ΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ Κ. ΡΕΠΟΥΣΗ
Το θέμα των ημερών είναι η Τουρκία, κυρίως για την σύγκρουση των Τούρκων Aκτιβιστών – Κεμαλιστών – Νεωτεριστών, με τους Ισλαμιστές του Ερντογκάν, γεγονότα που μονοπωλούν τα θέματα στα διεθνή μέσα.
Στην Ελλάδα τα μέσα και τα κόμματα ασχολούνται με τις πολυσυζητημένες απόψεις της καθηγήτριας και βουλευτού της Δημοκρατικής Αριστεράς κ Μαρίας Ρεπούση, σχετικά με την Σμύρνη, την Γενοκτονία και πρόσφατα με τον «Χορό του Ζαλόγγου», που όλα συμπίπτουν με την επέτειο της Ποντιακής Γενοκτονίας .
Επίσης απασχόλησε και το θέμα της περίεργης απαγωγής ενός Τούρκου, Κουρδικής καταγωγής που καταγγέλθηκε ότι τον απήγαγαν στην περιοχή Εξαρχείων στην Αθήνα και εμφανίστηκε, την επόμενη μέρα, κρατούμενος της Τουρκικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, στην Κωνσταντινούπολη.
Ταυτόχρονα εμφανίζονται πρόσφατα, επανειλημμένα, σοβαρές στρατιωτικές προκλήσεις με διελεύσεις Τουρκικών πολεμικών πλοίων ανάμεσα σε Ελληνικά νησιά πολύ κοντά στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπως Εύβοια και Κυκλάδες.
Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης συνιστούν ιδιαίτερη προσοχή διότι προφανώς ανησυχούν να μην γίνουν για άλλη μία φορά τα εξιλαστήρια θύματα σε μία εσωτερική διαμάχη στην Τουρκία.
Η πραγματική αιτία της διαμάχης φαίνεται να είναι ο φόβος των κοσμικών της Τουρκίας ότι ο Ερντογκάν προωθεί έντονα και αυταρχικά το Ισλαμικό κράτος που δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες των νέων. Βέβαια πίσω από αυτά μπορεί να κρύβεται και το στρατιωτικό Κεμαλικό βαθύ κράτος που έχει χάσει πρόσφατα πολύ έδαφος από τον Ισλαμιστή Εντοργκάν, γεγονότα που θα πρέπει να παρακολουθεί, με ιδιαίτερη προσοχή, η Ελλάδα.
‘Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν για το πόσο πραγματικά η εξαιρετική αναβάθμιση της οικονομικής ανάπτυξης της Τουρκίας των τελευταίων ετών την καθιστά μία περιφερειακή δύναμη τόσο στρατιωτικά όσο και παράγοντα σταθερότητας σε συνδυασμό με τις διεθνείς εξελίξεις που απαιτούν παράλληλα πολιτικούς και πολιτισμικούς παράγοντες, μακριά από, Θεοκρατικές και Εθνικιστικές αναχρονιστικές τάσεις, ή ολόκληρη η υπόθεση αφορά μία ακόμα φούσκα από αυτές που τόσο πολύ έχουν ταλαιπωρήσει την διεθνή κοινότητα τα τελευταία χρόνια.
Ειδικά για εμάς τους Έλληνες, κάθε κρίση ή μεταβολή στην Τουρκία έχει ειδικές επιπτώσεις, από τις οποίες έχουμε υποστεί σοβαρά δεινά, επανειλημμένα, με την ποιο πρόσφατη περίπτωση τα Ημια, παλαιότερα στην Κύπρο, ακόμα ποιο πριν τον διωγμό του 1957 στην Κωνσταντινούπολη, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με επιστέγασμα το 1922 κλπ.
Σήμερα η Τουρκία εξακολουθεί να αποτελεί ένα πολύ σύνθετο πρόβλημα για την Ελλάδα, σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, εχθρός στην διαμάχη της Κύπρου, ανταγωνίστρια στον Τουρισμό, ανταγωνίστρια στα πετρέλαια του Αιγαίου, και της Ανατολικής Μεσογείου, ανταγωνίστρια στα Βαλκάνια, επενδυτής στα λιμάνια της Ελλάδας, συνέταιρος στις τράπεζες , βλέπε Finance Bank κλπ.
Χωρίς αμφιβολία, η Τουρκία προβλέπεται να βρεθεί, τα επόμενα 15 χρόνια, σε πολύ υψηλό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης, ίσως και να καταστεί τέταρτη στην σειρά των οικονομικά πλέον ανεπτυγμένων χωρών.
Παρ’ όλα αυτά, σε σχέση με την Ελλάδα την χωρίζουν αιώνες αντιπαλότητας και γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων μέσα στην διεθνή σκακιέρα που αν και θα έπρεπε να εκληφθούν σαν ένα μέρος μίας φυσικής διαδικασίας διαμόρφωσης των εθνών κρατών, όπως και συνέβη με τόσες χώρες μέσα και έξω από την Ευρώπη, στην περίπτωση Ελλάδας Τουρκίας ,δεν λειτούργησε, αντίθετα, υπήρξαν και εξακολουθούν να υφίστανται μεγάλα εμπόδια, ανάμεσα στις δύο χώρες.
Τα εμπόδια αυτά, πέραν των εθνικών διεκδικήσεων, που παραμένουν, και αποτελούν μία ένδειξη καθυστέρησης στην ωρίμανση και ολοκλήρωση της συγκρότησης μίας σταθερής εθνικής συνείδησης του Τουρκικού κράτους Έθνους, με παράδειγμα την Κουρδική αντίδραση, υπάρχουν και άλλα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά όπως, πρώτα από όλα η εμμονή της Τουρκίας στην άρνηση αποδοχής της Ιστορικής αλήθειας, που αποτελούν οι γενοκτονίες των χριστιανικών λαών κατά την περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Η άρνηση αυτή δεν υφίσταται λόγω κάποιου νομικού κωλύματος η αποτελεί έκφραση Εθνικής περηφάνιας, είναι και αυτό ένα στοιχείο αστάθειας, ανωριμότητας με συνέπεια την αδυναμίας να αποδεχτεί το σημερινό καθεστώς μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που βασίζεται σε διεθνείς νόμους, διατάξεις και όργανα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στις διεθνείς σχέσεις, παρά την εντυπωσιακή πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη.
Και άλλα κράτη έθνη συντέλεσαν γενοκτονίες στην πρόσφατη ιστορία τους. Ξεκάθαρο και ζωντανό παράδειγμα αποτελεί η Γερμανία με την γενοκτονία των Εβραίων, αλλά ο Γερμανικός λαός αναγνώρισε τα εγκλήματα που διέπραξε , και αυτό επέτρεψε στα έθνη τις Δυτική Ευρώπης να ξεπεράσουν μίση και τραυματικές μνήμες και να γίνουν πραγματικοί έτεροι και σύμμαχοι.
Το έθνος όμως της Τουρκίας που γεννήθηκε πάνω σε τρεις πραγματικές γενοκτονίες, των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων δεν τις αποδέχεται, αντίθετα τις θεωρεί Εθνικές ανακατατάξεις στα πλαίσια πολεμικών διενέξεων.
Ειδικά το θέμα των Γενοκτονιών είναι σημαντικότερο διότι η μη αναγνώριση δεν διευκολύνει την προσέγγιση των λαών με βάση την κατανόηση και δημιουργεί συνθήκες που εσκεμμένα αποκρύπτουν γεγονότα και εγκλήματα πολέμου με πρόφαση την αποφυγή υποδαύλισης μίσους μεταξύ των λαών.
Για όλους αυτούς τους λόγους η διαχείριση των Ελληνο Τουρκικών σχέσεων αποτελεί ένα ιδιαίτερα λεπτό εγχείρημα. Πολλοί προσπαθούν να ξεπεράσουν το πρόβλημα με μία τάση να αποσιωπήσουν η να φαλκιδευόσουν τα γεγονότα η να τα δικαιολογήσουν εξισώνοντας τις πράξεις των πολεμικών συρράξεων με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πράξεις γενοκτονίας επενδύοντας την τακτική αυτή με την δήθεν επιστημονική τεκμηρίωση. Την τακτική αυτή αρέσκονται κυρίως οι υπαίτιοι ή οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων με την ενεργό συμμετοχή, η την εγκληματική αδιαφορία η τις προδοτικές γεμάτες σκοπιμότητα ωφελιμιστικές πράξεις
Σε αυτή την κατηγορία πιστεύω ότι ανήκει και η περίπτωση της κας Μαρίας Ρεπούση.
Η δήθεν επιστημονική τοποθέτηση της κας Ρεπούση καταρρίπτεται από την καταγραφή των ιστορικών γεγονότων από πάρα πολλές αξιόπιστες διεθνείς πηγές στις οποίες μπορεί κανείς εύκολα να ανατρέξει.
Όμως την ποιο αξιόπιστη πηγή αποτελούν οι μαρτυρίες των επιζώντων Ελλήνων προσφύγων, και ας μην ξεχνάει η κα Ρεπούση ότι περίπου το 50% του Ελληνικού πληθυσμού, σήμερα, προέρχεται από αυτούς τους πρόσφυγες και δεν έχει παρά να ρωτήσει πολλούς από τους διπλανούς συμπατριώτες της και θα ακούσει συγκλονιστικές ιστορίες που κόβουν την ανάσα για μία ιστορία που αποτέλεσε παγκόσμιο ρεκόρ αφανισμού μετατοπίσεων και ξεριζώματος.
Είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να παραπέμψω στον πάρα κάτω σύνδεσμο που αφορά την κιν. Ταινία του Ν. Κούνδουρου 1922: Η καταστροφή της Σμύρνης της οποίας δεν επετράπη η προβολή στους κινηματογράφους
Ταινία που αναφέρετε στην πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης της Μικράς Ασίας και την γενοκτονία των Ελλήνων κατοίκων της, στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, από τους νεότουρκους του Κεμάλ, με σκοπό την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Η ταινία βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη και στην οποία απαγόρευσαν την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Μια ταινία που όχι μόνο κατέγραψε τη βαρβαρότητα των Νεοτούρκων, αλλά ανέδειξε και την Ελλαδική νοοτροπία των Νεοελλήνων να συγκαλύπτουν για λόγους σκοπιμότητας τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας.
Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
Ίσως λίγο μονόπλευρο και ανεπαρκές σε τεκμήρια. Είναι όμως για πολλούς πολύ αληθινό, αν τα έζησαν η τα άκουσαν από δικούς τους συγγενείς. Για την οικογένειά μας αξίζει να υπογραμμίσω ότι ο Παππούς μου από την πλευρά της Μητέρας μου, Ιγνάτιος Κονσολίδης σκοτώθηκε από το ξύλο από τους Τούρκους στο Κιρκαγάτς, πριν από την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού το 22.
Ο Ηλίας Βενέζης αναφέρθηκε στον Ελληνισμό του Κιρκαγάτς σε σχετικά απομνημονεύματά του.
Παραθέτω λοιπόν τον σύνδεσμο για την προβολή της ταινίας
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NrzsxsSGIIw
Επιπλέον ειδικά για την κα Ρεπούση παραθέτω τον σύνδεσμο που αναφέρεται σε βιβλίο του Αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία κ Morgenthau
«Morgenthau’s story» που παρέχει μία ανεξάρτητη αναφορά στα γεγονότα της εποχής.
link http://www.archive.org/stream/ambassadormorgen00morguoft#page/346/mode/2up
Νίκος Κούζος
5/06/2013
Times for Change 