ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ Του Γιώργου Κράλογλου

Από mail του φίλου Αντώνη Λαλαούνη

Ποιοι διέλυσαν τον Ομιλο Ανδρεάδη και την ελληνική βιομηχανία

 

Του Γιώργου Κράλογλου

Η Γη είναι επίπεδη και είναι λάθος να πιστεύουμε ότι έχει σφαιρικό σχήμα ισχυρίζονται και σήμερα 60 επιστήμονες -μέλη μιας παγκόσμιας Οργάνωσης στις ΗΠΑ. Η δραχμή ως μοχλός σωτηρίας της οικονομίας θα είχε απομακρύνει την κρίση και την αποβιομηχάνιση της χώρας ισχυρίζονται μετά φανατισμού αυτόκλητοι «γνώστες» της πολιτικής παθογένειας της ελληνικής οικονομίας. Πόσο διαφέρουν οι πρώτοι από τους δεύτερους;

Και ιδίως πόσοι, αλήθεια, πιστεύουν ότι το πρόβλημα της οικονομίας μας είναι νομισματικό και έχει στη ρίζα του και την έξοδό μας από τη δραχμή;

Προσωπικά τους εκτιμώ γύρω στους 600 επειδή τόσοι μετρήθηκαν (όπως έμαθα) όταν θέλησαν να φτιάξουν μάχιμο… πολιτικό κόμμα.

Βέβαια πίσω από αυτούς μπορεί να είναι και κάποιες χιλιάδες καιροσκόποι και κερδοσκόποι της συμφοράς που μαζί με γνωστούς απατεώνες-«επενδυτές» και «επιχειρηματίες» ακόμη και μέσων ενημέρωσης λειτουργούν ως μεσάζοντες κεφαλαίων προσφερομένων να επενδυθούν στην δυστυχία των λαών από την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους.

Και ακόμη πιο πίσω κάποιοι από τους ευρωσκεπτικιστές, ορισμένοι δανειστές τεχνοκράτες των Βρυξελλών και του Λουξεμβούργου που είχαν λυσσάξει (το 2012-2013) να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, «αξιοποιώντας» και δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ.

Το πολύπλευρο πρόβλημα της πολιτικά μεθοδευμένης αποβιομηχάνισης της χώρας, σηματοδοτήθηκε από την αρχή της μεταπολίτευσης, από το 1974 και εντεύθεν. Αποκορύφωσή της, η κατάργηση (το 1982) του υπουργείου Βιομηχανίας, τότε που η βιομηχανία, εντός της ΕΟΚ, το είχε περισσότερο ανάγκη από κάθε άλλη περίοδο.
Όμως εκτός από την αποβιομηχάνιση, το μεταπολιτευτικό κατεστημένο των  δύο μεγάλων κομμάτων (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ), φρόντισαν και μας έκαναν και άλλες «ομορφιές». Ξεκινώ με την επισήμανση του gregthess σε χθεσινό σχόλιο, γιατί δίνει εικόνα όχι μόνο του σήμερα αλλά όλης της μεταπολίτευσης «…έφερα Δανούς επενδυτές να επενδύσουν σε υφιστάμενο εργοστάσιο στη Β. Ελλάδα και μόλις είδαν φορολογία, εισφορές, φόρους τρίτων κλπ έφυγαν και τελικά επένδυσαν στην Τουρκία.».

Το καίριο ερώτημα που παραμένει χωρίς απάντηση, συνοψίζεται ως εξής. Γιατί όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ με βιομηχανία όντως σε (σχεδόν) γυάλινα πόδια, που δεν μπορούσε να αντέξει τον ανταγωνισμό μετά την άρση των δασμών και με πολλούς ομίλους σε κακή σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια, γιατί οι πρώτες κυβερνήσεις Καραμανλή-Παπανδρέου δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να στηρίξουν όχι τους συγκεκριμένους βιομηχάνους αλλά τις βιομηχανίες, με τους 1.000.000 και πλέον εργαζόμενους;

Γιατί δεν έκαναν τίποτε για να μείνει η βιομηχανία στον τόπο; Το μόνο που έγινε ήταν κρατικοποιήσεις κατά ριπάς (Καραμανλής) και ΠΑΣΟΚΙΚΗ εν συνεχεία καταλήστευση από τους πρώην αφισοκολλητές και τις συντεχνίες;

Γιατί ο Καραμανλής που έριξε στην θάλασσα να κολυμπήσουν (όπως καμάρωνε) τους ιδιώτες επιχειρηματίες δεν έριξε και το κράτος να κολυμπήσει;

Γιατί το 1981-1991 τα ΜΟΠ μοιράσθηκαν δεξιά – αριστερά ως λεφτά του Παπαντρέα και δεν έγιναν επενδύσεις; 

Γιατί τράβαγαν τα μαλλιά τους τρεις Διοικήσεις της Εθνικής όταν κατάλαβαν πόσο θα πλήρωναν τις 43 προβληματικές που κρατικοποιήθηκαν, ενώ για όλες υπήρχαν συγκεκριμένες προτάσεις εξαγοράς από πλήθος ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών; Μήπως επειδή τα φέσια του 1 τρισ. δραχμών των αφισοκολλητών πληρώθηκαν από τις Τράπεζες και τους φορολογούμενους μεταξύ 1995-2000 σε δραχμές και όχι σε ευρώ;

Γιατί δεν λένε ότι τον όμιλο Ανδρεάδη με 28 μεγάλα συγκροτήματα και 40.000 εργαζόμενους και προσωπικά τον Ανδρεάδη δεν τον διέλυσαν μόνο ως ύποπτο Τραπεζίτη αλλά και λόγω προσωπικής πολιτικής βεντέτας που είχαν δύο κορυφαίοι πολιτικοί μαζί του; Γιατί αν και ύποπτος αποζημιώθηκαν οι κληρονόμοι του από τα λεφτά των φορολογουμένων με απόφαση Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων;

Γιατί εξαγόρασε ο Καραμανλής την Ολυμπιακή από τον Ωνάση και δεν την δώσαμε σε δύο ομίλους που τότε την ζητούσαν (μαζί και ο Ανδρεάδης) με περισσότερα λεφτά από τα 60.000.000 δολάρια που έδωσε το κράτος; Γιατί την παραδώσαμε στις συντεχνίες της Ολυμπιακής; στους «κουμπάρους» και στους επιτήδειους και να φεσώσουν τον λαό με 2,5 δισ. ευρώ που τα πληρώσαμε ήδη; Γιατί δεν έσωσε η δραχμή την Ολυμπιακή;

Γιατί δεν λύσαμε τα προβλήματα του Νιάρχου με απλή συμμετοχή και του κράτους ή δεν πουλήσαμε τότε τον Σκαραμαγκά σε τρεις ενδιαφερόμενους εφοπλιστικούς ομίλους και τον καταντήσαμε μοντέλο κουφαριού; Γιατί μπήκαμε στο ευρώ και δεν πρόλαβε να τον σώσει η δραχμή;

Γιατί  έγινε σχεδόν βίαιη κρατικοποίηση των ομίλων Δράκου – ΙΖΟΛΑ Τσάτσου – ΑΓΕΤ, Κεφάλα – SOFTEX, Σκαλιστηρη – FIMISCO, με αποτέλεσμα να τραβιέται το κράτος στα δικαστήρια μέχρι σήμερα; Πως δεν έσωσε η δραχμή και αυτές τις κρατικοποιήσεις;

Γιατί η ΛΑΡΚΟ του Μποδοσάκη στα χέρια του κράτους δεν κατάφερε να πάρει το δρόμο που της αρμόζει; Η απουσία δραχμής και εδώ; 

Γιατί σήμερα οι ελληνικοί και ξένοι όμιλοι που αλλάζουν έδρα εγκαταλείποντας την Ελλάδα πάνε πάλι στη ζώνη του Ευρώ; Φεύγουν γιατί τους έλειψε η δραχμή;

ΑΝΑΛΥΣΗ ΒΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ

 Ανάλυση βιωματικών εμπειριών.

Πριν Μισήσεις, Αγάπησε. Πριν  τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.

Μα Πριν Πεθάνεις, Ζήσε ! Ελύτης

 

Με την δικαιολογία ότι μπαίνω στην ογδοη συνειδητή δεκαετία της ζωής μου και με βάση το γεγονός ότι βίωσα επαγγελματικές οικογενειακές, και κοινωνικοπολιτικές εμπειρίες  σε μία ιδιαίτερα μεταβατική περίοδο  θέλω να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις και απόψεις χωρίς να θέλω να υποκριθώ τον δάσκαλο η τον παντογνώστη αλάνθαστο σοφιστή ενήλικα.

Έζησα  και ζω ακόμα συνειδητά τις εποχές από την δεκαετία του 50 μέχρι και σήμερα την σημερινή δεκαετία του 2010.

Είδα από πρώτο χέρι την διαφορά από την μεταπολεμική φτώχια και κακομοιριά, την μετανάστευση που ξεκλήρισε χιλιάδες Ελληνικές οικογένειες και δημιούργησε τον νέο Ελληνισμό του εξωτερικού μέχρι και την  καταναλωτική κοινωνία του εύκολου χρήματος των δανικών της δεκαετίας του 80.

Γλύτωσα βέβαια τις εμπειρίες των πολέμων των πατεράδων και παππούδων μας αλλά έχω την ατυχία να βιώνω και την τωρινή οικονομική κρίση που συμπεραίνω το αυτονόητο ότι αποτελεί μία νέα μορφή πολέμου.

Σε επαγγελματικό επίπεδο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την διαφορετικότητα οικονομιών όπως της Δυτικής Ευρώπης, της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης πριν και μετά την Σοβιετική ένωση, των αναδυομένων οικονομιών όπως της Κίνας και της Ινδίας, του Αραβικού κόσμου, της φτώχιας αλλά και της ευμάρειας κλπ

Σε οικογενειακό επίπεδο έζησα την επίπτωση ενός διαζυγίου, το μεγάλωμα τεσσάρων παιδιών με τις ιδιαιτερότητές τους και τα προβλήματά τους.  Πιστεύω ότι και το μεγάλωμα παιδιών προσθέτει σημαντική εμπειρία και συμβάλει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας αλλά και στη διαμόρφωσης των απόψεων ενός ατόμου.

Δεν αναφέρομαι σε όλα τα παραπάνω σαν διαπιστευτήρια κάποιας δικής μου αυθεντίας  διότι πρώτος παραδέχομαι ότι στην διαδικασία απόκτησης αυτής της εμπειρίας πραγματοποίησα πολλά λάθη μερικά από τα οποία ήταν και πολύ σοβαρά.

Αντίθετα, θέλω να τονίσω ότι η σημερινή ιλιγγιώδης  ταχύτητα με την οποία μεταλλάσσονται οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ μεγαλύτερη ενώ οι λόγοι που προξενούν τις αλλαγές αυτές δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι.

Ο ρυθμός αυτός των εναλλαγών απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη  προσαρμοστικότητα  και ταχύτητα ανταπόκρισης δεδομένου ότι τα λάθη και η καθυστερήσεις προξενούν συγκριτικά πολύ μεγαλύτερες ζημιές και απόλυες.

Δυστυχώς η δεκαετίες του 80 και 90 προξένησαν βαθιές αλλοιώσεις στην Ελληνική κοινωνία που δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τις πραγματικές προκλήσεις της εποχής.

Οι δεκαετίες αυτές δημιούργησαν ένα ευρύτατο φάσμα αντιφατικών κοινωνικών μεταβολών από τις προοπτικές  συμφιλίωσης  μετά τον εμφύλιο μέχρι και τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις όπως την μετατροπή της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου σε γενιά ποτισμένη από διαφθορά και ‘ωχαδερφισμό’.

Η γενιά αυτή  λειτούργησε σαν μαθητευόμενος μάγος και έδωσε  την σκυτάλη στην επόμενη,  μία γενιά που μετεξελίσσεται σήμερα σε μία κοινωνία γεμάτη με ακόμη μεγαλύτερες αντιθέσεις που χαρακτηρίζονται από την μία πλευρά με τάσεις δημιουργικότητας, όπως η δημιουργία νεοφυών επιχειρήσεων νεανικής  καινοτομίας και από την άλλη πλευρά εμφανίζουν σε μεγάλο ποσοστό δείγματα νωθρότητας, αμετροέπειας, υπερβολικού κυνισμού σε συνδυασμό με την  υποκριτική υπερευαισθησία, ανάμικτες τάσεις διεθνισμού (παγκοσμιοποίησης)  και ταυτόχρονου  απομονωτισμού (αντιευρωπαϊσμού), Θρησκευτικού και πολιτικού φανατισμού σε αντίθεση με την  ανεκτικότητα που αναπτύσσεται σε αντιστάθμισμα του αυξανόμενου συντηρητισμού.

Η γενιά αυτή βιώνει την νέα μορφή οικονομικού πολέμου που λαμβάνει οικουμενικές διαστάσεις και ξεπερνά τα όρια των εθνικών ακόμα και ταξικών αντιθέσεων.

Δυστυχώς  η γενιά αυτή παραμένει  ανυποψίαστη για  το είδος και μέγεθος των προκλήσεων  που καλείται να αντιμετωπίσει παρά τα πλουσιότερα τεχνολογικά  μέσα που βρίσκονται στην διάθεση της .

Δεν συνειδητοποιεί τα μεγέθη και την διαφορετικότητα των συντελεστών που διέπουν σήμερα τις συνθήκες επιβίωσης που αλλοιώνουν την  ποιότητας  ζωής .

Σαν αποτέλεσμα ενεργεί σπασμωδικά χωρίς στόχους και συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η διάχυση αυτή μειώνει την ορμή και αποτελεσματικότητα της όποιας θετικής και συνειδητοποιημένης προσπάθειας.

Για εμένα η κρίση της δεκαετίας που διανύουμε, 2010-2020 αποτελεί ένα δυνατό καμπανάκι αφύπνισης για τα σημαντικά και διαφορετικής μορφής  προβλήματα που αναφύονται και θα αναδυθούν.

Τα μέσα που απαιτούνται για την αντιμετώπιση των νέας μορφής προβλημάτων ξεπερνούν τις παραδοσιακές μορφές κοινωνικό-οικονομικής άμυνας που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε.

Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι παράμετροι  που θα πρέπει να συνειδητοποιηθούν να αξιολογηθούν για να καταστεί εφικτό να δημιουργηθούν και αντίστοιχες μέθοδοι  αντιμετώπισης τους;

Μερικές από τις  συνέπειες που προξενούν οι παράμετροι αυτές έχουν αρχίσει να γίνονται  ορατές χωρίς όμως ακόμα να ξεσκεπάζουν το συνολικό σκηνικό γιατί οι συνειρμοί είναι ακόμη αγκυλωμένοι, εγκλωβισμένοι στις γνωστές καθιερωμένες αξίες και θεωρίες ενός κόσμου που αναπτυσσόταν με βάση τα θεωρητικά ανεξάντλητα όρια των κάθε μορφής μέσων, πλουτοπαραγωγικών πηγών και τα μόνα θέματα για τα οποία μπορούσε να στοιχειοθετηθεί  αντιπαράθεση ήταν  η κτίση και η μέθοδος.

Βλέπε βασικές αντιπαραθέσεις Μαρξιστικών θεωριών  με αντίστοιχες θεωρίες καπιταλιστικής φιλελεύθερης η σοσιαλιστικής μορφής.

Μερικές από τις  συνέπιες που γίνονται σήμερα ορατές  περιλαμβάνουν το γιγάντιο μεταναστευτικό κύμα, τους τοπικούς πολέμους και την δημιουργία εκατομμυρίων προσφύγων, την δημιουργία ρατσιστικών κοινωνικών μορφωμάτων, τις τάσεις αποκέντρωσης στα μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης και όχι μόνο, τις τάσεις θρησκευτικού φανατισμού, την εμφάνιση ολοκληρωτικών καθεστώτων αλλά και κοινωνικών ομάδων κάθε μορφής, την παράνομη μετακίνηση κεφαλαίων, την μετατόπιση της ταξικής πάλης στις ανεπτυγμένες οικονομίες, τον ανταγωνισμό των αναπτυσσόμενων αγορών κλπ.

Η διαμάχη μεταξύ των οικονομολόγων για την πραγματική αξία του κεφαλαίου σε αντιπαράθεση με την Μαρξιστική θεωρία για την παραγόμενη αξία της ανθρώπινης εργασίας   έχει πλέον ξεπεραστεί από παράγοντες που μας έχουν προλάβει, όπως η πληθυσμιακή έκρηξη,  η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κλιματική αλλαγή, η σταδιακή εξάλειψη των πρώτων υλών και πηγών ενέργειας πριν ακόμα λυθεί το πρόβλημα της πείνας στον τρίτο κόσμο η οποία δεν φαίνεται να καλύπτεται ούτε από την βιοτεχνολογία ούτε άλλες μορφές τεχνολογίας.

Οι κλασικές μορφές αλληλεγγύης δεν φαίνεται να επαρκούν μπροστά στην χιονοστιβάδα των επερχομένων αλλαγών και καταστροφών.

Αλλά πέραν αυτών που λίγο πολύ είναι γνωστά άσχετα αν εθελοτυφλούμε, μικρές και μεγάλες κοινωνίες για τις  δραματικές επιπτώσεις.

Πέραν όμως αυτών τω παραγόντων που θέλοντας και μη αλλοιώνουν σιγά σιγά τις βασικές αρχές και νόμους για την επιβίωση υπάρχουν και άλλες επιπτώσεις πολύ περισσότερο ύπουλες που έχουν σχέση με την αλλοτρίωση και μεταβολή της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης που μεταβάλλεται από την ίδια την εξάπλωση και κακή χρήση της τεχνολογίας, σαν παράδειγμα θα αναφερθώ στην εικονική πραγματικότητα, μίας μόνο πτυχής της εφαρμογής  της τεχνολογίας που από την μία πλευρά παρέχει τεράστιες δυνατότητες βελτίωσης των παραγωγικών μέσων και δυνατοτήτων της κοινωνίας όπως κοινωνικά δίκτυα, εκπαίδευση και διαθεσιμότητα της πληροφορίας από την άλλη  μπορεί να καταντήσει μέσω απαξίωσης των δημιουργικών δυνατοτήτων του ανθρώπου αφαιρώντας του στοιχεία δραστηριότητας και ρεαλισμού με την παραγωγή ενός ιδεατού περιβάλλοντος εικονικής πραγματικότητας που καλύπτει υπαρκτές ανάγκες με την προσομοίωση. Αυτό απαξιώνει μεγάλο μέρος του δυναμικού μιας κοινωνίας ιδιαίτερα στον χώρο των νεαρών ατόμων που βρίσκουνε καταφύγιο με την αυταρέσκεια και αυτοϊκανοποίηση χωρίς ποτέ να τολμούν να αντιμετωπίσουν την  πραγματική αποδοχή η απόρριψη του κοινωνικού περιβάλλοντος.

Μεγάλη λοιπόν ασθένεια τα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας όπως η γνωστή ‘φάρμα’ και άλλα συναφή, αλλά και το περισσότερο αποδεκτό και διαδεδομένο μέσο κοινωνικής δια δικτύωσης το  Facebook το οποίο μπορεί να μετατραπεί από μέσω επικοινωνίας σε μέσο ψεύτικης κοινωνικότητας, αλλά και μέσω πλήρους αποχαύνωσης του δημιουργικού δυναμικού μιας ολόκληρης γενιάς.

Αλλά αν τα πράγματα είναι τόσο ζοφερά και απαισιόδοξα τι θέλει να πει ο ποιητής, θέλει να παίξει το ρόλο της Κασσάνδρας, του μάντη κακών οιωνών;

Τότε θα έμοιαζα με τον αντιπολιτευόμενο πολιτικό που δεν έχει να αρθρώσει κάποια λύση στα προβλήματα του τόπου.

Αλλά και από μία άλλη όψη, ο φακός μέσα από τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα μπορεί να είναι από πολύ μακριά σε σημείο που να θεωρούμε ότι η οντότητά μας,  η θέση μας, η χώρα μας, εκ των πραγμάτων είναι ανήμπορη να επηρεάσει τις εξελίξεις αφού δεν είναι παρά ένα μικρό χωριό της παγκόσμιας κοινότητας η ακόμα και ένας κόκκος μιας κινούμενης άμμου.

Όχι αυτό που θέλει να πει ο ποιητής πρώτα απ’ όλα είναι να πάψουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις διότι υπάρχουν φακοί που μας επιτρέπουν να δούμε την μεγαλύτερη συνολική εικόνα και μετά να προσαρμόσουμε τον φακό να δούμε από πλησιέστερη απόσταση τα δικά μας προβλήματα από προσωπικό οικογενειακό η άλλο επίπεδο και να δράσουμε μέσα από  αυτό έχοντας μία πληρέστερη και γενικότερη αντίληψη της μεγαλύτερης εικόνας που μας υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε  με μεγαλύτερη ευρύτητα και προσαρμοστικότητα τα πραγματικά προβλήματα της εποχής.

Με λίγα λόγια… μην τσιμπάτε…

ΝΚ