Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

Οι δικαστές του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποδοκιμάζουν τις επιθέσεις κατά του ΣτΕ

« Η πρόθεση μου με την ανάρτηση άρθρων στο ‘Blog’  “Times ForChange” είναι η αποτύπωση των “Σημείων Των Καιρών” ταυτόχρονα με τις εξελίξεις και τα κυρίαρχα γεγονότα της εποχής μας.

Δυστυχώς, τα τρέχοντα γεγονότα με υποχρεώνουν να αναφέρομαι, συνεχώς, σε πολιτικές εξελίξεις, διότι αυτές μονοπωλούν, το διάστημα αυτό, το ενδιαφέρον του Έλληνα  πολίτη, ο οποίος έχει προσκολληθεί στα ‘παράθυρα’ των τηλεοπτικών σταθμών παρακολουθώντας την σταδιακή μείωση του βιωτικού επιπέδου της χώρας σε βαθμό επιβίωσης.

 Ο βαθμός καταστροφής  αποσπά το ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα από οποιοδήποτε άλλο θέμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που μονοπωλεί, το διάστημα αυτό, το ενδιαφέρον, είναι η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, διότι αυτές πληροφορούν, ένα ιδιεταιρα ‘προβληματισμένο’ κοινό, για την καθημερινότητά του.

Επομένως, ο έλεγχος του τηλεοπτικού τοπίου αποτελεί πολύ σημαντικό παράγοντα για την κυβέρνηση δεδομένου ότι, είναι εύλογο ο τύπος και η τηλεοπτικοί σταθμοί να εκφράζουν την αγανάκτηση του κόσμου.

 Σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής, δημιουργείται και πολιτειακό πρόβλημα από τις ενέργειες της κυβέρνησης που , αυθαίρετα, προσπαθεί να καταργήσει τις ‘ανεξάρτητες αρχές’ που έχουν καθιερωθεί ακριβώς για να προφυλάξουν τις  δημοκρατικές κοινωνίες από  τυχόν αυθαιρεσίες της πλειοψηφίας σε θέματα όπως ο ελεύθερος λόγος και η πολυφωνία.

 Το πολιτειακό πρόβλημα  έφθασε τα όρια σύγκρουσης των ανεξάρτητων αρχών Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής Εξουσίας.

 Το πολιτικό κατεστημένο αποδεικνύεται ανίκανο να διαχειριστεί το πρόβλημα για τους ίδιους λόγους που έφερε την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια, όχι μόνο μετά την μεταπολίτευση αλλά  ακόμα  και μετά την απελευθέρωση.

Έχω γράψει για το θέμα αυτό σε προηγούμενα άρθρα μου και δεν θα αναλωθώ περισσότερο με ιστορικές αναφορές, απλώς θα υπογραμμίσω ότι στην πραγματικότητα υφιστάμεθα  μία αδιέξοδη πολιτική σταδιακής εσωτερικής υποτίμησης σε σημείο που η Ελλάδα δεν μπορεί να συντηρεί τον εαυτό της.

 Άρα οδηγούμεθα σε μία κοινωνική έκρηξη.  

Η σύγκρουση δύο αντίθετων οικονομικο πολιτικών  συστημάτων  είναι αναπόφευκτη γι΄ αυτό και η μάχη για  τον έλεγχο της πληροφόρησης  γίνεται αδυσώπητος

Οι δικαστές του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποδοκιμάζουν τις επιθέσεις κατά του ΣτΕ

Η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με αφορμή την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες, σε σημερινή ανακοίνωσή της, εκφράζει την πλήρη αποδοκιμασία της τόσο για τις «ανοίκειες επιθέσεις» κατά του θεσμικού ρόλου του ΣτΕ, όπως αναφέρει, όσο και για την έλλειψη σεβασμού στην ιδιωτική ζωή και τα προσωπικά δεδομένα των λειτουργών του.

Ειδικότερα, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου στην ανακοίνωσή του αναφέρει ότι:

Α) Υπενθυμίζει ότι το μέγιστο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη (Σ. Φρόιντ), που αποτελεί και το πρώτο καθήκον της Πολιτείας (Αλεξάντερ Χάμιλτον). Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, η πολιτική εξουσία δεν είναι παρά μια οργανωμένη ληστεία (Αυγουστίνος) και η δύναμή της χωρίς Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τυραννία (Πασκάλ).

Β) Επισημαίνει, αναφορικά με τις απαξιωτικές για τη Δικαιοσύνη πρόσφατες δηλώσεις πολιτικών παραγόντων, ότι η πολιτική πράξη οφείλει να είναι γόνος αρετής (Πλάτων) και ότι οι δίκαιοι δεν οργίζονται (Ευριπίδης).

Γ) Δηλώνει την πλήρη αποδοκιμασία του τόσο για τις ανοίκειες επιθέσεις κατά του θεσμικού ρόλου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δικαστηρίου εγνωσμένου κύρους και αξίας, όσο και για την έλλειψη σεβασμού στην ιδιωτική ζωή και τα προσωπικά δεδομένα των λειτουργών του, φαινόμενα δυστυχώς νεοπαγή που συνδηλώνουν και συντείνουν στον εκπεσμό της ποιότητας της δημόσιας ζωής της χώρας.

Δ) Τονίζει ότι ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων συνιστά, κατά το Σύνταγμα, θεμελιώδη υποχρέωση της δικαστικής λειτουργίας και ότι σε μια δημοκρατική πολιτεία είναι μεν αποδεκτή η κριτική των δικαστικών αποφάσεων, ως ανθρώπινων δημιουργημάτων, πλην όμως είναι επικίνδυνη η υπονόμευση του θεσμικού ρόλου της Δικαιοσύνης και της αρχής της διακρίσεως των λειτουργιών».

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

Οι δικαστές του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποδοκιμάζουν τις επιθέσεις κατά του ΣτΕ

« Η πρόθεση μου με την ανάρτηση άρθρων στο ‘Blog’  “Times For Change” είναι η αποτύπωση των “Σημείων Των Καιρών” ταυτόχρονα με τις εξελίξεις και τα κυρίαρχα γεγονότα της εποχής μας.

Δυστυχώς, τα τρέχοντα γεγονότα με υποχρεώνουν να αναφέρομαι, συνεχώς, σε πολιτικές εξελίξεις, διότι αυτές μονοπωλούν, το διάστημα αυτό, το ενδιαφέρον το Έλληνα  πολίτη, ο οποίος έχει προσκολληθεί στα ‘παράθυρα’ των τηλεοπτικών σταθμών παρακολουθώντας την σταδιακή μείωση του βιοτικού επιπέδου της χώρας σε βαθμό επιβίωσης.

 Ο βαθμός καταστροφής  αποσπά το ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα από οποιοδήποτε άλλο θέμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που μονοπωλεί, το διάστημα αυτό, το ενδιαφέρον, είναι η αδιοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, διότι αυτές πληροφορούν, ένα ιδιαίτερα ‘προβληματισμένο’ κοινό, για την καθημερινότητά του.

Επόμενος, ο έλεγχος του τηλεοπτικού τοπίου αποτελεί πολύ σημαντικό παράγοντα για την κυβέρνηση, δεδομένου ότι είναι εύλογο ο τύπος και η τηλεοπτικοί σταθμοί να εκφράζουν την αγανάκτηση του κόσμου.

 Σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής δημιουργείται και πολιτειακό πρόβλημα από τις ενέργειες της κυβέρνησης που , αυθαίρετα, προσπαθεί να καταργήσει τις ‘ανεξάρτητες αρχές’ που έχουν καθιερωθεί ακριβώς για να προφυλάξουν τις  δημοκρατικές κοινωνίες από  τυχόν αυθαιρεσίες της πλειοψηφίας σε θέματα όπως ο ελεύθερος λόγος και η πολυφωνία.

 Το πολιτειακό πρόβλημα  έφθασε τα όρια σύγκρουσης των ανεξάρτητων αρχών Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής Εξουσίας.

 Το πολιτικό κατεστημένο αποδεικνύεται ανίκανο να διαχειριστεί το πρόβλημα για τους ίδιους λόγους που έφερε την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια, όχι μόνο μετά την μεταπολίτευση αλλά  ακόμα  και μετά την απελευθέρωση.

Έχω γράψει για το θέμα αυτό σε προηγούμενα άρθρα μου και δεν θα αναλωθώ περισσότερο με ιστορικές αναφορές, απλώς θα υπογραμμίσω ότι στην πραγματικότητα υφιστάμεθα  μία αδιέξοδη πολιτική σταδιακής εσωτερικής υποτίμησης σε σημείο που η Ελλάδα δεν μπορεί να συντηρεί τον εαυτό της.

 Άρα οδηγούμεθα σε μία κοινωνική έκρηξη.  

Η σύγκρουση δύο αντίθετων οικονομικο πολιτικών  συστημάτων  είναι αναπόφευκτη γι΄ αυτό και η μάχη για  τον έλεγχο της πληροφόρησης  γίνεται αδυσώπητος

Οι δικαστές του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποδοκιμάζουν τις επιθέσεις κατά του ΣτΕ

Η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με αφορμή την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες, σε σημερινή ανακοίνωσή της, εκφράζει την πλήρη αποδοκιμασία της τόσο για τις «ανοίκειες επιθέσεις» κατά του θεσμικού ρόλου του ΣτΕ, όπως αναφέρει, όσο και για την έλλειψη σεβασμού στην ιδιωτική ζωή και τα προσωπικά δεδομένα των λειτουργών του.

Ειδικότερα, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου στην ανακοίνωσή του αναφέρει:

Α) Υπενθυμίζει ότι το μέγιστο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη (Σ. Φρόιντ), που αποτελεί και το πρώτο καθήκον της Πολιτείας (Αλεξάντερ Χάμιλτον). Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, η πολιτική εξουσία δεν είναι παρά μια οργανωμένη ληστεία (Αυγουστίνος) και η δύναμή της χωρίς Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τυραννία (Πασκάλ).

Β) Επισημαίνει, αναφορικά με τις απαξιωτικές για τη Δικαιοσύνη πρόσφατες δηλώσεις πολιτικών παραγόντων, ότι η πολιτική πράξη οφείλει να είναι γόνος αρετής (Πλάτων) και ότι οι δίκαιοι δεν οργίζονται (Ευριπίδης).

Γ) Δηλώνει την πλήρη αποδοκιμασία του τόσο για τις ανοίκειες επιθέσεις κατά του θεσμικού ρόλου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δικαστηρίου εγνωσμένου κύρους και αξίας, όσο και για την έλλειψη σεβασμού στην ιδιωτική ζωή και τα προσωπικά δεδομένα των λειτουργών του, φαινόμενα δυστυχώς νεοπαγή που συνδηλώνουν και συντείνουν στον εκπεσμό της ποιότητας της δημόσιας ζωής της χώρας.

Δ) Τονίζει ότι ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων συνιστά, κατά το Σύνταγμα, θεμελιώδη υποχρέωση της δικαστικής λειτουργίας και ότι σε μια δημοκρατική πολιτεία είναι μεν αποδεκτή η κριτική των δικαστικών αποφάσεων, ως ανθρώπινων δημιουργημάτων, πλην όμως είναι επικίνδυνη η υπονόμευση του θεσμικού ρόλου της Δικαιοσύνης και της αρχής της διακρίσεως των λειτουργιών».

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ 21^ου ΑΙΩΝΑ

‘Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι’

 

Πρόσφατα, ο πολιτικός λόγος, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, έχει εξαντλήσει τα όρια  παραποίησης και παραλλαγής των βασικών εννοιών και λέξεων, μέχρι και του σφετερισμού τους  από πολλές πλευρές.

Βιώνουμε, δυστυχώς, μία περίοδο  πολιτικής και πολιτισμικής  παρακμής και ευτελισμού τόσο, που διευκολύνουν την ανάπτυξη συνθηκών  ακραίων αντιπαραθέσεων,  οι οποίες καταλύουν θεσμούς καθιερωμένους μέσα από αγώνες και θυσίες εκατοντάδων ετών.

Η έξαρση των αντιπαραθέσεων αυτών είναι αποτέλεσμα των εξελίξεων διεθνώς, με συνέπια την επιδείνωση των σχέσεων σε πολλούς τομείς  (Εθνικούς , ταξικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς). Ακόμα  επηρεάζουν και τις διεθνείς οργανώσεις όπως ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και κατ επέκταση διαμορφώνουν  τις διεθνείς συνθήκες όπως SENGEN κλπ.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό, η παραποίηση των εννοιών καταλήγει να γίνεται κυρίαρχος παράγοντας διεθνούς αποσταθεροποίησης.

Η εποχή του ψυχρού πολέμου της μεταπολεμικής περιόδου παρείχε την απλοϊκή πολιτική διέξοδο  του ‘Μαύρου άσπρου’, δηλαδή την αντιπαράθεση του  ‘καλού με το κακό’ μεθερμηνευόμενη διαφορετικά από κάθε πλευρά.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η αντιπαράθεση μετατοπίζεται σε καθαρά οικονομικούς και Εθνικιστικούς παράγοντες με κυρίαρχους παίχτες τον αναπτυσσόμενο τρίτο κόσμο και τον φθίνοντα δυτικό κόσμο.

Ας θυμηθούμε τους λόγους που προξένησαν τον Β παγκόσμιο πόλεμο, η κρίση της δεκαετίας του30

Παρόμοιες συνθήκες αναβιώνουν με διαφορετικούς παίκτες και μεγαλυτέρου μεγέθους προβλήματα.

Κάτω από τις πέσεις των εξελίξεων αυτών, άρχισαν να γίνονται  συμβιβασμοί στις  αρχές  πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ο δυτικός πολιτισμός. Οι έννοιες, ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελεύθερη οικονομία, ανάπτυξη, αυτονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη μεταλλάσονται.

Προκειμένου να καλυφθούν αυτοί οι συμβιβασμοί και αλλοιώσεις των ‘αρχών’ αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε μία καινούρια ορολογία που μετατρέπει σταδιακά τις διεθνείς και Εθνικές πολιτικές διαπραγματεύσεις σε ένα νέο πύργο της Βαβέλ.

Η αλλοίωση και ερμηνεία των  εννοιών, κατά βούληση, έχει αφαιρέσει στην πράξη την αίσθηση  του δικαίου , ασφάλειας και σταθερότητας για τον πολίτη του κόσμου.

Το πρόβλημα δυστυχώς ξεκινά από ψηλά.

Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να αμβλυνθούν οι αναφυόμενες αντιπαραθέσεις είναι η ενίσχυση  των πραγματικά ανεξάρτητων οργανισμών, που δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, αποδυναμώνονται από τους ίδιους τους πρωτεργάτες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Δυστυχώς το μάθημα της παγκόσμιας κοινότητας, μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, δεν φαίνεται να ήταν αρκετό, ώστε σήμερα οδεύουμε σε παρόμοιες  καταστάσεις αποδυνάμωσης των θεσμών και των ανεξάρτητων διεθνών οργανισμών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Νομισματική Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν  τα σημαντικότερα πείραμα μετά την ίδρυση του δικαστηρίου της Χάγης και του ΟΗΕ, για την εφαρμογή συμβιβασμού συγκρουόμενων συμφερόντων σε οικονομικό και Εθνικό επίπεδο.

Μία αποτυχία στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να λειτουργήσουν σωστά οι θεσμοί  θα ήταν πραγματικά πλήγμα παγκόσμιας εμβέλειας με τρομακτικές επιπτώσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η σύγκρουση μεταξύ συμφερόντων των Ευρωπαικών χωρών του Νότου με τον Βορά, με παράπλευρες επιπτώσεις των  Brexit και Grexit, αποτελούν το  ‘test’ ή το ‘proof of concept’ για την  βιωσιμότητα της ιδρυτικής ιδέας της συμβιβαστικής επίλυσης των συγκρούσεων που δημιουργεί το καθεστώς της φιλελεύθερη οικονομίας.

Μία αυταρχική συμπεριφορά του οικονομικά ισχυρότερου, που στην περίπτωση αυτή είναι η Γερμανία μας οδηγεί σε παραβίαση των βασικών ιδρυτικών αρχών της Ενωμένης Ευρώπης. Αλλά η ίδια συμπεριφορά καταπατά τα δικαιωμάτα από  Εθνικές απαιτήσεις όπως οι Ελληνικές αποζημιώσεις από  τα κατοχικά δάνεια και οι πολεμικές αποζημιώσεις.

Επίσης,  με τον τρόπο αυτό καλύπτονται  άλλα εγκλήματα υιοθέτησης πρακτικών όπως χρηματισμοί που αποτελούν  σκάνδαλα για προμήθειες   τύπου Simens που παράνομα καταβάλλονται στους διαπλεκόμενους πολιτικούς της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης.

Αλλά, βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης μπορούν να θέσουν και η παραβίαση  των νόμων και αρχών ηθικής,  όπως η αντιμετώπιση των προσφύγων, όσον αφορά την  κατανομή ανά Ευρωπαϊκή  χώρα ανάλογα  με τον πληθυσμό της.

Τέλος σε τι νομισματική και οικονομική Ένωση  μπορούμε να προσβλέπουμε όταν οι δαπάνες για Εθνική Αμυνα   δεν κατανέμεται ανάλογα με την οικονομική και πληθυσμιακή δυνατότητα κάθε Έθνους κράτους, μέσα στην Ευρωπαική Ένωση;

Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε ορολογίες όπως Θεσμοί, Ευρωπαϊκές οδηγίες και νομοθεσία,  Ευρωπαϊκό δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Ευρωπαϊκό συμβούλιο, Δημοκρατία,  κλπ χάνουν την πραγματική τους σημασία αν ποδηγετούνται  η εξαρτώνται από τον ισχυρότερο παίχτη.

Αλλά και στην χώρα μας σε Εθνικό επίπεδο, λέξεις όπως Εθνική ανεξαρτησία, κοινοβουλευτική διαδικασία, κοινοβουλευτικός έλεγχος, ευθύνη και ανεξαρτησία αρχών, έχουν διαφορετικές αποχρώσεις, σε βαθμό που τελικά αποτελούν ουτοπίες.

Προσαρμογή σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η παραδοσιακή πολιτική,  που καλείται να λειτουργήσει και να εφαρμόσει, με την σειρά της, μία παραδοσιακή οικονομική πολιτική, αποβαίνει μία πολύπλοκη διαδικασία.

Οι έννοιες  των κλασικών πολιτικο οικονομικών θεωριών καταλήγουν να  αποτελούν πραγματικά απολιθώματα ξεπερασμένων θεωριών, είτε αυτές θεωρούνται φιλελεύθερες , ή σοσιαλιστικές ή κουμουνιστικές, ακόμα και εθνικοσοσιαλιστικές.

Η αδυναμία πολιτικών να προσαρμοστούν και να κατανοήσουν πώς να λειτουργήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες τους καθιστούν ανίκανους και επιζήμιους.

Τα οράματα της αριστεράς, αλλά και οι τακτικές της απλής καπιταλιστικής δεξιάς, αποτελούν ουτοπίες στον σημερινό κόσμο των αστραπιαίων μεταβολών σε όλους τους τομείς και επίπεδα.

Επιτέλους ας αφυπνιστούμε και ας αναγνωρίσουμε τις σημερινές συνθήκες, ειδικά εμείς οι Έλληνες, ας σταματήσουμε να προσποιούμεθα το αυταπατώμενο θύμα, ο ναρκισσισμός δεν βοηθά στην αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.

Η Κίνα παράγει πληθυσμό ίσον με ένα Ελληνικό χωριό την ημέρα, η Ελλάδα μειώνεται αντί να μεγαλώνει, αποτελούμε το 2% της Ευρώπης.

Η εσωστρέφεια θα μας εξαφανίσει, οποιαδήποτε οικονομική πολιτική που παράγει μείωση των εξαγωγών και μείωση του Εθνικού προϊόντος θα μας εξαφανίσει σε ελάχιστο χρόνο.

Ο πολιτικός λόγος του 21^ου αιώνα πρέπει να αφορά  την ανάγκη προσαρμογής στα σημερινά δεδομένα, οι ιδεοληψίες και η αρτηριοσκληρωτική  εμμονή σε ανελαστικούς κανόνες και δόγματα αποτελούν σήμερα εγκληματικές πράξεις, εξ αμελείας  ή συνειδητές.

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Είναι γεγονός ότι, σαν χώρα, δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε τις   ευκαιρίες που μας δόθηκαν για ανάπτυξη, γι αυτό  φταίνε οι παλαιότεροι αλλά και οι καινούργιοι αποδεικνύονται ανίκανοι κάθε μέρα, με αστοχίες, ψέματα, παρακράτος, ψεύτικες ελπίδες χωρίς ρεαλιστικό όραμα, με την υιοθέτηση παρεμφερών μεθόδων  που εφάρμοσαν οι χειρότεροι από τους παλαιούς.

Δεν υπάρχει μέλλον με συσσίτια και την ισοπεδωτική πολιτική του αποκλεισμού της αριστείας. Δεν υπάρχει μέλλον με την αδιαλλαξία, ούτε με την εμμονή σε πρακτικές των φιλοσόφων της αφισοκόλλησης και των καταλήψεων. Αυτό το επίπεδο πρέπει να ξεπεραστεί.

Το πρόβλημα δεν είναι σήμερα μόνο η εκμετάλλευση του εργαζόμενου, το πρόβλημα συνδυάζεται με την ολοσχερή έλλειψη δυνατότητας εργασίας, ταυτόχρονα με την εξαΰλωση της Εθνικής περιουσίας, ιδιωτικής και δημόσιας, του παραγωγικού δυναμικού της χώρας , ανθρώπινου και μη, σε κάθε μορφή και της παντελούς  έλλειψης πιστικού στρατηγικού σχεδίου.

‘Στραβός είναι ο γιαλός η στραβά αρμενίζουμε’

Ναι ‘Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι’ αλλά και

‘Ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται’

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ 21^ου ΑΙΩΝΑ

‘Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι’

Πρόσφατα, ο πολιτικός λόγος, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, έχει εξαντλήσει τα όρια  παραποίησης και παραλλαγής των βασικών εννοιών και λέξεων, μέχρι και του σφετερισμού τους  από πολλές πλευρές.

Βιώνουμε, δυστυχώς, μία περίοδο  πολιτικής και πολιτισμικής  παρακμής και ευτελισμού τόσο, που διευκολύνουν την ανάπτυξη συνθηκών  ακραίων αντιπαραθέσεων,  οι οποίες καταλύουν θεσμούς καθιερωμένους μέσα από αγώνες και θυσίες εκατοντάδων ετών.

Η έξαρση των αντιπαραθέσεων αυτών είναι αποτέλεσμα των εξελίξεων διεθνώς, με συνέπια την επιδείνωση των σχέσεων σε πολλούς τομείς  (Εθνικούς , ταξικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς). Ακόμα  επηρεάζουν και τις διεθνείς οργανώσεις όπως ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και κατ επέκταση διαμορφώνουν  τις διεθνείς συνθήκες όπως SENGEN κλπ.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό, η παραποίηση των εννοιών καταλήγει να γίνεται κυρίαρχος παράγοντας διεθνούς αποσταθεροποίησης.

Η εποχή του ψυχρού πολέμου της μεταπολεμικής περιόδου παρείχε την απλοϊκή πολιτική διέξοδο  του ‘Μαύρου άσπρου’, δηλαδή την αντιπαράθεση του  ‘καλού με το κακό’ μεθερμηνευόμενη διαφορετικά από κάθε πλευρά.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η αντιπαράθεση μετατοπίζεται σε καθαρά οικονομικούς και Εθνικιστικούς παράγοντες με κυρίαρχους παίχτες τον αναπτυσσόμενο τρίτο κόσμο και τον φθίνοντα δυτικό κόσμο.

Ας θυμηθούμε τους λόγους που προξένησαν τον Β παγκόσμιο πόλεμο, η κρίση της δεκαετίας του30

Παρόμοιες συνθήκες αναβιώνουν με διαφορετικούς παίκτες και μεγαλυτέρου μεγέθους προβλήματα.

Κάτω από τις πέσεις των εξελίξεων αυτών, άρχισαν να γίνονται  συμβιβασμοί στις  αρχές  πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ο δυτικός πολιτισμός. Οι έννοιες, ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελεύθερη οικονομία, ανάπτυξη, αυτονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη μεταλλάσονται.

Προκειμένου να καλυφθούν αυτοί οι συμβιβασμοί και αλλοιώσεις των ‘αρχών’ αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε μία καινούρια ορολογία που μετατρέπει σταδιακά τις διεθνείς και Εθνικές πολιτικές διαπραγματεύσεις σε ένα νέο πύργο της Βαβέλ.

Η αλλοίωση και ερμηνεία των  εννοιών, κατά βούληση, έχει αφαιρέσει στην πράξη την αίσθηση  του δικαίου , ασφάλειας και σταθερότητας για τον πολίτη του κόσμου.

Το πρόβλημα δυστυχώς ξεκινά από ψηλά.

Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να αμβλυνθούν οι αναφυόμενες αντιπαραθέσεις είναι η ενίσχυση  των πραγματικά ανεξάρτητων οργανισμών, που δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, αποδυναμώνονται από τους ίδιους τους πρωτεργάτες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Δυστυχώς το μάθημα της παγκόσμιας κοινότητας, μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, δεν φαίνεται να ήταν αρκετό, ώστε σήμερα οδεύουμε σε παρόμοιες  καταστάσεις αποδυνάμωσης των θεσμών και των ανεξάρτητων διεθνών οργανισμών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Νομισματική Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν  τα σημαντικότερα πείραμα μετά την ίδρυση του δικαστηρίου της Χάγης και του ΟΗΕ, για την εφαρμογή συμβιβασμού συγκρουόμενων συμφερόντων σε οικονομικό και Εθνικό επίπεδο.

Μία αποτυχία στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να λειτουργήσουν σωστά οι θεσμοί  θα ήταν πραγματικά πλήγμα παγκόσμιας εμβέλειας με τρομακτικές επιπτώσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η σύγκρουση μεταξύ συμφερόντων των Ευρωπαικών χωρών του Νότου με τον Βορά, με παράπλευρες επιπτώσεις των  Brexit και Grexit, αποτελούν το  ‘test’ ή το ‘proof of concept’ για την  βιωσιμότητα της ιδρυτικής ιδέας της συμβιβαστικής επίλυσης των συγκρούσεων που δημιουργεί το καθεστώς της φιλελεύθερη οικονομίας.

Μία αυταρχική συμπεριφορά του οικονομικά ισχυρότερου, που στην περίπτωση αυτή είναι η Γερμανία μας οδηγεί σε παραβίαση των βασικών ιδρυτικών αρχών της Ενωμένης Ευρώπης. Αλλά η ίδια συμπεριφορά καταπατά τα δικαιωμάτα από  Εθνικές απαιτήσεις όπως οι Ελληνικές αποζημιώσεις από  τα κατοχικά δάνεια και οι πολεμικές αποζημιώσεις.

Επίσης,  με τον τρόπο αυτό καλύπτονται  άλλα εγκλήματα υιοθέτησης πρακτικών όπως χρηματισμοί που αποτελούν  σκάνδαλα για προμήθειες   τύπου Simens που παράνομα καταβάλλονται στους διαπλεκόμενους πολιτικούς της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης.

Αλλά, βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης μπορούν να θέσουν και η παραβίαση  των νόμων και αρχών ηθικής,  όπως η αντιμετώπιση των προσφύγων, όσον αφορά την  κατανομή ανά Ευρωπαϊκή  χώρα ανάλογα  με τον πληθυσμό της.

Τέλος σε τι νομισματική και οικονομική Ένωση  μπορούμε να προσβλέπουμε όταν οι δαπάνες για Εθνική Αμυνα   δεν κατανέμεται ανάλογα με την οικονομική και πληθυσμιακή δυνατότητα κάθε Έθνους κράτους, μέσα στην Ευρωπαική Ένωση;

Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε ορολογίες όπως Θεσμοί, Ευρωπαϊκές οδηγίες και νομοθεσία,  Ευρωπαϊκό δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Ευρωπαϊκό συμβούλιο, Δημοκρατία,  κλπ χάνουν την πραγματική τους σημασία αν ποδηγετούνται  η εξαρτώνται από τον ισχυρότερο παίχτη.

Αλλά και στην χώρα μας σε Εθνικό επίπεδο, λέξεις όπως Εθνική ανεξαρτησία, κοινοβουλευτική διαδικασία, κοινοβουλευτικός έλεγχος, ευθύνη και ανεξαρτησία αρχών, έχουν διαφορετικές αποχρώσεις, σε βαθμό που τελικά αποτελούν ουτοπίες.

Προσαρμογή σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η παραδοσιακή πολιτική,  που καλείται να λειτουργήσει και να εφαρμόσει, με την σειρά της, μία παραδοσιακή οικονομική πολιτική, αποβαίνει μία πολύπλοκη διαδικασία.

Οι έννοιες  των κλασικών πολιτικο οικονομικών θεωριών καταλήγουν να  αποτελούν πραγματικά απολιθώματα ξεπερασμένων θεωριών, είτε αυτές θεωρούνται φιλελεύθερες , ή σοσιαλιστικές ή κουμουνιστικές, ακόμα και εθνικοσοσιαλιστικές.

Η αδυναμία πολιτικών να προσαρμοστούν και να κατανοήσουν πώς να λειτουργήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες τους καθιστούν ανίκανους και επιζήμιους.

Τα οράματα της αριστεράς, αλλά και οι τακτικές της απλής καπιταλιστικής δεξιάς, αποτελούν ουτοπίες στον σημερινό κόσμο των αστραπιαίων μεταβολών σε όλους τους τομείς και επίπεδα.

Επιτέλους ας αφυπνιστούμε και ας αναγνωρίσουμε τις σημερινές συνθήκες, ειδικά εμείς οι Έλληνες, ας σταματήσουμε να προσποιούμεθα το αυταπατώμενο θύμα, ο ναρκισσισμός δεν βοηθά στην αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.

Η Κίνα παράγει πληθυσμό ίσον με ένα Ελληνικό χωριό την ημέρα, η Ελλάδα μειώνεται αντί να μεγαλώνει, αποτελούμε το 2% της Ευρώπης.

Η εσωστρέφεια θα μας εξαφανίσει, οποιαδήποτε οικονομική πολιτική που παράγει μείωση των εξαγωγών και μείωση του Εθνικού προϊόντος θα μας εξαφανίσει σε ελάχιστο χρόνο.

Ο πολιτικός λόγος του 21^ου αιώνα πρέπει να αφορά  την ανάγκη προσαρμογής στα σημερινά δεδομένα, οι ιδεοληψίες και η αρτηριοσκληρωτική  εμμονή σε ανελαστικούς κανόνες και δόγματα αποτελούν σήμερα εγκληματικές πράξεις, εξ αμελείας  ή συνειδητές.

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Είναι γεγονός ότι, σαν χώρα, δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε τις   ευκαιρίες που μας δόθηκαν για ανάπτυξη, γι αυτό  φταίνε οι παλαιότεροι αλλά και οι καινούργιοι αποδεικνύονται ανίκανοι κάθε μέρα, με αστοχίες, ψέματα, παρακράτος, ψεύτικες ελπίδες χωρίς ρεαλιστικό όραμα, με την υιοθέτηση παρεμφερών μεθόδων  που εφάρμοσαν οι χειρότεροι από τους παλαιούς.

Δεν υπάρχει μέλλον με συσσίτια και την ισοπεδωτική πολιτική του αποκλεισμού της αριστείας. Δεν υπάρχει μέλλον με την αδιαλλαξία, ούτε με την εμμονή σε πρακτικές των φιλοσόφων της αφισοκόλλησης και των καταλήψεων. Αυτό το επίπεδο πρέπει να ξεπεραστεί.

Το πρόβλημα δεν είναι σήμερα μόνο η εκμετάλλευση του εργαζόμενου, το πρόβλημα συνδυάζεται με την ολοσχερή έλλειψη δυνατότητας εργασίας, ταυτόχρονα με την εξαΰλωση της Εθνικής περιουσίας, ιδιωτικής και δημόσιας, του παραγωγικού δυναμικού της χώρας , ανθρώπινου και μη, σε κάθε μορφή και της παντελούς  έλλειψης πιστικού στρατηγικού σχεδίου.

‘Στραβός είναι ο γιαλός η στραβά αρμενίζουμε’

Ναι ‘Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι’ αλλά και

‘Ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται’

14 ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε ο Τσίπρας να κάνει περισσότερα λάθη από αυτά ου έκανε με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών:

1. Εξαγρίωσε τους τηλεοπτικούς σταθμούς που έμειναν απ έξω από την αδειοδότηση.
2. Εξαγρίωσε τους τηλεοπτικούς σταθμούς που λειτουργούσαν και κέρδισαν τις άδειες καταβάλλοντας δυσανάλογα μεγάλα ποσά
3. Εξαγρίωσε τους επιχειρηματίες που πλήρωσαν και δεν μπορούν ακόμα να λειτουργήσουν σε συγκεκριμένο χρόνο και αγορά.
4. Εξαγρίωσε τους δικαστές που έδωσε αυξήσεις στους ανώτερους δικαστικούς και όχι στους υπόλοιπους.
5. Εξαγρίωσε τους ανώτερους δικαστές του ΣΤΕ γιατί εξεβίασε έναν από αυτούς με προσωπικά δεδομένα
6. Εξαγρίωσε τα μέλη του ΕΣΡ διότι τους κατήργησε.
7. Εξευτέλισε τον Υπουργό δικαιοσύνης που τον έκανε να διατάξει έλεγχο εναντίον ενός ανωτάτου δικαστικού την ημέρα της συνεδρίασης του ΣΤΕ ενώ μετά στράφηκε εναντίων του εαυτού του δηλώνοντας ότι τα στοιχεία ήταν γνωστά στον ίδιο πριν δύο χρόνια.
8. Εξευτέλισε τον Υπουργό επικρατείας ο οποίος δήλωσε ότι μία αρνητική απόφαση του ΣΤΕ θα ήταν αρνητική για την δημοκρατία
9. Εξευτέλισε τον Πρόεδρο του ΣΤΕ με την δήλωση ότι οι δικαστές πρέπει να αφουγκράζονται την θέληση του Λαού στις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
10. Προβλημάτισε την Ευρώπη με την εμφανή προσπάθεια ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου με την στέρηση της πολυφωνίας.
11. Εξευτέλισε τις ανεξάρτητες αρχές διατυμπανίζοντας ότι αυτές δεν μπορεί να είναι υπέρ άνω του κοινοβουλίου.
12. Εξαγρίωσε τους συνδικαλιστές δικαστές
13. Εξαγρίωσε τους συνταξιούχους δικαστές
14. Εξαγρίωσε τους εργαζόμενους και καλλιτέχνες στους τηλεοπτικούς σταθμούς που καταργεί.

Ο Αγαθός ηλίθιος και ο νόμος 4009 για τα ΑΕΙ

Ο Αγαθός ηλίθιος.

Απο την όπερα Μπαρίς Γκαντουνώφ του Μουσσόργκσκυ

Αφιερωμένο στην Ακαδημαική κοινότητα και τα Ελληνικά ΑΕΙ

Δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω στα άρθρα που δημοσιεύω στο Timesforchange WordPress το άρθρο του Αντώνης Εφραιμίδη. μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος (ΣΙ) του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) Τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Στο προηγούμενο άρθρο μου ξέχασα να συμπεριλάβω στους τομείς που η παρούσα κυβέρνηση προσπαθεί να αλώσει περιλαμβάνεται και ο τομέας της παιδίας και στην περίπτωση αυτή το άρθρο που ακολουθεί επικεντρόνεται στη Ανώτερη παιδία

ΝΚ

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ – ΔΥΟ ΠΙΣΩ

-Το βραχύβιο φιάσκο των ΣΙ στα ΑΕΙ-

Αντώνης Εφραιμίδης

Στην όπερα Μπαρίς Γκαντουνώφ του Μουσσόργκσκυ υπάρχει ένας συμβολικός  ρόλος, αυτός του λεγομένου «αγαθού ηλίθιου», που μοιρολογεί για το πεπρωμένο της πατρίδας του, της Ρωσσίας, εν είδει αρχαιοελληνικού χορού, καθώς παρακολουθεί τις  εξελίξεις  που οδηγούν την χώρα του στον γκρεμό. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σαν μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος (ΣΙ) του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), υπήρξα μάρτυρας  καταστάσεων που με ταύτισαν  με τον «αγαθό ηλίθιο» του Μουσσόργκσκυ. Τούτο το άρθρο είναι το μοιρολόι μου για το μέλλον της πατρίδας μου μέσα από τον φακό της εκπαιδευσης στα ΑΕΙ..

Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα (όπου και αποφοίτησα απο το ΕΜΠ), έζησα και εργάστηκα στο εξωτερικό (κυρίως στις ΗΠΑ) χωρίς όμως να διακόψω την στενή μου επαφή με τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ιδίως με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα  της χώρας, η επαφή μου ήταν συνεχής, στενή, και ζωντανή. Ετσι, εγνώριζα και βίωνα την κατρακύλα και το χάλι των ΑΕΙ. Κυριολεκτικά πενθούσα, και συνάμα οργιζόμουν, όταν εβλεπα την ανείπωτη αποσύνθεση των ναών της γνώσης και έρευνας της χώρας. Η διαστροφή των εννοιών της δημοκρατίας και του ρόλου των σχολείων και πανεπιστημίων, οι καταλήψεις, η άνοδος της αλητείας σε ηγετικές θέσεις, η παραφθορά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το μουντζούρωμα κάθε τετραγωνικού μετρου λευκου τοιχου, οι ύβρεις, ο προπηλακισμός των καθηγητών, η απαξίωση του διδακτικού και ερευνητικού έργου, μου ήσαν γνωστά και με ωθούσαν στα πρόθυρα δακρύων. Οπότε όταν το 2011 ψηφίστηκε ο περίφημος Νόμος Διαμαντοπούλου που σηματοδότησε μια συγκλονιστική στροφή της πορείας της Ανώτατης Παιδείας στην χώρα προς τον εκσυγχρονισμό και την θεραπεία της παθογένειας που την καταταλαιπωρούσε, ήμουν απο τους πρώτους  που όχι μόνο επιδοκίμασαν και ζητωκταύγασαν αλλά και που αναζήτησαν ενεργό συμμετοχή για να επιταχύνουν το απαγκίστρωμα και απεγκλωβισμότου εκπαιδευτικού συστήματος, δηλαδή του  πιο σημαντικού πυλώνα στήριξης της χώρας, από τον δρόμο προς την αποτελμάτωση και τον μαρασμό.Σχεδόν παντού ο νόμος χαιρετιστηκε με ενθουσιασμο.  Εκτός βέβαια από όσους έβλεπαν ότι τα περιθώρια ασυδοσίας στένευαν. Σε αυτούς κατατάσσονται οι πρυτάνεις, οι φοιτητοπατέρες, οι συνδικαλιστές και τα κόμματα της Αριστεράς που στεγάζουν τους περισσότερους από αυτούς.Αλλά, και αυτό είναι το πιό επώδυνο, και από μερικούς άλλους  που υποκριτικά και σιωπηλά εξύφαιναν την υπονόμευση του.

Ο νόμος 4009, γνωστός σαν «νόμος Διαμαντοπούλου», επειδή ψηφίστηκε επί υπουργίας της και επειδή η ίδια πάλαιψε σκληρά για να επιτύχει την ψήφιση του, περιείχε πληθώρα αλλαγών και βελτιώσεων στην Ανώτατη Παιδεία. Επρόκειτο όμως για αποκύημα εντατικής και μακράς εργασίας πολλών αξιολόγων ατόμων. Η συζήτηση είχε αρχίσει επί υπουργίαςΜαριέτας  Γιαννάκου με σημαντική συμβολή του καθηγητήΘάνου Βερέμη και ολοκληρώθηκε με την τιτάνια προσπάθεια του, επίσης καθηγητή,  Βασίλη Παπάζογλου του οποίου η προσφορά είχε αναγνωρισθείκαι πριν από τον πρόωρο θάνατο του.

Ο νόμος αυτός περιείχε διατάξεις που θεράπευαν τις περισσότερες παθογένειες της λειτουργίας των ΑΕΙ. Ελυνε το πρόβλημα των αιωνίων φοιτητών, το πρόβλημα της κατάχρησης και αλλοίωσης της έννοιας του ασύλου, το πρόβλημα της εκλογής των δοικητικών αρχών, το πρόβλημα της ελεύθερης εξωστρέφειας των Πανεπιστημίων, διευκόλυνε την εύρεση εξωτερικών πόρων και χορηγιών, εισήγαγε δυνατότητες δομικής αναμόρφωσης, και εμπαίδωνε τις βάσεις για αξιολόγηση σε κάθε πτυχή της λειτουργίας των Ιδρυμάτων. Με λίγα λόγια αποτελούσε τεράστιο και καλοσχεδιασμένο βήμα εκσυγχρονισμού της Ανώτατης Παιδείας στην χώρα. Ισως το πιό σημαντικό στοιχείο του νόμου ηταν και η θέσπιση του θεσμού του Συμβουλίου Ιδρύματος (ΣΙ). Το ΣΙ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εποπτικό και ελεγκτικό όργανο όμοια του οποίου υπάρχουν σε όλα τα Πανεπιστήμια, αλλα και αλλους οργανισμούς, απανταχού του κόσμου, και ο σκοπός του οποίου είναι να διασφαλίζει την υπεύθυνη άσκηση των καθηκόντων της Διοίκησης, να χαράσσει στρατηγικό σχεδιασμό, να ανευρίσκει πόρους, και να αποτελεί έναν ανεξάρτητο κρίκο στην διασύνδεση του Ιδρύματος με την Πολιτεία και την Κοινωνία. Στις Αγγλοσαξωνικές χώρες ο θεσμός αυτός είναι γνωστός σαν BoardofTrustees , BoardofRegents,  η BoardofVisitors. Εχει δε πολύ περισσότερη ισχύ από αυτήν που προέβλεπε ο νόμος 4009. Αποτελείται συνήθως απο διωρισμένα μέλη (σχεδόν όλα εξωτερικά) και έχει την ευθύνη της επιλογής του Πρύτανη αλλα και την δυνατότητα της αποπομπής του.  Το ΣΙ στην Ελλαδα αποτελείτο από μείγμα εσωτερικών και εξωτερικών μελών, εκλεγμένων (οχι διωρισμένων), και με μόνο έμμεσο ρόλο στην εκλογή τού Πρύτανη. Και φυσικά περί αποπομπής του Πρύτανη, ούτε λόγος να γίνεται.

Στην αρχική μορφή του ο νόμος έδινε μεγαλύερη ισχύ στα ΣΙ, παρόμοια με αυτην που εχουν τα αντίστοιχα συμβούλια στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Ομως η λυσσαλέα αντίδραση του βαθέως Πανεπιστημιακού κατεστημένου κατά την περίοδο διαβούλευσης για την τελική μορφή του νόμου επέτυχε να ψαλιδισει πολλές απο τις εξουσίες των Συμβουλίων. Στο ψαλίδισμα συναίνεσε και η ίδια η υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου, προκειμένου να αποσπάσει τη στήριξη  της τότε αντιπολίτευσης της ΝΔ. Παρά ταύτα, η εισαγωγή του θεσμού ήταν τελικά μια επιτυχία χωρίς προηγούμενο. Ψηφίστηκε δε στην Βουλή απο 255 (εκ των 300) βουλευτών. Μόνο σε εορταστικές δηλώσεις άνευ νοήματος επιτυγχάνεται τέτοια πλειψηφία στην Ελληνική Βουλή. Οπως τελικά αποδειχθηκε, σχεδόν κανένας βουλευτής δεν διάβασε τον νόμο. Απλά όλοι ευθυγραμμίστηκαν με την εντολή της ηγεσίας  των κομμάτων τους  να υπερψηφιστεί ο νόμος.

Πλήθος διακεκριμμένων επιστημόνων, κυρίως Ελλήνων της αλλοδαπής, αλλά και ξένων η εντοπίων, προσέτρξαν να υποβάλουν υποψηφιότητα για να εκλεγούν μέλη αυτών των Συμβουλίων παρ’ ότι ήσαν μη αμειβόμενα. Δεκαπέντε μέλη για κάθε ΣΙ, και ενα ΣΙ για κάθε ένα από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, σήμαινε πάνω από χίλια άτομα. Περίπου τα μισά από αυτά προεβλέπετο να ειναι εξωτερικά μέλη, ήτοι μή ανήκοντα στα ΑΕΙ. Ο αριθμός των υποψηφίων ηταν υπερδιπλάσιος του αριθμού των θέσεων.  Η «ερυθρόμαυρη» αντίδραση στα Ιδρύματα προσπάθησε να ματαιώσει την διαδικασία εκλογής με τις γνωστές βίαιες μεθοδεύσεις της. Ομως η χρήση ηλεκτρονικής ψήφου ξεπέρασε τις δυνατότητες των «τσούρμων» που αντιδρούσαν (μόνο να κλέβουν η να σκίζουν κάλπες ξέρουν) και έτσι η διαδικασία διεκπεραιώθηκε. Oι πανεπιστημιακοί μετείχαν ενθουσιωδώς: ΕΚΠΑ 79,3%, ΕΜΠ 65,5%, ΑΠΘ 75,4% και πάει λέγοντας, παρά την αποχή που κήρυξαν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της αριστεράς, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς, που έφτασαν να κατεβάζουν τους διακόπτες των servers ώστε να εμποδίσουν ακόμη και την ηλεκτρονική ψηφοφορία! Ετσι, ο Γενάρης του 2012 βρήκε όλα τα ΑΕΙ (αλλά και τα ΤΕΙ) της χώρας με Συμβούλια Ιδρύματος.

Υπέβαλα υποψηφιότητα και εκλέχτηκα εξωτερικό μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος  (ΣΙ) του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ). Η θητεία μου άρχισε την 1/1/12 και ήταν (σχεδόν)τετραετής. Εληγε στις 31/8/16. Κατά την περίοδο αυτήν υπήρξα μάρτυρας  μιάς τραγικής, η καλλίτερα κωμικοτραγικής, διαδικασίας αποδόμησης του νόμου 4009 και των Συμβουλίων.

Το «ξήλωμα» άρχισε με τον διορισμό του Μπαμπινιώτη σαν υπουργό Παιδείας που διαδέχτηκε την Διαμαντοπούλου. Ακολούθησε ο Αρβανιτόπουλος (ΝΔ) που επί περίπου δύο χρόνια έκανε ό,τι μπορούσε για να αποδυναμώσει τα Συμβούλια. Μετά ήρθε ο Λοβέρδος (ΠΑΣΟΚ)  που για ένα περίπου εξάμηνο απλά βρισκόταν στον υπουργικό θώκο χωρίς να έχει ιδέα η ενδιαφέρον για τα γενόμενα στα ΑΕΙ. Ακολούθησε η λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με επικεφαλής τον Αριστείδη Μπαλτά (ατυχώς συμμαθητή μου από το γυμνάσιο και παλαιόν φιλο) που «ανακοίνωσε» την κατάργηση των ΣΙ και του όλου νόμου 4009, αλλά που δεν κατάφερε να την υλοποιήσει (όπως δεν κατάφερε και τίποτε άλλωστε) και που πέρασε την σκυτάλη της αποδόμησης στον αδιανόητο για υπουργο Παιδείας Φίλη με την εξ ίσου αδιανόητη Σία Αναγνωστοπούλου να «προίσταται» στον τομέα των ΑΕΙ.

Ο λόγος που δεν προχώρησαν στην εκπλήρωση της επαγγελίας τους να καταργήσουν τον νόμο και, ειδικά, τα Συμβούλιαήταν απλά ότι οι Ευρωπαίοι «επίτροποι» της χώρας δεν το ενέκριναν. Ετσι άρχισαν να μεταχειρίζονται κάθε λογής τεχνάσματα για την απαξίωση του θεσμού με «ψαλιδίσματα» των αρμοδιοτήτων του καί με παρωδίες διαβούλευσης (όπως αυτής του Διαλόγου περί Παιδείας που εμπιστεύτηκαν στον Γαβρόγλου). Καθώς ο χρόνος έτρεχε φθάσαμε στο τέλος της θητείας των ΣΙ οπότε έπρεπε να κινήσουν την διαδικασία εκλογής νεων Συμβουλίων. Αυτό βέβαια ήταν γι αυτούς  κάτι σαν το λιβάνι γιά τον διάολο. Οπότε τι σκαρφίστηκαν; Μα να επεκτείνουν την θητεία των υπαρχόντων Συμβουλίων για έναν χρόνο! Αυτοί που εξέφρασαν τις πιο απαξιωτικές απόψεις για τα Συμβούλια.  Φυσικά επρόκειτο για ελιγμό απελπισίας για να κερδίσουν χρόνο. Στο μεταξύ συνεχίστηκε το πέρασμα διατάξεων που ακύρωναν κάθε εξουσία των Συμβουλίων με την βάσιμη ελπίδα ότι τα ΣΙ θα «μαράζωναν» .

Στο τέλος του Αυγούστου που μας πέρασε τα ΣΙ των κυριωτέρων ΑΕΙ αποφάσισαν να μην αποδεχθούν τον περαιτέρω διασυρμό τους και παραιτήθηκαν. Ετσι έκλεισε ο κύκλος της ύπαρξης τους. Με εξαίρεση την εκλογή μερικών Πρυτανικών αρχών τα Συμβούλια δεν κατάφεραν να επιτύχουν τίποτεάλλο ουσιαστικό. Οι στρικλοποδιές, ο εμπαιγμός από Διοίκηση και Πολιτεία, οι προπηλακισμοί από την αλητεία που λυμαίνεται τα Πανεπιστήμια, η παρεμπόδιση των συνεδριάσεων, και το γενικώτερο χάος στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα δεν άφησε πολλά περιθώρια. Αυτό ειναι συνοπτικά  το λυπηρό ιστορικό της υπόθεσης.

Θέλω όμως να επανέλθω στην «μεταφορά» που εισήγαγα στην αρχή του άρθρου. Δηλαδή στην αντιστοίχηση του ρόλου μου στο ΣΙ με αυτόν του «ηλίθιου» στην τραγική ιστορία του Μπαρίς Γκαντουνώφ. Ο «ηλίθιος» αυτός θρηνεί για το κατάντημα της χώρας του αλλά λέει όμως και την ωμή αλήθεια κατάμουτρα στον Τσάρο που δολοφόνησε τον πραγματικό διάδοχο του θρόνου και που έτσι οδηγεί την χώρα του ακόμα χαμηλότερα στον δρόμο της φθοράς. Θέλω λοιπόν να πω κι εγώ ωμά την αλήθεια για όσα διαδραματίστηκαν αυτήν την τετραετία καθώς θρηνώ την ανείπωτη παρακμη των ΑΕΙ στην Ελλάδα.

Η αλήθεια εχει ως εξής. Στα ΑΕΙ ευθύς αμέσως μετά την μεταπολίτευση η λαίλαπα του «χαρισματικού» Ανδρεα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Αρχικά, με αποδοχή και επιδοκιμασία από πολλούς, ο Ανδρέας αφαίρεσε την εξουσία στα ΑΕΙ από τους «φεουδάρχες» καθηγητές που κατείχαν τις λεγόμενες έδρες.Την εξουσία όμως τη μοίρασε στους πανεπιστημιακούς (ΔΕΠ) κατώτερης βαθμίδας μέσω των «τομέων» και στους φοιτητές. Παράλληλα, έχρισε ΔΕΠ τους βοηθούς, χωρίς να χρειαστεί να εκλεγούν. Έτσι, μπήκε στο σώμα των πανεπιστημιακών «κατιμάς».Στην πραγματικότητα, έδωσε την εξουσία στα πολιτικά κόμματα που βρίσκονταν πίσω από τις φοιτητικές παρατάξεις και πίσω από τους περισσότερους βοηθούς. Την έδωσε επίσης σε αναρχικά και ανατρεπτικά στοιχεία που είχαν τις δικές τους παρατάξεις. Αυτά δεν ήταν ορατά από την αρχή. Το χάλι επεκράτησε προοδευτικά.

Με νομοτελειακή συνέπεια κατήργησε κάθε έννοια αξιοκρατίας, καθιέρωσε την ασυδοσία, κατέλυσε την ομαλότητα λειτουργίας των Ιδρυμάτων, και κάλυψε τις καταστροφικές αυτές ενέργειες με φληναφήματα περί «δημοκρατίας», «ελευθερίας», και «δικαιοσύνης. Ο «χαρισματικός» (τρομάρα του) Ανδρέας είχε την μοναδική ικανότητα να ξεγελάει τον Ελληνικό λαό με το να τον μπερδεύει. Ετσι, αυτή η αναταραχή στα Ιδρύματα πήρε λιγο καιρό για να δώσει ένα σαφές σήμα στις εν δυνάμει καραδοκούσες ομάδες που απάρτιζαν την νέα «ακαδημαική» κοινότητα. Αλλά τελικά έγινε κατανοητό ότι σχεδόν όλοι, αν συνεργαστούν, μπρούν να οφεληθούν από την νέα κατάσταση. Το μυστικό ήταν ένα. ΑΝΟΧΗ! Ανοχή σε όλους για όλα. Ανοχή στους ανίκανους (σπουδαστές η καθηγητές), ανοχή στους καταληψίες και απεργούς, ανοχή και σε όσους απέβλεπαν σε ανέντιμα βολέματα. Με άλλα λόγια συνύπαρξη κάθε άνομης πρακτικής. Εφόσον εξέλιπε κάθε ίχνος αξιολόγησης και εποπτείας, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Ας απεργούν όσοι και όσο και όποτε θέλουν. Ποτέ δεν χάθηκε εξάμηνο, ακόμα και όταν η απεργία διαρκούσε μήνες. Ας περνάνε όλοι και ας παίρνουν πτυχία χωρίς ζόρια. Ας κάνουν μερικοί καθηγητές ό,τι γουστάρουν με τον χρόνο της απασχόλησης τους και τις εξωτερικές δραστηριότητες τους. Δεν λογοδοτεί κανείς σε κανένα, Αρα, «κομμάτια να γίνει». Και κομμάτια εγιαν τα Ιδρύματα. Η ποιοτική κατρακύλα ήταν πρωτοφανής και συνεχίζεται.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του για ποιο λόγο οι πανεπιστημιακοί λεχρίτες ακολουθούσαν την πορεία της καταστροφής είναι ότι απεργούσαν, αλλά δεν εφάρμοζαν (λόγω …αυτοδιοίκησης των ΑΕΙ) το νόμο που ελεγε ότι τους παρακρατούνται τα ημερομίσθια των ημερών της απεργίας. Μάλιστα αυτό το είχαν αναγάγει σε… συνδικαλιστική επιτυχία. Κάποτε, ένας αντιπρύτανης της Γεωπονικής σχολής (ο μακαρίτης Λεωνίδας Λουλούδης) ο οποίος ανήκε στην Αριστερά αλλά είχε τσίπα, εφάρμοσε το νόμοκαι παρακράτησε τα μεροκάματα. Αυτός ο άνθρωπος υπέστη τα πάνδεινα από τους αριστερούς συναδέλφους του. Ένα άλλο σχετικό παράδειγμα είναι ο πανεπιστημιακός  στο Πανεπιστημίο Θεσσαλίας Τάκης Πολίτης, συνδικαλιστής. Τις ημέρες  της απεργίας  των πανεπιστημιακών δήλωνε δημόσια ότι μετέχει στην απεργία, ενώ παράλληλα υπέγραφε παρών στο παρουσιολόγιο, για να μην του κοπεί το μεροκάματο.  Όταν έπιασαν την απάτη και τον οδήγησαν σε δίκη, βρήκε στο πλευρό του όλη την παράταξη των αριστερών πανεπιστημιακών(μεταξύ άλλων και τον πρώην καθηγητή του ΕΜΠ, Βένιο Αγγελόπουλο, επίσης γυμνασιακό συμμαθητή μου και παλαιόν φίλο, που αρθρογράφησε για το θέμα)

Να είμαστε ομως δίκαιοι. Μέσα σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο της αποσύνθεσης συνέχισαν να υπάρχουν άτομα με ίσια την σπονδυλική στήλη, με ικανότητες, με εργατικότητα και αίσθημα αυτοθυσίας που συνέχισαν σαν σε κρυφό σχολειό να κάνουν ό, τι μπορούσαν γιά να βοηθήσουν τα έρμα τα παιδιά που περίμεναν να τους δώσει η χώρα τους μόρφωση και προετοιμασία για ένα καλλίτερο αύριο. Σε αυτά τα άτομα (και είναι κάμποσα) οφείλεται φόρος τιμής. Γνώρισα αρκετά τέτοια άτομα και τους θεωρώ ήρωες. Ομως, και αυτά τα άτομα εργάζονταν και ζούσαν σε καθεστώς φόβου. Πως να μην φοβάται κανείς όταν αδιάντροποι αλήτες εισβάλλουν στην αίθουσα διδασκαλίας και διακόπτουν με ύβρεις τον καθηγητή; Ιδίως οταν του λένε με νόημα «ξέρουμε που μένεις»! Πως να μην φοβάται όταν όλα αυτά γίνονται ατιμωρητί; Πως να μην φοβάται όταν ξέρει ότι αν παραπονεθεί, κανείς δεν θα συντρέξει αλλά τουναντίον όλοι θα απομακρυνθούν και πολλοί θα τους κατηγορήσουν σαν όργανα της επάρατης Δεξιάς και του φασισμού!; Οταν τα λέω αυτά σε συναδέλφους στο εξωτερικό ΔΕΝ με πιστεύουν, Ο, τι είναι αδιανόητο στο εξωτερικό, εδώ εχει γίνει πλήρως αποδεκτό. Η περίφημη Ελληνική ιδαιτερότητα!

Αλλά η πάλη ήταν άνιση. Ολες οι δυνάμεις εξουσίας, είτε το είχαν ανακοινώσει (όπως η παρούσα κυβέρνηση) είτε όχι, ΔΕΝ ήθελαν αυτόν τον νόμο. Πρέπει πραγματικά να κατατρόμαξαν όταν επιτέλους διάβασαν τι είχαν ψηφίσει. Αξιολογήσεις; Εξωτερικά μέλη; Εποπτεία; Ανεξάρτητη Αρχή; Μα … τρελλαθήκαμε; Να αφήσουμε δηλαδή το βολεμένο μαγαζί να βγεί στην πιάτσα; Μα είναι απλό. Οι Αγγλοσάξωνες έχουν μιαν ωραία έκφρασηγια το τι πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. “Nipitatthebud”! Δηλαδή «κόψτο πριν μπουμπουκιάσει». Αυτό δηλαδή που δεν έγινε, ενώ έπρεπε να είχε γίνει, με την Παπανδρεική «επανάσταση». Και το κλάδεμα έγινε με μαεστρία. Δεν θέλω να ονομάσω πρόσωπα και πράγματα αλλά είχα πραγματικά «φρικιάσει» με αυτά που έβλεπα. Θα δώσω όμως μερικά ανώνυμα παραδείγματα.

Διευθυντής σημαντικού Ινστιτούτου στο ΕΜΠ εδήλωνε την πλήρη υποστήριξη του στο ΣΙ και κυριολεκτικά εκλιπαρούσε την βοήθεια του για να μην επηρρεαστεί η λειτουργία του από τον νέο νόμο. Αλλά μετά την άνοδο του παρόντος κομματικού μορφώματος στην εξουσία της χώρας, το ίδιο άτομο  εδήλωνε την χλεύη του για το Συμβούλιο. Μέλη της διοίκησης  (από πρυτάνεις έως κοσμήτορες) έπαιζαν μια στο καρφί και μια στο πέταλο με τα Συμβούλια. Το πρώτο δείπνο γνωριμίας των μελών του Συμβουλίου του ΕΜΠ τον Απρίλιο του 2012 διαλύθηκε από μια δράκα μαυροφορεμένους αλήτες που εισέβαλαν στον χώρο του δείπνου και με αυθάδεια διέκοψαν την συνέχιση του. Οταν ο Προεδρος του Συμβουλιου τηλεφώνησε στον τότε πρύτανη του ΕΚΠΑ (στο οποίο ανήκε ο χώρος του δείπνου), τον διαβόητο Πελεγρίνη, για να παραπονεθεί έλαβε την απάντηση «μαζεύτε τα και φύγετε»! Και φυσικά όταν μια τριανδρία του επιπέδου των Μπαμπινιώτη, Αρβανιτόπουλου, και Λοβέρδου ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας, δεν χρειαζόταν καν η έλευση των Μπαλτά και Φίλη για να ολοκληρωθεί η αποδόμηση του νόμου 4009.

Πήρε ίσως καιρό να το καταλάβω, αλλά το βαθύ πανεπιστημιακό κατεστημένο ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ τον νομο 4009. Ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις. Δεν ηθελε Συμβούλια. Δεν ήθελε αξιολογήσεις και ανεξάρτητη εποπτεία. Δεν τους  ενδιαφέρει αν η στάση τους βυθίζει τα Πανεπιστήμια. Η κοντόφθαλμη νοοτροπία τους  ενδιαφέρεται μόνο για την διατήρηση του statusquo.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών γίνεται αμέσως φανερό όταν κανεις δει τις θλιβερές όψεις των ΑΕΙ. Γίνεται όμως φανερό και όταν δει τη διεθνή κατάταξη των ελληνικών ΑΕΙ. Χαρακτηριστικά, το ΕΚΠΑ, που θεωρείται από τα  καλύτερα ανάμεσα στα ελληνικά ΑΕΙ, έχει τις παρακάτω θέσεις στις διεθνείς λίστες κατάταξης  πανεπιστημίωντου 2016, ανάλογα με τα κριτήρια της κάθε μιας: Βρίσκεται (στην καλλίτερη περίπτωση) στην 175^η θέση στην κατάταξη της Wikipediaμέχρι (στην χειρότερη περίπτωση) μεταξύ 600^ης και 650^ης θέσης των QSWorldUniversityRankings.

Αυτά έχει να πεί ο οιωνει «αγαθός ηλίθιος» του Μουσσόργκσκυ για το θλιβερό κατάντημα στην Ανώτατη Εκπαίδευση της χώρας. Η ζημιά που έχει γίνει είναι ανεπανόρθωτη. Χρειάζεται βαθειά τομή που δεν βλέπω πως μπορεί να γίνει. Κρίμα στον σπαταλημένο χρόνο. Κρίμα στις χαμένες προσπάθειες. Και κρίμα στην ελπίδα που συνάντησε μόνο καγχασμό και κοροιδία.

ΥΓ.  Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον αρθρογράφο και καλό μου φίλο Διονύση Γουσέτη που μου έδωσε χρήσιμα συμπληρωματικά  στοιχεία καί πληροφορίες για μερικές πτυχές του θέματος του άρθρου.

Αφιέρωμα στον περήφανο Κουμουνιστή κ Κατρούγκαλο, τον περήφανο καταληψία κ Τσίπρα και τον ανιστόρητο υπουργό ‘απαιδίας’ κ Φίλη.

Περίοδος ντροπής και απώλειας ελπίδας για την Ελλάδα .

Περίοδος ντροπής και απώλειας ελπίδας για την Ελλάδα .

Τα γεγονότα στην Ελλάδα συνεχίζουν να μην παράγουν ελπίδα.

Η έλλειψη ελπίδας είναι και ο χειρότερος σύμβουλος για τον προγραμματισμό της ζωής σε ατομικό και ευρύτερα κοινωνικό επίπεδο.   Δημιουργεί συνθήκες πανικού, που ακόμα δεν έχουν εξελιχτεί, όμως η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι ο προάγγελος του πανικού.

Σήμερα κλονίζονται τα σημεία αναφοράς αυτού που οι περισσότεροι από μας αποκαλούν ‘κατεστημένο’ μόνο που άλλοι το θεωρούν την πηγή του κακού και άλλοι αίσθηση ασφάλειας.

Η αλλαγή μπορεί να θεωρηθεί εξέλιξη και πρόοδος, η βίαιη αλλαγή μπορεί να φέρει αντίδραση και σε πολλούς πανικό.

Περιφερόμενος και συναλλασσόμενος με πολλές κατηγορίες πολιτών αναγνωρίζω τα σημάδια της οικονομικής καταστροφής του ιδιωτικού τομέα, που παράλληλα δημιουργεί την   κατάθλιψη, την ανασφάλεια για το μέλλον, την αμφιβολία μέχρι την απόγνωση και τον θυμό.

Βλέπω βέβαια και το ποσοστό των οπορτουνιστών, των ιδεοληπτικών και φανατικών που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι, επιτέλους, θα επέλθει η νίκη των ιδεών τους. Ήρθε η ώρα!

Το πρόβλημα γίνεται όμως πολύ πιο σοβαρό όταν η βεβαιότητα και ελπίδα μετατρέπεται σε..αυταπάτη και για τους ίδιους.

Τι γίνεται όταν οι ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες.

Πως αντιδρά κανείς, όταν ο νέος δεν έχει ελπίδα εξέλιξης, όταν ο συνταξιούχος βλέπει τις οικονομίες μιας ζωής να εξανεμίζονται, ‘όταν η Τράπεζα η το κράτος βγάζει σε πλειστηριασμό το σπίτι που αποτελεί το τελευταίο του καταφύγιο;

Τότε ο πανικός χτυπά την πόρτα.

Ειδικά χτυπά την πόρτα στον Έλληνα  αστό που επένδυσε σε αυτό που νόμιζε ότι ήταν μία ασφαλής επένδυση.

Τι γίνεται όταν ο άρρωστος που πλήρωνε μία ζωή φόρους αλλά και τις ιδιωτικές ασφάλειες για να αποφύγει τα ράντζα του δημοσίου νοσοκομείου, βρίσκεται σε κίνδυνο να χάσει την ζωή του διότι έπαψε να έχει την δυνατότητα να πληρώνει ιδιωτική ασφάλεια και δεν βρίσκει ούτε το ράντζο που απέφευγε μία ζωή;

Τότε χτυπά ο πανικός. Αλλά τότε χτυπά και ο πανικός την εξουσία και τους αμοραλιστές η οπορτουνιστές συνοδοιπόρους  της.

Τότε αποκαλύπτεται η αληθινή μορφή αυτής της εξουσίας.

Η εξουσία είναι γλυκιά και δεν εγκαταλείπεται εύκολα, οι εραστές της γαντζώνονται πάνω της, είτε με τα προσχήματα που παίρνουν την μορφή δογματικών ιδεολογημάτων η με πρόσθετα ψεύδη, ή με την απροκάλυπτη μορφή της αυθαιρεσίας, και ακολουθούν τον δρόμο της σκοπιμότητας.

Πια είναι η τακτική; Την ζούμε ξεκάθαρα σήμερα, ξεδιάντροπα καταλύουν τις ανεξάρτητες αρχές επιχειρηματολογώντας ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από εκλεγμένους αντιπροσώπους, αποπειρώνται να ελέγξουν το τηλεοπτικό τοπίο με την μείωση του αριθμού των καναλιών, τελικά επεμβαίνουν ακόμα και στην δικαστική εξουσία χρησιμοποιώντας ακόμα και την πιο προσβλητική τακτική των διορισμών και αμοιβών των δικαστικών. Τι έχει μείνει; Η αλλαγή του συντάγματος για να διαιωνιστεί το νέο καθεστώς. Ήδη μιλάνε για δεύτερη τετραετία παρά τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων.

Αυτά που γράφω δεν είναι καταστροφολογία, είναι η αλήθεια που θέλουν να κρύψουν.

Όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται η ρήση του κ Τσίπρα «Η θα τους τελειώσουμε η θα μας τελειώσουν» διότι δεν μπορώ να καταλάβω την συμπεριφορά της κυβέρνησης με την μεθοδική εφαρμογή μίας καθεστωτικής τακτικής, σε τόσα θέματα, όπως, επιλογή φορολογικής εξολόθρευσης του ιδιωτικού τομέα, της κατάργησης του ρόλου των ανεξάρτητων αρχών, της απόπειρας έλεγχου του τηλεοπτικού τοπίου, της ανάμιξης και επέμβασης στην δικαστική εξουσία που επιβεβαιώνεται με την άκαιρη διευθέτηση και ικανοποίηση των αιτημάτων του δικαστικού κλάδου που λειτουργεί σαν έμμεσος εκβιασμός, αλλά και η έκδοση αποφάσεων σε προσφυγές ασφαλιστικών με μειωμένη σύνθεση δικαστηρίου ενώ η απόφαση με πλήρη σύνθεση του ανωτάτου δικαστηρίου καθυστερεί με απόφαση του προέδρου, αλλά και πρακτικές επιλεγμένων αυξήσεων, και προσλήψεων κομματικού στρατού, η ακόμα και η αντισυνταγματική σύσταση αναθεωρητικών του συντάγματος επιτροπών δεν προϊδεάζουν για την δημοκρατική λειτουργία της σημερινής κυβέρνησης. Αυτά προοιωνίζουν  μαύρες εξελίξεις

Ελπίζω η αλλαγή να μην προέλθει από μία ακόμα εθνική καταστροφή όπως έγινε πολλές φορές στην Ελληνική ιστορία, το 1974 στη Κύπρο, το 1922 στην Μικρά Ασία κλπ.

ΜΗΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ (Ανταγωνιστικότητα, και η μαθηματική εξίσωση της καταστροφικής πορείας της Ελλάδας.)

ΜΗΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

Ανταγωνιστικότητα, και η μαθηματική εξίσωση της καταστροφικής πορείας της Ελλάδας.

Το μήνυμα που στέλνεται στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ  είναι σαφές.

Διεθνείς στατιστικές παρουσιάζουν μία ζοφερή εικόνα για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδα

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 85 θέση  διεθνώς στην ανταγωνιστικότητα , κάτω από την Μποτσουάνα, την Ναμπίβια και την Αλβανία.

Ο αντίκτυπος είναι ακόμα ποιο δυσοίωνος για το μέλλον. Δεν αρκεί να λέμε, για να τα δικαιολογήσουμε, ότι ‘δώσαμε μάχη με τους ‘κακούς’ Ευρωπαίους  το 2015 και χάσαμε’, ‘δεν είπαμε ψέμα απλά δεν τα καταφέραμε’.

Ένα μεγάλο ‘γιατί’ βασανίζει τους  Έλληνες , ενώ η μία πολιτική παράταξη κατηγορεί την άλλη σαν κύρια υπαίτιο για την κατάσταση. Το αφήγημα ‘η κρίση δημιουργήθηκε από το 2009,  άρα φταίνε οι προηγούμενοι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υπεύθυνος για τα πάντα’, δεν αρκεί πια!. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι υπεύθυνος για την χειροτέρευση της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα, και για την προσπάθεια δημιουργίας καθεστωτικής νοοτροπίας .

Φτάσαμε να ακούμε ότι υπάρχουν μόνο δύο διέξοδοι, ή εγκαθίδρυση μίας δικτατορίας, ή υπακοή σε ‘κανόνες’ που θα είμαστε ‘υποχρεωμένοι’ να  ‘επιβάλουμε’ και να ‘υπακούμε’  (Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Χρυσόγονος, στον ΣΚΑΙ 2016-10-01 ).

Απορώ αν αυτή είναι η ‘αρχή’ που εννοούσε ο Χρυσόγονος  και ακυρώθηκε η συνεδρίαση του Συμβουλίου Επικρατείας για να μην εκδώσει την απόφαση περί της αντισυνταγματικότητας ή μη  του νόμου για τον περιορισμό του αριθμού των τηλεοπτικών καναλιών που επέβαλε αυταρχικά η κυβέρνηση.

Τα νούμερα όμως είναι αμείλικτα,  κλείσανε περισσότερες από 235 000 επιχειρήσεις την περίοδο της κρίσης με παράπλευρες απόλυες , 850.000 θέσεις εργασίας.

Πρόσφατα, επαίρεται η κυβέρνηση για μία μικρή μείωση της ανεργίας  που όμως οφείλεται στην μετανάστευση  300.000 νέων και σε ελαστικές μορφές εργασίας.  Αυτή η διαρροή, βέβαια, μειώνει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας.

Σήμερα υπάρχουν 1.300.000  συνολικά άνεργοι από τους οποίους  790.000 είναι μακροχρόνια άνεργοι. Πόσοι από αυτούς, που ξεπερνούν την ηλικία των 40, θα ξαναβρούν δουλειά άραγε;

Δεν αναφέρομαι στους νέους και τις γυναίκες όπου η ανεργία ξεπερνά το 50% .

Δηλαδή, από τον συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας  7.1 εκ  δεν εργάζονται,  3.1 εκ  εργάζονται για να συντηρούν τους υπόλοιπους. 4 εργαζόμενοι συντηρούν 3 συνταξιούχους.

Η αντιστοιχία στην Ευρώπη  είναι 508 εκ  προς  217εκ

Χρειαζόμαστε άμεσα 150.000 νέες θέσεις εργασίας για να  γίνουμε βιώσιμοι και να αντιμετωπίσουμε το ασφαλιστικό, μαζί με την αύξηση της παραγωγής

Πώς θα επιτευχθεί αυτό;

Όλοι συμφωνούν ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα αντιφάσκουν.

Συμφωνούν πως η ανάπτυξη δεν  γίνεται χωρίς επενδύσεις, αλλά δεν συμφωνούν  για το  πώς θα γίνουν επενδύσεις με αυτή την φορολογία; Το ποσό των επενδύσεων στην Ελλάδα την διετία είναι μόνο 300εκ € πλην των αεροδρομίων. Είναι ‘σταγόνα εν τω ωκεανό’!

Και αρχίζει η μάχη της ιδεοληψίας,.

Το παλαιότερο αφήγημα  αφορά το χτύπημα της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Η φοροδιαφυγή μεγαλώνει με την αύξηση των φόρων. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα;

Επίσης σημαντικό ρόλο, λέγεται ότι  θα παίξει το ΕΣΠΑ, που βέβαια, οι ‘κακοί’ Ευρωπαίοι μας παρέχουν, αλλά και η αύξηση της  εισπραξιμότητας.

Το πιστεύετε πράγματι αυτό;

Ένας στους δύο χρωστάει στο κράτος. 4.EK ; Έλληνες χρωστούν στην εφορία, πως θα βγει η εξίσωση εισπραξημότητας;

Ας σταματήσουν τα περί ‘καταστροφολογίας’, αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι τα ευχολόγια μίας άρρωστης, απηρχαιωμένης ιδεοληψίας που μας οδηγεί στην εξίσωση των… συσσιτίων….

Και από την αντίθετη  πλευρά:

Αν υπολογίσει κανείς , τους φόρους σε μία επιχείρηση  πολλές φορές, χωρίς κμία υπερβολή, φτάνουν τα 74%, μαζί με την προείσπραξη φόρου του επομένου έτους . Αν δεν το πιστεύετε υπολογίστε τους σημερινούς φόρους, μόνοι σας:

1. Tέλος επιτηδεύματος,
2. φόρος αλληλεγγύης,
3. προείσπραξη φόρου,
4. εισφορές,
5. ΕΝΦΙΑ.

Ποιος θα επενδύσει κάτω από αυτό το καθεστώς;

Αλλά και για αυτούς που ακόμα επιβιώνουν  τα  ληξιπρόθεσμα  έχουν φτάσει σε επίπεδα  ρεκόρ και ανεβαίνουν, δεν νομίζω ότι αυτό αποτελεί ένδειξη υγιούς οικονομίας με προοπτικές.

Και συνεχίζεται το γνωστό παραμύθι της ιδεοληπτικής αντιπαράθεσης.

Ανάπτυξη δεν έρχεται με την  μείωση της αγοραστικής δύναμης του λαού, και περισσότερο από όλα βέβαια, μην αγγίζετε το δημόσιο,  δεν έρχεται η ανάπτυξη  με την μείωση του δημόσιου τομέα…

Και πολλές ακόμα αντιφατικές ιδεοληπτικές απόψεις.

Υπάρχουν 1506 φορείς δημοσίου που πολλοί από αυτούς αλληλεπικαλύπτονται…

Το δημόσιο δεν χρειάζεται να παράγει χρειάζεται μόνο να ελέγχει και να  ρυθμίζει.

Η κακή οργάνωση και η γραφειοκρατία είναι το πρόβλημα, καθυστερήσεις  στην διεκπεραίωση δικαστικών διενέξεων, πολεοδομίας, κεντρικής δημόσιας διοίκησης σχεδόν σε κάθε τομέα.

Νομίζω ότι, με όλα αυτά  πέφτω στην παγίδα να διατυπώνω επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες και αυτονόητα.

Εκείνο όμως που με ξεπερνάει είναι το χαμόγελο της αυταρέσκειας των κυβερνόντων και η ψεύτικη ελπίδα που διανέμεται, ότι μέχρι το 2018 θα έχουμε ξεφύγει από τα μνημόνια, ιδιαίτερα  όταν έχουμε εκχωρήσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας για 95 χρόνια..

Διερωτώμαι όμως δεν θα έπρεπε να επιμερίσω εύθηνες και στους προηγούμενους;

Ασφαλώς και θα έπρεπε. Το πρόβλημα όμως είναι ποιους από τους προηγούμενους.

Όλοι έχουν συμμετοχή στην ευθύνη για την τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε.

Ψάχνω όμως για την γενεσιουργό αιτία και καταλήγω ότι, η διαφθορά υπήρχε αλλά και εξακολουθεί να υπάρχει, λαϊκισμός υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει, το θέμα μου λοιπόν είναι ακριβώς αυτό, δεν διαχωρίζω το πριν και το μετά, το αμαρτωλό παρελθόν  είναι και τώρα εδώ, δυστυχώς ακόμα  χειρότερο με κορυφαίο γεγονός την προσπάθεια δημιουργίας ενός καθεστώτος που καταργεί την πολυφωνία, τις ανεξάρτητες αρχές, τον έλεγχο των τραπεζών, και πάνω από όλα την ανάμιξη στην δικαιοσύνη που φτάνει στα όρια του πραξικοπήματος.