ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
Γράφω συχνά για να εκφρασθώ και για να ερμηνεύσω αυτά τα συναισθήματα που με πνίγουν ιδιαίτερα σε περιόδους που η κοινωνική αδικία είναι σε έξαρση. Περιπλανιέμαι ανάμεσα στις λέξεις και στις έννοιες που πολλές φορές με ξεσκίζουν γιατί μοιάζουν με τα αποδημητικά πουλιά που πάνε και έρχονται και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως η φύση τα εξοπλίζει με τέτοια αλάθητη πυξίδα και ρολόι ακριβείας.
Προσπαθώ να προσγειώσω τις σκέψεις μου στην πραγματικότητα, να τις κατεβάσω στο επίπεδο της κοινής λογικής, να διαγνώσω την πηγή των προβλημάτων, των ανθρώπινων λαθών ,προκαταλήψεων κινήτρων και αδυναμιών. Προβληματίζομαι με την διαχρονικότητα , για τις πραγματικές διαστάσεις του χρόνου και του χώρου μέσα στους οποίους τα γεγονότα εξελίσσονται. Αναγκάζομαι να προσεγγίσω τα θέματα τόσο με το συναίσθημα όσο και ρεαλισμό που αναγκαστικά με υποχρεώνουν να βλέπω τα πράγματα και από διαφορετικές οπτικές, συμπεριλαμβανομένης της σκοπιάς της πολιτικής και της οικονομίας που συχνά υποκρινόμαστε ότι ακολουθούν τον δρόμο του ρεαλισμού και επιβάλουν τον δικό τους ρυθμό .
Παλινδρομώ μεταξύ ρεαλισμού και συναισθήματος , του δεύτερου επίπεδου της ανθρώπινης υπόστασης και συνειδητοποιώ ότι ζει σχεδόν αυτόνομα, ανεξάρτητα από την λογική και την πραγματικότητα, αυτό το κομμάτι που τρέφεται από την ομορφιά της τέχνης , της μουσικής, της ποίηση, του θεάτρου αλλά και τα συναισθήματα, όπως ο έρωτας, η αγάπη, η λύπη, η χαρά από όπου και αν προέρχεται, αλλά και από τον πόνο που τα συναισθήματα και η ευαισθησία προκαλούν. Σε αυτή την πλευρά έρχονται και προσκολλούνται μερικά ακόμα όμορφα αλλά και άσχημα ανθρώπινα συναισθήματα που προβάλουν πολλές από τις ανθρώπινες αδυναμίες και ελαττώματα , όπως ο εγωκεντρισμός ο φθόνος που και αυτά παίζουν τον ρόλο τους περισσότερο από ότι εκ πρώτης όψεως υποψιαζόμαστε.
Επικίνδυνος δρόμος, σκέπτομαι, η ισορροπία δεν είναι εύκολη πρέπει να ισορροπείς μεταξύ της ενόρασης και της δράσης.
Η τέχνη και τα συναισθήματα, αναλογίζομαι, έχουν την δική τους επιρροή και δράση επάνω στην ανθρώπινη προσωπικότητα που είναι διαχρονική και πολλές φορές ποιο αποτελεσματική και από την στυγνή λογική. Πολλές φορές αυτά ανταγωνίζονται. Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μην θυμηθώ ένα απόσπασμα από κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη:
“Δυστυχώς, όσο πληθαίνουν οι σπουδασμένοι τόσο η αντίληψη χάνεται Πρόκειται για μια χωριατιά της μάθησης που μας απαγορεύει να βλέπουμε την ζωή σαν αίνιγμα, χωρίς και να μας φέρνει αποδείξεις ότι δεν είναι. Συντεταγμένοι διοπτροφόροι θεσμοθετούν στο όνομα της ρυτίδας και των ψηφιακών αριθμών , οι άθλιοι, την στιγμή που εσύ κοιτάς πώς να υποκαταστήσεις, γράφοντας, το νοητό σώμα σου στο «τρέχων σώμα», ώστε να αποφύγεις τα γηρατειά.”
Το νόημα του Ελύτη είναι λίγο απόμακρο ωστόσο αρκετά εξειδικευμένο , αν ο προσδιορισμός ‘άθλιοι’ επικεντρώνεται στους ενασχολούμενους με τα υλιστικά προβλήματα, πόσο ποιο ‘άθλιους’ θα αποκαλούσε αυτούς που εν ονόματι προσπορισμού υλιστικών η άλλων συμφερόντων θα εκμεταλλευόταν ανθρώπινα συναισθήματα.
Καταθλίβομαι λοιπόν και εξοργίζομαι όταν ανακαλύπτω συγκεκριμένες ενέργειες που υιοθετούν πρακτικές που εκμεταλλεύονται συνειδητά ανθρώπινες αδυναμίες η άγνοια. Δυστυχώς αυτή είναι και η συνήθης πρακτική των ενασχολούμενων με τα δημόσια στην πατρίδα μας και αυτό με υποχρεώνει να εμπλέκομαι όλο και περισσότερο με τα κοινά. Αισθάνομαι την ανάγκη να προστατευτώ αλλά και να προστατεύσω.
Το θυμικό του Έλληνα είναι τελικά και η Αχίλλειος πτέρνα του έθνους μας. Αυτό παρατηρούμε σε πολλές εκδηλώσεις της καθημερινότητας, είτε αφορά την κοινωνικότητα ή την πολιτική.
Το θέμα δεν θα ήταν σημαντικό διότι όταν τηρούνται τα όρια η αλληλεπίδραση του θυμικού με την λογική ακόμα και την σκοπιμότητα δεν θα ήταν τόσο απεχθές αν δεν παραβιαζόταν τα όρια της ηθικής.
Ποιος θα είχε αντίρρηση για τον «θούριο» του Ρήγα, το «Ματχαουζεν» του Θεοδωράκη ακόμα και τα αντιστασιακά τραγούδια την περίοδο της επταετίας, ακόμα και τα αντάρτικα της περιόδου του εμφύλιου, όμως η οικειοποίηση συμβόλων και εννοιών με την μορφή του ηθικού πλεονεκτήματος μίας παράταξης η ο αφορισμός μιας άλλης με βάση την οικειοποίηση η τον αφορισμό μιας τέχνης είναι μία απαράδεκτη και επικίνδυνη πρακτική από οποιαδήποτε πλευρά και αν προέρχεται, είτε εθνικιστική με το πρόσχημα της πατριδοκαπηλίας είτε του προστάτη των αδυνάτων .