ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ;

ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ;

Αν δεν είναι, πως συνεπαίρνει τους ανθρώπους τόσο; Γιατί εκδηλώνουν τέτοιο πάθος; Είναι γιατί πιστεύουν βαθειά στο δίκιο των ιδεών τους ; Είναι γιατί  είναι μεγαλοθυμοι;  Είναι γιατί είναι μεγαλομανείς;

Tι προξενεί τον φανατισμό, η καταπίεση, η φτώχια, η εθνική ή οικογενειακή παράδοση, η ιστορία, η εμπειρία, η αδικία;

Μέσα από το πρίσμα του πολιτικού πάθους, πιστεύουν πολλοί,  πραγματικά, ότι οι ιδέες τους θα σώσουν την πατρίδα και τον κόσμο, ή μήπως το βλέπουν σαν επαγγελματική καταξίωση;

Το πολιτικό πάθος, παραμορφώνει την αντικειμενικότητα,  χαλάει φιλίες, οικογένειες, συνεργασίες, δημιουργεί πολέμους, εγκλήματα.

Αφορά το πάθος άραγε τα συμφέροντα, την θρησκεία, μία ιδεοληψία, μία εγωιστική αυτό επιβεβαίωση, καλύπτει συγκεκριμένες υπαρξιακές ανάγκες ;

Ας αναλογιστεί ο κάθε ένας από εμάς σε ποια κατηγορία ανήκει.

Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο ποσοστό αλήθειας στο κάθε ένα από αυτά, αλλά είναι τόσο δύσκολο να το υπολογίσει κανείς όσο δύσκολο είναι να υπολογίσει το ποσοστό ιδεοληψίας που υπάρχει σε κάθε μείγμα της όποιας εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται κυρίως από την αυθαιρεσία.

Τέλος πιστεύω ότι, κανένας από εμάς δεν θα έχει την αυτογνωσία να τοποθετηθεί με ειλικρίνεια απέναντι στο πάρα πάνω ερώτημα…

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

Η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα διατηρεί μία παράδοση πολιτιστικής καθυστέρησης παρά το γεγονός ότι, σαν λαός, οι ‘Έλληνες  έχουν να επιδείξουν, διαχρονικά, ιδιαίτερα  υψηλό πολιτισμικό επίπεδο.

Παρακολουθώντας αντίστοιχες αντιπαραθέσεις σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά ακόμα και σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες  της Αφρικής, διαπιστώνω υψηλό επίπεδο  διαλεκτικής αντιπαράθεσης και έκφρασης του πολιτικού λόγου και απόψεων που εντυπωσιάζει.  Αυτό με κάνει να  θλίβομαι για την δική μας εμφανή καθυστέρηση, που παραπέμπει σε εποχές πολιτικών αντιπαραθέσεων που εκφράζονται μόνο με συνθηματολογία του τύπου …’Ψωμί και ελιά και Κότσο Βασιλιά…’, ανεξάρτητα του χώρου από τον οποίο προέρχεται η συγκεκριμένη φράση και συνθηματολογία.

Τι παρατηρούμε λοιπόν, τα τελευταία χρόνια, στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, στα πλαίσια της βαλλόμενης  κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας;

Παρατηρούμε την επανάληψη της ίδιας αντιπαράθεσης, σχεδόν από όλες τις κυβερνήσεις και αντιπολίτευσης που εναλλάσσουν τις ίδιες  επιχειρηματολογίες ακόμα και στην φρασεολογία, ανάλογα αν βρίσκονται στην θέση της κυβέρνησης η της αντιπολίτευσης.

-‘ Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει διότι όσο μένει κάνει κακό στην χώρα’

– ‘Η αντιπολίτευση, αντί να αναλίσκεται στην καταστροφολογία, ας ανακοινώσει το δικό της πρόγραμμα για έξοδο από την κρίση’

Μπορεί κανείς να προσδιορίσει αν αυτά είναι λόγια της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η της Κυβέρνησης Σαμαρά η του Μητσοτάκη , ανάλογα εάν είναι  Κυβέρνηση η αντιπολίτευση;

Αλλά και στο ιδεολογικό επίπεδο:

• Εμείς προστατεύουμε τις αδύνατες ομάδες της κοινωνίας και όταν αναγκαζόμαστε να επιβάλουμε πολιτικές λιτότητας είναι γιατί μας τις επιβάλουν οι πιστωτές
• Δεν διαπραγματευόσαστε με σθένος τους δανειστές.
• Κάναμε ότι ήταν δυνατόν , διαπραγματευτήκαμε σθεναρά και δεν ήταν δυνατόν να αφήσουμε την χώρα να πτωχεύσει, δεχτήκαμε να υπογράψουμε το μνημόνιο σαν την λιγότερη επώδυνη λύση.
• Ξεπουλάτε την Ελλάδα με τις ιδιωτικοποιήσεις.
• Με ιδιωτικοποιήσεις επιτυγχάνουμε επενδύσεις.
• Σήμερα βλέπουμε τα πρώτα δείγματα της ανάκαμψης.
• Υπάρχει μικρή μείωση της ανεργίας.
• Στα επόμενα δύο χρόνια θα δούμε την ανάκαμψη.
• Δεν μας λέτε από πού θα προκύψει η ανάπτυξη.
• Οι εκλογές είναι η απόλυτος καταστροφή.

Και πάλι προκαλώ τον καλόπιστο αναγνώστη να ξεχωρίσει την πηγή των… σοφών αυτών λόγων των  σημερινών πολιτικών αδρών, στων οποίων  τα χέρια, είχε την ατυχία η χώρα αυτή,  να πέσει.

Καμία ολοκληρωμένη  στρατηγική που να δίνει ελπίδα σε κάποια  κοινωνική ομάδα η παράταξη, εργατική, μεσαία η υψηλή αστική τάξη.

Αντίθετα γινόμαστε μάρτυρες μίας άγονης αντιπαράθεσης με συνθηματολογίες, καιροσκοπία, τακτισμούς,  ιδεοληψία, ψευδολογία, Δονκιχωτισμό.

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι, σε ένα τέτοιο  περιβάλλον παρακμής, αρπάζουν  την ευκαιρία και αναπτύσσονται ακραίες πολιτικές δυνάμεις που βασίζονται στην  απογοήτευση, που σύντομα  μετενσαρκώνεται  στις γνωστές από παλαιά πολιτικές του αυταρχισμού, είτε της δεξιάς ή της αριστεράς.

Έννοιες όπως ‘αδηφάγος καπιταλισμός’, ‘κουμουνιστογεμής ριζοσπαστική αριστερά’, ‘ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς’, θρησκοληψία, πατριδοκαπηλία, Εθνικισμός, απολυταρχισμός, και πολλές ακόμα δεν είναι έννοιες που προάγουν την ρεαλιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της χώρας η ακόμα και ευρύτερα της Ευρώπης η της παγκόσμιας τάξης που πολλοί από τους αυτόκλητους σωτήρες επικαλούνται .

Ακόμη χειρότερα, η εμμονή των κυβερνήσεων και περισσότερο της σημερινής κυβέρνησης που φοβάται την προβλεπόμενη και επερχόμενη αποτυχία,  την κάνει ακόμη πιο ευάλωτη στον αυταρχισμό, αλλά και στην δυσπιστία που εμπνέει στους δανειστές εταίρους.

Συμπληρωματικά, η δυσπιστία δεν είναι ένα αμελητέο χαρακτηριστικό για την σημερινή παγκόσμια αγορά κυρίως για την προσέλκυση στρατηγικών επενδύσεις αλλά ακόμα  και γενικότερα για την ενίσχυση της γεωπολιτική θέση της χώρας.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πίεση που υπέστησαν παλαιότερες κυβερνήσεις  της Ελλάδας για την  συνυπογραφή των μνημονίων από ευρύτερα πολιτικά σχήματα, αλλά και για τους λόγους που επέβαλαν  τον γνωστό μας  ‘κόφτη’.  Διότι ποιος άλλος λόγος θα υπήρχε  εάν δεν ήθελε να τονίσει την έλλειψη εμπιστοσύνης στην Ελληνική πολιτική κατάσταση;

Το κακό ξεκίνησε από την εποχή που η τότε αντιπολίτευση διατυμπάνιζε ότι δεν θα αναγνωρίσει τις υπογραφές και συμβατικές υποχρεώσεις των προηγουμένων κυβερνήσεων.

Η αξιοπιστία δεν αποκτάται με λόγια αλλά με έργα και αυτό δεν ακούω να αποτελεί αντικείμενο των αντιπαραθέσεων.

Λυπάμαι πραγματικά για την σημερινή κατάσταση και δεν θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα μίας και μόνο πολιτικής παράταξης, είναι αποτέλεσμα του χαμηλού επιπέδου των Ελλήνων πολιτικών ανδρών της εποχής μας, είτε αυτοί προέρχονται από την εκάστοτε  διοικούσα παράταξη η την αντιπολίτευση.

Εάν αυτή η άποψη δεν γίνει αποδεκτή της πολιτικής ηγεσίας θα συνεχίζουμε να έχουμε, την σιωπή ορισμένων πολιτικών, τις  ‘κολοτούμπες’ άλλων, τα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που διασπείρονται,  στο τέλος, ολόκληρο το έθνος θα γίνεται εύκολη λεία  του διεθνούς ανταγωνισμού για την εκμετάλλευση των όποιων γεωπολιτικών και πλουτοπαραγωγικών πλεονεκτημάτων που μπορεί να διαθέτει