Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ
‘Η υφήλιος πρέπει να αλλάξει πορεία’
Ομπάμα, τελευταία ομιλία στον ΟΗΕ
Μετά από αρκετά χρόνια πολιτικής φαυλότητας, της εμπειρίας ενός εμφυλίου, μίας δικτατορίας, μίας μεταπολίτευσης, που έδωσε την ευκαιρία στην Ελλάδα να βρεθεί ανάμεσα στα περισσότερο ευνοημένα κράτη της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα είχε την ατυχία να βρεθεί στο μέσο του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης που την κατάντησε το ‘πειραματόζωο’ της Ευρωπαϊκής αναπροσαρμογής, που επιβάλουν οι συνθήκες των παγκόσμιων εξελίξεων.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της πιο κρίσιμης καμπής μιας παγκόσμιας μετεξέλιξης.
Παρατηρώντας τις αλλεπάλληλες και εναλλασσόμενες προσπάθειες του πολιτικού κόσμου, αναπόφευκτα αισθάνεσαι απογοήτευση από την έλλειψη καθαρού λόγου, που εκφράζουν οι εναλλασσόμενες στη εξουσία πολιτικές δυνάμεις.
Ο λόγος τους μου θυμίζει ιατρούς που απευθύνονται σε καθυστερημένους τροφίμους ενός ιδρύματος πνευματικώς ανιάτων.
Εμφανίζουν τα προβλήματα, που επαγγέλλονται ότι θα λύσουν, σαν απομονωμένες εστίες μόλυνσης που η δική τους αγωγή θα εξαφανίσει, και ακόμα χειρότερα αποκρύπτουν και τα αποτελέσματα της αποτυχημένης αγωγής που κατά καιρούς εφαρμόζουν. Υποκρύπτουν τους κακοήθεις όγκους που ξεπετιούνται κάθε φορά που η αγωγή αποτυγχάνει να φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, και συνεχίζουν με την εμμονή του ‘χειροπράκτη’ που δεν μπορεί να αναγνωρίσει το σύνολο των αιτιών μίας ασθένειας, εθελοτυφλεί και επιμένει , για να εισπράξει από τον ανήμπορο ασθενή και τον τελευταίο οβελό, αντίτιμο της άθλιας και εγκληματικής άγνοιας η σκοπιμότητας.
Οι ‘χειροπράκτες’ πολιτικοί μας παραμυθιάζουν με συνεχείς αντιπαραβαλλόμενες ιδεοληψίες τον κόσμο.
Κυρίαρχο εμφανίζεται το αφήγημα, πρόφαση, προστασίας των αδυνάτων, που είναι ο στόχος της αριστερής ιδεολογίας, στην αντίθετη πλευρά, επιβιώνει το αφήγημα της ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με γνώμονα το κέρδος που προβάλλεται σαν ο μόνος τρόπος που οδηγεί στην ανάπτυξη. Αλλά και πολλές άλλες μονολυθικές ιδεοληψίες που βασίζονται στον , ακραίο εθνικισμό, ακραία θρησκοληψία, κοινωνικοπολιτικές θεωρίες , οικονομικά δόγματα, γεωπολιτικά κίνητρα, κλπ.
Δυστυχώς οι περισσότεροι αποκρύπτουν, η ελαχιστοποιούν τις καταστροφικές επιπτώσεις, και δεν αναφέρονται σε ουσιώδεις παραμέτρους που έχουν άμεση επίπτωση στην διαμόρφωση τόσο του τοπικού όσο και του παγκόσμιου περιβάλλοντος αλλά και της άμεσης αλληλεξάρτησης που η παγκοσμιοποίηση έχει επιφέρει .
Κατά την άποψή μου, εσκεμμένα, όλες οι αντιπαρατιθέμενες πλευρές καλύπτουν τμήματα της αλήθειας.
Δεν είναι δυνατόν να μην γίνεται αντιληπτό ότι ο δυτικός κόσμος κλονίζεται από την διαδικασία μετάλλαξής του από ένα παλαιότερο αποικιοκρατικό καθεστώς σε ένα κατά ανάγκη ανταγωνιστικό περιβάλλον με αντιπάλους τις ίδιες τις αποικίες που σήμερα αποτελούν μία αναπτυσσόμενη αγορά και ταυτόχρονα αντίπαλο δέος.
Δεν είναι δυνατόν οι αριστερόστροφοι κουμουνιστογεννείς ‘ινστρούχτορες’ να μην αντιλαμβάνονται ότι η κατάληψη της εξουσίας, ή η επιβολή ενός καθεστώτος δεν γίνεται με τους κανόνες της Οκτωβριανής επανάστασης των προλετάριων, διότι προλετάριοι δεν υπάρχουν σήμερα, φρόντισαν για αυτό οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, αλλά και οι συνθήκες της διεθνούς αγοράς που επέβαλαν την μετατόπισή τους. Ο κομματικός στρατός δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από δημοσίους υπαλλήλους της χώρας, διότι σήμερα δεν είναι δυνατόν να συντηρηθούν αυτοί μαζί με τους συνταξιούχους και τους ανέργους, από ελάχιστους εναπομείναντες εργαζόμενους που έχουν κάποια δυνατότητα να συνεισφέρουν σε ‘κάποια παραγωγική διαδικασία .
Συνολικά και ανεξάρτητα τομέα εκπροσώπησης, Εθνικού, πολιτικού φορέα, αποκρύπτουν τις περισσότερες μέσο μακροχρόνιες , επιπτώσεις παραγόντων όπως, της υπογεννητικότητας, της μετανάστευσης του ανθρώπινου δυναμικού, των γιγάντιων πληθυσμιακών μετακινήσεων, των προσφυγικών μετακινήσεων, των περιβαλλοντολογικών αλλαγών, των πληθυσμιακών εκρήξεων, και τέλος των στρατηγικών συμφερόντων ενόψει ενεργειακής ανεπάρκειας, εξάντλησης πρώτων υλών, ρύπανσης και άλλων παραμέτρων.
Όλα αυτά φαντάζουν ανύπαρκτα μπροστά στην μυωπική αναπτυξιακή και πολιτική στρατηγική με ευθύνη κατά την γνώμη μου τόσο της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας αλλά και των δανειστών -θεσμών.
Δεν θέλω να τείνω το δάκτυλο σε ένα ή περισσότερους υπεύθυνους γιατί παντού υπάρχουν καινά.
Η ‘πρώτη φορά αριστερά’ στην Ελλάδα, δεν είναι πράγματι πρώτη, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η ‘πρώτη’ και φέρει και αυτός το ανάλογο βάρος της ευθύνης για την σπατάλη και αλόγιστη διαχείριση πολλών ευκαιριών δημιουργίας της κατάλληλης υποδομής της χώρας αυτής σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο.
Η δεξιά έχει το βάρος ευθύνης για παλινδρομήσεις, βολεύτηκε και αυτή με την δημιουργία κρατικοδίαιτης κουλτούρας, και συμμετοχής στην διαφθορά.
Λυπάμαι για την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας την στιγμή τόσο σημαντικών κοσμογονικών εξελίξεων.
Οι διαπιστώσεις όμως δεν επαρκούν αν κανείς δεν προχωρήσει σε συγκεκριμενοποίηση των θέσεων και χάραξη συγκεκριμένης δράσης με στόχους, πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να ξεχωρίσει ένα πραγματικό ηγέτη από τους μικροπολιτικούς ‘χειροπράκτες’ της σημερινής γενιάς;
Θεωρώ ότι ο πραγματικός ηγέτης θα ήταν σε θέση να αναληφθεί την πραγματική θέση της Ελλάδας σε σχέση με τους πραγματικούς στόχους της Ευρώπης και θα είχε το ανάστημα να τοποθετηθεί και να προστατεύσει τα συμφέροντα της χώρας απέναντι στους στόχους αυτούς με ρεαλισμό και ειλικρίνεια.
Όσο γενική και απλοποιημένη και αν είναι αυτή η διαπίστωση υπογραμμίζει την πρώτη παραδοχή ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να συνεργαστεί και να επιλέξει συμμάχους μέσα στην κοσμογονία των παγκόσμιων ανακατατάξεων.
Πρέπει να πείσει τον Έλληνα και τον Ευρωπαίο γιατί η Ελλάδα μπορεί να είναι χρήσιμη και αξιόπιστη, γιατί απέτυχαν οι προσπάθειες μέχρι σήμερα, γιατί φτάσαμε στο σημείο να ονομάσουμε τα λάθη σε αυταπάτες, γιατί τα προηγούμενα 40 χρόνια δεν αξιοποιήσαμε την ευκαιρία που μας δόθηκε, γιατί σήμερα μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα, για ποιο λόγο πρέπει να πάψουμε να στραγγαλίζουμε το παραγωγικό δυναμικό μας και το ποιο σημαντικό γιατί δεν θα συνεχίσουμε να ενδίδουμε στην πρόκληση του σφετερισμού της μονοκομματικής εξουσίας.
Διότι αν δεν γίνει αυτό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε, πως είναι δυνατόν να περιμένουμε την διέξοδο από μία οικονομία που βάζει το κράτος συνέταιρο σε που απομυζά κάθε μικρή η μεγαλύτερη επιχειρηματική δραστηριότητα συνηγορούντων και των δανειστών, διότι μου είναι αδύνατον να δεχτώ ότι δεν υπάρχει κάποια κρυφή ατζέντα, ανεξήγητη για τον απλό σκεπτόμενο πολίτη.
Μου είναι αδύνατο να αποδεχτώ ότι η μόνη διέξοδος είναι η δήμευση της ακίνητης περιουσίας ή η λήστευση της κινητής προκειμένου να ικανοποιηθούν απαιτήσεις χρεών που δημιουργήθηκαν από λανθασμένες πολιτικές δεκαετιών και μάλιστα όταν αφαιρείται το δικαίωμα της προστασίας με την ανάπτυξη δραστηριότητας και προσωπικής εργασίας μέσω των υπερβολικών φόρων και της ταυτόχρονης υποτίμησης όλων των παγίων περιουσιακών στοιχείων. Η απάντηση της εφαρμογής κάποιας αναδιανεμητικής πολιτικής προσβάλει σοβαρά τα ατομικά δικαιώματα με αμφίβολα αποτελέσματα ως προς το δίκαιο κάτω από σημερινό κοινωνικό καθεστώς.
Αυτός ο ηγέτης θα πρέπει να είναι σε θέση να δώσει λύση σε αυτά τα καίρια τοπικά και Εθνικά προβλήματα, πάντα λαμβάνοντας υπ όψη τις διεθνείς ανακατατάξεις που ανέφερα ποιο πάνω.
Από πού θα μπορούσε να προκύψει ένας ηγέτης με αυτά τα χαρακτηριστικά;
Κατά την γνώμη μου δεν θα μπορούσε να προκύψει από ηγέτες με καθεστωτική αντίληψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία μοναδική ευκαιρία μετά την στροφή που πείρε με την δεύτερη εκλογική του νίκη που ξεφορτώθηκε τα ποιο ακραία μέλη της αριστερής καθεστωτικής αντιευρωπαϊκής αντίληψης, το ίδιο πίστεψαν και οι Ευρωπαίοι δανειστές ακόμα και το ΔΝΤ, δεν κατάφερε όμως να ολοκληρώσει την στροφή του να μετατραπεί σε ένα Ευρωπαϊκό δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα, αποδείχτηκε ότι είναι εξαρτώμενο και δέσμιο των ιδεοληπτικών συνισταμένων του. πχ κ Μπαλτάς, που δήλωσε ότι ο δρόμος προς τον Σοσιαλισμό απαιτεί ορισμένους προσωρινούς συμβιβασμού με τον καπιταλισμό σε αναφορά για το Ελληνικό. Αλλά υπάρχουν και άλλα μέλη της κυβέρνησης που χαλάνε την εικόνα μίας Ευρωπαϊκής κυβέρνησης όπως αυτή του κ Φίλη που προσβάλει χωρίς λόγω την Ορθόδοξη Εκκλησία που κάνει ακόμα και άτομα όπως ο Μανώλης Γλέζος να εξοργίζονται. Αλλά η ανοχή του κ Τσίπρα ξεπερνά τα όρια της κοσμιότητας με τον υφυπουργό υγείας κλπ.
Αλλά ακόμα χειρότερα απογοήτευσε διπλά με την αποκάλυψη των μεθοδεύσεων που ακολούθησε με την προσπάθεια κατάλυσης των ανεξάρτητων αρχών τόσο της ελευθερίας στο τηλεοπτικό τοπίο αλλά και στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης με τελική αποκάλυψη των ενεργειών και στο τραπεζικό τοπίο με την υπόθεση του διοικητού της Τραπέζης Ελλάδος και της Τράπεζας Αττικής. Έλεγχος λοιπόν παντού για τη εγκαθίδρυσης ενός αναχρονιστικού καθεστώτος.
Αυτά μου θύμισε την κουβέντα φίλου του ΣΥΡΙΖΑ όταν του είπα ότι η αξία των μετοχών των τραπεζών κατέρρευσε, μου είπε χαρακτηριστικά: ‘Ναι αλλά είναι ελεγχόμενες’!!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ που αναρριχήθηκε στην εξουσία με το κύμα της αγανάκτησης έχασε την ευκαιρία που κατά κάποιο τρόπο δικαιούταν μετά την μακροχρόνια εναλλαγή στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.
Όμως οι συνθήκες, παγκόσμιες και Ελληνικές, δεν περιμένουν, απαιτούν σοβαρές ανατροπές .
‘Η υφήλιος πρέπει να αλλάξει πορεία’ …Δεν είναι τυχαία η έκφραση το Ομπάμα στην τελευταία ομιλία του στον ΟΗΕ.
Ποιος και από πού μπορεί να αναδυθεί o πραγματικός ηγέτης για την Ελλάδα, κάτω από στις σημερινές πολιτικές συνθήκες;
Δεν είμαι αισιόδοξος κυρίως γιατί η καρέκλα της εξουσίας έχει διαχρονικά μεγάλη γλύκα. Αλλά και διότι συγκεκριμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιστέψει ότι αυτή είναι η ευκαιρία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, γι αυτό και δεν ανησυχούν για την καταστροφή της αστικής τάξης που ολοκληρώνεται σιγά αλλά σταθερά.
Αυτή όμως η κατάσταση εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους διότι αφαιρεί και τα κοινωνικά ανακλαστικά ή τα κατευθύνει στην πλήρη απογοήτευση και την υποχωρητικότητα πχ μετανάστευση της αφρόκρεμας της Ελληνικής νεολαίας, την ώρα που εκβιάζεται η Ελλάδα να απορροφήσει μεγαλύτερο ποσοστό οικονομικών μεταναστών και προσφύγων.
Η ανάγκη για νέους ηγέτες είναι επιτακτική πριν αναλωθεί ολόκληρο το Εθνικό κεφάλαιο.