ; Ρωσία Αμερική Κίνα Γερμανία.
Αλλά και η μετά την καταστροφή εξέλιξη έχει πολλά να μας διδάξει.
Η συμπεριφορά των Ελλαδητών, δηλαδή της Μητέρας πατρίδας προς τους πρόσφυγες.
Ο κατατρεγμός η εκμετάλλευση, η προσπάθεια των προσφύγων να επιβιώσουν, η προσέλκυση κεφαλαίων του Ελληνισμού του εξωτερικού, η συγκρούσεις της Ελιτ της κεντρικής Ελλάδας με την προσφυγιά που ξεπερνούσε τους κανόνες και τις αριστοκρατικές δομές του κράτους. Παρακαλούσαν οι πρόσφυγες να εργαστούν τις Κυριακές. Οκτάωρη εργασία, τι είναι αυτό;
Oι πρόσφυγες ήταν παραδοσιακά Βενιζελικοί και οι Ελλαδήτες της Ελιτ Μοναρχικοί.
Οι Βενιζελικοί σιγά σιγα δημιουργούσαν δύο πολιτικές παρατάξεις, την Κουμουνιστική παράταξη στην περιφέρεια γύρω από την Αθήνα, κοκκινιά, Ταμπούρια, Καισαριανή κλπ και την αστική κεντρώα Βενιζελική.
Έτσι οδηγήθηκε η Ελλάς στο Β παγκόσμιο πόλεμο, έτσι δημιουργήθηκε και η αντίσταση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Γερμανική κατοχή, τα μπλόκα της κοκκινιάς και της Καισαριανής. Και τέλος ο εμφύλιος σπαραγμός
Μία τελείως διαφορετική εξέλιξη από τα Ευρωπαϊκά Εργατικά η σοσιαλιστικά αριστερά κινήματα.
Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητή, στους δυτικούς, η δομή της Ελληνικής κοινωνίας, γι αυτό και δεν μπορούν να εφαρμοστούν εύκολα Ευρωπαϊκές συνταγές συναινετικής κουλτούρας.
Η Μικρασιατική καταστροφή και ο μετέπειτα εμφύλιος έχουν ρίζες που ακόμα δεν επέτρεψαν στον Ελληνικό λαό να Εξευρωπαϊστεί. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει έντονη διάθεση Ευρωπαϊκών συντηρητικών κύκλων να απαλλαγεί από την Ελλάδα σαν μέλλος της Νομισματικής Ένωσης έστω και με την καταβολή σημαντικού ποσού για διευκόλυνση.
Είναι μεγάλη η καθυστέρηση που αυτές οι δύο δραματικές στιγμές στην ιστορία του Ελληνισμού επέβαλαν στην ανάπτυξη της Ελλάδας που σήμερα πλασάρεται και σαν προοδευτικός προσανατολισμός.
Ασφαλώς ο δυτικός πολιτισμός και οι δυτικές δημοκρατίες δεν έχουν φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο αλλά η Ελληνική οικονομική και πολιτική κατάσταση μας θυμίζει προπολεμικές καταστάσεις την περίοδο διαμόρφωσης των εθνών και κοινωνιών της Ευρώπης.
Σαν αργά ξυπνήσαμε και μοιάζουμε σε μαθητευόμενους μάγους. Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν στις γύρω περιοχές, στην καταστροφή της κοινωνικής δομής και της οικονομίας.

ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ

Γιατί οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να ‘τα βρουν’ σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα. όπως έγινε επανειλημμένα σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη που έτσι κατάφεραν να ξεπεράσουν την οικονομική ύφεση;
H απάντηση φαίνεται να μην είναι αυτονόητη:
“Μα πως είναι δυνατόν άτομα η κόμματα που έχουν διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες η ακόμα ποιο σημαντικό διαφορετική κοινωνική ευαισθησία, διαφορετικό πολιτισμικό επίπεδο, διαφορετικά πολιτικά η οικονομικά πιστεύω η συμφέροντα να ομονοήσουν;
Αντιπαρέρχομαι τους προεκλογικούς διαξιφισμούς που τους θεωρώ ενέργειες σκοπιμοτήτων. Αντιπαρέρχομαι ακόμα και το υπαρκτό πρόβλημα του λαϊκισμού. Στο κάτω κάτω η ίδια η δημοκρατία είναι και από την φύση της ένα λίγο ψηφοθηρικό σύστημα.
Προσπαθώ να αναλύσω το πρόβλημα κάτω από μία βασική αλλά θεωρητική προϋπόθεση, ότι οι πολιτικοί μας είναι απόλυτα ειλικρινείς και προσπαθούν να πείσουν και να εφαρμόσουν λύσεις για τις οποίες μάχονται και στην αποτελεσματικότητα των οποίων πραγματικά πιστεύουν.
Ήδη διαβλέπω χαμόγελα σε πολλούς από τους φίλους αναγνώστες , αυτή η προϋπόθεση που προτάσσω αποδυναμώνει, από τη αρχή, την σημασία των συμπερασμάτων της προσπάθειάς μου. Εμφανίζομαι ως μη ρεαλιστής.
Επιμένω όμως γιατί δεν θέλω να αποδεχθώ τον απόλυτο κυνισμό σαν τον κυρίαρχο παράγοντα που διέπει την εποχή μας.
Θα αποδεχτώ λοιπόν ότι ένας αυθεντικός κουμουνιστής δεν μπορεί να συνεργαστεί με ένα καπιταλιστή αφού ο κουμουνιστής ευαγγελίζεται ότι όλα τα δεινά οφείλονται στην απληστία του κεφαλαίου και η οριστική λύση είναι η μεταφορά των μέσων παραγωγής στον εργαζόμενο.
Επίσης θα αποδεχτώ ότι τα λιγότερο δογματικά αριστερά κόμματα προσπαθούν να εφαρμόσουν πολιτικοοικονομικές θεωρίες που προστατεύουν τα αδύνατα λαϊκά στρώματα από την Καπιταλιστική απληστία και εκμετάλλευση, που υιοθετούν συστήματα που γενούν την διαφθορά είτε με την εξαγορά συνειδήσεων ή την καθαρή κλοπή στο όνομα του κέρδους, ή την παραβίαση των κανόνων που προσπαθεί να επιβάλει η κοινωνία.
Θα αποδεχτώ ότι οι κρατιστές πραγματικά πιστεύουν στην δυνατότητα καλύτερης διαχείρισης του εθνικού κεφαλαίου από την εκχώρηση δραστηριοτήτων η εξάρτηση από ιδιώτες επιχειρηματίες.
Θα αποδεχτώ ότι οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν στη διατήρηση της κρατικής παρεμβατικότητας για να ισοζυγήσουν την αποδοτικότητα τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Θα αποδεχτώ ότι τα κεντροδεξιά φιλελεύθερα κόμματα πιστεύουν ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία παράγει ανάπτυξη που μόνο αυτή μπορεί να δώσει διέξοδο σε μία οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση.
Θα φθάσω μέχρι του σημείου να αποδεχθώ την άποψη ακροδεξιών απόψεων ότι η Ελλάδα πρέπει να προφυλαχτεί από εξωτερικούς κινδύνους , απώλειας της Εθνικής της ταυτότητας και ανεξαρτησίας λόγω του χρέους και του μεταναστευτικού.
Πρόσφατα αναπτύχθηκαν και πρόσθετες οικονομικό-πολιτικές αντιθέσεις ανεξάρτητες από τις καθαρά οικονομικές θεωρίες όπως οι Μνημονιακοί και Αντι μνημονιακοί , η ακόμα οι Ευρωπαϊστές και οι Αντι Ευρωπαϊστές. Εγώ θα προσέθετα και δύο ακόμη κατηγορίες τους ιδεολόγους και τους ιδεοληπτικούς.
Αυτή η πανσπερμία ιδεολογιών και απόψεων έχει δημιουργήσει σήμερα μία αντίστοιχη πανσπερμία πολιτικών κομμάτων που καλείται να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη εθνική και οικονομική κρίση από την εποχή της μεταπολίτευσης, ίσως και από την μεταπολεμική περίοδο.
Ποια λοιπόν η δυνατότητα σύγκλυσης όλων αυτών των αντιμαχόμενων ιδεολογιών για την εφαρμογή ενός γενικά αποδεχτού προγράμματος που θα αξιοποιεί ότι θετικό μπορεί να δημιουργήσει η κάθε επί μέρους τάση; Και εν πάση περιπτώσει είναι κάτι τέτοιο επιθυμητό;
Ειλικρινά, μέσα από συμβατικά πλαίσια και λογική αυτό φαίνεται αδύνατο. Όμως ζούμε μία καθαρά αντισυμβατική εποχή και ακόμα πιο σημαντικό οι προκλήσεις της εποχής είναι διαφορετικές λόγω της φύσης των διαφορετικών προβλημάτων που ανακύπτουν. Το πρόβλημα και το αδιέξοδο πιέζει για κάποια λύση.
Για πρώτη φορά η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο φιλελευθερισμός, και βάση του οποίου λειτούργησε ο κόσμος που γνωρίζουμε δεν φαίνεται να παράγει εγγυημένα αποτελέσματα.
Παραδοσιακές αρχές του δυτικού πολιτισμού δεν παράγουν εγγυημένα αποτελέσματα.
Τα περισσότερα πράγματα και εξελίξεις φαίνονται σαν αποτελέσματα πειραμάτων. Η ίδια η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μοιάζει με πείραμα σε εξέλιξη. Παραδείγματα στην αντίθετη όχθη μπορεί να θεωρήσει κανείς την δημιουργία και πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η μεταβλητότητα των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε είναι τόσο έντονες, πολύπλοκες, ασταθείς, και απρόβλεπτες που κάνουν πολλούς από τους σημερινούς ιδεολόγους να φαίνονται σαν καρικατούρες ηρώων από απαρχαιωμένα καρτούν.
Τα παραδείγματα πάρα πολλά, η μετατροπή της Αραβικής Άνοιξης σε πολεμική ζώνη που ξεκίνησε το νέο κύμα μετανάστευσης προς την Ευρώπη, η κρίση στην Κίνα, η δημιουργία του Ισλαμικού κράτους, οι τάσεις του Ευρωσκεπτικισμού, το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, το περιβαλλοντολογικό, η αναφαινόμενη σταδιακή μείωση πρώτων υλών, υπογεννητικότητα, φυλετικές διακρίσεις, τρομοκρατία, η ανάπτυξη του τρίτου κόσμου, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα κλπ.
Από την άλλη πλευρά τα διαχρονικά προβλήματα της Ελλάδας, η αποβιομηχανοποίηση, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, η ψηφοθηρία, οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, η διόγκωση του κράτους και η ανικανότητα διαχείρισης, η ανεργία, η έλλειψη προγραμματισμού και αποτελεσματικότητας, ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός , η μετανάστευση παραγωγικών δυνάμεων, νέων επιστημόνων αλλά και η μετανάστευση επιχειρήσεων, η δημιουργία εταιριών off shore, η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή.
Νομίζω πως η απλοϊκή μονομερής ιδεοληπτική αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Ο κόσμος είναι πολύπλοκος και τα προβλήματα πολύ σύνθετα ώστε να αναζητείται αντίστοιχα η υιοθέτηση σύνθετων λύσεων.
Καμία ιδεοληπτική μονομερής λύση δεν μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία, ο κόσμος βρίσκεται σε μία δυναμική εξελικτική πορεία, ιδιαίτερα για την Ελλάδα που αποτελεί τον αδύνατο κρίκο και αισθάνεται πρώτη τους κλυδωνισμούς, απαιτούνται λύσεις που δεν θα υπαγορεύονται από καμία απηρχαιωμένη πρακτική παλαιολιθικής αντίληψης.
Έχουμε σημαντική ιστορία από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα για καταστροφές και επιτυχίες.
Δεν θα αναλωθώ αναλύοντας συγκεκριμένες λύσεις, απόψεις και πρακτικές.
Θα αναφερθώ μόνο σε λίγα παραδείγματα έστω αντιφατικά και που πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στην επικοινωνία .
Τα παράδειγμα είναι παλιά αλλά πολύ χαρακτηριστικό.
Στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο τελευταίος Έλλην Αυτοκράτωρ δεν είχε ουσιαστικά στεφτεί λόγω διαφωνιών αντιμαχομένων παρατάξεων.
Η Ελληνική κοινωνία φυλάκισε του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη μέσα από αντιδικίες που προξένησαν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των τότε μεγάλων δυνάμεων.
Ο Ελληνικός στόλος καταστράφηκε από τον ίδιο τον Μιαούλη από εσωτερικές αντιπαλότητες
Ο Μαυρομιχάλης δολοφόνησε τον Καποδίστρια.
Μετά την ήτtα της Ελλάδας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1896 και την πτώχευση, η Ελλάδα έφτασε να είναι νικηφόρος στους Βαλκανικούς πολέμους και να διπλασιαστεί ταυτόχρονα με την τήρηση μνημονίου υπό την επιτήρηση των δανειστών.
Ας μην ξεχνάμε την μάχη του Ναβαρίνου που χάρισε τη τελική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι ίδιοι σύμμαχοι αργότερα πρόδωσαν την Ελλάδα στην Μικρασία για τα πετρέλαια της Μοσούλης η Αγγλία και για την πίστη ότι ο Κεμάλ αντιπροσώπευε λαϊκή επανάσταση, η Ρωσία των Μπολσελβίκων. Τέλος τι κέρδος αποκομίσαμε από τον εμφύλιο του 1944;
Όλα αυτά και πολλά άλλα επιβεβαιώνουν ότι παραδοσιακές μέθοδοι και αντιμετώπιση των προκλήσεων δεν αποτελούν διασφάλιση της επιτυχίας, ούτε και η άποψη του ενός μπορεί να αποτελεί εγγύηση επιτυχίας. Σήμερα πρέπει να ξεπεράσουμε την ‘αλήθεια του ενός’.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ‘αλήθεια του ενός’ πλέον, ζούμε την εποχή των συναινέσεων.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι σημερινοί πολιτικοί τους προεκλογικούς τακτικισμούς και ας αξιοποιήσουν τον εναπομείναντα χρόνο στην προσπάθεια να διαμορφώσουν ένα αποδεκτό κοινό πρόγραμμα. Αυτό θα είναι το πραγματικά νεωτεριστικό και προοδευτικό.
Επιτέλους. αυτό θα ήταν μία λύτρωση από το παρελθόν μας.
NK