The Blight of Asia by George Horton.

An Account of the Systematic Extermination of Christian Populations by
Mohammedans
and of the Culpability of Certain Great Powers; with the True Story of the Burning of
Smyrna
By
GEORGE HORTON

https://timesforchange.files.wordpress.com/2021/03/horton_the_blight_of_asia.pdf?fbclid=IwAR3bpdPGWIl15vFDGG3d43KlXYSQy-oWzzlMxqDym5OxX8Pexu7hHc-_aoY

ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Διαχρονικός διχασμός

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών με προτρέπουν να σκιαγραφήσω αυτό που βλέπω σαν ακτινογραφία στιγμής της Ελληνικής πραγματικότητας.

Ήταν πάντα δύσκολο να παρατηρήσει κανείς, να αναλύσει και να βγάλει ξεκάθαρα συμπεράσματα για τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω από την συμπεριφορά τμημάτων της Ελληνικής κοινωνίας.

Διαχρονικά διαπιστώνεται μία αστάθεια και ένας επικίνδυνος αυτοκαταστροφικός διχασμός.

Η έκφραση αυτού του  διχασμού, σήμερα, μεταφέρεται, από τα έδρανα του κοινοβουλίου και της διαλογικής αντιπαράθεσης κοινωνικών ομάδων, σε άπειρες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτια, έτσι που χάνουν την δομή που θα είχε μία επώνυμη και υπεύθυνη επιχειρηματολογία.

Από πού πηγάζει αυτό το χαρακτηριστικό του διχασμού της Ελληνικής κοινωνίας;

Ανατρέχω λοιπόν στην ιστορία του νεότερου Ελληνικού Έθνους και προσπαθώ να συσχετίσω τα γεγονότα και τις συνθήκες που επέτρεψαν στο χαρακτηριστικό του διχασμού να αναπτυχθεί και να επαναλαμβάνεται τόσο συχνά.

Η εξέλιξη του Ελληνικού έθνους δεν ακολούθησε τις νόρμες πορείας που ακολούθησαν από τον μεσαίωνα μέχρι και την αναγέννηση τα περισσότερα Ευρωπαϊκά έθνη.

Η μετάβαση από την φεουδαρχία στην αστική δημοκρατία, στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, πέρασε από πολλές φάσεις και κράτησε εκατονταετίες.

Ο διαχωρισμός της εξουσίας ήταν ξεκάθαρος και οι λαοί ήταν συμβιβασμένοι με τα όποια μειονεκτήματα υπήρχαν στα φεουδαρχικά καθεστώτα, υπήρχε ο απόλυτος διαχωρισμός εξουσίας και ο λαού.

Μετά την Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε μία διαδικασία που η φεουδαρχία αναγκάστηκε να υποχωρήσει, ώστε σταδιακά άρχισαν να αναπτύσσονται τα δημοκρατικά καθεστώτα. Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν  δεν είχαν τόσο ταξικό  αλλά κυρίως εθνικό χαρακτήρα.

Ακόμα και η αποικιοκρατία είχε ξεκάθαρους διαχωρισμούς εξουσίας, οι επικυρίαρχοι ήταν  οι αποικιοκράτες, οι τοπικές κοινωνίες είχαν τα δικά τους χαρακτηριστικά.

Η Ελλάδα, εκτός από τα Επτάνησα,  δεν λειτούργησε σαν μία Ευρωπαϊκή ούτε σαν μία αποικιοκρατούμενη   χώρα. Η Ελλάδα ήταν μία Τουρκοκρατούμενη χώρα για 400 χρόνια και οι συνθήκες της Τουρκοκρατίας ήταν διαφορετικές τόσο από αυτές της φεουδαρχίας όσο και της αποικιοκρατίας.

Και το ερώτημα έρχεται φυσιολογικά. Ποια η διαφορά;

Η διαφορά ήταν ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η Οθωμανική διοίκηση

Η Οθωμανική διοίκηση είχε το χαρακτηριστικό της αξιοποίησης τοπικών αρχόντων στα κατά περιοχή ‘βιλαέτια’ έτσι που οι τοπικοί άρχοντες συνεργάζονταν με τους τοπικούς Τούρκους Αγάδες για την είσπραξη των φόρων και άλλες διοικητικές εργασίες. Εκεί πρόκυπτε συναλλαγή σε όλα τα επίπεδα.

Οι τοπικοί άρχοντες στην Ελλάδα ήταν οι Κοτζαμπάσηδες.

Εκτός από τους κοτζαμπάσηδες υπήρχαν και οι  Φαναριώτες , μία ακόμα κατηγορία Ελληνικής ελίτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που μαζί με την Εκκλησιαστική ιεραρχία αποτελούσε προνομιούχους Έλληνες που έπαιρναν θέσεις ακόμα και ηγεμόνων σε παραδουνάβιες  χώρες όπως η Μολδαβία και η Βλαχία.

Η Τουρκία παρουσιάζει αυτές τις διακρίσεις σαν αποδείξεις της εύνοιας που έτρεφε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στους Έλληνες, τόσο που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τους λόγους που έκαναν τις ομάδες αυτές να επαναστατήσουν.

Η τακτική αυτή επέτρεψε στους Έλληνες, να αναπτύξουν, σταδιακά, και άλλες δραστηριότητες, στο εμπόριο, στην ναυτιλία, στην ναυπηγική ακόμα και στις τράπεζες, στις κατασκευές, στην ιατρική κλπ.

Αυτός ο διαχωρισμός των Ελλήνων μεταξύ τους, είχε και τα αρνητικά αποτελέσματα, σε βαθμό που ο λαός ονόμαζε τους κοζαμπάσηδες  ‘Τούρκους χριστιανούς’, δεδομένου ότι οι κοτζαμπάσηδες συχνά αποκτούσαν μεγαλύτερες περιουσίες ακόμα και από τους τοπικούς Αγάδες.

Οι Έλληνες της Πελοποννήσου  και κυρίως οι Μανιάτες ποτέ δεν  χώνεψαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, τους οποίους θεωρούσαν δειλούς και μαλθακούς.

Μετά την  κήρυξη της Επανάστασης οι Έλληνες, ανεξάρτητα προέλευσης, κατηγορίας και περιουσιακής κατάστασης ενώθηκαν στον κοινό αγώνα, αλλά ποτέ δεν εξαλείφθηκαν υπολείμματα φθόνου και συγκρούσεων συμφερόντων μεταξύ των απλών αγωνιστών και των κοτζαμπάσηδων που φυσιολογικά ηγούντο σε διοικητικά και πολιτικά θέματα.

Δεν απέφυγαν, ακόμα και κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες να ξεκινήσουν ένα πρόωρο εμφίλιο.

Η Ορθοδοξία

Ένας ακόμα παράγοντας που έπαιξε και παίζει σημαντικό  ρόλο  στην Ελληνική Κοινωνία είναι και η Εκκλησία, όχι τόσο σημαντικό ρόλο όσο τον ρόλο που παίζει η θρησκεία στον Ισλαμικό κόσμο αλλά αρκετά για να πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη.

Η ορθοδοξία βοήθησε να επιβιώσει ο Ελληνισμός τόσο κατά την απόσπαση, από την Ρώμη, και την δημιουργία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και μετά την πτώση της, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Ο ρόλος της ήταν πολύ δύσκολος και λεπτός γιατί κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία η έννοια της εθνότητας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, ο διαχωρισμός στα ‘βιλαέτια’ γινόταν με βάση το θρήσκευμα γι’ αυτό ο Έλληνας Πατριάρχης ήταν ουσιαστικά Οικουμενικός διότι εκπροσωπούσε  όλους τους Χριστιανούς.

Με την έναρξη της επανάστασης ο Πατριάρχης και πολλοί ιερείς έγιναν μάρτυρες του Ελληνισμού και σφαγιάστηκαν, παρά το γεγονός ότι κάτω από την πίεση του Σουλτάνου υποχρεώθηκαν να  αποκηρύξουν ακόμα και την Φιλική Εταιρία .

Το σχίσμα όμως μεταξύ Καθολικής και Ανατολικής ορθοδόξου Εκκλησίας είχε σαν αποτέλεσμα την αδράνεια της Δύσης στην υποστήριξη του Ελληνισμού. Ιδιαίτερα την περίοδο του Βυζαντίου, η έχθρα που είχε αναπτυχθεί δεν επέτρεψε την λήψη αποφάσεων για την ένωση των δύο εκκλησιών, που πιθανότητα θα είχε αποσοβήσει την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους αλλά και την καταστροφή της από τις Σταυροφορίες. Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης προτίμησαν τους Οθωμανούς από τους Παπικούς.

Ας μην ξεχνάμε ότι το ίδιο επαναλήφθηκε και στην Πελοπόννησο όταν οι Έλληνες της Πελοποννήσου, κυριολεκτικά προσέφεραν την Πελοπόννησο στους Τούρκους προκυμμένου να  απαλλαγούν από τους Ενετούς.

Το μίσος των Ελλήνων αλλά και των Ορθοδόξων κληρικών  κατά των Ενετών και της Παπικής εξουσίας έπαιξε σημαντικό ρόλο σε όλο το διάστημα.

Η επιρροή  των μεγάλων δυνάμεων.

Σε αυτά ήρθε να προστεθεί και η επιρροή των ξένων δυνάμεων, υποστηρικτών του επαναστατικού αγώνα, που διαχώριζαν τους Έλληνες σε φατρίες, Αγγλόφιλων, Ρωσόφιλων, Γαλλόφιλων  κλπ.

Αυτές οι επιρροές  έφτασαν την διχόνοια σε σημείο δολοφονίας του Καποδίστρια, πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, αλλά και να φυλακίσουν τον αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Αλλά και πέραν αυτών των εμπειριών δεν πρέπει να αγνοούμε την Ιστορική μνήμη εκείνης της εποχής,  που η βαρβαρότητα των Ενετών ήταν ακόμα φρέσκια, τόσο που πολλές φορές  Έλληνες προσβλέπανε στους Τούρκους την απελευθέρωσή τους από τους Ενετούς. Οι Ενετοί ήταν και αυτοί δυτικοί και μάλιστα καθολικοί.

Όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας αλλά ταυτόχρονα αύξησαν την δυσπιστία των Ελλήνων στις προσπάθειες των Μεγάλων δυνάμεων να διοικήσουν την Ελλάδα.

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδεικνύεται ότι η δυσπιστία αυτή δεν ήταν τελείως αδικαιολόγητη γιατί τα ιστορικά  γεγονότα καταδεικνύουν ότι τα συμφέροντα παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο, το ΄’ξανθό γένος’ που έτσι αποκαλούσαν  οι Έλληνες την Ρωσία, επανειλημμένα τους πρόδωσε, τόσο στην περίοδο του Ρωσσο -τουρκικού  πολέμου αλλά και αργότερα κατά την Κουμμουνιστική επανάσταση, αλλά και των υπόλοιπων δυτικών όπως Ιταλών και Γερμανών στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμια πόλεμο αλλά και των Άγγλων στην περίπτωση της Κύπρου.

Η αλήθεια όμως είναι ότι τα θεμέλια του νεοσύστατου κράτους ετέθησαν με την συνεργασία  πολλών δυνάμεων, των λαϊκών αγωνιστών (κλεφτών και Αρματολών) των κοτζαμπάσηδων, των φιλελλήνων πολλών χωρών και των μεγάλων δυνάμεων που είχαν την ουσιαστική εξουσία.

Μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα κατόρθωσε να εξασφαλίσει πρωτοπόρα συντάγματα ακόμα και σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική.

Τα υπολείμματα όμως του διαχωρισμού των Ελλήνων σε προνομιούχους και του απλού λαού παρέμειναν και έπαιρναν την μορφή πολιτικών κομμάτων ή τάσεων.

Μετεξελίξεις του διχασμού

Μετεξελίξεις αυτών υπήρξαν αντιμαχόμενες ομάδες, όπως, οι Βασιλικοί και οι Βενιζελικοί, οι Εθνικιστές υποστηρικτές της Μεγάλης Ιδέας, οι Γερμανόφιλοι και οι Αγγλόφιλοι, κλπ

Για μία ακόμη φορά ο διχασμός έφερε και την μεγαλύτερη καταστροφή του Ελληνισμού.

Από την Μεγάλη Ιδέα οδηγηθήκαμε  στην Μικρασιατική καταστροφή.

Η εξάρτηση της Ελλάδας από στις μεγάλες δυνάμεις έπαιξαν τον δικό τους  αρνητικό ρόλο, βλέπε αλλαγή πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας το 1922.

Όλα αυτά όξυναν τον διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας σε διάφορα επίπεδα και για διαφορετικές περιόδους.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η κουμμουνιστική επανάσταση του ΄1918, που ήταν κυρίως ταξική, αλλά δεν επηρέασε, στη αρχή, την Ελλάδα, διότι τα χαρακτηριστικά της Μικρασιατικής καταστροφής ήταν Εθνικά και όχι ταξικά.

Τα ταξικά χαρακτηριστικά αρχίζουν να εμφανίζονται πριν από τον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Η κατοχή της Ελλάδας από την φασιστική Γερμανία ξύπνησε τα ανακλαστικά των Ελλήνων με βάση τις Εθνικές μνήμες της Επανάστασης του 1821, οι Έλληνες θυμήθηκαν τους κοτζαμπάσηδες που τώρα, αντί για τους ‘Τούρκους χριστιανούς’   δημιουργήθηκαν οι Γερμανοτσολιάδες ,οι Μαυραγορίτες, οι συνεργοί  και οι δωσίλογοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει καμία εξωμοίωση.

Οι λαϊκοί ήρωες αυτή την φορά γίνονται οι λαϊκοί  επαναστάτες, κυρίως κουμουνιστές γιατί απέναντί τους βρίσκεται ο φασισμός.

Όμως, στον Β Παγκόσμιο πόλεμο σύμμαχοι μας ήταν οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι, δεν ήταν δυνατόν στον αγώνα να μην υπάρχει  τμήμα του αστικού δημοκρατικού πληθυσμού,  να μην υπάρχει και ο λαός της δημοκρατίας και της δεξιάς.

Ένας ακόμα διχασμός που εκδηλώθηκε, σε πλήρη έκταση, με τον εμφύλιο του 1944.

Η Ελληνική κοινωνία διαιρέθηκε σε σημείο αυτοκαταστροφής μέχρι το 1949.

Ηρωισμοί και εγκλήματα αναμιγνύονται και χαράσσονται ανεξίτηλα στις μνήμες του λαού. Η σύγκρουση αυτή είναι αδελφοκτόνα.

Η Ελλάδα χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την μεταπολεμική ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Η έννοια των κοτζαμπάσηδων ανανεώνεται στο υποσυνείδητο του Έλληνα, όμως κοτζαμπάσηδες δεν υπάρχουν, υπάρχουν άνθρωποι που αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίδονται, αλλά ταθτόχρονα παραμένουν  και αυτοί που ιδεολογικά πιστεύουν στα αναχρονιστικά εμφύλιο- πολεμικά συνθήματα που περνούν από γενιά σε γενιά.

Δυστυχώς εκτός από τα υπολείμματα της κουμμουνιστικής αριστεράς παρέμειναν και τα υπολείμματα και της Εθνικιστικής άκρας δεξιάς, με συνέπιες να ανασταλεί η εμπέδωση της δημοκρατίας, από το στρατιωτικό πραξικόπημα. Δυστυχώς σαν συνέπεια να υποστεί η χώρα μία τραγική ήτα και Εθνική καταστροφή στην διένεξη με την Τουρκία στην Κύπρο.

Όμως, η Καταστροφή αυτή αποσόβησε την προοπτική να συρθεί η Ελλάδα στον φασισμό για πολλά χρόνια, αλλά το τίμημα που κόστισε στον Ελληνισμό η περίοδος αυτή ακόμη δεν έχει εξοφληθεί, εννοώ την ζημιά που προκλήθηκε στην Κύπρο με την παρέμβαση- εισβολή της Τουρκίας.

Η πτώση του δικτατορικού καθεστώτος οφείλεται στην   καθολική αντίδραση των Ελλήνων με πρωτοστάτες και το αυθόρμητο φοιτητικό κίνημα.

Η σύγκρουση της Ελλάδας με την Αγγλία για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ανανέωσε την αντι-δυτική συμπεριφορά σημαντικού ποσοστού Ελλήνων που κατά καιρούς επανεμφανίζεται, ακόμα και με την αντιευρωπαϊκή ψήφο, όπως πρόσφατα βιώσαμε με το σχετικό αρνητικό αποτέλεσμα στο τελευταίο  δημοψήφισμα, το οποίο ανέτρεψε ο κ Τσίπρας με την γνωστή ‘κολοτούμπα’, όταν ο ίδιος συνειδητοποίησε τις τεράστιες αρνητικές συνέπιες

Όλα αυτά αντικατοπτρίζουν μέρος της Ελληνικής  ιστορία μαζί με τις μαύρες σελίδες της, που η Ελλάδα, σαν σχετικά νέο-συσταθήσα  Ευρωπαϊκή χώρα, αγωνίζεται να αποτινάξει, διότι αποτελούν  φαντάσματα του παρελθόντος της.

Η κρίση χρέους

Τα τελευταία  χρόνια η Ελλάδα είχε,  να αντιμετωπίσει, επιπλέον, μία σοβαρή κρίση χρέους που δημιούργησε σοβαρή ρωγμή στην πίστη της Ελλάδας στη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το αρνητικό αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος που διεξήχθη ξεπερνά την σημασία της οικονομικής βοήθειας, δεδομένου ότι η σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί συνδετικό κρίκο της Ελλάδας με τον δυτικό πολιτισμό.

Η προτεσταντική πολιτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου  (ΔΝΤ) και της ΕΕ με πρωτοπόρο την  Γερμανία επέβαλε μέτρα λιτότητας που  συγκλόνισαν την Ελληνική κοινωνία.

Η πολιτική αυτή έβγαλε τον κόσμο στις πλατείες, και  δημιούργησε  την γνωστή μεγάλη ομάδα των  ‘αγανακτισμένων’.

Το θέμα των δανεισμού αποτέλεσε αντικείμενο διαφιλονικούμενων απόψεων  από της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους. Μέχρι και σήμερα αναφερόμαστε στα δυσβάσταχτα  ’δάνεια της  Αγγλίας’, τα πρώτα δάνεια που κατάφερε να πάρει το Ελληνικό κράτος, τα οποία πρόβλεπαν την είσπραξη των τόκων από την αρχή, μειώνοντας το κεφάλαιο που τελικά αξιοποιήθηκε.

Υπερβολικοί όροι από κάθε έννοια, όμως δεν διευκρινίζεται ότι  το πραγματικό όφελος ήταν ότι το δάνειο δεν θα μπορούσε να υπογραφεί αν δεν γινόταν πρώτα η ίδρυση του Ελληνικού κράτους, που επισπεύσθηκε ακριβώς για τον λόγο αυτό.  Είναι λοιπόν αμφιλεγόμενη η σκοπιμότητα και η χρησιμότητα του δανείου αυτού.

Κατά ένα παρόμοιο τρόπο, η λιτότητα έφερε και την αμφισβήτηση της αξίας  της σχέσης της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα πλεονεκτήματα της οποίας, αναμφισβήτητα,  είναι πολύ μεγαλύτερα παρά τις κατά καιρούς αμφισβητήσεις που συγκυριακά εκφράζονται .

Στο DNA του Έλληνα παλεύει ακόμα ο Κατζάμπασης  με τον ήρωα επαναστάτη που πολεμά τον Τούρκο εξουσιαστή, αλλά ταυτόχρονα ο Έλληνας κατέληξε  αμφισβητεί και να είναι πολύ καχύποπτος απέναντι  στους Δυτικούς ‘προστάτες’ και τους εκπροσώπους τους.

Η μόνη δύναμη που Ενώνει τους Έλληνες είναι η απειλή της Τουρκίας.

Όλα αυτά συσσωρεύτηκαν στην Ιστορική μνήμη των νεότερων Ελλήνων.

Είναι λοιπόν δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς την ιδιοσυγκρασία του Νέο- Έλληνα όταν αναμιγνύεται μέσα του ο επαναστάτης ήρωας του 21, μαζί με τον συμβιβασμένο ώριμο δυτικό-ευρωπαίο δημοκράτη, τον μεθοδικό Γερμανό, τον αποικιοκράτη, τον εθνικιστή, τον νεωτεριστή, τον παραδοσιακό θρησκευόμενο και τον άθεο κουμουνιστή γιατί προέρχεται μέσα από πολύ πρόσφατες διαδικασίες που όλα αυτά συνυπήρχαν.

Η υγειονομική κρίση και το αντιστασιακό κίνημα.

Η Ελλάδα αντιμετώπισε όλα αυτά τα αντιφατικά και σήμερα ήρθε να αντιμετωπίσει, πολύ κοντά μετά την λιτότητα μίας δεκαετίας, την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση της εκατονταετίας, στα μέσα μίας περιόδου ελπίδας ανασυγκρότησης που δεν πρόλαβε να απογειωθεί.

Με ερώτησε ένας φίλος Βρετανός, μα πως σκέπτονται αυτοί ο ι Έλληνες που διαδηλώνουν υπέρ ενός τρομοκράτη δολοφόνου 13 θυμάτων;

Τι να του απαντήσω, αμύνονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα που την ίδια ώρα οι ίδιοι καταπατούν;  Είναι το αίσθημα του αδικημένου που φωλιάζει μέσα τους γιατί και οι ίδιοι αισθάνονται αδικημένοι τόσες φορές; Είναι το γεγονός ότι στην Ιστορία οι ίδιοι οι Έλληνες σκότωσαν τον Καποδίστρια και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη; Μήπως γιατί βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι αυτός επαναστάτησε εναντίων του κατεστημένου που αποτελείται από κοτζαμπασηδες  , δωσίλογους και Γερμανοτσολιάδες; Μήπως η φράση νόμος και τάξη εκπροσωπεί τον φασισμό ή τις αρχές της Τουρκοκρατίας;

Αλλά και σε άλλους τομείς όπως η φοροδιαφυγή μήπως ο Έλληνας πιστεύει ότι ο φόρος είναι το Τούρκικο χαράτσι;

Οι Τούρκοι προπαγανδίζουν ότι δεν ήμαστε πραγματικοί απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, ακόμα και οι φιλέλληνες απογοητεύτηκαν γιατί κατάλαβαν ότι ήμαστε κάτι σαν Βαλκάνιοι Κούρδοι.

Ποιοι ήταν τέλος οι ήρωες του 21;

Ποιοι ήταν οι Κλέφτες και oι Αρματολοί;

 Νομίζω ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε παγιδευμένοι σε θύλακες του παρελθόντος και δεν καταφέρνουμε να προσαρμοστούμε στο παρών. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο ωρίμανσης και εκπαίδευσης για να ολοκληρώσουμε το κύκλο μας.

Δεν μπορεί να παλινδρομούμε μεταξύ εννοιών δημοκρατίας, και ελευθερίας, κράτος δικαίου και ανεξαρτησίας, βίας και ανοχής βίας, κοινοβουλευτισμού και αναρχίας, ήρωα και αντιστασιακού εγκληματία, παραβατικότητας και τάξης, δικαιώματος πολίτη και καταπάτησης των δικαιωμάτων. 

Οι πιο πρόσφατες εμπειρίες προέρχονται από την αναστάτωση που δημιουργούν οι υγειονομικοί περιορισμοί που έφθασαν σε σημεία σοβαρών , κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων

Απαγορεύσεις συναθροίσεων που παίρνουν χαρακτήρα στέρησης δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών που συγκρούονται με υγειονομικούς κινδύνους, κινήματα εναντίων του εμβολιασμού αλλά και της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας σε δημόσιους  χώρους αρνητές της ύπαρξης υγειονομικού προβλήματος κλπ

Πεδίο λαμπρό για να ανακατέψει κανείς πολιτικά και άλλα μηνύματα κάθε μορφής, θρησκευτικά, υγειονομικά, οικονομικά, κοινωνικά, συνωμοσιολογίκα επιστημονικά  Εθνικά κλπ.

Θα μπορούσε κανείς να απορεί πως μπορεί ένα θέμα τόσο ξεκάθαρο να δημιουργεί τέτοιες συγκρούσεις, όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά και στον κόσμο ολόκληρο;

Παρατηρούμε την δημιουργία θεμάτων όπως, πολιτικά στη λειτουργία του κοινοβουλίου στο νομοθετικό της έργο, στη ελευθερία διακίνησης και στα ταξίδια, στις θρησκευτικές ελευθερίες, στην αστυνομική επιβολή των μέτρων κλπ

Παρατηρούμε λοιπόν σοβαρή εξάπλωση του φανατισμού παγκόσμια με σκηνές αλλοπρόσαλλής βίας μεταξύ απλών πολιτών αλλά και μεταξύ αστυνομίας και πολιτών  αλλά και πολιτών εναντίων αστυνομικών που δεν είναι εύκολο να ερμηνευτεί.

Τα πολιτικά ερείσματα είναι κατανοητά, γιατί έχουν πολιτική σκοπιμότητα αλλά οι υπόλοιπες συγκρούσεις είναι ανεξήγητες.

Μερικές αντιδράσεις είναι κωμικές όπως κάποια που βιντεοσκόπησαν επίθεση σε οδηγό ταξί και μάλιστα συνοδευόμενο με επιδεικτικό, κατά πρόσωπο  βήξιμο, για την εσκεμμένη μετάδοση της επιδημίας.

Άλλες απαράδεκτες αντιδράσεις έχουν να κάνουν με την  άρνηση του εμβολιασμού σε περιπτώσεις νοσηλευτικού προσωπικού που εργάζεται σε νοσοκομεία  και γηροκομεία, εκεί που διακυβεύεται η υγεία ανθρώπων.

Η Ελλάδα ζήτησε από την Ευρωπαϊκή ένωση  να θεσμοθετήσει την βεβαίωση εμβολιασμού για την απλοποίηση των ταξιδιών και από ότι φαίνεται θα εφαρμοστεί, γεγονός που θα βοηθήσει σημαντικά τον τουρισμό. Η αρνητές του εμβολιασμού θεωρούν την θεσμοθέτηση φασιστική. Διευκρινίζεται για αυτούς ότι δεν θα απαγορεύονται τα ταξίδια, απλώς θα πρέπει να εμφανίζουν τα κατάλληλα τεστ όσοι δεν θα έχουν την βεβαίωση.

Άπειρα τα παραδείγματα αρνητών εμβολιασμών που σιγά σιγά μειώνονται σαν ποσοστό του συνόλου έτσι που φαίνεται ότι θα επιτευχθεί η επιθυμητή ανοσία του πληθυσμού.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη Ελλάδα είναι ότι στις διαμαρτυρίες παρεισφρήουν διάφορες άλλες κατηγορίες αιτημάτων που εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, προερχόμενες από διάφορες  εξωκοινοβουλευτικές συλλογικότητες και ανεξέλεγκτες ομάδες που κρύβονται πίσω από το δικαίωμα διαδήλωσης.

Αυτή η ανάμειξη ανεξέλεγκτων ομάδων μπορεί να δημιουργήσει και απρόβλεπτες καταστάσεις όπως ανάμειξη απόλυτα νομιμόφρονων πολιτών με αναρχικές αντικαθεστωτικές συλλογικότητες που μπορούν να προξενήσουν αναταραχές.

Η ανάμιξη τέτοιων ομάδων ιδιαίτερα με φοιτητικά κινήματα έχει γίνει καθεστώς στη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα την αλλοίωση των καθαρά φοιτητικών αιτημάτων.

 Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως είναι δυνατόν αντιδράσεις αυτής της κατηγορίας να περνούν τόσο εύκολα σε σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας. Μοιάζει με τον ιό Covit 19 της Αγγλικής μετάλλαξης….

Εγώ προσπάθησα να ερμηνεύσω το κομμάτι της αντιστασιακής φύσης του Έλληνα από την ιστορική του διαδρομή , δεν μπορώ να καλύψω την ψυχολογική πλευρά με τις ανασφάλειες ούτε την θρησκευτική ή την θρησκοληψία  που κρύβεται πίσω από αυτή την πλευρά. Το μόνο που με χαροποιεί  είναι ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.

Ελπίζω ότι με το τέλος της τελευταίας κρίσης με το υγειονομικό υπόβαθρο θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση του φαινομένου πριν η Ελλάδα αναγκαστεί να ενωθεί μπροστά στον ‘εξ ανατολών κίνδυνο’ που πάντα μας ενώνει.

ΝΚ

ΔΕΚΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ

Πολύ μας απασχολούν, στην εποχή μας, οι συντελεστές για την  επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης και ιδιαίτερα  πόσο σημαντικός συντελεστής για την ανάπτυξη αποτελεί η εφαρμογή της τεχνολογίας και η σωστή διοίκηση, που αναμφισβήτητα παίζουν πρωταρχικό ρόλο.

Σε αυτό το σημείωμα θέλω να αναφερθώ συμπληρωματικά σε συντελεστές που αφορούν χαρακτηριστικά των διοικούντων ανεξάρτητα από τα μέσα που σταδιακά και υποχρεωτικά εφαρμόζονται όλο και περισσότερο.

Με λίγα λόγια θέλω , αυτή τη φορά να δώσω έμφαση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που προσδίδουν την πραγματική προστιθέμενη αξία στα μέσα και την χρήση των εργαλείων που σήμερα προσφέρονται και θα προσφέρονται άπλετα στο εγγύς και απώτερο μέλλον. 

Σαν παραλληλισμό θα δανειστώ το παράδειγμα από τον αθλητισμό και ειδικότερα την βελτίωση της ελαστικότητας του κονταριού που χρησιμοποιείται σήμερα από τους αθλητές του ‘Επί κοντώ’. Ασφαλώς προσφέρει στον αθλητή μεγαλύτερες δυνατότητες σε σχέση με τον εξοπλισμό προ εικοσαετίας η βάση της επιτυχίας εξακολουθεί να αποτελεί  ο ίδιος ο αθλητής και οι δικές του ικανότητες.

Οι ικανότητες αυτές καθώς και η αποτελεσματικότητα εξαρτώνται από μερικούς γενικούς κανόνες που οι προπονητές προσπαθούν να εφαρμόσουν και να εμφυσήσουν στον αθλητή να ακολουθεί, ανεξάρτητα από την ποιότητα του εξοπλισμού.

Κατά τον ίδιο τρόπο η προσωπικότητα, τα χαρακτηριστικά και οι συνήθειες της διοίκησης και των στελεχών μίας επιχείρησης θα επηρεάσουν την αποτελεσματικότητα στην επιτυχή ολοκλήρωση ενός έργου η ακόμα και στην επιτυχία διοίκησης μίας επιχείρησης.

Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν τμήμα της προσωπικότητας και είναι κληρονομικά αλλά πολλά είναι αποτέλεσμα εμπειρίας η προσπάθειας.

Ανεξάρτητα πως αποκτήθηκαν αποτελούν συντελεστές της επιτυχίας και αξίζει να αξιοποιηθούν.

1. Σαν πρώτο χαρακτηριστικό  θα ήθελα να αναφέρω και να ξεχωρίσω την ικανότητα επιλογής συνεργατών γιατί ποτέ δεν είναι δυνατή μία επιτυχία σαν αποτέλεσμα ατομικής και μόνο προσπάθειας.
2. Συνυφασμένο με αυτό το χαρακτηριστικό είναι η δυνατότητα λειτουργίας στα πλαίσια ομαδικής συνεργασίας.
3. Η διορατικότητα είναι αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης και δημιουργικής φαντασίας. Χαρακτηριστικό ευρείας αντίληψης των εξελίξεων και των γεγονότων.
4. Ικανότητα ηγεσίας που συνδυάζεται με την αναγνώριση των συνεργατών για την επάρκεια των ικανοτήτων του ατόμου στην επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου.
5. Συνυφασμένη με την ηγεσία είναι η ικανότητα έγκαιρης λήψης αποφάσεων χωρίς αναβλητικότητα. Η αναβλητικότητα ίσως να είναι ένα από τα περισσότερο επικίνδυνα ελαττώματα στελεχών που ηγούνται ομάδων εργασίας η επιχειρήσεων.
6. Η Οργάνωτικότητα  είναι ένα αυτονόητο χαρακτηριστικό για ένα άτομο που ηγείται, μέρος του χαρακτηριστικού όμως είναι και η συνέπεια και η μεθοδική παρακολούθηση της εξέλιξης κάθε έργου. Η μεθοδικότητα δεν είναι πάντα αυτονόητη γιατί συγχέεται με τα αρνητικά χαρακτηρίστηκα μιας γραφειοκρατίας. Αντίθετα πιστεύω ότι ο τακτικός επαναληπτικός έλεγχος της προόδου ενός έργου αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο για την επιτυχή ολοκλήρωση κάθε προσπάθειας.
7. Δια βίου εκπαίδευση. Δεν νοείται στασιμότητα στο θέμα της συνεχούς  ανανέωσης γνώσης όταν οι συνθήκες μεταβάλλονται σε ρυθμό χιονοστιβάδας.  
8. Επιμονή. Η πίστη στον στόχο είναι χαρακτηριστικό που εμπνέει εμπιστοσύνη στην ορθότητα των αποφάσεων.
9. Ψυχραιμία. Έλλειψη ψυχραιμίας μπορεί να αποβεί καταστροφική στην εξέλιξη ενός έργου, σε περιόδους κρίσης, που πάντα είναι αναπόφευκτες.
10. Αντοχή. Την προσπάθεια για την επιτυχή ολοκλήρωση ενός σημαντικού έργου μπορεί να την παρομοιάσουμε με τον Μαραθώνιο. Δεν είναι αγώνας ταχύτητας 100 μέτρων. Απαιτεί στρατηγική ψυχραιμία και αντοχή.

Κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν αφορά εξάρτηση από εξωτερικούς παράγοντες, τεχνολογία, οικονομία, πολιτικό σύστημα, ακόμα και περιβάλλον.

Είναι ένας εσωτερικός οδηγός αυτοσυγκέντρωσής και εσωτερικής δύναμης, στοιχεία που απαιτούνται για αθλητές της ανάπτυξης και επιτυχίας στην ανταγωνιστική κοινωνίας που βιώνουμε.

ΝΚ