Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ
Όποια άποψη και εάν έχει διαμορφώσει κανείς μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι η Ελληνική κρίση έχει φέρει στην επιφάνια τάσεις και αλλαγές που συμβαίνουν στην Ελλάδα, την Ευρώπη ακόμα και διεθνώς, σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Η μετάλλαξη του Καπιταλισμού, που βασιζόταν σε βαθιές νεοφιλελεύθερες αρχές, φαίνεται να τον μετατοπίζει από αυτές σε νέες φιλελεύθερες κεντροδεξιές η και σχεδόν Σοσιαλ- δημοκρατικές τακτικές.
Τα αριστερά κινήματα, με εμφανή πρωτοπόρο την Ελληνική αριστερά, διασπόνται από την μία πλευρά σε ακραίες αριστερές μαρξιστικής φιλοσοφίας ομάδες και από την άλλη περισσότερο Ευρω- σοσιαλιστικής δημοκρατικής προσέγγισης κόμματα.
Τα δύο άκρα, αριστερά και δεξιά, ευαγγελίζονται τους ρόλους του Μεσσία που, σαν από μηχανής θεός, θα δώσουν τις λύσεις, πάντα καπηλευόμενα τις αντικειμενικά χειρότερες καταστάσεις που οι παγκόσμιες συνθήκες δημιουργούν.
Ο Δημοκρατικός Ευρω-σοσιαλισμός φαίνεται να γίνεται ο χώρος που μεσοπρόθεσμα προσελκύει κόμματα και πολιτικές από όλους τους χώρους.
Εδικά για την Ελλάδα το πράγματα εξελίσσονται όλο και ποιο δύσκολα, όπως είναι αναμενόμενο, για κάθε πρωτοπόρο. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο του κυκλώνα της ‘Μετάλλαξης’ δεδομένου ότι τα Εθνικά, γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέρονται του Καπιταλισμού δεν έχουν ακόμα μετεξελιχτεί.
Ένα από τα πρώτα δείγματα του μεταλλασσόμενου Ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποτελεί η θέσπισης νέων εργαλείων και μηχανισμών χρηματοοικονομικής προστασίας που δημιουργήθηκαν στην πειραματικά εξελισσόμενη Νομισματική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ζούμε τα παραδείγματα της εμμονής του Γερμανικού ηγεμονισμού που πειθαναγκάζεται να συναποφασίζει με τους Νότιους Ευρωπαίους υπό την πίεση και του επερχόμενου κίνδυνου από τον ταχύτατα αναπτυσσόμενο τρίτο κόσμο. Εδώ φαίνονται ξεκάθαρα οι συγκρούσεις της διαφορετικής πολιτικής που ακολουθούν Schäuble και Merkel αλλά και οι Ευρω- διασπαστικές δυνάμεις που ελλοχεύουν, βλέπε Brexit κλπ.
Η μετάλλαξη του καπιταλισμού καθυστερεί δεδομένου ότι βρίσκει ακόμα αντιδράσεις από τμήματα του δικού του χώρου-DNA. που αυτό με την σειρά του καθυστερεί και την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Η μυωπική αυτή αντιμετώπιση δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί διότι. η καθυστέρηση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα προκαλέσει και την κατάρρευση της αρχικής ιδέας, γεγονός το οποίο θα έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλες τις χώρες της δύσης.
Ειδικά για την Ελλάδα, ανεξάρτητα από την μετάλλαξη των δικών της εσωτερικών πολιτικών δυνάμεων, δυστυχώς ακόμα βρίσκεται στο έλεος των εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν φαίνεται όμως η Ευρώπη να έχει προχωρήσει σε μία σταθεροποιημένη κατάσταση και για αυτό βλέπουμε, στην φάση αυτή των διαπραγματεύσειων του τρίτου μνημονίου, να μην εισάγονται, είτε στα προαπαιτούμενα αλλά και ούτε στα προβλεπόμενα κυρίως μέτρα, αναπτυξιακά άρθρα που θα διασφάλιζαν, σε κάποιο βαθμό, την επιτυχή έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Δύσκολή λοιπόν η διαπραγμάτευση από πλευράς αντιμετώπισης των δανειστών, αλλά η κατάσταση γίνεται ακόμα ποιο δύσκολη από τις αντίστοιχες καθυστερήσεις στην μετεξέλιξη των εσωτερικών πολιτικών δυνάμεων στην κυβέρνηση και άλλων προβλημάτων που δεν βοηθούν στην σταθεροποίηση του οικονομικού περιβάλλοντος.
Πως μεταλλάσσονται λοιπόν οι Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις;
Έστω και την τελευταία στιγμή, η ‘Νέα δύναμη’ όπως αποδείχτηκε ότι είναι ο επερχόμενος, προεκλογικός, πολυσυλλεκτικός ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατάφερε να πλησιάσει πολύ κοντά να προσαρμοστεί στη σημερινή πραγματικότητα για να δημιουργήσει προϋποθέσεις κάποιας ελπίδας επιβίωσης και διεξόδου.
Τα θετικά στοιχεία της προσαρμογής αυτής περιλαμβάνουν κέρδος σε χρόνο για προσαρμογή της Ελλάδας, χρήμα για την ανάπτυξη, και κοινοβουλευτική στήριξη.
Το μεγάλο ατύχημα είναι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από το δραχμικό λόμπυ του Grexit, που δημιουργεί τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας της κυβέρνησης αλλά και αμφιβολίες για τις πραγματικές δυνατότητες και προθέσεις του Ελληνικού σημερινού πολιτικού κατεστημένου που καλείται να βγάλει την χώρα από το τέλμα.
Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αξίζει να μνημονευτούν για τον ρόλο που παίζουν και τις τάσεις στα χρόνια αυτά της μετάλλαξης.
To Κουμμουνιστικό κόμμα Ελλάδας παραμένει σταθερά στην αδιάλλακτη θέση της αντικαπιταλιστικής αντιευρωπαϊκής απομονωτικής θέσης που αυτοπροβάλλεται ότι εκπροσωπεί το 99% του εργατικού και λαϊκού δυναμικού ενώ προσδιορίζει το αστικό ποσοστό το στο εκπληκτικής ανακρίβειας ποσό του 1%.
Ανεξάρτητα από την έλλειψη ρεαλισμού της Κουμουνιστικής θεωρίας και το πως θα μπορούσε ο κόσμος να λύσει τα προβλήματά του με βάση την κοσμοθεωρία του, σήμερα δημιουργεί μεγάλη αστάθεια στην Ελλάδα μέσα η έξω από την Νομισματική Ένωση και η μόνη μετεξέλιξη, που παρατηρώ στον χώρο αυτό, είναι η απόρριψη από το ίδιο το Κουμμουνιστικό κόμμα των προηγουμένων εκφραστών του ιδίου κόμματος.
Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να αναφερθώ σε όποια μετεξέλιξη της άκρας νεοφασιστικής δεξιάς που αποτελεί ένα καρκινικό εξόγκωμα ενός οργανισμού που τρέφεται από τα ίδια τα άρρωστα κύτταρα που παράγει από την υπερβολική πίεση, ο ίδιος ο οργανισμός.
Τα παλαιότερα κόμματα, είτε αυτά προέρχονται από την κέντρο δεξιά η την σοσιαλιστική κεντροαριστερά, έχουν περάσει από την κρίση του Ελληνικού λαού και έχουν πληρώσει και πληρώνουν ακόμα το κόστος της ζημιάς που έχουν προξενήσει από την εναλλαγή στον υπερβολικό λαϊκισμό και είναι ακόμα υπόλογα απέναντι στο Έθνος.
Η μεγαλύτερη τιμωρία του παλαιού αυτού κατεστημένου αποτελεί η ανάγκη που τα υποχρεώνει να στηρίζουν τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Η τιμωρία όμως δεν αποτελεί και πλήρη κάθαρση, η πλήρης κάθαρση επέρχεται με την ουσιαστική μετάλλαξη που αποδεικνύεται από πράξεις και διακηρύξεις. Η ποιο σημαντική πράξη είναι η δημόσια αναγνώριση και καταγγελία των πρακτικών που ακολουθήθηκαν για να φέρουν την χώρα στην σημερινή κατάσταση.
Τα ίδια όμως ισχύουν για την ουσιαστική μετάλλαξη και του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι άμοιρος των ευθυνών για πράξεις των τελευταίων 12 μηνών. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσει με ειλικρίνεια τις προθέσεις και απόψεις της αριστεράς που εκπροσωπεί, πάνω στις ιδεοληψίες του και απέναντι στις συντεχνίες που με τις ανεξέλεγκτες πρακτικές συνέβαλαν στην καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας, αλλά και τις πραγματικές προθέσεις της αριστεράς απέναντι στο ‘κεφάλαιο’ και το μέλλον της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη. Το ‘κεφάλαιο’ δεν αντιμετωπίζεται με αριστεριστικές ιαχές και κατηγορίες για την πλουτοκρατία. Το πρόβλημα είναι αρκετά σύνθετο όπως είναι και ο κρατισμός.
Η ευθύνη του κ Τσίπρα, λόγω της συγκυρίας αυτής, είναι αυξημένη, αλλά είναι και ο μόνος που έχει την ευκαιρία να μετεξελιχτεί σε πραγματικό ηγέτη εθνικού και διεθνούς κύρους.
Κύριε Τσίπρα, είσαι ο μόνος που μπορεί να μετεξελιχτεί, από πρόεδρος δεκαπενταμελούς που μεγάλωσε με φοιτητικές καταλείψεις, σε ηγέτη που μπορεί να σώσει την Ελλάδα σήμερα, φτάνει να τολμήσεις να εφαρμόσεις αυτά που οι σύγχρονες συνθήκες επιτάσσουν και να πλοηγήσεις την χώρα μέσα από τις κοινωνικοπολιτικές μεταλλάξεις που συμβαίνουν.
Οι βασικές μαρξιστικές ιδεοληψίες, για όση “ιεραποστολική” αξία που μπορεί να έχουν για μερικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορούν τα τρέχοντα γεγονότα, δεν θεωρώ ότι αποκλείεται να αποδειχτούν χρήσιμες, αλλά σε χρόνους που η δική σου υστεροφημία θα έχει από πολλού σβήσει και οι ‘κοσμογονικές’ συνθήκες που ενδεχομένως τις επιφέρουν θα είναι τελείως ανεξέλεγκτες και πάρα πολύ μελλοντικές…. Δεν μας αφορούν στην σημερινή πραγματικότητα.
Τελειώνοντας θα αναφερθώ σε ένα απόσπασμα ομιλίας του Ουίνστον Τσώρτσιλ:
“ Η Δημοκρατία είναι ένα κακό πολίτευμα αλλά δεν υπάρχει κάποιο καλύτερο”
ΝΚ