ΟΙ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ

 

Λένε ότι για κάθε άνθρωπο, την στιγμή τ ου κινδύνου,  η ζωή περνά από το μυαλό σαν μια ταινία η ένα όνειρο λίγων δευτερολέπτων.

Ίσως αυτό να μην είναι απόλυτα ακριβές αλλά ίσως η ζωή που τελικά αποτυπώνεται στην μνήμη να  αποτελείται από σκηνές σαν από ταινία που πάντα μένουν χαραγμένες στο μυαλό του  διότι παίζονται ξανά και ξανά έτσι που τελικά δεν σβήνονται και αποτελούν τον σκελετό της ύπαρξής σου.

 

Γιατί πραγματικά, αν αναλογιστεί κανείς τι μένει, από εκείνες τις εκατομμύρια στιγμές, είναι εκείνες που παραμένουν αναλλοίωτες μέσα στην μνήμη και ανακαλούνται πάντα ίδιες και ξεχωριστές χωρίς να γίνεται συνειδητά κάποια επιλογή όταν κανείς ανατρέχει σε διάφορες φάσεις και περιόδους της ζωής του, από την πρώτη στιγμή που σαν νήπιο θυμάσαι μέχρι και την στιγμή που θα νιώσεις το τέλος σου να έρχεται.

 

Είναι στιγμές σε μορφή εικόνας, ήχος ή φωνές, αισθήσεις ή αφή αισθήματα, αλλά και μορφές, ονόματα που πολλές φορές δεν μπορείς συνειδητά να  αποδεχθείς ότι αποτελούν μέρος, σημαντικό ή μη της δικής σου ζωής και ύπαρξης.

 

Κι’ όμως  αυτές είναι οι στιγμές  που τελικά αποτελούν το εσύ και εγώ της ύπαρξης σου. Οι υπόλοιπες χάνονται στο άπειρο του χρόνου και είναι σχεδόν σαν να μην υπήρξαν.

ΝΚ

 

 

ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

Όσο παρατηρώ τ’ αναμμένα  κεριά του Καβάφη μπροστά μου να λιγοστεύουν, τόσο οι αναμνήσεις των σβησμένων κεριών ζωντανεύουν.

Στιγμές χαράς μοιάζουν με πράσινα  λιβάδια, γαλάζιες θάλασσες και πεύκα που ευωδιάζουν.

Στιγμές λύπης και απόγνωσης , τμήμα της ζωής κι αυτές αναπόφευκτες, μοιάζουν με πέτρες, άλλες μαύρες καπνισμένες, άλλες γκρίζες κι άλλες κάτασπρες  που καίνε σκορπίζουν πόνο και αγωνία στο μέσο μιας ερήμου που η ζέστη επίμονα χτυπά.

Στιγμές χαράς  είναι εικόνες πολύχρωμες με  μια μουσική επένδυση που ξεφυτρώνει άθελά σου μέσα από τα βάθη της λήθης.

Στιγμές λύπης γεμάτες από το γλυκόπικρο  αίσθημα της απώλειας, είναι εικόνες ανυπέρβλητων βράχων που υψώνονται  μπροστά ή ενός γκρεμού που βυθίζεται στο χάος.

Και όμως οι στιγμές χαράς είναι πολλές και πολύ απλές όπως το χάδι, μια ζεστή αγκαλιά, ένα γέλιο, μια ματιά, η μια αναπνοή  που νόμιζες  ότι αποτελούν καθημερινότητα.

Όχι αυτά αποτελούν την αιωνιότητα που την στιγμή εκείνη την αφήνεις να χαθεί και όμως αυτή είναι που μένει να σε ζεσταίνει όταν τ’ αναμμένα κεριά του Καβάφη λιγοστεύουν.

ΝΚ