About

In addition to this blog you can navigate in my site http://www.nickkouzos.com which has been written to cover stories and historical facts about Asia Minor including videos and family history of both branches of my family

My objective in creating and maintaining a personal blog is to share with friends and colleagues  some special issues of common interests while at the same time generate a record of comments on critical events that are leaving marks of our times and can serve as a mirror of the deeds, experiences and thoughts of our generation.
I hope that this will be of  interest to some of you.

Ο στόχος μου για την δημιουργία αυτού του “Blog” είναι να μοιραστώ με φίλους και συνεργάτες μερικά ειδικά θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

Η καταγραφή των απόψεων, σε ανύποπτο χρόνο, πάνω στα πλέον κρίσιμα γεγονότα που σημαδεύουν τους καιρούς μας ελπίζω να λειτουργήσει σαν καθρέπτης των πράξεων, εμπειριών και σκέψεων της εποχής.

Επίσεις ελπίζω ότι αυτό θα αποβεί χρήσιμο για τα παιδιά μου και πολλούς νεώτερους συγγενείς και φίλους.
Θα χαρώ να έχω παρατηρήσεις για όποιο θέμα η βίντεο από όποιους θα ενδιαφερθούν.
νεότερους συγγενείς και φίλους.

Curriculum Vitae

Summary of Professional history-main achievements.

As an introduction, I briefly mention here under, main achievements that demonstrate major success stories in penetration of international markets in the field of IT as applied in various Business sectors:

1. Banking Sector.
Impressive success was achieved in managing the introduction of TEMENOS (World leader in development of Core Banking systems and relevant implementation services), in Major Banking organizations operating in Central and South Eastern Europe and North Africa. All achieved with minimum sales and sales support staff and in record time.
This activity includes start up, first in country installations and setting up of new subsidiary companies and organizations in Poland, Hungary, most Balkan Countries and Egypt.

2. Card Processing outsourcing services
For this extremely interesting and fast growing field I served as General manager of Financial solutions of “Informer International Ltd”, responsible for all outsourcing Card Payment processing services (VISA, MASTERCARD etc.) in Greece and the Balkans, supervising as well “Paynet SA” a subsidiary member of the same group operating in the Balkan countries.
The group served 20 Major Banking organizations operating Internationally.

3. General IT Sector promoting medium and large scale computing in both Public and private sector
As vice President, Sales Director and share holder of ICL Hellas Ltd, subsidiary of the leading British Computer Manufacturer, International Computers Ltd (ICL), the company achieved a world record in capturing 80% of the local retail sector in medium size computer and POS Terminal business in Greece.
In addition the company obtained the bigger public sector project funded by EU in Greece.

Home address:

316, Agias Marinas Ave. Koropiou, 19400,  Greece

Tel: +302291078964
Mobile: +306976696568
e-mail: nkou@skymarkrelate.com

e-mail: nkouzos@gmail.com

6 Comments

  1. Το Ελληνικό πρόβλημα

    Το ερώτημά σχετικά με το ελληνικό πρόβλημα είναι επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ.
    Προσωπικά, το ερώτημα αυτό με έχει προβληματίσει από την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων και ψάχνω την απάντηση από τότε. Έχω σπουδάσει στην Γερμανία οικονομικά και μάρκετινγκ. Θυμάμαι τους Γερμανούς φοιτητές εκείνη την εποχή στα πανεπιστήμια της Γερμανίας να προβληματίζονται και να μιλούν για καθυστέρηση της εκπαίδευσης στην χώρα τους, για «Bildungsnotstand», δηλαδή για «εκπαίδευση σε κατάσταση ανάγκης». Παρακολουθώντας τις κινητοποιήσεις τους αναλογιζόμουνα, αν αυτοί μιλούν για εκπαίδευση σε κατάσταση ανάγκης, τότε τι πρέπει να λέμε εμείς;
    Ψάχνοντας, λοιπόν, νομίζω ότι έχω βρεί, τουλάχιστον για τον εαυτό μου, μια απάντηση, την οποία ευχαρίστως θέλω να μοιρασθώ με τους αναγνώστες αυτού του μπλόγκ.
    Θεωρώ, ότι η κοινωνία μας, όπως εκφράζεται από το πολιτικό μας σύστημα, για χιλιάδες λόγους, που δεν μπορούν να καταγραφούν και πολύ περισσότερο να αναλυθούν εδώ, δεν έχει ακόμη και σήμερα κατορθώσει να κατασταλάξει και να εμπεδώσει μια γραμμή, μια φιλοσοφία, ένα κοινωνικοοικονοικό σύστημα, ένα μοντέλο, που κρίνει σωστό και πρέπει να ακολουθήσει με συνέπεια.
    Κατά την γνώμη μου, ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στην οργάνωση της οικονομίας, ειδικότερα σε ό,τι αφορά την παραγωγή. Μην έχοντας αποφασίσει ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε προσπαθούμε να επιβιώσουμε «κατασπαραζόμενοι» για ένα κομμάτι μιας μικρής πίτας, δηλαδή του λίγου πλούτου που παράγουμε, με κερδισμένους σε αυτό τον «πόλεμο» τους ισχυρούς, τους πελάτες της πολιτικής νομενκλατούρας, τους διαπλεκόμενους, τους απατεώνες, τους καπάτσους εν πάση περιπτώσει, αντί να φροντίσουμε να μεγαλώσουμε την πίτα, ώστε να υπάρχει ευχέρεια για την ανετότερη ικανοποίηση όλων, χωρίς χρησιμοποίηση αθέμιτων μέσων.
    Η κοινωνία μας, με τις ηγεσίες της, με προεξάρχουσα φυσικά την πολιτική, δεν μπόρεσε να καταλάβει ποτέ, ακόμα και σήμερα φαίνεται να μην το καταλαβαίνει, τι σημαίνει να αναπτύξουμε την παραγωγή. Μήπως η γνωστή ρήση που κυκλοφορεί εντονότερα τελευταία ότι «δεν παράγουμε τίποτε ή σχεδόν τίποτε», λέει κάτι;
    Η κοινωνία μας περιορίσθηκε στην, με τα γνωστά αθέμιτα κυρίως μέσα, διανομή ενός πάντα, για το μέγεθος του πληθυσμού, περιορισμένου πλούτου, μιας μικρής πίτας. Κάποια στιγμή, με την ένταξή μας στην ΕΕ, νόμισε ότι η πίτα αυτή μεγάλωσε ξαφνικά και άρχισε να μοιράζει απλόχερα, πάλι βέβαια στους από κάθε άποψη ισχυρούς, ξέχασε όμως ότι τα χρήματα ήταν από προγράμματα της ΕΕ για συγκεκριμένους σκοπούς (π.χ. προγράμματα για την γεωργία) ή ήταν δανεικά.
    Με την ανάπτυξη παραγωγικού δυναμικού για την δημιουργία δικού μας πλούτου δεν ασχολήθηκε κανείς. Αντίθετα, οι βολεμένες ομάδες, με τις μονοπωλιακές ρυθμίσεις που είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν, αντιδρούσαν και το κάνουν ακόμα και τώρα, σε οποιαδήποτε αλλαγή, σε ότιδήποτε νόμιζαν ότι έθιγε τα ιδιοτελή συμφέροντά τους (βλέπε ΔΕΗ, η οποία λόγω της γνωστής κατάστασης αρνείται πεισματικά ή και υπονομεύει το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας στην Ελλάδα, παρά την προ πολλού υπάρχουσα οδηγία της ΕΕ). Κανείς δεν σκέφθηκε ή δεν ήθελε να σκεφθεί (;) ότι διευρύνοντας τον παραγωγικό ιστό θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας, δηλαδή απασχόληση και συνεπώς εισόδημα, ενώ ταυτόχρονα θα μειώνονταν η πίεση στους πολιτικούς και άλλους ισχυρούς «για μια θεσούλα στο δημόσιο» και δεν θα χρειάζονταν τώρα να γίνουν οδυνηρές απολύσεις.
    Μόλις σήμερα και δυστυχώς, ύστερα από τις γνωστές πιέσεις των δανειστών, άρχισαν να ακούγονται κάποιοι ψίθυροι από τους ταγούς της κοινωνίας μας ότι οι μεταρρυθμίσεις και όλα αυτά τα μέτρα θα βοηθήσουν στην ανάκαμψη της οικονομίας και στην αύξηση της απασχόλησης, μέσα από την προσέλκυση επενδύσεων, την άνοδο των εξαγωγών κλπ., δραστηριότητες που συνεπάγονται ή συνδέονται με την ανάπτυξη της παραγωγής.
    Πιστεύω, ότι από την μη ύπαρξη επαρκούς και σύγχρονης παραγωγικής προϊόντων και υπηρεσιών στην Ελλάδα προέρχονται όλα τα δεινά μας. Από γενέσεως σύγχρονου ελληνικού κράτους, από την απελευθερωτική επανάσταση του 1821 δηλαδή, η κοινωνία μας δεν έχει συμφωνήσει, ίσως γιατί δεν έχει καταλάβει την σημασία της ανάπτυξης της παραγωγής.
    Η παραγωγή, κατά την γνώμη μου, πρέπει να συμπεριλάβει όλους τους τομείς όπου έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα, δηλαδή τουρισμό, ναυτιλία, λιμάνια (βλέπε COSCO), γεωργία, υπηρεσίες, φαρμακοβιομηχανία, πληροφορική, χωρίς να παραμεληθούν βιοτεχνία και βιομηχανία, διευκολύνοντας ταυτόχρονα την αναζήτηση συνεχώς και νέων τομέων, μέσα από την προώθηση της έρευνας, βασικής και εφαρμοσμένης. Γιατί, μια εθνική οικονομία δεν μπορεί να είναι μονομερής, να στηρίζεται δηλαδή σε μονοκουλτούρες. Πρέπει να περιλαμβάνει ένα κατά το δυνατόν ευρύτερο φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί ποτέ να γίνει αυτάρκης. Η Ελλάδα, σαν μια μικρή χώρα, για να ευημερήσει είναι «καταδικασμένη» να είναι ανοιχτή στον κόσμο με την έννοια των εμπορικών και γενικότερα οικονομικών σχέσεων. Πρέπει να μπορούμε να εισάγουμε όλα τα αγαθά και υπηρεσίες που χρειαζόμαστε, με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα πληρώνουμε με την εξαγωγή δικών μας προϊόντων και υπηρεσιών, με δική μας δηλαδή προστιθέμενη αξία, με δικό μας εισόδημα και όχι με δανεικά που κάποια στιγμή στο μέλλον θα πρέπει να επιστρέψουμε.
    Η δόμηση μιας αποτελεσματικής εθνικής οικονομίας, η οποία δεν μπορεί παρά να στηριχθεί σε μια υγιή και ανταγωνιστική παραγωγική μηχανή είναι, σήμερα, αναγκαία περισσότερο από ποτέ, για την προκοπή και την επιβίωσή μας σαν έθνους.
    Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα ανάγονται σε μεγάλο ποσοστό, ίσως το μεγαλύτερο, σε δικά της λάθη και παραλείψεις, αυτά που προσπάθησα να σκιαγραφήσω παραπάνω. Σε ένα καλό ποσοστό όμως οφείλονται και στα προβλήματα της Ευρωζώνης, τα οποία πάλι συνδέονται με τις ανακατατάξεις που γίνονται αυτή την στιγμή στην παγκόσμια οικονομία.
    Η Γερμανία κατά την τελευταία 15ετία προσπάθησε να προσαρμοσθεί στις ανακατατάξεις αυτές, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα, κάτι που φυσικά δεν κάναμε εμείς όπως και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η Γερμανία, στην προσπάθειά της να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας, πέτυχε να αποκτήσει – με πρόθεση ή χωρίς πρόθεση, δεν το γνωρίζω – σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και έναντι των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Ακούγεται από χείλη ειδικών ότι το πλεονέκτημα αυτό έναντι της Ελλάδας ήταν περίπου 30 μονάδες (στο μεταξύ έχει μειωθεί κάπως), γεγονός που προσπαθούμε να διορθώσουμε τώρα με αρκετά βίαιο τρόπο, με την γνωστή «εσωτερική υποτίμηση».
    Τι είναι οι διεθνείς ανακατατάξεις; Είναι η τεράστιας έκτασης μεταφορά πόρων, δηλαδή εισοδήματος, από τις αναπτυγμένες δυτικές οικονομίες προς τις νέες, αναδυόμενες οικονομίες, δηλαδή Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, Τουρκία κ.ά. Οι χώρες αυτές παρουσιάζουν τρομερό δυναμισμό και αναπτύσσονται με ασύγκριτα υψηλότερους ρυθμούς σε σχέση με τις προηγμένες οικονομίες της Δύσης, αποσπώντας πόρους, δηλαδή εισόδημα, από αυτές, δια μέσου του διεθνούς εμπορίου, επειδή, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι πιο ανταγωνιστικές, κυρίως λόγω της φθηνής εργασίας που διαθέτουν. Αν λάβει υπόψη του κανείς τα τεράστια αποθέματα εργατικού δυναμικού που υπάρχουν στις χώρες αυτές, πρέπει να υποθέσουμε ότι η υπόθεση αυτή θα διαρκέσει μάλλον για πολύ ακόμη.
    Από αυτό συνάγεται ότι η Ελλάδα πρέπει να εκσυγχρονίσει, αλλά και να διευρύνει τις παραγωγικές της δυνατότητες, όχι μόνο για να αποκτήσει μια άξια λόγου παραγωγική μηχανή, αλλά και για να θωρακισθεί και έναντι του κινδύνου του ανταγωνισμού των αναδυόμενων αγορών.
    Είναι δύσκολο εγχείρημα, όχι όμως ακατόρθωτο. Πιστεύω ότι το νέο μνημόνιο βάζει τις βάσεις για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. Αρκεί βέβαια να το εφαρμόσουμε. Έτσι ή αλλιώς δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να το αποδεχτούμε. Αν καταλαβαίνω καλά δεν έχουμε άλλη επιλογή και από το να το εφαρμόσουμε. Η άλλη επιλογή είναι η πλήρης κατάρρευση που δεν την θέλει πιστεύω κανείς λογικός άνθρωπος. Ας το εφαρμόσουμε, λοιπόν. Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος, ότι όλα θα πάνε καλά. Πιστεύω ότι είναι το σοκ που χρειαζόμασταν. Πικρό το χάπι, αλλά υπάρχει μια μεγάλη ελπίδα ότι θα φτιάξουμε μια αποτελεσματική οικονομία, με θέσεις εργασίας και εισόδημα για όλους.
    Η επιτυχία είναι αλληλένδετη με την δημιουργία του πλαισίου για την ανάπτυξη και στήριξη μιας υγιούς επιχειρηματικότητας. Ημεδαπής ή αλλοδαπής προέλευσης. Δεν έχει σημασία. Κατά την γνώμη μου, η συνεργασία με τους ξένους είναι απόλυτα απαραίτητη. Για να μπει στην χώρα προηγμένη τεχνολογία. Παράλληλα. Πρέπει να ευνοηθούν και να προωθηθούν νέοι επιχειρηματίες, με νέες, πρωτοποριακές ιδέες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών.
    Από την δημιουργία υγιών επιχειρήσεων θα έλθει η αλλαγή. Η απασχόληση. Η δημιουργία πλούτου, για τους εργαζόμενους, αλλά και για το κράτος, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις πραγματικές του αρμοδιότητες που δεν είναι βέβαια η τακτοποίηση των «δικών μας παιδιών».
    Η επιχείρηση είναι ο πυρήνας, η μονάδα μέσα στην οποία δημιουργείται ο πλούτος. Πρέπει να απαλλάξουμε την οικονομία από τον παρασιτισμό και την διαπλοκή και να προωθήσουμε πάση θυσία την ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, στα πλαίσια ενός σωστού και δίκαιου νομικού πλαισίου, χωρίς παραθυράκια και ευνοϊκές ρυθμίσεις για κανένα.
    Ο υγιής ανταγωνισμός θα πρέπει να είναι το κόσκινο για την ανάδειξη των ικανότερων επιχειρηματιών και επιχειρήσεων στην αγορά. Όσο κι’αν ψάχνουμε δεν υπάρχει καλύτερη λύση. Προ παντός δεν είναι λύση οι διαρκείς, άστοχες και μεροληπτικές παρεμβάσεις της διοίκησης και του πολιτικού συστήματος, που έχουν διαμορφώσει το καθεστώς που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα, που ούτε καπιταλιστικό, ούτε σοσιαλιστικό, ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαρακτηρισθεί. Είναι ένα σύστημα μεσοβέζικο, ένα σύστημα άκρατου κρατικού παρεμβατισμού που ευνοεί στην ουσία τους εκάστοτε κρατούντες, μαζί με τους δικούς τους, τους ημέτερους, όπως λέμε «τα δικά μας παιδιά», πράσινα, γαλάζια, κόκκινα, ρόζ, δεν έχει σημασία.
    Γιάννης Παπαδημητρίου
    Αθήνα, 13-2-2012

    Απάντηση

  2. Αγαπητέ Γιάννη,
    Νομίζω ότι πολύ λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν με τις τοποθετήσεις σου, και σε τελική ανάλυση συμφωνούμε ότι θα πρέπει άμεσα να αλλάξουμε πολλά από τα κακώς κείμενα, το θέμα είναι πώς;
    Γι’ αυτό διατυπώνω τους προβληματισμούς μου:
    Με βάση το γεγονός ότι ζήσαμε, για τριάντα χρόνια, την λειτουργία αυτής της μορφής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και υποτίθεται ότι την λαϊκή βούληση συνεχίζουν να την εκφράζουν τα κόμματα, πρέπει να αποφασίσουμε αν οποιαδήποτε δράση για την βελτίωση της σημερινής κατάστασης θα πρέπει να γίνει μέσα από το σημερινό πολιτικό σύστημα η, όπως διάφορες πολιτικές τάσεις και κόμματα διατείνονται, θα πρέπει να το μεταβάλουμε.
    Θέτω λοιπόν, ιεραρχικά, τα θεμελιώδη ερωτήματα, ώστε να φθάσουμε σε κάποια συμπεράσματα χωρίς παλινδρομήσεις και χωρίς να συγκαλύπτουμε τους στόχους ορισμένων τμημάτων της αντικαθεστωτικής αριστεράς που ισχυροποιείται ,σημαντικά σήμερα, λόγω της εύλογης αγανάκτησης του λαού από την επιβαλλομένη στέρηση.
    Ερώτημα 1ο
    Θ α λειτουργήσει σήμερα το πολίτευμα στην Ελλάδα μέσα στα πλαίσια της υφισταμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ναι η όχι;
    Αν ναι τότε πρέπει η δικαιοσύνη να θέσει εκτός νόμου όσες δράσεις γίνονται εκτός των πλαισίων αυτών, είτε αυτές αποτελούν δράση ατομική είτε συλλογική. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή για ανομίες από οποιονδήποτε και αν προέρχονται
    Ταυτόχρονα δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή στην εκμετάλλευση της θέσης ισχύος των διοικούντων η εκπροσώπων του λαού.
    Αν όχι πρέπει να ακολουθήσουμε συντεταγμένους κανόνες μετατροπής του πολιτεύματος.
    Θεωρώ ότι παρά τα λάθη των πολιτικών της προηγούμενης τριακονταετίας πρέπει να διατηρήσουμε το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να αγωνιστούμε για την βελτίωσή του.
    Ερώτημα 2ο
    Ν α λειτουργήσουμε μέσα η έξω από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση ;
    Εδώ πάλι διαπιστώνουμε αντιθέσεις και διαφορετικές απόψεις μεταξύ κομμάτων και κοινοβουλευτικών εκπροσώπων.
    Οι απόψεις διίστανται τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Η πρόσφατες ψηφοφορίες στην Ελληνική βουλή μας έχουν απαλλάξει από το δίλημμα αλλά δεν έχει πλήρως αποτρέψει τον προβληματισμό για μία επερχόμενη κοινωνική αναταραχή την οποία φοβάται ακόμη και η υπόλοιπη Ευρώπη, για μία πιθανή επέκταση της διάσπασης της κοινωνικής συνοχής.
    Κάτω από τις πιέσεις αυτές και τους κινδύνους που εγκυμονούν το ‘Euro group’ τελικά ενέκρινε την χρηματοδότηση με 130 δις. € και το κούρεμα σε ποσοστό 53%. Παρά την απόφαση αυτή εξακολουθούν να πλημμυρίζουν οι δημοσιεύσεις υπέρ η κατά του μνημονίου, το καταπληκτικό είναι ότι πλημμυρίζουν από αντιφατικές απόψεις έγκριτων οικονομολόγων και οικονομικών συντακτών με δημοσιεύσεις που δημιουργούν τεράστια σύγχυση στον απλό πολίτη τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης.
    Η σύγχυση επιτείνεται από τις τοποθετήσεις των πολιτικών και κομμάτων που εξακολουθούν να συζητούν δογματικά εκφράζοντας ψεύτικα η στη καλλίτερη περίπτωση εκφράζοντας μισές αλήθειες χωρίς να προτείνουν συγκεκριμένες δράσεις για εναλλακτικές δημιουργικές λύσεις.
    Εξακολουθούμε να πελαγοδρομούμε μέσα στις οικονομοκο-κοινωνικές θεωρίες που ερμηνεύουν την κρίση, η κάθε μία από την πλευρά που δήθεν επιβεβαιώνουν τις αναχρονιστικές και ξεπερασμένες ιδεολογίες.
    Όλοι προσπαθούν να κρύψουν το ποσοστό λάθους που τους αναλογεί, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να συνθέσει την λύση που θα μπορούσε να διαμορφώσει μία διέξοδο, με την λαϊκίστικη αυτή συμπεριφορά η στήριξη που παίρνουμε από την Ευρώπη αντί να φαίνεται θετική στο ευρύ λαό, φαίνεται σαν λύση που εξυπηρετεί μόνο τους δανειστές και τις τράπεζες. Είναι όμως έτσι;
    Η αντίδραση και απόγνωση της πτωχοποημένης μεσαίας τάξης εξακολουθεί να τροφοδοτεί κινήματα όπως των αγανακτισμένων που δίνουν τροφή στους αρνητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
    Το ψέμα, η υποκρισία, η εκμετάλλευση, η σκοπιμότητες, ο λαϊκισμός, η απληστία και η εθελοτυφλία καταστρέφουν η αναστέλλουν κάθε δημιουργική και πρωτοποριακή ιδέα για δράση.
    Αναρωτιέται κανείς, υπάρχει διέξοδος;
    ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑ
    Οδηγείται η Ελλάδα,πράγματι, σε ένα νεοαποκιακό καθεστώς περιθωριοποίησης ως υποτελείς μια νέας Ευρώπης; Υπάρχει δυνατότητα αυτονομίας και ποια είναι τα όρια μέσα στα οποία μπορεί ένα έθνος σαν την Ελλάδα να προστατεύσει τα συμφέροντά του;
    Απογοητεύομαι πραγματικά όταν βλέπω μία κατάσταση που η αλήθεια γίνεται σαν την μπάλα του μπιλιάρδου, η αλήθεια γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς κύκλους και παρατάξεις οικονομικούς, πολιτικούς, εθνικούς κλπ.
    Πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί την απόγνωση που φέρνει στον μέσο Έλληνα η φτωχοποίηση.
    Πώς μπορείς να αρνηθείς ότι είναι άδικο να πληρώνουν τα λάθη 35 ετών γενιές ολόκληρες.
    Από την άλλη πλευρά πως μπορείς να συμπλεύσεις με απόψεις όπως των συντεχνιών που πιστεύουν ότι μπορούν να μείνουν με ανέγγιχτα προνόμια όταν συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές που καταστρέφουν το οικοδόμημα πολλών δεκαετιών στο ευρύτερο κοινωνικό ιστό;
    Στον αντίποδα της λαϊκίστικη τακτικής κουράστηκα ν’ ακούω συνωμοτικές θεωρίες για το μεγάλο κεφάλαιο και αριστερίστικες θεωρίες περί παγκόσμιας ανακατανομής του πλούτου.
    Όλα είναι, μερικώς αληθοφανή αλλά και μερικώς πραγματικά, όταν βλέπει κανείς να επαναλαμβάνεται η ιστορία της ανθρωπότητας με τα αντικρουόμενα εθνικά και οικονομικά συμφέροντα να εμπλέκονται και να συγκρούονται.
    Βλέπουμε πάλι τις ηγεμονικές τάσεις επέκτασης της Γερμανίας στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια που είναι και ο ζωτικός χώρος ανάπτυξης της Ελλάδας.
    Βλέπουμε την τάση Οθωμανικού επεκτατισμού της Τουρκίας που έχει πλέον εγκαταλείψει τις Ευρωπαϊκές ιδέες και ελπίδες.
    Βλέπουμε την μετατόπιση των συμφερόντων της Αμερικής και του Ισραήλ έναντι του Οθωμανικού επεκτατισμού της Τουρκίας .
    Ακόμα και η Ρωσία προβληματίζεται για τον ζωτικό χώρο της στην περιοχή.
    Η Γερμανία της σημερινής Ευρώπης;
    Δεν θα ξεχάσω την πρώτη αντίδραση της Καγκελάριου Μέρκελ, όταν στην αρχή της διαπραγμάτευσης για την χρηματοδότηση του υπέρογκου χρέους της Ελλάδας είπε:
    ‘Πτωχεύστε για να σας βοηθήσουμε’. Τι άραγε έκρυβε αυτή η δήλωση; Όχι βέβαια μία αγνή πρόθεση.
    Το δυστύχημα είναι ότι και πάλι η Ελλάδα βρίσκεται διηρημένη χωρίς συνείδηση των Εθνικών συμφερόντων και δεν αναφέρομαι στα συμφέροντα με την στενή εθνικιστική έννοια αλλά με την ρεαλιστική έννοια της σημερινής συγκυρίας χωρίς καμία πλευρά να καπηλεύεται η να οικειοποιείται τα συμφέροντα αυτά.
    Επιτέλους πότε θα μάθουμε να μη φυλακίζουμε τους Κολοκοτρώνιδες να μην δολοφονούμε τους Καποδίστριας και να μην αναθεματίζουμε τους Βενιζέλους, γιατί τελικά καταφέραμε να τους αναζητούμε και να μην υπάρχουν.
    Ας μελετήσουμε την ιστορία μας, ούτε οι Ενετοί ούτε οι Φράγκοι ούτε οι Οθωμανοί, ούτε οι Ρώσοι Τσαρικοί η Σοβιετικοί δεν μας έσωσαν, αλλά ούτε οι νεότεροι Άγγλοι, Αμερικανοί η Γάλλοι, θα μας σώσουν από τα δικά μας ελαττώματά του διχασμού και της αναξιοπιστίας
    Έλεος προς την αριστερά, έλεος και προς τα δεξιά, λίγος κοινός νους, γνώση της ιστορίας και αξιολόγηση των σημερινών δυνατοτήτων και συνθηκών θα έπρεπε να μας οδηγήσουν σε μία κοινή στρατηγική προστασίας των συμφερόντων του Ελληνισμού.
    Και στις προηγούμενες τοποθετήσεις μου διατύπωσα μία προευρωπαική θέση, όχι γιατί πιστεύω στην αγνότητα των προθέσεων των κρατών που την απαρτίζουν αλλά θεωρώ την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν μία αρχική προσομοίωσης ενός μοντέλου διεθνούς και συμβιβαστικής συνεργασίας που πιστεύω ότι αποτελεί την μόνη μακροχρόνια εφικτή μορφή επίλυσης των προβλημάτων που αναφύονται παγκόσμια.
    Και φθάνω στην φάση του τελικού ερωτήματος:
    Εφόσον προεξοφλούμε την παραμονή μας στην Ευρώπη και την διατήρηση του κοινοβουλευτισμού και μέσα στα πλαίσια των σημερινών συνθηκών, τι μορφή θα πρέπει να έχει η μελλοντική βουλή και πως θα πρέπει να διαμορφωθεί η μελλοντική νέα κυβέρνηση;
    Μπορούμε να βασιστούμε στα σημερινά κόμματα η ο Ελληνικός λαός θα απομακρυνθεί από αυτά ψηφίζοντας νέους σχηματισμούς η αποχή;
    Ποιο από τα κόμματα η συνασπισμός κομμάτων έχουν πάρει το μήνυμα;
    Διότι τελικά ότι και να λέμε η σκεπτόμαστε εκεί θα καταλήξουμε, κάποιοι θα κληθούν να δράσουν με την νέα ανανεωμένη λαϊκή ψήφο.
    Ποια είναι η άποψή σου; Αργά η γρήγορα πρέπει ν’ αποφασίσουμε.

    Απάντηση

Σχολιάστε