Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, για μια ακόμη φορά τις σκέψεις μου, για την κατάσταση που βιώνουμε με τις εξελίξεις που έχουν φέρει τους περισσότερους από εμάς σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Αισθάνομαι ότι περνάμε μία περίοδο οικονομικής εξαθλίωσης για όλα τα κοινωνικά στρώματα. εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, εργοδότες, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες και το κράτος το ίδιο, που είναι αποτέλεσμα του μειωμένου συνολικού παραγόμενου προϊόντος σε μία περίοδο που το παραγόμενο προϊόν στην περιοχή μας, δηλαδή Βαλκάνια, αλλά και Ευρώπη είναι αυξανόμενο, για να μην αναφερθώ και στο συνολικό παγκόσμιο προϊόν.
Αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής εξαθλίωσης δεν μπορεί παρά έχει επιπτώσεις και στα εθνικά θέματα εφόσον οι άσπονδοι φίλοι, σύμμαχοι και εχθροί εκμεταλλεύονται την οικονομική μας κατάσταση, βλέπε Τουρκία και όχι μόνο.
Σε οποιαδήποτε οικονομικο-πολιτική κοσμοθεωρία και αν είστε θιασώτες αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο διακρατικός παγκόσμιος ανταγωνισμός λειτουργεί καπιταλιστικά.
Τα κράτη ανταγωνίζονται να παράγουν προϊόντα για να τα εξάγουν σε άλλα κράτη και με τον τρόπο αυτό να αυξάνουν τον δικό τους πλούτο, είτε αυτός είναι ιδιωτικός είτε δημόσιος ανεξάρτητα αν ο πλούτος αυτός διανέμεται δίκαια η όχι.
Ενδεχομένως αυτό να αποτελεί μία υπερ απλουστευτική θεώρηση, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα από τους βασικότερους συντελεστές για την ανάπτυξη κάθε οικονομίας που σε συνέχεια διαμορφώνει συνθήκες επιβίωσης.
Η παραπάνω διαπίστωση ερμηνεύει τον λόγο για τον οποίο μία ριζοσπαστική πολιτική δύναμη της αριστεράς προσχώρησε στην πρακτική της, παγκοσμίως πλέον γνωστής, ‘κολοτούμπας’.
Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στο κατώτατο επίπεδο των καταλόγων των κρατών της Ευρώπης σε ρυθμούς ανάπτυξης, κατανάλωσης, παραγωγής πλούτου, ποσοστό υλικής στέρησης, ενώ ταυτόχρονα έχει απαξιωθεί τόσο η περιουσία, όσο και ο κατώτατος μισθός, έχει εξαφανισθεί η δυνατότητα τραπεζικής χρηματοδότησης, χωρίς να έχει αναβαθμιστεί κανένας τομέας, συμπεριλαμβανομένου και του τομέα της Εθνικής Άμυνας, ενώ παραμένουν τα μόνιμα διαχρονικά προβλήματα της γραφειοκρατίας, της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας, της μετανάστευσης της, υπογεννητικότητας, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, του μικροκομματισμού, της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, της αναποτελεσματικότητας του δημοσίου και των προβλημάτων που αναφύονται από τις αυξανόμενες ροές προσφύγων.
Ειδικά για την υπογενητικότητα «Οδεύουμε προς το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας όπως την έχουμε γνωρίσει έως τώρα» όπως ανέφερε ο Αναστάσιος Λαυρέντζος, συγγραφέας του βιβλίου «Σιωπηρή Άλωση, επισημαίνοντας ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ο ελληνικός είναι ο έκτος πιο γερασμένος πληθυσμός στον κόσμο. Εάν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί ο πληθυσμός το 2050 θα έχει μειωθεί σε 6,5 με 8 εκατομμύρια άτομα.
Δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω πρώτα για την κατάντια αυτή:
- Την Πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο με τους αδηφάγους μεγαλοαστούς που έβγαζαν τα κεφάλαιά τους εκτός Ελλάδος;
- Την περίοδο της πρώτης φοράς αριστερά του Ανδρέα που μοίραζε τα χρήματα της Ευρώπης δημιουργώντας ένα πνεύμα ευημερίας με δανικά χωρίς αντίκρισμα, χωρίς την αναγκαία αιμοδοσία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα αλλά και χωρίς την δημιουργία υποδομής στον δημόσιο, δημιουργώντας μόνο την καινούργια τάξη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών αλλά και στρατιές συνδικαλιστών που συναλλάσσονταν με την πολιτική εξουσία δημιουργώντας καρεκλοκένταυρους;
- Την νεότερη δεξιά που ευαγγελίζονταν την εφαρμογή μίας αξιοκρατικής και φιλελεύθερης πολιτικής αλλά υπέκυπτε στις βαθιές ρίζες του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού για τους ίδιους ψηφοθηρικούς λόγους;
- Tην νέα μορφή ριζοσπαστικής αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ που θα μείνει στην ιστορία σαν η επιτομή του τακτισμού της νέας γενιάς πολιτικών που ανέδειξαν το ψεύδος σαν αποδεκτό εργαλείο πολιτικής αναρρίχησης αλλά με αρκετή δόση ρεαλισμού για να πουλήσει και τις πιο βασικές αρχές και ιδεολογίες του σοσιαλισμού, εφαρμόζοντας τις πιο ακραίες μεθόδους αντιαναπτυξιακής πολιτικής, υπακούοντας σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών συμβιβαζόμενοι, για χάρη της παραμονής στη εξουσία, με τα πιο ακραία εθνικιστικά στοιχεία του Ελληνικού κοινοβουλίου;
- Αλλά και πέραν των δικών μας εσωτερικών προβλημάτων να κατηγορήσω και την ακραία ωφελιμιστική συμπεριφορά μίας Ευρώπης που αποτυγχάνει να ολοκληρώσει τις αρχές δημιουργίας της; Μίας Ευρώπης που βλέπει την Ελλάδα σαν το κακομαθημένο παιδί που απαιτεί δικαιώματα χωρίς να αναγνωρίζει υποχρεώσεις και συνέπεια στην εκτέλεση των συμβατικών δεσμεύσεων, με αποτέλεσμα η ίδια να αποζητά την αποδέσμευσή της από τον ρόλο του σωφρονιστής και παιδαγωγού δανειστή με κάθε μέσο και τρόπο;
- Τέλος πόσο συμβάλει στην κατάσταση αυτή η διαχρονική γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και ιδιαίτερα σε αυτή την ασταθή περίοδο με την επιθετικότητα της Τουρκίας που εγκυμονεί σύρραξη με την Ελλάδα;
Είναι εμφανές, για την διαμόρφωση της δική μου άποψης, ότι η χώρα αποτελεί ένα πιόνι στην σκακιέρα που παίζονται τα συμφέροντα πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων χωρίς εμείς να μπορούμε να προστατεύσουμε αποκλειστικά τα δικά μας συμφέροντα.
Δυστυχώς η ιστορία δεν μας έχει διδάξει επαρκώς. Η Ελλάδα ιστορικά έπαιξε τον ρόλο των ακριτικών συνόρων της Ευρώπης και ότι βοήθεια έχει λάβει, αυτό έχει γίνει για να παίξει αυτόν το πάρα πάνω ρόλο. Η ανταμοιβή μας είναι η ανεξαρτησία μας απέναντί στην επεκτατική δύναμη της ανατολής, πολιτισμικού, οικονομικού και θρησκευτικού κατεστημένου. Το τίμημα όμως είναι πολύ μεγάλο, σε ανθρώπινη και οικονομική αιμορραγία και υποτέλεια.
Για τον λόγο αυτό καταλήγω στα πιο απλοϊκά συμπεράσματα:
Η πραγματική ανεξαρτησία μας εξαρτάτε απολύτως από την βιωσιμότητα της δικής μας οικονομίας και αυτή ασφαλώς εξαρτάτε από την αύξηση του παραγομένου προϊόντος. και κυρίως του εξαγώγιμου προϊόντος.
Μία γενιά πρέπει να υποστεί μία συνειδητή θησεία αλλά με πνεύμα ανταποδοτικότητας, για την επίτευξη αυτού του στόχου όπως ακριβώς και η γενιά του 21 και η γενιά των Βαλκανικών πολέμων που τριπλασίασε την χώρα, μόνο που σήμερα ο πόλεμος δεν γίνεται στο στρατιωτικό πεδίο αλλά στο οικονομικό. Το στρατιωτικό εξαρτάτε απόλυτα από αυτό. Ο ηρωισμός σήμερα βρίσκεται στο πεδίο των εξαγωγών της εφευρετικότητας και της παραγωγικότητας .
Μακριά από τα παιδιά των κομματικών σωλήνων που επενδύουν μόνο στον έλεγχο του ψηφοθηρικού τους κεφαλαίου, μακριά από τις ιδεοληψίες και τους κομματικούς μηχανισμούς.
Προσπάθεια και ηρωισμοί μόνο στα πεδία της παραγωγής, ας παλέψουν οι νέοι στην πλατφόρμα των νεοφυών επιχειρήσεων, ας παλέψουν οι αγρότες για παραγωγή στον πρωτογενή τομέα εξαγωγών, ας αποδεσμεύσουν οι ιδιοκτήτες μέρος των δεσμευμένων κεφαλαίων ακινήτων τους στο πασίγνωστο πλέον Airbnb, ας αξιοποιήσουμε την μεγάλη ηλιοφάνεια της χώρας για να παράγουμε ενέργεια, ας αξιοποιήσουμε το internet για να πουλήσουμε υπηρεσίες εκτός Ελλάδος, ας σταματήσουμε να καταναλώνουμε εισαγόμενα προϊόντα, ας πουλήσουμε υπηρεσίες ιατρικού τουρισμού αντί να εξάγουμε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στο εξωτερικό, ας σταματήσουμε να φορολογούμε τις εξαγωγές με τον ίδιο τρόπο που φορολογούμε την ντόπια κατανάλωση, ας συνεργαστούν τα πανεπιστήμια με τις ντόπιες επιχειρήσεις, ας οργανώσουμε τον πρωτογενή τομέα να προάγει τις εξαγωγές με συμμετοχή σε διεθνείς εμπορικές εκθέσεις και τυποποίηση των προϊόντων τους, ας επιτρέψουμε την λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ας αξιοποιήσουμε τις ακτές μας και τις βραχονησίδες μας με την επένδυση σε ταχύπλοες μεταφορές και υδροπλάνα.
Ας αξιοποιήσομε τον πολιτισμό και την ιστορία μας χωρίς να κλείνουμε τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία μας με συνδικαλιστικά κίνητρα.
Αν δεν λειτουργήσουμε με αυτό το πνεύμα προβλέπω η γενιά αυτή να είναι η υπαίτιος της δημιουργίας της νέας μοιρολατρίας για την επόμενη εθνική καταστροφή. Εμείς και οι πολιτικοί της γενιάς μας θα ήμαστε οι Εθνικοί προδότες.
Times for Change 