Μαθήματα ιστορίας ενόψει της επικείμενης επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία.

Η Τουρκία ανακοίνωσε πρόσφατα την εισαγωγή μαθημάτων και βιβλίων στα Τουρκικά σχολεία που προπαγανδίζουν και διδάσκουν την ιστορική αλήθεια για την Τουρκική γαλάζια πατρίδα που περιλαμβάνει τις θάλασσες που περιβάλουν την Τουρκία , Μαύρη θάλασσα, Αιγαίο, Μεσόγειο.

Από αυτήν την ενέργεια φαίνεται πως η γειτονική μας χώρα προσεγγίζει το μέλλον των σχέσεών της με την Ελλάδα.

Καμία αναφορά δεν κάνει για την συνθήκη της Λοζάνης, ούτε το διεθνές δίκαιο της Θάλασσας, ούτε και το διεθνές δίκαιο γενικότερα, προβάλλοντας την άποψη, ότι, αφού δεν έχει υπογράψει τις νομοθεσίες αυτές, δεν έχουν ισχύ ως προς την ίδια.

Αντίθετα επικαλείται παραγράφους της συνθήκης της Λοζάνης, σχετικά με την αποστρατικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου, αγνοώντας παραγράφους της ίδιας της συνθήκης που περιορίζουν την Κυριαρχία της ιδίας στα τρία μίλια από την ακτή της, καθώς και την νομοθεσία του διεθνούς δικαίου που ρητά προβλέπει το δικαίωμα της άμυνας σε ότι απειλείται.

Σύμφωνα με πληροφορίες σχετικά με τα θέματα που θα συζητηθούν στην επερχόμενη συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο κ Ερντογάν θα θέσει θέμα συνεργασίας στο Αιγαίο.

Αλλοίμονο, πως είναι δυνατόν να συζητηθούν θέματα συνεργασίας με χώρα που αμφισβητεί την κυριαρχία σου σε τμήματα της πατρίδας σου;

Η συνεργασία δεν είναι μόνο επιθυμητή αλλά και επιβεβλημένη στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά ανάμεσα σε δύο κυρίαρχα κράτη, όχι υπό την απειλή casus belli.

Το συμπέρασμα από τις πρόσφατες ενέργειες της Τουρκίας, της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας είναι να ξαναδιαβάσουμε και να μελετήσουμε την ιστορία μας για να μπορέσουμε να μεταδώσουμε στην νεότερη γενιά τα δίκαια της πατρίδας μας διότι ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος και οι επόμενες γενιές θα κληθούν να συνεχίσουν τον αγώνα αυτόν.  

Management adaptation to artificial intelligence. The last lesson

It is a fact that people find it difficult to adapt to change, if changes are happening, fast, like the avalanche of developments, this generation is experiencing.

Such changes have been taking place, in multiple areas, including technological, political, social, scientific, and economic fields.

The consequences have a deep effect, on every individual, who is obliged to adapt, to revolutionary new conditions, in very short periods.

Such consequences become evident in everyday life, in many forms of activity, including management of many businesses and state administration.  

Dramatic changes, mostly, inhibits insecurity to various levels of management   i.e., investors, board members, senior executives. This insecurity eventually is passed down to employees and workforce of a company, or citizens of a country.

Consequently Insecurity, inevitably affects the economic growth in an economy.

No one doubts that, special qualities are needed for top management to ensure success.  

Management decisions were, mostly based on knowledge, relevant expertise and previous experiences, acquired under relatively, similar and stable conditions.

In addition, sufficient Management attributes, for a successful activity, were considered to be, good foresight, determination, intelligence, and adaptability.

At the same time, assuming that resources, such as, raw materials, energy, capital, and work force, were, , available, the task of administrations was easier, mainly, due to easier predictability.

The technological evolution helped the administration to utilize the tools, and information that, increasingly, played an important role in decision-making, and implementation processes.

This, I might say, was the ‘golden age’ of harnessing human intelligence, which helped  to transform production means, from traditional forms, (raw materials, labor, industrial production capability, capital, infrastructure, automation, environment, and even culture) to intellectual property rights, an additional value, gained from  human  innovation and creative thinking.

These, to my view, reached the limit of the evolution of humanity as we know it until recently.

I am referring to the evolution of humanity as we experienced it during all industrial revolutions, first, second, third and fourth revolutions.

The last revolution which we call it information technology revolution, introduced the social media that gave humanity the capability of unlimited mass communication and access to knowledge and information on the slip of a moment.

Knowledge and communication became a resource of infinite value, a new kind of property, available to the whole of humanity offering unlimited possibilities.  

Infinite possibilities, that humanity could utilize to cover needs as they are assumed by human perception.

Such explosion of information and speed of transfer of information has reached the point humans could not absorb, or make efficient use of.

This became the turning point of human evolution. Artificial intelligence came to fill the gap and enhance human capabilities in a dramatic way.

Artificial intelligence has arrived replacing humans starting from the high levels of human expertise, i.e. starting from management.

That is, in the form of oxymoron, those who created the conditions for the creation of databases, the availability of information to the general public, the development of information transfer networks at unimaginably high speeds gave artificial intelligence the weapons to replace them.

The last step made top managers, governors of nations and enterprises look like comic-tragic figures, as cartoon characters.

Artificial intelligence enabled the construction of business models, human society models, which can be bombard with infinite information and study the results, until an optimal solution is found under any possible conditions.

This artificial intelligence can and does play the role of legislative, executive, and judicial power better than members of parliament and an independent supreme court.

No one had suspected this.

Even today rectors, universities, supreme judges, heads of governments and Chiefs of states do not suspect what has happened.

Even today scientists talk about rules and conditions that can be imposed on artificial intelligence systems, but we have already reached the level of self-acting.

We have already reached the level of artificial intelligence communication with the human brain, taking and giving commands, very soon we will see humans communicating with other humans with the intermediate use of artificial intelligence.

It is the ultimate and amazing human creation, which sets the beginning of a new evolutionary process

At this rate of development, where will we be able to reach in the next 50 years?

Ο χάρτης κατανομής των πολιτικών δυνάμεων

(Συνέχεια του άρθρου προεκλογική διαδικασία, για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο)

1. Εθνικισμός και θρησκευτικός φανατισμός

Η μελέτη για την κατανόηση των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων ξεκινά από μία προσπάθεια προσδιορισμού των θέσεων και καταγραφής  των δραστηριοτήτων του κάθε πολιτικού τομέα, όπως έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί την σημερινή χρονική περίοδο.

Είναι φυσικό να μας ενδιαφέρουν  οι πολιτικές δυνάμεις που απασχολούν, πρωτίστως, την παγκόσμια κοινότητα τον 21ον αιώνα, δεδομένου ότι ο ρυθμός ανάπτυξης και οι εξελίξεις στην παγκόσμια κοινότητα είναι καταιγιστικές.  

Σήμερα συγκλονίζεται η υφήλιος από τους δύο άδικους και καταστροφικούς πολέμους, την Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία και την καινούρια κρίση με την Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Και οι δύο περιπτώσεις εμφανίζουν παροξυσμό Εθνικισμού ενώ η δεύτερη αποτελεί μείγμα αμείλικτου εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού.

Και τα δύο παραπάνω πολιτικά χαρακτηριστικά αποτελούν κληροδότημα της εποχής του μεσαίωνα.

Βαριά και αιμοδιψής κληρονομιά, που δύσκολα την απαρνείται η ανθρωπότητα, ούτε την ξεπερνά, αφού την βίωσε για περισσότερο από μία χιλιετία. Είναι όμως εύκολα ορατή.

 Η έξαρση της πολεμικής διαμάχης μεταξύ Ιρανικών δυνάμεων, (ενός αναχρονιστικού θεοκρατικού καθεστώτος) και του Ισραήλ, (ενός νεοϊδρυμένο, από τους νικητές του Β Παγκοσμίου πολέμου,  έθνους) όσο και αν ήταν αναμενόμενη, συγκλονίζει την ανθρωπότητα, για την βία και την εκδικητικότητα. Δίκαια αντιδρά η ανθρωπότητα εναντίον της βαρβαρότητας, κυρίως, της βαρβαρότητας που δημιουργεί θύματα στον άοπλο πληθυσμό.

Ταυτόχρονα, ήταν αναπόφευκτο, να παραβάλω στοιχεία της Αραβοϊσραηλινής διαμάχης με την μακροβιότερη Ελληνοτουρκική διένεξη, που και αυτή, αναμφίβολα, εγκυμονεί παρεμφερείς κινδύνους για τα δύο έθνη, και για την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Η σύγκρουση μεταξύ του Αραβο-ισλαμικού κόσμου με το Ισραήλ , και κατ’ επέκταση, με την Δύση επαναφέρει στο προσκήνιο τον παράγοντα του εθνικισμού και θρησκευτικού φανατισμού, ανεξάρτητα από τις οικονομικές εξαρτήσεις που και τα δύο έθνη έχουν.

Τις εξαρτήσεις που αποτελούν την προσφιλέστερη ερμηνεία της Μαρξιστικής θεωρίας, για την αιτία όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας.  

Αναμφίβολα, ο έλεγχος των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, από τις μεγάλες καταναλώτριες χώρες εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της εξίσωσης, γιατί μέχρι σήμερα η παγκόσμια οικονομία κινείται με την ενέργεια που παράγεται από τον ορυκτό πλούτο .

Η ανάγκη αυτή ήταν καθοριστική,  και έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στον 19ο και 20ο αιώνα, ενώ σήμερα το πεδίο αντιπαράθεσης έχει υποκατασταθεί από τον ανταγωνισμό για την καθαρή ενέργεια και την ανάγκη αντιμετώπισης των κινδύνων από την μεγάλη κλιματική καταστροφή που προκαλεί ο ορυκτός πλούτος, σαν πηγή ενέργειας.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε, τις τραγικές  επιπτώσεις που προκαλούν, αυτής της μορφής, οι αναχρονιστικές πολεμικές συγκρούσεις.

Συγκρούσεις που προκαλούν κλυδωνισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, την βιομηχανία, την οικονομία και την ανάπτυξη γενικότερα, αλλά και στον ανθρώπινο πόνο, που δεν συγκρίνεται με το οποιοδήποτε όφελος, κανενός μέρους από τις παρατάξεις που συμμετέχουν σε αυτή την διένεξη και τον οικονομικό, ή εθνικιστικό, παραλογισμό.

Μία μέρα πολέμου, στο Ισραήλ κόστισε 1,5 δισ. $.

Πόσο άραγε κόστισαν στο Ιράν, στην παγκόσμια οικονομία, οι αμυντικές δαπάνες, η αύξηση του κόστους στο εμπόριο, και πόσο θα στοιχίσει η αύξηση στους αμυντικούς προϋπολογισμούς των κρατών της Δύσης και της Ανατολής;

Αντίστοιχα, πόσο κόστισε στην Ρωσία, η εισβολή στην Ουκρανία; Πόσο κόστισε ο πόλεμος, στην Ουκρανία, στην Ευρώπη και στην Αμερική που την στηρίζουν;

Αν προσθέσουμε σε αυτά, το κόστος της ανθρώπινης ζωής, που δεν έχει μονάδα μέτρησης, τι συμπεράσματα θα προκύψουν, αν τα ποσά αυτά είχαν διοχετευτεί,  για την ικανοποίηση των  αναγκών των λαών του Ισραήλ, των Παλαιστινίων, των Αράβων, των Ουκρανών των Ρώσων αλλά και των υπολοίπων; Εύλογο είναι να προβληματίζεται κανείς, ποιος κερδίζει από αυτό τον παραλογισμό;

Ποιο, συνήθως αποκαλούμενο, καπιταλιστικό κέρδος η όφελος αποκομίζουν τόσο οι κρατικές, αλλά και ιδιωτικές βιομηχανίες των  ΗΠΑ, της Ρωσία, του Ισραήλ ή του Ιράν, από αυτές τις πολεμικές δαπάνες;

Για πιο μελλοντικό όνειρο παλεύουν, και ποιες δυνάμεις είναι αυτές που τελικά ωφελούνται;

O καθαρά, εθνικιστικός και θρησκευτικός πόλεμος έχει μικρή σχέση με το οικονομικό όφελος που προκύπτει από την διαμάχη αυτή.   Οι συγκρουόμενοι είναι, τελικά, απλά θύματα της δικής τους οπισθοδρομικότητας, προς όφελος των εκμεταλλευτών των συνθηκών πόνου, αυτών των εκμεταλλευτών,  που εύκολα μπορούν να εντοπιστούν, αν βέβαια σταματήσουμε να γινόμαστε και εμείς θύματα συνωμοσιολογίας, που ακμάζει λόγω άγνοιας ή σκοπιμότητας.

Ποιος αδαής πιστεύει, ότι, αν διοχετεύονταν οι δαπάνες μίας ημέρας πολέμου στους παλαιστίνιους, να τα διαχειριστούν οι ίδιοι, δεν θα υπήρξε ειρήνη;

Τα γεγονότα που βιώνουμε , και οι συνέπιες τους, με υποχρεώνουν να προχωρήσω στην αναψηλάφηση των αρχών που διέπουν  τις διάφορες κοσμοθεωρίες, να ζυγίσω, για την κάθε μία από αυτές, τις θετικές και αρνητικές όψεις τους, στα πλαίσια των ευρύτερων διεθνών εξελίξεων,  που συντελούνται την περίοδο αυτή.

Πάντα ήμουν θιασώτης της άποψης ότι η επιβίωση μίας οικονομίας και η έξοδος από την κρίση σχετίζεται και εξαρτάται από σοβαρούς συμβιβασμούς, που υποχρεωτικά, ενδείκνυται να γίνονται.  

Όμως τα γεγονότα με έχουν ξεπεράσει.  τόσο στην Ελλάδα αλλά και στον διεθνή χώρο. Συμβιβασμοί, νομοτελειακά, δεν γίνονται, σε περιβάλλον που ελέγχεται από Εθνικιστικούς και Θρησκευτικούς φανατικούς.

Ας παρατηρήσουμε σήμερα, από πού εκτοξεύονται απειλές χρήσης πυρηνικών όπλων, που, όλοι γνωρίζουμε ότι, ενέχουν κινδύνους αφανισμού της ανθρωπότητας.

Εντούτοις, η πολιτική αξιολόγηση, που αναζητώ, των πολιτικών συστημάτων  δεν σταματά στον κίνδυνο που ελλοχεύει, μόνο στον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό, αλλά υφίσταται και σε πολλά σύγχρονα πολιτεύματα

2. Προβλήματα που αναφύονται από τα σύγχρονα πολιτεύματα

Συγκλονίζομαι όταν βλέπω, γύρω μου, πολιτεύματα και κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντιφατικές  οικονομικές και πολιτικές θεωρίες που δημιουργούν εξίσου οδυνηρά και  αντιφατικά αποτελέσματα.

Βλέπω τα αδιέξοδα που δημιουργούνται στον διεθνή ορίζοντα, που αναπόφευκτα, επηρεάζουν τις εξελίξεις και στην Ελλάδα, σαν μέλος της Ευρώπης αλλά και της παγκόσμιας αγοράς.

Είμαι άτομο με βαθιά δημοκρατική συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα αναζητώ και την αποτελεσματικότητα και την δικαιοσύνη, μεταξύ ατόμων και κοινωνιών.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τα προβλήματα που προκύπτουν από τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης ανθρώπων και λαών.

Δεν θέλω να πάρω μία θέση, ή απόφαση βασισμένη σε πρόχειρες, επιφανειακές, θεωρητικές απόψεις, αρνούμαι να γίνω έρμαιο προκαταλήψεων, ή ψευδούς πληροφόρησης, ή  θεωριών συνωμοσιολογίας,  που εξυπηρετούν, ή καλύπτουν, σκοπιμότητες, ή ακόμα και ελλείψεις γνωστικών αντικειμένων.

Προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο που λειτουργούν τα άτομα και οι κοινωνίες, τον τρόπο που εφαρμόζεται η δημοκρατία και η ισότητα στην δικαιοσύνη, και πως διαμορφώνεται το σκεπτικό κάθε πολίτη κάτω από διαφορετικές συνθήκες, που επηρεάζονται από ιστορικές, πολιτισμικές, οικονομικές, πολιτικές, περιβαλλοντολογικές και θρησκευτικές διαφορές που δημιουργούν και διακρίσεις.

Προσπαθώ να αναγνωρίσω εκείνους τους κανόνες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, ώστε να ισορροπούν τις κοινωνίες, και τα άτομα μέσα σ’ αυτές, με ένα δίκαιο, αλλά όχι ισοπεδωτικό, τρόπο, που  εξισώνει, την νωθρότητα με την δημιουργικότητα. Μία τέτοια ισοπεδωτική προσέγγιση, την βλέπω οπισθοδρομική, σχεδόν μεσαιωνική.

Ίσως οι σκέψεις αυτές να φαίνονται ουτοπιστικές, και πράγματι, αναγνωρίζω ότι έτσι είναι, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ουτοπιστικό, να επιδιώκεται, η υιοθέτηση κανόνων δικαίου  που θα ανταμείβει την αποτελεσματικότητα, ενώ θα τιμωρεί την αδράνεια και την στείρα αντιδραστικότητα. 

Συνειδητοποιώ, τα συμφέροντα που εξακολουθούν να υφίστανται στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, παρά τις καταστροφικές παγκόσμιες και τοπικές πολεμικές, αυτοκτονικές συρράξεις.

Εδώ, πιστεύω, ότι υπολείπεται πολύς δρόμος ακόμα, για να διαφανεί μία ισορροπία, δεδομένου ότι οι οικονομικές, εθνικιστικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές είναι μεγάλες, σχεδόν ανυπέρβλητες,  και δεν έχει επέλθει ωριμότητα, λόγω της πληθώρας των λαών με πολιτισμικές διαφορές που ακόμα  διέπουν την ανθρωπότητα.

Όσον αφορά τις συνθήκες ισορροπίας  στις κοινωνίες, μέσα στις ανεξάρτητες κρατικές οντότητες, πιστεύω ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο ευδιάκριτα και διαχωρίσιμα.

Ειδικότερα  στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες το πρόβλημα εστιάζεται στην ισορροπία  κοινωνικών παροχών και στην δίκαιη κατανομή του πλούτου μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, εργατών, αγροτών, αστικής τάξης και κεφαλαιούχων. Το κλειδί βέβαια βρίσκεται στην λέξη ‘ δίκαιη’.

Αν εξαιρέσουμε τα καθαρά κουμουνιστικά κόμματα που, ανοιχτά, αμφισβητούν το δημοκρατικό πολίτευμα, τα υπόλοιπα πολιτικά κινήματα διαγκωνίζονται για τον έλεγχο της παραγωγής  και διανομής πλούτου που επιλέγουν να υποστηρίζουν να γίνεται, είτε παρεμβατικά από το κράτος ή να αμείβουν την ιδιωτική πρωτοβουλία που λειτουργεί με μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και καινοτομία, ή  μείγμα της διαχείρισης της παραγωγικής διαδικασίας μεταξύ κράτους και ιδιωτών επιχειρηματιών.

Και πάλι μπορούμε να πούμε ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που ο τρόπος διαχείρισης της παραγωγής και της διανομής πλούτου είναι στα χέρια μας, δηλαδή εξαρτάτε από εμάς, μέσω της ‘υποτιθέμενης’, δημοκρατικά εκλεγμένης, κυβέρνησης.

3. Η διασφάλιση της ομαλής και ανεξάρτητης λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών από ολιγαρχικά και αυταρχικά καθεστώτα.

Δεν προφασίζομαι ότι αγνοώ την ισχύ του κεφαλαίου, τη δυνατότητα επιβολής μιλιταριστικών μέσων και τον έλεγχο της οικονομίας από ολιγαρχικά καθεστώτα που μπορούν να προκύψουν μέσα ακόμα και από δημοκρατικά καθεστώτα. Αλώστε και ο Χίτλερ μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες αναδείχτηκε.

Για τον λόγο αυτό οι δημοκρατικές διαδικασίες και νομοθετήματα χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.   

Επειδή η δημοκρατική εκλογική διαδικασία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων, πρέπει να επικεντρωθούμε, αρχικά, στην διαδικασία αυτή.

Παρατηρώ ότι η δημοκρατική διαδικασία έχει τα δικά της μειονεκτήματα, τα οποία, συχνά, γίνονται ανεκτά, προκειμένου να αποφευχθούν τα σοβαρότερα μειονεκτήματα των ολιγαρχικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Από την φύση μου αντιδρώ σε κάθε είδους δογματισμό και αυταρχισμό, εκτός από συγκεκριμένες αποκλίσεις που συμβαίνουν  σε ιστορικά γεγονότα, επαναστάσεις εθνικής ανεξαρτησίας, που τα γεγονότα αυτά καθιερώνουν ειδικές συνθήκες και νομοθεσία.

Αλλά ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα, το βασικό πρόβλημα  είναι οι αυθαιρεσίες που πραγματοποιούνται είτε σε αυταρχικά, ή ακόμα και σε φιλελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα.

Μέσα σ ’ένα κόσμο, που για χιλιετίες είχε επικρατήσει η μοναρχία, με τους λαούς ν’ ακολουθούν τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες, που γύρο απ’ αυτούς αναπτύσσονταν αυλοκόλακες, και ιεραρχίες αριστοκρατών, πιστοί ακόλουθοι ενός μόνο αρχηγού, έλαμψε μια ακτίνα φωτός,  σαν φάρος, και πρόβαλε για πρώτη φορά, η δημοκρατία, κατά την  ‘χρυσή εποχή’ της αρχαίας Αθήνας, την ‘χρυσή εικοσαετία του Περικλέους’.

‘Έλαμψε, τότε, για μία πολύ σύντομη περίοδο, η ιδέα της δημοκρατίας, και έσβησε με τους ‘ Τριάκοντα Τυράννους, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ανθρωπότητα.

Πέρασαν πολλοί αιώνες, μέχρι η έννοια της δημοκρατίας ν’ αναβιώσει.

Αλλά για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Ιστορικά μιλάμε για την Αμερικανική επανάσταση, που είχε εθνικο-απελευθερωτικό χαρακτήρα, την Γαλλική επανάσταση εναντίον της αριστοκρατίας, της καθιέρωσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με διατήρηση του θεσμού της Βασιλείας στην Μεγάλη Βρετανία, και τέλος της κουμμουνιστικής επανάστασης στην Ρωσία που βασίστηκε στις Μαρξιστικές οικονομικές  θεωρίες,  και κατέληξε στη δικτατορία του εργατικού προλεταριάτου, που υιοθέτησε και η επόμενη παγκόσμια δύναμη η Κίνα.

Η Δύση διατήρησε την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δυστυχώς η δημοκρατία αυτή, δεν εξελίχθηκε όσο γρήγορα όσο έπρεπε, γιατί, τα πολιτικά κόμματα, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ομάδες πολιτών, δεν κατάφεραν να ισορροπήσουν, και να καθιερώσουν δίκαιη κατανομή πλούτου, μεταξύ των ομάδων αυτών.

Αυτή η έλλειψη ισορροπίας αποτελεί και το ‘μήλο της έριδος’ μεταξύ των κομμάτων που εκπροσωπούν τα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.

Κάτω από την επιφάνια των συγκρούσεων συμφερόντων, υποκρύπτονται ιδεοληψίες περί κρατισμού και ενός εχθρού του λαού, που δεν είναι άλλος, κατά πολλούς, παρά οι… ‘ανάλγητοι’, ακόρεστοι στην δίψα του κέρδους,  μεγαλο επιχειρηματίες με το κεφάλαιο, σε αντιπαράθεση με την αξία της εργασίας.

Η ‘πάλη’ μεταξύ των κοινωνικών τάξεων δεν μπόρεσε να πάρει μία αποδεκτή θέση, που να εμπνέει εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται αυτή η πάλη με πολλές μορφές, μέσα στα δημοκρατικά καθεστώτα.

Η ισορροπία κλονίζεται, άλλοτε γιατί δεν μπορεί να ελεγχτεί ο πλουτισμός, και άλλοτε γιατί λαός κυριαρχεί στην διαδικασία ελέγχου της παραγωγής, επιβάλλοντας, κατά περίπτωση, λαϊκίστικα κριτήρια που οδηγούν στην μείωση της ανταγωνιστικότητας, μέσα σε μία, ανταγωνιστική παγκόσμια  οικονομία.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, προστίθενται πολλοί ακόμα  εξωτερικοί παράγοντες, όπως ο εθνικισμός, που ακόμα δεν εξέλειψε, οι θρησκευτικές δογματικές διαφοροποιήσεις, οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες κλπ.

Τα δημοκρατικά πολιτεύματα αντιμετωπίζουν ακόμα και ενδογενή προβλήματα, όπως ο λαϊκισμός, η εύκολη και ανεξέλεγκτη διάδοση ψευδών ειδήσεων, η έλλειψη αντικειμενικότητας, η πολυφωνία, οι πολιτισμικές ανισότητες, η παρανομία και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που καθιστούν τις δημοκρατικές διαδικασίες αναποτελεσματικές, σε σύγκριση με άλλα αυταρχικά καθεστώτα, που από την φύση τους αντιπαρέρχονται, πρώτα απ’ όλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μετά από την, παραπάνω, χονδρική αναφορά στους στόχους των πολιτικών κομμάτων προσπαθώ να ταξινομήσω τις σκέψεις μου για το εκλογικό κοινό που αποφασίζει να υποστηρίξει τα διάφορα πολιτικά κόμματα

Εκλογές δεν κερδίζονται χωρίς την συμμέτοχή εκλεκτόρων.

Κάθε λαός είναι αντάξιος της ηγεσίας που εκλέγει.

Εν τούτοις ο λαός είναι ευάλωτος στον  λαϊκισμό , στις ψεύτικες υποσχέσεις, στις ψευδείς ειδήσεις, ενώ ταυτόχρονα η πλειονότητα του εκλογικού σώματος δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει το βάθος και την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η παγκόσμια οικονομία.

Μήπως λοιπόν η αδυναμία αυτή αποτελεί την ‘αχίλλειο πτέρνα’ της δημοκρατίας;  Άλλωστε και οι αρχαίο Έλληνες γνωμάτευσαν ‘ Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν τω ευ τω πολύ’

Ασφαλώς με κανένα τρόπο δεν απαξιώνεται η σημασία της δημοκρατίας από το γεγονός ότι ο λαός δεν μπορεί να έχει το επίπεδο της κυβέρνησής του.

Η δημοκρατία λειτουργεί μέσω εκπροσώπων του λαού, ακριβώς για τον λόγο αυτό. 

Φθάνουμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα, πως διασφαλίζεται η ακεραιότητα και η ορθολογική επιλογή των αντιπροσώπων μεταξύ κοινωνικών ομάδων που εξ ορισμού έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα;

Εδώ έγκειται και η μοναδική αξία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απέναντι στην λαοκρατία, τον ελιτισμό, την ολιγαρχία, την αυταρχική διοίκηση, την θεοκρατική διοίκηση, του κομμουνιστικού προλεταριάτου και όποιων άλλων πολιτικών συστημάτων.

Αναγκαστικά λοιπόν επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στην ποιότητα  του εκλογικού σώματος, δηλαδή στο πολιτισμικό επίπεδο των λαών και στην διασφάλιση  των θεσμών για την τήρηση της ανεξάρτητης διεκπεραίωσης των εκλογών και την μετέπειτα λειτουργία  της δημοκρατίας

Εάν η εξίσωση του πολιτιστικού επιπέδου, τουλάχιστον μεταξύ των λαών που παίζουν τους σημαντικούς ρόλους, δεν γίνει εφικτή, τότε δεν θα υπάρχει διέξοδος για την επίτευξη της ισορροπίας

Η συνειδητοποίηση του μεγάλου προβλήματος της ανθρωπότητας, που είναι η διαφορά του αναπτυξιακού επιπέδου αποτελεί σήμερα το σημαντικότερο μέλημα που απασχολεί την ανθρωπότητα.

Με αυτή την φράση σας παραπέμπω σε προηγούμενο άρθρο που πραγματεύεται το πρόβλημα της διαφοράς του αναπτυξιακού επίπεδου μεταξύ κοινωνιών.

https://timesforchange.wordpress.com/2024/03/31/διαφορετικοτητα-στισ-πολιτικεσ-και-θ/(ανοίγει σε μία νέα καρτέλα)

Προβληματισμοί για επιπτώσεις από την προεκλογική διαδικασία, για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο του Ιουνίου 2024

Πλησιάζει μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα, και αναπόφευκτα το μυαλό μου ανατρέχει στους προβληματισμούς που σχεδόν πάντα είχα, ιδιαίτερα προβληματίζομαι. αυτή την φορά, μετά την αποχώρηση του κ Τσίπρα από την θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.   

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους Έλληνες ψηφοφόρους θα έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, αν δεν διέπονται από σοβαρές  ιδεοληπτικές προκαταλήψεις.

Η αποχώρηση του Τσίπρα και η δήλωσή του, κατά την αποχώρησή του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε, αποδεικνύει ότι η προσπάθεια του ιδίου να υποκαταστήσει το παλαιό ΠΑΣΟΚ σαν κυρίαρχο του κεντρώου πολιτικού χώρου απέτυχε, διότι, κατά την γνώμη μου, δεν κατάφερε να πείσει τον σκληρό πυρήνα των στελεχών του κόμματος, να προσχωρήσει στην άποψη ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν είχε μέλλον στην Ελλάδα όσο αυτή είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ανεξάρτητα αν είμαι ή όχι θαυμαστής ή ακόλουθος του κ Τσίπρα οφείλω να ομολογήσω ότι το διάστημα που ο κ Τσίπρας άσκησε την εξουσία σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδος και ανέλαβε την πλήρη ευθύνη της διαπραγμάτευσης των συμφερόντων της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ, μετατράπηκε, από τον οργισμένο αριστερό φοιτητή, οργανωτή καταλήψεων, σε υπεύθυνο πολιτικό άνδρα που ωρίμασε από τα πραγματικά γεγονότα και τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει.

Σήμερα θα ήταν ένας πολύ πιο αποτελεσματικός πρόεδρος ενός κόμματος της κεντροαριστεράς, απαλλαγμένος από τα βαρίδια εκείνων των συντρόφων του που δεν έχουν γίνει σοφότεροι από τα μαθήματα της εξουσίας.

Η πολιτική είναι τέχνη του εφικτού.

Με εφευρέτη του όρου τον Μπίσμαρκ, αυτή η φράση έρχεται να αναγνωρίσει τα εμπόδια και τους περιορισμούς ενός περιβάλλοντος με αυστηρές και συγκεκριμένες αλληλοσυνδεόμενες δομές που δύσκολα μπορεί κάποιος πολιτικός να τις αλλάξει.

Η σημερινή αντιπολίτευση κάνει πολλά από τα ίδια λάθη που λίγοι πολιτικοί άνδρες αντιλαμβάνονται, και μέσα σε ένα περιβάλλον αμφισημίας εξακολουθούν να αγνοούν τον κοινό νου που έχει αποκτήσει ο μέσος ψηφοφόρος, δηλαδή ο ψηφοφόρος αυτός δεν παρασύρεται από επιφανειακές τακτικές που απέχουν από την πραγματικότητα, ακόμα και οι βασικές έννοιες και ή ορολογία παίζουν ρόλο, πχ δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τον ορισμό ‘Προοδευτικά’ προσδιορίζοντας τα κόμματα της αντιπολίτευσης, υπαινισσόμενος ότι η συμπολίτευση είναι αντιδραστική, μη προοδευτική, και αναχρονιστική.

Ούτε η ορολογία συντηρητικός προσδιορίζει σήμερα την συμπολίτευση, ταυτόχρονα δεν μπορείς εύκολα να κατηγορείς άτομα , πολιτικούς και μη, χωρίς σοβαρές ενδείξεις για παράνομες πράξεις, ούτε να επικαλείσαι την άποψη του κοινού σαν αποδεικτικό τεκμήριο των απόψεών σου.

Η άποψη του κοινού μετρά στην κάλπη όχι στο δικαστήριο.

Αυτά τα μικρά παραδείγματα δεν είναι αμελητέα, διότι επεκτείνονται σε δημιουργία κλήματος αμφισβήτησης της ακεραιότητας.

Αλλά και πέρα από θέματα προσδιορισμού και ορολογίας, η σημερινή πολιτική πραγματικότητα έχει ξεπεράσει, στην ουσία, τις παραδοσιακές πολιτικές και οικονομικές θεωρίες, αλλά ακόμα περισσότερο τις πρακτικές, και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελληνική πολιτική σκηνή, αφορά την Ενωμένη Ευρώπη ίσως και τον κόσμο ολόκληρο.

Οι παραδοσιακοί προσδιορισμοί της πολιτικής θεωρίας ή θέσης, σαν, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, καπιταλιστής, κομουνιστής, βασιλόφρων, κρατιστής, δημοκράτης, λαϊκιστής, συντηρητικός, αριστερός, κεντρώος, δεξιός, προοδευτικός, έχουν πλέον ξεπεραστεί, γιατί καμία από τις ονομασίες αυτές δεν αποδίδει τον ακριβή προσδιορισμό της σημερινής πραγματικότητας.

Η συνεχής χρήση των όρων αυτών αποδεικνύει την αδυναμία των πολιτικών να κατανοήσουν την σημερινή πραγματικότητα στην πολιτικοοικονομική σκηνή.

Οι σχέσεις μεταξύ εργασίας, και κεφαλαίου, εργαζομένων και εργοδοτών, συνδικαλιστών και διοικήσεως, κράτους και ιδιωτών, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων έχει καταστεί πολύπλοκη, τόσο που η απλοποίηση της ερμηνείας του ρόλου του κάθε ενός , θα οδηγήσει σε λανθασμένες εκτιμήσεις, υιοθετώντας παραδοσιακές προσεγγίσεις,  και κατ’ επέκταση σε βέβαιη αποτυχία.

Ακόμα και μόνο το περίπλοκο νομοθετικό περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, μεταξύ εθνικού και Ευρωπαϊκού κώδικα, είναι αρκετό να δημιουργεί σύγχυση, στον πολίτη.

Οι εκλογές για την σύνθεση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αποκτά πλέον πολύ μεγαλύτερη σημασία.     

Oι προσδοκίες, από τους πολιτικούς είναι μεγάλες σήμερα.   

Τα απλά χαρίσματα επικοινωνίας, που παλαιότερα γοήτευαν, ενέπνεαν, και καθοδηγούσαν το πλατύ κοινό δεν επαρκούν.

Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν φθάνουν, σήμερα, οι πολιτικοί πρέπει να πείσουν ότι έχουν βαθειά γνώση της σύγχρονης πραγματικότητας, των συνθηκών και προβλημάτων καθώς και γνώση των εργαλείων, μεθόδων και μέσων που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να παραχθούν ρεαλιστικά αποτελέσματα.

Η περίοδος των απλοϊκών, δογματικών συνταγών έχει εκλείψει, ενώ κάθε χρόνος που περνά κάνει το έργο των πολιτικών ακόμα πιο πολύπλοκο, για να εισακουστούν, όσον αφορά το σκεπτόμενο εκλογικό κοινό.

Αυτές οι σκέψεις με ώθησαν να μελετήσω, και να αναθεωρήσω, για μία ακόμη φορά, την αποτελεσματικότητα των διαφόρων πολιτικών συστημάτων.

Για την μελέτη αυτή χαρτογράφησα  την κατανομή των πολιτικών δυνάμεων, τόσο από πλευράς των πολιτικών κομμάτων που δημιουργούνται, όσο και από πλευράς κατανομής των τμημάτων του εκλογικού σώματος, που τα πολιτικά  κόμματα αντιπροσωπεύουν.

Με άλλα λόγια ταξινόμησα τα τμήματα του εκλογικού σώματος όπως θα έκανε μία εταιρία δημοσκοπήσεων, για να διαχωρίσω και να μελετήσω τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες του κάθε τμήματος.

Ανάγκες όσον αφορά τους στόχους και τα ‘θέλω’  κάθε παράταξης αλλά και τις δυνατότητες όσον αφορά το πολιτισμικό και γνωστικό επίπεδο, αλλά και άλλες συνθήκες.

Αλλά και πέραν αυτού οι σκέψεις μου επεκτάθηκαν  στους γενικότερους κανόνες λειτουργίας που διέπουν την λειτουργία διαφορετικών πολιτικών συστημάτων, δημοκρατικών και μη.

Κατέληξα ότι θα ήταν μεγάλη αφέλεια να αποδεχτώ τα εύκολα συμπεράσματα, που πολλές σχολές πολιτικής σκέψης υιοθετούν,  κρύβοντας πίσω από αυτά ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και ιδιοτέλεια, με μια βεβαιότητα που με ξενίζει.

Αλλά το θέμα είναι πολύ πλατύ και απαιτεί περισσότερη ακόμα προσπάθεια για να αναλυθεί, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται πολλοί παράγοντες και αντιπαραθέσεις κοινωνικές, πολιτισμικές θρησκευτικές, οικονομικές κλπ

Δεν σταματώ εδώ θα συνεχίσω και θα ολοκληρώσω το σκεπτικό μου σύντομα, προς το παρόν βάζω μία άνω τελεία τονίζοντας ότι η απλοποίηση δεν ταιριάζει στον κόσμο που ζούμε και ότι συνταγές για μονοδιάστατες λύσεις δεν προσφέρονται πλέον.   

Νέα αντίδραση της Τουρκίας για την δημιουργία θαλάσσιων πάρκων στο Αιγαίο, ανάμεσα στα Ελληνικά νησιά, ακόμα και στα νησιά των Κυκλάδων

Με τα τελευταία γεγονότα των δύο πολέμων, στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη έχασα την αισιοδοξία που με κατείχε για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Αυτή η αισιοδοξία μειώθηκε ακόμη περισσότερο από την υποκριτική συμπεριφορά της Τουρκίας, μετά την δημοσίευση της ανακοίνωσης της Ελλάδας για την δημιουργία θαλάσσιων πάρκων, για προστασία της θαλάσσιας πανίδας από την αλλαγή της θερμοκρασίας στο Αιγαίο, που επιτρέπει την είσοδο ειδών από την Ερυθρά θάλασσα.
Η Τουρκία βρήκε μία νέα δικαιολογία να αμφισβητεί την Ελληνική κυριαρχία επι των τριών χιλιάδων νήσων και βραχονησίδων που βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων από τις ακτές της Τουρκίας, που ρητά αναφέρονται σαν τα όρια των θαλασσίων συνόρων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας στο διεθνές σύμφωνο της Λοζάνης που έχει υπογραφεί το 1924.
Με λίγα λόγια η Τουρκία θέλει να εμπεδώσει την άποψή της για την Φιλανδοποίηση της Ελλάδας και να της αφαιρέσει το δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί των νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου, έχοντας είδη εκδώσει ‘casus beli’ για την επέκταση των εθνικών υδάτων από 6 σε 12 μίλια.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα συνεχιστεί ο ανταγωνισμός εξοπλισμών σε βάρος τόσο του Ελληνικού όσο και του Τουρκικού λαού. Τώρα αποδεικνύεται ότι η αντίδραση της Τουρκίας για τον εξοπλισμό των νήσων του ανατολικού Αιγαίου αποτελεί μία πρόφαση για να εκβιάσει την Ελλάδα σε συν διαχείριση του Αιγαίου, που με κανένα τρόπο, δίκαιο και λογική δεν της ανήκει. 

Η περίοδος των εισβολών και καταπιέσεων των λαών από κατακτητικές αυτοκρατορίες και πειρατές έχει τελειώσει ας το αντιληφθούν αυτό η Τουρκία και η Ρωσία.

DIVERSITY IN POLITICAL AND RELIGIOUS BELIEFS, A DEEPER APPROACH

In the tumult of violent social changes, climate changes, wars, conquest and defense, population movements, revolutions, social and industrial, and all kinds of conflicts, political and religious beliefs, played an important role.

Sometimes because the facts created these beliefs, and sometimes because the beliefs created the facts.

From the moment human beliefs or conviction were created, it proved to be very difficult for these beliefs to change, despite the passage of centuries in the evolutionary course of humanity.

It was and is very rare for a man, possessed by a religious or political conviction, to change his convictions, and jump from one environment to another, whether violence is used or not. These beliefs also constitute his identity, which eventually end up becoming existential entities.

Man is. somehow, captive to the environment that shapes him, homeland, family, religion, cultural level, and political rnviroment, these may, as the case may be, prove to be a blessing or a curse.

Historical examples, for all cases, are too many.

In developed societies, diversity and pluralism has come to be considered normal and desirable, while in less developed societies, diversity or pluralism is considered as a danger to the status quo.

The key in dealing with the problems that arise is the way to deal with diversity, both for political and social, as well as religious diversity.

By adopting this principle, we have come to accept a multicultural society in the Western world.

Most people, in the western world believed that by accepting multicultural society and secularism, equal rights and democratic polices, we could eliminate many of the reasons that have caused, over time, social conflicts.

It is a fact, however, that with this development we overcame many of the problems of the past and contributed to the creation of a symbiotic society.

We believed that we have left behind doctrinal disputes, as well as religious rivalries, even within Christian societies.

We believed that we have left behind many of the intense political and nationalist conflicts, with the establishment of international legislation and international rules for the protection of human rights , as well as the establishment of international organizations such as UN and international juries.

However, we missed the fact that the acceptance of diversity and pluralism was achieved at the cultural and economic level only in the Western World, which had already acquired greater potential and riched a higher level of development, while the rest of the ‘developing’ world was left behind.

Such higher state of development, also created, at the same time, another diversity, which contributed to the distancing of the western developed nations from a significant part of the rest of the world community, regardless of the reasons, for which this progress has been achieved.

This progress has left an entire world behind, causing the return to situations and problems that existed hundreds or even thousands of years ago.

Nationalist, religious, and political rivalries, neo-colonial practices and methods reappeared, even more powerful and dangerous, because differences including economic level generated new opportunities for exploitation.

It has been proven that stability and balance, among nations, cannot be mentained, unless the levels of development are equalized in most societies worldwide.

Competitiveness is a legitimate advantage when the competition involves homogeneous societies, or societies that compeat under similar conditions.

Secularism and human rights are not principles adequate or capable to balance out injustice, since the ‘law of the strongest’ always prevails, which is the ‘law of the jungle’.

Man must overcome his nature, to overcome the ‘law of nature’.

Equal distribution of wealth is a precondition for achieving justice and balance among societies or nations. Unfortunately, equal distribution of wealth is not a natural process, hence a transcendence is required from man.

The colonial rivalries, which are arising, cannot be stopped, unless new rules are set, which will contribute to faster development of the third world.

Such assistance will have to be provided, in analogy, from the developed world, instead of uncontrolled exploitation of the developing third world countries.

Of course, this view is a utopian expectation.

Yet, if this cannot be enforced, in some way, perhaps, under today’s conditions, by international organizations, and first, by the UN itself. This is a minimum contribution, from such an organization that justifies its existence.

How could this be practically done?

The rules of trade and commercial transactions, which reflect, economic power, must adopt new ways that will  ensure the long-term improvement of the level of development of third world societies.

As utopian as this may seem, it is also the only way to eliminate the danger of destroying humanity from competing conflicts.

It is, of course, self-evident that first the members of the G20, which are the strongest forces playing the role of today’s neo-colonialists, must agree.

Such an agreement would provide a definitive solution to the diversity problems of both political and religious prejudices that are used, by most, as tools to achieve selfish ends.

These thoughts are not far from expressing today’s reality, we know very well the competition among many powers competing to control third world countries, whether through religion, or military aid or economic agreements or other means.

An international agreement, if possible, would change the picture of the world today.

We would not, any more, observe China’s competition with America, or competitions among most powers, including Europe, and Russia, but also Turkey (a new comer), compeating in areas such as Africa, Asia, even the Balkans, South America, etc.

These powers, without exception, would not undermine the road to development by taking parts in internal conflicts.

But even beyond that, they would also help to find solutions for the problems of climate change with very well-known aversive effects, such as illegal emigration or massive movement of populations to the north, infiltration of terorist groups, etc.

The awareness of the great problem of humanity, which is the difference in the level of development, is today the most important issue that should concerns humanity.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Η συνεχής υπεροχή της Ελληνικής κυβέρνησης έναντι του συνόλου των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στις μετρήσεις δημοσκοπήσεων, υποχρεώνει την αντιπολίτευση να ακολουθεί σαν διέξοδο μία απόλυτα δημαγωγική πολιτική βασισμένη στο λαϊκό συναίσθημα.

Αναρωτιέμαι τι θα έκανε η αντιπολίτευση εάν δεν είχε συμβεί το γεγονός των Τεμπών, ή δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύο σοβαρότατες πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη που αναστάτωσαν και αποσυντόνισαν την παγκόσμια οικονομία, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση δεν είχε να αντιμετωπίσει μία όξυνση της επιθετικότητας μίας έντονα αναθεωρητικής, εχθρικής δύναμης όπως είναι η Τουρκία.

Η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης περιορίζεται σε επιφανειακές και παραπειστικές λεπτομέρειες.

Τα συναισθηματικά κριτήρια δεν οδηγούν πάντα σε ορθολογικές λύσεις και η εκμετάλλευση του λαϊκού συναισθήματος μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένες επιλογές.

Η ομαλότητα δεν ήταν ποτέ πλεονέκτημα για την αριστερά!

Αυτή είναι μία μεγάλη αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα είναι αλήθεια ότι η ομαλότητα δεν αποκαθίσταται εύκολα αν δεν παρέλθει αρκετό διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί η ωριμότητα σε μία κοινωνία.

Βασικός συντελεστής ωριμότητας είναι ο διαχωρισμός των τριών εξουσιών σε μία δημοκρατική πολιτεία.

Η βουλή αποτελεί ένα νομοθετικό σώμα και η κυβέρνηση αποτελεί την εκτελεστική εξουσία.

Σε όλες τις περιπτώσεις που η βουλή λειτούργησε σαν δικαστική εξουσία, ποτέ δεν έβγαλε μία απόφαση που να είναι σεβαστή γι’ αυτό και οι διάφορες εξεταστικές επιτροπές έβγαζαν διαφορετικά πορίσματα, ανάλογα με τις πολιτικές απόψεις που αντιπροσωπεύουν.

Η μόνη ανεξάρτητη αρχή είναι η δικαστική εξουσία, γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσεται σαν κόρη οφθαλμού σε μία δημοκρατική κοινωνία.

Η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να ποδηγετήσει την δικαστική εξουσία καθ’ οιονδήποτε τρόπο αποτελεί παραβίαση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Μετά από αυτή την δήλωση και για να γίνει αυτό κατανοητό στους αντιφρονούντες απαγορεύεται και συνταγματικά να επηρεάζεται η δικαστική εξουσία από την λαϊκή γνώμη, ακόμα και την άποψη των πολιτικών κομμάτων, ή δημοσιογράφων.  

Για τον λόγο αυτό δεν γίνονται σήμερα λαϊκά δικαστήρια.

Η λαϊκή κρίση και άποψη δεν υποκαθιστά την δικαστική κρίση και μάλιστα για ποινικά αδικήματα.

Η λαϊκή κρίση παίζει ρόλο με την ελεύθερη εκλογική διαδικασία.     

Το πρόβλημα της νεανικής εγκληματικότητας

Για την αυξανόμενη νεανική εγκληματικότητα στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο , ένα μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, δεν ευθύνονται οι νέοι γι’ αυτό.

Εμείς η γενιές των ενηλίκων φέρουμε ολόκληρη την ευθύνη κυρίως γιατί οι νέοι από βρεφική ηλικία λειτουργούν μιμητικά.

Εύκολα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, και πόσο πίσω μπορεί να πάει αυτή η γενίκευση ;

 Δηλαδή όσο προχωράμε σε καινούριες γενιές τόσο χειρότερες γενιές θα δημιουργούνται;

 Αυτή η ορμήνια δεν είναι πολύ γενικόλογη;

 Ασφαλώς είναι γενικόλογη και δεν αφορά μία καταστροφική πορεία στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Υπάρχουν εναλλαγές της ανθρωπότητας διάσπαρτες σε περιόδους, περιοχές και πολιτισμικά υπόβαθρα και τυχαία γεγονότα.

Είναι ανάγκη να επικεντρωθούμε στην σημερινή συγκυρία, για να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα και να βρούμε λύσεις  να αναστείλουμε, όσο είναι δυνατό τον κατήφορο αυτού του τμήματος της κοινωνίας κυρίως των ανηλίκων  που υφίσταται τις συνέπειες αυτές.

Για να γίνει αυτό, βέβαια, πρώτα πρέπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε τις γενεσιουργικές αιτίες των δικών μας,  δηλαδή των ενηλίκων, τις λανθασμένες λειτουργίες, ως προς τις επιρροές που ασκούμε προς τα ανήλικα παιδιά μας.

Είναι γεγονός ότι διανύουμε μία περίοδο ταχύτερης μεταβολής των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων με άμεσες  επιπτώσεις  στο αίσθημα ασφάλειας στους πληθυσμούς όλων των λαών, που, για τον κάθε λαό, μπορεί να έχει και διαφορετικούς λόγους.

Μερικά παραδείγματα αποτελούν, η κλιματική αλλαγή, η μετανάστευση, η τρομοκρατία, η πολιτική αστάθεια, η επαγγελματική απαξίωση, η απαξίωση θεσμών, οι οικονομικές κρίσεις, η δημογραφική κρίση από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού, ή αντίστροφα, συνέπειες του υπερπληθυσμό, υγειονομικές κρίσεις, ανεργία  κλπ.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν άγχος τόσο σε προηγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες.

Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν το νέο παράγοντα, την σημερινή εποχή, σε σχέση με τις συνθήκες που βίωσαν οι παλαιότερες γενιές ,που είχαν τον χρόνο να προσαρμοστούν, παρά την σκληρότητα των συνθηκών που βίωνε η κάθε γενιά.

Σήμερα, παρά την βελτίωση των συνθηκών που βιώνουμε, η ανασφάλεια έγινε μεγαλύτερη, τόσο για τους παράγοντες που αναφέραμε αλλά και της ευκολότερης διάδοσης των γεγονότων, μέσω και της τηλεόρασης και των κοινωνικών μέσων γενικότερα.

Ταυτόχρονα τα πρότυπα που προβάλλονται ενισχύουν την προβολή της διαφοράς στη ποιότητα της ζωής μεταξύ των ανθρώπων, κοινωνιών και εθνών.

Είναι φυσικό, τα πολιτικά συστήματα να εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες για να προάγουν τις απόψεις τους προς όφελος των ιδεολογιών τους για την δημιουργία μίας καλύτερης ζωής, γεγονός που αυξάνει την πολιτικοποίηση της καθημερινότητας και του φανατισμού.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, είναι επίσης φυσικό να προσεγγίζουν, οι κοινωνίες, περισσότερο υλιστικά τους στόχους για την βελτίωση του επιπέδου της ζωής ενώ, η τυχόν αποτυχία για την επίτευξη των στόχων, να μετατρέπει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας σε δυσαρεστημένους πολίτες που μεταφέρουν την δυσαρέσκεια αυτή και μέσα στο οικογενειακό τους περιβάλλον.

Τα παιδιά είναι οι πρώτοι και πιο ευαίσθητοι αποδέκτες της δυσαρέσκειας αυτής, που σαν μιμητικά όντα προσεγγίζουν την ζωή αρνητικά.

Από εκεί και πέρα εξαρτάτε, από το επίπεδο των γονέων και του γενικότερου περιβάλλοντος, που θα καταλήξει η διαμαρτυρία.

Η διαμαρτυρία θα πάρει διάφορες μορφές, από πλήρη έλλειψη  προσαρμοστικότητας, σε επιθετικότητα, αντικοινωνικότητα, εσωστρέφεια, καταθλιπτική συμπεριφορά μέχρι εγκληματικότητα.

Είναι αποκλειστική  ευθύνη του οικογενειακού και σχολικού περιβάλλοντος να προστατεύσει τα παιδιά στην φάση αυτή, δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία να εμφανιστεί αμέλεια στις ευαίσθητες ηλικίες.

Η αποκλειστικά υλιστική προσέγγιση στην ηλικία αυτή είναι εγκληματική. Είναι ανάγκη να δοθεί η ευκαιρία στα παιδιά να αναπτύξουν κάποιο ρομαντισμό, αυτός θα επηρεάσει την ζωή τους ολόκληρη.

Τι εννοώ ρομαντισμό;

Εννοώ απασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό και τις τέχνες, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις κλείσεις του παιδιού.

Η μουσική, ο χορός, το θέατρο, η ποίηση, η λογοτεχνία, σε όλα τα επίπεδα και τις κατηγορίες μέχρι να ανακαλύψουμε που υπάρχει το ενδιαφέρον και η κλίση του παιδιού.

Αν το παιδί αισθανθεί ενδιαφέρον και αναγνώριση σε κάποιο από τα αθλήματα ή και τις τέχνες θα τα αγαπήσει και θα έχουμε ένα λιγότερο προβληματικό παιδί στην εφηβεία του.

Η βοήθεια του παιδιού μέχρι να ανακαλύψει τα ενδιαφέροντα του απαιτεί υπομονή και χρόνο, δεν το περνάμε το παιδί στον υπολογιστή και στα  Computer games, γιατί είναι σαν να του σκοτώνουμε τον ρομαντισμό χωρίς επιστροφή.

Αν ασχοληθούμε λίγο περισσότερο, σε αυτή την ηλικία, δεν θα έχουμε προβλήματα αργότερα σε προεφηβικές ή εφηβικές  ηλικίες.

Κατά την γνώμη μου, η καταστολή της εγκληματικότητας είναι ποιο δύσκολη σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως, δυστυχώς, εμφανίζονται σήμερα, δηλαδή ακόμα και στα 12 χρόνια. Όμως η προσπάθεια να απασχοληθεί και ο έφηβος με τον αθλητισμό και κάποια τέχνη δεν πρέπει να σταματήσει.  

Η πολιτική επικαιρότητα στις αρχές του 2024

Συνεπής με τους στόχους που έθεσα από την δημιουργία του προσωπικού μου Blog, να καταγράφει χρονολογικά το στίγμα και την εικόνα που χαρακτηρίζει την κάθε εποχή, παραθέτω παρακάτω τα θέματα επικαιρότητας που απασχολούν την πολιτική ζωή την σημερινή περίοδο.  

1. Καινούριες συνθήκες που αλλάζουν το καθεστώς της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής

Η ανθρωπότητα έχει ξεφύγει από το κατεστημένο που επεβλήθη μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου και την επακολουθούσα κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, και διανύουμε μία περίοδο σοβαρών προκλήσεων που θα καθορίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

Οι καινούριες συνθήκες που διαμορφώνονται χαρακτηρίζονται από την μετατροπή της ισορροπίας τρόμου, μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης, σε μία ‘πολύ- εστιακή’ κατανομή γεωπολιτικών δυνάμεων. χωρίς να έχει προλάβει να ολοκληρωθεί κάποιο σύστημα κοινής αποδοχής για την λύση των συγκρούσεων μεταξύ των δυνάμεων αυτών.

Ο ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο, που αποσκοπούσε να εξελιχθεί στο όργανο αυτό, αμφισβητείται από τις ίδιες τις δυνάμεις που το θεσμοθέτησαν..

Η παγκοσμιοποίηση που ακολούθησε δεν έδωσε την ευκαιρία ισομερής ανάπτυξης και σύγκλησης των λαών μετά την περίοδο της αποικιοκρατίας.

Η Αμερική εφάρμοσε ένα οικονομικό σύστημα που μεγάλωσε την απόσταση μεταξύ πτωχών και πλούσιων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφερε να δημιουργήσει το μοντέλο σύγκλησης πολλών εθνών και να λύσει συμβιβαστικά τις συγκρούσεις συμφερόντων με την υποκατάσταση του ‘ατομικού εθνικού συμφέροντος’ από το ‘κοινό συμφέρον’, παρά το γεγονός ότι ακόμα αντιπροσωπεύει το καλύτερο, υπαρκτό, παράδειγμα υιοθέτησης του ‘διεθνούς δικαίου’, και της προστασίας των ‘ατομικών δικαιωμάτων’, και εξακολουθεί να τρέφει ελπίδες για μία διέξοδο από μία αναχρονιστική πραγματικότητα.

Η Ρωσία σαν διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η πρώτη που καταπάτησε τις αρχές του διεθνούς δικαίου και των αρχών του ΟΗΕ, εισβάλοντας σε μία ανεξάρτητη χώρα μέλος του ΟΗΕ, αμφισβητώντας τα ισχύοντα σύνορα.

Η Τουρκία το έκανε πρώτη με την εισβολή στην Κύπρο και εκδίδοντας απειλές  ‘casus belli’ εναντίον συμμάχου χώρας, την Ελλάδα.

Η λειτουργία της Ρωσίας, και της Τουρκίας που θέλει να παίξει τον ρόλο μιας νέας υπερδύναμης, το Ιράν που με κανένα τρόπο δεν θέλει να υιοθετήσεις αρχές που δεν συμβιβάζονται με τις αρχές μίας θεοκρατικής διοίκησης που τελικά υιοθετεί τρομοκρατικές τακτικές και τέλος η Κίνα που  αμφισβητεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο.

Όλα αυτά μαζί προξένησαν ανασφάλεια σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, Ευρώπη και Αμερική με αποτέλεσμα να δοθεί ώθηση σε κόμματα της άκρας δεξιάς με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η πρώτη συνέπεια, που γίνεται εμφανής, είναι η εσωστρέφεια και ο απομονωτισμός των εθνών, που ενισχύεται από τον  Εθνικισμό, που καταστρέφει την συνεργασία, και κατ’ επέκταση την βέλτιστη διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης.

Ο Εθνικισμός και η ανασφάλεια οδηγεί σε πρόσθετους εξοπλισμούς, γεγονός που οξύνει τις αντιπαραθέσεις και την εκμετάλλευση των αδυνάτων, με συνέπεια τις κοινωνικές αδικίες.

 Η Ελλάδα βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης από μία σοβαρή οικονομική κρίση που συνεπάγεται μία ταυτόχρονη κοινωνική προσαρμογή, στα πλαίσια των επιλογών της, να προσεγγίσει τα ευρωπαϊκά πολιτισμικά και οικονομικά επίπεδα της Ευρώπης.

 Η πολιτική, λοιπόν,  επικαιρότητα, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναλυθεί και να προσλάβει το μέγεθος και την σημασία που της αναλογεί.

Από τις απόψεις και αναλύσεις πολιτικών, για τα επίκαιρα θέματα που αναφύονται, επέλεξα να παραθέσω, για ενημέρωση, και περαιτέρω ανάλυση όπου απαιτείται, εκείνα που προβάλλονται στην κοινωνία και στο κοινοβούλιο σήμερα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, σήμερα.  

Τα θέματα αυτά αφορούν κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που καταλήγουν να γίνονται αντικείμενα πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως συνήθως γίνεται στην Ελληνική σκηνή.  

2. Αποσπάσματα από συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Μία πρόσφατη συνέντευξη του Πολιτευτή Ευάγγελου Βενιζέλου με προέτρεψε να καταγράψω λίγα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας κάτω από το πρίσμα της οπτικής ενός πολιτικού που ομιλεί, κατά την γνώμη μου, την γλώσσα του ορθολογισμού, ανεξάρτητα από στείρα κομματική αντιπαράθεση, και ιδεοληψία που αποτελούν κατάλοιπα μιας ‘ένοχης’ εποχής, από την οποία η ανθρωπότητα προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να ανακάμψει.

1. Νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια

Ευάγγελος Βενιζέλος :

Είναι θέμα απολύτως νομικό χωρίς καμία Θρησκευτική διάσταση εφόσον η κοινωνία έχει θεσπίσει την ανεξιθρησκία και ζούμε σε μία defacto πολυπολιτισμική κοινωνία που περιλαμβάνει πολίτες διαφορετικών θρησκευμάτων ακόμα και  δογμάτων θρησκευμάτων πολλαπλών αποχρώσεων.

Το κράτος όμως πρέπει να είναι το κράτος της ισότητας και της ισονομίας.

Ο πολιτικός γάμος δεν μπορεί να αντικατασταθεί με επέκταση της συμφωνίας συμβίωσης, αυτό θα αντιβαίνει στην Ευρωπαϊκή σύμβαση δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Εδώ μιλάμε μόνο νομικά δεν μιλάμε ούτε ηθικά ούτε θρησκευτικά ούτε  για στερεότυπα και προκαταλήψεις, εδώ μιλάμε για μία πραγματικότητα που υπάρχει δεν την δημιουργεί ο νόμος, ιδιαίτερα τα παιδιά υπάρχουν και πρέπει να προφυλαχτούν από τυχόν ανισότητες.

Προσφυγή  στο συμβούλιο της Επικρατείας δεν έχει νομική βάση δικονομικής προσφυγής για συγκεκριμένους γάμους, τα άτομα που έχουν εκτελέσει πολιτικούς γάμους στην Ευρωπαϊκή Ένωση  προστατεύονται και στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου και στο επίπεδο του δικαίου της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης,

Το Στρασβούργο δεν επιβάλλει την υιοθέτηση του Γάμου ομοφύλων αλλά πρωτίστως προστατεύει τα παιδιά.

Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προστατεύει και να επιβάλει την ισότητα και να απαγορεύει τις διακρίσεις.

Συμπληρωματικές παρατηρήσεις για το Νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια

Πέρα των θεμάτων νομοθεσίας,  υιοθεσίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάρχουν και τα θέματα θρησκείας που καθιστούν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ακόμα και ποιο πολύπλοκο.

Η Εκκλησία βοήθησε αποτελεσματικά στην επιβίωση του Ελληνισμού και για τον λόγο αυτό καταλαμβάνει σημαντική θέση στο σύνταγμα και την Ελληνική κοινωνία επηρεάζοντας και την πολιτική, όμως τα κράτη, σήμερα, μεταβάλλονται σε πολυπολιτισμικά κέντρα που εμπεριέχουν διάφορες θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες που αναγκαστικά ή και κατ’ επιλογή  συμβιώνουν μέσα σε πλειοψηφικά κοινωνικά σώματα που είναι υποχρεωμένα να υπακούουν σε διεθνές δίκαιο που υπερβαίνει ακόμα και το εθνικό δίκαιο. Για τον λόγο αυτό δεν είναι δυνατόν να υπερισχύσει το Μωαμεθανικό δίκαιο όπως ο νόμος Σαρία σε δημοκρατικές χώρες. Για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί να υπερισχύσει ο Εκκλησιαστικός νόμος όταν αντιτίθεται στον πολιτικό νόμο του κράτους που ακόμα και αυτός υπόκειται στην στο κοινοτικό και διεθνές δίκαιο. Όλα αυτά είναι αυτονόητα αν θέλουμε να ζούμε σε μία παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία.  

2. Ιδιωτικά Πανεπιστήμια     

Ευάγγελος Βενιζέλος:

Η κυβέρνηση προχωρά στην ίδρυση Ιδιωτικών πανεπιστημίων χωρίς την κατάργηση του άρθρου 16  του συντάγματος διότι το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται στα πλαίσια του ενωσιακού δικαίου της και της εξελισσόμενης νομολογίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγνωρίζονται πλήρως τα επαγγελματικά δικαιώματα ακόμη και για το δημόσιο, ακόμα και να δώσεις εξετάσεις για δικαστής, δεν μπορείς να  έχεις ακαδημαϊκά δικαιώματα δηλαδή να κάνεις διδακτορικό και να εκλεγείς στα δημόσια Ελληνικά πανεπιστήμια, στ άλλα πανεπιστήμια δεν τίθεται θέμα. Το σύνταγμά μας, με την αυστηρότητά του  περιορίζεται σε ένα πολύ μικρό πεδίο, για όλα τα άλλα έχει αναγνωριστεί ότι ισχύει το ενωσιακό δίκαιο.

Δεν μπορούμε λοιπόν να θυσιάζουμε την πληρότητα και τον ορθολογισμό μιας ρύθμισης που κάνει την Ελλάδα σύγχρονη Ευρωπαϊκή για να κρατήσουμε μία πολύ μικρή μάχη οπισθοφυλακής, άρα χρειαζόμαστε μία ερμηνεία του συντάγματος που λαμβάνει υπόψη ότι το σύνταγμα δεν είναι μόνο του πλέον σε καμία χώρα, το σύνταγμα συνυπάρχει και με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το διεθνές δίκαιο, ιδίως το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Συμπληρωματικές παρατηρήσεις για τα πανεπιστήμια.

Διαπιστώνουμε, σήμερα, ότι η Ελλάδα δυσκολεύεται να εφαρμόσει μία συνδυαστική λύση στο θέμα της εισαγωγής, των ιδιωτικών πανεπιστημίων, διότι, κατά την άποψη της αριστεράς, παραβιάζονται τα δικαιώματα και η ανάπτυξη των Ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων.

Σαν μέσο επιβολής των απόψεών της, στρατολογεί, σε αντίσταση, μειοψηφίες φοιτητών και καθηγητών των Ελληνικών πανεπιστημίων, οι οποίοι φοβούνται ότι θα χάσουν προνομιακά πλεονεκτήματα, που έχουν κατοχυρώσει εδώ και δεκαετίες.

Εδώ η ιδεολογία καταστρέφει το μοντέλο συνεργασίας δημοσίου με ιδιωτικό τομέα, με προφάσεις, την υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων και εκχώρησης, σε κεφαλαιούχους, σημαντικό τομέα ανάπτυξης.

Αποσιωπούν το γεγονός ότι χιλιάδες Ελλήνων φοιτητών σπουδάζουν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την αιμορραγία συναλλάγματος και την απώλεια επιστημονικού κεφαλαίου που τελικά μένει εκτός Ελλάδος, και μάλιστα την στιγμή που η Ελλάδα γερνά και χάνει ανθρώπινο δυναμικό, αναγκαίο ακόμα και για αμυντικούς λόγους.

Η ιδεολογία, σε αυτήν την περίπτωση δεν θέλει να συμβιβαστεί και προξενεί, αθροιστικά, πολλά προβλήματα στο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης.

Βέβαια η αντιπολίτευση δεν επικεντρώνει στον οικονομικό τομέα τις αντιρρήσεις της, αλλά προβάλει ιδεολογικές απόψεις για το δικαίωμα στην ανώτατη εκπαίδευση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στις οποίες πρέπει να δοθούν ίσες ευκαιρίες με την ενίσχυση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαιδευτικής βαθμίδας. Για τον λόγο αυτό υποστηρίζει και την μείωση της βάσης στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις. Με αυτή την συλλογιστική, όμως, μειώνει το επίπεδο των δημοσίων πανεπιστημίων και αφαιρεί την δυνατότητα ανάπτυξης τεχνολογικών ινστιτούτων ή σχολών επαγγελματικής κατεύθυνσης που έχει ανάγκη η Ελληνική οικονομία. Δεν είναι δυνατόν όλοι να κατευθύνονται σε ακαδημαϊκή εκπαίδευση ανεξαρτήτως προσόντων. Τα δημόσια Πανεπιστήμια πρέπει να διατηρήσουν το επίπεδο εκπαίδευσης ενώ τα ιδιωτικά θα πρέπει να καλύπτουν την εκπαίδευση που σήμερα καλύπτουν τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια εξωτερικού με μικρότερη διαρροή κεφαλαίων στο εξωτερικό με ταυτόχρονη διάχυση γνώσης με την εισαγωγή εγκεφάλων καθηγητών και φοιτητών εξωτερικού. Ο ανταγωνισμός δημοσίων και ιδιωτικών πανεπιστημίων  μόνο θετικά αποτελέσματα θα φέρει στην Ελλάδα. Η εκμετάλλευση της νεανικής αγνότητας από πολιτικούς, ιδεοληπτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους είναι απαράδεκτη.

Μαρινάκης: Η συντριπτική πλειοψηφία πολιτών και φοιτητών είναι υπέρ των μη κρατικών Πανεπιστημίων – Αντιδράσεις από θλιβερές μειοψηφίες (video)

https://ellada24.gr/politiki/2024-01-25-marinakis-i-syntriptiki-pleiopsifia-politon-kai-foititon-einai-yper-ton-mi

Πορτοσάλτε :

Μέρος της Πανεπιστημιακής κοινότητας για λόγους πολιτικούς, ιδεολογικούς έχει την άποψη ότι δεν πρέπει να ιδρυθούν ιδιωτικά ΑΕΙ. Σε μια ανοικτή κοινωνία η διαφωνία είναι μέρος της δημοκρατικής συμπεριφοράς. Δεν περιορίζονται όμως οι διαφωνούντες στην παράθεση της θέσης τους. Επιδιώκουν να επιβληθούν με ακραίες συμπεριφορές και εργαλείο την ανομία.

Στήνουν το σκηνικό των φοιτητικών συνελεύσεων για να συντονίσουν την επιθυμητή για αυτούς επιχείρηση διάλυσης των κρατικών ΑΕΙ. Στην περίπτωση που δεν επιτύχουν να χειραγωγήσουν το αποτέλεσμα της συνέλευσης, αναλαμβάνουν, τότε, οι ομάδες των τραμπούκων εισβολέων να συνετίσουν τους φοιτητές της νομιμότητας!

Η ανοχή στη βία είναι μέρος της ακαδημαϊκής ζωής στην Ελλάδα, ακόμη. Δυστυχώς δεν την ξερίζωσε ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην οποία είχαν επενδυθεί ελπίδες, από την περασμένη τετραετία. Φοβήθηκε τη σκιά της. Δεν έδειξε πυγμή και απέτυχε να επιβάλει την πανεπιστημιακή αστυνομία…

3. Καταλήψεις   

Ευάγγελος Βενιζέλος:

Οι καταλήψεις υπονομεύουν την λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου δημιουργούν κινδύνους για τους περισσότερους φοιτητές με απώλειες εξαμήνων.

Τα δεσμά των δημοσίων πανεπιστημίων είναι η γραφειοκρατία και η κομματικοποίηση.

Συμπληρωματικές παρατηρήσεις για τις  καταλήψεις

Το πρόβλημα των καταλήψεων ξεκίνησε από την περίοδο του φοιτητικού κινήματος εναντίον της δικτατορίας της 21^ης Απριλίου.

Αυτή η  δράση ηρωοποίησε τους φοιτητές και η αριστερά οικειοποιήθηκε τον αγώνα, και τον αξιοποίησε σε κάθε περίπτωση διαμάχης με το πανεπιστημιακό κατεστημένο σε βαθμό που μετέτρεψε τα πανεπιστήμια σε χώρους δράσης ακόμα και έξω πανεπιστημιακών ομάδων με πολιτικό προσανατολισμό της άκρας αριστεράς. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται από μειοψηφικές ομάδες που προσομοιάζουν με  τις αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων που οργανώνουν συνελεύσεις που δεν βασίζονται στο σύνολο που εκπροσωπούν αλλά στις μειονότητες που επιδεικνύουν πολιτική δραστηριότητα.

Η προσπάθεια των κυβερνήσεων και των πανεπιστημιακών αρχών να αλλάξουν το σύστημα ψηφοφορίας και λήψης αποφάσεων προσκρούει σε κομματικές αντιδράσεις της αριστεράς, έτσι που το πρόβλημα διαιωνίζεται με εκφοβισμούς από έξω φοιτητικές ομάδες που χρησιμοποιούν το πανεπιστημιακό άσυλο για να καλύψουν διάφορες παράνομες πράξεις που αγγίζουν ακόμα και την διακίνηση ναρκωτικών και την    τρομοκρατία.

Με αυτήν την κατάσταση υποβαθμίζεται το επίπεδο των Ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων. 

3. Πρόσθετα θέματα της επικαιρότητας

I.        Επιστολική ψήφος

Μα ακόμη μεταρρύθμιση που εκκρεμεί αρκετά χρόνια είναι η δυνατότητα που θα πρέπει να δίνεται στους απόδημους Έλληνες πολίτες που είναι εγγεγραμμένοι στους Ελληνικούς εκλογικούς καταλόγους να ψηφίζουν διά επιστολικής ψήφου, χωρίς να αναγκάζονται να ταξιδεύουν στα διάφορα εκλογικά κέντρα που δημιουργούνται στην Ελλάδα ή το εξωτερικό.

Παρά το γεγονός ότι η τροπολογία προέβλεπε την εισαγωγή της παραγράφου αυτής ξεχωριστά και μπορούσε να ψηφιστεί ανεξάρτητα από την υπόλοιπη ψηφοφορία που αφορούσε τις Ευρωπαϊκές εκλογές, η αντιπολίτευση καταψήφισε την εφαρμογή της επιστολικής ψήφου παρά την προηγούμενη απόφαση συναίνεσης.

Μετά από πολλές προσπάθειες επετεύχθη διακομματική συμφωνία να ισχύσει το σύστημα της επιστολικής ψήφου για τις Ευρωπαϊκές εκλογές, αλλά την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση εισήγαγε μία τροπολογία να ψηφιστεί με την ίδια ψηφοφορία και η δυνατότητα ισχύος της επιστολικής ψήφου και για τις εθνικές βουλευτικές εκλογές.

Εδώ δημιουργήθηκε σημείο σοβαρής αντιπαράθεσης για αντιδεοντολογική συμπεριφορά της κυβέρνησης γιατί έφερε την τροπολογία, εκ των υστέρων, προς ψήφιση έστω και αν έδινε την δυνατότητα καταψήφισης του άρθρου της τροπολογίας αυτής. Στην Αγγλική ορολογία που μου έρχεται στον νου, αυθόρμητα, αυτή την στιγμή θα έλεγα, ο Μητσοτάκης ‘He pulled a fast one’ σε ολόκληρη την αντιπολίτευση ή στα Ελληνικά ‘τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια τους’, διότι την εξέθεσε ως  προς τις πραγματικές προθέσεις της που ήταν, εξ’ αρχής, εναντίον της επιστολικής ψήφου των αποδήμων, όπως και είναι αντίθετη στην ηλεκτρονική ψήφο των φοιτητών αλλά και των συνδικαλιστικών οργάνων, δεδομένου ότι φοβούνται την ανεξάρτητη συμπεριφορά του ευρύτερου κοινού.    

2. Ανάγκη συνεργασίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, γενικά, σε πολλούς τομείς της οικονομίας

Άλλα, επίκαιρα, σημεία σύγκρουσης αποτελούν, η υγεία που θεωρείται θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη, και παρά το γεγονός ότι το δημόσιο αναλαμβάνει το πρόσθετο κόστος παροχής υπηρεσιών υγείας, η ιδεολογία της αριστεράς επιλέγει να μην προβάλει κανένα πλεονέκτημα της συνεργασίας αυτής αλλά να προβάλει την μονομερή στήριξη του δημοσίου τομέα, ανεξάρτητα αν η ιδιωτική πρωτοβουλία κάνει τεχνολογικά άλματα που δεν θα μπορούσε να καλύψει μία κλειστή λειτουργία των δημοσίων νοσοκομείων.

Πέραν της οφθαλμοφανούς ανάγκης συνεργασίας δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα για λόγους αποτελεσματικότητας και συνολικής βελτίωσης της ποιότητας, υπάρχουν προβλήματα στην παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα, για πολλούς λόγους που αποτελούν διαχρονικά προβλήματα του Ελληνικού δημοσίου με ιστορικό υπόβαθρο , όπως η μονιμότητα, μοναδική ιδιομορφία σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, αλλά και πέραν αυτού, υπάρχει το πρόβλημα της αξιολόγησης, και η λανθασμένη αντίληψη στην εφαρμογή του αποτελεσματικού συνδικαλισμού.

Όλα αυτά τα διαχρονικά ελαττώματα γίνονται όπλα στα χέρια μιας αντιδραστικής ιδεοληψίας που αυτοαποκαλείται ‘προοδευτικότητα’, με μόνο όπλο στην διαλεκτική αντιπαράθεση, την μεροληπτική, υπέρ του κεφαλαίου, διανομή του παραγόμενου πλούτου.

Επομένως καταλήγουμε σε δύο βασικούς παράγοντες που είναι προτιμότερο να επιλυθούν, εκ προοιμίου, σε μία δημοκρατικά διοικούμενη κοινωνία.

Οι παράγοντες αυτοί δεν είναι άλλοι παρά η παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα και οι προϋποθέσεις για την διανομή πλούτου, δηλαδή, η φορολογία και η νομοθεσία κάτω από την οποία λειτουργεί το πολίτευμα.

Αν υπάρξει μία συμβιβαστική λύση σε αυτά τα θέματα θα υπάρξει ηρεμία και αποτελεσματικότητα στην διαχείριση της εξουσίας.

Αυτό το θέμα θα μπορούσε να αποτελέσει το κύριο θέμα συζήτησης σε ένα κοινοβούλιο, ενώ τα υπόλοιπα θα αποτελούν διαχειριστικά προβλήματα της εκάστοτε κυβέρνησης που θα βρεθεί στο τιμόνι της διαχείρισης.

Αυτό ακούγεται απλό και αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο και συγκρουσιακό, θα βοηθήσει όμως στην εξέλιξη της διακυβέρνησης σε εξαιρετικά σημαντικό βαθμό.

 3. Ανομία και εγκληματικότητα.

Δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω, στο άρθρο αυτό, το θέμα της εγκληματικότητας, που βρίσκεται σε έξαρση την περίοδο αυτή, συμπεριλαμβανομένης της νεανικής εγκληματικότητας, τις γυναικοκτονίες,  τις παιδοκτονίες , τους βιασμούς τις ληστείες, και την τρομοκρατία.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσει κανείς τους λόγους που προξενούν τόσο μεγάλη αύξηση της εγκληματικότητας την συγκεκριμένη περίοδο, γιατί οι πηγές είναι πολλές.

Η παράνομη μετανάστευση, οι αλλαγές συνθηκών εργασίας στην πυρηνική οικογένεια, η γκετοποίηση περιθωριακών ομάδων, η άμβλυνση των πολιτικών απόψεων σε μία κοινωνία που αμφισβητεί τα παραδοσιακά πρότυπα, και αδυνατεί να συμβιβάσει κοινωνικές, πολιτισμικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές που τελικά γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης παραγόντων με οικονομικά ή εθνικιστικά κίνητρα, η προβολή προτύπων μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών ή μέσω διασκέδασης, η εξοικείωση με την καθημερινότητα των πολέμων και της τρομοκρατίας.

Πολλοί είναι οι λόγοι και πολλοί είναι οι παράγοντες που αντιμετωπίζουν ιδεοληπτικά ή ψηφοθηρικά κίνητρα.

Ακόμα και η νομοθετική εξουσία μεταβάλει την ποινική νομοθεσία εξυπηρετώντας ψηφοθηρικά κριτήρια.

Ο αγώνας για την μείωση της εγκληματικότητας είναι πολύ σύνθετος και εξαρτάται από τις παγκόσμιες σε συνδυασμό με τις τοπικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε περιοχή. Η πρόληψη και καταστολή αποτελεί μόνο το πρώτο βήμα σε κάθε κοινωνία, δεν αρκεί όμως αν δεν επικρατήσει σε κάποιο βαθμό μία παγκόσμια ισορροπία που να συμβιβάζει τις αντιθέσεις.

Είμαστε όμως πολύ μακριά από αυτή την εξέλιξη που φαίνεται, δυστυχώς, μία ουτοπία.

Συμπληρωματικές παρατηρήσεις για την Ανομία και εγκληματικότητα.

Αφροδίτη Μαλλούχου. επιμελήτρια ανηλίκων – κοινωνική λειτουργός, MΔΕ Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής:

Η κατάσταση της εγκληματικότητας φαίνεται να χειροτερεύει μετά την είσοδο της χώρας στην μνημονιακή μέγγενη. «Θεωρώ ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τη μορφή και την ένταση της σύγχρονης παραβατικότητας των ανηλίκων, εφόσον έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη λειτουργία της οικογένειας και γενικότερα τη λειτουργία του κοινωνικού ιστού», επισημαίνει σε σχετικό άρθρο η Αφροδίτη Μαλλούχου

Γιώργος Νικολαΐδης,  Ψυχίατρος, διδάκτορας Επιδημιολογίας και Διευθυντής της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού.

«Τα παιδιά που σήμερα είναι 15χρονών, τι έχουν να θυμούνται από τη ζωή τους;». «Το μόνο που έχουν να θυμούνται είναι: Κίνδυνος- Απειλή, τίποτα άλλο. Η οικονομική κρίση που οδήγησε στην καταστροφή τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Μετά, η υγειονομική κρίση όπου ξαφνικά ο ‘’άλλος’’ μετατράπηκε σε απειλή. Ας σκεφτούμε λίγο την αλληλουχία. Ας σκεφτούμε επίσης τις προοπτικές αυτών των παιδιών. Καμία προσδοκία βελτίωσης των όρων ζωής. Το μόνο που υπάρχει είναι η ανάγκη να σωθούν από αυτό που έρχεται, μάλιστα σε ατομικό επίπεδο, καθώς δεν υπάρχει κάποια έννοια συλλογικής  αναπαράστασης, μέσα από την οποία να δουν ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι μέρος της λύσης των προβλημάτων κι όχι πρόβλημα. Σε αυτό το συγκείμενο έρχεται ο 15χρονος το 2023 και επιδεικνύει μία σκληρή, ανάλγητη στον άλλο συμπεριφορά.

4. Ανάγκη συνεργασίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε τομείς της οικονομίας που έχουν σχέση με την άμυνα

Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ πολιτικών ιδεολογιών έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις στα θέματα εφαρμογής κοινωνικής πολιτικής και άμυνας, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση.

Είναι αυτονόητο ότι οι κρατικές επενδύσεις και δαπάνες είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό του αμυντικού εξοπλισμού. Οι τελευταίες προμήθειες που ενισχύουν σημαντικά την αεροπορική δύναμη δεν είναι επαρκείς, διότι η χώρα μας, δυστυχώς, υφίσταται σοβαρές απειλές, από μία χώρα που τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, για την κυριαρχία της, που έχει σοβαρότατες συνέπειες για την οικονομία της, ακόμα, και την επιβίωσή της.

Οι απαιτήσεις σε εξοπλισμό δεν περιορίζονται σε απλή προμήθεια αλλά απαιτούν ανάπτυξη σχετικής εσωτερικής αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας σε τομείς όπως η κατασκευή μη επανδρωμένων drawn, εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στον ηλεκτρονικό πόλεμο, την έρευνα κλπ. Όλες αυτές οι καινούργιες απαιτήσεις σε συνδυασμό με τις καινούριες διεθνείς συγκυρίες απαιτούν την συνεργασία του δημοσίου, των Ελληνικών πανεπιστημίων και με ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και με Ιδιωτικά Πανεπιστήμια για να αξιοποιηθούν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες για να αναπτυχθεί μία σωστή αξιόλογη εθνική αμυντική βιομηχανία, που θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτή την προοπτική είναι κοντόφθαλμη και αναχρονιστική.

Όσον αφορά την σύγκρουση με την κοινωνική πολιτική που είναι απολύτως βέβαιη δεδομένου ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς σοβαρές θυσίες, σε μία εποχή κρίσεων, απαιτείται σύγκληση των πολιτικών δυνάμεων να μοιραστούν οι θυσίες αυτές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων με δικαιοσύνη και ευφυία.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα μπορούμε να πάρουμε από τον τρόπο που διαχειρίζεται η Φιλανδία την στρατιωτική θητεία όπου οι νεοσύλλεκτοι ξεκινούν με μία βραχυχρόνια βασική εκπαίδευση, περίπου εξ μηνών, με αντικείμενο την εξοικείωση στην χρήση νέων όπλων ταυτόχρονα με την εκπαίδευση στην νέα τεχνολογία και την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης, Η εκπαίδευση αυτή επαναλαμβάνεται σε τακτικά επαναλαμβανόμενα διαστήματα. Με τον τρόπο αυτό εκπαιδεύεται και αξιοποιείται ανθρώπινο δυναμικό τόσο για λόγους άμυνας όσο και για πρόσθετους γενικότερους λόγους της οικονομίας. Αυτό εννοούμε έξυπνες συνδυαστικές μεθόδους αύξησης της παραγωγικότητας, μακριά από φανατισμούς και αναχρονιστικές ιδεοληψίες.

Ανάγκη συνεργασίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε τομείς της οικονομίας που έχουν σχέση με την άμυνα

Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ πολιτικών ιδεολογιών έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις στα θέματα εφαρμογής κοινωνικής πολιτικής και άμυνας, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση.

Είναι αυτονόητο ότι οι κρατικές επενδύσεις και δαπάνες είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό του αμυντικού εξοπλισμού. Οι τελευταίες προμήθειες που ενισχύουν σημαντικά την αεροπορική δύναμη δεν είναι επαρκείς, διότι η χώρα μας, δυστυχώς, υφίσταται σοβαρές απειλές, από μία χώρα που τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, για την κυριαρχία της, που έχει σοβαρότατες συνέπειες για την οικονομία της, ακόμα, και την επιβίωσή της.

Οι απαιτήσεις σε εξοπλισμό δεν περιορίζονται σε απλή προμήθεια αλλά απαιτούν ανάπτυξη σχετικής εσωτερικής αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας σε τομείς όπως η κατασκευή μη επανδρωμένων drawn, εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στον ηλεκτρονικό πόλεμο, την έρευνα κλπ. Όλες αυτές οι καινούργιες απαιτήσεις σε συνδυασμό με τις καινούριες διεθνείς συγκυρίες απαιτούν την συνεργασία του δημοσίου, των Ελληνικών πανεπιστημίων και με ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και με Ιδιωτικά Πανεπιστήμια για να αξιοποιηθούν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες για να αναπτυχθεί μία σωστή αξιόλογη εθνική αμυντική βιομηχανία, που θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτή την προοπτική είναι κοντόφθαλμη και αναχρονιστική.

Όσον αφορά την σύγκρουση με την κοινωνική πολιτική που είναι απολύτως βέβαιη δεδομένου ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς σοβαρές θυσίες, σε μία εποχή κρίσεων, απαιτείται σύγκληση των πολιτικών δυνάμεων να μοιραστούν οι θυσίες αυτές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων με δικαιοσύνη και ευφυία.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα μπορούμε να πάρουμε από τον τρόπο που διαχειρίζεται η Φιλανδία την στρατιωτική θητεία όπου οι νεοσύλλεκτοι ξεκινούν με μία βραχυχρόνια βασική εκπαίδευση, περίπου εξ μηνών, με αντικείμενο την εξοικείωση στην χρήση νέων όπλων ταυτόχρονα με την εκπαίδευση στην νέα τεχνολογία και την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης, Η εκπαίδευση αυτή επαναλαμβάνεται σε τακτικά επαναλαμβανόμενα διαστήματα. Με τον τρόπο αυτό εκπαιδεύεται και αξιοποιείται ανθρώπινο δυναμικό τόσο για λόγους άμυνας όσο και για πρόσθετους γενικότερους λόγους της οικονομίας. Αυτό εννοούμε έξυπνες συνδυαστικές μεθόδους αύξησης της παραγωγικότητας, μακριά από φανατισμούς και αναχρονιστικές ιδεοληψίες.