Μία αιρετική ανάλυση για την παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση

Οι συγκρούσεις των τελευταίων ετών που συνέβησαν με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων που ξεκίνησε μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς επιβάλει την ανάγκη να επανεξεταστούν οι παράγοντες για την διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας, μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων της υφηλίου.

Παρατηρούμε ότι η προσοχή των ΗΠΑ, που πρόσφατα φαινόταν ότι εστάζεται περισσότερο προς την Άπω Ανατολή, για να αντιμετωπίσει μελλοντικούς κινδύνους αποσταθεροποίησης, που η Αμερική προέβλεπε ότι θα έχει να αντιμετωπίσει από την Κίνα και την Βόρειο Κορέα, αποπροσανατολίστηκε, και επανήλθε στην Ρωσία και την Μέση Ανατολή.

Με την μετατόπιση αυτή, η Τουρκία, που προσπάθησε να καλύψει το καινό που διέβλεπε, επανήλθε στον ρόλο του ειρηνοποιού μεταξύ Ισραήλ και Ιράν.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία απέτυχε να εκμεταλλευτεί την θέση του ισορροπιστή μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής σαν μέλλος του ΝΑΤΟ, προκειμένου να αντλήσει πλεονεκτήματα στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ταυτόχρονα η Χαμάς απέτυχε να εκμεταλλευτεί την απασχόληση της Αμερικής και της Ευρώπης με τον πόλεμο στην Ουκρανία, προκαλώντας μία αναστάτωση στην Μέση Ανατολή, για να αποσυντονίσει την εξελισσόμενη προσέγγιση  του Αραβικού κόσμου με την Δύση και ταυτόχρονα να προκαλέσει επίθεση, του Ιράν και ορισμένων Αραβικών χωρών και τρομοκρατικών ομάδων που υποστηρίζονται από το Ιράν, εναντίον του Ισραήλ.

Ο απώτερος σκοπός της Χαμάς ήταν να δημιουργήσει ένα ενιαίο Παλαιστινιακό κράτος κάτω από την εξουσία της ιδίας , και όχι κάτω από την Παλαιστινιακή αρχή, που θα ήταν μία, περισσότερο αποδεκτή  λύση από το Ισραήλ και την Αμερική.

Απέτυχε και αυτή η προκλητική ενέργεια της Χαμάς, διότι το Ισραήλ, που είναι μια χώρα με έκταση όσο η Πελοπόννησος, ακολουθεί την πάγια πολεμική τακτική να αντιδρά με πολλαπλάσια δύναμη, διότι δεν έχει το περιθώριο να αμυνθεί στο περιορισμένο έδαφός του, όταν βάλλεται από εχθρούς που το περικυκλώνουν από κάθε πλευρά, επιδιώκοντας την εξαφάνισή του.

Σαν αποτέλεσμα της αντίδρασης αυτής, η διεθνής κοινότητα αντέδρασε για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους.

Η Ρωσία ήταν ευχαριστημένη, γιατί αυτή η κατάσταση υποχρέωνε Αμερική και Ευρώπη να ανασυνταχθεί, προκειμένου να βοηθήσει το Ισραήλ, οικονομικά και  στρατιωτικά, όπως και έγινε.

Η Δύση, με κανένα τρόπο δεν επιθυμεί την επέκταση του πολέμου, και την ανάμειξη του Ιράν, που θα μπορούσε να εξελιχθεί, και να αποκτήσει  πυρηνικές διαστάσεις.

Το Ιράν προτιμούσε να τροφοδοτεί, την Κίνα και την  παγκόσμια αγορά πετρελαίου έστω και παράνομα, και να κερδίσει χρόνο να αναπτύξει το πυρηνικό της πρόγραμμα για να εκβιάσει άνετα το Ισραήλ που είναι ήδη πυρηνική δύναμη

Παρά την επιθετική του συμπεριφορά προς την Δύση, το Ιράν, δεν είχε ποτέ αναμειχθεί, με απευθείας επίθεση στο Ισραήλ, δεδομένου ότι το εξυπηρετούσε ο πόλεμος να γίνεται δια αντιπροσώπων, από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Χαμάς που είχε βάση στην Γάζα , η Χεζμπολάχ που λειτουργούσε στο Λίβανο, και την Συρία, και τελικά η ομάδα τρομοκρατών ‘Χούθι’, αντάρτικη ομάδα της Υεμένης.

Αυτή την φορά το Ιράν  αποφάσισε να δοκιμάσει μία απ’ ευθείας, ολιστική επίθεση, σαν απάντηση στην πλήρη επικράτηση του Ισραήλ στην περιοχή της Γάζα.

Το Ιράν δεν υπολόγισε σωστά την προετοιμασία του Ισραήλ και ιδιαίτερα τον συντονισμό  του Ισραήλ  με την Αμερική και την Γαλλία, με αποτέλεσμα να αποτύχει ολοσχερώς, παρά τη μαζική επίθεση με μεγάλο αριθμό βαλλιστικών πυραύλων και drowns.    

Στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, η Κίνα συντάσσεται με το Ιράν καθότι  ενδιαφέρεται για το πετρέλαιο που προμηθεύεται από το Ιράν,  αλλά ταυτόχρονα  δεν ενδιαφέρεται για μία παγκόσμια σύρραξη που θα αναστάτωνε το παγκόσμιο εμπόριο, από το οποίο ωφελείται.

Η Ρωσία ωφελείται από την αύξηση των τιμών του πετρελαίου όταν μειώνεται η διάθεση του πετρελαίου από το Ιράν.

Η Τουρκία ενδιαφέρεται να γίνει ένα Παλαιστινιακό κράτος που θα περιλαμβάνει την περιοχή της Γάζα κάτω από τον έλεγχο της Χαμάς, διότι έτσι θα πετύχει κάποια συμφωνία ΑΟΖ  σε βάρος της Ελλάδας.

Η Γερμανία θέλει να αποφύγει την τελική σύγκρουση με την Ρωσία διότι χάνει την χαμηλή τιμή πετρελαίου.

Η Αμερική θέλει την απομόνωση της Ρωσίας αλλά ταυτόχρονα θέλει να μειώσει το κόστος της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ.

Η Μεγάλη Βρετανία θέλει την απομάκρυνση της πιθανότητας να τα ‘βρει’ η Γερμανία με την Ρωσία.

Η Ευρώπη θέλει να δημιουργήσει μια ξεχωριστή στρατιωτική δύναμη, συμπληρωματική στο ΝΑΤΟ για λόγους μελλοντικής απεξάρτησης από τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Με βάση αυτούς τους συνειρμούς τα συμπεράσματα που βγαίνουν, για μακροχρόνιους στόχους, όσο και  αν αυτοί οι στόχοι αποτελούν σήμερα  ευχολόγιο είναι:  

1. O Πούτιν είναι μεγαλύτερος εχθρός της Ευρώπης και της πατρίδας του, ενώ θα έπρεπε να είναι ο καλύτερος φίλος.
2. To Ισραήλ έκανε την καλύτερη κίνηση, να τρομάξει το Ιράν για την δυνατότητά του να χτυπήσει τα πυρηνικά εργοστάσια. Σύντομα να διαπραγματευτεί την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους με την υπάρχουσα διοίκηση κάτω από την εγγύηση του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ
3. Η Ελλάδα πρέπει επειγόντως να φτιάξει Iron done και στρατό στα πρότυπα του Ισραήλ, δεδομένου ότι η σύγκρουση Ιράν Ισραήλ αποτελεί μάθημα για το μέλλον.
4. Η Ευρώπη έχει πολλά να προλάβει και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, πριν την ξεπεράσει η Άπω Ανατολή, πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει κρίσιμη μάζα σε πληθυσμό και έκταση με την ενσωμάτωση περισσοτέρων κρατών, ακόμα και με την ενσωμάτωση της Ρωσία όσο δεν είναι αργά, και να αφυπνιστεί από τον λήθαργο της παλιάς αποικιοκρατικής Ευρώπης και την άνεση που της παρέχει η Αμερικανική προστασία χωρίς το αντίστοιχο κόστος και προσπάθεια.     
5. Η Τουρκία θα πρέπει να ξεχάσει τον ηγεμονισμό της Οθωμανικής κυριαρχίας και  να προσχωρήσει  στο διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της Θαλάσσης ενώ  ταυτόχρονα να υπογράψει τελωνιακή συμφωνία με την Ευρώπη, κοινού συμφέροντος.
6. Η Αμερική να λύσει το εσωτερικό της πρόβλημα.
7. Και τελικά, ο ΟΗΕ να γίνει ουσιαστικός και αποτελεσματικός οργανισμός αναδιοργανώνοντας το ‘Συμβούλιο Ασφαλείας’