ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΦΙΛΟ
Υπόσχομαι να μην χρησιμοποιήσω τις παρακάτω λέξεις για λόγους αξιοπρέπειας.
Ειδικό λεξικό πολιτικής επικοινωνίας
Εξορθολογισμός, μεταρύθμισης, αναδιάρθρωση, δημιουργική ασάφεια, προαπαιτούμενα, εισπραξιμότητα, βιωσιμότητα. Τρόικα-θεσμοί, ισοδύναμα μέτρα, παράλληλο πρόγραμμα, κλιμακωτές αυξήσεις/μειώσεις. στοχευμένες παρεμβάσεις , αναμόρφωση, πολιτικό massage, ηθικό πλεονέκτημα αριστεράς, αξιολόγηση.
Αγαπητέ φίλε, όποιος και αν είσαι όπου και αν ανήκεις, (Μνημονιακός, αντιμνημονιακός, δεξιός, κεντροδεξιός, σοσιαλιστής, αριστερός, κεντροαριστερός, αναρχικός, εθνικιστής, Μαρξιστής, Μαοϊστής) , απευθύνομαι σε εσένα γιατί είσαι πάνω από όλα άνθρωπος και εθνικά Έλληνας.
Προτείνω την καθιέρωση μίας διαδικασίας αντιπαράθεσης με βάση την κοινή λογική.
Ο στόχος μου στην προσπάθεια αυτή είναι η εξεύρεση μίας κοινής βάσης σύγκλησης, για την αντιμετώπιση μίας κατάστασης που όλους μας βρίσκει σύμφωνους ότι είναι δραματική, από πλευράς οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και Εθνικής.
Θα ξεκινήσω λοιπόν από την διατύπωση απόψεων που θα μπορούσε να αποτελέσει κοινή βάση.
1. Η σημερινή κατάσταση (2015) είναι πραγματικά δραματική για την Ελλάδα που δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μίας μόνο πρόσφατης περιόδου. Αντίθετα, είναι αποτέλεσμα μίας ιστορικά μακροχρόνιας διαδικασίας εξέλιξης, που σχετίζεται με τοπικούς και παγκόσμιους συσχετισμούς.
2. Η παγκοσμιοποίηση, ανεξάρτητα από το ποιος την επεδίωξε, έχει φέρει σοβαρές ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία.
3. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι διαχρονικό και πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους διαχρονικά, είτε αυτό είναι πολιτικό, οικονομικό, γεωπολιτικό, εξωτερικό η εσωτερικό. Απλοϊκές ή απλουστευτικές απόψεις είναι άχρηστες, γιατί το πρόβλημα είναι σύνθετο.
4. Το πολιτικά ψέματα πρέπει να διαχωρίζονται σε ψέματα σκοπιμότητας και ψέματα από άγνοια, αφέλεια ή λάθη. Τα ψέματα σκοπιμότητας αποτελούν έγκλημα κατά την δημοκρατίας, του Έθνους και της Ανθρωπότητας.
5. Πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των εννοιών της ιδεολογίας και της ιδεοληψίας.
Με βάση τις ελάχιστες αυτές προϋποθέσεις, θα προσπαθήσω να βρω ένα ελάχιστο κοινό παρανομαστή συνεννόησης ή και συναίνεσης, που ενδεχομένως θα μπορούσε να βοηθήσει στην καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης.
Αν επικεντρωθούμε αποκλειστικά στα έντονα και άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, είναι ξεκάθαρο ότι, ανεξάρτητα από την επίρριψη των επί μέρους ευθυνών, ανήκουμε σε μία ομάδα λαών που σχηματίστηκε μετά ένα παγκόσμιο πόλεμο για να αντιμετωπίσει την σύγκρουση συμφερόντων της εποχής. Η συμμετοχή της Ελλάδας αποδείχτηκε προβληματική και λίγο πιο πρόωρη, πραγματοποιήθηκε όμως λόγω καθαρά εθνικών και γεωπολιτικών λόγων.
Το πρόωρο της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή ένωση, εντάθηκε σαν πρόβλημα με την ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι, η τελική εξίσωση είναι αρνητική, απλώς προσδίδει ένα βαθμό δυσκολίας στην προσαρμογή της Ελλάδας στην οικονομία του πυρήνα των κρατών της Νομισματικής Ένωσης που πρέπει να λαμβάνεται υπ ‘όψη.
Ταυτόχρονα όμως το πείραμα της Ενωμένης Ευρώπης, διότι περί πειράματος πρόκειται, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να μην έχουν αμβλυνθεί τα αίτια, για τα οποία οι συγκρούσεις συμφερόντων εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι συγκρούσεις αυτές των συμφερόντων, ήταν και ο λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε.
Το ίδιο διάστημα, αναπτύσσεται και ο τρίτος κόσμος, που αναπόφευκτα πιέζει την Ευρώπη που προσπαθεί και η ίδια να προσαρμοστεί πριν ακόμα να έχουν ολοκληρωθεί οι εσωτερικές της διεργασίες.
Η Ελλάδα, που είναι και ο πιο αδύνατος κρίκος μέσα στην δυναμικά εξελισσόμενη Ευρώπη, πασχίζει να καλύψει το κενό.
Στην προσπάθεια αυτή, η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη, ήταν απροετοίμαστες, με αποτέλεσμα να χαθούν δεκαετίες.
Η έλλειψη θεσμών και υποδομών αλλά και η νοοτροπία του νεόπλουτου, επέτρεψε την κακοδιαχείριση των ευκαιριών που παρέχονταν.
Σε αυτό πιστεύω ότι υπάρχει σοβαρή συνυπευθυνότητα των πολιτικών φορέων αλλά και των επαγγελματικών κλάδων και συντεχνιών.
Στο σημείο αυτό, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να εμπλακούμε σε ατέρμονες συζητήσεις αντιρρήσεις και συγκρούσεις.
Εκείνο όμως που είναι χαρακτηριστικό, είναι το γεγονός ότι, τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην διακυβέρνηση της χώρας, δεν κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματα των προβληματικών επιχειρήσεων, ούτε και την αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που διδόντουσαν με την μορφή των πακέτων Ντελόρ, μεσογειακών προγραμμάτων κλπ.
Ας κρατήσουμε όμως και τα θετικά. Παράλληλα με το ‘Τσοβόλα δώστα όλα’ του Ανδρέα, υπήρξε και η ουσιαστικότερη συμφιλίωση των πολιτικών παρατάξεων που ήταν έντονη, μετά από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Αλλά ας έλθουμε στα τρέχοντα. Η Ελληνική κρίση είχε τις ρίζες της στην διεθνή κρίση του καπιταλισμού. Η τελευταία, επηρέασε άμεσα και την Ελλάδα, η οποία ήδη είχε αποτύχει στη θεμελίωση μιας υγιούς οικονομίας, με την κακοδιαχείριση των πόρων αλλά και την καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας και βιοτεχνίας.
Η αδυναμία προσαρμογής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή οικονομία, έφερε στην επιφάνια το αδιέξοδο της οικονομικής κατάστασης ταυτόχρονα με την ανεπάρκεια των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης.
Μπροστά στον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας, η κυβέρνησης της αριστεράς, που πραγματικά για πρώτη φορά ανέλαβε τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας, βρέθηκε μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα λειτουργίας μέσα στο περιβάλλον του παγκόσμιου και Ευρωπαϊκού καπιταλισμού, ενός συστήματος που κατά βάση θεωρεί την αριστερή κυβέρνηση σαν ξένο ανεπιθύμητο σώμα.
Είναι μη ρεαλιστικό να νομίσουμε ότι, θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την σημερινή Ευρώπη, επομένως, ας μην παραξενευόμαστε με την τρόικα που έρχεται στην Ελλάδα να ελέγξει την εφαρμογή των ‘προαπαιτούμενων’.
Αλλά πάλι, ας επανέλθουμε στην σημερινή κατάσταση και να συμφωνήσουμε σε ορισμένες διαπιστώσεις.
Η σημερινή κυβέρνηση της αριστεράς δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο της, να εκφοβίσει την καπιταλιστική Ευρώπη. Αντίθετα, κατάφερε, να γίνει το παράδειγμα προς αποφυγή ολόκληρης της αριστερόστροφης κοινοβουλευτικής τάσης στην Ευρώπη.
Το σημαντικότερο όμως θέμα είναι ότι, η σημερινή κυβέρνηση, περνά τα πιο παράλογα αντιλαϊκά εξαθλίωτικά μέτρα. Πράγμα που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί – διέξοδος- από την σημερινή κατάσταση.
Η απάντηση βέβαια, από πλευράς της κυβέρνησης, είναι ότι η Ευρώπη είναι αδιάλλακτη στην επιβολή τιμωριτικών μέτρων.
Σε αυτό φαίνεται να συμφωνούμε όλοι. Οι διαφορές μας προκύπτουν στον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, αλλά εκεί είναι που πρέπει να εστιάσουμε την προσπάθειά μας.
Εδώ οφείλεται και η ιδεολογική σύγκρουση.
Εδώ βρίσκεται και η ουσία της αντιπαράθεσης.
Εδώ οφείλουμε να βρούμε την λύση , και να γίνουν συμβιβασμοί.
Ωστόσο, ακόμα και αν βρούμε το σημείο συμβιβασμού μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των ιδεολογιών τους, δεν είναι απλό θέμα να καλύψουμε το πρόβλημα έλλειψης αξιοπιστίας. Δυστυχώς αυτό έχει γίνει το ‘σήμα κατατεθέν’ και χαρακτηρίζει την Ελληνική διοίκηση, ανεξάρτητα πολιτικής παράταξης που κάθε φορά βρίσκεται στην εξουσία.
Σε πολύ πρόσφατο παρελθόν, η Τρόικα απαιτούσε υπογραφές από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, προκειμένου να αποδεχτεί μία συμφωνία, δεδομένου ότι φοβόταν την υπαναχώρηση από την επερχόμενη διακυβέρνηση της αριστεράς.
Πως λοιπόν θα τα καταφέρουν οι στενόμυαλοι πολιτικοί μας να συμφωνήσουν και να εφαρμόσουν μία αναπτυξιακή πολιτική, ξεπερνώντας ιδεοληπτικά περιβλήματα και τακτικισμούς;
Νομίζω ότι διατρέχουμε τον σοβαρότερο και μεγαλύτερο κίνδυνο καταστροφής ακόμα και από την Μικρασιατική καταστροφή. Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός, τουλάχιστον στο Ευρωπαϊκό χώρο.
Τα όπλα που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο αυτό, είναι η ανάπτυξη σε περιβάλλον ανταγωνισμού και προσέλκυσης επενδύσεων. Η ανάπτυξη πρέπει να επιτευχτεί σε όλους τους τομείς που η Ελλάδα διατηρεί ακόμα κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Τέτοιου είδους ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με 29% φόρο στα κέρδη, πλέον 100% προείσπραξη φόρου του επομένου έτους, ΕΝΦΙΑ, φόρο αλληλεγγύης, φόρο εισοδήματος, φόρο πολυτελείας, κλπ, κλπ
Αυτό το ξέρουν όλοι, αλλά, δεν μπορούν ούτε θέλουν να κάνουν διαφορετικά τα γραφειοκρατικά θηρία, τόσο του Ελληνικού Δημοσίου της πολιτικής διοίκησης αλλά και των γραφειοκρατών του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Είναι προσωπική μου άποψη ότι, το τέρας αυτό που τρέφεται από την δεξιά και την αριστερά, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί, αν δεν συμπράξουν οι παραδοσιακοί ιδεολογικοί αντίπαλοι της Ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Η σύγκρουση δεν είναι μόνο ταξική. Βασικά, είναι διακρατική, και αφανίζει την Ελληνική μεσαία τάξη, μεταφέροντας την Ελληνική παραγωγική δυνατότητα στις κοντινές βαλκανικές χώρες. Την δε περιουσία της μεσαίας τάξης, μεθοδεύουν να μεταφερθεί στους συνταξιούχους της βορείου Ευρώπης και να καλυτερεύσει τη ζωή τους.
Κύριοι της πολιτικής, μη συνεχίζετε την εγκληματική τακτική, με αντάλλαγμα την πρόσκαιρη αρχομανία και την ιδεολογική εμμονή που μόνο ψυχασθενικές ρίζες μπορεί να έχουν.
ΝΚ
37.840472
23.776914
Times for Change 